Attack on titan Au.Fic [Levi x Eren] Lolita : 04
:Fanfiction Attack on titan
:Pairing : Levi x Eren
:Genres : E+Ro+Man+Tic
:Rate : NC-18+
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"พะ...พะ...พูดอะไรของคุณ!..." ใบหน้ามนแดงเถือกขึ้นมาทันทีที่เผลอนึกตามคำพูดอีกฝ่ายแล้วไอ้ที่ว่าไม่เคยทำกับคนอื่นนี่มันยังมีแบบใหนที่ยังไม่ได้ทำบ้างใครมันจะไปจำได้!
ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มพอใจกับใบหน้ามนที่เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวแดงชวนมองนั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวคงกำลังคิดไปถึงใหนต่อใหน...ทั้งๆที่...สิ่งที่เขาต้องการมันมีเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น...
"อ๊ะ!?..."
เอวบางถูกรวบเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแรงก่อนจะถูกจับให้นั่งคร่อมหน้าตักของเขาเอาไว้ให้คนที่ยังมึนเบลออยู่ได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้ไปตามต้นขาเรียวสอดเข้าไปในชายเสื้อเชื้ตไล่ไปตามสะโพกมน แรงบีบเคล้นเบาๆทำให้ใบหน้ามนได้แต่เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น
"สีหน้าของนาย...แสดงสีหน้าที่แท้จริงให้ชั้นได้เห็นสิเอเลน"
เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูทำให้ดวงตากลมโตได้แต่เบิกกว้าง...สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการมีเพียงแค่นั้นเองหรอกเหรอ?...แล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกเล่า!?...ปล่อยให้เขาคิดไปถึงใหนต่อใหนแล้วเนี้ย!?...ตาลุงลามก!...
"ต้องการแบบนั้นเหรอฮะ?...เอาเข้าจริงผมอาจจะนอนนิ่งเป็นปลาตายก็ได้คุณจะทำยังไง?" ใบหน้ามนตอบกลับไปพรางเอียงคอน้อยๆให้ใบหน้าคมรุกรานตัวเองได้ถนัดยิ่งขึ้น...สัมผัสอุ่นร้อนจากริมฝีปากของอีกฝ่ายมันช่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร แรงขบเม้มเบาๆตามด้วยปลายลิ้นเปียกแฉะลากไล้ไปบนร่องรอยที่ตัวเองฝากไว้แบบนี้จะว่าจั้กจี้ก็ใช่แต่ความรู้สึกดีมันกลับมีมากกว่าริมฝีปากที่กำลังจะหัวเราะออกมาจึงได้แต่กัดฟันสกัดกั้นเสียงครางเอาไว้...
"น่าสนดีนี่...เพราะชั้นยังไม่เคยนอนกับคนที่นิ่งเป็นขอนไม้สักคน"
"ฮะฮะ...ผมเป็นคนแรกงั้นสิ?" แต่คำพูดอวดดีของอีกฝ่ายก็ทำให้หลุดหัวเราะออกมาจนได้ ร่างกายเอนหลบริมฝีปากของชายหนุ่มก่อนจะจ้องนัยน์ตาสีขี้เถ้าคมกริบคู่นั้นด้วยสายตาท้าทาย
"ใครจะรู้?"
แต่ใบหน้าคมกลับตอบออกมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับหมาป่ากำลังจ้องลูกแกะหลงทาง ริมฝีปากอิ่มอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอียงหน้าหลบไปอีกทางให้ริมฝีปากที่ตรงเข้ามาจู่โจมฝังลงไปบนแก้มใสแทน ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจก่อนที่ใบหน้าคมจะตรงเข้าไปคลอเคลียกับซอกคอของเขา แรงกดจูบเริ่มเน้นหนักและรุนแรงมากขึ้นทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าร่างกายกำลังตอบสนองต่อริมฝีปากและฝ่ามือมืออีกฝ่าย
"...อึ่ก..."
