[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26][HBD TSUNAYOSHI] รักล้นใจ!! The Series : 02 (ver.6927)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series : 02 (ver.6927)

:Fanfiction [KHR]

:Pairing : 6927

:Dark Romance

:NC-17

HBD.TSUNAYOSHI 14/OCT

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ






สองร่างต่างไซส์เดินเคียงคู่กันตามหลังชายร่างสูงใหญ่ไปด้วยท่าทีที่สงบเยือกเย็นถึงแม้ในใจของคนตัวเล็กจะยังรู้สึกประหม่าอยู่บ้างแต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าไม่เลวนักสำหรับการเจรจาต่อรองกับแฟมิลี่คู่อริเป็นครั้งแรกถึงจะไม่ใช่แฟมิลี่แรกที่ต้องเจอถ้าหากนับรวมมิลฟีโอเร่เข้าไปก็ตามที

รายนั้นเขาไม่เคยได้นั่งโต๊ะเจรจาเลยสักครั้งเจอหน้ากันก็มีแต่จะเข้าห่ำหั่นกันเอาเป็นเอาตายลูกเดียวพอนึกย้อนกลับไปถึงได้รู้ว่าพวกเขาไม่เคยมีใครคิดถึงสันติวิธีเลยสักคนผลรับมันถึงเป็นแบบนั้นแต่คราวนี้เหตุการณ์แบบนั้นมันจะไม่เกิดขึนอีกจะต้องไม่มีฝ่ายใดเจ็บปวดหรือสูญเสีย!...

[Ciao**$$$##?///&~¥¥]

ทันที่ที่เปิดประตูห้องเข้าไปใครบางคนก็ทักขึ้นมาเป็นภาษาที่ไม่คุ้นเคยทำเอาใบหน้าน่ารักถึงกับเหรอหราหันมามองผู้พิทักษ์ของตัวเองด้วยแววตาที่ต้องการคำตอบ

ริมฝีปากเรียวได้รูปหยักยิ้มบางๆก่อนจะทักทายกลับไปด้วยภาษาเดียวกัน...

"เค้าบอกว่าสวัสดีเหล่าผู้พิทักษ์ของวองโกเล่ครับ ซาวาดะคุง"

"อ๊ะ!...สะ...สวัสดีครับ!"

ร่างเล็กรีบก้มโค้งทักทายออกไปด้วยภาษาบ้านเกิดตัวเองอย่างลืมตัวและเพราะแบบนั้นมันจึงเป็นผลให้....

[ฮ่าๆๆๆ...น่ารักๆชั้นลืมไปเลยว่าพวกเธอมาจากญี่ปุ่นนี่นะแต่เสียดายที่ชั้นพูดมันไม่ได้โอ๊ว!?...เชิญนั่งๆ!!]

[ต้องขออภัยถ้ามันจะไม่สะดวกนิดหน่อยนะครับดอนซานติโน่]

ร่างสูงใหญ่สูงวัยผู้ดำรงตำแหน่งบอสแฟมิลี่เดินตรงเข้ามาทักทายพวกเขาซึ่งแน่นอนว่ามีแค่มุคุโร่เท่านั้นที่เข้าใจและพูดคุยโต้ตอบกลับไปส่วนเขาน่ะเหรอ?...

ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังถูกสาปให้กลายเป็นหินยังไงยังงั้น!...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ลอบมองใบหน้าด้านข้างของคนตัวสูงเป็นพักๆถึงแม้ว่ามันจะยังประดับรอยยิ้มที่มุคุโร่ชอบทำเป็นประจำและฝ่ายตรงข้ามเองก็เช่นกันแต่ความรู้สึกอึดอัด
ที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อยมันทำเอาเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนกรอบใบหน้าน่ารักถึงแม้จะไม่เข้าใจความหมายของบทสนทนาก็ตามที

[ไม่คิดมาก่อนว่าเหล่าผู้พิทักษ์ของวองโกเล่จะมีแต่เด็กหนุ่มน่ารักน่าชังขนาดนี้ฮะฮะฮะ]

[คึหึหึ...แล้วคุณคิดว่าไงล่ะครับเพราะเราเป็นเด็กคุณเลยคิดจะกำจัดและยึดครองแบบนั้นรึเปล่า]

