[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series :04(ver.8059)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series

 :04(ver.8059)

:Fanfiction [KHR] 

:Pairing : 8059

:Dark Romance

:NC-17 

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ










      นัยน์ตาสีเขียวมรกตทอดมองออกไปที่นอกหน้าต่างในห้องพักของโรงแรมเล็กๆที่พวกเขาพึ่งจะเช็คอินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาทั้งๆที่ตอนนี้เขาควรจะได้นอนซุกผ้านวมอุ่นๆในคฤหาสน์คาบัคโล่เน่แล้วแท้ๆแต่กลับต้องมาติดแหงกอยู่ที่นี่แทนเพราะไอ้บ้าที่มันไม่ยอมดูพยากรณ์อากาศก่อนจะทะเล่อทะล่าขับรถกลับโรมทั้งๆที่วันนี้มีพายุหิมะเข้าแบบนี้!

แถมห้องนี้ยังฮิตเตอร์เสียอีกจะเปลี่ยนห้องก็ไม่มีห้องเหลือให้เปลี่ยนสมกับที่มันเป็นโรงแรมเล็กๆอีกต่างหากมันน่าเจ็บใจนักเชียวที่เขาต้องมานั่งคุดคู้กอดเข่าตัวเองอยู่ในผ้านวมมองพายุหิมะที่กำลังปกคลุมทุกอย่างจนขาวโพลนไปหมดแบบนี้แต่ถึงจะบอกว่ามีผ้านวมอยู่แล้วก็เถอะแต่ในวันที่อากาศเลวร้ายสุดๆแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเลยจริงๆถึงจะไม่ชอบอากาศร้อนๆก็ตามทีแต่แบบนี้มันก็เกินไป

ส่วนไอ้บ้าตัวต้นเหตุน่ะเหรอหายหัวลงไปข้างล่างเกือบชั่วโมงแล้วบอกว่าจะไปขอผ้านวมเพิ่มสงสัยคงโดนทับตายอยู่ข้างล่างนั่นแล้วมั้งป่านนี้

แกร้ก!

นั่นไงพอพูดถึงปุ๊บก็มาพอดีเลยอายุยืนจริงนะพ่อคุณ!...แต่แทนที่มันจะได้ผ้าห่มมากลับเดินยิ้มแฉ่งถือถาดมาแทนซะงั้น!...ไอ้บ้านี่!...

"โกคุเดระชั้นเอาซุปอุ่นๆมาให้น่ะ...แทนผ้าห่มพอดีห้องอื่นเค้าไปขอเพิ่มเหมือนกันชั้นลงไปทีหลังก็เลยไม่เหลือแล้วล่ะ"

ยังไม่ทันที่เขาจะได้อ้าปากเลยด้วยซ้ำใบหน้าเนียนๆนั่นก็ตอบเองเสร็จสรรพแบบนี้แล้วเขาจะหาอะไรมาด่ามันได้อีก

"กินสักหน่อยนะร่างกายจะได้อุ่นขึ้น"

นัยน์ตาสีมรกตใสแจ๋วจ้องมองถ้วยซุปด้วยดวงตาที่เป็นประกายอย่างน้อยๆก็พอจะทำให้คลายความหนาวเย็นไปได้บ้างถึงจะไม่มากก็เถอะ

"ฮึ!....แต่ถึงยังไงก็เป็นความผิดของแกอยู่ดีที่ไม่ดูพยากรณ์อากาศก่อนน่ะ!"

แต่ไม่ว่ายังไงก็อดที่จะไม่บ่นไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละยิ่งได้เห็นใบหน้าที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนของไอ้บ้านี่มันก็ยิ่งนึกโมโห!

"คร้าบๆ~...ผมผิดไปแล้วครับเจ้านายคราวหน้าผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแน่นอนสาบานเลยเอ้า"

 "เชื่อแกก็ออกลูกเป็นลิงแล้วเจ้าบ้า!"

"ฮะฮะฮะ..."


เขาได้แต่หัวเราะแก้เก้อกับคำด่าที่โกคุเดระสรรหามาด่าตัวเขานี่ขนาดยังไม่รู้อะไรเลยยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้แล้วถ้าหากรู้ความจริงว่าเขาจงใจล่ะ?....ไม่อยากจะคิดถึงสภาพตัวเองเลยแฮะ...

