Fic.Attack on titan [Levi x Eren]Last light at the blue End.
(แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า) : 05
:Fanfiction Attack on titan
:Drama Incent
:NC-18+
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
****Remark!!!
บทความต่อไปนี้เป็นการรีไรท์ขึ้นมาใหม่ทดแทนบทความเดิมทั้งสองตอนคือตอนที่สี่กับห้าอ่ะนะที่ได้อันตธาลหายไปแล้วนะคะเพราะฉนั้นไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมเนื้อเรื่องมันแปลกๆ!!...สำหรับคนที่เคยอ่านทั้งสองตอนที่หายไปแล้วกลับมาอ่านใหม่อีกครั้งต้องขออภัยด้วยนะค่ะถ้าหากเนื้อเรื่องมันจะเปลี่ยนไป(เพราะอารมณ์มันอยู่คนละฟิลกับครั้งแรกจริงๆอาจจะไม่สนุกเท่าก็ขออภัยอีกครั้งค่ะ)มันมั่นใจจริ๊งว่าตอนเดิมมันสนุกกว่าน่ะ...ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเล้ยไม่ตายเถอะ
Isayaa!!!
"เฮ้ย!!!!....นายทำบ้าอะไรวะเอลวิน!!!!"
รีไวล์ดึงสติของตัวเองออกจากภวังค์ก่อนจะรีบวิ่งไปขวางปลายกระบอกปืนที่เพิ่งจะเป่าสมองร่างเล็กเรือนผมสีทองลงไปกองอยู่กับพื้นแต่ตอนนี้มันกำลังหันไปทางร่างโปร่งบางคู่หมั้นของเขาที่กำลังนั่งกอดร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสนิทแล้วร่ำไห้ปานใจจะขาดเอาไว้!!
"นายทำบ้าอะไรลงไปวะเอลวิน!!!"
"นายนั่นแหละหุบปากแล้วฟังฉันให้ดีๆรีไวล์!!!"
"โรส!!...เป็นรหัสลับที่อยู่ในมือถือของแขกชาวตะวันออกกลางทุกๆคนนายรู้ใช่มั้ยว่าฉันหมายถึงอะไรเพื่อน!!"
"อาร์มินเป็นลูกครึ่งตะวันออกกลาง...ฮึก...ไม่ได้หมายความว่าเค้าเป็นผู้ก่อการณ์ร้ายนะ...ฮือ~~..."
ใบหน้ามนที่อาบไปด้วยหยาดน้ำตาตะโกนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาทั้งๆที่ยังกอดร่างของเพื่อนสนิทคนเดียวเอาไว้แน่น
"เป็นแน่เพราะเค้าเป็นเพื่อนของนายแล้วห้องนี้ถูกติดเครื่องดักฟัง!!!"
"นายกำลังพูดบ้าอะไรของนายวะเนี้ยเอลวิน!!!"
รีไวล์ตวาดออกไปอย่างไม่อยากจะรับรู้หรือเชื่อในสิ่งที่ร่างสูงใหญ่กำลังพูดสองมือยกขึ้นกุมขมับอย่างคนที่คิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแต่เอลวินกลับไม่ยอมให้มันจบเพียงแค่นั้นและพยายามที่จะยัดเยียดความจริงให้กับเขา!!
"ฉันจะให้นายดูรีไวล์ว่าฉันกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่!!!"
"นายอยู่นั่นแหละ!!!...อย่าลุกขึ้นมานะอย่าขยับเด็ดขาดอยู่เฉยๆซะไอ้เด็กเวร!!!"
เอลวินหันปลายกระบอกปืนกลับไปขู่ร่างโปร่งบางที่กำลังทำท่าจะขยับลุกอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปรื้อชั้นวางของจนข้าวของกระจัดกระจายปล่อยให้เจ้าของบ้านอย่างเขายืนทำอะไรไม่ถูกมองใบหน้ามนสลับกับคู่หูร่างสูงใหญ่ไปมาอยู่แบบนั้นแต่ใครจะรู้เล่าว่าภายในใจตอนนี้มันกำลังเฝ้าภาวนาสวดอ้อนวอนขอพระผู้เป็นเจ้าที่เขาไม่เคยเชื่อมาก่อนว่าขอให้เรื่องที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้มันเป็นแค่ความฝัน!!...ไม่ใช่เรื่องจริง!!...มันไม่ใช่เรื่องจริง!!!...
