[KHR] Fic.[6927] รักล้นใจ!! The Series : 03

[KHR] Fic.[6927] รักล้นใจ!! The Series : 03 

:Fanfiction [KHR]

:Pairing : 6927

:Dark Romance

:NC-17

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ








          บทสนทนาที่ฟังไม่ได้ศัพพ์ยังดังต่อเนื่องมาตั้งแต่ช่วงสายจนตอนนี้เกือบจะบ่ายคล้อยเต็มที แก้วกาแฟสีดำที่เปลี่ยนมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแต่ไม่มีใครคิดจะยกมันขึ้นดื่มปล่อยไออุ่นๆลอยคลุ้งไปทั่วห้องแข่งกับหิมะที่เริ่มจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆที่ด้านนอกยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยความกังวลนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ลอบมองใบหน้าด้านข้างของผู้พิทักษ์สายหมอกด้วยหัวใจที่กำลังลุ้นระทึก

ถึงจะบอกว่าฟังไม่รู้เรื่องแต่ศัพพ์บางคำที่เพิ่งจะเรียนมาก็ทำให้พอจะเดาได้ไม่ยากว่าผลการเจรจาครั้งนี้ล้มเหลวอีกครั้งแน่ๆ มือภายใต้ถุงมือสีดำเลื่อนซองเอกสารสีน้ำตาลไปตรงหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะลุกมาเลื่อนเก้าอี้ออกให้ร่างเล็กแขนแข็งแรงประคองแผ่นหลังบางให้หมุนตัวกลับไปยังทางออกอย่างใจเย็นแต่กลับไม่เปิดโอกาสให้บอสของตัวเองได้เอ่ยลาหรือขอบคุณอีกฝ่ายจนใบหน้าน่ารักเริ่มจะเต็มไปด้วยคำถาม

"มุคุโร่?"

"คืนนี้เราจะค้างที่โรงแรมแถวนี้ครับสึนะโยชิ"

"ทำไม?"

ทุกคำถามถูกกลืนหายไปกับอากาศเมื่อร่างสูงโร่งทำเพียงแค่ปรายตามองมาจนใบหน้าน่ารักได้แต่ถอนหายใจให้กับความไม่เอาใหนของตัวเอง ถ้าหากเขาเข้าใจรือรู้จักภาษามากกว่านี้คงจะมีประโยชน์มากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ทั้งๆที่เป็นถึงบอสแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรใครเลยกลับทำตัวเป็นภาระของคนอื่นจนน่าสมเพช


นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหม่อมองออกไปนอกกระจกฝั่งข้างคนขับดูหิมะที่กำลังตกหนักอย่างเลื่อนลอยหัวสมองที่ควรจะคิดเรื่องงานกลับว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดอยู่ในหัวจนอยากจะหัวเราะกันความไม่เอาใหนของตัวเองทั้งๆที่คนอื่นกำลังยุ่งอยู่แท้ๆ

"พวกเค้าต้องการเจรจากับคุณไม่ต้องการตัวแทน"

ใบหน้าน่ารักกระพริบตาปริบๆไล่ความสับสนในหัวออกไปเมื่อน้ำเสียงทุ้มเย็นของคนข้างๆเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบสงบ

"เดาว่าป่านนี้เส้นทางนอกเมืองคงเต็มไปด้วยนักฆ่าแล้วล่ะครับ"

"เพราะงั้นสินะนายถึงบอกว่าเราจะค้างที่นี่"

ร่างสูงโปร่งเหลือบมองคนข้างๆที่ดูจะหงอยไปทั้งๆที่ตอนมาออกจะกระตือลือล้นกว่านี้พรางลอบถอนหายใจจริงๆเขาควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำที่ร่างเล็กเห็นถึงความด้อยค่าของตัวเองแต่เพราะเขามีแผนจะทำให้อีกฝ่ายตกหลุมพรางของเขาคงจะปล่อยเอาไว้แบบนี้ไม่ได้

ถึงจะตอกย้ำว่ามันเป็นแค่แผนก็ตามทีแต่รถเก๋งสีดำกลับเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าร้านฟาดฟู๊ดชื่อดัง

"ทานอะไรก่อนหาโรงแรมพักดีกว่านะครับคุณยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยงแล้ว"

"นายก็เหมือนกันนั่นแหละเหนือยกว่าฉันอีก"   พูดพรางหันไปมองหาร้านอาหารที่น่าสนใจ

"ว้าว!...เบอร์เกอร์!...กินเบอร์เกอร์กันมุคุโร่!"

