[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series : 05 (ver.8059)
:Fanfiction [KHR]
:Pairing : 8059
:Dark Romance
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
ใครบางคนกล่าวเอาไว้ว่าความสุขมักจะอยู่กับคนเราสั้นเสมอและความทุกข์ความเจ็บมันเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทที่ตามติดเราไปทุกที่ถ้าจะจริง....
บอสรุ่นที่สิบแห่งคาบัคโล่เน่แฟมิลี่เดินนำหน้าสามผู้พิทักษ์ของศิษย์น้องเข้าไปในโรงแรมระดับห้าดาวท่ามกลางสายตาใคร่รู้เมื่อดูเหมือนว่าทั้งสี่คนจะดูโดดเด่นไม่ใช่น้อยหากแต่ใบหน้าของคนทั้งสี่กลับดูเคร่งขรึมจนบรรยากาศรอบตัวพวกเขาทำเอาคนรอบข้างถึงกับขนลุกซู่...เมื่อคืนสถานสงเคราะห์เด็กที่ดีโน่เป็นผู้อุปถัมภ์ถูกลอบวางเพลิง..ถึงจะไม่มีใครเสียชีวิตแต่เด็กหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและนั่นมันทำให้คนอารมณ์ดีตลอดเวลาอย่างดีโน่ถึงกับเลือดขึ้นหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างโปร่งบางของผู้พิทักษ์เมฆาแยกตัวออกจากกลุ่มขึ้นบันไดไปเมื่อทุกคนมาถึงลิฟท์ปล่อยให้ยามาโมโตะและโกคุเดระติดตามดีโน่เข้าลิฟท์ไปไม่นานพวกเขาก็มาถึงชั้นเป้าหมายแต่มีเพียงแค่บอสรุ่นที่สิบของคาบัคโลเน่กับโกคุเดระเท่านั้นที่ออก
จากลิฟท์ไปปล่อยให้ยามาโมโตะขึ้นไปชั้นบนสุดเพียงลำพังเพราะเป้าหมายของเขาคือชั้นดาดฟ้าของโรงแรมฝั่งตรงข้ามเหมือนเคียวยะที่ได้รับมอบหมายให้ไปจัดการพวกปลาซิวปลาสร้อยของโรงแรมอีกฝั่งหนึ่ง...เพราะรู้ว่าพวกมันลอบกัดแต่หากพวกเขาเป็นฝ่ายคุมเกมได้ก่อนมันจะง่ายต่อกการเจรจาอีกมากโข
ใบหน้าคมหล่อสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะกระชับถุงใส่ดาบที่สะพายบนหัวไหล่เอาไว้มั่น...เขาไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลกับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย"ถ้าเป็นไปได้...ฆ่าพวกมันซะ!"คำพูดของดีโน่ยังก้องอยู่ในหัวความโกรธเกรี้ยวของดีโน่ครั้งนี้มันทำให้เขาเชื่อว่าดีโน่อยากให้ทำแบบนั้นจริงๆและเขามั่นใจว่าเขาอาจจะพลั้งมือฆ่าใครตายไปจริงๆก็ได้แต่เขากลับไม่มีความรู้สึกกลัวที่จะต้องทำถ้ามันจะทำให้โกคุเดระปลอดภัยล่ะก็.....
แต่ถ้าหากมองในมุมกลับกันหากใครคนใดคนหนึ่งในพวกมันเหลือรอดไปได้โกคุเดระที่อยู่ในเถ้าเสือกับดีโน่ต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอนเชื่อได้เลยว่าพวกที่อยู่ในห้องนั้นฝีมือการต่อสู้ไม่ธรรมดาถึงดีโน่จะเก่งกาจขนาดใหนแต่เขาก็ไม่วางใจอยู่ดี
ขึ้นชื่อว่ามาเฟียหาดีไม่ได้กันทั้งนั้นแม้แต่วองโกเล่ถึงจะยึดติดกับความยุติธรรมแต่เบื้องหลังก็ยังเปื้อนเลือดเหมือนมาเฟียกลุ่มอื่นๆสึนะรู้ถึงข้อนี้ดีถึงจะทำใจยอมรับได้ยากแต่พวกเขาก็มาไกลเกินกว่าจะถอนตัวจิตใจที่เคยขาวบริสุทธิ์ต่างก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีดำทีละเล็กละน้อยราวกับเป็นสัจจะธรรมไปซะแล้ว
ขายาวๆกระโดดข้ามดาดฟ้าโรงแรมไปยังตึกฝั่งตรงข้ามในมุมที่มืดที่สุดชิงุเระคินโทคิถูกดึงออกจากฝักอย่างแผ่วเบาและเงียบงันนัยน์ตาสีเปลือกไม้คมกริบไล่มองไปทั่วบริเวณก่อนจะแทรกตัวออกไปในเงามืดขาก้าวเป็นจังหวะเร็วขึ้นๆจนกลายเป็นวิ่งในที่สุดเมื่อมั่นใจแล้วว่าเป้าหมายของเขายังไม่รู้ตัว!....
