Attack on titan Au.Fic [Levi x Eren] Lolita : 06
:Fanfiction Attack on titan
:Pairing : Levi x Eren
:Genres : E+Ro+Man+tic
:Rate : PG-15
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
แผ่นหลังบางถูกเหวี่ยงเข้ากับประตูBMWอย่างไม่มีออมแรงเลยสักนิด สองแขนแข็งแรงตามมากางกั้นเอาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายไปก็ไม่ปาน...แต่แล้วคนที่เดือดดาลจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ก็ดูเงียบไปซะดื้อๆยิ่งทำให้คนที่ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนตัวแข็งเป็นหุ่น
"เอเลน!..."
อาร์มินที่วิ่งตามมาติดๆก้าวฉับๆเข้ามาหวังจะช่วยเขาแต่กลับถูกร่างสูงใหญ่ที่ตามมาด้วยกันคว้าต้นแขนเอาไว้ซะก่อน
"นี่มันกันครับ!?" ใบหน้าน่ารักหันไปขึ้นเสียงกับคนที่รั้งตัวเองเอาไว้แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับตอบออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า....
"ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน" เล่นเอาคนถามถึงกับเหว๋อไปในทันที...ขนาดคนที่มาด้วยกันยังไม่รู้แล้วเขากับเอเลนจะรู้ได้ไง?...
"บอกผมได้มั้ยฮะ...ว่าเกิดอะไรขึ้น?" ใบหน้ามนรวบรวมความกล้าถามออกไปทั้งๆที่น้ำเสียงยังสั่นๆแต่นัยน์ตาสีขี้เถ้ากลับมองตรงมาที่เขาด้วยแววตาผิดหวังจนต้องก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตา
"ถะ...ถ้าจะถามว่าทำไม...นั่นมันเป็นงานของผมนะฮะ..." ร่างโปร่งบางเว้นคำพูดเอาไว้เพียงแค่นั้นเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดสิ่งที่ควรพูดหรือเปล่ากลัวว่าจะไม่ใช่คำตอบที่อีกฝ่ายอยากฟัง...ขืนพูดอะไรผิดออกไปกลัวจะทำให้อีกคนโกรธหนักเข้าไปใหญ่...
"...พูดอะไรบ้างสิฮะ" ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมาสบกับนัยน์ตาคู่คมที่เอาแต่จ้องตัวเองไม่กระพริบ คุณรีไวล์ที่เอาแต่เงียบอย่างตอนนี้ยิ่งดูน่ากลัวมากกว่าตอนที่อาละวาดซะอีก
"คุณรีไวล์?"
"ทำไม?"
"ฮะ?"
"ทำไมนายถึงหนีกลับมา?...ทำไมถึงไม่บอกชั้น?..."
"หนีกลับมา?...ผมเปล่านะฮะ...คุณจ่ายเงินแล้วผมก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ต่อ...มันเป็นเรื่องปรกติ..." ใบหน้ามนพยายามอธิบายแต่กลับถูกอีกฝ่ายตะคอกกลับมาจนต้องหยุดเอาไว้เพียงแค่นั้น
"นายบอกให้ชั้นจ่ายเงินเดี๋ยวนี้ไม่ใช่รึไง!?...ชั้นยังไม่ได้บอกสักคำว่าให้นายกลับ!"
"...!?..." ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองแต่ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันแปลกไป?...อะไรสักอย่างที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่เข้าใจ?...เอเลนรวบรวมสมาธิให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ สถานการณ์แบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเจอ บ่อยครั้งที่พวกลูกค้าเมาไม่รู้เรื่องแล้วทำอะไรห่ามๆแบบนี้แต่ไม่มีครั้งใหนเลยที่จะทำให้เขาใจเต้นไม่เป็นระส่ำอย่างในตอนนี้
"...คุณกำลังพูดอะไรอยู่รู้ตัวมั้ยฮะ?"
