[KHR] Au.Fic.[8059] รักล้นใจ!! The Series : 06

[KHR] Au.Fic.[8059]  รักล้นใจ!! The Series : 06 

:Fanfiction [KHR] 

:Pairing : 8059

:Dark Romance

:NC-17 

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ











      ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้างหรืออะไรกันแน่การที่สึนะมาที่นี่มันตีความหมายได้เพียงอย่างเดียว...สถานการณ์ของที่นี่มันไม่สู้ดีนักบางทีอาจจะถึงขั้นวิกฤตแล้วก็เป็นได้ดีโน่ที่มักจะหายตัวไปตอนกลางดึกกับข่าวการตายอย่างปริศนาในตอนเช้าแต่วันนี้กลับดูร่าเริงอารมณ์อยู่คุยกับสึนะได้จนเพื่อนร่างเล็กของเขาไม่สงสัยใดๆเลยสักนิด ไม่ใช่อะไรที่คาดไม่ถึงเขาคิดอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้เบื้องหน้ายังคงเจรจาต่อรองกันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่เบื้องหลังกลับยังคงกัดไม่ปล่อย...ดูเหมือนว่าอิทธิพลของคาบัคโลเน่เองก็มากพอตัวขนาดข่าวดังอย่างวันที่พวกเขาโดนถล่มที่โรงแรมยังมีแค่เบาะแสของฝ่ายตรงข้ามที่ถูกออกหมายจับและตามล่าตัวกันจ้าระหวั่น

แน่นอนว่าพวกระดับใหญ่ๆที่โผล่หัวออกมาจากรูถูกเก็บเรียบ...แต่ถึงอย่างนั้นคนที่สาวไปไม่ถึงก็ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้อย่างเปิดเผย

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองลงไปในสวนด้านหลังของคฤหาสน์คาบัคโลเน่แล้วก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนออกมา....เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องชำระแค้นกับไอ้พวกเลวนั่นให้จงได้!...ถึงคนที่มันทำให้หัวใจของเขาต้องเจ็บปวดจะลาโลกไปแล้วก็ตามแต่คนบงการยังลอยนวลอยู่แบบนี้เขาไม่สามารถสงบใจลงได้!

ร่างสูงหันหลังเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ดูมืดมนผิดจากเวลาปรกติไม่นานเก๋งสีดำก็ทยานออกไปจากคฤหาสน์คาบัคโลเน่


"ครับ...ที่ใหนก็ได้ครับที่คุณสะดวก"

"ขอบคุณครับ"

ก็แค่ละครบทหนึ่งเท่านั้นจะที่ใหนเขาก็พร้อมทั้งนั้นแหละ ตั้งแต่เกิดมาเขาให้เกียรติผู้หญิงมาตลอดแต่คราวนี้จะใช้วิธีแบบมาเฟียบ้างคงไม่เป็นไรหรอกมั้งในเมื่อผู้หญิงคนนั้นยังทำตัวไม่สมกับเป็นกุลสตรีเลยสักนิด



ร่างบางทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าเพราะร่างกายของเขาถูกใช้งานอย่างหนักตั้งแต่เมื่อคืนใหนเช้านี้ต้องคอยนั่งการงานสถานการณ์ณ.ปัจจุบันให้รุ่นที่สิบฟังอย่างระเอียดยิบอีก ถึงจะไม่ชอบใจที่มีคนเจ้าเล่ห์อย่างเจ้าหัวสับปะรดนั่นอยู่ด้วยก็เถอะแต่รุ่นที่สิบกลับดูไว้ใจหมอนั่นมากทั้งๆที่เคยถูกเค้าจ้องจะเอาชีวิตไม่สิตอนนี้ก็ยังจ้องจะเอาชีวิตอยู่แท้ๆ พอไม่มีเขาอยู่ข้างๆรุ่นที่สิบก็มักจะใจอ่อนแบบนี้เสมอมันน่าเจ็บใจนัก!

ถ้าเขายังอยู่ข้างๆล่ะก็....

พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าสวยขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบว์เมื่อทั้งห้องมันเงียบกริบ หมอนั่นหายไปใหน?เมื่อครู่ยังอยู่ด้วยกันที่สวนนี่แล้วปลีกตัวออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

ไม่ใช่งอนที่เขามัวแต่คุยกับรุ่นที่สิบจนกระโดดหน้าผาตายไปแล้วหรอกนะ?

อย่างหมอนั่นยิ่งชอบทำอะไรที่เหนือความคาดหมายอยู่ด้วย!

"ยามาโมโตะ!?"

โกคุเดระตัดสินใจเด้งตัวลุกจากเตียงแต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกไปใหนมือถือที่กระเป๋ากางเกงก็สั่นครืดขึ้นมาซะก่อนถึงจะรู้สึกขัดใจอยู่บ้างแต่มือบางก็ยอมเปิดอ่านข้อความที่เข้ามาอยู่ดีข้อความจากเบอร์ของคนที่ไม่รู้จักแต่เนื้อหาข้างในกลับทำให้ร่างกายรู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง

"ยามาโมโตะ!"

มือถือร่วงลงสู่พื้นก่อนที่ขาจะพาตัวเองวิ่งออกจากห้องไปข้อความสั้นๆแต่กลับบีบรัดหัวใจจนแทบจะแตกสลายนัยน์ตาสีเขียวมรกตสั่นไหวด้วยความรู้สึกกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน หมอนั่นกล้าดียังไงถึงได้ออกไปคนเดียวแบบนั้น!

ทำไมถึงไม่รู้จักใช้สมองคิดบ้างนะเจ้าบ้า!!...







สองขายาวๆก้าวเข้าไปในร้านอาหารระดับห้าดาวด้วยสีหน้าที่พยายามให้มันเป็นตัวเขามากที่สุดบรรยากาศภายในร้านดูเงียบเหงาจนดูวังเวงมากกว่าจะเงียบสงบ ถ้าจะให้เดาคงเป็นเพราะเตรียมต้อนรับเขาโดยเฉพาะมากกว่า รู้ตัวดีอยู่แล้วสินะผู้หญิงคนนั้น! ก็ดี!...จะได้ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งให้เสียเวลา!

"เชิญด้านในครับ"

ลูกน้องของเธอคนนั้นพาเขาเดินไปที่ห้องด้านในสุดและเมื่อเปิดประตูเข้าไปร่างสูงโปร่งดูบอบบางน่าถนุถนอมก็ยืนส่งยิ้มหวานรอเขาอยู่แล้วเรือนผมสีทองหยักลอนที่ปรกติมักจะเกล้าขึ้นหรือไม่ก็รวบตึงอยู่เสมอวันนี้กลับปล่อยสยายลงมารับกับใบหน้าเรียวสวยได้รูปแล้วยิ่งส่งให้เธอดูสง่างามราวกับเจ้าหญิง

แต่ที่ว่ามาทั้งหมดทั้งมวลนั้น มันยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของโกคุเดระของเขาด้วยซ้ำไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือแม้แต่จิตใจ อย่างผู้หญิงคนนี้ไม่มีวันเทียบติดหรอก...ไม่มีวัน!

"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณยามาโมโตะ"

"ยินดีเช่นกันครับ...ต้องขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนคุณแบบนี้"

"ด้วยความยินดีค่ะเราเองก็เป็นพันธมิตรกับคาบัคโลเน่ถ้ามีอะไรที่พอจะช่วยได้เราก็พร้อมจะให้ความร่วมมือค่ะ...เห็นว่าต้องส่งคนไปคอยคุ้มกันทั้งโรงเรียนทั้งสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าและอีกหลายๆแห่งที่คาบัคโลเน่ให้การสนับสนุนจนต้องขอกำลังจากวองโกเล่ด้วยนี่...ใช่มั้ยคะ?"

