:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
หน้าแม๊กซีนถูกปลายนิ้วเรียวพลิกอ่านเนื้อหาด้านในด้วยความสนอกสนใจแต่ที่ดูจะสนใจเป็นพิเศษคงหนีไม่พ้นข่าวคราวความคืบหน้าของวงการแฟชั่นญี่ปุ่น ปลายนิ้วแตะลงไปบนใบหน้าคมคายหล่อเหลาของนายแบบหนุ่มที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ชายในหนังสือพรางคลี่ยิ้มบางๆ...หากจะบอกว่าไม่คิดถึงก็เหมือนโกหกอย่างน้อยเขาก็เคยขึ้นปกนิตยสารคู่กันบ่อยๆใช้ชีวิตร่วมกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่เพื่อนที่จริงใจอย่างยามาโมโตะน่ะแต่ไอ้ข่าวในคอลัมน์ซุบซิบนี่มันอะไรของหมอนั่น?...
"พอลั้ลล้าได้มีข่าวควงสาวออกเดทแบบนี้ใช้ได้ที่ใหนเจ้าบ้า"
แต่สาวที่มีเส้นผมสีเงินแบบนั้นจะยกโทษให้ก็แล้วกัน!...เห็นแบบนี้แล้วอยากโทรหาชะมัดแต่ติดที่ไม่มีมือถือนี่สิถึงจะไม่จำกัดว่าต้องเป็นอาทิตย์ละครั้งเหมือนช่วงแรกๆแล้วก็เถอะแต่หมอนั่นก็ยุ่งตลอดเวลากลับดึกแถมยังออกไปก่อนที่เขาจะตื่นตลอดถ้ามีเบอร์บ้านคงจะสะดวกกว่านี้แต่ที่นี่คงไม่มีใครอยากมาให้บริการเปิดเบอร์บ้านให้แหงแซะหิมะตกหนักตลอดทั้งปีแบบนี้คิดว่านะ...แต่คงจะจริงเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยเห็นเลยว่าดวงอาทิตย์มันขึ้นทางใหนและตกเมื่อไหร่แค่โผล่หน้าออกไปก็ถูกพายุนั่นพัดจนแสบหน้าไปหมดแต่หมอนั่นกลับไปทำงานแต่เช้าและกลับดึกๆดื่นๆทุกวัน...ทำได้ยังไงกันนะ?...เป็นเขาคงได้แข็งตายตั้งแต่ก้าวพ้นประตูแล้ว...
"คุณสึนะ...ท่านมุคุโร่กลับมาแล้วนะคะตอนนี้อยู่ที่หน้าบ้านแล้วค่ะ!"
"เอ๊ะ!?...ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง!?"
มือบางรีบยัดนิตยสารในมือเอาไว้ใต้เบาะโซฟาอย่างร้อนรนโดยมีเด็กสาวเป็นคนดูต้นทางให้จะบอกว่าพวกเขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็คงไม่ผิดนักเพราะเขาเป็นคนขอให้โคลมฝากคนที่เอาเสบียงมาส่งแอบซื้อมาให้ตอนไปจ่ายตลาดด้วยเหตุผลเดียวคือเขาถูกสั่งห้ามออกไปจากที่นี่ไม่ว่ากรณีใดก็ตามโคลมเองก็ด้วย เขาเคยสงสัยว่าใครคือคนที่เอาของพวกนี้มาส่งให้แต่เด็กสาวก็ดูอ้ำอึ้งไปเลยไม่เคยถามอะไรอีก แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะรู้ว่ามีอะไรคืบหน้าในวงการบ้างเผื่อสักวันได้กลับไปทำงานอีกครั้งจะได้ตามคนอื่นเค้าทัน.....
ถึงจะไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ก็ตามที.....
"คุณสึนะ?"
เสียงเรียกของเด็กสาวทำให้สติที่กำลังเตลิดไปไกลกลับมาเข้าร่างอีกครั้งใบหน้าน่ารักหันกลับไปยิ้มให้เธอก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป....
เสียงฝีเท้าของใครบางคนแว่วมาให้ใบหน้าเรียวหล่อเหลาละจากเอกสารในมือ ถึงจะรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใครแต่ใบหน้าตอนตื่นของเจ้าของฝีเท้ารู้สึกเหมือนไม่ได้เห็นมานานมากเหลือเกิน...จะบอกว่าคิดถึงก็คงไม่ผิดนักถึงจะเห็นผ่านโคลมบ้างแต่มันไม่เหมือนกับเห็นตัวเป็นๆอย่างตอนนี้เสียเมื่อไหร่...