ไอ้ท่าทางที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนนี่มัน!....นัยน์ตาสองสีได้แต่มองอีกคนที่ดวงตาเป็นประกายวิบวับอย่างหน่ายๆแล้วไอ้ที่หงอยเป็นลูกหมาถูกทิ้งเมื่อครู่นั่นมันอะไร?...พอเจอของโปรดล่ะกลายเป็นคนละคนอย่างไม่น่าเชื่อได้อีกอ้อ!...ที่เขารู้ว่าบอสวองโกเล่ชอบกินเบอร์เกอร์น่ะเพราะโคลมย้ำนักย้ำหนาหรอกนะว่าถ้าบอสของเธอเบื่ออาหารน่ะ......เขาไม่ได้ไปสืบมาซะหน่อย!....

"นี่!...เราไปนั่งกินตรงนั้นกัน!"

เขาได้แต่ปรายตาไปตามปลายนิ้วเรียวเล็กจนถึงม้านั่งที่ตั้งอยู่ข้างสวนหย่อมเล็กๆนั่น....นี่ไม่ได้ดูเลยรึไงว่าหิมะมันจะถล่มลงมาทับคกตายแล้วน่ะห๊ะ!...ไอ้เรื่องคิดอะไรแผลงๆเนี้ยไม่มีใครเกินเลยจริงๆ!....

"ข้างในดีกว่าครับเดี๋ยวคุณได้โดนหิมะทับตายก่อนโดนยิงหัวแน่"

"โธ่...แค่แป๊บเดียวเองไม่เห็นจะเป็นไรเลยอีกอย่าง......."

ใบหน้าหล่อเหลาได้หันไปมองร่างเล็กด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยและดูเหมือนว่าบอสจอมหาเรื่องจะเข้าใจซะด้วยถึงได้บ่นพึมพำออกมาว่า...

"กะ...ก็...มันได้บรรยากาศกว่ากันเยอะเลยนี่นา"  บรรยากาศแบบใหนล่ะนั่นแต่ชั่งเถอะ...

 "ตามใจครับ"

ใบหน้าน่ารักฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาแทบจะทันทีที่เขาพูดจบจนเขาชักจะสงสัยว่าไอ้ที่หงอยๆไปเมื่อครู่แค่การแสดงรึไงกัน?...ร่างสูงโปร่งถอนหายใจอย่างหน่ายๆอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ก่อนจะขยับกายเดินเข้าร้านแต่แขนเสื้อโค้ตกลับถูกมือของใครบางคนดึงเอาไว้ซะก่อนใบหน้าหล่อเหลาจึงได้แต่หนกลับไปมองคนที่ดึงมันเอาไว้อย้างต้องการคำอธิบาย

"ฉันไปนั่งรอตรงนั้นนะ"

"....."

เขาไม่ได้ตอบอะไรออกไปแต่มือภายใต้ถุงมือสีดำกลับคว้าข้อมือเล็กๆนั่นให้เดินตามมา แอบเห็นใบหน้าน่ารักสลดลงเหมือนเด็กไม่มีผิดคงไม่เคยจำเลยสินะว่าตัวเองกำลังถูกตามล่าน่ะ...ชั่งเป็นคนสะเพร่าไม่รู้จักระวังตัวเอาซะเลย

"ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร"

"อ๊ะ!?.....งั้นหรอกเหรอเห็นจอดหน้าร้านเบอร์เกอร์เลยคิดว่านายรู้แล้วซะอีก"

".......!?"

มีเพียงความเงียบงันที่ตอบกลับมาแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลับเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่พูดจาว่าร้ายใส่เขานั้นเหวอไปชั่วขณะก่อนจะกลับมาเรียบเฉยประดับด้วยรอยยิ้มร้ายอย่างเดิม....หรือว่าเขาจะตาฝาดไป?....แต่การที่คนอย่างมุคุโร่ไม่หันมาแขวะแบบนี้ก็ออกจะแปลกไม่ใช่น้อยเลยนะ?....