"นี่!!!!...นี่ไง!!!"
อุปกรณ์สีดำเล็กๆถูกเอลวินดึงออกมาจากโคมไฟแล้วปาใส่อกของเขาร่วงลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่แทบเท้ายิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง!!...นัยน์ตาสีขี้รำคาญได้แต่สั่นระริกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจ้องมองอุปกรณ์ปริศนาที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีอย่างไม่อยากจะเชื่อตัวเองก่อนจะค่อยๆเงยขึ้นไปสบกับดวงเนตรสีมรกตที่แสนจะหลงไหลอย่างต้องการคำตอบระคนตัดพ้อในคราวเดียวกัน!!
"พนันได้เลยว่ามีอีกเป็นสิบในห้องนี้น่ะ!!!"
"อะไร!!...คุณเป็นคนมาเช่าห้องนี้เองนะครับ!!"
ร่างโปร่งบางรีบแย้งกลับไปหวังจะให้มันหักล้างกับข้อกล่าวหาที่อีกฝ่ายพยายามยัดเยียดให้และนั่นมันยิ่งทำให้คนกลางอย่างเขาสับสนหนักเข้าไปอีกเพราะยังไงซะเขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าเจ้าเด็กเหลือขอของเขาจะทำเรื่องแบบนี้ลงไปได้คนโกหกต้องเป็นคนอื่น!!...หรือมีอะไรบางอย่างมันผิดพลาดไป!!!
"เดี๋ยวนะ!!!....เดี๋ยวๆๆๆๆ!!!"
"ก่อนที่เราจะเดทกันชั้นเช็คประวัติของเอเลนหมดแล้วชั้นก็เคยบอกไปแล้ว!!...ประวัติของเอเลนใสสะอาดนะ!!!"
"อะไรนะครับ!!??...คุณรีไวล์เช็คประวัติของผม!!??"
"เห็นชัดเลยว่ามันไม่พอ!!...ไอ้เด็กนี่ทำงานให้กับพวกที่มันถ่ายรูปของนายฉันจะพิสูจน์ให้นายดู!!!!"
"ไม่จริง!!!...ชั้นไม่เชื่อนาย!!!...นายเข้าใจผิดแล้วเอลวิน!!!"...นายเข้าใจผิดแล้ว!!!!"
"นายไม่ยอมรับความจริงมากกว่ามั้งเพื่อน!!!...แน่จริงให้ฉันพิสูจน์สิวะตอนนี้นายใส่อะไรที่ไอ้เด็กนี่ให้บ้าง!!!"
"ไม่มีนี่!!!"
"แหวนไงเพื่อน!!!...พวกมันถึงไหวตัวทันไงเอาแหวนมาฉันจะพิสูจน์ให้ดู!!!....เอ้านี่นายถือปืนนี่ไว้นะแล้วถอดแหวนมาให้ฉัน!!!...เอาแหวนมาให้ฉันเอาแหวนห่านั่นมา!!!...ฉันจะพิสูจน์ให้นายดู!!!"
รีไวล์มองแหวนที่นิ้วนางด้านซ้ายของตัวเองสลับกับเจ้าของของมันที่ได้แต่นั่งส่ายหน้าไปมาร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสารจนเกินกว่าเขาจะทนดูได้อีกจึงรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นแทนเพราะไม่งั้นมีหวังเขาเป่าสมองไอ้คู่หูร่างสูงใหญ่นี่แล้วพาเจ้าเด็กเหลือขอของเขาหนีไปตอนนี้แน่ๆแต่เพราะมีอะไรบางอย่างที่มันยังค้ำคอของเขาเอาไว้...ทั้งตำแหน่ง...หน้าที่หรือแม้แต่ความถูกต้องพวกนี้เขาไม่เคยสนอยู่แล้วแต่ที่อยากจะรู้ก็แแค่...ความเชื่อใจ...ความจริงใจรวมทั้งความรักต่างหากที่เขาสน!!!
"ไม่!!...อย่าได้โปรด....ได้โปรด...ฮือ~~~...."
