[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26][HBD GOKUDERA]รักล้นใจ!! The Series : 02(ver.8059)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! The Series : 02 (ver.8059)

:Fanfiction [KHR] 

:Pairing : 8059

:Dark Romance

:NC-17

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ






        เสียงหัวเราะครื้นเครงของแขกมากหน้าหลายตาที่มาร่วมเจรจากันทำเอาร่างบอบบางถึงกับรู้สึกเวียนหัวใบหน้าสวยๆจึงได้ดูยู่ยี่มากกว่าครั้งใหนๆเพราะเจ้าตัวต้องฝืนตีสีหน้าให้เรียบเฉยด้วยมันถึงได้ออกมาเป็นภาพแบบนั้นจนในที่สุดก็ทนที่จะปั้นหน้าต่อไม่ไหวจึงปลีกตัวออกไปยืนรับลมที่ระเบียงด้านนอกเพราะถ้าขืนยังอยู่ต่ออีกแม้เพียงวินาทีมีหวังได้ควักไดนาไมออกมาปาใส่แน่ๆ!!

"อ้า~~...เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกันเน้อะโกคุเดระไอ้การนั่งประชุมเนี้ย"

เสียงคุ้นเคยของคนใกล้ตัวดังใกล้เข้ามาก่อนที่ตัวจะถึงซะอีกทำให้ใบหน้าสวยหันไปมองน้อยๆก่อนจะหันกลับไปสนใจความมืดมิดที่ตรงหน้าต่อ

"ก็แหงล่ะพวกใช้กล้ามเนื้อคิดแทนสมองอย่างนายน่ะ...."

ริมฝีปากบางพึมพำกับตัวเองก่อนจะหยุดลงแค่นั้น...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหงุดหงิดหรือเพราะเหนื่อยเกินไปหรือจะด้วยสาเหตุใดก็ตามแต่แค่รู้สึกไม่อยากต่อปากต่อคำหรือเหน็บแนมอะไรร่างสูงนี่อีก

หรือเพราะหากจะว่าไร้สมองก็เห็นเจ้าตัวคุยระริกระรี้สนุกสนานกับผู้พิทักษ์พิรุณของอัลเทียแฟมิลี่ดีแถมยังเป็นภาษาอิตาลีอีกด้วยไม่เห็นต้องพึ่งเขาเป็นล่ามหรือสอนอะไรเลยด้วยซ้ำ...หรือเพราะเหตุผลนี้กันแน่ที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

"เป็นอไรรึเปล่าโกคุเดระ?...หรือว่าไม่สบาย??"

ยามาโมโตะที่เห็นว่าเจ้าตัวเงียบไปผิดวิสัยที่จะคอยกระแนะกระแหนเขาตลอดจึงถามุ้นด้วยความเป็นห่วงไม่พียงแค่นั้นมือหนายังแนบลงไปบนแกเมใสๆอนจะจรดหน้าผาของตวเองลงไปที่หน้าผากมนเพื่อวัดไข้แต่อุณหภูมิร่างกายของพวกเขามันก็ไม่ได้ต่างกันมากมายอะไรยิ่งทำให้เขารู้สึกกังวลมากขึ้นเป็นเท่าตัวมือไม้จึงป่ายปะแนบไปทั่วใบหน้าของอีกคนอย่างหาสาเหตุ

"ยามาโมโตะหยุด!...ฉันไม่ได้เป็นอะไร!"

"ไม่จริงนายดูล้าๆชอบกลเวียนหัวรึเปล่า?...อยากพักสักหน่อยมั้ยชั้นจะไปบอกคุณดีโน่ว่าเราจะกลับโรงแรมกันก่อน!!"

"ไม่!...ไม่ๆ!!...ฉันไม่ได้เป็นอะไรนายกังวลมากไปแล้วเจ้าบ้า!!"

มือบางไล่แงะไล่ดึงมือที่ใหญ่กว่ามากเป็นพัลวัลเมื่อดูเหมือนร่างสูงจะเป็นกังวลเอามากแต่จะให้เขาบอกออกไปได้ยังไงว่าเขากำลัง...รู้สึกอิจฉาอย่างไร้สาเหตุ...ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่และเพราะอะไรถึงได้รู้สึกแบบนั้น

"นายแน่ใจนะโกคุเดระแต่สีหน้านายมัน..."

