:Attack on titan Fanfiction
:Pairing Levi x Eren
:Genre Action-Sci-Fi,Romane
:Rate NC-18+
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในจังหวะนั้น คราวนี้อัลฟาดีดตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องด้วยตัวเองโดยไม่ได้ขานรับเหมือนในคราวแรก แน่นอนว่าผู้มาเยือนคือคนที่เขากำลังรออยู่ เอเลนดูประหม่าไปถนัดตาเมื่อเผชิญกัน สีหน้าตื่นๆของเจ้าตัวชวนให้นึกถึงตอนที่พวกเขายังอยู่รัสเซีย ตอนนั้น ที่เอเลนเป็นฝ่ายมาหาเขาถึงห้องนอนเป็นครั้งแรก สีหน้าในตอนนั้น เหมือนตอนนี้ไม่มีผิด
"เข้ามาก่อนสิ" อัลฟายิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนเดินนำเจ้าตัวไปยังโต๊ะเตี้ยกลางห้อง
"เมื่อกี้ฉันเดินสวนกับเรย์ มีงานด่วนรึไง?
ใบหน้ามนถามขึ้นขณะวางกล่องปฐมพยาบาลลงบนโต๊ะ มือบางสาละวนอยู่กับการเตรียมของ ทั้งที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา พอเห็นความตั้งใจของอีกฝ่าย อัลฟาก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาตะหงิดๆที่ได้แผลมาแค่นี้ ถ้าตอนนั้นเขาไม่เบี่ยงหน้าหลบหมัดของแซคล่ะก็...
"ไม่หรอก หมอนั่นแค่แวะมารายงานเรื่องทั่วๆไปน่ะ จะดื่มอะไรหน่อยมั้ย?" ชายหนุ่มตัดบทความคิดของตน แล้วหันมาสนใจคนข้างๆแทน ใบหน้ามนช้อนสายตามองเขาเล็กน้อยก่อนตอบ
"ไม่ล่ะ ทำแผลให้นายเสร็จฉันก็จะกลับแล้ว" แต่แล้วจู่ๆเอเลนก็เป็นฝ่ายชะงักไปกับคำตอบของตัวเอง ใบหน้ามนเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มเจ้าของห้องอีกครั้ง พบว่าฝ่ายนั้นมองมาที่เขาด้วยแววตาที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
"ขะ...ขอชาอุ่นๆซักถ้วยก็...." พอพยายามจะรักษาน้ำใจ อีกฝ่ายกลับขัดขึ้นมาอย่างรู้เท่าทันความคิดกันซะก่อน
"ไม่ต้องฝืนก็ได้ ฉันเข้าใจ"
"ไม่ใช่นะ! ฉัน..."
"ทำแผลเถอะ มันดึกมากแล้ว"
จบประโยคอัลฟาก็เอนหลังพิงโซฟาในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน พลางปิดเปลือกตาลงราวกับปิดกั้นคำแก้ตัวของเขา ใบหน้ามนจึงม่อยลงไปถนัดตากับคำพูดที่ไม่ทันคิดหน้าคิดหลังของตัวเอง
"โกรธหรือ?" เอเลนถามเสียงอ่อย เมื่อกี้ตอนที่เห็นสีหน้าของอัล บอกตรงๆว่าเขาใจแป้วไปถนัดตาเลยล่ะ แต่ฝ่ายนั้นกลับหัวเราะ 'หึหึ' ออกมา "ไม่หรอกเรื่องแค่นี้เอง" อัลฟาตอบยิ้มๆ ขณะปรือตาขึ้นมองเขาข้างหนึ่ง