"รู้สิ!...ชั้นรู้ตัวดี...ชั้นไม่ได้เมาสติปัญญาทุกอย่างยังอยู่ครบ...ชั้นแค่ไม่ชอบใจที่นายหนีมาโดยไม่บอกกันสักคำ ชั้นโทรกลับไปที่โรงแรมตอนสิบโมง..." ร่างสันทัดลดความเกรี้ยวกราดของน้ำเสียงลงพรางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตอันน่าหลงไหล ถึงจะไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อจากนี้แต่เขามั่นใจว่าเด็กนี่รู้ดีว่าเขาจะพูดอะไร? ความร้อนลุ่มและความคลุ้มคลั่งทั้งหลายค่อยๆมลายหายไปทีละเล็กละน้อยเมื่อริมฝีปากน่าจูบนั่นค่อยๆแย้มยิ้มออกมา
"ขอโทษฮะ...มันเป็นความเคยชินของผมเอง" เอเลนจำเป็นต้องลดความรู้สึกขัดแย้งในใจตัวเองลงเพราะดูเหมือนว่าถ้าหากยังขืนดึงดันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปอีกฝ่ายคงไม่ยอมรามือง่ายๆ ความลำบากใจเล็กๆผุดขึ้นมาในใจพร้อมๆกับความรู้สึกที่หลงลืมมันไปเมื่อนานมาแล้ว...
"ใช่...ความเคยชินของนายมันทำให้ชั้นหงุดหงิด...ค่อนข้างหงุดหงิดเลยล่ะ"
"ค่อนข้างเร๊อะ!?...นายแผ่รังสีอำมหิตตลอดการประชุมจนผู้ถือหุ้นหงอกันทั้งห้องนายเรียกมันว่าค่อนข้างเหรอรีไวล์?" เอลวินพูดแทรกขึ้นมาอย่างหัวเสียหลังจากยืนลุ้นอยู่นานและนั่นทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดเบาบางลงร่างเล็กที่ยืนลุ้นจนตัวโก่งข้างๆกันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากหายใจไม่ทั่วท้องอยู่นาน ดูเหมือนว่าสองคนที่แทบจะไร้ตัวตนเองก็ไม่ได้เข้าใจแจ่มแจ้งมากนักว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งคู่แต่ถ้ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีก็ไม่มีอะไรต้องซักไซร้อีก
รีไวล์เหลือบไปมองเพื่อนร่างสูงของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาถามคนที่ตัวเองกักขังเอาไว้ด้วยอ้อมแขนตัวน้ำเสียงจริงจังว่า...
"นายจะกลับไปกับชั้นใช่มั้ย?"
"แต่ค่าตัวผมแพงนะฮะ?"
"ชั้นดูเหมือนคนไม่มีปัญญาจ่ายรึไง?"
"คร้าบๆ~...แต่ก่อนอื่นช่วยไปจ่ายค่าเสียหายที่อาละวาดไปเมื่อกี้ด้วยนะครับพ่อคนรวย" เอลวิน สมิทธทนความน่าหมั่นไส้ของไอ้เพื่อนตัวดีไม่ไหวเลยเหน็บไปอีกดอกจนสองคนถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
"งั้นผมขอไปเปลี่ยนชุดนะฮะ"
"เสร็จแล้วมารอที่นี่ชั้นจะรีบกลับมา" ใบหน้ามนพยักรับเบาๆก่อนจะแยกตัวออกไปที่ประตูด้านข้างของคลับส่วนชายหนุ่มแยกไปที่ประตูด้านหน้าให้สองคนที่ตามมาลุ้นได้แต่มองตากันปริบๆ
"ผมกลับไปทำงานดีกว่าอ๊ะ!?..."
อาร์มินตั้งใจจะปลีกตัวกลับไปทำงานแต่ต้นแขนกลับถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ซะก่อนใบหน้าน่ารักจึงได้แต่ขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
"มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"อย่าปล่อยให้ชั้นไปกับสองคนนั้นตามลำพังขอร้องล่ะ!" อาร์มินเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรกันแน่?
"ถ้าไม่อยากไปกับพวกเค้าคุณกลับเองก็ได้นี่ครับ?"
"ไม่ได้...ชั้นปล่อยให้รีไวล์ขับรถชั้นไม่ได้เด็ดขาด" นี่เขาตาฝาดไปรึเปล่านะ?...เหมือนจะเห็นว่าผู้ชายตัวโตคนนี้กำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่งั้นแหละ?
