้Fic.Attack on titan [Levi x Eren]Last light at the blue End. (แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า) : 06

Fic.Attack on titan [Levi x Eren]Last light at the blue End.
(แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า) : 06

:Fanfiction Attack on titan

:Drama Incent

:NC-18+


คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ












ร่างที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของร่างบางยังคงนั่งสะอึกสะอื้นอยู่ในตู้โทรศัพท์...มือบางๆทำได้เพียงใช้เป็นที่ซุกของใบหน้าตัวเองเท่านั้นไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย...หรือบางทีที่ไม่ยอมยกขึ้นมาปาดหยาดน้ำแห่งความเจ็บปวดนั่นก็เพราะต่อให้เช็ดไล่มันยังไงก็ไม่มีทางเหือดแห้งก็เป็นได้....

ใบหน้ามนค่อยๆละออกจากฝ่ามือของตัวเองเมื่อรู้สึกถึงเงาของใครบางคนทาบทับลงมาบนร่าง...ฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้าทำให้มือบางที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตาค่อยๆยื่นขึ้นไปจับทั้งๆที่ยังสั่นระริกและทันทีที่มือทั้งสองสัมผัสกันร่างบอบบางก็ถูกกระชากเข้าไปไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง...ริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบเบาๆที่ขมับสีน้ำตาลแทนคำปลอบโยนพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

"ไม่มีอะไรต้องเสียใจ...นายทำถูกแล้วเอเลน...คนดีของฉัน"

"ฉัน...ทำถูกแล้วจริงๆใช่มั้ยแจน...ฮึก...ฮึก...ฉัน..."

"ฉันรู้เอเลน...ฉันรู้ดียิ่งกว่าใครว่านายรักเขานั่นเป็นสิ่งที่พระผู้เป็นเจ้าไม่สามารถห้ามได้แต่...พระองค์จะอยู่ข้างๆเราเสมอเพื่ออุดมการณ์...เพื่อเป้าหมายของเรา"

"พระผู้เป็นเจ้า......."

ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอยและแผ่วเบาก่อนจะโอบกอดร่างสูงให้แน่นขึ้นแล้วซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นที่แผงอกของอีกคนถึงแม้ว่ามันอบอุ่นแต่มันกลับ....ไม่มากพอที่จะเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำดวงนี้ให้มันบรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้เลยแม้แต่น้อยกลับยิ่งทำให้นึกถึงอ้อมกอดของใครบางคนที่พร้อมจะอ้าแขนรับและทำให้ตนคลายความทุกข์และความเจ็บปวดให้หายไปในพริบตาเพียงแค่ได้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเค้าคนนั้นหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้มันก็ลืมความเจ็บปวดทุกสิ่งอย่างได้อย่างเหลือเชื่อ...แต่ตอนนี้ตนมีสิ่งสำคัญที่จะต้องทำให้สำเร็จมากกว่าอย่างอื่น!!

"ไปกันเถอะเอเลน...ไปสู่จุดมุ่งหมายของเรา!!"

.
.
.
.
.
.
.
"สายตัดไปแล้ว!!!"

รีไวล์รีบหันไปบอกเหล่าลูกน้องที่กำลังค้นหาสัญญาณทางดาวเทียมอยู่ข้างๆ

"ได้เรื่องมั้ย!!??"

"สั้นไปต้องยาวกว่านี้!!"

หนึ่งในลูกน้องตอบขึ้นเมื่อจอภาพยังไม่ปรากฏสิ่งใดให้เห็นนอกจากแมงวี่จำนวนมากกับเสียงซ่าเท่านั้น

"ไม่เป็นไรกรอเทปกลับลดเสียงไอ้เด็กนั่นลงเร่งเสียงแบล็คกราวขึ้น!!!!"

ทั้งสี่คนต่างก็พยายามฟังและนึกหาสถานที่ที่ร่างบางควรจะอยู่แต่เสียงที่พวกเขาได้ยินมันกลับมีเพียงเสียงรถยนต์...เสียงรถยนต์ที่วิ่งด้วยความเร็วสูงเหมือน!!!...รีไวล์เบิกตาขึ้นเหมือนกำลังนึอะไรออกว่าที่นั่นมันคือที่ใหน!!

"ที่ใหนวะ??"

ร่างสูงใหญ่สบถออกมาอย่างหงุดหงิดทั้งๆที่หัวสมองอันชาญฉลาดกำลังระมวลผล
อย่างหนักแต่แล้วรีไวล์ก็โผลงออกมาซะก่อน!!

"น่าจะเป็นถนนแมรี่ทรอส!!!"

"พวกเขากำลังจะออกจากมาเรีย!!!...กำลังจะไปใหนของมัน!!??"

ทั้งคู่มองหน้ากันราวกับว่าคำตอบจะลอยอยู่บนหน้าของอีกคนในเมื่อพวกเขาเปรียบเสมือนจอมวางแผนและหัวสมองของรัฐบาลแต่แล้วทุกความคิดต้องหยุดลงเมื่อ!!...

RRRR RRRRR~~~

มือถือของรีไวล์ดังขึ้นอีกครั้งและนั่นมันทำให้สายตาทุกคู่มองมาเป็นตาเดียวแต่กลับไม่ใช่สายที่ทุกคนคาดหวัง...มันก็แน่ล่ะใครมันจะโทรมาให้สะกดรอยอีกเป็นครั้งที่สองในเมื่อเอเลนเองก็บอกว่าอย่าสะกดรอย...แต่กลับเป็นสายจากเจ้านายของพวกเขาแทน

"ท่านรัฐมนตรีโทรมา!!"

