[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26][HBD GOKUDERA] รักล้นใจ!! The Series : 03(ver.8059)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series : 03

(ver.8059)

:Fanfiction [KHR] 

:Pairing : 8059

:Dark Romance

:NC-17


คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ








     รถเก๋งสีดำสนิทแล่นไปตามเส้นทางที่จอเนวิเกเตอร์บอกด้วยความเร็วที่ไม่ค่อยจะทันใจเจ้าของของมันนักคิ้วคู่คมจึงได้แต่ขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ

ใบหน้าคมคายที่เคยหัวเราะร่าอยู่เสมอราวกับไม่เคยใส่ใจความเป็นไปของโลกในตอนนี้มันกลับดูมืดมนอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นไปได้มากขนาดนี้ยิ่งคิดถึงคำพูดของรีบอร์นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงด้วยแล้วแววตาขี้เล่นยิ่งมืดมนหนักยิ่งไปกว่าเดิมเพราะรู้ดีว่าถ้าหากเขาทำให้โกคุเดระหนีไปเขาต้องกลายเป็นศัตูรกับรีบอร์นเป็นแน่แท้.

แต่ใครจะสนกัน!!...เขาจะไม่ยอมปล่อยมือจากร่างบอบบางนั่นเด็ดขาดต่อให้ต้องกลายเป็นศัตูรกับทั้งเจ้าหนูหรือแม้แต่สึนะเองก็ตาม!!

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ชำเรืองมองจอเนวิเกเตอร์เป็นพักๆยิ่งใกล้เป้าหมายมากเท่าไหร่ใจมันก็ยิ่งรู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก

ถึงจะบอกว่าอาจจะขัดใจเจ้าหนูแต่ก็ต้องขอบคุณที่ยอมให้ที่อยู่ของตาลุงโรคจิตคนนั้นมาไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปตามหาโกคุเดระได้ที่ใหน!!

เอี๊ยดดดด!!!!

ร่างสูงปัดท้ายเข้าไปจอดหน้าอาพาร์ทเม้นโดยไม่สนใจว่ามันจะขวางทางใครก่อนจะก้าวฉับๆเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจรปภ.ที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงหน้า...คงเป็นเพราะรังสีอำมหิตที่แผ่ออกไปรอบตัวและวัตถุสีดำสนิที่สะพายมาด้วยจึงทำให้ไม่มีใครกล้าทักท้วงหรือห้ามปรามเพราะถ้าหากมีล่ะก็เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะชักมันออกมา!!







ร่างบอบบางเดินเอาผ้าขนหนูยีเส้นผมที่เปียกลู่ของตัวเองออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำที่ยังไม่ทันจะได้รวบมัดหรือกระชับให้มันเรียบร้อยเผยให้เห็นเรือนร่างผอมบางนั่นแทบจะทุกส่วนทิ้งตัวลงไปนอนคว่ำหน้าบนเตียงโดยไม่คิดจะสนใจแต่งเนื้อแต่งตัวหรือแม้แต่จะจัดการกับเส้นไหมที่ยังเปียกชุ่มของตัวเอง

ใบหน้าสวยซุกลงไปในหมอนราวกับจะแทรกมันให้จมลงไปในนั้นเมื่อคิดถึงการกระทำอันไร้เหตุผลของตัวเองพอมาอยู่คนเดียวได้หยุดใช้สมองคิดแบบนี้ถึงได้รู้ว่าที่เจ้าบ้าเบสบอลพูดไปแบบนั้นมันถูกต้องแล้วก็ในเมื่อพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆและหน้าที่ของพวกเขาก็คือตีสนิทล้วงเอาความลับของพวกอัลเทียทั้งๆที่ยามาโมโตะทำถูกแล้วแท้ๆเป็นเขาเองซะอีกที่ทำไม่ได้แล้วยังจะมาทำตัวแย่ๆหนีงานมาแบบนี้อีก

"เฮ้อ~~...ค่อยกลับพรุ่งนี้ก็แล้วกัน..."

