[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26][HBD TSUNAYOSHI]รักล้นใจ!! The Series : 01 (ver.6927)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series : 01 ภ(ver.6927)

:Fanfiction [KHR]

:Pairing : 6927

:Dark Romance

:NC-17

HBD.TSUNAYOSHI 14/OCT

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ






          ร่างเล็กในชุดนอนแขนขายาวสีเขียวอ่อนตัวเก่งนั่งกอดเข่าซุกใบหน้าลงไปครึ่งหนึ่งมองเพื่อนร่วมห้องตัวอันตรายที่หมายจะยึดร่างของตนได้ทุกเมื่อที่ยังคงนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออะไรบางอย่างโดยไม่คิดจะหันมาสนใจเพื่อนร่วมห้องอย่างเขาเลยสักนิดทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงธาตุอากาศที่พร้อมจะสลายตัวหายไปได้ทุกเมื่อก็ไม่ปาน... แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ!!...

นัยตาต่างสีเหลือบมองคนตัวเล็กที่ยังนั่งคุดคู้อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็ได้แต่หยักยิ้มเจ้าเล่ห์เห็นแบบนี้แล้วมันน่าแกล้งนักก็รู้อยู่หรอกว่ากลัวเขาน่ะแต่ก็น่าจะรู้ว่าร่างที่ยังอ่อนปวกเปียกคอยพึ่งพาแต่คนอื่นอยู่แบบนี้เขาไม่ต้องการ!...

พรึ่บ!!

เสียงปิดหนังสือที่ดังจากฝั่งตรงข้ามทำเอาไหล่เล็กๆถึงกับสะดุ้งโหยงจนเผลอถอยกรูไปติดผนังห้องแต่คนที่ทำให้ตนตระหนกกลับทำแค่ปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เขาหน้าตาเฉย!...เจ้าบ้านี่มันน่านักเดี๋ยวสวมเอ็กโกล๊พบีบคอให้ตายเลย!!...

"ไม่ง่วงเหรอครับวองโกเล่?...ไม่ต้องรอผมก็ได้นะ"

"ใครเค้ารอนายกันเล่า!!"

สึนะทิ้งตัวนอนหันหลังให้อีกฝ่ายอย่างนึกโมโหก็ในเมื่อคนที่ทั้งฉลาดและเจ้าเล่ห์แบบนั้นมีเหรอจะไม่รู้ว่าเขากลัวยังมีหน้ามาทำหน้าตายถามแบบนั้นอีกมันน่านักน่าฆ่าให้ตายจริงๆนั่นแหละนายน่ะมุคุโร่!...คิดแล้วก็น่าสมเพชตัวเองนักถ้าไม่มีเอ็กโกล๊พกับกระสุนดับเครื่องชนของรีบอร์นแล้วเขาก็กลายเป็นแค่เจ้าห่วยไม่มีที่สิ้นสุดแถม...แถมมุคุโร่ยังรู้แล้วด้วยว่าคะแนนสอบของเขาห่วยขนาดใหน!เพราะรีบอร์นคนเดียวเล้ยเอาของแบบนั้นไปอวดคนอื่นได้เจ็บใจนัก...แต่จะว่าไปตอนนั้นมุคุโร่ทำสีหน้าแบบใหนนะ?...

...ตอนนั้นเค้าทำสีหน้าแบบใหนนะ?........

เมื่อความโมโหผนวกเข้ากับความอายมันมีมากกว่าความกลัวก็ทำให้หนังตามันตึงขึ้นและหนักอึ้งทุกทีไม่นานร่างเล็กก็ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราต่างจากอีกคนที่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ...ขายาวเดินมาหยุดที่ขอบเตียงของคนตัวเล็กกว่ามากก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างเงียบเชียบนัยน์ตาต่างสีจ้องมองใบหน้าน่ารักด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนกันไปมั่วแต่ที่เด่นชัดที่สุด...