"ฉันดูเป็นคนขี้ใจน้อยขนาดนั้นเชียว?" เอเลนส่ายหน้าแทนคำตอบ "ฉันรู้ แต่อยู่ๆ นายก็นอนนิ่งไปเฉยๆแบบนั้น..." เขารู้อยู่แก่ใจนั่นแหละว่าอัลฟาไม่มีทางโกรธเขาจริงจังหรอก เพราะคนอย่างหมอนี่น่ะ มักจะสปอยล์เขาจนเกินกว่าเหตุอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำ เป็นเขาเองนี้แหละที่คอยแต่จะสรรหาคำพูดมาทำลายความรู้สึกของอีกฝ่าย ทั้งทีไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น แต่สุดท้ายก็มักจะลืมตัวอยู่ร่ำไป
เอเลนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวขึ้นมาทันทีที่คิดได้แบบนั้น พอลองนึกๆดูแล้วเขาแทบจะไม่เคยทำอะไรดีๆให้อัลฟาเลยซักอย่าง จนเดาได้เลยว่าก่อนที่เขาจะสูญเสียความทรงจำในอดีตไป ต้องเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากแน่ๆ ร่างบางชะงักไปกับความคิดของตัวเอง เขาระลึกความจริงขึ้นมาได้ข้อหนึ่งว่านิสัยและการกระทำในปัจจุบันนั้น ย่อมต้องเป็นผลพวงมาจากอดีตเป็นแน่
"แย่จังเลยนะตัวฉัน"
"หื๋อ?"
"ตอนเด็กคงทำตัวงี่เง่ากับนายน่าดูเลยสิ" คนฟังทำหน้าอึ้งไปหลายวินาทีเลยทีเดียว ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่กับความคิดของเจ้าตัว
"คิดไปถึงไหนของนายเนี่ย ฮะฮะฮะ" ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ ก่อนจะโดนมือเล็กๆนั่นฟาดเปรี๊ยะที่ต้นขาเข้าให้เต็มแรงจนรู้สึกแสบๆคันๆขึ้นมาตะหงิดๆ
"มีอะไรน่าขำไม่ทราบ!" ใบหน้ามนแยกเขี้ยวใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด เขาอุตส่าห์คิดอะไรซึ้งๆอยู่แท้ๆ แต่กลับโดนอีกฝ่ายหัวเราะใส่กันแบบนี้ซะได้
"โทษทีๆ" อัลฟายกมือยอมแพ้ทั้งที่ยังทำหน้าเหมือนคนกลั้นขำ หน้าหล่อๆนั่นสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเฮือกหนึ่งแล้วพูดต่อ "เป็นลูกชายคุณหมอเยเกอร์ ไม่ได้สบายอย่างที่คิดหรอกนะ" มือหนาขยี้เส้นผมสีน้ำตาลอย่างเอ็นดู
"ฉันรู้" เอเลนพึมพำออกมาเบาๆ ขณะจุ่มสำลีลงไปในน้ำยาฆ่าเชื้อ ถึงไม่จำเป็นต้องรู้ว่าก่อนสูญเสียความทรงจำช่วงเวลานั้นไปมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ช่วงเวลาที่เหลือต่อจากนั้นเอเลนรู้ดีว่าถูกพ่อเคี่ยวเข็ญพวกเขาหนักขนาดไหน ตารางชีวิตถูกพ่อกำหนดเอาไว้ก่อนที่เขาจะรู้ตัวซะอีกว่าตัวเองอยากจะทำอะไร มือบางบรรจงเช็ดทำความสะอาดแผลให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ จากนั้นก็นวดยาลดรอยช้ำจนตัวยาซึมได้ที่แล้ว ใบหน้ามนจึงแปะพลาสเตอร์ทับอีกชั้นหนึ่งเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
อดแปลกใจไม่ได้ที่รอยเขียวช้ำบนโหนกแก้มของอีกฝ่ายดูเบาบางกว่าตอนที่เห็นในโรงยิมมาก ทั้งที่ตอนนั้นเขาเห็นเต็มสองตาว่ามันดูหนักหนามากกว่านี้แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงรอยม่วงๆอมแดงนิดๆเท่านั้น?