ฉั๊วว!!!
คมดาบที่ตวัดไปด้วยจิตสังหารอันรุนแรงแต่ถึงกระนั้นฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ทันรู้ตัวใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีร่างของคนพวกนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้นแต่แทนที่จะรู้สึกโล่งใจคิ้วเรียวกลับขมวดเข้าเป็นปม...มันง่ายเกินไป?...ไม่สมกับเป็นลูกน้องของพวกมาเฟียที่ว่ากันว่าทั้งเก่งกาจและโหดเหี้ยมยิ่งกว่ามิลฟีโอเล่ในอนาคต!
หรือจะเป็นตัวล่อ!?...นัยน์ตาคู่คมกวาดมองไปยังดาดฟ้าของตึกข้างๆด้วยท่าทางเริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุขสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกชั่วขณะที่กำลังกระโดดข้ามไปยังดาดฟ้าของอีกตึกสายลมแรงๆก็พัดมาปะทะใบหน้าจนต้องยกแขนขึ้นมากันเอาไว้
ใบหน้าคมหล่อถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าต้นกำเนิดของลมที่แรงมากขนาดนี้มันมาจากใหน!
แบล็คฮอว์ค!!!
"โกคุเดระ!!!!" สองขาวิ่งไปด้วยความเร็วทั้งหมดที่มีแต่ยังช้ากว่าเสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ
ปังปังปังๆๆๆ!!!!!!!
"แก!!!!!..."
ร่างสูงกระโดดลงไปจากดาดฟ้าด้วยความโกรธแค้นคมดาบเสียบทะลุกระจกเข้าไปก่อนจะทะลุร่างของคนที่อยู่ตำแหน่งคนขับใบหน้าสะบัดหลบกระสุนที่หนึ่งในคนพวกนั้นยิงมาก่อนจะตวัดคมดาบอีกครั้งไปที่ตำแหน่งผู่ช่วยคนขับเพียงเท่านั้นแบล็คฮอว์คที่ไร้คนขับก็ส่ายไปมาพร้อมกับดิ่งลงสู่พื้นดินเปลวเพลิงสีฟ้าถูกจุดขึ้นมาแล้วร่างของยามาโมโตะก็ลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนที่มันจะสัมผัสพื้นดิน
เสียงระเบิดดังกึกก้องติดต่อกันหลายต่อหลายครั้งพร้อมกับเพลิงสีแดงที่โหมกระหน่ำแต่คนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้นกลับมองดูด้วยแววตามืดมน ขาเหยียบลงไปบนพื้นห้องที่เพิ่งจะเป็นห้องประชุมระหว่างดีโน่กับคู่อริสายตากวาดมองไปทั่วห้องที่ไม่เหลือสภาพเดิมด้วยแววตาแข็งกร้าวปลายเท้าเขี่ยร่างไร้วิญญาณออกไปให้พ้นทางเดินของตัวเองเมื่อมันไม่ใช่คนที่เขาควรให้ความเคารพ!...คงจะเป็นฝีมือของดีโน่หรือไม่ก็โดนลูกหลงเมื่อครู่พวกมันคงอยากจะฆ่าดีโน่มากถึงขนาดไม่สนพวกเดียวกันแบบนี้
"โกคุเดระ!!" มือจับอุปกรณ์สื่อสารขนาดจิ๋วและสามารถล่องหนได้พร้อมกับตะโกนเรียกอีกคนที่ยังไม่ยอมตอบกลับมาในใจได้แต่ภาวนาว่าขอให้แค่เครื่องมือสื่อสารใช้การไม่ได้ทว่า....
[ยามาโมโตะ!...โกคุเดระถูกยิง]
น้ำเสียงเข้มของดีโน่ที่ตอบกลับมาทำเอารู้สึกชาไปทั้งร่างใบหน้าคมหล่อขบกรามแน่นทั้งๆที่ในใจกำลังร้องคำรามอย่างเกรี้ยวกราด
"อยู่ที่ใหน!?"
[เรากำลังจะ....]
[ยามาโมโตะ!...ฉันไม่เป็นไรกระสุนแค่ถากๆไปเท่านั้นแต่อุปกรณ์สื่อสารมันพังอย่าทำอะไรวู่วามนะ!!]
เสียงใสๆที่แทรกขึ้นมาทำให้หัวใจที่กำลังดำมืดมีแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
"โกคุเดระ!...นายไม่เป็นไรจริงๆใช่มั้ย!?"
[อื้อ!...ฉันไม่เป็นไรตอนนี้เรากำลังลงไปข้างล่างทางบันไดหนีไฟไปเจอกันที่จุดนัดพบนายรู้ใช่มั้ย?]
"โอเค...ชั้นจะรีบไป!" ใบหน้าคมหล่อเหลาดูผ่อนคลายขึ้นมาเป็นกองสองขาพาตัวเองกระโดดลงไปในอากาศอีกครั้งทั้งๆที่เพิ่งจะขึ้นมาโดยไม่ทันสังเกตุเลยมีเสียงแปลกๆดังมาจากอุปกรณ์สื่อสาร
"อย่าเอาฉันเป็นข้ออ้างหลอกให้ยามาโมโตะทำอะไรบ้าๆนะ!!"