"ผมจะรอจนกว่าจะถึงวันที่คุณแข็งแกร่งที่สุด...ซาวาดะ สึนะโยชิ ถึงตอนนั้นผมจะยึดร่างของคุณ"

มือเรียวยาวเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียงให้อีกคนแต่ตัวเขากลับยังนั่งอยู่แบบนั้นหลายนาทีกว่าสายตาจะปรับให้เข้ากับความมืดได้แต่สายตาของเขามันยังจ้องมองที่ใบหน้าน่ารักนั่นจนมันค่อยๆเด่นชัดขึ้นแล้วริมฝีปากเรียวก็ค่อยๆหยักยิ้มขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะกลายเป็นหัวเราะให้กับท่านอนที่เริ่มเปลี่ยนไป...คุณจะไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ซาวาดะ สึนะโยชิ ขนาดอันตรายมาประชิดตัวแบบนี้ยังหลับได้สบายใจขนาดนี้ถ้าหากเป็นคนอื่นล่ะก็.....

"อึก!"

ร่างสูงโปร่งจำเป็นต้องหยุดความคิดของตัวเองเมื่อจู่ๆแขนผอมบางทั้งคู่รวบเข้ามาที่เอวของเขาหนำซ้ำขาสั้นๆนั่นยังตามมาทับที่ตักของเขาอีก!...มันจะมากไปหน่อยรึเปล่าครับวองโกเล่!?...นอนดิ้นอย่างนี้มันน่าจับหักแขนหักขาทิ้งซะจริง!..

มือเรียวยาวเอื้อมไปหวังจะแกะแขนผอมบางออกจากเอวของตัวเองแต่ก็ต้องชะงักเมื่อคิดได้ว่าอีกเดี๋ยวร่างเล็กก็คงจะเปลี่ยนท่านอนของตัวเองเพราะงั้นเขาจะทนอยู่แบบนี้ไปสักพักหารู้ไม่ว่าความคิดของเขานั้นมันผิด!!




จนแล้วจนรอดร่างเล็กก็ไม่ยอมเปลี่ยนท่านอนทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังดิ้นไปดิ้นมาอยู่แท้ๆแต่พอเกาะเอวของเขาได้กลับกลายเป็นปลิงไปหน้าตาเฉยเป็นทูน่าอยู่ดีๆไม่ชอบอยากจะเปลี่ยนสายพันธุ์ซะงั้น!..

"ซาวาดะ สึนะโยชิถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยผมล่ะก็!..."

"...อืมม...มุ...คุ...โร่...."

ทุกคำพูดที่กำลังจะหลุดออกมามันกลับวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อใครบางคนละเมอชื่อของเขาขึ้นมามือที่กำลังจะแงะแขนที่โอบรอบเอวเขาออกกลับหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆวางลงไปบนแก้มใสๆนั่นแผ่นหลังค่อยๆเอนไปพิงที่หัวเตียงเมื่อในหัวมันคิดอะไรไม่ออกที่พอจะเดาได้ในตอนนี้ก็คือตอนนี้คนตัวเล็กนี่กำลังฝันอยู่แน่ๆและที่สำคัญ...กำลังฝันถึงเขา!...

"คึหึหึ...กำลังฝันว่าผมกำลังจะยึดร่างคุณอยู่รึไงครับวองโกเล่?"

ใบหน้าหล่อเหลาหยักยิ้มเสแสร้งอย่างที่ทำเป็นประจำแต่คราวนี้เขารู้ดีว่ามันต่างออกไปปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยไล่ปอยผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มออกจากหน้าผากมนนัยน์ตาต่างสีเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมายถึงแม้ว่าวันนี้พระจันทร์จะเต็มดวงทอแสงนวลอยู่บนนั้นแต่มันกลับไม่ทำให้ผืนนภาสว่างไสวได้เหมือนดวงอาทิตย์ต่างจากคนที่กำลังโอบกอดเขาอยู่ตอนนี้ร่างเล็กนี่ต่างออกไปเพราะไม่ว่าจะเป็นตอนกลางวันหรือกลางคืนคนคนนี้ก็ยังทอประกายสว่างไสวอยู่เช่นเดิมแสงสว่างที่บางครั้งมันทำให้ดวงตาเขาพร่ามัวจนในบางคราวเขารู้สึกว่านภาผืนนี้มันชั่งไกลเกินกว่าที่คนอย่างเขาจะเอื้อมถึงทั้งๆที่อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้..