"ยินดีต้อนรับกลับ!"
เสียงสดใสที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นจากที่ใหนมาก่อนแถมท้ายด้วยท่าทางเลิ่กลั่กนั่นอีกไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังมีความลับแถมโคลมยังทำท่าทางลุ้นระทึกแบบนั้น?...คงจะลืมสนิทเลยสินะว่าเขารับรู้ทุกอย่างจากเธอได้....
".....ครับผมกลับมาแล้ว"
ใบหน้าหล่อเหลายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อนหากร่างเล็กจะสังเหตุสักนิดคงรู้ว่ามันแตกต่างจากยามปรกติโดยสิ้นเชิงแต่คนที่มีชนักติดหลังก็มักจะไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆสักครั้งสายตาถึงได้เสมองไปเรื่อย
"หิวรึเปล่าฉันกับโคลมจะทำอะไรให้หรืออยากอาบน้ำก่อนเดี๋ยวฉันไปเตรียมน้ำ?"
"แค่โคลมไปเตรียมอาหารส่วนคุณสึนะโยชิ...ตามไปที่ห้อง"
จบประโยคขายาวๆก็ก้าวออกไปทันทีให้ใบหน้าน่ารักซีดเผือดแทบจะทันทีหัวสมองภายใต้กลุ่มเส้นไหมสีน้ำตาลฟูฟ่องประมวลผลคิดหาทางออกให้ตัวเองอย่างรวดเร็วถึงแม้ว่าจะไม่ถนัดกับการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าแต่ยังดีกว่าการถูกจอมมารร้ายอย่างหมอนี่ทำโทษเป็นใหนๆ...แต่ที่สงสัย!...เขาไปทำผิดอะไรไว้อีกล่ะ?
ถึงจะมีจริงๆแต่หมอนั่นรู้ได้ไง?
"เอ๋~~..ตะ...ตะ...แต่นายหิวไม่ใช่?..."
สายตาคมกริบตวัดกลับมาจนคำพูดที่เหลือวิ่งมาจุกที่ลำคอใบหน้าน่ารักหันไปมองเด็กสาวระห้อยราวกับขอความช่วยเหลือแเธอกลับก้มโค้งให้ก่อนจะหายเข้าไปในครัวให้คนตัวเล็กได้แต่เหงื่อแตกพลั่กๆไม่รู้ว่าชะตากำลังจะขาดเพราะเรื่องอะไร?...
ร่างเล็กค่อยๆแง้มบานประตูออกช้าๆหลังจากยืนทำใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆแทรกตัวเข้าไปแต่แทนที่จะถูกสายตาอาฆาตจ้องมองมากลับเป็นตัวเขาที่จ้องมองร่างสูงโปร่งที่นั่งพาดแขนไปตามพนักพิงของโซฟาแทน. ใบหน้าหล่อเหลาที่แหงนขึ้นไปบนเพดานปิดตาลงที่ไม่รู้ว่างีบหลับไปแล้วหรือแค่พักสายตา
แต่เวลาแค่ไม่กี่นาทีคงแค่พักสายตาล่ะมั้ง?...มือบางโบกไปมาตรงหน้าของอีกคนเพื่อความแน่ใจและคงเพราะรับรู้ได้ริมฝีปากหยักได้รูปถึงได้ยิ้มออกมา
"มานั่งตรงนี้ครับ"
"เอ่อ....."
ถึงจะบอกว่าตรงนี้แต่ไม่ยักกะชี้บอกว่าตรงใหนแล้วเขาจะ...
"ข้างๆผม"
ถึงตอนนี้เขามั่นใจแล้วล่ะว่ามุคุโร่อ่านใจคนได้!...ดูจะเข้าใจความคิดของเขาดีรู้ทุกอย่างที่เขาคิดเป็นปีศาจรึไงกันนะ?...
"อ๊ะ!?..."
เพียงแค่เขานั่งลงหัวสีน้ำเงินยาวยวงก็หนุนลงมาแทบจะทันทีทั้งๆที่ดวงตายังคงปิดสนิท เสียงหัวใจที่เต้นระรัวของใครบางคนทำให้ริมฝีปากหยักยิ้มบางๆอย่างช่วยไม่ได้กลัวเขามากขนาดใหนกันนะทั้งๆที่อยู่กับเขามาเกือสามเดือนแล้วทำเรื่องน่าอายกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ดูเหมือนว่าความรู้สึกของเขาจะส่งไปไม่ถึงเลยสินะ...