ฝ่ามือบางผลักแผ่นอกของร่างสูงใหญ่จนเซไปชนราวกั้นบันไดหนีไฟด้วยความโกรธจนลืมเจ็บแผลที่ถูกยิงไปถนัดตาแต่อีกฝ่ายกลับมองกลับมาด้วยแววตามืดมน เขารู้ว่าดีโน่แค้นไอ้พวกสวะนั่นมากแค่ใหนแต่ทำใจยอมรับไม่ได้ที่อีกฝ่ายเอาตัวเองไปเป็นข้ออ้างแบบนั้นทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ปีมานี้พวกเขายังเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาแต่หลังจากรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของวงการนี้แล้วมือที่เคยแต่ปกป้องผู้คนที่พวกเขาภูมิใจนักภูมิใจหนาคู่นี้กลับต้องมาเปื้อนเลือดอย่างยากจะถอนตัว ทั้งๆที่เขาเคยสาบานว่าจะปกป้องรุ่นที่สิบด้วยชีวิตไม่ว่าอะไรก็จะทำ...ตอนนี้ก็ยังคิดแบบนั้น...แต่....
"จะมาโลกสวยเอาตอนนี้ดูจะสายไปแล้วล่ะโกคุเดระถึงนายจะบอกว่าไม่อยากให้หมอนั่นฆ่าใครแต่แบล็คฮอว์คที่ตกลงไปเมื่อกี้นายคิดว่าเป็นฝีมือใครกันล่ะถ้าให้เดาคงจะสักสิบล่ะมั้งอยู่ในแบล็คฮอร์คลำนั้น...ชั้นไม่ได้ยั่วยุยามาโมโตะแต่อย่างหมอนั่นคงไม่ลังเลอะไรถ้ารู้ว่าคนที่ตัวเองรักกำลัง.."
"หุบปาก!!" ใบหน้าสวยหันมาตวาดลั่นก่อนจะวิ่งตึงตังลงไปมือเผลอกุมที่สีข้างของตัวเองเมื่ออาการปวดมันวิ่งเข้าโจมตีจากเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดขนาดนี้ร่างบางรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่ถากๆอย่างที่บอกอีกคนไปแต่ถ้าแผลแค่นี้ยังทนไม่ได้คงไม่มีหน้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบแล้ว!
"อึก!..."
ถึงหัวใจจะแข็งแกร่งแค่ใหนแต่ร่างกายกลับปฏิวัตขึ้นมาซะดื้อๆโกคุเดระเซไปเล็กน้อยแต่หัวไหล่กลับถูกมือของดีโน่ประคองเอาไว้ก่อนจะหน้าคว่ำลงไป
"โกคุเดระ!!" ยามาโมโตะที่เพิ่งจะมาถึงตรงเข้าไปประคองร่างบอบบางทันทีสีหน้าที่เพิ่งจะรู้สึกผ่อนคลายเริ่มกลับมาตีหน้าเครียดอีกครั้งความเกรี้ยวโกรธที่เพิ่งจะบรรเทาเบาบางลงเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
"ใหนบอกว่าแค่ถากๆไงล่ะครับคุณดีโน่แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!?"
"....ขอโทษนะยามาโมโตะที่ชั้นดูและโกคุเดระไม่ได้อย่างที่สัญญาไว้แต่ก่อนอื่นเรารีบไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ" แขนแข็งแรงช้อนเอาร่างบางขึ้นมาแนบอกด้วยสีหน้าที่เก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ทั้งความโกรธแค้นชิงชังและกังวลร้อนรนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...เขาจะไม่มีวันให้อภัยพวกมัน!...นั่นรวมถึงตัวเขาด้วยที่รู้ตัวช้าเกินไป!
กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องทนเห็นร่างบางนี้เจ็บหนักขนาดนี้ทุกครั้งหัวใจของเขามันเจ็บปวดยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่าทั้งๆที่สาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะต้องปกป้องเอาไว้ให้ได้แต่กลับทำได้แค่ลมปากแบบนี้
ปลายนิ้วเรียวไล่เกลี่ยหัวสีดำสั้นที่ฟุ่บหลับอยู่ข้างเตียงไปมาพรางยิ้มบางๆที่มุมปาก
คงจะเป็นห่วงเขามากจริงๆอยากจะปลุกให้ตื่นขึ้นมาเห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมากแต่อีกใจก็อยากให้นอนต่ออีกสักพัก...เมื่อวานหมอนี่คงจะเหนื่อยมากใหนจะต้องมานั่งเฝ้าเขาอยู่แบบนี้อีกเตียงก็ออกจะกว้างถ้าจะขึ้นมานอนกับเขาๆก็ไม่ว่าอะไรสักหน่อย
แต่ดูเหมือนคนที่เขาตั้งใจจะให้หลับต่ออีกสักงีบจะรับรู้ได้ว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องอยู่หัวสีดำสั้นนั่นถึงได้งัวเงียขึ้นมา
"โกคุเดระ!" แล้วเจ้าบ้านี่ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้นจนเกินเหตุ
ร่างสูงตรงเข้าไปช่วยประคองอีกคนที่ทำท่าจะลุกขึ้นมือหนาหยิบหมอนมาวางซ้อนกันให้ร่างบางใช้พิงก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่ขอบเตียง
"ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย?...หิวรึเปล่าเดี๋ยวชั้นจะไปหาอะไรมาให้นายยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เย็นวานแล้วนะ?"
