[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26][HBD GOKUDERA] รักล้นใจ!!The Series : 01(ver.8059)

[KHR] Fic.[8059,6927,D18,XS,B26] รักล้นใจ!! 

The Series : 01 (ver.8059)

:Fanfiction [KHR] 

:Pairing : 8059

:Dark Romance

:NC-17


คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ








.........เสียงก๊อกๆแก๊กๆกุกกักอยู่ที่ห้องฝั่งขวาดังอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนกระทั่งตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้วพาลทำเอาคนที่อาศัยร่วมห้องที่ฝั่งซ้ายพลอยนอนไม่หลับไปด้วยแต่...ไม่เป็นไรเพราะต่อเมื่อไม่มีเสียงพวกนั้นเขาก็ไม่คิดจะข่มตาหลับในตอนนี้อยู่แล้วนั่นก็เพราะ....


ร่างสูงใหญ่ของผู้พิทักษ์พิรุณของวองโกเล่นอนตะแคงข้างด้วยท่าทางสบายๆภายใต้ความมืดมิดจากฝั่งของตัวเองแต่นัยน์ตาสีเปลือกไม้กลับจับจ้องร่างบอบบางที่ตัวเล็กกว่าเขามากที่กำลังแกะๆแงะๆตกแต่งอาวุธกล่องของตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจโดยไม่ได้รู้เลยว่ามีเขาคอยจ้องมองตัวเองอยู่

พอเห็นใบหน้าสวยๆที่ฉายแววเย้อหยิ่งและจริงจังไปซะแทบจะทุกเรื่องแบบนั้นแล้วมันก็อดที่จะขบขันไม่ได้เมื่อคิดถึงตอนที่เจ้าหนูอัลโกบาเลโน่แจ้งเรื่องการจับคู่ห้องพักเมื่อวานเย็นที่พอเจ้าตัวรู้ว่าต้องจับคู่กับเขาแทนที่จะเป็นสึนะแล้วโวยวายเอ็ดตะโลเสียยกใหญ่ด้วยเหตุผลที่ว่าจำเป็นต้องจับคู่กับคนที่พูดภาษาอิตาลีไม่ได้เพื่อที่จะคอยสอนและคอยอธิบายเวลาที่จะต้องออกไปทำภารกิจคู่กัน...แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรออกจะถูกใจมากๆซะด้วยซ้ำแต่ผ่านไปแค่วันเดียวเสียงโวยวายที่ฟังยังไงก็ไม่ได้น่ากลัวก็สงบลงอย่างเหนือความคาดหมายของเขาเล็กน้อยเพราะคิดว่าเจ้าตัวจะหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่เขาทั้งอาทิตย์ซะอีก..

จะว่าไปคงเป็นเพราะในตอนนั้นก็ได้ล่ะมั้งที่ทำให้โกคุเดระมองเขาในแง่ดีขึ้นตั้งแต่หลังจากสู้กับแกมม่าคนของจีสโรเนโร่แฟมิลี่คราวนั้นก็ดูเหมือนเขาจะได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจมากขึ้นถึงแม้มันจะยังไม่ถึงครึ่งที่ร่างบอบบางมีให้กับสึนะก็เถอะแต่แค่นี้มันก็มากพอแล้วสำหรับเขาแต่...เขาจะไม่หยุดอยู่แค่นั้นหรอกนะก็ในเมื่อนับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะใกล้ชิดเจ้าของเรือนผมสีเงินนี้ให้มากขึ้น มากขึ้นอยากจะโอบกอด
ร่างบางๆนั่นด้วยอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยความรักและถวิลหาของเขาอยากจะสัมผัสลิ้มลองรสหอมหวานของริมฝีปากบางๆที่คอยแต่จะพ่นคำจาร้ายๆนั่นไม่มีที่สิ้นสุด!..

"ฉันรู้ว่าแกยังไม่หลับเจ้าบ้าเบสบอล!!...มาจับนี่ให้ฉันสักเดี๋ยวสิ!!"

"หื๋มม์?"

"ไม่ต้องมาหื๋มม์มาหาเลยบอกให้มาก็มาสิฟ๊ะทำไมต้องให้พูดร่ำไรด้วย!!"

"ฮะฮะฮะ...คร้าบๆเจ้านาย"

ริมฝีปากคมประดับรอยยิ้มที่ไม่ได้ถือสาหาความอะไรก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนที่โต๊ะก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้ๆสูดกลิ่นหอมๆของคนที่ไม่ทันระวังแล้วแขนแข็งแรงก็โอบหัวไหล่บางๆอย่างถือสิทธิ์เหมือนเช่นเคย

"ให้จับตรงใหนเหรอโกคุเดระ?"

ถึงจะถามไปแบบนั้นแต่สายตาเจ้ากรรมกลับจับจ้องอยู่ที่แก้มใสๆแต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ปลายจมูกคมเป็นสันมันเคลื่อนเข้าไปหากลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆแถวๆซอกคอแต่เหมือนกับยับยั้งชั่งใจเอาไว้ทันมันจึงหยุดอยู่แค่นั้น...หยุดห่างแก้มใสๆเพียงไม่ก็เซนต์

"เฮ้ย!!...หน้าแกใกล้ไปแล้วเฟ้ย!!"