"ฉันไม่เป็นไรนายกลับเข้าไปในงานต่อเถอะ"

"ไม่ดีกว่าชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายตรงนี้งานของชั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว"

"ตามใจ!!"

ใบหน้าสวยสะบัดหนีไปทางอื่นอย่างไม่รู้จะทำยังไงถึงจะสลัดปลิงตัวใหญ่ตัวนี้ไปให้พ้นๆตัวได้แต่ในใจลึกๆกลับรู้สึกดีใจที่เจ้าบ้าเบสบอลนี่คอยเป็นห่วงเป็นใยเขามากขนาดนี้

ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มบางๆชั่วขณะหนึ่งก่อนจะปรับให้ราบเรียบเหมือนเดิมบรรยากาศแบบนี้มันแทบจะไม่เกิดขึ้นหากไม่เกิดเหตุการณ์ในคราวนั้นขึ้น...คราวที่พวกเขาสองคนสู้กับแกมม่าของแบล็คสเปลหรือจิ้ดโรเนโร่แฟมิลี่ที่ศาลเจ้าคราวนั้นพวกเขาสองคนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดจากศึกครั้งนั้นแต่...

มันเหมือนกับเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับพวกเขาที่จริงต้องบอกว่าจุดเริ่มต้นสำหรับเขาคนเดียวถึงจะถูกเพราะหมอนี่ทำให้เขายอมที่จะเชื่อมั่นและเชื่อใจในคู่หูของตัวเองเพราะเจ้าบ้าที่ไม่คอยใช้สมองคิดคนนี้ทำให้เขากล้าที่จะทลายกำแพงของตัวเองออกมา

คนที่หยิ่งพยองหลงลำพองให้พละกำลังอันน้อยนิดของตัวเองอย่างเขาคงจะตายไปนานแล้วถ้าหากไม่ได้หมอนี่ช่วยเตือนสติ

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของคนที่ตัวโตกว่าตนเยอะน้อยๆแล้วคลี่ยิ้มอีกครั้งและมีหรือว่าอาการแบบนั้นมันจะหลุดลอดสายตาคู่คมกริบไปได้

"หลงเสน่ห์ชั้นรึไงหื๋มม์?"

"หุบปาก!!...ฉันแค่กำลังนึกถึงวันเก่าๆเท่านั้นเอง"

"เหมือนกันเลยชั้นกำลังนึกถึงตอนที่เราสู้กับแกมม่าอยู่พอดีแล้วนายล่ะโกคุเดระ?"

"ห๋ะ!!...ห๋า~~...."

ร่างบางถึงกับร้องเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าคนข้างๆจะใจตรงกันมากขนาดนี้และด้วยท่าทางแบบนั้นทำให้อีกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเพราะความจริงแล้วเขาไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยสักนิดแต่....

"ฮะฮะฮะ...นายก็คิดเรื่องนั้นอยู่ใช่มั้ยล่ะโกคุเดระ?"

"ปละ....เปล่าซะหน่อยฉันคิดถึงตอนที่ฉันเสียท่าให้เจ้าซาคุโร่อะไรนั่นต่างหากเล่า!!"

"งั้นเหรอแต่ตอนนั้นน่ะชั้น....ขอโทษนะที่ชั้นถือแต่ทิฐิตัวเองจนทำให้นายต้องเจ็บหนักขนาดนั้นชั้น....."

นัยน์ตาสีเขียวมรกตน่าหลงใหลถึงกับเบิกกว้างเมื่อน้ำเสียงตอนท้ายมันดูจริงจังมากเสียจน...

"เจ้าบ้า...นายขอโทษฉันเป็นร้อยครั้งได้แล้วมั้งอีกอย่างฉันต่างหากที่เป็นคนอวดดี"

"แต่ถ้าหากชั้นดึงดันอีกสักนิด!!...."