[จะบอกความจริงอะไรให้นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง]

รีบอร์น!!!

[อะ...อะไรกันผลสอบของฉัน!!?]

[ศูนย์คะแนน!!?]

ศูนย์คะแนนเหรอ?...ผู้หญิงคนนั้น MM สินะที่อยู่กับมุคุโร่...เธอบอกว่าศูนย์คะแนนงั้นเหรอ?

[ห่วยขั้นเทพ]

อ๊ะเวลเด้บอกว่าห่วยขั้นเทพ?แย่ล่ะหมอนั่นก็อยู่ด้วยนี่...มุคุโร่?...แล้วมุคุโร่ล่ะ?


[เอิ่ม....]

ห๊ะ!!...ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกัน?...เจ้าบ้านั่นสีหน้าแบบนั้นมันหมายความว่าไงห๊ะ!!??

"เจ้าบ้าไอ้คำว่าเอิ่มนั่นมันหมายความว่าไงห๊ะ!!?"

"ฉันจะฆ่านาย!!มุคุโร่!...ไอ้คนบ้านี่แน่ะๆๆๆ!!"

ตุ๊บๆๆ!!

"อึก!!...วองโกเล่หยุด!!"

ร่างสูงโปร่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาแทบจะทันทีที่กำปั้นเล็กๆระดมทุบลงมาที่แผงอกของเขามือเรียวยาวทั้งสองข้างพยายามจับกำปั้นเล็กๆที่ยังทุบเขาอย่างบ้าคลั่ง..ไม่รู้หรอกนะว่ากำลังฝันถึงอะไรแต่เมื่อกี้ถ้าฟังไม่ผิดบอกว่าจะฆ่ารึเปล่านะ?..นี่ฝันถึงเขาอีกแล้วรึไง?...

"เจ้าบ้าฉันจะฆ่านายให้ตายเล้ยนี่ๆๆ!!"

"ซาวาดะ สึนะโยชิถ้าคุณไม่หยุดผมฆ่าคุณจริงๆแน่!!"

"อ๊ะ!!??!!...."

นัยน์สีน้ำตาลไหม้เบิกโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจแต่พอลืมตาขึ้นมากลับยิ่งตกใจมากยิ่งกว่าเมื่อข้อมือทั้งสองข้างถูกใครบางคนกดเอาไว้จนแทบจะจมลงไปบนที่นอนหนำซ้ำยังถูกคร่อมเอาไว้เรียบร้อย!!....

"นะ...นะ...นายจะทำอะไร!!??"

"นั่นมันคำพูดของผมต่างหากคุณกำลังจะทำอะไรร้องโหวกแหวกโวยวายจะฆ่าผมอยู่นั้นแหละ!?"

"ห๊ะ...ฉะ...ฉันพูดแบบนั้นเหรอ?...ฮะ...ฮะ...ฮะ.."

สึนะได้แต่หัวเราะเฝื่อนๆแก้เก้อเพราะพอตั้งสติได้มันก็ทำเอารู้สึกอายแปลกๆยิ่งพอรู้ว่าตัวเองฝันถึงเรื่องอะไรมันก็ยิ่งรู้สึกอายหนักเข้าไปอีกไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขากำลังคิดอะไรถึงได้ฝันถึงเรื่องที่รีบอร์นเอาผลสอบของเขาไปประจานชาวบ้านแบบนั้นทั้งๆที่มันผ่านมาแล้วตั้งสามปี!...

"จะตอบได้รึยังครับว่าเป็นอะไรไปวองโกเล่?"