".....นานมากแล้วนะครับ...."
"อะ...อะไร?"
...นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้คุยกันผ่านแชท...นั่นคือคำพูดที่เขาไม่ได้พูดมันออกไป...ตัวเขาที่ยังส่งเมล์ไปหาทุกวันถึงจะรู้ดีว่าร่างเล็กไม่มีวันตอบกลับมา....
"ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่หนี...ผมจะคืนมือถือไม่สิ...ผมจะซื้อมือถือให้คุณ"
".....!?..."
"สัญญากับผมสิ...สึนะโยชิ"
นัยน์ตากลมโตได้แต่เบิกกว้างกับความสับสนในใจเกิดอะไรขึ้นกับมุคุโร่?...แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันทำไมถึงไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด?...
มือเผลอกำแน่นที่ข้างลำตัวเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าบางทีมุคุโร่คงหมดความสนใจในตัวเองแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล...อีกหน่อยคงปล่อยเขาไปอย่างไม่ใยดีอย่างนั้นสินะ?...
นี่นายเป็นอะไรไปสึนะโยชิ?....ต้องตกลงสิต้องดีใจสิแต่ทำไมปากมันถึงไม่ขยับ? เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้จัง
"นาย...วันนี้กลับเร็วจังนะ"
"...เรากำลังพูดเรื่องมือถือคุณอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?"
"ช่างมันเถอะ...มีมือถือแต่ไม่ใช่ซิมการ์ดอันเดิมมันก็ไม่มีความหมายอะไร"
ความจริงก็แค่บ่ายเบี่ยงเท่านั้นหากมีมือถือแล้วต้องแลกกับการที่ต้องเจอหน้ากันน้อยลงเขาก็ไม่ต้องการ...อาจจะดูเหมือนเป็นคนไม่มีเหตุผลแต่ทุกวันนี้ก็แทบจะไม่ได้คุยกันอยู่แล้วอยากจะพูดออกไปตรงๆแต่ทำไมปากมันถึงได้หนักอึ้งแบบนี้
".....งั้นเหรอครับ...."
ถ้าหากใช้ซิมการ์ดเดิมก็ไม่เป็นไรงั้นสินะ...อยากจะบอกว่าเขายังเก็บมันไว้แต่ค่อยบอกพรุ่งนี้แล้วกัน...ตอนที่เขาซื้อมือถือให้แล้วก็คงได้
"พรุ่งนี้ผมต้องไปต่างประเทศอยากได้อะไรมั้ย?"
มือที่กำลังจะวางลงไปบนกลุ่มเส้นผมสีน้ำเงินเข้มชะงักค้างอยู่แบบนั้นแต่เป็นร่างสูงโปร่งที่จับมันลงไปแนบบนแก้มของตัวเองแทน
".....ฉันจะไปด้วย!"
"ไม่ครับ...มันไม่เหมาะ...อันตรายเกินไป"
"ไม่รู้ล่ะแต่ฉันจะไปต่อให้ต้องอยู่แต่ในห้องก็จะไป!"
เปลือกตาที่เคยปิดสนิทเปิดขึ้นด้วยความแปลกใจก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นมองใบหน้าดื้อดึงนั่น...นี่เป็นครั้งแรกที่ร่างเล็กกล้าเอาแต่ใจเหวี่ยงใส่เขาแบบนี้แต่สายตาที่มองมามันกลับเต็มไปด้วยความน้อยใจยังไงชอบกล?...คิดว่ากำลังกลัวเขาอยู่ไม่ใช่รึไง?...หรือเขาคิดผิด?...ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะว่าอยากอยู่ใกล้เขาถึงแม้ว่าตัวเขาจะปรารถนาเช่นนั้น...ริมฝีปากหยักยิ้มอีกครั้งก่อนจะเชยคางมนขึ้นน้อยๆให้เขาแนบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอิ่มได้ถนัดขึ้น สัมผัสบางเบาทำให้ดวงตาที่กำลังแข็งกร้าวค่อยๆอ่อนลง
"คุณที่เป็นแบบนี้...เหมือนไม่ใช่คุณเลยนะครับ" ริมฝีปากละออกมาให้ได้มองใบหน้าดื้อดึงให้ชัดขึ้น
"ฉันแค่..."