ใบหน้ามนกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อไม่ให้เสียงครางหลุดลอดออกมา พยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองกำลังถูกความอ่อนโยนอันเร่าร้อนล่อลวงแต่ร่างกายที่สั่นระริกก็ใช่ว่าจะหลอกกันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่
"นายกำลังฝืนตัวเอง...เอเลน"
"ฮะ..ฮะ...นั่นสินะฮะ..."
"หึ...งั้นรางวัลของผู้ชนะล่ะ?" ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่สายตากลับจ้องริมฝีปากอิ่มไม่กระพริบ
"ผมยังไม่ได้บอกซะหน่อย...ว่าจะยอมแพ้คุณ"" ใบหน้ามนพึมพำออกมาเบาๆแกมขอร้องและอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ร่างกายถูกกดให้นอนลงไปบนโซฟาโดยมีร่างสันทัดตามมาคร่อมเอาไว้อีกที เรียวขาผอมแยกออกน้อยๆให้ร่างของอีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามาได้ง่ายขึ้น ดวงตากลมโตลอบมองความคับแน่นที่เป้ากางเกงของร่างด้านบนก่อนจะเบือนหลบไปอีกทาง...แค่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมีความต้องการกับร่างกายของตัวเองใจมันก็ยิ่งเต้นไม่เป็นระส่ำ ความรู้สึกที่ไม่เคยมีให้กับใครแบบนี้มันอะไรกัน?
ทำไมต้องดีใจขนาดนี้ด้วย?...
หรือเพราะอีกฝ่ายเป็นชายแท้ที่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน?
ยิ่งคิดร่างกายก็ยิ่งกระตุกแปลกๆ?...
ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด!?...ความรู้สึกที่เหมือนกับกำลังล้นทะลักออกมาแบบนี้มันคืออะไร? สองแขนยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้เพิ่งจะรู้ตัวว่าสีหน้าที่ไม่เคยมีใครได้เห็นของตัวเองมันเป็นยังไง...
มีความสุขจนอยากจะร้องไห้ออกมาแบบนี้สินะ?...
ทั้งๆที่ยังไม่ถูกอีกฝ่ายล่วงเกินไปมากกว่านี้แท้ๆ..แค่ฝ่ามืออุ่นร้อนคู่นี้กับริมฝีปากได้รูปนั่นสัมผัสร่างกายอย่างอ่อนโยน...
"ผม...แพ้แล้ว"
"ใช่...ชั้นชนะ...งั้นก็ให้ชั้นได้เห็นหน้านายสิ...เอเลน"
เพราะเขากำลังถูกน้ำเสียงทุ้มต่ำแบบนี้ล่อลวง...
สองแขนถูกมือหนาเพียงข้างเดียวค่อยๆย้ายมันออกจากใบหน้าไปกดไว้กับหมอนอิงบนหัวเผยให้เห็นดวงตากลมโตที่คลอน้ำพร้อมที่จะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ เปลือกตาค่อยๆปิดลงเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนต่ำลงมา หยดน้ำที่ไหลลงไปจากหางตาถูกซับเอาไว้ด้วยริมฝีปากที่กดจูบลงมา กลีบปากล่างถูกกดจูบเบาๆ...เพียงแค่นั้น...ไม่ลุกล้ำ...ไม่วอนขออะไรอีก...
"ชั้นไม่อยาก...เป็นคนทำลายกฏของนาย..แต่ถ้านายเป็นฝ่ายเริ่ม..."
คำพูดถูกหยุดเอาไว้เพียงแค่นั้นทั้งๆที่เขากำลังพยายามตั้งใจฟัง ถึงจะพอเดาต่อไปได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดอะไรก็ตามที
สองแขนถูกปล่อยให้เป็นอิสระโอบรอบคอแกร่งเอาไว้หลวมๆเมื่อมือหนาข้างนั้นเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างใจเย็น ริมฝีปากกดจูบเบาๆที่หัวไหล่บางลากปลายลิ้นชื้นแฉะผ่านร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนสร้างเอาไว้...จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง
"อ๊ะ!...อ๊า~..."