คิดได้แบบนั้นร่างกายจึงเด้งลุกขึ้นมาจัดการกับตัวเองต่อแต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่กังวลเพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรไว้แก้ตัวกับม้าพยศที่ป่านนี้น่าจะรู้แล้วว่าเขาโกหกใหนจะคุณรีบอร์นกับรุ่นที่สิบอีกส่วนเจ้าบ้านั่นแค่ทำเนียนไปพูดกับมันเหมือนที่ผ่านมาก็น่าจะพอแล้วทั้งๆที่คิดแบบนั้น....




ติ๊งต๊องๆๆ!!!!

มือหนากดกริ่งที่หน้าห้องซ้ำๆอย่างไม่รู้ว่าความเกรงใจมันหายไปใหนหมดทั้งๆที่ใช่ว่าจะรู้กมักจี่กับเจ้าของห้องเสียเมื่อไหร่...เป็นคนอื่นแท้ๆ

"ใครมากันล่ะเนี้ยดึกดื่นป่านนี้??"

"มาแล้วๆ!!"

เสียงบ่นอุบกับเสียงตอบรับที่ไม่คุ้นหูทำเอาคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจและทันใดนั้น!!...

แอ๊ดด~

บานประตูแง้มออกเพียงแค่ไม่ถึงคืบและทันทีที่คนที่ชะโงกหน้าออกมาเห็นว่าเป็นใคร

"อ้าวเธอ!...ผู้พิทักษ์พิรุณของวองโกเล่นี่ลมอะไรหอบเธอมาถึงที่นี่ได้ล่ะ??"

"พอดีเจ้าหนูบอกผมว่าคุณอยู่ที่นี่แล้วพอผมบอกรปภ.ข้างล่างว่าเป็นลูกศิษย์ของคุณเขาก็ให้ขึ้นมาเลย"

คำโกหกคำโตหลั่งไหลพร่างพรูออกมาอย่างที่อีกฝ่ายก็รู้ว่าโกหกเพราะเขาพึ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่เดือนแถมยังไม่ทันได้ไปตีซี้กับรปภ.ที่ใหนสักคนแต่....

ถ้าจะให้เดาคงไม่ได้มาหาหรือมีธุระกับเขาชัวร์แต่น่าจะเป็น....

"อา~~...งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะมาหาฮายาโตะเหรอ?"

"ครับ!"

ยามาโมโตตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่คนอายุมากกว่ากลับหยักยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนึกสนุกและนั่นมันยิ่งทให้คิ้วของร่างสูงค่อยๆขมวดเข้าหากัน....ไม่ชอบใจเลยกับรอยยิ้มแบบนั้นเพราะมันเหมือนกับกำลังบอกเขาว่าตาลุงนี่กำลังถือไพ่เหนือกว่า

"แต่ฮายาโตะหลับไปแล้วนะนายจะเข้ามารึเปล่า?"

"ครับ!"

"หื๋มม์?..งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ...เข้ามาก่อนสิ"

ชามาลยอมเปิดประตูให้เขาแต่โดยดีแต่เพียงแค่บานประตูเปิดกว้างนัยน์ตาสีเปลือกไม้ก็ต้องเบิกกว้างกับภาพตรงหน้า!!
สภาพของดอกเตอร์ชามาลที่ท่อนบนเปลือยเปล่ากับกางเกงที่ยังไม่ทันได้ติดตะขอเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ใส่อะไรหรือเพิ่งจะลุกขึ้นมาแต่งตัวลวกๆหลังจาก!!....

"ฮายาโตะอยู่ห้องฝั่งขวาน่ะตามสบายเลยนะ"

มือหนากำเข้าหากันแน่นก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปข้างในด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มระคนเดือดดาลอย่างถึงขีดสุดเขาต้องใช้ความพยายามมากกว่าครั้งใหนๆเพื่อไม่ให้เผลอชักดาบออกมาจากฝักจึงได้แต่ก้าวยาวๆไปที่ห้องฝั่งขวาตามที่อีกฝ่ายบอกและทันทีที่เปิดประตูห้อง!!!

ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เขาช็อคยิ่งกว่าตอนเห็นชามาลข้างนอกซะอีกเมื่อร่างบางอยู่ในชุดคลุมที่หลุดหลุ้ยเผยให้เห็นเรือนร่างผอมบางนั่นไปถึงใหนนต่อใหนนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงไม่แม้แต่จะห่มผ้าให้เรียบร้อยอย่าบอกนะว่าทั้งสองคน!!?....

ไม่จริง!!!.....

สองขาคู่ยาวก้าวเข้าไปยืนที่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายนัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองดูคนที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องด้วยความรู้สึกที่อ่านไม่ออกก่อนจะตัดสินใจเรียกออกไป!!!

"โกคุเดระ!!!"

"อื้อ~~..."

ยิ่งท่าทางที่ดูอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงราวกับเพิ่งไปสู้กับคนร้อยคนมาอีกทั้งยังเสียงครางเครือในลำคอที่ขานรับกลับมามันยิ่งทำให้ใบหน้าคมคายขบกรามแน่น

"ไปกับชั้น!!!"

"ห๊ะ!!!???...เฮ้ยยามะ...."

ร่างบางได้แต่ตกใจจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกเมื่อข้อมือถูกกระชากให้ลุกขึ้นทั้งๆที่ยังหลับและยิ่งตกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทำ!!

"แกมาทำอะไรที่นี่!!???"

"กลับไปกับชั้นเดี๋ยวนี้!!"

ไม่แม้แต่จะตอบคำถามของคนที่เขาลากติดมือมาทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำไม่แม้แต่จะให้อีกฝ่ายเปลี่ยนชุดเพราะเขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว!!!!

"นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!??"

ร่างบางที่ถูกลากให้เดินตามได้แต่ทำหน้าเหรอหรามือข้างที่ว่างพยายามรวบเสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองอย่างทุลักทุเลเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวจนตั้งตัวไม่ทัน

"ยามาโมโตะ!!!...โอ๊ย!!??..."

ใบหน้าสวยชนเข้ากับแผ่นกว้างเต็มแรงเมื่อจู่ๆคนที่เดินเร็วจนแทบจะเป็นวิ่งหยุดกระทันหัน....นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองคนสูงวัยกว่าที่ยังยืนกอดอกยิ้มเหยอะที่ประตูด้วยแววตาที่มืดมนอีกทั้งยังขบกรามแน่นเพื่อหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรรุนแรงออกไปทั้งๆที่อยากจะทำใจแทบขาด!!...อยากจะเชือดเนื้อเถือหนังตัดมือทั้งสองข้างที่บังอาจมาแตะต้องของของเขา!!...

"จะกลับกันแล้วเหรอ?"

เป็นชามาลที่เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อนทั้งที่ยังยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้

"ครับ!...ขอบคุณที่ช่วยดูแลให้แล้วก็ขอโทษด้วยที่โกคุเดระมารบกวนคุณ!"

"ขอตัวนะครับ!"

"และ!!..."

ร่างสูงหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ใบหน้าคมคายหันกลับมามองชามาลอีกครั้งด้วยสีหน้าที่บอกให้รู้ว่าเอาจริง!!

"คนคนนี้เป็นของผม!...กรุณาอย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะครับ!"

ปัง!!!

บานประตูถูกกระแทกอย่างที่ไม่เบาแต่ก็ไม่ได้หนักสุดแรงจนเจ้าของห้องได้แต่หัวเราะในลำคออย่างขำๆกับความใจร้อนวู่วามของคนหนุ่มสมัยนี้ไม่รู้ว่าไอ้หนุ่มเลือดร้อนนั่นเข้าใจผิดหรือคิดไปถึงใหนต่อใหนแต่เห็นทีว่าลูกศิษย์ของเขาจะเจอศึกหนักซะแล้ว

"เป็นวัยรุ่นสมัยนี้น่าสนุกดีนะฮายาโตะ...นายจะรับมือกับไอ้หนุ่มนั่นยังไงนะอยากรู้จัง"







"นี่แกเกิดบ้าอะไรขึ้นอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!!"

"ปล่อยฉัน!!!...แกจะทำอะไรฟ๊ะ!!??"