"เรื่องมันจบไปแล้วอย่าไปพูดถึงมันอีกเลยนายก็เจ็บปางตายเหมือนกันนั่นแหละเจ้าโง่"

"แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เรื่องนี้มันรบกวนจิตใจชั้นมาตลอดชั้นไม่อยากให้นายต้องเจ็บชั้นสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่าถ้าหากชั้นยังมีชีวิตอยู่ชั้นจะไม่ยอมให้นายต้องเจ็บตัวแบบนั้นอีกเป็นอันขาด!!"

"ยามา....โมโตะ!!!"

ร่างบางอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองอีกทั้งยังไม่เข้าใจเหตุผลว่าเพราะอะไรคนคนนี้ถึงได้จริงจังมากขนาดนี้

"นะ...นายเมารึเปล่าเนี้ยจะมารำลึกถึงอดีตทำไมอ๊ะ!!!??....."

พูดยังไม่ทันจบประโยคร่างทั้งร่างก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมแขนแข็งแกร่งเสียก่อนแล้วจึงได้แต่ตัวแข็งทื่อเป็นหุ่นอยู่แบบนั้น

"ชั้นไม่ได้เมาโกคุเดระ...ชั้นจริงจังนะถ้าเป็นเรื่องของนาย"

จู่ๆอีกฝ่ายก็โผเข้ากอดตัวเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวดวงตาสีเขียวมรกตจึงได้แต่เบิกกว้างอยู่หลายนาทีกว่าจะเรียกสติกลับมาได้!

"ปละ...ปล่อยฉันยามาโมโตะเดี๋ยวใครเห็น!!"

มือบางเริ่มดันให้อีกคนออกห่างทันทีที่ตั้งสติได้ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่อยู่ในสถานที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้มัน!!....

"ฮะฮะ...ชั้นไม่แคร์"

"แต่ฉันแคร์!!....ปล่อย!!!"

"ชั้นจะปล่อยถ้านายสัญญาว่าคืนนี้จะให้ชั้นนอนกอดโอเคมั้ย?"

"เจ้าบ้าฉันไม่ใช่หมอนข้างนะเมื่อคืนก็กอดไปแล้วไม่ใช่รึไงห๊ะ!!?"

"งั้นก็ไม่ปล่อย!!"

"อ๊ะ!!??..."

ร่างทั้งร่างได้แต่ดิ้นขยุกขยิกไปมาเมื่ออีกฝ่ายรัดแน่นขึ้นไปอีกขืนเป็นแบบนี้มีหวังเขาโดนหนีบจนแบนแต๊ดแต๋อยู่ตรงนี้แน่!!!

"อื้อ!!...ก็ได้ๆ!!...แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนฉันหายใจไม่ออก!!"

"ฮะฮะฮะ...สัญญาแล้วนะ"

"ก็เออสิ!!...ปล่อยได้แล้ว!!"

กว่าจะหลุดออกมาได้ก็หลายนาทีพอสมควรถึงจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้าบ้านี่ถึงได้อยากนอนกอดตนนักแต่เวลาที่อ้อมแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนี้โอบกอดเขาเอาไว้มันให้ความรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

"อื้ม!!...จะปล่อยแต่ขออีกหนึ่งนาทีนะ"

"ไม่!!...ถ้าแกไม่ปล่อยคืนนี้ก็อย่าหวัง!!"

"โธ่ใจร้ายจังโกคุเดระโอเค...ปล่อยก็ปล่อย"

ร่างสูงยอมที่จะคลายอ้อมแขนแต่โดยดีแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เสียแค่ยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวานก็เท่านั้นแต่จะให้เจ้าตัวรู้ไม่ได้หรอกนะว่าระหว่างที่หลับเขาทำเรื่องไม่ดีอะไรไปบ้างไม่งั้นเขาคงหมดสิทธิ์แตะต้องร่างกายที่เขาหลงใหลไปตลอดชีวิตเลยก็เป็นได้

"คุณยามาโมโตะคะ...ขอรบกวนเวลาอีกเดี๋ยวได้มั้ยคะ?"

เสียงปริศนาดังขึ้นขัดจังหวะที่ทั้งสองกำลังยื้อยุดกันทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดชะงักค้างแล้วหันมามองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว

"อ่า~...คุณผู้พิทักษ์พิรุณของอัลเทีย...มีอะไรรึเปล่าครับ?"

"ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะแค่อยากจะขอคำปรึกษาเรื่องเทคนิคเล็กๆน้อยๆจากคุณพอดีว่าฉันใช้ดาบสั้นเป็นอาวุธแล้วคุณยามาโมโตะเองก็ใช้ดาบเป็นอาวุธเหมือนกันก็เลย...."

"งั้นฉันไปรอข้างล่างก็แล้วกันเสร็จธุระของนายแล้วก็ตามลงไปก็แล้วกัน!"

ร่างบางปลีกตัวออกมาทั้งๆที่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกจึงได้แต่ท่องไว้ในใจว่ามันเป็นเรื่องงาน..เรื่องงาน..เรื่องงาน!!..เป็นหน้าที่ที่จะต้องตีสนิทสืบล้วงเอาความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม!!..

ทั้งๆที่คิดแบบนั้นแต่สองขากลับพาตัวเองหลบเข้าไปในมุมอับข้างๆแทนมือบางทั้งสองข้างกำแน่นอย่างไม่เข้าใจตัวเองไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจให้ต้องทำแบบนี้จะบอกว่าเรื่องงานมันก็ไม่ใช่เพราะความคิดวูบหนึ่งที่แล่นเข้ามาในสมองมันบอกให้หยุด!!...และฟังบทสนทนาพวกนั้นซะ!!...นี่เขากลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมถ้าเป็นเรื่องของไอ้บ้านี่ถึงปล่อยไปไม่ได้!!?..

แต่แล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็เริ่มขึ้นทำให้คนที่กำลังทำตัวเป็นสโต๊คเกอร์ต้องหยุดความกคิดของตัวเองลง

"ดูคุณสองคนสนิทสนมกันดีจังเลยนะคะกับคุณผู้พิทักษ์วายุคนนั้น?"

"ฮะฮะฮะ..ก็ครับ..จะพูดยังไงดีล่ะ...ผมคนเดียวมากกว่าที่พยายามจะสนิทกับเค้า"

"ชอบเหรอคะ?"

"อ่า...แบบเพื่อนน่ะครับเพราะเราเป็นพาร์ทเนอร์กัน...ต้องออกไปทำงานด้วยกันบ่อยๆ"


เจอคำถามแบบนั้นเข้าไปทำเอาร่างสูงถึงกับตอบไม่เต็มปากเพราะมันขัดกับความรู้สึกมากเหลือเกินทั้งๆที่เขารักและหลงไหลในตัวโกคุเดระมากยิ่งกว่าใคร
และดูเหมือนคนที่แอบฟังเองก็ไม่ได้รู้สึกดีกับคำตอบของอีกฝ่ายนักมือคู่เรียวจึงได้แต่กำแน่นเสียจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อริมฝีปากอิ่มเม้นเข้าหากันเสียจนห้อเลือดไม่รู้ว่าทำไมถึงได้อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆให้กับคำว่า"แค่เพื่อนกัน"ไม่รู้ว่าทำไมที่อกด้านซ้ายมันถึงได้เจ็บแปล๊บขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ...นี่เขาเป็นอะไรไป?...

"แต่คุณผู้พิทักษ์วายุดูสวยมากเลยนะคะดูไม่ออกเลยว่าเค้าเป็นผู้ชายน่ะ"

"ฮะฮะฮะ...แถมฉลาดมากเลยนะครับโกคุเดระน่ะ"

บทสนทนาต่อจากนั้นเป็นยังไงร่างบางก็ไม่คิดจะฟังต่อแล้วเพราะมันไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับตัวเองเลยสักนิดสองขาเรียวพาตัวเองเดินออกจากโรงแรมที่จัดเลี้ยงอย่างไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง

ณ.วินาทีนี้ไม่อยากเห็นใบหน้าเอ๋อๆนั้นอีกแล้วไม่อยากได้ยินถ้อยคำเป็นห่วงเป็นใยพวกนั้นอีก...หากเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานถ้อยคำพวกนั้นมันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป!!
.
.
.
.
.
"คุณดีโน่เห็นโกคุเดระรึเปล่าครับเค้ายังไม่กลับห้องเลยไม่รู้หายไปใหนของเค้า?"