น้ำเสียงเว้าวอนระคนสะอื้นไห้ร้องของขึ้นมาทันทีที่เขาทำท่าจะถอดแหวนออกมันทำให้มือของเขาหยุดชะงักอีกครั้ง...ใบหน้าคมขบกรามแน่นอย่างระงับความรู้สึก...นัยน์ตาสั่นพร่าสะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวดเหลือคณามองเพื่อนร่างสูงใหญ่ที่ยื่นปืนมาให้อย่างชั่งใจเพราะถ้าหากบอกว่าประวัติที่เขาสืบมามันไม่เพียงพอถ้างั้นประวัติของหมอนี่ที่ส่งมาให้เขามันก็คงจะยังไม่พอเช่นกัน!!!
ถ้าหากเป็นเช่นนั้นเขาจะพิสูจน์ทั้งสองคนหากใครคนใดคนหนึ่งโกหกเขานี่แหละจะเป็นคนปลิดชีวิตมันเอง!!!...มือหนาถอดแหวนยัดใส่มือของเอลวินก่อนจะคว้าปืนมาจ่อไปที่ร่างสูงใหญ่ทันที!!!
"อย่าเอาปืนมาจ่อฉัน!!...อย่าบังอาจเอาปืนมาจ่อฉันหันไปจ่อหน้าไอ้เด็กเวรนั่นไว้เดี๋ยวนี้!!!!"
มือหนาตวัดปลายกระบอกปืนกลับไปหาร่างโปร่งบางทั้งที่ไม่รู้ว่ามันเป็นไปตามสัณชาติญาณหรือความจำใจกันแน่แต่แววตาทั้งสองคู่มันต่างก็ดูเจ็บปวดมากมายไม่แพ้กันในเมื่อต่างคนต่างก็รักกันมากเหลือเกิน
"เอาล่ะหลักการเป็นแบบนี้นะ...ถ้าหากแหวนนี่มีเครื่องส่งสัณญาณวิทยุมันจะรบกวนสเตอริโอนี่!"
ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปในห้องรับแขกอีกครั้งก่อนจะค่อยๆจ่อแหวนเข้าไปและเสียงที่ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางใจก็ดังขึ้น!!...ทำเอาร่างทั้งร่างของเขาแข็งข้างเป็นรูปปั้นที่ถูกสาปไปหลายวินาที!!!
ตึ๊ดดดดดด
"เห็นมั้ย!!??...ชัดรึยังรีไวล์!!!"
ปืนในมือร่วงหล่นลงไปเมื่อเรี่ยวแรงทั้งหมดมันหายไปกับความจริงที่ยากจะยอมรับใบหน้าคมหล่อเหล่าหันกลับไปมองร่างโปร่งบางที่เขารักสุดหัวใจอีกครั้งแต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเขาในตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรออกไป...เขาไม่รู้แล้วว่าต้องถามอะไรเจ้าเด็กเหลือขอของเขาอีกในเมื่อทุกความเชื่อใจของเขามันถูกร่างโปร่งบางที่เขาสุดแสนรักนี่ทำลายมันเสียย่อยยับ!!
นัยน์ตาสีขี้เถ้าพยายามหรี่มองใบหน้ามนที่ทำเพียงแค่ส่ายไปมาช้าๆแต่กลับไร้คำแก้ตัวใดๆหลุดออกมาจากปากอิ่มสีระเรื่อนั่นเช่นกัน...ราวกับเจ้าตัวยอมรับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความจริง!!
".....ทำไมล่ะเอเลน??...."
"ฮืออ~~......ฮึก....ฮึก......ผม....."
สองมือบอบบางพาตัวเองกระเถิบถอยหนีเมื่อชายผู้เป็นที่รักค่อยๆก้าวเข้ามาหาอย่างต้องการคำตอบแต่ตัวเองกลับไร้คำแก้ตัวอย่างสิ้นเชิง
"ตอบชั้นเอเลน.....มันเกิดอะไรขึ้น.....ระหว่างเราไอ้เด็กเหลือขอ...."
"ไม่!!...ผมไม่....ฮึก...."
ใบหน้ามนส่ายไปมาอย่างไม่รู้จะพูดหรือแก้ตัวยังไงทั้งๆที่ยังพยายามกระเถิบถอยหลังหนีเมื่อคุณรีไวล์ของตนยังคงก้าวเข้ามาหาจนกระทั่ง!!
"อึก!!...."
แผ่นหลังบางชนเข้ากับชั้นวางของในห้องไร้หนทางที่จะหลบหนีอีกต่อไปมือบางจึงค่อยๆควานหาวัตถุบางอย่างที่อยู่ในซอกของชั้นวางของแล้วกำเอาไว้แน่นแต่ใจจริงๆแล้วไม่อยากจะทำแบบนี้เลย...ไม่อยาก!!!