ร่างบางพยายามสะบัดแขนของตัวเองออกจากการจับกุมแต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่แรงบีบจากมือของยามาโมโตะก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนใบหน้าสวยได้แต่นิ่วหน้าเพราะความเจ็บแต่ถึงอย่านั้นปากร้ายๆก็ยังร้องโวยวายและออกแรงขัดขืนไปตลอดทาง

"ปล่อยฉันยามาโมโตะ!!"

"......"

"ยามาโมโตะ!!!!???"

แล้วทุกคำถามมันก็ไร้ซึ่งคำตอบให้กระจ่างเพราะอีกฝ่ายเอาแต่เงียบมือบางข้างที่ว่างจึงคว้าราวบันไดเอาไว้ไม่ยอมเดินตามอีกคนไปโดยไม่สนแล้วว่าชุดคลุมมันจะเป็นยังไงในเมื่อตอนนี้เขาต้องการคำตอบ!!!

"ฉันไม่ไปจนกว่านายจะตอบว่านี่มันเรื่องบ้าอะไร!!??"

โกคุเดระรีบขึ้นเสียงสูงทันทีที่ใบหน้าคมคายหันกลับมามองแต่สายตาเย็นเยียบกับรังสีอันตรายที่แผ่ออกมากลับทำให้ตนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ..ยามาโมโตะที่ดูมืดมนแบบนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน..ยามาโมโตะที่ดูน่ากลัวแบบนี้เขาไม่เคยเห็นเลยสักครั้งเกิดอะไรขึ้นกับหมอนี่กัน??...

"ยามาโมโตะ?!!?"

"อยากรู้คำตอบเหรอโกคุเดระ..."

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไล่มองร่างขาวผ่องราวกับหิมะอีกครั้งก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดตัวร่างบางจนเจ้าตัวได้แต่ผงะถอยหลังนั่งลงบนขั้นบันไดแล้วมือหนาก็รวบเอวบางๆนั่นยกวืดแบกขึ้นบ่าไปโดยที่อีกฝ่ายได้แต่อ้าปากค้างกว่าจะตั้งสติได้ร่างสูงก็ก้าวฉับๆลงไปหลายขั้นแล้ว

"ยะ...ยามาโมโตะปล่อยฉันนะไอ้บ้าแกรู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่ห๊ะ!!?"

"รู้สิ!...ชั้นรู้ว่ากำลังทำอะรโกคุเดระ!"

"ห๊ะ!!??...อ๊ะ!!!"

ปัง!!!

ร่างทั้งร่างถูกโยนลงไปที่เบาะหลังของรถก่อนที่ประตูจะปิดลงและตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่ตามมาคร่อมเอาไว้จนดิ้นไปใหนไม่ได้อีก

"ยามะ...ดะ...เดี้ยวนายจะทำอะไร!!?""

"นายทำกับหมอนั่นไปแล้วใช่มั้ย!?"

"ห๋า!??...ทำ?...นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเนี้ยออกไปห่างๆฉันเลยนะ!?"

"หมอนั่นคงจะถึงใจนายมากสินะถึงได้ถ่อมาหาถึงที่นี่แค่ชั้นนอนกอดมันคงไม่พอล่ะสิ!!..."

เพี๊ยย!!

ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดเข้าไปเต็มหน้าหวังเรียกสติอีกคนให้กลับมาแต่ดูเหมือนมันจะไร้ผลเมื่อนัยน์ตาสีเปลือกไม้ยังฉายแววมืดมนอยู่เช่นเดิมและเพราะแบบนั้นมือทั้งสองข้างจึงพยายามดันแผงอกแกร่งเอาไว้ให้อยู่ห่างตนให้มากที่สุด!เพราะไม่รู้ว่าเจ้าบ้านี่ไปเข้าใจผิดเรื่องอะไรมาหรือว่าโกรธที่เขาหนีมาไม่บอกกันแน่?...

"ยามาโมโตะฉันขอโทษนายโกรธที่ฉันหนีมาไม่บอกนายใช่มั้ย?"