"โอ้ย!!...ฮะฮะฮะ...โทษทีๆก็ฉันมองไม่เห็นนี่"

มือเรียวผลักใบหน้าคมคายออกไปให้ห่างจากตัวเองเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ที่ซอกคอขึ้นมาถึงแก้มของตัวเอง...มันก็ไม่อะไรหรอกนะเพียงแต่ว่าใจมันเริ่มเต้นโครมครามพิลึกไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่มันเป็นทุกครั้งที่ร่างสูงใหญ่นี่สัมผัสเขาทุกๆพื้นที่ที่ถูกสัมผัสมันรู้สึกร้อนวูบวาบซะจนหน้าหงุดหงิดและเป็นแบบนี้แค่กับคนคนนี้เท่านั้นกับคนอื่นไม่เคยจะรู้สึกแบบนี้เลยสักครั้ง!!...นี่เขากำลังเป็นอะไรไป??..

"กะ...แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีฉันแค่ให้จับกล่องไม่จำเป็นต้องมองอะไรเฟ้ย!!"

"อ้าวเหรอ...แต่ฉันอยากดูนี่ว่านายกำลังทำอะไรอยู่"

สองแขนแข็งแรงโอบคนที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้จากด้านหลังอีกครั้งพร้อมกับจับอาวุธกล่องของอีกคนพลิกไปหมุนมาแกล้งแหย่ยั่วอารมณ์ร่างบางให้หงุดหงิดเล่นๆ

"จับแบบนี้ใช่มั้ยโกคุเดระ?"

"ไม่ใช่!!...แบบนี้ต่างหาก!!"

เดือดร้อนเจ้าตัวต้องจับมือหนาที่ดูจะซุกซนให้จับให้ถูกที่ถูกทางก่อนจะก้มหน้าก้มตาไขๆหมุนๆไขควงเล็กๆในมือต่อและเป็นอยู่แบบนั้นหลายนาทีจนใบหน้าคมเกยลงมาบนหัวไหล่บางตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้สึก

"เสร็จแล้วยามาโมโตะปล่อยได้แล้ว!!"

"......"

"ยามา...อ๊ะ!!!??"

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคแก้มใสๆก็ถูกริมฝีปากคมโขมยจูบไปเรียบร้อยแล้วจนร่างทั้งๆแข็งเป็นหินราวกับถูกสาปดวงตาสีเขียวมรกตได้แต่เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อตัวเอง

"โกคุเดระ....ฉัน..."

"กะ...กะ...กะ...แก๊!!!....อะ...ไอ้ๆๆ..."

ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือเพราะความเขินอายหรือเพราะทั้งสองอย่างก็ไม่อาจรู้ได้ร่างบอบบางถึงไปได้ลุกขึ้นยืนตัวสั่นเทาชี้หน้าอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตายแต่กลับคิดสรรหาคำจะด่าไม่ออก!!

"ฮะฮะฮะ...โทษทีๆ...ฉันลืมตัวน่ะแต่แก้มนายนุ่มมากเลยนะโกคุเดระ"

"ฉัน...ฉันจะฆ่าแกไอ้บ้าไอ้คนงี่เง่านี่แน่ๆ!!!"

"ฮะ ฮะ ฮะ..."

ร่างสูงใหญ่ได้แต่ก้าวถอยหลบพายุลูกใหญ่ที่กำลังโหมกระหน่ำเข้าใส่มือหนายกกันกำปั้นเล็กๆที่ระดมทุบเข้าไปที่แผงอกแกร่งของตัวเองถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรแต่ก็แค่.....

"อ๊ะ!!...เฮ้ยย!!...ยามะ!!!..."

ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวหงายหลังลงไปบนเตียงนอนของตัวเองเมื่อหมดหนทางนี้แต่ยิ่งไปกว่านั้นมือของเขากลับรวบเอวบางๆของอีกคนเอาไว้จนล้มลงมาทับร่างของตัวเองถึงจะบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุก็เถอะแต่เก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์น่ะ...เขาจงใจ!!

"อ้า~~...ชักจะง่วงแล้วสิ...นอนด้วยกันนะโกคุเดระ"

ไม่ว่าเปล่าเขาตวัดร่างบางให้ลงมานอนข้างๆแล้วถือวิสาสะกอดเอาไว้แน่นถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูตกใจดิ้นขลุกขลักหาทางออกก็ตามที!

"ปล่อยฉันนะไอ้บ้าเบสบอล!!...ปล่อยช้านนนนน!!!!"







จนแล้วจนรอดคนที่พยายามจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขาก็สิ้นฤทธิ์กลายเป็นมุดเข้าหาความอบอุ่นที่แผ่นอกของเขาแทน..