ยามาโมโตะพรวกพราดเข้าไปในห้องทำงานของบอสรุ่นที่สิบของคาบัคโลเน่แฟมิลี่เมื่อตัวเขาเที่ยวตามหาคนที่น่าจะกลับมาถึงปราสาทคาบัคโลเน่ก่อนเขาแต่กลับยังไร้วี่แววหรือแม้แต่เงาของเจ้าตัวจึงต้องรีบมาหาที่พึ่งสุดท้ายเผื่อจะรู้อะไรบ้างและดูเหมือนเขาจะคิดไม่ผิด

"หื๋มม์?...โกคุเดระคุงน่ะเหรอเห็นบอกว่ารีบอร์นเรียกตัวด่วนตอนนี้น่าจะอยู่ที่ปราสาทวาเรียนะแต่เอ๊ะ?"

แค่ได้ยินคำว่าปราสาทของพวกวาเรียนัยน์ตาสีเปลือกไม้ก็ถึงกับเบิกกว้างเพราะถ้าหากไปที่นั่นจริงๆเกือบเก้าสิบเปอร์เซนต์โกคุเดระจะต้องได้เจอกับเบลเฟกอลผู้พิทักษ์วายุของวาเรียแน่ๆไม่ใช่ว่ากลัวจะทะเลาะกันแต่ความสัมพันของทั้งคู่พักหลังๆมานี่มันไม่เหมือนเมื่อสามปีก่อนเลยสักนิด!!...

"...ครับ?"

ขานรับอีกฝ่ายเสียงอ่อยซะจนคนที่กำลังตั้งข้อสงสัยหัวเราะออกมาเบาๆเท่านี้ก็พอจะรู้แล้วว่าผู้พิทักษ์พิรุณของศิษย์น้องเขาหลงรักโกคุเดระ ฮายาโตะอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะสีหน้าเป็นกังวลกับสายตามืดมนแบบนั้นเขารู้จักดีที่สุด!!...แต่คนซื่อบื้ออย่างสึนะคงไม่มีทางดูออกแน่ๆ

"เค้าไม่ได้บอกนายเหรอ?"

"พอดีผม..."

"ทะเลาะกันรึไงฉันเห็นสีหน้าเค้าหมองๆน่ะ"

"เปล่าครับไม่ได้ทะเลาะแต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโกคุเดระกันแน่?"

"จะกลับก่อนมั้ยจะให้โรมาริโอ้ไปส่งที่สนามบิน?"

ถึงจะรู้สึกเกรงใจที่ต้องทำแบบนั้นแต่เพราะในตอนนี้ใจมันร้อนรุ่มยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดอย่างน้อยก็ขอให้มั่นใจก่อนว่าโกคุเดระจะไม่ได้เจอกันกับเบลเฟกอลที่ปราสาทวาเรียถึงจะรู้ดีแก่ใจว่าเบลเฟกอลมีภารกิจอยู่ก็ตาม

"รบกวนด้วยนะครับ"

"ไม่ต้องเกรงใจนายก็เหมือนคนในแฟมิลี่ฉันนั่นแหละตอนนี้งานก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกลับไปเคลียกันให้เรียบร้อยก่อนที่มันจะลามไปใหญ่โตก็แล้วกัน"

"ขอบคุณครับคุณดีโน่"











สองขาคู่ยาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปที่ห้องพักของเพื่อนร่างเล็กอย่างไม่คิดจะหยุดพักที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะไม่รู้ว่าต้องไปปราสาทวาเรียยังไงทั้งๆที่คุณดีโน่อุตส่าห์จะให้คนไปส่งแท้ๆแต่ไม่อยากจะรบกวนเค้าไปมากกว่านี้อย่างน้อยสึนะก็น่าจะรู้จัก!

ก๊อกๆๆ

"สึนะ!!"

ก๊อกๆๆ

"สึนะอยู่รึเปล่า!?"