"ใจเย็นๆ...ฉันไม่ได้เจ็บแผลแล้วก็ยังไม่หิวนายกังวลจนเกินเหตุแล้วรู้มั้ยเจ้าบ้า"
มือบางวางลงไปบนมือที่กำลังร้อนรนก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเปลือกไม้นั่นด้วยแววตาจริงจังยามาโมโตะถึงได้มีท่าทีที่อ่อนลงแขนแข็งแรงค่อยโอบกอดเขาเอาไว้พร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของเขาด้วยประโยคเดิมๆซ้ำๆว่า"ขอโทษ"เขาไม่คิดว่านั่นเป็นความผิดของยามาโมโตะแต่เพราะเจ้าตัวตะโกนเรียกชื่อเขาๆถึงได้ไหวตัวทันแต่ยามาโมโตะคงเอาแต่โทษตัวเองอยู่ร่ำไป...คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
"ฉันยกโทษให้...ขอบคุณฉันไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้เพราะนายไม่ใช่รึไง?...แผลแค่นี้น่ะจิบๆมันเจ็บไม่ถึงครึ่งถ้าเทียบกับ....ที่นายทำกับฉัน "
ที่เขายอมทำอะไรที่ขัดกับนิสัยของตัวเองแบบนี้เพราะบรรยากาศรอบตัวของหมอนี่มันกำลังดำมืดลงจนรู้สึกขนลุก...นานๆทีจะพูดอะไรที่ตรงกับใจตัวเองบ้างมันก็ไม่เลวเหมือนกัน...
"ฮะ ฮะ...ขอโทษ"
"...ยามาโมโตะ...."
เสียงหัวเราะของยามาโมโตะฟังดูแปลกไปมากถึงเจ้าตัวจะพยายามทำให้เป็นปรกติมากแค่ใหนก็ตามแต่เขาสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงของมันได้แขนผอมบางโอบรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้คำพูดของดีโน่ลอยเข้ามาในหัวให้คิ้วเรียวได้แต่ขมวดเป็นปม...เขาไม่ปฏิเสธว่ายามาโมโตะมีสัญชาตญาณของนักฆ่าอยู่เต็มเปี่ยมแต่เขาไม่อยากเป็นคนที่ปลุกมันขึ้นมาเลยจริงๆแต่จะทำยังไงล่ะ?...
"นี่..."
"หื๋มม์?"
"ฉันอยากกินซูชิจัง...เอาหน้ามากุโร่นะ"
"เป็นคนป่วยต้องข้าวต้มสิ"
"นี่นายกล้าขัดใจฉันงั้นเหรอเจ้าบ้า!"
"ฮะฮะ...มิบังอาจครับ"
"งั้นก็ไปได้แล้วสิ!...ฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย!"
"ครับๆ..จะรีบไปเดี๋ยวนี้"
"เร็วด้วยล่ะ!"
ร่างสูงรีบลุกพรวดพราดออกจากห้องไปทั้งๆอย่างนั้น...น่าแปลกใช่มั้ยล่ะทั้งๆที่เขาเพิ่งบอกออกไปว่าไม่หิว...มือกดรีโมทคอนโทรและไม่นานหน้าจอทีวีเครื่องก็สว่างวาบขึ้นแน่นอนว่าข่าวใหญ่ของวันนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก...มือกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆเพื่อหาใจความสำคัญบางช่วงบางตอนที่น่าจะมีสักช่องพูดถึงและก็เจอมันในที่สุด
มือบางวางรีโมทเอาไว้ข้างตัวสายตาจับจ้องไปยังภาพของแบล็คฮอว์คที่กำลังร่วงลงสู่พื้นก่อนจะเกิดลูกไฟขนาดใหญ่พร้อมกลุ่มควันสีดำพวยพุ่งขึ้นมารูปภาพของใครบางคนเรียงขึ้นมาที่ด้านขวาของจอพร้อมกับพาดหัว"ผู้เสียชีวิต"จากเหตุการณ์ดังกล่าว...สองในสิบสามคนมีแผลที่คาดว่าน่าจะถูกแทงด้วยของมีคมกับภาพสเก็ตที่คาดว่าน่าจะเป็นอาวุธสังหารก่อนจะตัดภาพไปทั้งบนดาดฟ้าและภาคพื้นดินดวงตาสีเขียวมรกตมองภาพพวกนั้นทั้งๆที่ยังสั่นระริกมือบางกดปิดทีวีไปในที่สุดเมื่อทนดูมันต่อไปไม่ไหว มีหลายอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนดีโน่ที่ใช้ปืนคล่องแคล้วและแม่นอย่างกับจับวางนั่นกับหัวใจของเขาที่เริ่มจะอ่อนแรงลงเริ่มจะกลายเป็นคนอ่อนแอจนแทบจะรับเรื่องพวกนี้เอาไว้ไม่ไหว...ใบหน้าสวยสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะลงจากเตียงไป...
ยามาโมโตะกลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับถาดซูชิในมือพร้อมกับกาน้ำชาร้อนส่งกลิ่นหอมหวนชวนให้เจริญอาหารแต่ใบหน้าคมคายหล่อเหล่ากลับต้องขมวดคิ้วเมื่อเตียงตรงหน้ามันว่างเปล่าไร้เงาของอีกคน
"โกคุเดระ!" ร่างสูงวางถาดซูชิเอาไว้ข้างเตียงแต่ขายังไม่ทันจะหมุนตัวกลับไปเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกซะก่อน ร่างบอบบางเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กคลุมบนกลุ่มเส้นไหมสีเงินเอาไว้
"กลิ่นหอมจัง"
"เฮ้!...แผลนาย?...ทำไมไม่บอกชั้นล่ะแบบนี้ก็แย่น่ะสิ!?"
ยามาโมโตะตรงเข้ามาจับหัวไหล่ของเขาเอาไว้ด้วยสีหน้าตื่นๆซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด
"ไม่เป็นไร...ฉันใช้ไฟธาตุอรุณของฉันรักษามันจนหายแล้วล่ะถึงจะใช้เวลากว่าไฟของเจ้าหัวสนามหญ้าก็เถอะดูสิไม่เหลือร่องรอยเอาไว้เลยนะเจ๋งใช่มั้ยล่ะ"
มือบางกระตุกผ้าที่ผูกชุดคลุมออกจากเอวของตัวเองเผลอให้เห็นว่าบริเวณที่เป็นแผลถูกยิงมันหายไปแล้วจริงๆ โกคุเดระจับมือที่กำลังบีบหัวไหล่ของตัวเองเลื่อนลงไปแตะที่บริเวณที่เคยมีบาดแผลเอาไว้
"หายไปแล้วจริงๆ"
"อือ...หายไปแล้วนายไม่ต้องห่วงอะไรแล้วยามาโมโตะ"
ใบหน้าสวยเคลื่อนเข้าไปที่ข้างหูพร้อมกับกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงที่อย่างหมอนี่คงเดาออกว่าเขากำลังจะสื่ออะไร
"เช็ดผมให้ที" ยามาโมโตะกดริมฝีปากลงไปบนลาดไหล่เปลือยเปล่าเบาๆมือสอดเข้าไปใต้ชุดคลุมอาบน้ำไล้ขึ้นไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่มเรียบลื่นก่อนจะตวัดร่างที่กำลังจะทรงตัวไม่อยู่เข้ามากอดเอาไว้แน่น
"อย่ายั่วกันแบบนี้สิ...ชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้หรอกนะ"
"...ฉัน...ก็อยากให้เป็นแบบนั้น..." ใบหน้าสวยเริ่มจะขึ้นสีระเรื่อด้วยความอายที่ตัวเองพูดคำพูดน่าอายแบบนั้นออกมาแขนผอมบางโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายที่แนบริมฝีปากลงไปก่อน กดจูบลงไปอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังเอาแต่ขบกรามแน่น
"รังเกียจ...งั้นเหรอยามาโมโตะ?"
"ไม่มีทาง!...ชั้นรักนายโกคุเดระ" ร่างสูงตอบออกไปก่อนจะจรดหน้าผากลงไปบนหน้าผากมนให้ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดหลุดยิ้มออกมา
"พูดอีกทีสิ...ฉันอยากฟัง"
"ชั้นรักนาย" ยามาโมโตะพูดออกอีกครั้งก่อนจะเป็นฝ่ายแนบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากสีสดนั่นจนได้เรียวลิ้นเปียกแฉะสอดเข้าไปหยอกล้อกวาดต้อนเอารสสัมผัสหวานล้ำเมื่อทนต่อการล่อลวงของอีกคนไม่ไหวเขาไม่รู้ว่าร่างบอบบางที่กำลังถูกเขากอดรัดดูดกลืนเอาพลังชีวิตอยู่ตอนนี้กำลังคิดอะไรแต่ดูเหมือนมันจะได้ผลอย่างที่เจ้าตัวกำลังหวังอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย
วินาทีนี้...ต่อให้โกคุเดระอยากให้เขาเชือดคอตัวเองเขาก็จะทำ!..
"อ่ะ...ยามา..อ."
ขาเรียวถูกตวัดจนหงายหลังล้มลงบนเตียงทั้งๆที่ริมฝีปากยังประกบพัวพันกันดูดดื่มมือบางพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของยามาโมโตะอย่างยากลำบากถึงแม้ว่าสติกำลังจะถูกดึงลงไปในห้วงพิสวาทดื่มด่ำกับสัมผัสอันเย้ายวนใจแต่สิ่งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มมันขึ้นมาก็อยากจะทำให้มันจบด้วยตัวเองทั้งๆที่คิดแบบนั้นทว่า....