โค๊ตสีดำถูกโยนไปพาดไว้กับโซฟาอย่างไม่ใส่ใจมันนักก่อนที่เจ้าของมันจะย้ายไปนั่งข้างๆคนที่กำลังตักซุปเข้าปากด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่ายังงอนไม่หายมือหนาดึงเอาผ้านวมผืนเดียวที่โกคุเดระพันตัวเองเอาไว้จนแทบจะกลายเป็นดักแด้มาและแน่นนอนว่าเจ้าของมันหันควับมามองเขาด้วยสายตาหาเรื่องแต่ก่อนที่ริมฝีปากชั่งเจรจาจะทันได้พูดอะไรออกมามือหนาก็รั้งร่างบางๆนั่นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนซะแล้วก่อนที่ผ้านวมผืนใหญ่จะตามมาคลุมเอาไว้อีกที

"แบบนี้อุ่นกว่าเน้อะว่ามั้ย?"

ชั่วขณะหนึ่งเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจของใครบางคนเต้นผิดจังหวะใบหน้าสวยถึงเอาแต่ก้มมุดเข้าหาแผ่นอกตัวเองลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดลงมาทำเอาใบหน้าร้อนแผ่วอย่างกับถูกไฟลนแต่คนที่เป็นตัวต้นเหตุกลับฉีกยิ้มแฉ่งจนแทบจะหุบไม่ลง...น่ารักซะจนเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อ้อมแขนแข็งแรงกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับแผ่นอกของเขาเพื่อที่จะส่งผ่านความอบอุ่นจากร่างกายให้กับคนในอ้อมแขนมากที่สุด

"ดีขึ้นมั้ย?"

"นะ...แน่นไปแล้วเจ้าบ้า!"

คนปากแข็งก็ยังปากแข็งอยู่วันยังค่ำแต่ถ้าหากปากตรงกับใจมันก็คงไม่ใช่โกคุเดระที่เขาหลงไหลล่ะนะแต่บางครั้งมันก็อยากได้ยินเหมือนกัน...คำว่ารัก...ที่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มนี่แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดที่จะเร่งเร้าให้เจ้าตัวพูดเพราะเขาคิดอยู่เสมอว่าซักวันถ้าโกคุเดระพร้อมคงจะพูดออกมาเองนั่นแหละ...

"ชั้นรักนายโกคุเดระ....ทั้งรักทั้งหลงเลยล่ะ"

ดวงตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองใบหน้าสวยมุดเข้าหาเข่าตัวเองเพราะไม่รู้จะมองหน้าไอ้บ้านี่ยังไงดี...ทั้งเขินทั้งอายขนาดนี้ใครจะกล้าสู้หน้ามันได้!

"......นายพูดบ่อยเหมือนกับมันเป็นของไร้ค่าเลยนะไอ้คำว่ารักน่ะ"

"เปล่าเลย...เพราะมันมีค่ามากต่างหากชั้นถึงอยากจะบอกนายทุกวัน"

"น้ำเน่า!...ใครจะอยากฟังแกทุกวันกัน"

"ฮะฮะฮะ....งั้นหรอกเหรอแล้วใครกันน้าแก้มแดงทุกครั้งที่ชั้นพูดน่ะ?"

"ไอ้บ้า!"

ริมฝีปากคมหยักยิ้มพอใจที่แกล้งอีกคนได้ตามคาดจมูกคมเป็นสันฝังลงไปในกลุ่มเส้นไหมสีเงินอย่างรักใคร่กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูที่ถึงแม้ว่าจะเป็นยี่ห้อเดียวกันกับที่เขาใช้แต่พออยู่บนตัวของโกคุเดระแล้วมันกลับหอมหวานยั่วยวนใจยิ่งนัก

"อ๊ะ!?..."

ไหล่บางถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อริมฝีปากอุ่นๆของคนตัวสูงกจูบลงมาที่ซอกคอของตัวเองใบหน้าสวยจึงได้แต่เสมองไปทางอื่นโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้

ริมฝีปากคมยังคงกดย้ำคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอจนร่างทั้งร่างสั่นระริกแต่แปลกที่เรี่ยวแรงมันกลับหายไปจนแทบจะยกไม้ยกมือดันหัวสีดำนั่นออกไปแทบไม่ไหว

"ยะ...อย่า!...อื้ออ!..."

"ทำไมล่ะ?...นายเกลียดชั้นงั้นเหรอ?"

ริมฝีปากคมกระซิบถามออกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อจนมือที่กำลังพยายามดันหัวสีดำออกจากซอกคอตัวเองหยุดชะงัก...เขาไม่ได้เกลียดหรือรังเกียจอะไรทั้งนั้นเพียงแต่ไม่แน่ใจ...ว่าความรู้สึกปั่นป่วนจนรู้สึกหมือนกำลังจะเป็นไข้นี่มันอะไรกัน?