"แต่เอเลนขับรถเป็น คุณไม่ต้องห่วงพวกเค้าหรอก"
"ชั้นเป็นห่วงรถชั้นต่างหาก!...จากเหตุการณ์เมื่อกี้นายไม่คิดบ้างเหรอว่าหมอนั่นอาจจะโชว์พราวแสดงความเป็นสุภาพบุรุษน่ะ?" อาร์มินเหล่มองคนที่สูงกว่ามากอย่างระอาใจก่อนจะยกมือขึ้นเท้าสะเอวมองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่องดูยังไงผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่อยากจะใช้บริการเขาแน่ๆแต่ไม่รู้ว่าจะรั้งตัวเขาไว้เพื่ออะไร?
"ตกลงคุณต้องการอะไรครับ?"
"ไปกับชั้น!" ประโยคสั้นๆง่ายๆแต่น้ำเสียงทุ้มกลับจริงจังจนน่ากลัว...เป็นพวกรักรถเท่าชีวิตหรืออะไรเทือกๆนั้นรึไงนะ?
ร่างเล็กได้แต่เดินเกาท้ายทอยตัวเองเดินเข้าห้องล็อคเกอร์ไปอย่างไม่เข้าใจแต่ทันทีที่เห็นเพื่อนสนิทใบหน้าน่ารักก็ฉีกยิ้มแก้มปริวิ่งเข้าไปกอดอีกคนเอาไว้แน่น ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังคิดว่าจะแอบแว๊บเข้ามาหาแท้ๆแต่ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะได้ตามไปด้วยอย่างมึนๆแบบนี้...
"เอเลน~~..."
"อาร์มิน!?" ถึงจะตกใจนิดๆแต่สองแขนผอมบางก็อ้ารับคนที่วิ่งเข้ามากอดได้ทันอย่างหวุดหวิดไม่งั้นคงได้หงายหลังล้มกลิ้งด้วยกันทั้งคู่
"ฮะฮะ...เดี๋ยวสิทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?...หรือว่าคนตัวสูงคนนั้น?..."
"ก็ประมาณนั้นแต่ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกข้อตกลงของผมกับเค้ามันออกจะแปลกๆไปซักหน่อยแต่ช่างเถอะ...มาคุยเรื่องของนายกันดีกว่า~~" ใบหน้าน่ารักซุกไซร้ถูไถไปมาราวกับลูกแมวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อนสนิทด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"คุยอะไรเล่า!?" ใบหน้าน่ารักยิ้มกรุ่มกริ่มจนร่างโปร่งบางต้องทำเป็นเสมองไปทางอื่นทั้งๆที่แก้มใสๆยังแดงระเรื่อและยังหุบยิ้มไม่ลง
"นั่นน่ะเหรอคุณรีไวล์คนนั้น?"
"อะ...อือ"
"บ้าเอ้ย!...หล่อซะจนบรรยายไม่ถูกเลย!...บรรยากาศรอบตัวอันตรายๆแบบนี้อย่างกับพ่อเทพบุตรในคราบซาตานไม่มีผิดเลยเน๊อะ~"
ปลายนิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากของคนที่ทำหน้าเคลิ้มไปไกลให้สติสตังกลับเข้าร่างซะที
"นี่เอเลน!"
"อะไรอีกห๊ะ?"
"ไม่คิดบ้างเหรอว่าเมื่อกี้อย่างกับฉากสารภาพรักในหนังโรแมนติกสักเรื่องแน่ะ!?...ไม่ใช่ว่าคุณรีไวล์คนนั้นตกหลุมรักเจ้าหญิงตกอับนามว่าเอเลนเข้าแล้วหรอกนะ!?...โอ้ยๆๆๆ~~"
มือบางตรงเข้าไปดึงแก้มใสๆของเพื่อนร่างเล็กอย่างไม่คิดจะออมแรงเพราะดูเหมือนแค่จิ้มหน้าผากสติจะไม่ยอมกลับมาง่ายๆ
"เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว...นี่แน่ะๆ"
"เอเลน~...เจ็บอ่า~..."
"ฮึ!...สมน้ำหน้าอยากฝันกลางวันดีนัก"
"เลิกเล่นได้แล้วทั้งคู่เลย!...ปล่อยให้ลูกค้ารอนานๆมันไม่ดีนะรู้มั้ย?"