"มะ...ไม่มีอะไรแฮะ...แฮะ..สงสัยเมื่อคืนฉันจะกินเยอะไปหน่อยเลยฝันปนกันมั่วไปหมดขอโทษนะที่บอกว่าจะฆ่านายอะไรนั่นลืมๆมันไปเถอะ"

"ศัตรูนี่อยู่ใกล้ตัวจริงๆนะครับว่ามั้ย?"

"โถ่มันก็พอกันนั่นแหละน่าขอโทษก็คนมันฝันใครจะรู้ว่าจะฝันอะไรถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากฝันถึงนายหรอก"

นัยน์ตาต่างสีหรี่ลงน้อยๆก่อนจะเหยียดยิ้มเสแสร้งเหมือนเคยเพราะต่อให้อมพระมาพูดเขาก็ไม่เชื่อเด็ดขาดก็เล่นฝันถึงเขาทั้งตอนหัวค่ำและตอนเช้าแบบนี้มันเหมือนเลือกจะฝันถึงแค่เขาไม่ใช่รึไง?...พวกปากกับใจไม่ตรงกันนี่มัน...ไม่สิอย่างเค้าคนนี้ต้องเรียกว่าซื่อบื้อหรือความรู้สึกช้าถึงจะถูก

"ปากแข็งดีนะครับวองโกเล่"

"เอ๋?...แต่ชั่งเถอะจะปล่อยฉันได้รึยังนายจะอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?"

"คึหึหึ...แค่ซ้อมไว้น่ะครับถึงเวลาจริงๆอยากจะเจ็บมากรึน้อยดีล่ะครับ ซาวาดะ สึนะโยชิ?"

"นายนั่นแหละที่ปากแข็ง..."

ร่างเล็กเผลอพึมพำออกมาเบาเสียจนอีกคนได้ยินไม่ชัดจนต้องส่งสายตาค้นหาคำตอบให้ตนสะดุ้งเล่นๆก็เห็นพูดแบบนี้มาตั้งแต่ชาติปางใหนเขาก็ยังสบายดีจนถึงทุกวันนี้แต่ก็นั่นแหละก็ใช่ว่าเขาจะอุ่นใจหรือไม่ใส่ใจมันวันดีคืนดีเผื่อเค้าคนนี้เหี้ยนขึ้นมาจริงๆก็คงต้องหาทางคิดหาวิธีเอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นดีที่สุด

"หื๋มม์?"

"อ๊ะ!!..ปละ...เปล่าไม่มีอะไรฉันเผลอคิดดังไปหน่อยแฮะ...แฮะ.."

"แปลกใจเลยนะครับเนี้ยคนอย่างคุณก็คิดอะไรเป็นกับเค้าด้วย"

"ห๊ะ!?...นายกำลังจะบอกว่าฉันไม่มีสมองใช่มั้ยมุคุโร่?"

อีกฝ่ายทำเพียงแค่หยักยิ้มเสแสร้งตอบกลับมาก่อนจะลุกหายเข้าไปในห้องน้ำหน้าตาเฉยเอ๊ะแต่เดี๋ยวนะ!!??...มุคุโร่มาอยู่ที่เตียงเขาได้ไงหรือว่ากำลังจะมายึดร่างของเขาจริงๆ!!?.....















ใบหน้าน่ารักชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของคนที่กำลังขับรถแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเขายังไม่ได้รับคำตอบที่เพิ่งจะถามไปตอนก่อนจะออกมาทำภารกิจจนกระทั่งตอนนี้เจ้าคนเจ้าเล่ห์ก็ทำเพียงแค่เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาเหมือนเดิม...กะอิแค่จะบอกเขาว่าไปอยู่ที่เตียงเขาได้ยังไงแค่นั้น...ถ้าพูดออกมาสักคำดอกพิกุลจะร่วงจากปากรึไงนะเขาล่ะเกลียดนักเชียวรอยยิ้มมีเลสนัยน์แบบนั้นให้ตายสิ!!...

"หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับวองโกเล่?"

"โอ้ยเบื่อคนรู้ทันแถวนี้จริงขับรถไปเลยนายน่ะไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้!"