[เป็นเด็กที่ไม่น่ารักจริงๆเลยน้ามุคุโร่จัง...ฉันก็แค่อยากจะคอยดูแลเด็กๆอย่างพวกเธอเท่านั้นกำจัดกำเจิดอะไรกัน]

[ถ้าเป็นอย่างจริงผมว่าเราคงจะคุยกันง่ายขึ้นคุณว่ามั้ยดอนซานติโน่?...ถึงเราจะเป็นแค่เด็กที่ยังไม่จบมหาลัยแต่เราก็ไม่ใช่ว่าจะให้ใครมาเหยียบจมูกกันได้ง่ายๆขนาดนั้นนี่คือข้อเสนอของเราคุณจะได้ดูแลวองโกเล่อย่างที่คุณหวังแต่......]

ประโยคสุดท้ายถูกเว้นเอาไว้อย่างจงใจมือเรียวยาวยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลไปให้อีกฝ่ายถึงมันจะรู้สึกขัดใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่จะต้องมาเจรจาเพื่อรักษาผลประโยชน์ให้กับพวกมาเฟียก็ตามทีนัยน์ตาต่างสีเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งเหงื่อตกอยู่ข้างๆน้อยๆก่อนจะพูดประโยคที่ยังต่อไม่จบออกไป...

[คุณจะต้องอยู่ภายใต้ผืนนภาของพวกเรา!!]

ปึง!!!!

"เฮือก!!"

[มันจะมากเกินไปแล้วไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจัดการมัน!!!!]

เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นจนร่างเล็กๆถึงกับสะดุ้งเฮือกพร้อมกับเสียงประกาศกร้าวที่คงไม่ใช่จะแสดงความยินดีด้วยแน่ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าการเจรจาล้มเหลวแต่ยังไม่ทันจะกระดิกตัวไปใหนชายร่างสูงใหญ่กว่ายี่สิบไม่สิห้าสิบเห็นจะได้ก็เข้ามาล้อมพวกเขาสองคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว!!..

"มุ...มุคุโร่!"

ไร้เสียงตอบรับกลับมาแต่ข้อมือบางกลับถูกมือเรียวยาวกระชับเอาไว้แน่นทั้งๆที่ใบหน้าหล่อเหลายังคงหยักยิ้มเสแสร้งอยู่เช่นเดิม...ไม่รู้สึกกลัวเลยรึไงเจ้าบ้า!!

[อย่าคิดว่าเด็กอมมืออย่างพวกแกจะมาต่อกรกับฉันได้จะดูถูกกันเกินไปแล้วถึงได้ส่งพวกแกมาตายซะที่นี่ก็แล้วกัน!!!]

เพราะเป็นภาษาอิตาลีสึนะจึงไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายแต่ท่าทางเกรี้ยวโกรธแบบนั้นคงกำลังสั่งให้ลูกน้องทำอะไรสักอย่างกับพวกเขาเป็นแน่บางทีอาจกำลังจะสั่งฆ่า!!..

"มุคุโร่!!"

"ไม่เป็นไรครับซาวาดะ สึนะโยชิคุงคุณจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น!"

โครม!!!!

"อ๊ะ!!??!!..."

ร่างทั้งร่างถูกกระชากเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแกร่งพร้อมๆกับเก้าอี้ที่พวกเขานั่งลอยไปหากลุ่มชายร่างสูงใหญ่พวกนั้นจนถอยกรูไปสร้างระยะห่างจากพวกเขาได้อีกนิดแต่เหตุการณ์หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นเขาไม่รู้เลยเพราะใบหน้าถูกกดให้ซุกลงไปในแผงอกจนแทบจะหลอมรวมกันได้อยู่ลอมล่อ

[คึหึหึหึ...เป็นอะไรไปเข้ามาได้เลยครับผมพร้อมแล้ว!]


สามง่ามคู่ใจหมุนคว้างในมือเพียงข้างเดียวอย่างชำนาญจนคนพวกนั้นถึงกับเหงื่อตกเพราะต่างก็รู้จักกันดีถึงพลังมายาและทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของมุคุโร่ดี...จนชายสูงวัยผู้ดำรงตำแหน่งบอสถึงกับหงุดหงิดกับท่าทางกล้าๆกลัวๆแบบนั้น

[สู้ไม่ได้ก็ยิงมันสิวะไอ้พวกโง่!!!...จัดการมันซะ!!!]