ไม่นานทั้งสองร่างก็มานั่งข้างกันที่ม้านั่งท่ามกลางหิมะพร้อมกับแฮมเบอร์เกอร์และกาแฟร้อนสองชุดแต่เชื่อหรือไม่ว่าคนที่บอกว่าไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไรเป็นคนจัดการสั่งเองทั้งหมด....สรุปว่ารู้สินะ?....

ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะงับแฮมเบอร์ในมือพรางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นระยะทั้งๆที่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของพวกเขาแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกว่าครั้งนี้มันถึงอร่อยกว่าครั้งใหนๆที่เคยกินหรือเป็นเพราะคนที่พร่ำบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาแต่กลับทำอะไรขัดแย้งกันแบบสุดขั้วข้างๆนี่ก็ไม่รู้?...อาหารมื้อนี้ถึงได้รู้สึกอร่อยกว่ามื้อใหนๆ

"อ๊ะ!?!..."

จู่ๆโลกที่กำลังสว่างไสวก็ดับมืดลงไปเมื่ออะไรบางอย่างคลุมลงมาที่หัวชายสีดำคุ้นตาที่เห็นมาหลายวันทำเอานัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ถึงกับเบิกกว้าง...โค้ทของมุคุโร่?

"คลุมไว้แบบนั้นแหละครับเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา"

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะแข็งกระด้างไปบ้างแต่มือภายใต้ถุงมือหนังสีดำกลับจับชายเสื้อโค้ทที่คลุมบนหัวสีน้ำตาลฟูฟ่องนั่นให้เข้าที่เข้าทางยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักได้แต่อ้าปากค้าง...ผู้ชายคนนี้จะทำให้เขาประหลาดใจไปถึงใหนกันนะ?...คนที่จ้องจะเอาชีวิตกันเค้าทำกันแบบนี้รึไง?

"ขะ...ขอบคุณนะมุคุโร่แต่นายไม่หนาวเหรอ?"

ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองใบหน้าที่เห็นแค่ปลายคางรำไรด้วยหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะแปลกๆอีกครั้งที่หัวใจเขาเต้นรัวจนรู้สึกเจ็บความอบอุ่นที่ฉาบไล้ไปทั่วอกข้างซ้ายที่กำลังบีบรัดทำเอาลืมความหนาวเหน็บรอบกายไปจนหมดสิ้น

ร่างเล็กเด้งตัวยืนขึ้นเต็มความสูงและไม่นานผ้าพันสีเทาก็ย้ายไปพันรอบคอของร่างสูงโปร่งท่ามกลางความตกใจของคนตัวสูงนัยน์ตาสองสีก้มมองที่คอของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่พยายามจะนิ่งเฉยแต่รอยยิ้มที่ดูสดใสราวกับฟากฟ้านั่นก็ทำเอาเขารับมือไม่ทันใบหน้าหล่อเหลาจึงได้แต่เสมองไปทางอื่น

"ดีขึ้นมั้ย?"

"จะดีขึ้นกว่านี้ถ้าได้ห้องพักแล้วครับผมไม่อยากนอนในรถ...รีบทานเถอะครับเราต้องไปหาที่พักอีก"

บอสรุ่นที่สิบของมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกได้แต่มองผู้พิทักษ์ของตนด้วยแววตาที่อ่อนโยนกว่าครั้งใหนๆความหวาดกลัวที่เคยมีต่อคนๆนี้หายไปจนหมดสิ้นเมื่อได้ใช้ชีวิตร่วมกันในเมื่อมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาเคยคิดไว้เลยสักนิดหลายต่อหลายครั้งที่มุคุโร่ช่วยเขาเอาไว้ทั้งในอดีตและตอนนี้จนเขาไม่คิดเลยว่าคนที่เกลียดชังมาเฟียจนหยั่งรากลึกเข้าไปในจิตใจคนนี้จะยอมยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขามากมายขนาดนี

ปลายนิ้วเรียวเล็กแตะลงไปบนใบหน้าที่พ้นผ้าพันคอแผ่วเบา ความเย็นเฉียบจากปลายนิ้วที่สัมผัสลงมากลับทำให้หัวใจที่ด้านชารู้สึกอุ่นวาบอย่างน่าประหลาด...เขาเกลียดมาเฟีย...เกลียดมาตลอดชีวิตและจะไม่มีวันลืมความเจ็บปวดที่เคยได้รับ...