"คึหึหึ...แล้วถ้าผมบอกว่ากำลังจะไปเข้าห้องน้ำแต่คุณละเมอมากอดผมเอาไว้ล่ะครับ?"

"ไม่มีทาง!...ถึงฉันจะนอนละเมอยังไงก็ไม่มีทางลุกไปกอดนายแน่!"

"งั้นก็เสียใจด้วยนะครับเพราะมันเป็นเรื่องจริง"

"นายมันโกหกชัดๆ"

ริมฝีปากอิ่มพึมพำกับตัวเองในใจก่อนจะหันไปมองวิวข้างทางเพื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง...ใช่ว่าเขาจะกล้าขึ้นเสียงกับมุคุโร่เสียเมื่อไหร่แต่หนนี้มัน....เขาก็อายเป็นนะบ้าเอ๊ย!!

ถึงจะพอจำได้ลางๆว่าได้กอดอะไรแข็งๆเอาไว้ก็เถอะแต่เขาเชื่อว่าเขาไม่มีวันลากหมอนี่มานอนด้วยได้แน่ๆก็ผอมแห้งแรงน้อยแถมยังเตี้ยม่อต้อซะขนาดนี้นอกซะจากว่าหมอนี่เต็มใจน่ะ...

"อ๊ะ!!??...."

ริมฝีปากอิ่มถึงกับหลุดอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อความคิดของตัวเอง...หลงคิดไปได้ไงว่าคนอย่างมุคุโร่เต็มใจให้เขากอดน่ะเอ๊ะ!!?...

เดี๋ยวนะ!เดี๋ยวๆๆๆ....

นี่เขากำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี้ย!!!!!!!

"อ๊า~~....บ้าเอ้ย!!"

นี่เรากำลังทำอะไรทำไมถึงได้เลยเถิดขนาดนี้ล่ะความคิดของฉันเพราะมันไม่มีทางหรอกที่คนอย่างมุคุโร่จะเต็มใจทำอะไรให้เรามีแต่จะฆ่าเราทิ้งสิไม่ว่าแต่เมื่อเช้านี้มันอะไรกัน?...หว๋า~~...ทำไมพอคิดถึงเรื่องนั้นที่ไรใจต้องเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ด้วยฉัน..

ใบหน้าน่ารักซุกลงไปบนฝ่ามือตัวเองหวังกลบเกลื่อนความร้อนผ่าวบนใบหน้าแต่หารู้ไม่ว่ามันลามไปจนถึงใบหูเรียบร้อยแล้วและมันก็หลบไม่พ้นสายตาคมกริบของคนข้างๆ

นัยน์ตาต่างสีเหลือบมองท่าทางประหลาดๆของคนตัวเล็กแล้วก็ให้หยักยิ้มขำๆไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะเก็บเรื่องนั้นเอามาคิดมากขนาดนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าคิดไปถึงใหนต่อใหนด้วยใบหูถึงได้สุกเป็นลูกมะเขือเทศแบบนั้นแล้วถ้ารู้ว่าความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นแล้วจะมีสีหน้าแบบใหนกันนะ...คงจะนึกรังเกียจเขามากเป็นแน่แท้เพราะนั่นจะทำให้ร่างเล็กรู้ว่าเขากำลังโกหก...


แต่.....

ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่คิดจะสนใจอยู่แล้วในเมื่ออีกฝ่ายเป็นมาเฟียที่เขาเกลียดเข้าใส้ที่ยังอยู่ที่นี่...ยังทำงานให้พวกมาเฟียอยู่แบบนี้ก็เพื่อรอเวลาเท่านั้น...เวลาที่เขาจะกำจัดมาเฟียให้หมดไปจากโลก!!...