มือหนากลับจับมือของเขาเอาไว้ก่อนจะยกมันขึ้นมาคล้องคอของตัวเองเหมือนกำลังบอกว่า"ไม่เป็นไรชั้นจัดการเอง"และก็เป็นจริงดั่งว่าเมื่อไม่กี่วินาทีต่อมามันก็ลอยละลิ่วไปกองอยู่บนพื้นห้องแล้วตามด้วยเสียงปลดเข็มขัด?......มันจะเร็วเกินไปแล้วนะเจ้าบ้า!...
ใบหน้าที่เคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวามมุ่ยลงเล็กน้อยในใจนึกหมั่นไส้กับความเชี่ยวชาญจนเกินเหตุนั่นมันยากที่จะเชื่อได้ว่าที่หมอนี่ทำลงไปเป็นเพราะสัญชาตญาณแต่พวกเขาก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาและยามาโมโตะก็อยู่ข้างกายเขาจนกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ไปซะแล้ว...
"ฉันระ...อึก..ฉัน....จะยามา...โมโตะ.."
น้ำเสียงที่พยายามจะเปล่งออกไปเป็นคำพูดกลับถูกฝ่ามือหนาที่กำลังเคล้นคลึงกับส่วนอ่อนไหวของร่างกายเปลี่ยนมันให้กลายเป็นเสียงครางอันแสนจะน่าอายไปซะได้
ร่างกายบิดเร่าไปกับแรงขยับขึ้นลงจนเผลอขยับสะโพกตามจังหวะอย่างลืมตัว
"...ชั้นรักนาย...รักมาก" เสียงกระซิบเป็นจังหวะเดียวกันกับมือหนาที่ขยับเป็นจังหวะเร็วขึ้นยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายร้อนผ่าวจนมิอาจกักเก็บความสุขที่มันมากล้นเอาไว้ได้ทุกๆความต้องการเปรอะเปื้อนไปตามหน้าท้องและฝ่ามือหนาที่กำลังล้วงลึกลงไปที่ด้านหลัง
"อยากให้ชั้นหยุดรึเปล่า?"
"มะ...ไม่!...ฉัน...ฉันอยากรู้สึกถึงนายให้มากกว่านี้..." ร่างบางรีบตอบออกมาทั้งๆที่ยังหอบแฮ่กๆให้อีกคนถึงกับหลุดยิ้มอ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งใหนๆ ริมฝีปากแตะลงไปบนริมฝีปากที่เผยอน้อยๆซ้ำๆเว้นระยะให้อีกคนได้หายใจสะดวกขึ้น
"นายก็รู้ว่าต่อให้ไม่ต้องทำแบบนี้ชั้นก็ยอมให้นายได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของชั้นอยู่แล้วอย่าฝืนตัวเองเลยนะ"
"ฉันไม่ได้ต้องการอะไร...ฉันไม่ได้ฝืนตัวเอง...แค่อยากให้นายกลับไปเป็นยามาโมโตะคนเดิมเหมือนตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆ...อ่อนโยนแบบนั้น...หัวเราะอย่างมีความสุขแบบนั้น...บ้าเบสบอลจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนั้นอีกครั้ง..."
มือบางแนบลงไปบนใบหน้าของร่างสูงพร้อมกับจ้องมองด้วยแววตาอ้อนวอนจนยามาโมโตะไม่กล้าสบตา
"ทำให้ฉันสิถ้านายบอกว่าชีวิตของนายมันเป็นของฉัน!"
"นายก็รู้ว่าเรามาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับไปแล้ว...ชั้น..."
"นายจะไม่ทำตามที่ฉันของั้นเหรอ?"
"แน่นอนชั้นจะทำตามที่นายขอ...แต่ขอเวลาให้ชั้นบ้างได้มั้ย?"
"นายรับปากฉันแล้วนะ..ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด!"
"ฮะฮะ....รับทราบแล้วครับเจ้าหญิง"
นิ้วก้อยเกี่ยวไปที่นิ้วก้อยของอีกคนก่อนจะจุมพิตลงไปเบาๆโกคุเดระเกี่ยวนิ้วก้อยสีแทนนั่นเอาไว้แน่นก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะฉีกยิ้มกว้างสองแขนโอบรอบคอของคนที่อยู่ด้านบนอีกครั้งพร้อมกับส่งสายตาที่สื่อความหมายให้ใบหน้าคมหล่อหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
ร่างกายขาวผ่องขยับสะโพกไปตามจังหวะที่อีกฝ่ายชักนำไปด้วยหัวใจที่ถูกเติมเต็มริมฝีปากอิ่มที่เริ่มจะแดงช้ำส่งเสียงครางไปตามแรงปรารถนาที่กำลังพุ่งสูงยิ่งเติมเชื้อไฟแห่งราคะให้ร้อนรุ่มขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัวปลายลิ้นเปียกแฉะแล่บเลียกลีบปากบางที่กำลังส่งเสียงรัญจวณใจพรางขยับแกนกายเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นยิ่งถูกช่องทางคับแน่นตอดรัดมากเท่าไหร่สติที่จะใช้ควบคุมสัญชาตญาณดิบของตัวเองก็ยิ่งลดน้อยถอยลงไปยิ่งได้เห็นสีหน้าสุขสมปนทรมานของร่างด้านใต้อารมณ์ความต้องการของเขาก็ราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด!