ใบหน้ามนลอบมองชายหนุ่มเล็กน้อยหลังจากทำแผลเสร็จ พบว่าฝ่ายนั้นกำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว เล่นเอาเจ้าตัวถึงกับชะงักไปเพราะสายตาที่เหมือนกับจะหลอมละลายคู่นั้น
"เป็นอะไรไป?" ทั้งที่น้ำเสียงคล้ายกำลังเป็นห่วงเป็นใย ทว่าแววตากับรอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เอเลนได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ และทั้งที่ล่วงรู้ถึงจุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้าม เจ้าตัวกลับไม่สามารถเบือนหน้าหลบไปทางอื่นได้ ริมฝีปากถูกช่วงชิงไปในจังหวะนั้น ร่างบางผงะถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความตกใจจึงทำให้ริมฝากของพวกเขาสัมผัสกันเพียงผิวเผินเท่านั้น อัลฟาไม่ได้รุกต่อ แต่เพียงแค่อีกฝ่ายยกริมฝีปากยิ้มเอเลนก็แทบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว รอยยิ้มที่หาดูได้ยากในยามปรกติของหมอนี่
"ขอบคุณ"
"เจ้าคนชอบฉวยโอกาส!" เอเลนทำเสียงดุใส่ฝ่ายตรงข้าม มือบางทำท่าจะผลักฝ่ายนั้นให้ออกห่างแต่กลับถูกคว้าเอาไว้ซะก่อน
"นายไม่ระวังตัวเองต่างหาก" พูดจบอัลฟาก็แนบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
"เห็นมั้ย" ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ในขณะที่ใบหน้ามนได้แต่ตกตะลึง น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกโกรธอัลฟาเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ทนไม่ได้กับสายตาที่อีกฝ่ายมองตัวเอง
"มะ...มองอะไรห๊ะ!" เจ้าตัวขึ้นเสียงดังไปอย่างนั้น ทั้งที่ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก มันเหมือนเป็นโรคที่ไม่มีวันรักษาให้หาย ทุกครั้งที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
อัลฟาไม่ตอบคำ ชายหนุ่มทำเพียงแค่หัวเราะในลำคอ จากนั้นก็แนบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้จูบเพียงผิวเผินเหมือนเมื่อครู่ แต่มอบจูบที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า เอเลนผงะถอยหลังอีกครั้ง แต่มือหนาข้างที่ว่างก็รั้งท้ายทอยของเจ้าตัวเอาไว้อย่างรู้ทัน
พอถูกปิดหนทางหนี ใบหน้ามนจึงได้แต่หลับตารับจูบตรงๆ ปล่อยให้อัลฟาดูดริมฝีปากตัวเองตามแต่ใจ สัมผัสนุ่มนวลทำเอาใจดวงน้อยแทบจะหลอมละลาย จนอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมตัวเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้?