นัยน์ตาสีเปลือกไม้จับจ้องที่หัวสีเงินที่เขาหลงไหลตั้งแต่แรกเห็นอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน...ยิ่งจ้องมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้นมากเท่านั้น...เขารักคนคนนี้...รักมากขึ้นทุกวันทุกวัน...แต่เขาไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าเจ้าตัวรู้ความจริง...แน่นอนว่าจะต้องถูกเกลียดมากกว่าตอนนี้อีกเป็นร้อยเท่าพันเท่าก็เป็นได้...ซึ่งเขายอมรับไม่ได้แน่ๆ!!

"ฉันรักนาย....โกคุเดระ"

ริมฝีปากคมกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคนที่ไม่มีวันได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นก่อนจะค่อยๆยันกายลุกขึ้นไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำเพราะมันคงจะไม่ดีแน่ถ้าหากเขาจะนอนกอดร่างบางไปจนกระทั่งเจ้าตัวตื่นขึ้นมาถึงจะนึกเสียดายอยู่บ้างก็เถอะ









"เราจะย้ายมาประจำการที่ฐานทัพในอิตาลีจนกว่าฐานทัพที่ญี่ปุ่นจะสร้างเสร็จและอีกอย่าง...."

"ทำไมล่ะรีบอร์น??"

"ฟังฉันพูดให้จบก่อนเจ้าห่วยสึนะ...แทรกขึ้นมาแบบนี้ลืมเนื้อหาสำคัญหมดกันพอดี"

"ขะ...ขอโทษ"

ใบหน้าน่ารักของบอสรุ่นที่สิบถึงกันหงอยลงทันทีที่ถูกตำหนิต่อหน้าทุกคนในห้องประชุมซึ่งนั่นก็หมายถึงหน่วยลอบสังหารวาเรียแห่งวองโกเล่ก็มาด้วยและดูเหมือนจะมีแฟมิลี่พันธมิตรอีกหนึ่งซึ่งก็คือบอสรุ่นที่สิบของคาบัคโลเน่แฟมิลี่มาร่วมด้วยอีกคน

"ไม่เป็นไรนะครับรุ่นที่สิบ"

 "ไม่เป็นไรโกคุเดระคุง...ขอบใจมาก"

เสียงใสๆของผู้พิทักษ์วายุปลอบใจบอสของตัวเองด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเช่นทุกครั้งเรียกรอยยิ้มของคนที่นั่งอยู่ถัดไปได้ไม่ยากแต่...อีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่สิ

สายตาของผู้พิทักแห่งสายหมอกมันบ่งชัดว่าไม่ค่อยพอใจเท่าที่ควรที่เพื่อนร่วมห้องของตัวเองจะไปกระซิบกระซาบกับคนอื่นถึงแม้จะรู้ดีว่าพวกเขาสนิทกันมากก็ตามทีแถม....ตัวเองยังไม่อยู่ในฐานะจะไปรู้สึกแบบนี้ได้อีก

"พวกนายจะตั้งใจฟังกันได้รึยัง!!?"

น้ำเสียงติดหงุดหงิดของทารกต้องสาปที่ตอนนี้คลายคำสาปลงได้แล้วดังขึ้นสยบทุกคำพูดของทุกคนเอาไว้ก่อนที่ทุกสายตาจะจับจ้องไปยังร่างที่กำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดดเป็นตาเดียว

"ตอนนี้มีแฟมิลี่ที่ตั้งตัวเป็นศัตรูของเราเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวคงจะเห็นว่าเพราะเราเป็นเด็กถึงได้คิดอยากจะลองดี...รายละเอียดและรายชื่อของทุกแฟมิลี่อยู่ในเอกสารตรงหน้าพวกนายแล้วเอากลับไปอ่านกันเองก็แล้วกัน..."

"อ้ออีกอย่าง...การทำภารกิจในครั้งนี้เราจะออกไปเจรจากันเป็นคู่เพราะพวกศัตรูแข็งแกร่งมากคู่ก็ตามที่พวกนายจับคู่ตามห้องนอนก็แล้วกัน"

"เอ๋/เอ๋/เอ๋!!!!???"

สามเสียงเอ๋ที่ดังจากอูเคะทั้งสามคนอันได้แก่บอสรุ่นที่สิบของวองโกเล่ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่และผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งหน่วยลอบสังหารวาเรียเรียกให้สายตาทุกคู๋เบนความสนใจไปที่ทั้งสามคนแทบจะทันที

"พวกนายสามคนมีปัญหาอะไรพูดมาทีละคนเริ่มจากนายสึนะ!!" 

"ปละ...เปล่าฉันแค่สงสัยว่ามุ...คือมุคุโร่คงไม่อยากจับคู่กับฉันล่ะมั้ง"

"ฉันว่านายคิดมากไปแล้ว...มุคุโร่อยากจะได้ร่างของนายจะตายคงไม่มีเหตุผลอื่นที่จะปฏิเสธ...จริงมั้ยมุคุโร่??"

"ก็....ขัดได้รึเปล่าล่ะครับ"

"ก็นั่นแหละที่กำลังกลัวน่ะ!!"