ตอนนี้คงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อนอย่างน้อยก็ดีกว่าเขาแข็งขืนล่ะนะ...และมันก็ได้ผลชะงักเมื่อนัยน์ตาสีเปลือกไม้ค่อยๆฉายแววอ่อนโยนขึ้นและแรงบีบที่ต้นแขนค่อยๆคลายลงจนแทบจะเป็นปรกติและเพราะแบบนั้น!!...

"อ๊ะ!!??"

สองแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามรั้งร่างของคนที่อยู่ด้านใต้เข้ามากอดเอาไว้แน่นจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

"โกคุเดระ!..."

"โกคุเดระ!"

"กะ...ก็เออสินายเป็นอะไรไปห๊ะ!!?"

ร่างบางพยายามสะกดความหวาดกลัวของตัวเองเอาไว้ก่อนจะค่อยๆโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้หลวมๆเพราะยามาโมโตที่ดูมืดมนแบบนั้นมันน่ากลัวเกินไปแต่การที่อีกฝ่ายเอาแต่เรียกชื่อของเขาอยู่แบบนี้มันก็น่ากังวลไม่แพ้กัน!!

"ยา...ยามาโมโตะทำไมแกต้องทำแบบนี้ด้วย?"

'"มันเป็นความผิดของนายนั่นแหละโกคุเดระ....เป็นเพราะนายชั้นถึงได้ทุกข์ร้อนใจมากขนาดนี้นายไม่เคยรู้ตัวบ้างเลยรึไง?"

นัยน์ตาสีเขียวมรกตได้แต่เบิกกว้างกับทุกคำพูดที่พร่างพรูออกมาของร่างสูงเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรแต่น้ำเสียงที่สั่นนิดๆของหมอนี่มันทำให้เขารู้ว่ายามาโมโตะกำลังอดกลั้นกับความรู้สึกของตัวเองอยู่

"แก...."

"ชั้นน่ะไม่อยากทำอย่างนี้เลยสักนิดแต่เพราะชั้นไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่...คิดกับชั้นยังไงหรือเคยเห็นชั้นในสายตาบ้างรึเปล่าแต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้เลย!"

ทำไมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะบอกอะไรถึงจะไม่ประสีประสาเรื่องความรักแต่ทำไมจะไม่รู้ว่าที่ยาโมโตะกำลังพูดอยู่นั้นคือการ...สารภาพรัก!!

"แก!?...ไอ้บ้าเบสบอล!!?"

"คบกับชั้นนะโกคุเดระชั้นชอบนาย...ชอบมาตลอด!"

ใจดวงน้อยพองโตยิ่งกว่าลูกบอลลูนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าไอ้อาการแปลกๆที่เขาเป็นก่อนหน้านี้มันคืออะไรเขาก็แค่!!.....

"ยะ...ยามาโมโตะแกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะเฟ้ยจะคบกับแกได้ยังไงกันเล่า!!"

"นั่นมันไม่ใช่ประเด็นโกคุเดระชั้นชอบนายต่างหากที่สำคัญชั้นไม่สนอยู่แล้วว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย!"

".....แก......."

ร่างบางได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกอีกแต่สองแขนกลับกระชับโอบกอดแผ่นหลังกว้างนั่นด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเขาเองก็ชอบไอ้บ้านี่ไม่ได้น้อยไปกว่าที่มันชอบเขาเลยสักนิด

"แบบนี้แปลว่าตกลงรึเปล่าโกุเดระ?"

น้ำเสียงทุ้มที่ยังสั่นนิดๆกระซิบถามอย่างต้องการจะยืนยันคำตอบก็ในเมื่อเขาไม่เห็นว่าเจ้าของใบหน้าสวยกำลังทำสีหน้าแบบใหนรังเกียจหรือกำลังดีใจอยู่เขาไม่รู้ลย..

"โกคะเดระ?"

ยามาโมโตะเรียกชื่อของคนในอ้อมแขนอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบถึงจะรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนผอมบางนั่นกระชับกอดเขาแน่นขึ้นแต่ตราบใดที่ยังไม่ได้ยินคำตอบจากปากอิ่มเขาไม่มีทางที่จะสบายใจได้เลยแต่แล้วประโยคแรกหลังจากเงียบอยู่นานที่ฟังดูจริงจังที่สุดของร่างในอ้อมแขนก็ทำเอานัยน์ตาสีเปลือกไม้ถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง!