"ตอบชั้นมาสิเอเลน!!"
ปัง!!!!!!
"อั๊กก!!...."
ปัง ปัง ปัง!!!!
ร่างโปร่งบางตัดสินใจยิงปืนกระบอกเล็กที่แอบเอาไว้ออกไปก่อนจะรีบกระโดดออกไปทางหน้าต่างทั้งๆที่จะแค่ขู่แต่กลับ!!!
"เฮ้โดนตรงใหนรึเปล่า!!??"
"โดนที่ไหล่น่ะ!!"
"ฉันบอกนายแล้วว่าไอ้เด็กนี่จะทำนายตายสักวัน!!"
เอลวินวิ่งเข้ามาประคองชายหนุ่มขึ้นก่อนจะรีบกระโดดตามร่างโปร่งบางไปแต่ยังไม่ทันจะออกตัววิ่งก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง!!
"เอลวิน!!!...อย่า...."
"จะพยายามก็แล้วกัน!!..."
ร่างสูงใหญ่ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ก่อนจะออกตัววิ่งตามเจ้าเด็กตัวร้ายไป...แต่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดกับคำขอของคู่หูของเขาไม่ใช่น้อยทำไมจะไม่รู้ว่ารีไวล์ขอไม่ให้เขาฆ่าเด็กนั่นแต่คนที่ยั้งมือไม่เป็นแบบเขามันเป็นเรื่องที่ยากมากพอๆกับพอให้เขางดกินแฮมเบอเกอร์เดือนหนึ่งเลยทีเดียวเพราะขนาดคนที่เขารักเขายังยิงได้นับประสาอะไรกับคนรักของคนอื่น!!!
ใบหน้ามนหันกลับไปดูเมื่อเสียงกุกกักๆดังใกล้เข้ามาแล้วลมหายใจก็ต้องขาดห้วงเมื่อคนที่ตามมาไม่ใช่คุณรีไวล์...จะเป็นอะไรมากรึเปล่านะ??...มือบางยกขึ้นปาดหยดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาบทบังทิศทางหนีก่อนจะเพิ่มความเร็วของตัวเองขึ้น!!
"ผมขอโทษ.....ผมขอโทษ...ฮึก...ฮึก..."
ริมฝีปากอิ่มพร่ำกล่าวคำขอโทษที่อีกคนไม่มีทางได้ยินไปตลอดทางทั้งๆที่ยังวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่งจนสุดชีวิตพลางหันกลับไปมองร่างสูงใหญ่ที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆเป็นระยะๆ...ทั้งๆที่ร่างกายสูงใหญ่มากขนาดนั้นแต่กลับวิ่งเร็วผิดกับคนทั่วไปมากคล่องตัวมากขนาดนี้สินะถึงได้มาเป็นนักสืบคุณรีไวล์ของเขาก็คงไม่ต่างกันคงจะคล่องตังมากแบบนี้แน่ๆหรืออาจจะยิ่งกว่านี้!!!
มือบางยกไม้กระดานที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้าพาดข้ามไปยังกำแพงแล้ววิ่งข้ามไปอย่างรวดเร็วและไม่ลืมที่จะยกมันทิ้งลงไปข้างล่างเพื่อไม่ให้อีก่ายตามมาทัน...นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ยังชื้นแฉะเหลือบมองคนที้วิ่งตามมาอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงกำแพงไป!!
บรืนน บรืนน บรืนนน!!!!
"เวรเอ้ย!!!"
ร่างสูงใหญ่สบถออกมาอย่างหัวเสียหลังจากกระโดดเทคตัวขึ้นมานั่งบนกำแพงได้แต่ก็ช้าไปเพียงไม่กี่ก้าวเมื่อร่างโปร่งบางวิ่งไปขึ้นรถที่รออยู่แล้วหนีไปซะก่อน
"ชริ!!"
"วอลโว่สีเขียว 92NPR75!!"
มือหนาล้วงมือถือขึ้นมาบอกทะเบียนรถให้กับหน่วยติดตามสัญญาณดาวเทียมให้ค้นหาต่อไป
.
..
.
.
.
.
.