ใบหน้าคมหล่อเหลาเหยียดยิ้มที่มุมปากนิดนึงก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตามที่อีกฝ่ายผายมือเชื้อเชิญ

"แล้วทางคาบัคโลเน่เองมีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมหรือยังคะ?...ส่วนนี่เป็นข้อมูลเล็กๆน้อยๆที่ทางเราหามาได้"

"ขอบคุณครับ...ช่วยได้มากทีเดียว...ทางคุณดีโน่เองก็กำลังไล่เก็บเบี้ยเล็กเบี้ยน้อยอยู่น่ะครับแต่เสียดาย...ที่พวกมันปากแข็ง"

ร่างสูงพูดขึ้นมาลอยๆทั้งๆที่ยังเปิดเอกสารที่อีกฝ่ายยื่นมาให้อย่างละเอียดถี่ถ้วนความจริงแล้วข้อมูลมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับที่พวกเขาได้มาเลยแม้แต่น้อยเก่ากว่าซะด้วยซ้ำเพียงแต่...อยากจะดูท่าทีของเจ้าหล่อนก็เท่านั้น


"แย่หน่อยนะคะ...ที่ป่านนี้แล้วยังไม่มีเบาะแสอะไรเกี่ยวกับคนบงการเลย"

"อ๋อ...สำหรับคนบงการเห็นคุณดีโน่บอกว่าพอจะมีเบาะแสแล้วล่ะครับ...คุณดีโน่สงสัยว่า...เกลือจะเป็นหนอนน่ะครับฮะฮะ"

จบประโยคของเขาจานเปล่าตรงหน้าหญิงสาวก็ลอยวืดตรงมาที่เขาทันทีแต่นั่นมันยังไม่อันตรายเท่ากับสิ่งที่ลอยตามมาทีหลัง!

เคล้งง!!

มือหนายกดาบคู่กายปัดมีดสั่นที่แหวกอากาศตรงมาหาตัวเองทิ้งได้อย่างง่ายดายทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม นัยน์ตาสีเปลือกไม้แข็งกร้าวดูมืดมนไปชั่วขณะก่อนที่ใบหน้าคมหล่อจะแสร้งยิ้มออกมาราวกับเมื่อครู่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

"ฮะฮะ...ร้อนตัวออกมาแบบนี้ก็แย่สิครับ"

มีดสั้นพุ่งตรงมาหาเขาอีกระลอกร่างสูงทำเพียงแค่เบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ปลายเท้าเตะโต๊ะตรงหน้าให้ลอยวืดขึ้นไปกลางอากาศรับมีดอีกชุดที่ตามมาติดๆแบบไม่มีเวลาให้หยุดพักก่อนจะถีบมันเข้าใส่หญิงสาวจนต้องถอยร่นไปด้านหลังและในชั่วพริบตานั้น!

"อึก!?..."

คมดาบที่ไม่รู้ว่าชักออมาจากฝักเมื่อไหร่จ่อลงไปบนลำคอระหงจนเธอคนนั้นถึงกับเบิกตากว้าง!

"ว้าว...ทั้งการเคลื่อนไหวและการตอบสนองของคุณเยี่ยมไปเลย...สมกับเป็นมือซ้ายของวองโกเล่"

"คุณประเมินผมต่ำเกินไปต่างหาก!"  ที่กล้าอยู่กับเขาตามลำพังอีกทั้งยังปล่อยให้เขาถือดาบเข้ามาด้วยแบบนี้!

"ลาขาดล่ะ!"

"แน่ใจนะ?...ดูที่ด้านหลังของคุณสิ!"

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆเมื่อเสียงของใครบางคนเปิดประตูเข้ามาแล้วดวงตาก็จำต้องเบิกกว้างเมื่อคนที่ถูกคุมตัวเข้ามาในห้องคือคนที่เขาไม่อยากให้มาที่นี่ที่สุด!

"โกคุ...เดระ!"

มือที่กำลังกระชับดาบเอาไหว้ที่ลำคอระหงถึงกับสั่นไหวน้อยๆเมื่อคนที่ถูกนำตัวเข้ามา

"พอเป็นเรื่องของคุณเด็กคนนั้นไม่แม้แต่จะคิดทบทวนอะไรทั้งนั้น...ไม่สมกับเป็นมือขวาที่ฉลาดหลักแหลมเลยสักนิดแต่ว่านะคุณยามาโมโตะ....ไม่มีใครเคยบอกเลยเหรอว่าอย่าละสายตาจากคู่ต่อสู้!!"

"ยามาโมโตะระวัง!!!"