"อา...ยามะ..อื้ออ~~"
เสียงอะไรบางอย่างแว่วมาให้ได้ยินทำให้มือภายใต้ถุงมือสีดำยื่นไปคว้าต้นแขนของร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้และใบหน้าน่ารักภายใต้กรอบผมสีน้ำตาลฟูฟ่องนั่นก็ตวัดกลับมาทันที
"อย่าเพิ่งเข้าไปเลยครับวองโกเล่ผมว่าพวกเค้าคงยังไม่พร้อมจะรับแขก"
"ไม่นะ!...โกคุเดระคุงโดนยิงเชียวนะจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้ฉันต้องรีบสิ!"
"แต่!...." ร่างสูงโปร่งยังไม่ทันจะพูดจบบอสร่างเล็กที่ดูจะเป็นห่วงลูกน้องของตัวเองมากจนไม่ทันได้ยินเสียงอะไรก็ผลุนผลันไปเปิดประตูห้องซะแล้ว
"เอ๊ะ!!!???..." ได้ยินเสียงหัวใจใครบางคนเต้นโครมครามยืนตัวแข็งเป็นหุ่นอยู่หน้าประตูห้องที่ถูกเปิดแง้มออกด้วยน้ำมือเจ้าตัวจนเขาได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา...
มือภายใต้ถุงมือสีดำยกขึ้นไปปิดดวงตากลมโตสีน้ำตาลไหม้เอาไว้ก่อนจะค่อยๆปิดประตูห้องเอาไว้ตามเดิม...
"เราลงไปรอข้างล่างดีกว่านะครับวองโกเล่" น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะประคองร่างที่ดูเหมือนจะวิญญาณหลุดลอยไปแล้วกลับไปทางเดิม...ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีก็เขาบอกไปแล้วว่าสองคนนั้นยังไม่พร้อมจะรับแขกก็ไม่เชื่อ!
กริ้งงง~~~
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้กับร่างบางที่นั่งพิงกองหมอนที่สุมอยู่ที่หัวเตียงพอดีใบหน้าสวยส่งสายตาสงสัยไปที่เครื่องโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจเพราะวันนี้ดีโน่ไม่อยู่และไม่ได้บอกพวกเขาด้วยว่าไปใหนถ้าสายจากข้างนอกก็พอจะเข้าใจแต่สายจากข้างในแบบนี้
"อ้อ...ครับขึ้นมาได้เลย"
ยามาโมโตะหันกลับมายิ้มให้กับคนที่เริ่มจะขมวดคิ้วก่อนจะตอบออกไป
"สึนะกับมุคุโร่มาน่ะ"
"ระ...รุ่นที่สิบมาเหรองั้นลงไปข้างล่างกัน!"
"นายเดินไหวรึไง?...แค่ขยับยังทำไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?"
"อะ...ไอ้บ้า!...เพราะแกนั่นแหละฉันถึง...ถึง..."
"ฮะฮะ...ขอโทษแต่สึนะกำลังขึ้นมาแล้วเดี๋ยว..."
ก๊อกๆๆ
ยามาโมโตะเดินไปเปิดประตูห้องด้วยใบหน้ายิ้งแฉ่งจนน่าหมั่นไส้ไม่นานร่างสูงโปร่งของผู้พิทักษ์สายหมอกก็เดินเข้ามาแต่เอ๊ะ!?....
"มุคุโร่แก!...แล้วรุ่นที่สิบล่ะ!?"
ร่างสูงโปร่งทำเพียงแค่เดินไปยืนข้างเตียงก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปอีกทางเผยให้เห็นใครบางคนที่สิงสถิตอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เดินขึ้นบันไดมาแล้ว
"เอ๊ะ!!?...มุ...มุคุ..." ใบหน้าน่ารักแดงเถือกขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าแผ่นหลังกว้างหายไป
"รุ่นที่สิบบ...โอ๊ย!!...อูยย~~..." ส่วนอีกคนก็ดูจะดีใจเกินไปจนลืมว่าสังขารของตัวเองไม่เอื้ออำนวย
"กะ...โกคุเดระคุงง!...ยะ...อย่าขยับซี่เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ!?"
"ผะ...ผมไม่เป็นไรหรอกครับแค่เจ็บสะโพ....เอ่อ....ผละ...แผลนะครับ..."
แล้วเจ้าคนที่เพิ่งจะดีใจเป็นลิงโลดเมื่อครู่ก็เริ่มจะหน้าแดงตามไปอีกคน...วันนี้จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยล่ะนั่น?...มัวแต่ก้มดูมือตัวเองทั้งคู่แบบนั้น....