แต่หัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังและเต็มไปด้วยความแค้นมันกลับกำลังถูกผืนนภาที่แสนสว่างไสวนี่ดูดกลืนความดำมืดในจิตใจไปทีละนิด

"พ่อของฉัน....คิดถูกจริงๆที่เลือกนาย"

"คึหึหึ...เขาคิดผิดมหันต์ต่างหากละครับที่เลือกให้คนอย่างผมไปอยู่ข้างๆคุณ"

เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นก่อนที่มือเล็กอีกข้างจะตามมาแนบลงมาที่แก้มของร่างสูงโปร่ง

"นายไม่ทำหรอก...ใช่มั้ย?...อ๊ะ!!?"

มือคว้าเอวบางๆนั่นเข้ามาใกล้จนร่างเล็กนั่งคร่อมบนหน้าตักของเขา เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าน่ารักทำสีหน้าแบบใหนแต่มือภายใต้ถุงมือหนังสีดำกลับรั้งท้ายทอยภายใต้โค้ทเข้ามารับริมฝีปากของตัวเองด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้!

"อื้อ!...."

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ได้แต่เบิกกว้างด้วยความตกใจแต่มือเล็กบางกลับกำสาบเสื้อสูทของร่างสูงโปร่งเอาไว่แน่นไม่แม้แต่จะผลักใสทั้งๆที่ตนกำลังถูกรุกรานเรียวลิ้นเปียกแฉะที่สัมผัสริมฝีปากก่อนจะค่อยๆสอดแทรกเข้ามาทำให้ใบหน้าน่ารักปิดตาแน่นเรียวลิ้นเล็กไร้ประสพการณ์พยายามตอบโต้อย่างเก้ๆกังๆเท่าที่จะทำได้ยามเมื่อเรียวลิ้นร้อนกระหวัดพันเกี่ยวอยู่ในโพรงปากเล็กความหอมหวานที่ร่างสูงโปร่งกำลังกวาดต้อนไปทำเอาร่างกายอ่อนระทวยราวกับพลังชีวิตกำลังถูกช่วงชิงจนเรียวแขนผอมบางเผลอโอบรอบคอของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นเสียน้ำลายที่ดังเข้ามาให้ได้ยินยามเมื่อต่างคนต่างกระหวัดเรียวลิ้นพัวพันแลกเปลี่ยนความหอมหวานให้แก่กันและกันทำเอาใบหน้าน่ารักร้อนผ่าวด้วยความอายจนเหมือนจะเป็นไข้แต่แฝงเอาไว้ด้วยความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด

"ฮ้า...อะ...อื้มม..."

ใบหน้าหล่อเหลาละออกมาน้อยๆให้อีกคนได้หายใจแต่เพียงไม่กี่วินาทีก็เอียงเปลี่ยนข้างแล้วบทเบียดลงไปอีกครั้งจากอ่อนหวานเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรียวลิ้นที่เคยกวาดต้อนอ้อยอิ่งเริ่มรุงแรงแต่แฝงเอาไว้ด้วยความเร่าร้อนจนลิ้นเล็กตามแทบไม่ทัน
แขนแข็งแรงกระชับร่างเล็กให้แนบชิดมากยิ่งขึ้นไม่ต่างไปจากแขนผอมบางที่กระชับกอดรอบคอของร่างสูงโปร่งให้แน่นขึ้นราวกับกำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันตามรสจุมพิตที่เริ่มเร่าร้อนและรุนแรงขึ้นความหอมหวานที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้แก่กันและกันทำให้พวกเขาทั้งคู่ลืมไปแล้วว่าพวกเขาอยู่ท่ามกลางสายตากว่าร้อยคู่ที่กำลังจ้องมองมาจนกระทั่ง!

RRRRR RRR RR~~~~

"ฮ้า...แฮ่ก....แฮ่ก....แฮ่ก...."