ฉึกก!!

โครมม!!

เพราะมัวแต่ตกใจจึงไม่ทันระวังดาบสั้นที่ทิ่มเข้ามาเต็มหน้าท้องก่อนที่ร่ายกายจะลอยวืดขึ้นไปกลางอากาศกระแทกผนังเข้าเต็มแรง แผ่นหลังครูดลงไปตามผนังจากรอยเลือดสีแดงฉานเอาไว้ให้ดวงตาสีเขียวมรกตได้แต่เบิกกว้าง

"ไม่นะ!!...ยามาโมโตะ!!!"

ร่างบางสะบัดตัวหลุดจากการจับกุมจนได้ก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปประคองหัวไหล่แกร่งเอาไว้ด้วยมือที่สั่นระริกอย่างทำอะไรไม่ถูกแต่ใบหน้าคมคายที่ค่อยๆเงยขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตกลับทำเอาร่างกายถึงกับแข็งค้างราวกับถูกสะกดเอาไว้

"ฮะฮะ...แย่จังน้า...ชั้นอุตส่าห์ไม่อยากให้นายเห็นด้านนี้ของชั้นแล้วแท้ๆ"

แล้วคนที่คิดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่น่าจะขยับตัวได้กลับค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยแววตามืดมนบรรยากาศรอบตัวที่เมื่อกี้ว่าดำมืดแล้วกลับแผ่ออกมาปกคลุมรอบกายจนร่างบางไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว ขายาวๆก้าวออกไปเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ยืนล้อมกรอบพวกเขาเอาไว้ด้วยท่าทางสบายๆจนไม่อยากจะเชื่อว่าเพิ่งจะถูกแทงมาแต่กลิ่นคาวของมันกับคราบที่ผนังนั้นชัดเจนเกินกว่าจะคิดเป็นอย่างอื่นได้

"ยะ...ยามา...โมโตะ?"

"ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่ให้ถึงตายอยู่แล้วเชียว...แต่ถ้าลากโกคุเดระเข้ามาเกี่ยวด้วยแบบนี้..."

นัยน์ตาสีเปลือกไม้คู่นั้นเหลือบมามองใบหน้าสวยทั้งๆที่ริมฝีปากยังประดับรอยยิ้มอ่อนโยนขัดกับบรรยากาศรอบตัวที่ยิ่งดำมืดขึ้นเรื่อยๆยิ่งทำให้คนที่ถูกมองถึงกับขนลุกซู่เย็นวาบเข้าไปจนถึงไขสันหลังเมื่อคนตรงหน้าเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน...เปลี่ยนไปเป็นคนที่เขาไม่อยากเห็น...

หมอนี่!...ไม่ใช่ยามาโมโตะที่เขารู้จัก!!...

แต่เป็นอีกด้านที่เขากลัวมาโดยตลอด!!...จะบอกว่าหมอนั่นงี่เง่าที่ใช้แต่กล้ามเนื้อคิดแทนสมองแต่ดูเหมือนเขาจะงี่เง่ายิ่งกว่าที่ตามออกมาแบบไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้
อย่างน้อยก็ควรบอกให้ม้าพยศกับรุ่นที่สิบรู้แต่นี่...

"แหม...สายตาใช้ได้เลยนะคะ...ถ้าเป็นเรื่องของเด็กคนนั้นคุณเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆ...รักอย่างนั้นสินะ"

"ก็นะ...ผมเองก็ลืมบอกคุณไปว่าโกคุเดระน่ะ...ห้ามแตะแม้แต่ปลายก้อย!!"

เคล้งง!!

เสียงโลหะกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องจนรู้สึกแสบแก้วหูแต่ที่ไม่น่าเชื่อไปกว่านั้นยามาโมโตะคนนั้นพุ่งตัวเข้าจู่โจมอีกฝ่ายเร็วซะจนมองตามแทบไม่ทันแบบนั้นมันอะไรกัน!?...ถึงจะบอกว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแต่นี่แม้กระทั่งการเคลื่อนไหว!...เพลงดาบชิงุเระที่เคยงดงามและเต็มไปด้วยความปราณีบัดนี้มีแต่ความบ้าคลั่งและดุดันที่พร้อมจะสะบั้นดับลมหายใจของใครก็ตามที่ดาหน้าเข้ามา!