โอนเนอร์ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนใหนยืนกอดอกทำเสียงเข้มเอ็ดทั้งคู่ที่ยังกอดกันกลมจนต้องรีบผละออกจากกันด้วยใบหน้าที่ยังยิ้มแห้งๆก่อนจะรีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองซะยกใหญ่
"ให้ตายสิ...เจ้าลิงทโมนสองตัวนี้นี่!...เร่งมือเข้าล่ะ!"
"คร้าบ~" ใบหน้ามนทั้งสองจงใจตอบออกไปพร้อมๆกันอย่างตั้งใจจะกวนประสาทเจ้านายของตัวเอง เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะเข้มงวดตามประสาเจ้าของร้านแต่ก็ยังใจดีมากกว่าที่เห็นจากภายนอกมาก...
"เฮ้อ~...เจ้าเด็กขายดีจะไม่อยู่พร้อมๆกันแบบนี้ร้านคงเงียบเหงาน่าดู...หาเด็กใหม่เพิ่มดีรึเปล่านะ?"
เจ้าของร้านบ่นพึมพำออกไปให้ทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆ...ก็หายออกไปทั้งคู่แบบนี้แทบทุกวันแล้วไม่ใช่รึไง?...แค่วันนี้ต้องออกไปพร้อมกันเฉยๆทำไมต้องหาเด็กใหม่มาเพิ่ม?...
ร่างสองเดินหยอกล้อกันมาจนถึงลานจอดรถในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาและพบว่าชายหนุ่มทั้งสองมารออยู่ที่รถแล้วจริง ทั้งคู่โค้งให้น้อยๆแทนคำขอโทษก่อนจะตามขึ้นรถไปแล้วไม่นาน BMW 320d ที่มีร่างสูงใหญ่นั่งประจำตำแหน่งคนขับก็พุ่งทะยานออกไปบนถนนสายหลัก
"ไปส่งชั้นที่โรงแรมเลยแล้วกัน"
"ห๋า~...ชั้นหิวจนไส้กิ่วแล้ว...ไม่คิดจะไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนกันเลยรึไง?"
"หิวรึเปล่า?...หรือจะกลับไปกินที่โรงแรม?" แทนที่จะตอบเพื่อนสนิทของตัวเองไปชายหนุ่มกลับหันไปถามคนข้างๆแทนซะได้ใบหน้ามนจึงดูเหว๋อไปแทบจะทันทีแต่สายตาอ้อนวอนของเพื่อนร่างเล็กที่ส่งผ่านมาทางกระจกมองหลังทำให้ร่างโปร่งบางอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบออกไป
"ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนคุณเอ่อ..."
"ชั้นเอลวิน สมิทธ...ขอบใจเอเลนสินะ...มีน้ำใจกว่าใครบางคนเยอะเลยเสร็จธุระตัวเองแล้วมีแต่จะกลับท่าเดียว"
"ฮะ...ยินดีที่รู้จักครับ"
"นายก็ไปกับอาร์มินสิ...ไม่เห็นต้องชั้นก็ได้" คุณรีไวล์ดูจะไม่ยอมแพ้อีกฝ่ายง่ายๆยังมีบ่นแถมท้ายอีก?
"คิดว่าผมเป็นแค่หุ่นยนต์ก็ได้ครับคุณรีไวล์...อย่าใส่ใจผมเลย" ดวงตากลมโตสีฟ้าครามเหล่มองคนขับรถที่ลากตัวเองมาน้อยๆ...ถึงจะบอกว่าแค่ให้มาเป็นเพื่อนแต่มันก็อดเจ็บใจไม่ได้ที่ถูกเมินกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ คิดว่าจะให้เอเลนช่วยซะหน่อยเพราะตอนนี้เขาก็หิวจนไส้กิ่วแล้วเหมือนกันแต่อิตานี่กลับหันไปหาเรื่องคุณรีไวล์แทนซะได้!
"อาร์มิน~" ใบหน้ามนพยายามปรามเพื่อนสนิทเพราะคำพูดเมื่อกี้มันรุนแรงเกินไปและดูเหมือนว่าอาร์มินเองก็เพิ่งจะรู้ตัว...