"นะ...โกคุเดระ"

"มะ...ไม่!...ฉันยังไม่พร้อม"

"งั้นถ้าแค่....จูบล่ะ"

ถึงจะพูดแบบนั้น...ถึงเขาจะบอกว่าแค่จูบก็ตามทีแต่เขาไม่คิดจะหยุดอยู่แค่นั้นในเมื่อโอกาสที่เขาสร้างขึ้นมันออกจะเป็นใจขนาดนี้ในเมื่อเขาต้องการจะกลืนกินร่างบอบบางนี้จนแทบคลั่งอยู่แล้วขอแค่โกคุเดระรู้ถึงความต้องการของตัวเองก็เท่านั้น!

"อื๊ก!...ถะ...ถ้าแค่......"

น้ำเสียงที่เคยสดใสกลับสั่นเครือตอบออกมาแทบไม่เป็นภาษาเมื่อมือหนาสอดเข้าไปเคล้นคลึงผิวกายด้านในทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงกดจูบคลอเคลียอยู่แถวๆซอกคอและพวงแก้มใจดวงรน้อยเต้นระรัวอย่างหาสาเหตุไม่ได้ยามเมื่อมือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างความร้อนที่ราวกับกำลังจะหลอมละลายที่ส่งผ่านมาทำเอาดวงตาพร่ามัวจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น

"โกคุเดระ...ชั้นรักนายนะ...รักมาก..."

"ถะ...ถ้าแค่...จูบ..."

ริมฝีปากคมหยักยิ้มพอใจกับคำตอบที่ได้รับ...หาไม่ง่ายนักหรอกที่เจ้าคนปากกับใจไม่ตรงกันนี่จะพูดอะไรอย่างที่ใจคิด...ถึงจะดูเจ้าเล่ห์ไปนิดแต่ทุกอย่างที่เขาทำลงไปก็เพียงเพราะรัก!

รักจนอยากจะครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นร่างบางนี่...ทั้งร่างกายและจิตใจ!...หัวใจดวงเดียวของโกคุเดระ ฮายาโตะมันต้องเป็นของเขาแค่คนเดียว!

มือหนาค่อยๆดันให้ร่างบางนอนราบลงไปบนโซฟาก่อนจะย้ายมาประคองใบหน้าสวยเอาไว้อย่างถนุถนอมร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวตามลงมาคร่อมอีกคนเอาไว้จนใบหน้าสวยได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงงหรือว่าไอ้บ้านี่ไม่เข้าใจที่เขาพูด?...ก็เขาบอกว่าแค่จูบไม่ใช่เรอะ?....แล้วท่าทางแบบนี้มันอะไรกัน?

แต่แล้วความสับสนเมื่อครู่มันก็ต้องหยุดชะงักเอาไว้แค่นั้นเมื่อตอนนี้มันมีอย่างอื่นให้ตกใจยิ่งกว่า!?...

"ดะ...เดี๋ยวยามาโมโตะ!?!"

มือบางรีบตะครุบมือที่ทำเนียนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตนเอาไว้แทบไม่ทันแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ถูกปลดไปบ้างแล้วบางส่วน

"แกจะทำอะไร?...ฉันบอกว่าแค่..."

"ก็จูบไง...ไม่ได้มีแต่ที่ปากซะหน่อยที่จูบได้น่ะ"

สิ่งที่เพิ่งจะได้ยินทำเอาริมฝีปากอิ่มได้แต่อ้าพะงาบๆด้วยความตกใจตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหละ!...ไอ้บ้านี่มันไปเอาคำพูดแบบนี้มาจากใหน?...ใครเป็นคนเสี้ยมมันกัน!?

"ตะ...แต่แบบนี้มัน...หนาวนี่..."

"เดี๋ยวก็อุ่นขึ้นแล้ว...อดทนอีกนิดนะ"

ริมฝีปากคมกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะกดจูบเบาๆที่ซอกคอระหงละเรื่อยลงมาตามแผ่นอกบางเรียวลิ้นเปียกแฉะลามเลียยอดอกสีหวานแผ่วเบาสลับกดย้ำรับรู้ได้ถึงร่างกายที่สะดุ้งน้อยๆของคนด้านใต้จนเขาอดที่จะยิ้มพอใจให้กับความไร้เดียงสานี้ไม่ได้

นัยน์สีเปลือกไม้เหลือบมองร่องรอยสีกุหลาบที่เขาเพิ่งจะสร้างขึ้นด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกถึงแม้ว่าเขาจะยังทำใจให้เชื่อว่าโกคุเดระกับตาลุงหื่นกามคนนั้นไม่มีอะไรกันจริงๆไม่ได้...แต่ทุกการกระทำที่ร่างบางกำลังแสดงออกตรงหน้าเขามันก็หักล้างความขุ่นข้องใจพวกนั้นไปจนแทบจะไม่มีเหลือ...ร่างกายนี้ยังบริสุทธิ์!