[โอ๊ะโอ๋ว...เล่นของหนักเลยนะครับงั้นก็ช่วยไม่ได้]

"คุณคงต้องอยู่ในมิติของผมสักพักแล้วล่ะครับสึนะโยชิคุงอดทนหน่อยนะครับแค่ห้านาทีเท่านั้น"

"วะ...ว่าไงนะ?!!??..นายจะทำอะ....."

พูดยังไม่ทันจบประโยคร่างกายก็รู้สึกถูกอะไรบางอย่างดูดเข้าไปก่อนทุกอย่างรอบๆกายจะกลายเป็นสีขาวโพลนนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ค่อยๆเพ่งมองไปรอบๆตัวก่อนหมอกควันพวกนั้นจะค่อยๆจางลงแล้วภาพตรงหน้าก็ปรากฏเด่นชัดขึ้น!....

"ที่นี่มันที่ใหนกัน!??"

สองขาเรียวเล็กก้าวไปข้างหน้าช้าๆราวต้องมนต์กับภาพตรงหน้าเพราะถึงแม้จะเป็นตอนกลางคืนที่บนฟ้ามีเพียงดวงดาวเท่านั้นที่ส่องแสงแต่มันกลับไม่ได้มืมิดอย่างที่ควรจะเป็นแสงนวลๆที่ไม่รู้ว่ามาจากใหนทั้งๆที่มันไม่มีอะไรที่จะแสดงให้เห็นว่าเป็นแหล่งกำเนิดไฟได้ทำให้เห็นว่าตรงหน้าคือแม่น้ำกับดอกไม้สีม่วงสลับน้ำเงินเต็มไปหมด...ดอกไม้ที่เขาไม่รู้ว่ามันคือดอกอะไรแต่มันกลับทำให้คิดถึงใครบางคนขึ้นมา......

"มุ...คุโร่!...จริงสิที่นี่มันมิติของเจ้าบ้านั่น!!"

"มุคุโร่ปล่อยฉันออกไปนะนายคิดจะทำอะไร!!??"

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอยู่เฉยแบบนี้เจ้าคนเจ้าเล่ห์นั่นกำลังสู้อยู่กับคนกว่าห้าสิบคนแค่คนเดียว!!...บางทีอาจจะขนกันมาทั้งแฟมิลี่แล้วก็เป็นได้แต่ยิ่งไปกว่านั้น!!!..

"มุคุโร่ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะปล่อยฉัน!!!!"

อย่าฆ่าใครนะ!....นายห้ามฆ่าใครเด็ดขาด!!

"มุคุโร่!!!!..นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้เล้ย!!!"

สองขาเรียวเล็กออกตัววิ่งไปถึงจะไม่รู้หนทางริมฝีปากอิ่มยังตะโกนก้องหาคนที่เอาตัวเองมาขังเอาไว้แบบนี้...เขาไม่ได้กลัว...แต่เขากำลังกระวนกระวายใจกำลังร้อนรนเพราะกลัวว่าหมอนั่นจะไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขาต่างหาก..

ไม่รู้ว่าเวลาเท่าไหร่แล้วแต่สองขาเรียวเล็กนั่นกลับไม่คิดจะหยุดพักทั้งๆที่หมอนั่นบอกให้เขารอแค่ห้านาทีแต่เขาหกลับรู้สึกราวกับว่าเวลามันล่วงเลยไปเป็นชั่วโมงๆ

"มุคุโร่...แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..."

"อย่าทำ...อะไรบ้าๆนะปล่อยฉันออกไป...แฮ่ก...แฮ่ก..."

ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งหอบหายใจกับพื้นหญ้าอย่างจนใจเพราะไม่ว่าจะวิ่งหาทางออกยังไงมันก็เหนื่อยเปล่าถ้าจะใช้เอ็กเบิร์นเนอร์เผาออกไปก็ใช่ว่าจะสำเร็จเพราะมิติมายาของมุคุโร่มันต่างออกไปไม่เหมือนกับของโทริ คาบูโตะคนนั้น..