มือบางเผลอกดหัวสีดำลงกับแผ่นอกของตัวเองเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายครอบครองยอดอกเอาไว้แรงดูดดุนส่วนปลายยอดเริ่มทวีความรุนแรงสอดประสานกับฝ่ามือที่เคลื่อนผ่านท้องน้อยไปยังต้นขาด้านใน จงใจลากผ่านส่วนอ่อนไหวที่กำลังตื่นตัวให้ใบหน้ามนได้แต่เจ็บใจเล่น...ทำไมจะไม่รู้ว่ากำลังถูแกล้ง!...แต่ที่น่าเจ็บใจกว่าคือตัวเขาที่ดันรู้สึกดีจนแอ่นสะโพกรับนี่ต่างหาก!
"อื้อ!..ย่ะ..."
ใบหน้ามนพยายามรั้งใบหน้าคมที่กำลังเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆเอาไว้แต่ปลายนิ้วที่จงใจแตะส่วนปลายของส่วนอ่อนไหวที่จะกำลังสั่นระริกทำให้ได้แต่กัดฟันแน่น
"ผม...มีเจลหล่อลื่นในกระเป๋า!...อื้อ!"
"เคยถูกน้ำรักของตัวเองย่ำยีรึเปล่า?"
"เอ๊ะ!?!..."
สมองที่กำลังมึนเบลอเจอคำถามที่ไม่เข้าใจความหมายแบบนี้ดวงตากลมโตจึงได้แต่เบิกกว้างกับคำพูดของอีกคน...จะทำอะไรน่ะ?...
"อะ...อะไรนะฮะ?" เครื่องหมายคำถามตัวเป้งๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวยที่กำลังแดงจัดยิ่งทำให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างชอบใจแต่กลับไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากคนที่คร่อมอยู่ด้านบนใบหน้าคมหล่อเคลื่อนต่ำลงไป กดจูบเบาๆที่ต้นขาด้านในลากปลายลิ้นร้อนกดจูบหนักสลับเบาเข้าใกล้ส่วนอ่อนไหวที่กำลังสั่นระริกด้วยความเสียวซ่านและวินาทีที่มือหนากอบกุมมันเอาไว้คำตอบของคำพูดนั้นก็กระจ่างขึ้นมาทันที...
"ยะ...ไม่!...คุณรี...ไวล์..."
ปลายลิ้นแตะลงไปบนส่วนปลายที่กำลังคายหยาดน้ำใสๆออกมาไม่หยุด ไม่รู้ว่าเพราะกำลังตกใจ ตื่นเต้นหรือรู้สึกดีหรือเพราะทั้งหมดที่ว่ามานั่นใจดวงน้อยถึงได้เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกแบบนี้ เอวบางพยายามส่ายสะโพกหลบแต่มือกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีดำอย่างไม่รู้ว่าอยากจะผลักไสหรือกดมันลงไปดี ยิ่งรับรู้ว่าริมฝีปากได้รูปกำลังครอบครองส่วนอ่อนไหวของตัวเองเอาไว้ปลายเท้าก็ได้แต่เกร็งจิกลงไปบนโซฟาจนแทบขาด
"คะ...คุณ...รีไวล์!...อิ๊ก!..."
ความรู้สึกที่ไม่เคยรับรู้จากใครมาก่อนทำให้ร่างกายทำได้เพียงแค่บิดเร่าไปตามแรงขยับที่อีกฝ่ายเป็นคนชักนำจนไม่เหลือเค้าของคนที่เป็นที่นิยมอันดับต้นๆของคลับเลยแม้แต่น้อย ทั้งประสพการณ์ทั้งเทคนิคใหนๆที่ว่าเจ๋งตอนนี้กลับคิดไม่ออกว่าถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ต้องทำยังไง
"คุณรีไวล์!...พอเถอะฮะ!...ผมจะ~..."