"เจริญล่ะพี่น้องเอ้ย...ไมค์จิ๋วสิบกล้องวงจรห้าและอีกสองตัวในห้องนอน"
ร่างสูงใหญ่ถือเอาหลักฐานทั้งหมดที่ยังค้นหาได้ไม่ถึงครึ่งมาให้รีไวล์ที่นั่งให้หน่วยพยาบาลทำแผลอยู่ดูและเขาก็ทำเพียงแค่มองมันเหมือนขยะเท่านั้นในตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาสนใจได้อีกแล้วนอกจาก.....
"เป็นไปไม่ได้...เอเลนเปลี่ยนหลอดไฟยังไม่เป็นด้วยซ้ำ..."
"คู่หมั้นนายทำงานพวกนี้อย่างมืออาชีพรีไวล์...ถ้าหากโดนปล่อยคลิปฉาวบนยูทูบก็หวังว่าลีลาจะเด็ดดวงนะ"
"หึ!....."
เขาได้แต่เค้นเสียงหัวเราะเย้ยหยันให้กับความโง่เขลาของตัวเองเพราะตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยเอะใจเลยว่าคนที่เขารักมากที่สุดจะกลายเป็นหนอนได้แบบนี้
".....ชั้นมันตาถั่ว"
"โบราณเค้าว่าไว้...ความรักทำให้คนตาถั่ว"
"เหรอ!!...อย่างนายจะไปรู้อะไรกับความรัก"
"ครั้งหนึ่งในคองโกครั้งสองในเบลูสกับสาวคนเดิมและครั้งสุดท้าย.....ฉันไม่ใช่ก้อนหินไร้ใจนะพวก"
"หึ...นายจะบอกว่ารักอาร์มินทั้งๆที่เพิ่งจะเป่าสมองเค้าไปเนี้ยนะน่าขำชะมัด!!"
"จริ๊ง!...ฉันรักเด็กนั่นจริงๆแต่...ฉันแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องหัวใจเอาไว้คนละครึ่งน่ะเอาเถอะลองคิดซิว่าเอเลนจะไปใหนได้บ้าง...บ้านเพื่อนบ้านพ่อแม่?"
"ไม่รู้...ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเอเลนเลย...ที่รู้ก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วนี่"
"อา~~..."
ไม่อยากจะตอกย้ำหรอกนะว่าคู่หูร่างสันทัดของเขาหลงเด็กจนไม่ลืมหูลืมตาทั้งๆที่ในประวัติที่ส่งไปให้เขาอ่านก่อนจะมาเจอกันบอกว่าเป็นคนรอบคอบและระมัดระวังตัวที่สุดแท้ๆหรือบางที....ตัวเขาเองอาจจะยังไม่รู้จักความรักเหมือนรีไวล์ก็เป็นได้แต่...ไอ้ที่เจ็บแปล๊บๆที่อกข้างซ้ายตอนนี้มันคืออะไร?...รีไวล์จะรู้สึกแบบนี้อยู่รึเปล่าถึงได้ทำสีหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้แบบนั้น
"นี่หาวอลโว่เจอรึยัง??"
เอลวินหันกลับไปถามลูกน้องที่กำลังค้นหารถเป้าหมายด้วยสัญญาณดาวเทียมแต่คำตอบที่ได้รบกลับมามีเพียงแค่การส่ายหน้าเท่านั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างหน่ายๆที่ยังมืดแปดด้านอยู่แบบนี้...มันหมดหวังอย่างถึงขีดสุดจริงๆทั้งๆที่คิดว่าหมดหวัง!!....
RRR RRRR~~~
เสียงมือถือของรีไวล์ดังขึ้นทำลายความเงียบงันทั้งคู่จึงมองหน้ากันด้วยความแปลกใจก่อนจะตัดสินใจคว้ามือถือไปให้ลูกน้องต่อสัญญาณดักฟังทันที!!...
"เรียบร้อยครับ!!!"
หนึ่งในลูกน้องหันมาพยักหน้าบอกให้รู้ว่าตนต่อสัญญาณเรียบร้อยแล้วให้ทั้งคู่รับรู้และเอลวินเองก็พยักน้าให้คู่หูร่างสันทัดของเขารับสายทันที!!
"ฮัลโหล!"
[อย่าแกะรอยนะครับผมพูดเสร็จแล้วก็จะวางสาย!!.......ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ...ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้...]
"งั้นบอกชั้นสิเอเลน!!...การมาอยู่กับชั้นเพื่อสอดนมชั้นเท่านั้นเองน่ะเหรอ!?"