"ขอโทษครับ" ร่างเล็กข้างคนขับพึมพำออกมาเสียงอ่อยที่ตัวเองลืมตัวไปชั่วขณะ
"ไม่เป็นไร...ความผิดชั้นเอง" คนตัวโตกว่าก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองเป็นคนกึ่งขอร้องกึ่งบังคับให้อาร์มินมาเป็นเพื่อน? เหมือนทั้งสองคนจะปรับความเข้าใจกันได้แล้วแต่ทำไมถึงแอบเห็นคุณรีไวล์ยิ้มไปด้วยล่ะเนี้ย?
เอลวินขับมาส่งเขากับเอเลนที่โรงแรมแทนที่จะไปหาอะไรกินอย่างที่ปากว่ามันทำให้เขาถึงกับกลั่นขำเอาไว้แทบไม่อยู่ ทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าเพื่อนร่างยักษ์ของเขามันทำตัวไม่ถูกถ้าต้องอยู่กับเด็กนั่นสองต่อสอง เขาก็แค่จะช่วยให้มันเคยชินเท่านั้นเพราะจากวันนี้ไปต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน...
มือยื่นออกไปรับคนที่ล่ำลากันเพื่อนสนิทเจ้าตัวเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน...ความขุ่นมัวในใจดูเหมือนจะหายไปเป็นปลิดทิ้งแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กนี่อีกครั้ง...เขาคงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ?...
"ยินดีต้อนรับกลับครับมิสเตอร์!"
ใบหน้ามนโค้งให้ผู้จัดการโรงแรมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเพราะคำทักทายของอีกฝ่ายไม่ได้หมายถึงเขาแต่เป็นร่างโปร่งบางนี่ต่างหากใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยยิ้มรับก่อนจะพาพวกเขาไปส่งที่หน้าลิฟท์ มือหนายกขึ้นแทนคำพูดว่าส่งแค่นี้พออีกฝ่ายจึงโค้งน้อยๆก่อนจะปลีกตัวไป
"แล้ว...ผมต้องทำอะไรบ้างฮะ?" ร่างโปร่งบางถามออกมาหลังจากได้อยู่กันตามลำพังซะที...
"ทำตัวตามสบาย...อาจจะพาไปงานสังสรรค์บ้างหรือไม่ก็ไปเที่ยวในวันที่ชั้นหยุด" คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงก่อนจะเหลือบมองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรแต่ใบหน้าคมคายกลับยังเรียบเฉยตามเดิม?
"สรุปว่า...ผมต้องอยู่กับคุณกี่วันฮะ?"
"ไม่ใช่กี่วัน...แต่เป็นเดือนต่างหาก"
"เดือนเหรอฮะ?"
"จริงๆแล้ว...สองเดือนกับอีกสิบห้าวันหรืออาจจะเป็นสามถ้ายังตกลงเรื่องงานกันไม่ได้...ชั้นจ่ายค่าธรรมเนียมกับทางคลับไปเรียบร้อยแล้ว...เค้าบอกว่าให้มาตกลงเรื่องค่าตัวกับนายเอง"
"คุณกำลังพูดเรื่องอะไรเนี้ย?...ผมไม่เข้าใจ?" มันค่อนข้างแปลกที่จะมีใครเก็บคนอย่างพวกเขาไว้ข้างตัวแถมเป็นคนระดับนี้แล้วด้วยหน้าตาทางสังคมล่ะ? เขารู้ดีว่าอังกฤษเปิดกว้างเรื่องเพศแต่ไม่ใช่สำหรับโสเภณี หน้าตาทางสังคมของคนมีอันจะกินยังสำคัญยิ่งชีพ...
"ชั้นแค่อยากให้นายอยู่ที่นี่...จนกว่าชั้นจะกลับ" ดวงตากลมโตมองค้อนให้ร่างสันทัดก่อนจะเดินเข้าห้องไปทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าบนโซฟาโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป...ที่จริงต้องบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดมากกว่า...อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะกลับงั้นเหรอ?...ท่าทางไม่เหมือนคนขี้เหงาจนอยู่คนเดียวไม่ได้เลยสักนิด!?...
"คุณมันบ้า...จะมาจ่ายเงินโดยเปล่าประโยชน์ขนาดนั้นทำไม?...ผมก็แค่..."