ใบหน้าน่ารักหันไปแยกเขี้ยวใส่ครูสอนพิเศษของตัวเองก่อนจะหันไปสบกับสายตาคู่พิศวงอย่างหวาดระแวงแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจคำทัดทานนั่นจึงได้แต่นั่งทำหน้ายุ่งอยู่เงียบๆ

"แล้วนายล่ะโกคุเดระ??"

"คะ...คือผมคิดว่าจะได้คู่กับรุ่นที่สิบน่ะครับเลย...ตกใจนิดหน่อย"

"แล้วไปคู่กับยามาโมโตะคงไม่มีปัญหาอะไรสินะ....แล้วนายล่ะฟราน?"

"คือผม....ไม่อยากคู่กับรุ่นพี่บ้าเลือดพรรค์นี้น่ะ...บอกตามตรงไม่ใช่สเป็คเลยจริงๆ"

"ว่าไงนะเจ้ากบ!!...ตายซะเถอะแก๊!!"

"หยุดก่อนทั้งสองคน...ฉันยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกให้พวกนายทุกคนรู้อีกเรื่องอ้อแล้วก็...ฮิบารินายคู่กับดีโน่ก็แล้วกัน"

"ฉันจัดการคนเดียวได้น่าเจ้าหนู"

"ไม่ได้นี่แหละที่อยากจะบอกศัตรูของพวกนายคราวนี้แข็งแกร่งมากกว่ามิลฟีโอเล่หลายเท่านักพวกนายไม่มีทางเอาชนะพวกนั้นได้ด้วยตัวคนเดียวแน่นอนถึงจะไปกันเป็นคู่ก็ไม่แน่ว่าจะเอาชนะพวกมันได้...ทุกคนต้องไปกันเป็นคู่ห้ามไปคนเดียวเด็ดขาดเพราะพวกนายทุกคนถูกหมายหัวกันเรียบร้อยแล้วไม่เว้นแม้แต่นาย...แซนซัส"

"ชิร์...น่ารำคาญ"

ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ทุกคนในหน่วยลอบสังหารวาเรียต่างก็รู้กันดีว่าบอสของพวกเขาชอบใจขนาดใหนและไม่ต้องเดาซะให้อยากว่าเจ้าตัวจะเลือกคู่กับใครซึ่งไม่มีทางเป็นผู้พิทักษ์อัสนีหรืออรุณแน่นอน!!




ร่างบอบบางของผู้พิทักษ์วายุเดินกอดซองเอกสารเนื้อหาการประชุมออกจากห้องอย่างหัวเสียที่ตัวเองไม่ได้จับคู่กันกับรุ่นที่สิบที่เขาเทิดทูลแต่กลับต้องมาใช้ชีวิตกับเจ้าคนที่มันฉวยโอกาสนอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืนซะงั้นกลายเป็นว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตและทำภารกิจร่วมกันกับเจ้าบ้าเบสบอลนั่นแบบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแทน...แบบนี้มันชั่งน่าโมโหนักเชียว!!...

ปังง!!!

ประตูห้องพักถูกกระแทกปิดลงอย่างน่าสงสารก่อนที่คนที่ออกแรงแทบจะทั้งหมดกระแแทกมันจะเดินโงนเงนมาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของตัวเองอย่างเซ็งสุดชีวิตมือบางดึงเอกสารในซองออกมาอ่านเนื้อหาข้างในทีละแผ่นๆจนในที่สุดก็ถึงแผ่นสุดท้ายแต่แล้วหลังจากอ่านเนื้อหาในนั้นจบคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจเพราะมันคือภารกิจที่พวกเขาต้องไปทำทั้งๆที่คุณรีบอร์นพึ่งบอกในห้องประชุมเมื่อกี้ว่าให้ไปทำงานด้วยกันเป็นคู่ๆแต่....

แอ๊ดด~~

"โกคุเดระ~...คุณดีโน่เรียกไปประชุมเรื่องภารกิจที่พวกเราจะต้องทำแน่ะ"

"นายกำลังทำอะไรอยู่เหรอหน้ายุ่งเชียว?"

คนมาใหม่ที่ไม่แม้แต่จะเคาะประตูเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของเขาด้วยสีหน้าท่าทางสงสัยระคนเป็นห่วงเมื่อดูเหมือนว่าใบหน้าสวยๆที่ตนหลงไหลทำไมมันถึงได้ยู่ยี่แบบนี้แต่คำตอบที่ได้มันกลับไม่ตรงประเด็นคำถามของเขาเลยสักนิด

"ทำไมแกถึงไม่รู้จักเคาะประตูเวลาเข้าห้องคนอื่นฟร๊ะเจ้าบ้าเบสบอล!!"