"อย่าทำหน้าแบบนั้นตอนที่คุยกันพวกเขานะครับวองโกเล่มันจะเสียภาพพจน์ของคุณ"

น้ำเสียงทุมที่เอ่ยออกมาราบเรียบราวกับไม่ใส่ใจอะไรนั่นเรียกสติของคนที่กำลังลอยออกไปดาวอังคารกลับมาอีกครั้ง

"...ระ...รู้หรอกน่า"

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างเจ็บใจทั้งๆที่เขาคิดมากจนหัวจะระเบิดอยู่แล้วแต่คนตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ยังทำทองไม่รู้ร้อนอยูได้มันน่าโมโหนักเชียว...

"....แล้วแฟมิลี่ที่เราจะไปพบเป็นยังไงบ้าง?...เอ่อฉันหมายถึงเล็กหรือใหญ่มีคนในแฟมิลี่เท่าไหร่อะไรแบบนี้น่ะ"

คงต้องวกกลับมาเข้าเรื่องภารกิจบ้างไม่งั้นเขาได้ฟุ้งซ่านไปไกลอีกแน่..

"ห้าร้อยครับ"


"ห๊า??"

"คนในแฟมิลี่ของเค้ามีประมาณห้าร้อยถือว่าเป็นแฟมิลี่เล็กๆส่วนใหญ่พวกเค้าพวกเค้าจะไม่ค่อยสุงสิงกับใครแต่ก็น่าแปลกใจนะครับที่พวกเค้าคิดจะกำจัดคุณ"

"อย่าพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นซิเจ้าบ้าฉันรู้หรอกน่าว่าพวกเค้า...แต่ยังไงก็ตามนายห้ามเรียกฉันแบบนั้นเด็ดขาดห้ามบอกว่าฉันเป็นบอสรุ่นที่สิบเข้าใจมั้ย?"

"ทำไมล่ะครับ?...ถ้าเป็นผม...ผมจะใช้อำนาจกับพลังที่มีบดขยี้พวกเค้าซะแค่ห้าร้อยคงไม่เท่าไหร่มั้งครับวองโกเล่?"

"ไม่!!!...นายห้ามฆ่าใครทั้งนั้นสัญญากับฉันสิมุคุโร่ว่านายจะไม่ฆ่าใครรับปากฉันสิ!!!"

"......."

"มุคุโร่!!!"

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองใบหน้าด้านข้างของอีกคนอย่างคาดคั้นแต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีคำพูดใดๆเอื้อนเอ่ยออกมา...

"มุคุโร่!!!"

มือบางทั้งสองข้างเขย่าต้นแขนของอีกฝ่ายอย่างไม่กลัวว่าเขาจะพารถเสียหลักลงข้างทาง

ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มบางๆอย่างหน่ายๆก็กำจัดพวกมาเฟียน่ะมันคือสิ่งที่เขาต้องทำไม่ใช่รึไงเขาสาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะกำจัดพวกมันให้หมด...ความเสื่อมทรามฟอนเฟะพวกนั้นมันน่าขยะแขยงจะตายไป!...แต่ถ้าหากเขาไม่พูดอะไรสักอย่างแขนของเขาคงได้แหลกคามือเล็กๆนี่แน่ๆ

"เฮ้อ....ถือเป็นคำสั่งสินะครับ?"

"ใช่!!"

"คึหึหึ......"

"รับปากฉันมาซะมุคุโร่ว่านายจะไม่ฆ่าใคร!!!"

"ใจอ่อน...งี่เง่า...ซื่อบื้อ..แถมยังหัวทึบความรู้สึกช้าอีกต่างหาก"

"เออ!!...จะว่าฉันยังไงก็ได้ตามใจเลยแต่นาย....."

"....ฮึก...ฮึก..."

น้ำเสียงที่สั่นเครือกับหยาดน้ำใสๆที่ไหลลงมาอาบสองแก้มของคนตัวเล็กทำให้เขาถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ...เขาคงพูดแรงเกินไปแต่จะให้ขอโทษคงไม่มีทางเขาควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำไปที่บอสรุ่นที่สิบของมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกต้องเสียน้ำตาให้กับเขา...แต่ทำไมเขาถึงได้รูสึกว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้กันนะ?...