เพราะเคยไม่เคยตกเป็นผู้ถูกกระทำมาก่อนเคยแต่ถูกบังคับให้เป็นผู้กระทำ ถูกบังคับให้กลืนกินต่อให้รู้สึกขยะแขยงยังไงก็ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาน้อมรับ ต่อให้ไม่รู้สึกรู้สาก็ต้องจำใจเปล่งเสียงร้องครางออกไปจนกลายเป็นความเคยชินจนลืมไปนานแล้วว่าเซ็กส์มันคืออะไร?...
แต่ตอนนี้น้ำเสียงที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำกำลังดังออกจากปากของเขาอย่างไม่สามารถสกัดกั้นเอาไว้ได้พร้อมๆกับความเสียวซ่านที่แล่นริ้วไปทั่วทุกอณูบนร่างกาย
"อ๊า!?...ฮ่า...ฮ่า..ฮ่า.." แผ่นหลังบางแอ่นขึ้นจนสุดตัวก่อนจะปลดปล่อยความปรารถนาออกมา ใบหน้ามนหอบหายใจหนักหน่วงอย่างไม่อยากจะเชื่อตัวเอง
การถูกทำให้ปลดปล่อยออกมาง่ายๆแบบนี้เพิ่งจะเคยเป็นครั้งแรกรึเปล่านะ?...ใบหน้าที่ยังล่องลอยเหลือบมองคนที่กำลังคายน้ำรักของเขาลงบนฝ่ามือแล้วก็จำต้องยกมือปิดใบหน้าที่แดงเถือกของตัวเองเอาไว้เมื่อทนอายไม่ไหวรู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจทำให้เห็นแต่ก็ยังเหลือบไปมองให้ได้อายซะได้!...น่าโมโหนักเชียว!...
"อ๊า~...ผมอยากหายตัวไปจริงๆ~.."
"ถ้านายหายตัวไปตอนนี้...ก็แย่สิ"
ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากร่างด้านบน ช่องทางที่ด้านหลังถูกปลายนิ้วที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของตัวเองสอดแทรกเข้ามารวดเดียวจนรู้สึกจุกแน่นที่ท้องน้อย...นี่ไม่คิดจะปล่อยให้เขาได้หายใจหายคอเลยรึไง?...
ทว่ายามที่ปลายนิ้วค่อยๆหมุนวนความอึดอัดกลับค่อยๆมลายหายไปรู้สึกดีจนเผลอครางออกมาอย่างลืมอาย สองแขนยกขึ้นไปโอบรอบคอแกร่งของคนที่ค่อยๆโน้มตัวลงมาอีกครั้งดวงตากลมโตหวานเชื่อมคลอน้ำจ้องริมฝีปากได้รูปที่อยู่ห่างไม่กี่เซ็นต์อย่างชั่งใจ...อยากจูบ...แต่แล้วใบหน้ามนก็สะบัดหนีไปอีกทางเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่านั่นมันเป็นกฏ...เรียวนิ้วที่เพิ่มมาจากหนึ่งเป็นสองยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้สูงขึ้นได้อย่างง่ายดาย..ความรู้สึกที่ถูกน้ำรักของตัวเองย่ำยีมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่...ขนาดถูกทำให้ปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่งแต่อารมณ์ที่พุ่งพล่านกลับยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย...
หรืออาจจะเป็นเพราะผู้ชายคนนี้?...
ถึงได้รู้สึกว่าความสุขสมนี้มันยังไม่เพียงพอ?...อยากถูกเติมเต็มให้มากกว่านี้..
"อ๊ะ!...อ๊า~...พอแล้วฮะ...ไม่ต้องแล้ว..ขะ..เข้ามา.." ใบหน้าคมดูจะชะงักไปชั่วขณะกับคำพูดของร่างโปร่งบาง...สันกรามขบเข้าหากันแน่นทั้งๆที่เขากำลังอดทนอยู่แท้ๆ...แต่เด็กนี่กลับ!...