"เอาไว้คราวหน้านะครับ...คราวนี้ไม่ได้จริงๆ"
ดวงตากลมโตปรือปิดลงเมื่อเรียวลิ้นเปียกแฉะค่อยๆสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากของตัวเองแขนผอมบางสอดเข้าไปโอบรอบคอของอีกคนเอาไว้ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามแรงโน้มถ่วงที่ร่างสูงจงใจดันลงไป มือใหญ่บรรจงแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางอย่างใจเย็นทั้งๆที่เรียวลิ้นยังคงพัวพันมอบความอ่อนโยนและตักตวงความหอมหวานที่ไม่ว่าจะลิ้มลองสักกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อ...
"...ฮ้า~..ฉะ...ฉันจะ...ไป..."
เพียงแค่เขายอมละให้ริมฝีปากอิ่มได้เป็นอิสระเจ้าของของมันก็พร้อมที่จะประท้วงทันทีแต่เขาคงต้องทนใจแข็งเอาไว้...ให้ไปด้วยไม่ได้จริงๆ
"คิดถึงผมงั้นเหรอครับ?" แต่ก็อดที่จะพูดหยอกเย้าออกไปไม่ได้...ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนี้มันน่ารังแกน้อยซะที่ใหน...แถมไอ้การที่จะหยอกล้อใครเล่นมันเป็นอะไรที่ห่างไกลจากตัวเขามากจนไม่คิดว่าจะกล้าทำกับใคร
คงมีแต่คนในอ้อมแขนของเขานี่แหละ...ที่ทำให้เขาทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองแบบนี้ได้...
"คะ...ใครคิดถึงนายกัน!...อยากออกไปเที่ยวต่างหากเล่า!"
"คึหึหึ...แต่...ผมคิดถึงคุณ" นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ได้แต่เบิกตากว้างอยู่แบบนั้นจนเขาถึงกับหลุดหัวเราะออกมา...เชื่อไม่ได้เลยสินะ...คำพูดของเขาน่ะแต่ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้น
"โก...หก!...นายมันจอมโกหก!"
ริมฝีปากฝังลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นพร้อมฝากร่องรอยสีหวานเอาไว้ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของอีกคน...ต่อให้ร่างด้านใต้พยายามพูดอะไรออกมาก็ตาม เขาก็แค่ทำเป็นไม่ได้ยิน ทำเป็นไม่สนใจมันก็พอ...
ดวงตาปรือเปิดขึ้นท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟข้างเตียงสายตาไล่ไปหยุดที่นาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ที่ผนังห้องบอกเวลาเที่ยงสี่สิบนาทียิ่งทำให้คนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาขดตัวเข้าไปจนเป็นก้อนกลม รอบกายที่เงียบเชียบขนาดนี้คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก...มือดึงผ้านวมผืนหนาคลุมแผ่นหลังเปลือยเปล่าของตัวเองอย่างฝืนๆในความเงียบเชียบเพียงลำพัง...
ถูกทิ้งเอาไว้อีกแล้ว....
หมอนั่นไม่แม้แต่จะเอ่ยปากคัดค้านหรือปฏิเสธทั้งๆที่เขาพร่ำบอกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งหากจะทำเป็นไม่สนใจกันขนาดนี้ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอ่อนโยนกับเขาแบบนี้เลยสักนิด ปลายนิ้วแตะริมฝีปากของตัวเองด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้เมื่อสัมผัสอ่อนโยนแสนหวานนั้นยังคงหลงเหลืออยู่ให้นึกถึง
"...ใจร้าย....."
แต่ผู้ชายคนนั้นก็ใจร้ายกับเขามาตั้งแต่ต้นแล้วนี่ใช่ว่าจะไม่เคยโดนเสียเมื่อไหร่บางทีเขาคงต้องย้อนกลับมามองสถานะตัวเองเสียใหม่เขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรตั้งแต่ชั่ววินาทีที่เขาตัดสินใจมาอยู่ที่นี่แล้ว....
"ตื่นเหรอคะ?...หิวรึเปล่าเดี๋ยวฉันยกอาหารมาให้?"
"...อื้อ...."
ถึงมันจะรู้สึกตื้อตันไม่อยากจะกินอะไรแต่ไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากใจกับความเอาแต่ใจอันไร้เหตุของตัวเองแค่นี้ก็ดูเป็นตัวปัญหามากพอแล้ว....