"ฮะฮะฮะ...นายเรียกฉันแบบนี้ตลอดเลยนะโกคุเดระนายลืมไปแล้วเหรอว่านี่ก็ห้องฉันเหมือนกันนะ...สงสัยฉันจะโดนเกลียดมากกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีกนะเนี้ย...แต่ถ้านายจะเปลี่ยนมาเรียกชื่อต้นฉันบ้างฉันก็ยินดีน้าา"

"พูดบ้าอะไรของแกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!!...ประชุมอะไรที่ใหนก็นำไปสิฉันไม่มีเวลาว่างทั้งวันหรอกนะ!!"

ร่างบางเด้งตัวเองขึ้นนั่งแทบจะทันทีแต่คนที่เข้ามาตามเขากลับนั่งลงที่ขอบเตียงของเขาแทนที่จะเดินนำเขาไปที่ห้องประชุมแถมสายตาที่จ้องมองมาที่ตนมันทำให้รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก...สายตาที่จริงจังแบบนี้มันอะไรกัน?

"โกคุเดระ...."

"อะ...อะไรของแก?!?"

"ฉันอยากให้นายเชื่อใจฉันนะ...ฉันอยากเป็นคู่หูทำภารกิจกับนายจริงๆนะ...เพราะฉนั้นได้โปรด...เชื่อใจฉันเถอะนะโกคุเดระ"

นัยน์ตาสีเขียวมรกตถึงกับเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองแต่ที่สำคัญกว่านั้น!!...มือหนาที่บีบที่ต้นแขนของเขาทั้งสองข้างทำไมมันถึงได้!...รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกแต่ไอ้ความเชื่อใจอะไรนั่น!...ถึงแม้ว่าเจ้าหมอนี่ไม่พูดออกมามันก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่รึไง?...เขาก็ต้องเชื่อใจคู่หูของเขาอยู่แล้วถึงแม้หมอนี่จะไม่ขอก็ตาม!...จะว่าไปก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกไว้ใจไอ้บ้าเบสบอลนี่มากขนาดนี้...ถึงจะทำตัวไม่ใส่ใจกับหน้าที่ของตัวเองในตอนแรกแต่พอเอาเข้าจริงก็ทำได้อย่างไร้ข้อบกพร่องทุกครั้งถึงจะรู้สึกน่ารำคาญบ้างในบางครั้งแต่...ทำไมสายตาของเขาถึงได้ละจากคนคนนี้ไม่ได้กันล่ะ?...

"โกคุเดระ?"

"ฉะ...ฉันรู้หรอกน่าเจ้าบ้ายามาโมโตะไม่จำเป็นต้องให้คนอย่างแกมาบอกก็ได้"

ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อพึมพำออกมาเบาๆให้อีกคนหยักยิ้มพอใจที่ร่างบางยอมที่จะเชื่อใจเขาและเพราะดีใจจนเกินเหตุหรือเพราะอะไรก็ตามทีมือหนากลับดันหัวไหล่เล็กให้นอนลงบนเตียงอีกครั้งแล้วตัวเองก็ตามขึ้นไปคร่อมเข้าไว้อย่างลืมตัวท่ามกลางความตกตะลึงของคนที่อยู่ด้านใต้

"ยะ...ยามาโมโตะ!!...กะ...กะ...แกจะทำอะไร!!??"

ร่างทั้งร่างแข็งทื่อเป็นหุ่นยนต์ไม่แม้แต่จะหายใจออกมาเมื่อจู่ๆคนด้านบนก็ทิ้งตัวลงมาทับตัวเองเอาไว้และ....

"ขออยู่แบบนี้แป๊บหนึ่งนะโกคุเดระ...จู่ๆฉันก็รู้สึกอยากจะกอดนายขึ้นมาน่ะ...อยากอยู่แบบนี้ไปอีกสักพัก"

"ยะ...ยามาโมโตะ...ไม่ใช่ว่าเราต้องรีบไปประชุมกับพวกดีโน่รึไง?"

"อา~~...นั่นสินะ...แต่โกคุเดระ!"

"อะ...อะไรของแกอีก!"

"คืนนี้ขอฉันนอนกอดนายอีกได้มั้ย?"

"ฝันไปเถอะเจ้าบ้า!!...มันจะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สองแน่!!"

"ฮะฮะฮะ...ฉันจะถือว่านั่นคือตกลงก็แล้วกันนะป่ะรีบไปหาพวกคุณดีโน่กันเถอะ"

"ห๊ะ!!...กะ...แกไอ้บ้า!!...ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่แกจะไม่มีวันได้ทำแบบนั้นอีกเด็ดขาด!!....."

ถึงแม้จะโวยวายสักแค่ใหนแต่ร่างสูงจอมเนียนกลับไม่คิดจะสนใจเขาเลยสักนิดแถมยังเดินจูงมือเขาไปได้อย่างหน้าตาเฉยอีกถ้าเป็นแบบนี้มีหวังคืนนี้เขาต้องกลายเป็นหมอนข้างให้ผู้พิทักษ์พิรุณบ้าพลังนี่อีกเป็นแน่!!