ใบหน้าคมคายที่เคยแย้มยิ้มอยู่เสมอบัดนี้เหลือเพียงความเย็นชามองศัตรูที่แห่แหนกันเข้ามาล้อมกรอบพวกเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดจำนวนลงด้วยแววตาคมกริบที่ราวกับคมดาบพุ่งตรงไปหาพวกมันจนหลายคนแสดงอาการออกมาชัดเจนว่ากำลังหวาดกลัวทว่าหากถอยกลับออกไปตอนนี้คงตายด้วยคมดาบหรือไม่ก็กระสุนของพวกเดียวกันเป็นแน่

แต่เขาต้องทำอะไรสักอย่าง!

"ยามาโมโตะ..."

ถึงจะรู้สึกหวาดกลัวร่างสูงตรงหน้ามากกว่าพวกที่รุมล้อมอยู่ก็ตามแต่มือบางก็คว้าทอนไม้ที่คาดว่าน่าจะเป็นขาโต๊ะที่หักพังยับด้วยการโจมตีของยามาโมโตะเมื่อครู่ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปหันหลังชนกับแผ่นหลังกว้างเอาไว้

อย่างน้อย...แผ่นหลังของหมอนี่เขาจะเป็นคนปกป้องเอง!

"โกคุเดระ...ขอโทษ"

"แกมันงี่เง่าที่สุด!...ถ้ารู้ว่าต้องขอโทษก็อย่าทำตั้งแต่แรกสิเจ้าบ้า!"

"ฮะฮะ...นั่นสินะ"   เขารู้ว่าร่างบางที่อยู่ข้างหลังกำลังโกรธจนอาจจะฆ่าเขาตายคามือบางๆนั่นได้เลย...เขารู้ดี...แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพออยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วต่อให้คู่ต่อสู้ตรงหน้ามีมากมายขนาดใหนก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด ถึงความกังวลมันจะมีมากกว่าก็เถอะ เพราะคนข้างหลังเขาไร้อาวุธอย่างสิ้นเชิงถึงเขาจะรู้ดีว่าภายในร่างบางๆนั่นซ่อนไดนาไมเอาไว้และถึงแม้ว่าจะถูกค้นออกไปจากตัวแล้วก็ยังมีเหลืออยู่บ้างแต่มันคงไม่มากมายอะไร

"น่าประทับใจจริง...ฉันว่าแล้วว่าฉันไม่เหมาะกับเรื่องรักๆใคร่ๆจริง...ฆ่าพวกมัน!"

น้ำเสียงที่เคยนุ่มนวลน่าฟังของผู้หญิงคนนั้นเกรี้ยวกราดขึ้นมาและจบประโยคของเธอพวกที่ล้อมกรอบพวกเขาอยู่ก็กรูกันเข้าทันที!

ถึงแม้ว่าทั้งหมดจะกรูเข้ามาพร้อมกันแต่ที่หลุดลอดเข้ามาถึงเขาที่อยู่ด้านในติดกับผนังได้กลับมีน้อยกว่าที่คิด 

เพราะเพลงดาบอันบ้าคลั่งของหมอนั่น...มือกวัดแกว่งท่อนไม้ในมือฟาดฟันใครก็ตามที่เข้ามาใกล้อย่างไม่คิดจะออมแรง ไดนาไมขนาดจิ๋วทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ถ้ามีเยอะกว่านี้เขาคงปากราดออกไปอย่างที่เคยทำไปแล้วแต่เพราะเหลืออยู่ไม่มากแถมยังเป็นขนาดเล็กจึงต้องใช้อย่างระมัดระวังกับคู่ต่อสู้ที่หวังผลได้เท่านั้น ถึงจะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่อย่างน้อยก็ไม่อยากให้หมอนั่นต้องมาเห็นเขาเป็นแค่ภาระที่ต้องปกป้อง!

ไม่อยาก!...

ปัง!!