"ท่านมุคุโร่ฝากมือถือเอาไว้ให้ฉันวางไว้ตรงนี้นะคะ"
ยิ่งได้ยินแบบนั้นยิ่งอยากจะร้องไห้เสียให้รู้แล้วรู้รอด...ทั้งๆที่บอกว่าไม่ต้องการแต่ก็ยังยัดเยียดมันให้เขาแต่สิ่งที่เขาต้องการกลับเมินเฉยไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย...
เจ็บใจนักเชียว!.....
มือหยิบแซนวิสขึ้นมางับทั้งๆที่ไม่รู้สึกถึงรสชาติขนาดกาแฟร้อนๆยังไม่รู้สึกว่ามันขมหรือหวานยิ่งได้มองมือถือที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆด้วยแล้วใบหน้าน่ารักยิ่งได้แต่หายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ ปลายนิ้วจิ้มไปที่หน้าจอเต็มแรงอย่างไม่กลัวว่ามันจะพังแต่ภาพวอล์เปเปอร์ที่สว่างวาบขึ้นมากลับทำให้นิ้วที่กำลังจะกระหน่ำจิ้มลงไปอีกระลอกถึงกับชะงัก เพราะมันเป็นภาพแอบถ่ายตอนที่เจ้าบ้านั่นจุ๊บหน้าผากเขาตอนที่กำลังหลับแถมยังอ้าปากหว๋ออีกต่างหาก!
"อ๊า~~...เจ้าบ้านั่นๆ!!!"
มือบางรีบวางมือถือลงด้วยใบหน้าที่แดงเถือก ภาพแบบนี้ใครเค้าเอามาตั้งเป็นวอล์เปเปอร์กัน!...น่าอายชะมัด!....
"ไม่เหลือเค้าของนางแบบคนดังเลยนะคะเนี้ย"
โคลมพูดออกมาทั้งๆที่ยิ้มกรุ่มกริ่มจนใบหน้าน่ารักได้แต่บ่นขมุบขมิบอยู่คนเดียว...คอยดูเถอะกลับมาพ่อจะฉะให้หายแค้นเลย!
"แต่ท่านมุคุโร่ดูจะชอบภาพนี้มากนะคะ...เมื่อเช้าก่อนจะไปฉันเห็นท่านมุคุโร่ยิ้มด้วย"
แต่พอได้ยินคำว่าชอบใบหน้าที่กำลังชักสีหน้าทั้งโกรธทั้งอายก็ดูจะผ่อนคลายลงทันที...ถึงไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองแต่เมื่อคืนหมอนั่นบอกว่าคิดถึงเขาเป็นเรื่องจริงแต่ความหมายของมันอาจจะไม่ได้ลึกซึ้งอะไรอาจจะแค่คิดถึงแค่เรือนร่างของเขาเพียงแค่นั้นก็เป็นได้ ไม่งั้นคงไม่ทำจนเขาหมดเรี่ยวหมดแรงจนลุกไม่ขึ้นแบบนี้หรอก...แต่ถึงอย่างนั้นใจก็อดเต้นแรงไม่ได้...
"นี่โคลม...จะกลับวันใหนเหรอ?...เจ้านายของโคลมน่ะ"
"คุณสึนะไม่ลองโทรไปถามเองล่ะคะ?...ป่านนี้น่าจะลงจากเครื่องแล้วก็ได้"
"ไม่อ่ะ!...คง...ไม่ว่างรับหรอก"
"แต่ก็อาจจะว่างรับไม่ใช่เหรอคะ...ก็อุตส่าห์ซื้อมือถือให้แบบนี้ท่านมุคุโร่ต้องรอสายจากคุณสึนะอยู่แน่ๆค่ะ"
"...!?..."
ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูดก็ดีสิ...ร่างเล็กได้แต่คิดในใจนัยน์ตากลมโตเหลือบมองมือถืออีกครั้งด้วยใบหน้าที่เก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่มิดริมฝีปากอิ่มจึงได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวอาการน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อตอนที่ตื่นขึ้นมาดูจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง พาลให้คิดไปไกลถึงขั้นว่านัยน์ตาต่างสีคู่นั้นมองรูปนี้ด้วยสายตาแบบใหนด้วยแล้วแซนวิสที่เขี้ยวไม่รู้รสในตอนแรกดูจะมีรสชาติขึ้นมาทันที
"ไม่ล่ะ...รอให้มุคุโร่โทรมาเองดีกว่า" ถ้าได้คุยกันตอนที่หมอนั่นมีเวลาว่างมันคงจะ.....