มือถือของใครบางคนดังขึ้นให้ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆละออกจากกันใบหน้าน่ารักหอบหายใจหนักหน่วงซบลงไปบนไหล่กว้างอย่างอ่อนแรงขณะที่ร่างสูงควานหามือถือในโค้ทของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาปรับลมหายใจของตัวเองให้เป็นปรกติอยู่หลายวินาทีกว่าจะกดรับสายแต่ความรู้สึกเหมือนถูกสายตาจากหลายทิศทางทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นไปมองรอบข้างและก็เป็นอย่างที่คิดสายตาหลายคู่จากผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมากำลังมองมาที่พวกเขาจริงๆบ้างก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บ้างก็ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่มีใครมาเล่นฉากเลิฟซีนให้ดูและ....เขาลืมไปได้ยังไงว่านี้น่ะเพิ่งจะหัวค่ำเองนะถ้าเกิดมีใครโทรแจ้งตำรวจว่ามีคนทำอนาจารในที่สาธรณะคงได้ดังกันระเบิดแน่ละงานนี้...รู้สึกจะมีคนบันทึกวิดีโอเอาไว้ด้วยอีกต่างหาก

นัยน์สองสีเหลือบมองคนที่ยังหอบซบอยู่กับไหล่ของตัวเองพรางหยักยิ้มที่มุมปากคงไม่แปลกถ้าหากเรื่องนี้จะไปถึงหูคนในแฟมิลี่สงสัยว่าพรุ่งนี้คงต้องหาคำแก้ตัวดีๆให้กับอัลกอบาเรโน่ซะแล้วถึงเขาจะไม่ได้เดือดร้อนอะไรก็เถอะ...ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูให้ไหล่เล็กถึงกับสะดุ้งน้อยๆ...

"ไปจากที่นี่กันเถอะครับวองโกเล่"

"อะ...อื้อ!..."


แขนแข็งแรงประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพาเดินไปขึ้นรถทั้งๆที่ยังมีโค้ทของเขาคลุมอยู่ที่ไหล่เล็กเข็มขัดนิรภัยถูกมือภายใต้ถุงมือหนังสีดำดึงมาคาดให้เมื่อดูเหมือนร่างเล็กจะจิตหลุดออกจากร่างเรียบร้อยแล้วและเพราะอยู่ใกล้กันแค่คืบเขาถึงได้เห็นว่าใบหน้าน่ารักนั้นแดงเถือกจนลามไปถึงหูและลำคอไปเรียบร้อยแล้วถึงแม้ว่าจะยังก้มมุดลงมองมือตัวเองอยู่ก็ตาม....ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปฏิกิริยาแบบนี้มันน่ารักและเร้าอารมณ์จนน่าแกล้งมากกว่านี้จริงๆ...ถ้าไม่ติดว่าต้องหาที่พักก่อนล่ะก็นะ




โรงแรมระดับสามดาวคือที่ที่เขาเลือกจะเลี้ยวรถเข้าไปร่างที่หลับสนิทในอ้อมแขนถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมให้จนถึงคอใบหน้าที่หลับพริ้มชวนมองทำให้อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากลงไปเบาๆบนหน้าผากมนไล่ลงมาที่ปลายจมูกก่อนจะเคลื่อนลงมาหยุดที่ริมฝีปากสีระเรื่อที่มีรอยช้ำนิดๆจากการจูบอันดูดดื่มเมื่อก่อนหน้า...กว่าจะละออกมาได้ก็อีกหลายนาทีต่อมาโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่เขาคิดว่าหลับลึกกำลังลืมตาขึ้นมาช้าๆ

มือยกขึ้นมาแตะริมฝีปากของตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นระรัวความอบอุ่นฉาบไล้ไปทั่วอกด้านซ้ายมันมากมายเหลือเกินความรู้สึกโหยหาแบบนี้มันอะไรกันกับผู้หญิงที่เขาคิดว่ารักยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยสักครั้ง..มีความสุข...จนแทบจะล้นทะลักออกมาด้านนอกใครจะคิดว่าคนอย่างผู้พิทักษ์สายหมอกของเขาจะทำอะไรที่ไม่คาดฝันแบบนี้เป็นกับเค้าด้วย...เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าภายใต้ใบหน้าที่เคลือบเอาไว้ด้วยรอยยิ้มละไมร้ายกาจนั่นและคำพูดจาว่าร้ายพวกนั้นจะมีความอบอุ่นที่เรียกว่าหัวใจซ่อนอยู่