"ชั้นไม่สน" ราวกับถูกล่วงรู้ถึงความคิดจึงได้แต่ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบว์ ร่างสันทัดนั่งลงข้างๆเจ้าคนที่ตวัดกลับมามองเขาหน้านิ่วคิ้วขมวด มือหนาขยี้หัวสีน้ำตาลนุ่มมือเบาๆอย่างเอ็นดูจนไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะมีความรู้สึกแบบนี้ให้ใครได้
"ผมจะผลาญคุณจนหมดตัวเลยคอยดู" ช่างเป็นคำขู่ที่ไม่ได้น่ากลัวเอาซะเลย
"ก็เอาสิ"
"ผมชักจะหมั่นไส้คุณขึ้นมาแล้วสิฮะ"
"หึ..." ถึงแม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นแต่คนฟังกลับทำเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆ...ไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของเขาเลยสักนิด?...ใบหน้ามนเอียงคอมองคนที่กำลังคลายปมเนคไทตัวเองอย่างไม่วางตา..พอได้มองอีกฝ่ายตรงๆแบบนี้ต้องยอมรับเลยว่าบรรยากาศรอบตัวของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างที่อาร์มินพูดเอาไว้ไม่มีผิด...
ไออันตรายที่แผ่ออกมากับใบหน้าคมคายหล่อเหลาอย่างร้ายกาจนั่นอย่างกับพ่อเทพบุตรในคราบซาตานเอ๊ะ!?...หรือจะเรียกว่าซาตานในคราบพ่อเทพบุตรดีนะ?..แต่ไม่ว่าจะเรียกแบบใหนก็ดูจะเข้ากับผู้ชายคนนี้ทั้งหมดนั่นแหละ
"มีอะไร?" คงเพราะรับรู้ได้ถึงสายตาของเขาคนข้างๆถึงได้ถามออกมาทั้งๆที่ยังพับแขนเสื้อของตัวเองใบหน้ามนจึงได้แต่เสมองไปทางอื่น
"เปล่าฮะ...แค่กำลังคิดว่า..โชคดีนะที่อีกฝ่ายไม่เอาเรื่อง"
"เค้าคงไม่อยากตกเป็นข่าวล่ะมั้ง...ท่าทางจะเป็นคนดังในวงการธุรกิจด้วยหนิ"
"คุณก็ด้วย!...ไม่กลัวตกเป็นข่าวเหรอฮะ?"
"ไม่เลยสักนิด" ใบหน้าคมคายตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆให้อีกคนได้แต่ทำหน้าอึ้งไป มือหนารั้งท้ายทอยสีน้ำตาลเข้ามารับริมฝีปากของตัวเองแต่คนรู้ทันก็เอียงใบหน้าหลบได้ทันท่วงที เป็นอีกครั้งที่เขาพลาดจากริมฝีปากน่าบดเบียดนั่นไป
"หึ..." ใบหน้าคมหัวเราชอบใจที่เจ้าเด็กเหลือขอนี่ยังไม่ลืมกฏของตัวเอง ถึงจะเสียดายแต่ซอกคอระหงนี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน
"อ่ะ...อย่าทำรอยเอาไว้อีกนะฮะ...มัน...เยอะเกินไป..."
"จะเป็นไรไป" จะบอกว่าไม่ว่ายังไงนายก็ต้องอยู่แค่กันชั้นอย่างนั้นสินะ?...ช่างเป็นตาลุงเอาแต่ใจซะจริง!...แต่ตัวเขาเองนั่นแหละที่บ้า ทำไมถึงไม่นึกรังเกียจเลยสักนิด?...
รู้ว่าอาชีพของตัวเองต้องเจอพวกปากหวานมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนและรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคำพูดหวานเลี่ยนพวกนั้นมามากแต่ทำไมกับผู้ชายคนนี้ถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้ได้...ทั้งๆที่คำพูดคำจาไม่ได้หวานหูน่าภิรมณ์ออกจะหลงตัวเองและน่าหมั่นไส้อีกอย่างหาก...
หรือเป็นเพราะ...
ความแตกต่าง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
....Tobecontinue.....
ตอน6ก็มาค่ะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น