ครืดดด~~
มือถือที่สั่นครืดดๆขึ้นมาทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงมือรีบคว้ามันขึ้นมาด้วยความดีใจเพราะคิดว่ามันเป็นข้อความจากคนที่อยู่ในห้วงคำนึงทว่า....
"เอ๊ะ!!?..."
ชื่อเจ้าของข้อความที่ปรากฏทำให้ใบหน้าน่ารักได้แต่เบิกตากว้างในเมื่อมันไม่ใช่มุคุโร่แต่เป็น.....
"อะ....อะไรกัน!?..."
"เห็นท่านมุคุโร่บอกว่าเป็นซิมการ์ดเดิมของคุณสึนะค่ะ...คุณจะได้ไม่เหงาถ้ามีเพื่อนคุย"
"งะ...งั้นเหรอ!?"
ไม่รู้ทำไมถึงได้เหงื่อแตกพลั่กๆเท่าเม็ดข้าวโพดยิ่งเห็นชื่อเจ้าของข้อความนั่นยิ่งรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาเยือน
"คุณสึนะ?"
"อ๊ะ!...ขอฉันอยู่คนเดียวได้มั้ยโคลม!?"
"คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?"
"อื้อ!...ฉันไม่เป็นไรตะ...แต่..."
"งั้นถ้าอยากอะไรก็เรียกฉันนะคะ"
"อื้อ!"
ใบหน้าน่ารักถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากเด็กสาวออกจากห้องไป เผลอแสดงพิรุทอะไรออกไปบ้างก็ไม่รู้แต่โคลมคงไม่เอาไปฟ้องเจ้านายของเธอหรอก...มั้งนะ?...
พอมีเวลาเป็นของตัวเองร่างเล็กจึงหันกลับไปสนใจข้อความในมือถืออีกครั้ง เปิดอ่านทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอยากจะร้องไห้หรือหัวเราะดีในเมื่อเมล์เกือบจะทั้งหมดเป็นของคนเพียงคนเดียวมีตั้งแต่ข้อความสั้นๆไปจนถึงยาวเฟื้อยทั้งๆที่เขาไม่เคยตอบกลับเลยแม้แต่ข้อความเดียว
มาเฟียที่ใช้ชื่อว่า...Nebbai..คนนั้น...
"...แปลกคนชะมัด"
จะว่าไป...ดูเหมือนว่าชะตาชีวิตของเขาจะมีแต่พวกมาเฟียเข้ามาพัวพันเลยแฮะ ตั้งแต่ปู่ของเขาและผู้ชายคนนี้...มุคุโร่อีกคนว่าแต่....
จะตอบกลับไปยังไงดีล่ะ!?...หรือจะปล่อยให้ผ่านเลยตามเลยดี?...แต่เค้าอุตส่าห์ส่งมาหาทุกวันเลยนะจะใจร้ายเกินไปรึเปล่า?
"ทำไงดี?"
จนแล้วจนรอดมือที่พยายามจะพิมพ์อะไรบางอย่างตอบกลับไปก็หยุดชะงักเอาซะดื้อๆ...เพราะความรู้สึกบางอย่างมันเข้าามาขัดขวางเอาไว้...รู้สึกเหมือนเขากำลัง...นอกใจหมอนั่นเลยแหะ?
"ไม่ๆๆๆๆ!!!"
ก็เขากับมุคุโร่ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย!...จะเรียกว่านอกใจได้ยังไงแค่อีกฝ่ายบอกว่าคิดถึงไม่ได้หมายความว่าพวกเราเป็นอะไรกันยังไงฐานะของเขาก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์แค่ตุ๊กตาของหมอนั่น!
"ถ้าแค่ตอบไปเฉยๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...ยังไงกับคนๆนี้ก็ไม่มีทางได้เจอกันจริงๆอยู่แล้ว"
ใบหน้าน่ารักพยักแรงๆให้ตัวเองหลังจากลังเลอยู่นาน...ปลายนิ้วจึงได้พิมพ์ข้อความบางอย่างตอบกลับไปแต่แล้วก็จำต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อไม่รู้ว่าจะตอบอะไรออกไป มันนานเกินไปที่จะเริ่มต้นคุยกันใหม่อีกครั้งให้คนๆนั้นเข้าใจว่าเขาหายไปแล้วมันคงดีกว่า แต่ตอนนี้บอกตามตรงว่าเขาอยากหาใครสักคนระบายความอัดอั้นตันใจมากจริงๆ...ถ้าเป็น...ปลายนิ้วกดโทรออกไปที่เบอร์ของใครสักคนและทันทีที่ปลายสายกดรับ...