"อึก!...อื้อ!!...ยามา...โมโตะ..."

มือบางรีบดันหัวสีดำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อดูเหมือนว่ามันจะเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆนัยน์ตาสีเขียวมรกตสั่นระริกคลอน้ำที่ไม่รู้ว่ากำลังหวาดกลัวหรือรู้สึกดีกันแน่จ้องมองใบหน้าคมคายด้วยแววตาอ้อนวอนแต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังร้องขอสิ่งใดกันแน่ในเมื่อหัวสมองมันกำลังขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก!

"ไม่ต้องกลัว...ชั้นจะอ่อนโยนกับนายให้มากที่สุด"

รอยยิ้มอ่อนโยนที่อีกคนส่งมาให้ทำเอาใบหน้าสวยเผลอพยักรับช้าๆทั้งๆที่ไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายกระซิบบอกตนแต่เปลือกตากลับค่อยๆปรือปิดลงเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนลงมาหา...ริมฝีปากอุ่นๆที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากของตัวเองยิ่งทำให้หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอกยิ่งยามที่เรียวลิ้นเปียกแฉะค่อยๆสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากเล็กก็ยิ่งทำเอาลมหายใจขาดห้วงไปหลายวินาที

"อ๊ะ!...อืมม..."

ร่างบอบบางเผลอครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเรียวลิ้นร้อนกระหวัดกวาดต้อนหอบเอาความหวานล้ำอย่างไม่รู้จักพอจากที่เคยอ่อนโยนในช่วงแรกกลับทวีความรุนแรงและเร่าร้อนขึ้นในตอนท้ายจนคนด้อยประสพการณ์แทบจะสำลักความหวานตาย

"อื้อ!...อื้อ!!..."

ริมฝีปากคมค่อยๆละออกมาอย่างเชื่องช้าเมื่อดูเหมือนว่าโกคุเดระกำลังจะขาดใจจากรสจุมพิตที่แสนจะเร่าร้อนของเขาถึงจะรู้สึกเสียดายไม่น้อยก็ตามที

"แฮ่ก....แฮ่ก...แฮ่ก..."

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองใบหน้าสวยที่แดงซ่านหอบหายใจเข้าปอดน้อยๆพลาง
หยักยิ้มพอใจมือหนาลูบไล้ต่ำลงไปที่ขอบกางเกงทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงซุกไซร้ซอกคอระหงโดยไม่คิดจะปล่อยให้อีกคนได้หยุดพักและเมื่อมือของเขาสัมผัสส่วนอ่อนไหวของร่างกาย!

"อ๊ะ!!...ยะ..อย่าจับนะ!"

ถึงแม้ว่าเสียงใสๆนั้นจะห้ามแต่ร่างกายกลับแอ่นรับใบหน้าสวยสะบัดไปมาเหมือนคนกำลังสับสนจนเขาอดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าในหัวสมองอันชาญฉลาดของโกคุเดระตอนนี้มันกำลังตีกันมั่วไปหมดที่ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเขาหรือจะปล่อยให้เลยตามเลยดี...ใจคงอยากจะตะโกนด่าเขาใจแทบขาดแต่เสียงที่เปล่งออกมามันกลับเป็นเสียงครางอย่างน่าเจ็บใจแทนซะนี่

"รักนายนะ...โกคุเดระ"

ริมฝีปากคมกระซิบถ้อยคำหวานล้ำที่ไม่ว่าจะพูดมันออกมาสักกี่ครั้งก็ยังทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเขารับรู้ได้อีกครั้งเพราะถ้าไม่รักมันคงไม่ตอบสนองเขามากขนาดนี้...

"ฉะ...ฉัน...อ้า..ยะ...หยุดก่อน!...อื้อ!"

ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งแทบจะทันทีที่มือหนาเคล้นคลึงหยอกล้อกับส่วนอ่อนไหวไวต่อความรู้สึกที่ช่วงกลางลำตัวใบหน้าสวยสะบัดไปมาตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นทั้งๆริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังบดเบียดลงมามอบความหอมหวานแต่แฝงเอาไว้ด้วยความเร่าร้อนและโหยหาทั้งมือหนาที่ค่อยๆขยับเป็นจังหวะเนิบนาบที่ช่วงล่างทำเอาทุกๆความต้องการมันพุ่งพล่านอยากหาทางระบายออกความเร่าร้อนในทุกสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ทำเอาลืมความเหน็บหวานที่ด้านนอกไปเสียจนหมดสิ้นทั้งที่ผ้านวมเพียงผืนเดียวมันหล่นลงไปกองกับพื้นเป็นเพื่อนกางเกงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ทั้งๆที่ร่างกายแทบจะเปลือยเปล่าแต่มันกลับร้อนรุ่มราวกับโดนไฟสุมทรมานแต่กลับสุขสมในเวลาเดียวกัน!...ตั้งแต่เกิดว่าจนอายุสิบแปดเพิ่งจะเคยสัมผัสความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้เป็นครั้งแรกแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำมันเรียกว่าอะไร...และเพราะว่ารู้ว่าความรู้สึกนี้มันคือสิ่งที่คนรักกันเท่านั้นถึงจะสัมผัสได้แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้ชายด้วยกันเขาทำกันยังไง?...แล้วไอ้หน้าเนียนๆนี่มันไปรู้จักวิธีแบบนี้มาจากใหน?...และที่สำคัญ!!....