"หึ...ไม่สมเป็นกุลสตรีเลยนะ...คนเค้าอุตส่าห์อ่อนโยนด้วยแท้ๆ"
ใบหน้ามนแดงเถือกขึ้นมาหนักยิ่งกว่าเก่าหลายเท่าลามลงไปจนถึงผิวกายขาวผ่องเมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าพูดอะไรน่าอายออกไปแถมยังถูกอีกฝ่ายหยอกล้อกลับมาด้วยท่าทางใจเย็นแบบนั้นด้วยแล้วยิ่งรู้สึกราวกับว่าตัวกำลังจะแตกด้วยความอายยังไงก็ไม่รู้!?...
"ก็คุณ...มัวแต่ชักช้านี่ฮะ!..."
พอได้พูดอะไรที่สมกับเป็นตัวเองก็พอจะทำให้ความอายลดลงไปได้บ้างถึงจะไม่มากมายอะไร
"เด็กดื้อ!...แล้วอย่ามาโทษกันทีหลังก็แล้วกัน!"
"เอ๊ะ!?..." ความรู้สึกที่เหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเองอยู่นี่มันอะไร?...
ทว่าในวินาทีที่สัมผัสได้ถึงความร้อนลุ่มที่จ่ออยู่กับช่องทางด้านหลังร่างกายถึงกับกระตุกเกร็งสั่นสะท้านหนักเข้าไปอีก เพราะนั่นเหมือนเป็นการบอกทางอ้อมว่า ผู้ชายคนนี้เองก็มีความปรารถนาอันแรงกล้าต่อร่างกายของเขาเช่นกัน...ไม่ใช่เพราะถูกยั่วยวนเพียงอย่างเดียว!...
"อึ่ก!...อา~..."
ใบหน้าคมพ่นลมหายใจออกมาทั้งๆที่เพิ่งจะสอดแทรกความเป็นชายเข้าไปได้เพียงนิดเดียวแต่กลับถูกรัดแน่นด้วยผนังที่อ่อนนุ่มจนรู้สึกปวดหนึบ ความอดทนดูเหมือนจะใกล้ขีดจำกัดของเขาเต็มที...
"อื้อ~...คุณ...รีไวล์!...มัน...อึดอัด..."
แต่เส้นความอดทนอันน้อยนิดของเขาก็ถูกสีหน้าที่ราวกับจะร้องไห้ของเด็กนี่ตัดซะจนขาดสะบั้นลง!
"เด็กบ้า!..."
"อ๊า!..มันเจ็บ!..อิ๊ก..ย่ะ!..."
ร่างสันทัดดึงดันกระแทกแกนกายของตัวเองเข้าไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องระคนเสียงครางไม่เป็นภาษาของร่างด้านใต้และยังดึงดันฝืนขยับไปทั้งแบบนั้น เขาคิดง่ายไปที่หลงคิดว่ามันจะสอดใส่เข้าไปได้ง่ายกว่านี้ซะอีกแต่นี่กลับคับแน่นบีบรัดเขาจนทนไม่ไหวไปซะได้!...เพราะแบบนั้นต่อให้ใบหน้ามนทำสีหน้าทรมานยังไงหรือต่อให้ส่งเสียงทัดทานแบบใหนออกมาแต่เขาก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินและฝืนกระแทกความเป็นชายของตัวเองเข้าใส่ร่างบางๆนั่นอย่างบ้าคลั่ง
กว่าพายุแห่งกามรมณ์จะสงบลงได้ก็ในอีกหลายชั่วโมงต่อมา ไม่ใช่เพราะอ้อมแขนแข็งแรงคู่นั้นยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระ...แต่เพราะเขาหมดแรงจนหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ต่างหาก สองขาที่ยังสั่นสะท้านค่อยๆหย่อนลงไปข้างเตียงความรู้สึกสบายตัวแทนที่จะเหนอะหนะทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงทำความสะอาดร่างกายให้แต่ตอนนี้ตาลุงหื่นนั่นกลับไม่อยู่ในห้องนอน แสงไฟที่ลอดบานประตูเข้ามาทำให้ใบหน้ามนทำหน้าย่นอย่างนึกหมั่นไส้...ป่านนี้แล้วยังเหลือแรงไปทำงานได้อีกรึไง!?