"แก...จะมองแค่ฉันคนเดียวใช่มั้ย?"

ริมฝีปากคมคลี่ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะกดฝังจมูกลงไปบนกลุ่มเส้นไหมสีเงินอย่างรักใคร่ก็ในเมื่อสายตาของเขามันไม่เคยมองใครอื่นเลยตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันถึงจะเคยคบกับผู้หญิงมาหลายคนก่อนหน้านั้นก็ตามทีแต่ไม่เคยมีใครเลยที่จะทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้แต่กับโกคุเดระ ฮายาโตะคนนี้แล้วมันต่างไป

"ชั้นมองแค่นายมาตลอดโกคุเดระ....ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันชั้นก็ไม่เคยมองใครอีกเลยนอกจากนาย!"

"แสดงว่าก่อนหน้านี้มีงั้นสิ!?"

"อ่า~..มันก็นะคนเนื้อหอมแบบชั้นมันก็มีบ้างเป็นธรรมดานั่นแหละแต่สาบานได้ว่าตั้งแต่เจอนายชั้นก็ไม่เคยคบหรือมองใครอื่นเลยจริงๆ"

"ถ้าแกโกหกฉันไม่เอาแกไว้แน่จำใส่หัวทึบๆของแกเอาไว้เลย!"

"หมายความว่านายยอมคบกับชั้นแล้วใช่มั้ย?"

"ถามเซ้าซี้อยู่ได้เจ้าบ้า!!...นี่แน่ะๆ!!"

"โอ้ยๆ!!...มันเจ็บน้าาา~~...โกคุเดระ~~~ฮะฮะฮะ"

มือบางระดมทุบทึ้งหัวสีดำระบายความเขินอายระคนหมั่นใส้กับน้ำเสียงออดอ้อนปนหัวเราะร่าของคนที่ยังกอดตัวเองเอาไว้แน่นอย่างไม่คิดจะออมแรงเลยสักนิดแต่ต่อให้เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีเจ้าบ้านี่มันกลับไม่คิดจะปัดป้องเลยสักนิดไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกมันตายด้านหรือเพราะเขาไร้กำลังกันแน่เจ้าบ้านี่มันถึงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรแต่กลับยังหัวเราะอยู่ได้หน้าตาเฉย!

เสียงหัวเราะที่ดูเป็นตัวตนของเจ้าบ้านี่กลับมาแล้ว...บอกตามตรงว่ายามาโมโตะที่ดูมืดมนเหมือนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูกและไม่อยากเห็นเจ้าบ้านี่เป็นแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สองเลยจริงๆ.....

......เขาคิดถูกแล้วรึเปล่านะ??......
.
.
.
.
.
..
.
.
.
Tobecontinue!!.......

ในที่สุดก็จบได้อีกตอนค่ะสำหรับฟิควันเกิดของลูก(สาว?!?)สุดสวยจากที่เพลนเอาไว้คร่าวๆว่าสักห้าตอนน่าจะจบดูท่าว่ามันจะไม่ใช่ซะแล้วเเหะเผลอๆอาจจะยาวเป็นดาวตกไปอีกเรื่องแล้วล่ะค่ะแบบว่าซีรี่ส์นี้มันมีหลายคู่ด้วยยังไงซะก็คาดว่าคู่ละสิบตอนโน่นล่ะมั้ง//ชักจะเยอะขึ้นทุกวันทุกวันเลยเแหะยัยเพี้ยนนี่//

แฮะแฮะ...ของเก่าก็ไม่ได้ลืมมันหรอกน้าาาาแต่ก็อย่างที่เคยบอกไปว่าวันเกิดของเหล่าลูก(สาว)สำคัญเป็นอันดับหนึ่งอ่ะส่วนไหเก่าก็ยังพยายามปั่นมันอยู่จริงๆนะขอบอกฮะฮะฮะ...ไม่รู้จะพล่ามอะไรต่อแล้วไปดีกว่า!!

Bybye!!!!