"ยามาโมโตะ~~~" หมอนี่เท่านั้นแหละที่เขาปรึกษาได้ทุกเรื่อง!...
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิด นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้มองมือถือเจ้ากรรมที่ทำให้เขารู้สึกหดหู่ขนาดนี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ถึงจะรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างหลังจากได้คุยกับทั้งยามาโมโตะและโกคุเดระคุงแต่พอนึกถึงหน้าหมอนั่นแล้วมันก็หงุดหงิดทุกที
อยากโทรไปหา...แต่ความกล้ามันดันหายไปใหนหมดแล้วก็ไม่รู้ ปลายนิ้วทำท่าจะกดโทรออกเบอร์ของใครบางคนแต่สักพักมันก็หดกลับมา...ก็บอกแล้วว่าไม่กล้า!...
RRR RRRR RR~~
"อ๊ะ!..."
ร่างทั้งร่างสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาแถมชื่อที่โชว์หลาอยู่บนหน้าจอยังเป็นชื่อของคนที่อยู่ในห้วงคำนึงซะอีกใบหน้าน่ารักถึงได้ดูตกใจเป็นสองเท่า....
"........" กว่าจะกดรับสายได้ก็ตอนที่โทรเข้ามาครั้งที่สองแต่ริมฝีปากอิ่มกลับไม่ยอมขยับพูดอะไร ได้ชินเสียหัวเราะในลำคอมาจากปลายสายยิ่งทำให้ใบหน้างอง้ำเข้าไปอีก
[ยังโกรธอยู่หรือไงครับ?...ทานอะไรรึยัง?]
".....อื้อ..." เพราะน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้นหรอกนะเขาถึงยอมตอบออกไป!...
[อีกสองวันฟ้าเปิดคงพอจะออกไปเดินเล่นข้างนอกได้...แต่อย่าออกไปไกลจากบริเวณบ้านนะครับ]
"....นี่!.."
[ครับ?]
"ไม่มีอะไร..."
[อะไรกันล่ะนั่น?...อยากได้อะไรงั้นเหรอครับ?]
"ไม่อยากได้...อยากไปเลือกเองมากกว่าคนใจดำ"
[คึหึหึ...เหมือนเด็กเลยนะครับ]
"ใครเป็นเด็กมิทราบ!...แต่.....รีบกลับมานะ..."
[...!?...] ปลายสายดูจะตกใจกับคำพูดเขาไม่น้อยหมอนั่นถึงไปเงียบไปแบบนี้ คิดได้แบบนั้นแล้วก็รู้สึกอายตัวเองที่เผลอพูดออกไปแบบนั้น
[...ครับ]
แค่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบออกมามือบางก็รีบกดตัดสายทิ้งทันทีเพราะไม่รู้จะพูดอะไรเปิ่นๆออกไปอีก ป่านนี้คงโดนหมอนั่นหัวเราะเยาะอยู่แน่ๆ เรื่องให้พูดให้ถามมีตั้งเยอะแยะแต่แค่ได้ยินเสียงปากดันเผลอพูดแต่สิ่งที่ใจคิดออกไป น่าไม่อายจริงๆ
นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่มองมือถืออย่างงงๆหลังจากวางสายไปแล้ว ก็ดีใจอยู่หรอกที่สึนะมีมือถือเป็นของตัวเองแล้วแต่ทำไมคำพูดของสึนะถึงฟังดูแปลกๆ ถึงจะบอกว่างอนที่ปู่มักจะหายไปบ่อยๆแต่น้ำเสียงเง้างอนแบบนั้นมันอะไรกัน?...อย่างกับกำลังงอนคนรักอยู่ยังไงยังงั้น?
อย่าบอกนะว่าสึนะกับปู่!?...
"ทำหน้าปัญญาอ่อนอะไรของแกเจ้าบ้านี่!?"