ทิชชู่ถูกดึงขึ้นมาสองสามแผ่นก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็กทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบอะไร...เขาก็แค่ไม่อยากพูดอะไรที่มันขัดแย้งกับความรู้สึกของตัวเองก็เท่านั้นแต่...

"หยุดร้องได้แล้วครับวองโกเล่ผมจะไม่ฆ่าใครพอใจรึยังครับ?"

"ฮึก....อื้อ!!!"

ใบหน้าน่ารักฉีกยิ้มกว้างทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้ากับคำสัญญาที่อีกคนให้ไว้...เขาก็แค่ไม่อยากให้คนคนนี้ต้องมือเปื้อนเลือดอีก...แค่ไม่อยากให้คนคนนี้ต้องกลับไปใช้ชีวิตในที่ๆมืดมนและหนาวเหน็บแบบนั้นอีกครั้งก็เท่านั้นแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องใส่ใจเรื่องของมุคุโร่มากขนาดนี้ถึงจะไม่เคยเจอกับตัวแต่ในคุกของวินดิเซ่มัน.....

"จัดการกับหน้าของคุณเถอะครับ...ดูไม่ได้เลยยังกับเด็กอนุบาล"

"โถ่...เด็กอนุบาลเลยเหรอ?"

มือเรียวเล็กคว้าทิชชู่มาจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองทั้งๆที่ยังคลี่ยิ้มเฉ่งจนหน้าโมโหทั้งๆที่ไม่กี่วินาทีที่แล้วยังน้ำตาไหลพรากๆอยู่เลยแท้ๆ...เปลี่ยนอารมณ์ไวจังนะรู้งี้ปล่อยให้ร้องไห้ไปอีกสักพักก็ดี....

"อีกอย่าง...เรียกฉันว่าสึนะก็พอ"

"คึหึหึ...."

"หัวเราะแบบนั้นหมายความว่าไงห๊ะ?"

"เปล่านี่ครับ...ซาวาดะ...สึนะ....โยชิ"

"อะไรของนายเนี้ยก็บอกว่าให้เรียกสึนะเฉยๆไงเล่า!"

ถึงแม้จะบังคับยังไงเจ้าคนเล่นลิ้นก็ยังยืนยันจะเรียกเขาด้วยชื่อเต็มให้ได้แต่ก็ชั่งเถอะยังไงซะมันก็ดีกว่าเรียกเขาว่าวองโกเล่ล่ะน่า...

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ชำเลืองมองผู้พิทักษ์สายหมอกของตัวเองแล้วก็ได้ยิ้มหน่ายๆแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพวกเขาจะมีวันที่ได้ทำอะไรร่วมกันแบบนี้ถึงจะรู้ดีว่ามุคุโร่ยอมเป็นผู้พิทักษ์ให้เขาเพราะเหตุผลบางอย่างที่เขาก็รู้ดีถึงจะรู้ดีว่าเพราะอะไรมุคุโร่ถึงได้เกลียดชังมาเฟียนักความทุกข์ทรมานในชีวิตวัยเด็กอย่างที่มุคุโร่ต้องพบเจอมามันสาหัสจนบางครั้งเผลอคิดไปว่าตัวเขาเจอแบบนั้นบ้างคงจะไม่ต่างจากมุคุโร่ตอนนี้เป็นแน่...



แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็หวังว่าสักวันเขาจะสามารถเปลี่ยนใจของเค้าคนนี้ได้........




เก๋งสีดำเลี้ยวเข้าไปในปราสาทหลังใหญ่ที่ใช้เป็นฐานทัพของพวกเค้าด้วยถึงจะบอกว่าเป็นแฟมิลี่เล็กๆมีสมาชิกแค่ไม่กี่ร้อยคนก็เถอะแต่ปราสาทหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ในผืนดินกว้างสุดลูกลูกหูลูำตาขนาดนี้มันดูจะขัดกัน...เขารู้ได้ยังไงน่ะเหรอ?..