"ฮ้า!...ยะ...ยามา...โมโตะ...กะ...แกสัญญาแล้วนี่ว่าแค่...จูบ!"

มือบางรวบรวมกำลังดันหัวสีดำที่ซุกไซร้อยู่แถวๆหน้าท้องแบนราบของตัวเองอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าอีกคนชักจะเกินคำว่าจูบไปไกล

"แต่ชั้นต้องการนายโกคุเดระ...ชั้นทนต่อไปไม่ไหวแล้ว"

ใบหน้าคมย้ายขึ้นมากระซิบที่ข้างหูก่อนจะคลอเคลียอยู่แถวๆแก้มสีแดงทั้งสองข้าง...มือหนายังคงทำหน้าที่ชักพาอย่างต่อเนื่องแต่จังหวะกลับเร็วขึ้นจนอีกคนเผลอยับสะโพกรับ...ริมฝีปากแดงช้ำส่งเสียงครางจนแทบไม่เป็นภาษาแต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกผิดในใจกลับยังทำให้มือบางยังคงผลักไสหัวสีดำต่อไป

"เป็นของชั้นเถอะนะ....ทั้งร่างกายและจิตใจของนาย"

"อ๊ะ!...อ้า...ฮ้า..."

ริมฝีปากอิ่มครางเสียงสูงอย่างลืมอายเมื่อความต้องการถูกชักพาไปจนถึงจุดสูงสุดร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งพร้อมๆกับความรู้สึกที่มันอัดแน่นถูกปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนมือหนาที่กอบกุมเอาไว้และหน้าท้องของตัวเอง

"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..."

ร่างบอบบางหอบหายใจอย่างหนักหน่วงเมื่อเรี่ยวแรงมันหายไปจนแทบจะขยับตัวไม่ไหว...มือบางเผลอแตะลงไปที่หน้าท้องตัวเองเมื่อรู้สึกถึงอะไรอุ่นๆอยู่ตรงนั้นและทันทีที่ยกมือขึ้นมานัยน์ตาสีเขียวมรกตก็ถึงกับเบิกกว้าง!

"ห๊ะ!....อ๊ะ...ดะ...เดี๋ยวก่อนยะ..."

สติยังไม่ทันจะเข้าที่เข้าทางดีร่างทั้งร่างก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงเรียวนิ้วของร่างสูงสอดเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังที่น่าจะไม่ใช่แค่หนึ่ง!

"ยะ...ยามา..จะ...เจ็บ!...เอาออก..."

"เอาออกไป!"

"อ๊า!..มันเจ็บ!..."

เรียวนิ้วแข็งแรงยังคงดึงดันขยับต่อไปโดยไม่สนใจเลยว่าคนด้านใต้จะต่อต้านมากขนาดใหนความคับแน่นที่โอบรัดเรียวนิ้วของทำเอาเขาหมดความอดทนมือข้างที่ว่างปลดตะขอกางเกงของตัวเองให้ความเป็นชายที่มันอัดแน่นจนรู้สึดปวดหนึบได้ออกมาความต้องการที่มันมาถึงขีดจำกัดทำให้ร่างสูงขยับตัวไปอยู่กลางหว่างขาเรียวก่อนที่จะค่อยๆดึงนิ้วทั้งสองออกมา

“ อึก อื้อ!! เจ็บ!”      

ร่างบางร้องแทบไม่เป็นภาษาเมื่อแกนกายของร่างสูงค่อยๆสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังที่ถึงจะบอกว่าเตรียมพร้อมแล้วแต่มันก็ยังไม่พร้อมที่จะรองรับอะไรก็ตามที่ใหญ่โตกว่านิ้วทั้งสองนั่น...เรียวนิ้วที่ทำให้อึดอัดอยู่จนถึงเมื่อครู่เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่กำลังแทรกเข้ามา มันทั้งร้อนทั้งใหญ่โต จนช่วงล่างราวกับจะฉีกขาดออกจากกันให้ได้

ความอัดแน่นระคนแสบสันทำเอาหยาดน้ำใสๆไหลลงมาอาบสองแก้มอย่างไม่รู้ดัว...เจ็บ...เสียจนลืมหายใจไปหลายวินาที...เจ็บ...ซะจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง!