"อื้อ!..." อยู่ๆริมฝีปากที่กำลังพัวพันก็เลื่อนต่ำลงมาที่ลำคอระหงแล้วขบเบาๆ ก่อนอีกฝ่ายจะละใบหน้าออกไป
"ค้างที่นี่นะ" เอเลนรู้ดีถึงความหมายที่ชายหนุ่มต้องการจะสื่อ เพราะแบบนั้นสองแก้มถึงได้ร้อนผ่าวราวกับกำลังจะระเบิดเสียให้ได้ และยังไม่ทันที่เขาจะทันขยับปากเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป ร่างกายก็ลอยวืดขึ้นไปกลางอากาศซะก่อน ร่างบางถูกอุ้มไปอีกห้องหนึ่งทั้งที่เจ้าตัวยังตัวแข็งทื่อด้วยทำอะไรไม่ถูก
ตอนที่ถูกวางลงบนเตียงนอนแล้วถูกฝ่ายตรงข้ามตามลงมาคร่อมเอาไว้ ใบหน้ามนจึงได้แต่หลับตาแน่น ในใจคิดว่า 'จะเป็นยังไงก็ช่างมันแล้ว!' ท่าทางเหมือนคนปลงตกพร้อมรับชะตากรรมของเขาทำให้อัลฟาหัวเราะออกมา
"กลัวหรือ?" มือหนาแนบลงบนแก้มใส สัมผัสเย็นๆจากฝ่ามือทำให้ใบหน้ามนเอียงหลบเล็กน้อย เอเลนค่อยๆลืมตาขึ้นสบกับสายตาคมกริบตรงหน้าก่อนงึมงำออกไปไม่เสียงนัก
"ไม่ใช่ คะ...แค่ตั้งตัวไม่ทัน" เพราะหากจะบอกว่าไม่กลัวเลยก็ไม่ถูกซะทีเดียว แน่นอนว่าเขากลัว แต่ในใจก็รู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร ความรู้สึกที่กำลังโหยหาสัมผัสจากฝ่ายตรงข้ามทำให้รู้สึกร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก
"โกหกไม่เก่งเลยนะนายเนี่ย" อัลฟาบอกยิ้มๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกเหมือนควันกำลังพุ่งออกหู
"ถ้ารู้ว่าโกหกก็ปล่อยสิ!" มือบางผลักอีกฝ่ายโดยแรงแต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย แถมท่าทางยังเหมือนกำลังสนุกที่ยั่วให้เขาโกรธได้ซะงั้น? รู้สึกเจ็บใจที่ไม่ยอมปฏิเสธอีกฝ่ายตั้งแต่แรก แต่จะมากลับลำเอาตอนนี้มันก็สายเกินไปซะแล้ว
"ต่อให้นายร้องขอชีวิต ฉันก็ไม่ปล่อยนายไปหรอกนะ เอเลน"
"โรคจิตหรือไง!"
"ก็อาจจะ"
พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็ค่อยๆโน้มลงมา เอเลนเผลอมองใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้ด้วยความหลงใหล เขาหลงลืมไปชั่วขณะว่ากำลังโกรธฝ่ายนั้นอยู่ ริมฝีปากอิ่มแย้มออกราวกับจะตอบรับจูบ แต่ยังเร็วไป อัลฟาเพียงแค่หยอกเย้า ค่อยๆจุดประกายไฟแห่งความปรารถนาให้ลุกขึ้นช้าๆ ส่งผลให้ร่างบางกระสับกระส่ายอย่างไม่อาจควบคุบ
"อะ...อัล..." กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นฝ่ายไล่ตามริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามก็สายเกินไป ความปรารถนาถูกจุดขึ้นมาโดยสมบูรณ์ ใบหน้ามนเผยอริมฝีปากให้อีกฝ่ายสอดปลายลิ้นเข้าด้วยตัวเองเมื่อริมฝีปากคมคู่นั้นแนบลงมาอีกครั้ง
"อึ่ก!...อื้อ..." จูบของอัลฟารุนแรงกว่าที่คิด ดูดดุนจนเขารู้สึกเจ็บ แต่ภายใต้ความรุนแรงนั้นกลับแฝงเอาไว้ด้วยความร้อนแรงที่ไม่อาจต้านทานได้
ร่างกายกระตุกวูบเมื่อมือหนาสอดเข้าไปในชายเสื้อ ลมหายใจเริ่มหอบถี่เมื่ออีกฝ่ายลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกาย อัลฟาละริมฝีปากออก ก่อนจะจ้องมองเขาด้วยแววตาที่สื่อความหมายออกมาชัดเจน คนถูกมองใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ราวกับกำลังถูกกระทำชำเราด้วยสายตา
แย่แล้ว.....
.
.
.
.
....TBC...
ตัดมันตรงนี้แหละค่ะ!!! 555+...หลบลงหลุมด้วยความอายย~
เกือบครบปีกันเลยทีเดียวแง๊~~~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น