อบอุ่น...จนหัวใจของเขารู้สึกเจ็บ

มือเผลอยกขึ้นไปทาบที่แผ่นอกของตัวเองด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้จ้องมองไปตามแสงสีส้มที่เล็ดลอดออกมาจากประตูห้องน้ำด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุขแต่เงาไหววูบที่ด้านในจะทำให้ใบหน้าน่ารักรีบปิดตาลงเสียงเดินที่เบาหวิวใกล้เข้ามาก่อนจะหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของเขาไม่นานแรงยุบยวบก็ดังขึ้นข้างๆพร้อมกับแขนแข็งแรงพาดทับลงมาที่เอวบางแล้วรั้งร่างของเขาเข้าไปกอดท่ามกลางหัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ...ห้องนี้มันมีสองเตียงไม่ใช่รึไง?

หรือว่ามุคุโร่ลืมไป?....แต่คนเช็คอินก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ?.....

"ยังไม่หลับใช่มั้ยครับวองโกเล่?"

"อ๊ะ!....นะ...นาย!...ฉะ...ฉันเพิ่งตื่นเมื่อกี้เองตะ...ตอนที่นาย...นายเข้าห้องน้ำ.."

ร่างสูงโปร่งหลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางลนๆของคนในอ้อมแขน เขาไม่ได้อยากจะทำให้กลัวหรืออะไรเพียงแค่อยากจะทำอะไรตามใจตัวเองดูสักครั้งแค่ตอนนี้เวลานี้ที่พอจะทำได้เพราะถ้าหากกลับไปที่ที่ผืนนภารายล้อมไปด้วยเหล่าพวกพ้องและล่ะก็...ไม่มีทางใหนเลยที่เขาจะเอื้อมมือไปถึง...ไม่มีวัน!...

"ผมยังไม่ได้บอกสินะครับว่าพรุ่งนี้เราจะขึ้นเครื่องไปที่โรมต่อ"

"เอ๊ะ?.....โรม...แล้วที่นี่ล่ะเรายัง...."

"เห็นอัลกอบาเรโน่บอกว่าจะให้องค์กรผู้ดูแลนอกแก๊งมาจัดการต่อครับ"

ใบหน้าน่ารักมีแววครุ่นคิดก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ...เพราะรู้ดีว่าพ่อของเขาหรือองค์กรผู้ดูแลนอกแก๊งมีหน้าที่ทำอะไร...คอยจัดการปัญหาอยู่เบี้ยงหลังอย่างลับๆและถ้าหากยังไม่สำเร็จนั่นหมายความว่างานนี้ต้องตกไปถึงมือของหน่วยลอบสังหารเป็นแน่...เพราะไม่จำเป็นต้องกำจัดทั้งหมด...อย่างนั้นสินะ...

"พ่อ...เหรอ?"

".....รีบนอนเถอะครับ"

แขนแข็งแรงกระชับกอดให้แน่นขึ้นทั้งๆที่แสงไฟสีส้มนวลจากโต๊ะข้างเตียงยังส่องสลัวจมูกคมเป็นสันซุกลงไปบนกลุ่มเส้นไหมสีน้ำตาลที่ถึงแม้จะไม่เป็นทรงแต่กลับละเอียดนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อรับรู้ไปถึงร่างในอ้อมแขนสะดุ้งน้อยๆแต่เขายังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป...ถ้าหากเกลียดก็รีบผลักไสเขาซะ!...แสดงออกมาให้เขาเห็นธาตุแท้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าใสซื่อนั่นเพราะถ้าไม่ทำเขาจะ....

"นะ...นี่......"

น้ำเสียงเล็กๆเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะเงียบลงอย่างคนกำลังใช้ความคิดให้ร่างสูงโปร่งถึงกับหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองเพื่อตั้งใจฟังประโยคที่ขาดหายไป

"ครับ?"

"เปล่า...ไม่มีอะไรแค่รู้สึกว่าตัวนายมันรุมๆรึเปล่า"

นัยน์ตาสองสีถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง...สรุปว่าไม่ได้นึกรังเกียจจริงๆใช่มั้ย?....และที่สำคัญ...มือเล็กๆนั่นวางทาบลงมาบนมือของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?....