"ปล่อยฉันออกไปนะเจ้าบ้า...นายกำลังทำอะไรรู้ตัวบ้างมั้ย?"

ขอบบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเอาแต่ร้องไห้เวลาที่ทำอะไรไม่ได้ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้งยิ่งรู้ว่าทำไม่ได้เขาก็จะยิ่งพยายามทำมันจนสำเร็จแต่คราวนี้...กับคนคนนี้ทำไมเขาถึง....

"เจ้าบ้า!!...ฉันเป็นห่วงนายนะรู้มั้ยอย่าทำแบบนี้ปล่อยฉันออกไป!!...ฮึก...ฮึก..."

ใบหน้าน่ารักซุกลงไปบนฝ่ามือของตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไงแต่แล้วน้ำเสียงคุ้นเคยของใครบางคนก็ทำเอาใบหน้าน่ารักชะงักค้าง

"ร้องไห้เหมือนเด็กอีกแล้วนะครับวองโกเล่ผมบอกให้อยู่เฉยๆแค่ห้านาทีไงครับแต่คุณเล่นวิ่งพล่านไปทั่วแบบนี้..."

"มุคุโร่นายอ๊ะ!!!!..."

จู่ๆคนที่เขาเพิ่งจะด่าก็โผล่มาจากที่ใหนไม่รู้บ่นๆให้แล้วก็เซถลาล้มลงมาจนเขารับไว้แทบไม่ทันแต่ถึงอย่างนั้นอ้อมแขนผอมบางกลับกระชับกอดแผ่นหลังกว้างอย่างลืมตัว...ดีใจที่อีกคนกลับมาหาเขาอีกครั้งโล่งใจที่ยังไม่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในนี้แต่เหนือสิ่งอื่นใด...

"นาย...ไม่ได้..."

"คึหึหึ..เป็นห่วงแค่เรื่องนี้เองสินะครับ"

"นายพูดบ้าอะไรฉันแค่จะถามว่านายไม่ได้บาดเจ็บมากใช่มั้ยต่างหากเล่า!"

นัยน์ตาต่างสีถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง...เขาคิดมาตลอดว่าร่างเล็กนี่เพียงแค่กลัวว่าเขาจะฆ่าใครแต่มันกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิดโดยสิ้นเชิง

ริมฝีปากเรียวได้รูปเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัวโชคดีที่อีกคนไม่มีวันจะได้เห็นมัน

"กลัวว่าผมจะตายแล้วไม่มีใครพากลับฐานรึไงครับวองโกเล่?"

ตุ๊บบ!!!

กำปั้นเล็กๆทุบลงกลางหลังของเขาเต็มแรงก่อนจะกลับมากระชับกอดเขาให้แน่นขึ้นอีกมันยิ่งทำให้เขาหุบยิ้มไม่ลง...สองแขนแข็งแรงโอบรอบแผ่นหลังบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะฝังจมูกคมเป็นสันลงไปที่ซอกคอขาวผ่องจนแทบจะจมลงไปในนั้นรับรู้ได้ถึงร่างกายที่สะดุ้งน้อยๆของคนในอ้อมแขนแต่ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่คิดจะละออกมากลิ่นหอมอ่อนๆทำเอาเขาเกือบห้ามตัวเอาไว้ไม่อยู่ริมฝีปากเรียวเกือบเผลอกดจูบลงไปอีกครั้งยังดีที่ยังห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทัน...มันคงจะเร็วไปที่เขาจะทำอะไรเกินเลยมากไปกว่านี้...อีกอย่างตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำเรื่องที่จะต้องเสียพลังงานแบบนั้นได้...

"นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าบาดเจ็บตรงใหนรึเปล่าฉันเป็นห่วงนายจริงๆนะต่อให้นายไม่ปล่อยฉันออกไปจากที่นี่ฉันก็ไม่สนอยู่แล้ว"

"แค่เหนื่อยน่ะครับที่ต้องรับศึกสองด้าน"

"เอ๊ะ!?...ศึกสองด้านหมายความว่ามีแฟมิลี่อื่นมาสมทบด้วยงั้นเหรอ!?"