"อ๊ะ!?!..."   เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆกับร่างกายของเขาที่ชาวาบไปทั้งร่างกาย มือยกขึ้นมากุมที่หัวไหล่ของตัวเองแล้วของเหลวสีแดงสดที่ไหลทะลักออกมาไม่หยุดก็ทำให้ดวงตาสีเขียวมรกตได้แต่เบิกกว้าง

เขาถูกยิง?

ปังๆๆ!!!

เสียงปืนดังติดต่อกันอีกหลายต่อหลายนัดแต่ประสาทสัมผัสของเขากลับอื้ออึงได้ยินเหมือนเสียงพวกนั้นมันกำลังไกลออกไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...

แม้กระทั่ง...

"โกคุเดระ!!!!"

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหมอนั่น....


สองแขนรีบยื่นออกไปรับร่างที่กำลังล้มลงด้วยหัวใจที่ราวกับถูกบดขยี้เป็นผุยผงทั้งๆที่เขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ภาพแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขาอีกเป็นครั้งที่สองเพราะมันเป็นอะไรที่ยากจะยอมรับได้

ไม่อยากเห็นถึงได้พยายามที่จะปกป้องมาตลอด!...

"โกคุเดระ!...โกคุเดระ!!"   ลืมตาขึ้นมา!...ช่วยตื่นขึ้นมามองเขาที!...

มือหนากดหัวสีเงินซุกเข้ามาในแผงอกของตัวเองแล้วกอดร่างที่แน่นิ่งไปเอาไว้แน่น

สันกรามขบเข้าหากันแน่นอย่างไม่อาจห้ามความโกรธแค้นเอาไว้ได้ มือค่อยๆวางร่างในอ้อมแขนลงอย่างแผ่วเบาก่อนจะกระชับดาบคู่กายเอาไว้มั่นและเมื่อนัยน์ตาสีเปลือกไม้ตวัดกลับไปกลุ่มคนที่กำลังล้อมกรอบเข้ามาก็ถึงกับผวาไปตามๆกัน รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาบวกกับความโกรธแค้นที่กำลังลุกโชนบดบังจนไม่รู้แล้วว่าคู่ต่อสู้ทำสีหน้าแบบใหน รู้เพียงแค่ว่าไม่ว่าหน้าใหนที่เข้ามาใกล้เข้าจะปลิดชีวิตมัน!

อ๊าคคค!!!

เสียงร้องโหยหวนราวกับอยู่ในขุมนรกดังก้องไปทั่วห้องเมื่อดาบในมือมันไร้ซึ่งความปราณี กลิ่นคาวของเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วห้องยิ่งทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกแบบนี้มันราวกับว่า...สัญชาตญาณของนักฆ่าที่หลับไหลอยู่ในตัวมากเนิ่นนานกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้น!?...

ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆหลงเหลืออยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย...มือที่กวัดแกว่งดาบออกไปมันไร้ซึ่งความปราณีอย่างสิ้นเชิง...

นี่คือสิ่งที่สควอโล่พยายามจะสอนเขามาตลอด?

โหดเหี้ยม!

เลือดเย็น!

ไม่ลังเลที่จะกวัดแกว่งดาบออกไป!...รับรู้ว่าเลือดในกายกำลังไหลออกจากร่างราวกับสายน้ำแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อยต่อให้!...

ปังๆๆ!!!

รับรู้ว่าลูกตะกั่วเจาะทะลวงเข้ามาที่ต้นขา หัวไหล่หรือแม้แต่ส่วนอื่นๆของร่างกายขาทั้งสองข้างกลับยังเคลื่อนไหวไปตามสมองสั่ง

"ฆ่ามัน!!!"

สิ้นน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของผู้หญิงคนนั้นกลุ่มคนที่ล้อมกรอบเขาอยู่ก็กรูกันเข้ามาทั้งๆที่นอนจมกองเลือดตัวเองอยู่ก็ไม่ใช่น้อยๆแต่ดูเหมือนจำนวนจะไม่ลดลงเลย

เป็นมดปลวกหรือไงกันนะ?