"หว๋า~~...อ๊ะๆ!...อึ่ก!.."
ร่างโปร่งบางขยับตัวลุกขึ้นยืนแต่ขาที่สั่นพับๆไร้เรี่ยวแรงทำให้ต้องทิ้งตัวนั่งแหมะลงที่ขอบเตียงตามเดิมและคงจะเป็นเพราะเสียงร้องของเขาคนที่น่าจะทำงานอยู่ถึงได้เดินมายืนกอดอกพิงกรอบประตูมองผลงานตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มๆและน่าหมั่นไส้มากที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา!...
"คนบ้า!...ทำกันได้~"
ดูเหมือนว่าถ้าไม่พูดอะไรออกไปบ้างเขาคงตัวแตกเป็นเสี่ยงๆแน่ๆ แต่อีกคนกลับเดินเข้ามาช้อนร่างกายที่เบาหวิวขึ้นไปไว้ในอ้อมแขนหน้าตาเฉย
"หิวรึเปล่า?"
"แน่นอนสิฮะ...แต่ผมเดินเองได้"
"แน่ใจ?...แค่ยืนก็ไม่ไหวแล้วไม่ใช่รึไง?"
ใบหน้ามนทำหน้ามุ่ยใส่อีกคนก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายอุ้มออกไปทั้งอย่างนั้น ร่างกายถูกวางลงบนโซฟาที่บนโต๊ะเตี้ยมามื้อค่ำของทั้งเขาและคนที่หย่อนกายนั่งลงข้างๆวางเอาไว้
"ทานได้รึเปล่า?"
"ฮะ...แค่นี้ก็พอ" เพราะตรงหน้ามีแค่ลาซานญ่าเนื้อแกะกับถั่วลันเตา สลัดและตบท้ายด้วยทีรามิสุ...อาหารอิตาเลี่ยนแบบเกือบฟูลครอส... แต่ก็ถือว่าไม่มากเกินไป เพราะถูกเขาบ่นเรื่องอาหารรึไงนะ?...ถึงได้ดูเรียบง่ายขึ้นมาขนาดนี้...
ใบหน้ามนหันไปยิ้มให้กับอีกคนก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้า ท้องที่ว่างมาเกือบทั้งวันทั้งคืนถูกเติมเต็มด้วยแป้งชีสทำให้ดวงตากลมโตถึงกับทอประกายวิบวับให้คนที่ลอบมองอยู่ข้างๆเผลอยิ้มตามไปด้วยอีกคน...
"เล่าให้ชั้นฟังบ้างสิ"
"ฮะ?"
"พ่อแต่งงานใหม่...เงินที่พ่อมาให้ไม่เคยมาถึง...ติดเที่ยวติดเพื่อนมีแฟน...ที่นายเคยพูดเอาไว้"
คิ้วเรียวเบิกขึ้นน้อยๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกคนจะยังจำคำพูดของเขาได้ทั้งประโยคแบบนี้...ริมฝีปากอิ่มอมยิ้มน้อยๆก่อนจะรีบเคี้ยวอาหารในปากให้เรียบร้อยก่อนจะตอบออกไป
"ทำไมถึงสนใจขนาดนั้นล่ะฮะ...หรือเพราะสงสาร?...จริงๆแล้วผมจะไม่เล่าเรื่องแบบนั้นให้ลูกค้าฟังหรอกนะฮะ...มัน..."