ก็แนวกำแพงสีขาวที่สูงเท่ากับเขาสามคนต่อตัวกันขึ้นไปนี่สิมันทอดตัวยาวจนเขาไม่รู้เลยว่ามันไปสิ้นสุดที่ตรงใหน

"ว้าว~~...มันดูขัดกันดีเนอะนายว่ามั้ย?"

"ยังไงครับ?"

"นายบอกว่าแฟมิลี่นี้มีคนแค่ห้าร้อยแต่ดูปราสาทของพวกเขาสิ"

"ปราสาทวองโกเล่กับคาบัคโลเน่ใหญ่กว่านี้เยอะครับแค่นี้ถือว่าเล็ก"

"ก็นั่นแฟมิลี่ใหญ่นี่นาว่าแต่...พวกเขาทำยังไงถึงได้ล้ำซำขนาดนี้นายรู้มั้ย"

"เลิกซักไซร้แล้วเตรียมตัวได้แล้วครับได้เวลาแล้ว!"


ใบหน้าน่ารักถึงกับมองค้อนคนที่ดูจริงจังจนน่าหงุดหงิดจะว่าไปรีบอร์นคิดผิดรึเปล่านะที่ให้คนที่เกลียดมาเฟียเข้าใส้อย่างมุคุโร่มาเจรจากับแฟมิลี่อื่นให้เดี๋ยวหมอนี่ก็สร้างศัตรูเพิ่มหรือยุยงพวกเค้าให้ถล่มวองโกเล่กันพอดีไม่มีอะไรรับประกันนี่ว่าคนคนนี้จะไม่ทำแบบนั้น....

"ยินดีต้อนรับครับบอสของเรากำลังรออยู่ด้านใน"

ชายร่างสูงใหญ่ไซส์ฝรั่งเดินเข้ามาเปิดประตูให้ทันทีที่รถของพวกเขาเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าปราสาทใบหน้าหล่อเหลาหันมาพยักหน้าน้อยๆและสึนะเองก็ตอบบอกให้รู้ว่าตนพร้อมแล้วที่จะทำหน้าที่บอสรุ่นที่สิบวองโกเล่อย่างเต็มตัว!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.Tobecontinue!!....


เย้ๆๆ!!!...ในที่สุด isayaa ก็กลับมาแล้วก๊าาาาาา!!!!
หลังจากหายไปแรมเดือน//อีกแล้ว//ก็อย่างที่เคยบอกไปว่าเอาคอมไปเข้าอู่ไงจำกันได้มั้ยเอ่ย?

ฮะฮะ...จำไม่ได้ก็ไม่ว่ากันค่ะเพราะเก๊ากลับมาแว๊ววว!!มาพร้อมๆกับฟิควันเกิดของใครบางคนเพราะฉะนั้นก็!!!!!

สุขสันวันเกิดนะก๊าาาสึนะโยชิจัง!!!!!
ลูก(สาว?)คนรองของ isayaa เองก๊าาาาแหมๆมีลูกหลายคนนี่ปวดหัวเน้อะไม่รู้จะอวยพรอะไร

เอาเป็นว่าของให้สูงวันสูงคืน//แต่อย่างเกินหน้าอิสับป้าเค้านะก๊าา//เป็นที่รักของอิตาหัวสับปะรดตลอดๆๆไปเลยนะลูก!!!!

อร๊อยย~~พอๆมี้ไม่รู้จะอวยพรอะไรแล้วนี่ยังเหลือลูกสาวอีกสามคนเชียวนะคะ isayaa งานเข้าตลอดช่วงสิ้นปีนี้จนถึงกลางปีหน้าเลยนะเนี้ยตายๆๆ...เวลาก็ไม่ค่อยมีแใจมันก็รักน่ะน้าาาอาจจะมีดองบ้างช้าบ้างก็อดทนรอกันหน่อยนะคะแต่ต้องจบทุกเรื่องแน่ค่ะขออภัยถ้าไม่ทันใจหรือไม่ต่อเนื่องมาณ.ที่นี้ด้วยจริงๆ

ไม่พล่ามมากแล้วรีบไปปั่นตอนสองต่อดีกว่า!!

บั้ยบายค่ะ!!!!