ใบหน้าคมคายสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ สายตาเหลือบไปมองร่างบางที่นอนไม่ได้สตินิดหนึ่งก่อนจะก้าวเข้าไปหาคู่ต่อสู้ที่กำลังดาหน้าเข้ามา...ต้องรีบจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด!

ไม่เช่นนั้น!...

ไม่เช่นนั้น!...โกคุเดระ!...

ปัง!!

ขาที่กำลังจะก้าวไปซวนเซทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่จนต้องใช้ดาบช่วยค้ำยันร่างกายเอาไว้
ใบหน้าคมคายเหลือบลงไปมองที่ข้อเท้าที่ชาจนก้าวต่อไปไม่ได้ของตัวเอง

และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งปากกระบอกปืนนักสิบกระบอกก็จ่ออยู่ที่หัวของเขาเรียบร้อยแล้ว

"ไม่เลวเลยนี่ขนาดแค่คนเดียวยังทำได้ขนาดนี้...วองโกเล่เลี้ยงแต่พวกสัตว์ประหลาดเอาไว้จริงๆ"

เขาไม่รู้ว่าคนที่พูดประโยคนี้กำลังทำหน้าแบบใหนเพราะทุกอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นแค่เงาร่างสีดำเท่านั้น...

ร่างสีดำที่เขาต้องกำจัดมันทิ้ง!..ถ้าตอนนี้มีกำลังอีกแม้จะเพียงเล็กน้อยล่ะก็!...

"ฆ่ามัน!!"

เสียงประกาศกร้าวดังขึ้นพร้อมกับเสียงขึ้นนกไกปืนจนเผลอหลับตาลงรอตรับความเจ็บปวด

ทว่า!!

อ๊าคคคค~~~~~

เสียงที่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดกลับไปได้หลุดลอดออกจากปากของเขา!...แสงสีทองของอะไรบางอย่างสว่างวาบขึ้นมาแต่ดวงตาของเขากลับมองไม่เห็นว่านั่นมันแสงอะไร!?

ท่าทางเจ็บปวดทุรนทุรายของกลุ่มคนที่อยู่รอบตัวทำให้เขาพยายามหรี่ตามองว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่กลับไร้ประโยชน์...ดวงตาเขาพร่ามัวจนเกินกว่าจะมองเห็นอะไรได้อีก!

"นั่นมัน!!...ผู้พิทักษ์สายหมอกของวองโกเล่!!!!"

มุคุโร่?

หมอนั่น?

"ยามาโมโตะ!!"  เสียงร้องเรียกชื่อเขาดังมาจากที่ใหนสักแห่งทว่าเงาร่างสีดำของใครสักคนกำลังพุ่งตรงมาที่เขา!..มือตวัดดาบออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่แต่มันกลับไปกระทบกับอะไรบางอย่างเข้าซะก่อน!

เคร้งงง!!!

"อ๊ะ!!..."   เสียงอุทานด้วยความตกใจดังอยู่แค่เอือมถึงแต่แรงอัดของอะไรบางอย่างที่หน้าท้องทำให้ร่างกายของเขาลอยวืดขึ้นไปบนอากาศก่อนจะแผ่นหลังจะไปกระแทกกับผนังห้องแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...Tobecontinue!!....

ลงตอนนี้แล้วก็จะหายไปอีกพักใหญ่เลยนะคะแหะๆ~~

แบบว่าตั้งแต่เดือนนี้ไปจนถึงต้นปีหน้าต้องสู่ขอปู้จายเข้าบ้านหลายคนมว๊ากก!!!
เลยขอเวลาเมคมันนี่แป๊ปนะคะ55555...เพราะตอนนี้ของเล่นต้องมาก่อนอย่างอื่น...งื้อออ~~~~~

เอาตัวอย่างมาให้ดูค่ะว่าหนุ่มๆของไรท์หล่อโฮกขนาดใหน^/////^

1.ทากาสุงิ ชินสุเกะ!

2.โคกิสึเนะมารุ&มิคาสึกิ^/////^

3.ชิสึโอะ&อิสายะ!!

จากสเกลแล้วก็มีด๋อยด้วยนะเออ!!!

1.ก็สองคนนี้อีกแล้นน~~

2.คะชูค่ะสอยมารอยามาโตะก่อนออกมาเมื่อไหร่คะชูจะได้ไม่เหงา!!