"โย่ว...สึนะนั่งก่อนสิ" ความจริงเขาจะทักตั้งแต่เปิดประตูห้องแล้วล่ะแต่ติดที่เจ้าตัวเอาแต่ก้มงุดๆมุดแผ่นหลังของมุคุโร่อยู่นี่สิ
"ยะ...ยามาโมโตะ...ขอบคุณ..."
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
ยังไม่ทันจะก้าวขาชายเสื้อของเขาก็ถูกมือบางๆนั่นตระครุบเอาไว้ซะก่อน...ไม่ยอมให้เขาไปอย่างนั้นสินะ?
"รุนที่สิบครับ...ปล่อยเจ้าบ้าหัวสับปะรดนี่ออกไปเถอะครับเดี๋ยวมันก็รู้ความลับของพวกเราหมดกันพอดี" ร่างบางยกมือป้องปากตัวเองกระซิบกระซาบกับอีกคนที่ได้แต่นั่งหัวเราะแก้ๆเก้อ...นี่คิดว่าเขาหูหนวกรึไงนะอยู่กันแค่นี้เขาได้ยินหมดทุกคำพูดนั่นแหละ!...
"ดื่มอะไรหน่อยมั้ย?"
มือภายใต้ถุงมือหนังสีดำรับกาแฟกระป๋องจากยามาโมโตะมาถือไว้ก่อนจะทำเนียนเดินตามยามาโมโตะออกไปที่ระเบียงปล่อยให้เจ้ากระต่ายขี้อายสองตัวนั่งหมุนนิ้วตัวเองเล่นอยู่ในห้องตามลำพัง...
"สึนะดูแปลกๆไปนะนายว่ามั้ย?"
"ก็ดูปรกติดีจนถึงเมื่อเกือบๆชั่วโมงก่อนนั่นแหละครับ"
.....!??"
ใบหน้าคมหล่อเหล่านิ่งไปชั่วขณะแต่ไม่นานก็ดูเหมือนจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งถึงได้หลุดยิ้มออกมา...
"ฮะฮะ...เห็นแล้วงั้นหรอกเหรอเนี้ย...แย่ล่ะสิ"
"....."
"แต่สึนะเปลี่ยนไปจริงๆนะ...สึนะเอาแต่กังวลเรื่องของนายมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นแล้วถึงเขาจะเอาชนะนายได้แต่ก็เสียใจที่ทำให้นายต้องถูกพวกวินดิเซ่จับไปขังไว้ในคุกน้ำใต้ดินตอนที่รู้ว่านายบาดเจ็บตอนที่อยู่ในโลกอนาคตนั่นก็ด้วย"
"ไม่รู้สิครับ..."
"ฮะฮะ...ชั้นแค่จะบอกว่าตอนนี้สึนะดูผ่อนคลายมากเลยคงเพราะได้อยู่ข้างๆนายตัวเป็นๆแบบนี้ล่ะมั้ง"
"......"
"แล้วนายล่ะ...คิดยังไงกับสึนะ?...ชอบรึเปล่า?"
"ไม่แน่นอนครับ!...ผมก็แค่...."
"อยากจะยึดร่างสึนะ...ฟังนายพูดแบบนี้มากี่ปีแล้วน้า...ฮะฮะ"
นัยน์ตาสีเปลือกไม้ชำเลืองมองร่างสูงโปร่งข้างๆนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับไปสนใจร่างบางทั้งสองในห้องอีกครั้ง ถึงไม่ต้องเดาเขาก็ดูออกว่ามุคุโร่ไม่ได้อยากจะยึดหรือครอบครองร่างสึนะอย่างที่ปากพูดแต่ก็แค่คนปากแข็งชอบพูดอะไรที่ขัดกับการกระทำอย่างสุดโต่งก็เท่านั้นแต่เขาคงทำได้แค่เอาใจช่วยอยู่ห่างๆเท่านั้นเพราะเรื่องของเขาเองมันก็ใช่ว่าจะคลี่คลายไปแล้วเสียเมื่อไหร่
คำขอของโกคุเดระ....เขารับปากไปแล้วก็ต้องทำแต่ก่อนหน้านั้นคงต้องสะสางอะไรให้เรียบร้อยซะก่อน...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
......Tobecontinue!!!!....
คึหึหึหึ...ตอนนี้จะเริ่มเคาท์ดาวน์วันเกิดอิเนียนอย่างจริงจังแบ้วค่ะ!!!!
อีกสองตอนก็จบแล้วกะว่าตอนจบจะให้ทันวันที่ยี่สิบสี่พอดีอ่ะค่ะแต่ก็แค่การคาดการณ์เพราะเมื่อวันที่สิบสามที่ผ่านมานี้เก๊าโดนรถเฉี่ยวอ่ะมือเปงแผลสองข้างเบยยยย~~~~
ตาก็ยังเจ็บไม่หายปีนี้ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าตัวเองซวยตั้งแต่ต้นปีแบบนี้ก็ไม่รู้???...สงสัยต้องงดออกจากบ้านแล้วมั้งคะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น