[...ผม...อึก...]
"บอกเหตุผลชั้นเอเลน...พูดสิว่านายไม่เคยรักชั้นเหตุผลของนาย..."
[ผม....ฮึก...]
มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากตัวเองสกัดกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้...จะให้พูดออกไปได้ยังไงว่าไม่รักก็ในเมื่อหัวใจทั้งดวงมันมีแต่ความรักที่มอบให้ผู้ชายคนนี้ไปจนหมดแล้วแต่....
"เอเลนอย่าเอาแต่เงียบชั้นขอร้อง....อย่าปล่อยให้ชั้นกลายเป็นไอ้หน้าโง่แบบนี้...ไอ้เด็กเหลือขอ"
[คุณรีไวล์!!...ผมขอโทษผมไม่เคยคิดว่าคุณ.....ผมขอโทษ...ฮึก...ฮึก...]
"งั้นบอกชั้น...เหตุผลของนาย"
[เมื่อหกปีก่อนผมได้พบกับเขาคนนั้น...เขาพาผมไปสู่ศัทธาของเขา....ทุกอย่างมีเหตุผลผมรู้ว่าผมมีเป้าหมายในชีวิต....พ่อของผมเค้า....."
"...นายหลอกชั้น...ที่ผ่านมานายหลอกชั้นมาตลอดเลยสินะ...หึหึ...ชั้นมันโง่จริงๆนั่นแหละ"
[ไม่ใช่นะครับ!!...คุณรีไวล์อย่าโทษตัวเองแบบนั้นผมระ.......]
[ผม....ผม...]
ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดดด~~
"เอเลน!!!....เอเลน!!!"
"เอเลน!!!"
รีไวล์ตะโกนเรียกชื่อของคนจากปลายสายราวกับว่าอีกฝ่ายยังฟังเขาอยู่ทั้งๆที่รู้ว่าไม่แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหวัง...แอบหวังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจว่าเจ้าเด็กเหลือขอของเขาจะต้องกลับมา...กลับมาอยู่ข้างๆเขาอีกครั้ง!!..
.
.
.
.
.
.
.
.
"ขอโทษ....คุณรีไวล์ผมขอโทษ...ฮึก..."
"ผมรักคุณ...อึก...ผมรักคุณ...."
แผ่นหลังบางครูดลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นในตู้โทรศัพท์อย่างอ่อนแรงมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะซุกใบหน้าลงไปแล้วร่ำไห้อย่างกับคนเสียสติริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อเฝ้าแต่พร่ำขอโทษคนที่ตัวเองเพิ่งจะจากมาอยู่ซ้ำๆเพราะถึงแม้ว่าเขาจะรักคนคนนั้น...รักคุณรีไวล์มากขนาดใหนก็ตามแต่เขายังมีสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งต้องทำและไม่สามารถปฏิเสธได้รออยู่!!....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tobecontinue!!!!!!
จบไปอีกตอนแล้วสำหรับการรีไรท์!!!
ฮะฮะ...รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะทั้งๆที่ยังมีอีกเรื่องใหเต้องกลับไปงมต่อน่ะค่ะแต่ปิดเรื่องนี้ลงได้ก็เหมือนกะบภูเขากใหญ่มันทลายลงแล้วเน้อะฮะฮะ
สำหรับตอนที่หกนี่เป็นของเดิมที่เคยลงไปแล้วนะคะใครที่เคยอ่านแล้วจะข้ามไปเลยก็ไม่ว่ากันแต่ถ้าหากจะสังเกตุกันจะรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นๆมั้ย?
นั่นก็เพราะว่าตัดออกมาจากตอนที่สี่นะนแหละค่ะตอนแรกกะจะอัดมันควบสองตอนรวดแต่พอลองเข้ามาดูก็รู้สึกว่ามันยาวม๊ากกก็เลยตัดออกมาอย่างที่เห็นนี่แล
สุดท้ายก็ยังคงขอขอบคุณที่ยังแวะเวียนปันเข้ามาเยี่ยมบล็อคของisayaa กันนะคะเข้ามาทีไรยอดวิวมีแต่เพิ่มกับเพิ่มทั้งๆที่มันยังไม่อัพอะไรเลยขอบคุณมากจริงๆค่ะขอให้มีความสุขกับการอ่านทุกคนนะคะ
บั้ยบาย!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น