3.และตัวสุดท้ายนี่คืออยากนำเสนอมากๆๆๆๆ!!!

โคโมริหรือค้างคาวสเลนน้อยยย!!!!!

ตัวนี้ก็สอยออกมารอออเร้นจุหรืออินาโฮะนะค๊าาา!!!

จริงๆแล้วไรท์สะสมสเกลค่ะตั้งแต่เด็กบาสแล้วด๋อยนี่ถ้าไม่โดนจริงๆจะไม่แลเลยที่สอยมาก็มีแค่รีไวล์กะเอเลนแค่นี้แล้วก็จะมีดาบนี่แหละที่ทำให้ไรท์ยอมควักกระเป๋าจ่ายได้เห่อๆ...

อย่างที่รู้ๆกันว่าสเกลราคามันจะค่อนข้างทะลุทะลวงกระเป๋าตังส์พอสมควรอย่างท่านชินสุเกะนี่ก็สี่พันปลายบวกค่าจัดส่งบวกภาษีแล้วก็ห้าพันนิดๆเลยล่ะแถมยังต้องสั่งมาเป็นคู่กันอีกไม่งั้นมันก็ไม่จบตามประสาติ่งอย่างไรท์อ่ะนะคะ...

ที่เห็นท่านชินสึเกะคนเดียวเนี้ยจริงๆแล้วไรท์มีG.E.Mคาสึระอยู่ก่อนแล้วอ่ะนะคะสอยมาไว้ตั้งกะปีที่แล้วละท่านชินตอนโน่นยังไม่โดนดาเมทเท่าไหร่แต่เจอท่านั่งคุณท่านตอนนี้แล้วไรท์จะไม่ทนจริง!!!!

ส่วนสเกลจิ้งหรือโคกิสึนะมารุ,ชิสึโอะ,อิซายะสามตัวนี้ราคาใกล้ๆกันค่ะจิ้งแพงกว่านิดหน่อยแต่มิคาสึกิหรือท่านปู่ที่เห็นยังไม่ลงสีนั่นน่ะราคาโคตรDADโคตรMOMแพงสุดๆไปเลยยังไม่ออกหรอกค่ะกำลังอยู่ในขั้นตอนลงสีเสรเสร็จเมื่อไหร่ก็ต้องจองยอมให้จิ้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่ได้จริงๆ...ยังมีสเกลอีกสองตัวที่ไม่ได้พูดถึงคือคะชูกะยามาโตค่ะสองตัวนี้ยังไงก็ต้องสอยแน่ๆอยู่แล้วซึ่งคาดว่าน่าจะใกล้ออกมาแล้ว

และสุดท้ายเหล่าด๋อยทั้งหลายแหล่!!!...

ราคาใกล้ๆกันค่ะจะมีจิบิสเลนที่ราคาโดดเพื่อนพอสมควรรวมๆเป็นเงินแล้วมันก็....เอิ่ม....

เพราะงั้นช่วงนี้เลยต้องรีบเมคมันนี่กันหน่อยล่ะค่ะ!!!...หลายๆคนคงบอกว่าเมิงจะซื้อมาทำไม?????

ต้องบอกว่าความชอบส่วนตัวล้วนๆเลยค่ะเด็กๆอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ!!!!
ปีก่อนหน้านี้มันก็ไม่เท่าไหร่แต่ปีนี้มันค่อนข้างเยอะพอสมควรเลยต้องรีบปั่นเงินรอเอาไว้ไม่อยากรบกวนพ่อแม่อ่ะนะคะเพราะงั้นอย่าแปลกใจถ้าลงตอนนี้แล้วไรท์จะหายไปเป็นเดือนๆ

หรืออาจจะไมถึงฮะฮะฮะ...


ทำไมไม่มีค่ายใหนทำด๋อยหรือสเกลรีบอร์นบ้างน้า???...อยากได้มาก!!...นตอนหน้าค่ะ!!...ไม่ว่ายังไงเดือน9,10นี้เจอกันแน่นอนค่ะ//สรุปมันจะแต่งแต่ฟิควันเกิด??///