ก๊อกๆๆ

มือหนาข้างที่ว่างเคาะประตูห้องทั้งๆที่ประตูห้องมันแเปิดกว้างรอพวกเขาอยู่แล้วให้คนที่รออยู่แล้วด้านในหันมาส่งยิ้มเป็นมิตรให้ส่วนร่างบางอีกคนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างทำเพียงแค่ชำเรืองตามองน้อยๆแล้วหันกลับไปสนใจวิวด้านนอกต่อราวกับสองคนที่เพิ่งมาเป็นเพียงธาตุอากาศยังไงยังงั้น


"อ้าวมาแล้วเหรอทั้งสองคน...พอดีมีเรื่องอยากจะว่ายวานหน่อยล่ะนะทั้งโกคุเดระทั้งยามาโมโตะและแน่นอนว่า....เคียวยะด้วย"

ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองร่างบางที่ยังทำเหมือนไม่ได้ยินที่ริมหน้าต่างแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกับอาการที่ไม่ยอมตอบรับใครๆของลูกศิษย์สุดรักแต่ก็นั่นแหละหากไม่เป็นแบบนี้ก็ไม่สมกับเป็นเค้าล่ะนะ

"มีอะไรก็รีบๆพูดมาเจ้าม้าพยศอย่ามัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ!!"

"อ่า~..โทษทีๆ...พอดีชั้นอยากจะขอแรงพวกนายให้มาช่วยตรวจสอบแฟมิลี่พันธมิตรของชั้นหน่อยน่ะไม่ต้องห่วงเรื่องจะทำงานข้ามแฟมิลี่เพราะชั้นขออณุญาติทั้งรีบอร์นทั้งสึนะและก็รุ่นที่เก้าของวองโกเล่เรียบร้อยแล้วล่ะ"

"หมายความว่าไง?"

เป็นคนใบหน้าสวยเรือนผมสีเงินที่ดูจะข้องใจมากที่สุดถึงจะพอรู้รายละเอียดมาบ้างแล้วแต่มันก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมตัวเองต้องเข้ามาทำงานให้กับคาบัคโลเน่แฟมิลี่

"นั่นก็เพราะอัลเทียแฟมิลี่ไม่ใช่แฟมิลี่อ่อนๆที่เราจะจัดการให้อยู่หมัดได้ง่ายๆไงล่ะโกคุเดระ...ถึงแม้ว่าบอสรุ่นที่สิบจะเป็นผู้หญิงและแม้แต่ผู้พิทักษ์ส่วนใหญ่ของเธอจะเป็นผู้หญิงก็ตามทีแต่แรงหนุนจากด้านมืดของพวกนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลยและชั้นได้รับคำสั่งจากรุ่นที่เก้าของพวกนายว่าให้ทำทุกวิถีทางทำให้อัลเทียแฟมิลี่ยอมรับข้อเสนอของเราให้ได้และที่ต้องดึงพวกนายเข้ามาช่วยนั่นก็เพราะคนของชั้นไม่พอ
น่ะ...ฮะฮะฮะ"

"เจ้าบ้าเอ้ย!!...แฟมิลี่ของแกก็ออกจะใหญ่โตพูดมาได้ว่าคนไม่พอเนี้ยนะ!!"

"เอาน่าๆ...โกคุเดระคงจะยุ่งๆกันอยู่ล่ะมั้งแฟมิลี่ใหญ่มันก็งานเยอะแบบนี้แหละน่า"

"ยามาโมโตะพูดถูกแล้วล่ะ...ช่วงนี้คาบัคโลเน่มีปัญหานิดหน่อยน่ะแต่งานนี้ก็รอเวลาไม่ได้ซะด้วยสิเลยต้องขอความร่วมมือจากพวกนายน่ะ"

"ผมไม่อยากยุ่งกับพวกผู้หญิงเพราะงั้นผมขอผ่าน"

"ว่าไงนะเจ้าฮิบาริแก!!..."

ถึงจะอยากโวยวายหรือต่อว่าคนที่เงียบอยู่มาตั้งแต่ต้นมากขนาดใหนแต่ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีเงินก็ต้องเงียบลงเมื่อบอสรุ่นที่สิบของคาบัคโลเน่ยกมือปรามเอาไว้ซะก่อน

"ไม่เป็นไรโกคุเดระเพราะเคียวยะน่ะมีงานอ่างอื่นที่ต้องทำอยู่แล้วและถอนตัวไม่ได้ซะด้วย"

นัยน์ตาสีอำพันสบกับนัยน์ตาสีรัตติกาลอย่างสื่อความหมายและเป็นเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลที่เป็นฝ่ายหลบสายตาของร่างสูงใหญ่ก่อนเมื่อเจ้าตัวไม่อยากจะรับรู้ถึงความหมายที่ครูสอนพิเศษของตัวเองต้องการจะสื่อ

"เฮ้ยพวกนาย!!...เลิกเล่นบทพ่อแง่แม่งอนได้แล้วรีบๆบอกรายละเอียดมาว่าต้องเริ่มงานเมื่อไหร่และต้องทำอะไรบ้างเสียเวลายืดยาดกันอยู่นั่นแหละ!!"

"โกคุเดระ!!"