มือหนาเคาะประตูห้องของเพื่อนร่างเล็กอยู่พักใหญ่แต่มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมายามาโมโตะจึงได้แต่ซบหน้าลงบนฝ่ามือตัวเองและไม่มีสิทธิ์โกรธใครได้ในเมื่อเขาเป็นคนผิดเองที่ไม่โทรมาก่อนป่านนี้สึนะคงยังทำภารกิจอยู่แน่ๆถ้าโทรไปตอนนี้คงไม่เหมาะเป็นแน่

"โกคุเดระ...นายเป็นอะไร?...โกรธชั้นเรื่องอะไร?"

มือถือถูกล้วงขึ้นมาอีกครั้งเบอร์ที่กดโทรออกคือเบอร์ที่เขาพยายามโทรตั้งแต่เมื่อคืนแต่ยังคงให้ฝากหมายเลขโทรกลับอยู่ร่ำไป

"ยามาโมโตะ!!??"

น้ำเสียงเล็กๆที่เอ่ยเรียกชื่อเขาทำให้ใบหน้าคมคายละออกจากหน้าจอมือถือแทบจะทันทีและจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก!!...

"สึนะ!!"

"มาทำอะไรที่นี่นายต้องอยู่กับคุณดีโน่ไม่ใช่เหรอ??...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า??"

"อา~~...ฮะฮะ...ชั้น..ชั้นทำให้นายเป็นห่วงสินะไม่มีอะไรหรอกชั้นแค่จะมาถามเจ้าหนูน่ะว่าเรียกตัวโกคุเดระกลับมาเพราะอะไร"

"เอ๋??...โกคุเดระคุง?...รีบอร์นน่ะเหรอ?"

"ฉันไม่ได้เรียกตัวเจ้าโกคุเดระมา!!"

"เจ้าหนู!!/ระ...รีบอร์น!!!"

"ดีจ้า!!"

จู่ๆคนที่ถูกกล่าวขวัญถึงก็โผล่พรวดเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทำเอาร่างเล็กเรือนผมสีน้ำตาลถึงกับผงะค้างอยู่หลายนาทีกว่าจะตั้งสติได้

"หมายความว่าไงเจ้าหนูที่บอกว่าไม่ได้เรียกตัวโกคุเดระกลับมาน่ะก็คุณดีโน่บอกชั้นมาแบบนั้นนี่นา??"

"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกนายยามาโมโตะ...หมอนั่นโทรมาขอลาหยุดงานสักพักแต่น้ำเสียงฟังดูเหมือนคนกำลังจะร้องไห้เลยนะ"

"ชั้นไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะหลังจากกลับมาจากเจรจากับอัลเทียเสร็จแล้วชั้นก็ไม่เห็นโกคุเดระอีกเลยโทรไปก็ไม่รับ..."

"แหงแซะ!!"

"หมายความว่าไงน่ะรีบอร์นไอ้แหงแซะเนี้ย!?"

"ก็หมายความว่ายามาโมโตะทำอะไรบางอย่างให้เจ้านั่นน้อยใจน่ะสิพอจะคิดอะไรออกบ้างมั้ยล่ะ?"

"คิดไม่ออกเลยจริงๆก็เมื่อวานเย็นเรายังคุยกันดีๆอยู่เลยยังไงชั้นต้องไปถามจากปากโกคุเดระเองนายพาชั้นไปปราสาทวาเรียได้รึเปล่าเจ้าหนู?"

"ฉันก็กำลังจะกลับไปที่นั่นพอดีแต่เจ้าโกคุเดระไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกนะเห็นบอกว่าจะไปพักอยู่กับชามาลน่ะ"

"ชามาล??...ใช่ตาลุงหน้าหื่นคนที่ไปดูโกคุเดระตอนศึกชิงแหวนรึเปล่า?"

"ใช่เจ้านั่นแหละหรือจะเรียกอีกอย่างก็คือครูสอนพิเศษของเจ้าโกคุเดระ"

"ครูสอนพิเศษ??..."

จู่ๆสีหน้าของร่างสูงก็ดูเครียดลงไปถนัดตาชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทุกๆครั้งที่รู้ว่ามีคนอื่นที่รู้จักโกคุเดระมากกว่าตัวเองแถมยังเป็นคนที่หน้าตาไม่น่าไว้วางใจอย่างตาลุงแอบจิตคนนั้นอีกทำไมเขาไม่เคยรู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันกันแบบใหนเป็นศิษย์อาจารย์กันยังไงและเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?