"มะ...ไม่!..หยุดเถอะ...ฉันขอร้อง...ยามะ...ฮึก..."

มือบางสั่นระริกจับไหล่หนาแน่น น้ำเสียงอ้อนวอนขอให้หยุดนั้นทำเอาร่างสูงที่กำลังกัดฟันทนถึงกับชะงักค้าง ส่วนปลายเพิ่งจะสอดใส่เข้าไปได้แค่นิดเดียวก็ดูเหมือนช่องทางที่คับแน่นนั่นจะไม่ไหวจริงๆจนเขาต้องขบกรามแน่น!...นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองร่างบางที่ราวกับว่าหากเขาขยับอีกเพียงแค่นิดเดียวมันจะแตกสลายหายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ทำเอาเขาอยากจะล้มเลิกความตั้งใจเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่ความต้องการที่อัดแน่นอยู่ตอนนี้หากเขาไม่หาทางระบายออกคงจะเป็นตัวเขาเองที่จะคลั่งตาย!

"ขอโทษนะ...โกคุเดระ"

“ อ๊า!!”       

เสียงครางดังก้องไปทั่วห้องเมื่อร่างสูงตัดสินใจสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในช่องทางคับแน่นภายในรวดเดียว ปลายเล็บของคนโดนกระทำจิกลงมาที่ท่อนแขนแข็งแรงจนเลือดซิบ

“ ฮึก...ฮึก.....จะ...เจ็บ...”       

น้ำใสๆไหลลงมาตามแก้มใสอีกครั้ง...ร่างบางเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นแต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อต้านที่มากกว่านั้น ทำให้คนข้างบนที่มองลงมาด้วยสายตาเป็นห่วงพอจะยิ้มออกมาได้บ้างใบหน้าคมก้มลงไปไล้เลียที่ใบหูของคนข้างใต้ก่อนจะกระซิบถ้อยคำที่เป็นดั่งมนต์ตราซึ่งจะนำพาความเจ็บปวดให้มลายหายไป

"ชั้นรักนาย...โกคุเดระ..."

สองแขนแข็งแรงสอดเข้าไปโอบรอบแผ่นหลังบางก่อนจะกอดกระชับเข้าหาตัวเองด้วยความรักใคร่ใบหน้าสวยเกยอยู่ที่ไหล่ของเขายังคงปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลลงไปตามสองแก้มแต่สองแขนผอมบางกลับค่อยๆโอบรอบแผ่นหลังของเขาแทนที่จะผลักใสราวกับกำลังตอบรับทุกๆความรู้สึกที่เขาพยายามจะส่งผ่านไปให้...มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขซะจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้!.....มีความสุขเหลือเกินที่ได้ที่ได้โอบกอดร่างบอบบางนี่ด้วยอ้อมแขนคู่นี้...

ร่างสูงค่อยๆขยับแกนกายเป็นจังหวะช้าๆเมื่อเห็นว่าแรงบีบรัดค่อยๆผ่อนคลายลงถึงแม้ว่าความอ่อนนุ่นและร้อนลุ่มด้านในจะทำให้เขาแทบคลั่งก็ตามที

“ อึก....อื้อ.....”      

 ริมฝีปากแนบสัมผัสกันนับครั้งไม่ถ้วนเรียวลิ้นค่อยๆแทรกเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างอ่อนหวานใบหน้าสวยแดงซ่านหอบหายใจเมื่อริมฝีปากต่างละออกจากกันนัยน์ตาสีมรกตที่มีน้ำตาคลอยิ่งเพิ่มแรงปรารถนาให้ร่างสูงมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

“ อ๊ะ...อ้า!.....”      

ท่อนล่างเริ่มขยับรุนแรงตามความต้องการที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้อีก ถึงแม้จะเจ็บแต่ความรู้สึกดีที่แฝงมาก็ทำให้เสียงครางเข้ามาแทนที่เสียงร้องห้ามร่างกายท่อนบนต่างกอดก่ายจนแทบจะหลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียว

แรงขยับหนักหน่วงและถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ เสียงครางไม่ได้ศัพท์ดังก้องไปทั่วห้องเช่นเดียวกับเสียงหอบหายใจที่แทบจะแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร ฝ่ามือใหญ่รั้งสะโพกมนเข้าหาตัวก่อนจะกดแกนกายเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย
ความอุ่นวาบซาบซ่านเข้าไปในช่องทางที่ด้านหลังพร้อมๆกับเสียงครางสูงดังขึ้นก่อนที่ทุกความปรารถนาจะถูกถ่ายทอดให้แก่กันจนหมด

ถ้อยคำรักพร่ำกระซิบอยู่ที่ข้างหูซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนที่สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดจะดับวูบลงมันช่างอ่อนหวานจนแทบจะสำลักเป็นความสุขออกมา

เรียวนิ้วแข็งแรงไล้เกลี่ยปอยผมสีเงินที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อออกจากกรอบหน้าของคนที่หลับพริ้มไปแล้วอย่างเบามือริมฝีปากคมกดจูบไปทั่วใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นซะจนเขาคิดว่าชาตินี้คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว....