"โทษทีๆ...ชั้นลืมไปแล้วก็ไม่ได้เล่นบทพ่อแง่แม่งอนอะไรนั่นด้วยหรอกนะแต่..."

"ชั่งเถอะรีบๆบอกรายละเอียดมาได้แล้ว!"

"อ่า...คืองานน่ะเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปโกคุเดระกับยามาโมโตะจะต้องคอยติดตามชั้นเข้าไปเจรจากับอัลเทียแฟมิลี่รวมทั้งงานเลี้ยงกับงานสัมนาต่างๆที่อัลเทียแฟมิลี่จะปรากฏตัว...อย่าลืมว่าต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าใกล้พวกเขาไม่ว่าจะด้วยวิธีใหนตีสนิทกับผู้พิทักษ์ของพวกนั้นให้ได้"

"แล้วถ้ามันไม่เป็นไปตามนั้นล่ะคุณดีโน่มีแผนสำรองเตรียมไว้รึเปล่า?"

"จริงอย่างที่เจ้าบ้าเบสบอลพูดถ้ามันไม่เป็นไปตามที่เราคิดจะทำไง?"

"คงเลี่ยงไม่ได้หรอกนะถ้าจะต้องปะทะกันเรื่องนั้นก็คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกันล่ะ"

ใบหน้าสวยยิ้มกว้างอย่างถูกอกถูกใจกับคำตอบของบอสรุ่นทีสิบของคาบัคโลเน่เพราะไอ้เรื่องเจรจาตีซี้อะไรนั่นมันไม่ใช่แนวตัวเองอยู่แล้วแต่ถ้าเป็นเรื่องใช้กำลังล่ะก็งานถนัดเลยล่ะ!...เดี๋ยวได้เห็นดีกัน...อัลเทียแฟมิลี่!!











เพราะแบบนั้นเช้าวันนี้ทั้งสองคนถึงได้มาที่สนามบินส่วนตัวของคาบัคโลเน่เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปประชุมเจรจากับแฟมิลี่ที่เริมจะทำตัวเป็นคู่แข่งกับพวกเขาถึงตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันเป็นงานของวองโกเล่แต่ที่ต้องให้บอสของคาบัคโลเน่ไปช่วยเจรจาให้นั่นก็เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทั้งดีโน่และอัลโกบาเรโน่รีบอร์นยังไม่ยอมบอกพวกเขา...จึงได้แต่เดาว่ามันคงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคาบัคโลเน่ด้วยหรือไม่ก็คงเป็นเพราะประสพการณ์ที่มากกว่าของอีกฝ่ายก็เป็นได้

"ยามาโมโตะ...ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้"

"เรื่องอะไรเหรอโกคุเดระ?"

"เรื่องที่เจ้าม้าพยศกับคุณรีบอร์นยังไม่ได้บอกพวกเรา...คอยดูเถอะฉันจะต้องรู้ความจริงให้ได้!!"

"โกคุเดระ...นายอาจจะคิดมากไปก็ได้นะบางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้"

"แต่นายไม่สังเกตุเหรอว่าสีหน้าของม้าพยศมันเปลี่ยนไปเวลาที่พูดถึงอัลเทียแฟมิลี่น่ะ"

"เอ๋?...เปลี่ยนไปยังไงเหรอโกคุเดระ?"

"ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันแต่ฉันรู้สึกว่าสีหน้าแบบนั้นมันไม่ใช่ม้าพยศ...มันดูมืดมนจนเหมือนกับไม่ใช่ม้าพยศคนเดิมฉัน...."

"คิดมากไปแล้วโกคุเดระนายดูเครียดๆนะ...กังวลอะไรรึเปล่า?"

"ใช่แล้วล่ะโคุเดระคงกำลังกังวลอะไรอยู่แน่ๆใช่มั้ย??"

"อ๊ะ!!...มะ...ม้าพยศ!!"

จู่ๆคนที่ถูกกล่าวขวัญถึงก็โผล่มาเล่นเอาร่างบางเรือนผมสีเงินถึงกับสะดุ้งโหยงราวกับคนทำอะไรผิดจนผู้พิทักษ์พิรุณกับบอสรุ่นที่สิบของคาบัคโล่เน่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับความน่ารักของเจ้าตัวแต่....ใครจะรู้ล่ะว่าสิ่งที่ผู้พิทักษ์วายุกำลังกังวลมันจะเป็นความจริง!!

"เอ๊ะ!!??...ทะ...ทำไมเจ้าฮิบาริถึงมาด้วยล่ะใหนว่าขอถอนตัวไปแล้วไง??"

"มันเรื่องของผม...ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ!"

ร่างบอบบางเรือนผมสีรัตติกาลสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นทันทีก่อนจะเดินลิ่วขึ้นเครื่องไปโดยไม่สนใจอะไรอีกปล่อยให้อีกคนยืนโวยวายเดือดร้อนให้ยามาโมโตะต้องเข้ามาล็อคตัวเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะอาละวาดปาไดนาไมท์ระเบิดเครื่องบินทิ้งซะก่อนจะได้ออกเดินทาง

"ว่าไงนะแก!!...ใครจะอยากมีธุระกันคนอย่างแกกัน!!"