"คึหึหึ...ชั่งมันเถอะครับแต่ตอนนี้ผมขอพักเอาแรงสักพักนะครับวองโกเล่"

"อื้ม!..อ๊ะ!!...หว๋า~~~"

ตุ๊บ!!

เสียงแผ่นหลังเล็กๆหงายหลังล้มลงไปนอนกันพื้นหญ้าเมื่อจู่ๆคนตัวโตกว่าโถมน้ำหนักทั้งหมดลงมาทั้งแบบนั้น..

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองหัวสีน้ำเงินที่แผ่นอกของตัวเองแล้วก็ได้แต่ใจเต้นไม่เป็นระส่ำยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายได้ยินเสียงหัวใจของตนด้วยแล้วแก้มใสๆก็เอาแต่ซับสีจัดรู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกแต่ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่แถวๆแผ่นอกของเขามันกลับให้ความรู้สีกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกและไม่ใช่แค่มุคุโร่ที่ได้ยินเสียงหัวใจของเขาแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจมุคุโร่เช่นกันแต่ทำไมใจของหมอนี่มันถึงเต้นเป็นจังหวะนักล่ะผิดกับเขาลิบลับเลยนี่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยรึไงที่มานอนทับชาวบ้านเค้าแบบนี้มันน่าโมโหนัก!..

มือเเรียวเล็กขยุ้มเข้าไปที่กลุ่มดเส้นผมสีน้ำเงินหวังจะทึ้งให้หายโมโหแต่พอเห็นว่าเปลือกตาของอีกฝ่ายปิดสนิทไปแล้วจึงได้แต่ผ่อนแรงลงจนกลายเป็นยีมันเล่นอย่างมันมือแทน...คงจะเหนื่อยมากจริงๆไม่งั้นคนอย่างมุคุโร่คงไม่มีวันทำอะไรแบบนี้กับเขาเป็นแน่

ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆให้กับคนที่ยังนอนซบอยู่กับแผ่นอกตัวเองถึงแม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะแตกต่างกันมากทั้งๆที่มันควรจะหนักทั้งๆที่มันควรจะอึดอัดแท้ๆแต่เปล่าเลยร่างกายที่ทาบทับเขาอยู่ตอนนี้มันกลับไม่มีความรู้สึกเหล่านั้น...มีเพียงแค่ความอบอุ่นละมุนละไมอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเป็นเพราะกลิ่นหอมๆของมวลดอกไม้กับสายลมเอื่อยๆที่ไม่รู้ว่าพัดมาจากทิศทางใหนก็เป็นได้มันถึงทำให้เปลือกตาของเขามันเริ่มปิดลง....








     ข่าวเรื่องแฟมิลี่ทางใต้ของอิตาลี่ดังแพร่สะพัดไปทั่วและแน่นอนว่าเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในเช้าวันนี้ด้วยเช่นกันรีบอร์นพลิกเข้าไปอ่านเนื้อหาที่ด้านในแล้วก็ให้เหยียดยิ้มพอใจกับผลงานของลูกศิษย์ของตัวเองถึงจะรู้ว่าแบบนี้ไม่ใช่ฝีมือของสึนะก็เถอะเพราะคนอย่างเจ้านั่นไม่มีทางทำร้ายใครจนถึงขั้นโคม่าเป็นร้อยแบบนี้แน่ยังดีที่ไม่มีเบาะแสใดสาวมาถึงตัวของพวกเขาได้นั่นคงเป็นเพราะความฉลาดหลักแหลมและความรอบคอบของมุคุโร่ล่ะนะที่ทำลายหลักฐานทุกอย่างทิ้งแบบนี้...

"เจ้าสึนะล่ะยังไม่ตื่นอีกรึไง?"

"บอสยกชามข้าวต้มขึ้นไปชั้นบนแล้วค่ะเห็นบอกว่าท่านมุคุโร่อาการไม่ค่อยดี"

"หึ...งั้นเหรอก็เล่นจัดการคนทั้งแฟมิลี่คนเดียวนี่นะวันนี้ให้สองคนนั่นพักก่อนก็แล้วกัน"

"ค่ะคุณรีบอร์น"

โคลมรับคำสั่งของรีบอร์นก่อนจะหอบแฟ้มเอกสารไปไว้ที่ห้องทำงานของทารกต้องสาปแทนที่จะเป็นห้องทำงานของบอสอย่างรู้งาน

"ให้สึนะคลุกอยู่กับตัวอันตรายแบบนั้นจะดีเหรอรีบอร์น?"