  นัยน์ตาสีเขียวปรือเปิดขึ้นข้างหนึ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังไล้ไปตามกรอบหน้าของตัวเองและทันทีที่ดวงตาของเขาเปิดขึ้น!...นิ้วมือ!...

"อรุณสวัสดิ์...หิวรึเปล่า?...กำลังจะปลุกอยู่พอดีเลยชั้นยกมื้อเช้าขึ้นมาให้เดาว่านายคงลงไปกินไม่ไหว"

"อะ...อะ...อรุณสัสดิ์...อื้อ!..."

ร่างบางตอบอีกฝ่ายไปอย่างงงๆแต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนก็เผลอขยับตัวลุกขึ้นและเพราะแบบนั้นถึงได้เพิ่งรู้ตัวว่าร่างกายของตนมันเจ็บร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่สะโพก!

"อูย~~.....เจ็บชะมัด..."

ใบหน้าคมหล่อเหลาเผลอหัวเราะในลำคอก่อนจะหยิบหมอนไปซ้อนกันที่หัวเตียงให้คนที่หน้าจะเริ่มแดงพิง...เพราะเขารู้ว่ามันคงจะหนักหนาเอาการอยู่

"ยังเจ็บอยู่สินะ...งั้นชั้นป้อนให้ก็แล้วกัน"

"มะ...ไม่ต้องฉันไม่ได้เป็นง้อยซะหน่อย!"

ริมฝีปากชั่งกัดเริ่มทำงานทันทีที่ตื่นขึ้นมาเต็มตาแต่ร่างสูงกลับไม่คิดจะถือสาเพราะรู้ดีว่าตนคือคนผิด...อีกอย่างท่าทางแบบนั้นคงจะเป็นเพราะเขินอายมากกว่าจะถือโทษโกรธเขาอย่างเป็นจริงเป็นจัง

"งั้นก็ทานสักหน่อยจะได้มีแรงเดี๋ยวชั้นจะลงไปขอยาแก้ปวดมาให้นะ"

"........"

ร่างสูงวางถาดมื้อเช้าลงไปบนตักของคนที่ยังเม้มริมฝีปากทำแก้มป่องหันไปมองนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แก้วโกโก้ร้อนถูกวางไว้ที่โต๊ะข้างๆเผื่อว่าร่างบางจะมือไม้อ่อนทำหกใส่ตัวเองได้แผลเพิ่มขึ้นมาอีกโดยไม่ได้ตั้งใจ



ใบหน้าสวยค่อยๆหันกลับมามองถาดอาหารบนตักตัวเองหลังจากที่ยามาโมโตะออกจากห้องไปแล้วมือบางหยิบคอนเน็ตโต้สอดไส้นูเทลล่าที่ยังมีควันสีขาวลอยออกมา...คงจะเพิ่งอบเสร็จใหม่ๆขึ้นมางับทั้งๆที่ใบหน้ายังบึ้งตึงความหอมหวานนุ่มละมุนลิ้นของนูเทล่าผสมผสานกับความกรอบนอกนุ่มในของคอนเน็ตโต้ทำให้พอจะลืมเรื่องหน้าอายลงไปได้บ้าง...

และไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเมื่อยล้าหรือเพราะความหิวกันแน่คอนเน็ตโต้ทั้งสองชิ้นกับสตอเบอรี่ลูกใหญ่อีกสองลูกถึงได้หายไปในเวลาอันรวดเร็ว...โกโก้ร้อนถูกยกมาถือเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือทำให้ริมฝีปากบางเผลออมยิ้มก่อนจะเป่าเบาๆสองสามทีแล้วยกขึ้นดื่ม

เมื่อรู้สึกสบายท้องขึ้นเยอะเปลือกตาก็ชักจะหนักขึ้นมาอีกครั้งทั้งๆที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาไม่ถึชั่วโมงแต่แล้วมันกลับเบิกกว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้...มือบางเปิดผ้าห่มที่ยังคลุมท่อนล่างเอาไว้ออกด้วยความตกใจทั้งๆที่มันควรจะเหนอะหนะไม่สบายตัวแท้ๆแต่ต้นขาของเขากลับไม่หลงเหลือคราบอะไรเอาไว้เหลือเพียงแค่ความเจ็บร้าวเท่านั้นที่เป็นหลักฐานยืนยันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน

ไอับ้านั่น!...ทำความสะอาดให้เขา!?....