"โกคุเดระ~...ไม่เอาน่าอย่าใจร้อนนักสิสึนะบอกว่าให้ควบคุมอารมณ์หน่อยไม่ใช่
เหรอเดี๋ยวก็เสียงานหรอก"

สองแขนแข็งแรงรวบเอาร่างที่เล็กกว่าตนมากเอาไว้โดยไม่ได้กลัวว่าสูทของตัวเองจะยับแต่อย่างใดเพราะถึงยังไงสำหรับเขาการที่ได้กอดร่างบางนี้เอาไว้มันสำคัญกว่าอย่างอื่นก็ตามแต่....ถึงแม้ว่าสิ่งที่โกคุเดระกำลังกังวลอยู่ถึงแม้ว่าเขาเองก็รู้สึกได้ก็ตามทีว่าม้าพยศคนนี้มีบางอย่างเก็บงำเอาไว้แต่ถ้าหากเจ้าตัวไม่อยากบอกเขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาดถ้าหากมันไม่ดึงเอาคนในอ้อมแขนของเขาเข้าไปพัวพันด้วยล่ะนะแต่ถ้าใช่!!....

"ฮะฮะฮะ...อย่าถือสาเคียวยะเลยนะโกคุเดระ...เอาล่ะขึ้นเครื่องกันได้แล้วเดี๋ยวจะสายเอา"

เจ้าของเครื่องบินส่วนตัวราคาหลายสิบหลักเดินยิ้มแย้มอย่างไม่ถือสาหาความอะไรแต่ในใจลึกๆแล้วแอบแฝงความเคลือบแคงอะไรบางอย่างเอาไว้อย่างไร้สาเหตุถึงจะรู้ดีว่าที่ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่จะพูดถูกแต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับทุกคนตอนนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับร่างบอบบางลูกศิษย์ของเขาด้วยแล้ว...ยิ่งไม่อยากให้รู้เข้าไปใหญ่!!...


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tobecontinue!!............


เย้ๆๆ!!!!...จบได้อีกตอนแล้วค่าาาา!!!!!
จุดพลุจุดดอกไม่ไฟจนเพื่อนบ้านปาหม้อปากะละมังมาแว้ว!!!!

ยังไงเวลานี้ต้องยอมอดตาหลับขับตานอนให้กับเรื่องนี้ค่ะเพราะว่าจะลงให้เป็นของขวัญวันเกิดลูก(สาว!!??)ชายสุดที่รักว่าแล้วก็!!!!

HAPPY BRITH DAY GOKUDERA HAYATO!!!!!!!!
9/9 นะก๊าาาา!!!!!!!
ขอให้สวยวันสวยคืนเป็นที่รักของไอ้จอมเนียนตลอดไป!!!!!

บอกตามตรงเลยว่าใส่ใจวันเกิดของเหล่าลูกๆในจินตนาการม๊ากกกเป็นพิเศษค่ะวันเกิดตัวเองชั่งหัวมัน!!!!
//แต่ถ้าหากได้ไปนั่งปาร์ตี้กะคุณมุอิเนียนหรือม้าพยศแบบนี้จะใส่ใจมันมากขึ้นอ่ะยิ่งถ้าเป็นเฮียท่อนขาแล้วด้วยขอบอกว่าจะตั้งหน้าตั้งตานับมันเป็นวินาทีเลยจริงจริ๊งงงง!!!...อ๊ายยยคิดแล้วมีความสุขโคตะระเลยว้อย!!!!////

ฮะฮะฮะ...แบบว่าทำไมตรูเป็นได้ขนาดนี้ฟ๊ะ!!??...บางครั้งก็กลับมานั่งคิดหาเหตุผลเหมือนกันนะคะว่าทำไมตัวเองถึงเป็นเอามากขนาดนี้แล้วมันก็ไม่ใช่แค่สองเรื่องนี้เท่านั้นนะมันยังมีอีกมากมายหลายๆเรื่องแถมอยากจะแต่งมันไปซะทุกเรื่องอีกโอ๊ยยย!!!...แบบว่าใจอยากแต่เวลามันไม่เอื้ออำนวยว้อยยยยย!!!!!

คือก่อนหน้านี้ที่พอจะทำอะไรต่อมิอะไรได้เก๊าก็ดันไปใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในโรงบาลซะงั้นคุณพยาบาลก็ตรวจทุกชั่วโมงเลยนะจะหยิบมือถือก็ไม่ได้โยนริบไปเฉยเลยแล้วยิ่งตอนนี้ทำงานแล้วด้วยแต่โชคดีที่เข้างานแปดโมงเลิกบ่ายสามอ่ะค่ะเลยพอจะเหลือเวลาให้ทำกิจกรรมส่วนตัวบ้าง

พอพอพอ!!!!....ติดนิสัยชอบมาระบายความในใจที่บล็อคอีกแระนอนดีกว่าฝันดีค่ะทุกคนนนน!!!!