"โอ๊ย!..." มือบางๆของคนที่นั่งอยู่ข้างๆบิดเข้าที่ต้นแขนของเขาอย่างไม่คิดจะออมมือจนเขาได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กับความคิดของตัวเองแต่วิธีเรียกสติของโกคุเดระนับวันจะยิ่งรุนแรงขึ้นรึเปล่านะ? แต่ก่อนถ้าเขากำลังเหม่อเจ้าตัวก็แค่สะกิดหรือไม่ก็ยื่นหน้าสวยๆนั่นเข้ามาใกล้แต่ดูตอนนี้สิมือไม้หนักขึ้นทุกวัน...หรือจะชอบแบบSM?
ไม่น่าจะใช่...ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่ยอมให้เขา...เลยสักครั้งถึงจะยอมให้กอดหรือจุ๊บบ้างก็เถอะแต่ถ้ามากกว่านั้นเขายังถูกปฏิเสธอยู่ดี...คงไม่คิดว่าเขาจะทนไหวหรอกนะ...
"เฮ้อ~" เผลอถอนหายใจออกมาซะแรงจนใบหน้าสวยมองมาที่เขาอย่างระแวงชอบกล
"ปะ...เป็นบ้าอะไรของนาย!?...ถอนหายใจทำไม?"
"ฮะฮะ...ไม่มีอะไรๆ..ว่าแต่..."
"หือ?"
"อยากไปเที่ยวมั้ยโกคุเดระ?....สวิตช์น่ะ"
ได้ยินแบบนั้นโกคุเดระถึงกับตาเป็นประกายวิบวับขึ้นมาเลยทีเดียวฉลาดๆแบบนั้นคงจะรู้ได้ในทันทีว่าเขาจะไปหาสึนะ ให้ตายสิชักจะรู้สึกอิจฉาเพื่อนขึ้นมาตะหงิดๆซะแล้วก็นี่น่ะมันคนรักเขานะแต่ดันมาคิดถึงชายอื่นต่อหน้าต่อตาแบบนี้เป็นใครก็หึงกันทั้งนั้นแหละ!
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...เขาแค่อยากไปเห็นกับตาว่าสึนะสบายดีเพราะเรื่องที่สควอโล่พูดมันยังติดใจเขามาตลอดและก่อนหน้านี้สึนะเองก็มีท่าทางแปลกๆเวลาคุยกันด้วย...อ้ำๆอึ้งๆเหมือนกำลังกลัวอะไรตลอดเวลาถึงตอนนี้จะเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นแต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้มัวแต่คิดมันก็ไม่มีประโยชน์...ไปดูด้วยตาตัวเองเลยละกัน...
"แล้วเราจะไปเมื่อไหร่เร็วๆนี้ใช่มั้ย?"
"อืม...ขอเวลาเคลียคิวงานแป๊บไม่น่าจะเกินอาทิตย์หน้าหรอกมั้งแต่ว่านะโกคุเดระ..."
ร่างสูงจงใจเว้นคำพูดเอาไว้ก่อนจะหันไปจ้องนัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่สวยตรงๆจนร่างบางถึงกับสะดุ้งน้อยๆแต่คนที่มักจะไม่ยอมแพ้อะไรยังพยายามปั้นหน้าเฉยเข้าสู้
"อะ...อะไรล่ะ!?"
"ไม่ได้กำลังจะนอกใจชั้นใช่มั้ย?"
"พูดบ้าอะไรของแก!?...คะ...ใครเค้าจะทำแบบนั้นกันเล่า..."
"งั้นรักชั้นหรือเปล่า?"
"ไม่!...ไม่ได้รักแกเลยสักนิด!"
มือบางยันใบหน้าเนียนๆนั่นออกไปก่อนจะลุกพรวดพราดหนีหายไปจากตรงนั้นให้อีกคนได้แต่มองตามไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม บางทีคืนนี้เขาอาจจะลองขอดูอีกครั้งเผื่อโกคุเดระจะยอมใจอ่อน...
.
.
.
.
.
.
...Tobecontinue......
HA...HAPPY BIRTHDAY ย้อนหลังนาค๊ะคุณมุคุคุ!!!!!
ปีที่แล้วมันตรงแป๊ะๆเพราะเวลามันเหลือเฟือจริงๆแต่ปีนี้มันคลาดเคลื่อนกันซะส่วนใหญ่เลยอ่ะโดยเฉพาะเจ้าหมอนี่...ก็นะใครใช้ให้เกิดวันเดียวกันกะไรท์ล่ะ///ไม่เกี่ยว!!///
ไม่พร่ำเพ้อแระ!...ไปต่อตอนต่อไปโล้ด~~~..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น