"ไม่ต้องห่วงเบียงกี้ยิ่งอันตรายเจ้าสึนะก็จะยิ่งปลอดภัย"

"นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะฉันไม่เข้าใจจริงๆ"

"หึ..คอยดูต่อไปก็แล้วกัน"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าอ่อนกว่าวัยจากอายุจริงมากจนคนร่วมโต๊ะอาหารได้แต่งงไปตามๆกัน






ร่างเล็กยกถาดข้าวต้มอุ่นๆเข้ามาในห้องก่อนสายตาจะมองไปรอบๆหาคนที่น่าจะนอนอยู่ที่เตียงเพราะตอนนี้มันว่างเปล่าไร้เงาของใครบางคน

"มุคุ...."

แกร๊ก!!

น้ำเสียงสดใสจำต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงลูกบิดห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับใครบางคนที่กำลังจะเรียกหาเดินออกมาด้วยสภาพเปลือยท่อนบนอีกทั้งยังกำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กยีหัวสีน้ำเงินที่เปียกลู่ของตัวเองกลิ่นหอมๆของข้าวต้มที่ลอยอบอวลไปทั่วห้องทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นไปมอง

รอยยิ้มร้ายปรากฏที่มุมปากทันทีที่เห็นว่าร่างเล็กๆนั่นกำลังอ้าปากค้างเขาไม่รู้หรอกนะว่ากำลังตกตะลึงเรื่องอะไรแต่แก้มใสๆที่กำลังซับสีจัดอยู่นั้นมันกระตุกต่อมอยากแกล้งของเขาชะมัด

ขาเรียวยาวเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าถาดข้าวต้มก่อนจะทำเป็นก้มหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมๆของข้าวต้มในชามจนคนที่กำลังถือมันผงะถอยหลังไปนิดหนึ่งท่าทางสะดุ้งน้อยๆแบบนั้นมันยิ่งทำให้เขาชอบใจมากยิ่งขึ้นไปอีกรอยยิ้มร้ายยังประดับที่มุมปากก่อนที่นัยน์ตาสองสีจะเหลือบขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้

"ยกมาให้ผมเหรอครับวองโกเล่?"

"อะ...อื้ม!!...กะ...ก็ฉันเห็นว่านายไม่สบายก็เลยแต่คงไม่เป็นไรแล้วมั้งอาบน้ำได้แบบนี้น่ะ"

ร่างเล็กรีบหันควับไปวางถาดลงบนโต๊ะก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะสาเหตุใดใจถึงได้เต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอกแบบนี้แค่เห็นหมอนั่นกึ่งเปลือยเท่านั้นใจมันก็เต้นไม่เป็นระส่ำแบบนี้เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆนี่มันผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะถ้าหมอนั่นเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง!..




"คึหึหึหึ...ไร้เดียงสาซะจริงนะครับวองโกเล่"

แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วรีบๆตกหลุมรักผมซะแล้วอะไรๆมันจะได้ง่ายขึ้น....

ถึงจะคิดแบบนั้นก็ตามทีแต่เขาก็รู้ดีว่ามันกลับกันตาลปัดเพราะคนที่ตกหลุมรักน่ะมันคือเขาเองต่างหาก!...ถึงจะรู้ดีว่ามันขัดแย้งกับปณิธานของเขาแต่หัวใจเจ้ากรรมมันกลับไม่รักดีซะงั้น...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.Tobecontinue!!!....

อิอิ...กลับมาอีกครั้งกับตอนสั้นๆแต่ขยันหาเหาใส่หัวจริงจริ๊ง!!...ชั่งหัวมันเถอะค่ะisayaaจะยังขยันหาเหาใส่หัวตัวเองต่อไปไปไปไป!!!!

เจอกันตอนหน้าค่ะ//ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อไหร่อ่ะฮะฮะฮะ//