"นายอย่าทำอะไรที่มันกระทบต่อแฟมิลี่เด็ดขาดนะยามาโมโตะมีสติหน่อยไม่ใช่หลงจนไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้!"

"เจ้าหนู!!?"

ใบหน้าคมคายได้แต่ชะงักค้างกับคำพูดที่จี้ใจดำของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อแต่นั่นมันก็เหมือนกับว่าทารกต้องสาปที่แข็งแกร่งที่สุดคนนี้ดูออกอย่างแจ่มแจ้งว่าเขากำลังคิดอะไรและคิดยังไงกับโกคุเดระ

คิ้วสีนิลขมวดเข้าหากันเป็นปมแทบจะทันทีเมื่อคิดได้อีกทางว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรืออาจจะถูกห้ามจากทารกต้องสาปนี่ก็เป็นได้

"รีบอร์น!!...พูดแรงไปแล้วนะยามาโมโตะจะทำอะไรเล่าก็แค่มาตามหา...."

"แกน่ะหุบปากไปเลยเจ้าสึนะไม่รู้เรื่องอะไรอย่างแกน่ะ!!"

"ใช่แล้วล่ะสึนะ...ฮะฮะฮะ...ชั้นนี่มันขี้กังวลมากเลยแหะแต่บอกไว้ก่อนนะเจ้าหนูว่าชั้นจะไม่ยอมปล่อยมือเด็ดขาด!!"

"ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะไม่เล่นด้วยงั้นเหรอ?"

"ใช่!!"

"อืมม...ฉันจะไม่ปล่อยไปแน่ถ้าเจ้าสึนะต้องขาดผู้พิทักษ์ไป!!"

"ถึงตอนนั้นชั้นก็ยินดีรับโทษเจ้าหนู!!"

ใบหน้าน่ารักได้แต่มองเพื่อนสนิทร่างสูงกับทารกต้องสาปสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจความหมายที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันทั้งน้ำเสียงที่ดูจริงจังของยามาโมโตะที่เคยแต่จะหัวเราะร่าไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างทั้งสายตาที่แน่วแน่ของรีบอร์นนั่นอีก!??

...ตกลงทั้งคู่กำลังประกาศสงครามกันรึไงนะ??.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tobecontinue!!....

 ตัดฉับแบบสั้นๆนี่แหละค่ะ....แบบว่าเหนื่อยอ่ะเลยกะว่าจะเอาไปยัดในตอนหน้าเลยทีเดียวแต่คงจะไม่สามารถจบได้ในสามหรือห้าตอนเป็นแน่แท้แล้ว

สำหรับคนที่ไม่ชอบทานหวานจนเลี้ยนก็ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้มันนะคะสามารถข้ามไปได้เลย

เพราะแนวทางของเรื่องนี้และอีกทั้งสี่คู่เซเมะทั้งหลายมันหลงอุเคะจนหัวปักหัวปำจนไม่มีสติคิดถึงความถูกต้องทำนองนี้แหละ

ประมาณผู้(หญิง?)ชายข้าใครอย่าแตะ??...คงจะประมาณนี้ล่ะมั้งคะรักจนเก็บหรือปกปิดด้านมืดของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่หึงหวงอย่างไร้เหตุผลเหมือนคนบ้ากล้าทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะได้เอามาไว้ในครอบครอง...เนื้อเรื่งมันจะหนักหน่วงรุนแรงนิดนึงนะคะสำหรับคนที่ไม่อยากโดนทำร้ายก็ข้ามไปได้เยนะเพราะเรื่องนี้ซีรี่ส์นี้ทำสนองนี๊ดดตัวเองล้วนๆค่ะ...แบบว่าบางครั้งisayaaยังรู้สึกเลยว่าตัวเองชักจะออกแนวSขึ้นทุกวันๆไม่รู้เก็บกดอะไรนักหนาเน้อะ??

ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้วค่ะเจอกันตอนหน้าโน้นแหละค่ะฝันดีทุกท่านค่ะบัยายยย!!!