นัยน์ตาสีเขียวมรกตก้มลงมองสภาพตัวเองอย่างเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งเพียงตัวเดียวและไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นของไอ้บ้าจอมเนียนนั่น!

แบบนี้ก็เห็นหมดแล้วสิ!?.....

"อ๊า~~~...ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ!!!"

"ไอ้คนหน้าด้าน!...ฮืออ~~~"

นึกแล้วอยากจะแทรกแผ่นดินหนีซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด!....แล้วนี่มันลงไปขอยาประสาอะไรถึงได้หายหัวไปเลยแบบนี้...แค่ยาแก้ปวดมันไปเอาถึงโรมเลยรึไง!?...


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
....Tobecontinue!!!.....

ฮะฮะฮะ....ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะที่เพิ่งจะมาต่อเอาจนป่านนี้

อายเหมือนกันแหะที่หายไปเกือบเดือนแบบไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ

ที่จริงก็เป็นเพราะฉาก NC ของตอนนี้นั่นแหละค่ะที่ทำให้อะไรๆมันไม่คืบหน้าไปสักทีเขียนไปอายไปเขียนไปก็นึกภาพไม่ออกแล้วก็หยุดซะเฉยๆไปเลยนกออกแค่วันละบรรทัดอะไรงี้จู่ๆไอ้ที่เราคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้ๆแต่พอจะมาอธิบายเป็นคำพูดมันกลับบรรยายออกมาไม่ได้อ่ะค่ะ....อ่านแล้วงงหรือไม่พอใจตรงใหนแนะนำกันได้นะคะจะเอาไปปรับปรุงตัวเองต้องยอมรับว่าฉากNC นี่มันมหาโหดจริงๆยอมรับเลยค่ะไม่ถนัดเอาซะเลยเรื่องแบบนี้เขียนไปก็คาใจตัวเองไปตลอดลบแล้วเขียนใหม่ๆอยู่แบบนั้นหลายรอบมากกว่าจะออกมาแบบที่เราคิดว่ามันน่าจะใช้ได้อะไรงี้

โอ้ยยยย!!!...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวบ่นไปก็ไม่ได้ช่วยให้เราเขียนได้ลื่นไหลอยู่แล้วไปเขียนตอนใหม่ต่อดีกว่าค่ะ

เจอกันอีกทีตอนสิ้นปีนะคะ!!

บั้ยยบายยยยยย!!!!!

อ้อ!!...ปล.คอนเน๊ตโต้นี่ก็คือครัวซองที่ผ่าครึ่งแล้วทาด้วยนูเทลล่าด้านในแล้วเอาเข้าไปอบอีกสองนาทีนั่นแหละค่ะเคยกินครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วอร่อยเหาะไปเลยจริงๆนะคะแต่ตอนนี้เวลาอยากก็ไปซื้อครัวซองกับนูเทลล่าที่บิ้กซีมาอบกินเองแล้วกับโกโก้ร้อนหรือกาแฟสักแก้วตอนเช้าก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะคะแต่ขอย้ำว่าให้ทานูเทลล่าหนาๆเลยตอนที่มันซึมเข้าไปในเนื้อนี่บรรยายเป็นคำพูดไม่พดไม่ถูกเลยล่ะค่ะ
//แต่มันคงไม่เหมาะกับคนที่กลัวอ้วนนะคะเพราะisayaa ชอบกินอะไรหวานๆ///
ส่วนสูงร้อยหกสิบกับน้ำหนักที่ไม่ว่าจะยัดอะไรลงไปก็ยังคงที่อยู่ที่สี่สิบห้า isayaa ก็เลยไม่เคยกังวลเรื่องน้ำหนักเลยค่ะ...แต่ก็มีนิดนึ่งนั่นแหละเพราะ isayaa รู้สึกว่าตัวเองจะผอมเกินไปใครมีวิธีดีๆเรื่องการเพิ่มน้ำหนักนี่แนะนำให้หน่อยนะคะไม่เอาแบบต้องกินสามชั้นทุกมื้อเหมือนที่เพื่อนเก๊าบอกน้าาาอันนี้เลี้ยนเกินจะทนจริงๆค่ะ!

บ่นเรื่องฟิคอยู่ดีๆแล้วไหงถึงลามมาเรื่องน้ำหนักได้ฟร๊ะ!!!!????....

ไปจริงๆแล้วค่ะบั้ยบายยย!!!!//รอบสอง!!!///