"หึ....คงงั้นมั้งครับ...ผมรู้สึกหนาวแปลกๆ"

ริมฝีปากหยักยิ้มบางๆที่ไม่รู้ว่าจะรู้สึกสมเพชตัวเองที่กำลังทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเขาหรือจะรู้สึกดีใจกับความใจดีที่ร่างเล็กในอ้อมแขนมีให้กับเขากันแน่ทั้งๆที่มันไม่ควรจะดีใจเลยสักนิดในเมื่อความใจดีนี้ไม่ได้มีให้เขาแค่คนเดียว

"ตัวนายร้อนจริงๆด้วย!"

นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อคนที่เขาคิดว่ายังนอนหันหลังให้พลิกตัวกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือมือเล็กบางแนบอยู่ที่แก้มของเขานี่ต่างหาก!....

"เดี๋ยวฉันไปขอยามาให้!"

ร่างเล็กเด้งตัวลุกจากเตียงเตรียมตัวจะลงไปขอยาแต่ข้อมือกลับถูกมือที่เคยสวมถุงมือหนังสีดำคว้าเอาไว้ซะก่อนใบหน้าน่ารักจึงหันกลับมามองแบบงงๆ

"ไม่ต้องครับ...ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

"แต่...."

"แค่ได้นอนแต่หัวค่ำก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ"

ร่างเล็กล้มตัวลงนอนอีกครั้งแต่คราวนี้กลับถูกมือของอีกคนจับหันกลับมาเผชิญหน้ากันจนใบหน้าน่ารักถึงกับเหวอไปชั่วขณะยิ่งมือที่ไม่ได้สวมถุงมือของร่างสูงแนบลงมาที่แก้มใสแล้วยิ่งทำให้รู้สึกร้อนผ่าวความอบอุ่นที่สูงกว่าอุณหภูมิร่างกายของคนปรกติทำให้ดวงตาปิดลงข้างหนึ่งโดยอัตโนมัติก่อนจะค่อยๆช้อนขึ้นไปสบนัยน์ตาสองสีอย่างกล้าๆกลัวๆแต่เหตุผลที่ทำให้ไม่กล้าเป็นเพราะรู้สึกอายเมื่อนึกถึงเหตุการเมื่อช่วงหัวค่ำนั่นต่างหาก

"รังเกียจรึเปล่าครับถ้าผมจะ.....จูบคุณอีกครั้ง"

สิ่งที่ได้ฟังทำเอาร่างเล็กถึงกับแข็งทื่อเป็นตอไม้จิตหลุดลอยไปถึงใหนต่อใหนแล้วก็ไม่รู้....ก่อนหน้านี้ไม่ได้ขอเขาเลยสักนิดแล้วตอนนี้จะมาถามทำไมเจ้าบ้า!?...ใบหน้าน่ารักก้มมุดลงไปด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวราวกับโดนไฟสุมแต่หัวสีน้ำตาลกลับส่ายไปมาแรงๆจนคนขอถึงกับหลุดหัวเราะออกมา...

"ขะ...ขำอะไรของนายห๊ะ!?"

"คึหึหึ...."

"ขำนักใช่มั้ยนี่แน่ะๆๆ"

กำปั้นเล็กๆระดมทุบลงมาที่แผงอกของคนที่ยังพยายามกลั้นขำจนไหล่กว้างสั่นน้อยๆยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างรู้สึกขัดใจระคนอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแต่ความรู้สึกว่าต้องเอาชนะให้ได้มันกลับมีมากกว่าเมื่อเห็นว่ากำปั้นมันไม่ได้ผลปลายนี้เรียวเล็กจึงบิดเข้าที่ต้นแขนเต็มแรงและ.....

"โอ้ย!...."

นัยน์ตาสองสีมองหน้าคนที่ดูจะสะใจไม่น้อยด้วยสายตาคาดโทษพรางลูบแขนตัวเองปอยๆ....ถ้าจะทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้เขาก็จะไม่ทน!....
.
.
.
.
.
.....Tobecontinue.......

กับอีกตอนสั้นๆของคู่นี้นะคะช่วงขอให้ทนๆกันนิดนะคะถ้ามันจะสั้นแบบนี้ทุกเรื่องได้คอมเมื่อไหร่นู้นแหละค่ะถึงจะยาวกว่านี้

บั้ยบายค่ะ!