"เพราะชั้นแตกต่างจากพวกเขาต่างหาก...นายไม่คิดแบบนั้นเหรอ?"
"อา~...ใช่ฮะคุณ...แตกต่างแต่...ผมไม่อยากให้คุณสงสารผมเพราะเรื่องในอดีต"
"ไม่อยู่แล้ว...ชั้นสนใจร่างกายนายตอนนี้มากกว่า แค่คิดว่านายใช้ชีวิตได้คุ้มค่าชะมัด...อะไรทำนองนี้"
ริมฝีปากอิ่มได้แต่อ้าค้างเอาไว้แบบนั้นก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อตั้งสติได้ คำพูดที่ตรงไปตรงมาแบบนี้เขาเพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก...
"...แต่เรื่องมันยาวนะคุณต้องหลับก่อนแน่ๆ?"
"ชั้นอยู่ฟังนายได้ทั้งคืน"
"ตอบแบบไม่คิดอีกแล้วนะฮะ!...เอาเถอะ...แม่ผมเสียไปตอนผมอยู่ม.ปลายปีสุดท้ายเธอป่วยมาตั้งแต่ผมจำความได้พ่อก็มีผู้หญิงใหม่ตั้งแต่ตอนนั้นแต่ก็ยังทุ่มเทดูแลแม่จนวินาทีสุดท้าย...แน่นอนว่าผมเกลียดพ่อและผู้หญิงคนนั้น..."
ร่างโปร่งบางหยุดคำพูดเอาไว้เพียงแค่นั้นเมื่อคนข้างๆพลอยหยุดทานอาหารตามไปด้วยอีกคน ใบหน้าคมหยักยิ้มที่มุมปากก่อนจะวางช้อนส้อมในมือไปซะดื้อๆทั้งๆที่เพิ่งกินไปไม่ถึงครึ่ง
"ผมบอกแล้วว่ามันจะทำให้เสียบรรยากาศ"
"ชั้นอิ่มแล้วต่างหาก"
"ผมไปล้างหน้าล้างตาดีกว่า"
แล้วร่างโปร่งบางก็ลุกหนีไปทั้งแบบนั้น ถึงท่าทางการเดินจะยังไม่มั่นคงนักแต่ก็พาตัวเองไปถึงห้องนอนจนได้ ปล่อยให้ร่างสันทัดนั่งถอนหายใจอยู่เพียงลำพัง เขาไม่ได้คิดจะสงสารหรืออะไรทั้งนั้น...ความรู้สึกพวกนั้นเขารู้จักซะที่ใหนล่ะ..ก็แค่อยากรู้ว่าเด็กนั่นผ่านอะไรมาบ้างก็เท่านั้น...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...Tobecontinue.....
มาต่อตอนสี่ค่ะ!
จะบอกว่าดูท่าว่าเรื่องนี้มันชักจะใกล้เคียงคำว่ามหากาฬเข้าไปทุกที...คือพอคิดว่าอยากเล่ารายละเอียดให้มันครบถ้วนแต่มันคงจะครบถ้วนเกินไปล่ะมั้งคะถึงได้ไปแบบวันต่อวันแบบนี้??...
ปรกติไรท์จะข้ามไปเป็นอาทิตย์เป็นเดือนแล้วก็ข้ามไปเป็นปีๆกันเลยทีเดียวแต่เรื่องนี้มีแววเป็นน้องหอยทากคลานไปทีละนิดทีละนิดแบบวันต่อวันซะละมั้ง??...//ดูจากพล็อตที่วางไว้ค่ะ//...
คือวางไว้ให้เค้าสองคนอยู่ด้วยกันราวๆสามเดือนแต่ชักจะหวั่นใจว่ามันคงไม่ถึง90ตอนหรอกนะ5555+++...เพราะนี่สองวันก็ปาเข้าไปสี่ตอนแระ!?...
ยังไงก็รอดูกันต่อไปนะคะ...ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามมากๆๆๆๆ!!!...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น