รีไวล์คว้ามือถือขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดสายดาต้าออกเพราะในตอนนี้เขาเชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหวังว่าจะเชื่อใจใครบางคนได้

"ครับท่าน!"

[ให้ตายเถอะ!!...ทำอะไรอยู่คณะตัวแทนจากทรอสลงจากเครื่องแล้วรีไวล์ทำไมนายไม่ไปต้อนรับ...นายกำลังทำบ้าอะไรอยู่กันแน่!!]

เสียงจากปลายสายตัดไปแล้วทำให้ชายหนุ่มกรอกตาไปมามองเพดานอย่างรู้สึกผิดระคนหงุดหงิดไปในตัวมันก็สมควรแล้วที่เขาจะโดนตำหนิในเมื่อเขายังไม่ได้รายงานความคืบหน้ากับท่านรัฐมนตรีเลยตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งวันอยู่แล้ว

"คณะตัวแทนพึ่งจะลงจากเครื่องบินเพื่อมาร่วมประชุมสุดยอดที่ชิน่างั้นเหรอ?"

รีไวล์พึมพำออกมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะเงยขึ้นไปสบตากับเพื่อนร่างสูงอีกครั้งและผลก็คือ!!!

"พวกมันจะยิงตัวแทนว่ะ!!...ใครจะขับเนี้ย!!!"

"ผมเองครับ!!!"

"งั้นไปเลยไปกัน!!...เร็วเข้า!!!"

เอลวินโวยวายขึ้นมาก่อนจะคว้าปืนคู่กายมาเหน็บที่เอวแล้ววิ่งออกไปที่ประตูพร้อมกับหนึ่งในลูกน้องที่อาสาเป็นคนขับรถให้แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นประตูก็ต้องหยุดชะงักซะก่อน

"เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ยเอางี้เลยเหรอห๊ะ!!...เฮ้ยนี่นายไม่คิดอะไรบ้างเลยเหรอวะเอลวิน!!!"

"นายก็คิดไปซี่...นายก็เป็นหนึ่งในสมองของรัฐบาลไม่ใช่เหรอ??"

ร่างสูงใหญ่พูดจบก็ปัดตูดออกไปทันทีปล่อยให้รีไวล์อยู่ที่นี่ใช้ความคิดต่อคนเดียวทั้งๆที่คนที่ควรจะไปมันเป็นตัวเขาเองมากกว่าแท้ๆ...มันจะต้องเป็นเขาเท่านั้นที่จะหยุดเจ้าเด็กเหลือขอของเขา!!...ถึงจะพอรู้เหตุผลที่เอลวินไม่ยอมให้เขาไปด้วยก็ตามทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถลงมือทำร้ายไอ้เด็กเหลือขอได้ในตอนนี้แต่เขาก็ควรจะเป็นคนไป!!

Audi A4 1.8 tfsi ทะยานไปบนถนนที่มุ่งหน้าสู่ถนนแมรี่ทรอสด้วยความเร็วสูงสุดของมันเพราะถนนสายนี้มันเป็นเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่สนามบินนานาชาติได้ด้วยนั่นเอง...ถ้าหากว่าเขาคิดถูกจริงๆเอเลนจะต้องทำแบบนั้นแน่นอน!!..
รถยนต์คันหรูปาดซ้ายแซงขวาเข้าสู่ถนนสายหลักอย่างไม่เกรงใจรถคันอื่นที่ร่วมไปบนเส้นทางเดียวกัน!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งสิ่งกว่าใครนั่งกุมหน้าผากของตัวเองอย่างคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้หัวสมองที่ใครๆต่างก็ยกย่องว่าฉลาดที่สุดกลับตีบตันคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

เสียงก๊อกแก๊กรื้อค้นข้าวของในห้องของเขายังดังอย่างต่อเนื่อง...ไม่ต้องคิดสภาพของมันตอนนี้เสียให้ยากเพราะจากห้องที่ดูเป็นระเบียบข้าวของทุกอย่างตั้งอยู่เป็นที่เป็นทางในตอนนี้มันเละซะจนไม่มีเค้าเดิมเลยด้วยซ้ำ...เละเสียจนน่าหงุดหงิด..

ตุ๊บบ!!!!

เสียงของหนักๆหล่นลงบนพื้นทำให้ใบหน้าคมเงยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นพาตัวเองเข้าไปในห้องนอน...สองขาแข็งแรงก้าวเข้าไปช้าๆก่อนที่ความทรงจำบางอย่างจะแว๊บเข้ามาในหัวให้หัวใจที่มันแตกสลายไปแล้วมันกระตุกสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง...เปลือกตาขยับปิดลงเหมือนพยายามจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากับร่างบางเคยทำร่วมกันไปให้ได้รู้ทั้งรู้ว่ามันยากลำบากแต่ขอแค่ตอนนี้ที่ภาพใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่าพึ่งลอยเข้ามาในหัวของเค้าแต่มันก็ทำไม่ได้...เมื่อดวงหน้าสวยหวานของเจ้าตัวร้ายที่แย้มยิ้มราวกับจะหยุดโลกทั้งใบไม่ให้มันหมุนไปยังลอยวนเวียนเข้ามาในความคิด...ภาพของใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาและความเจ็บปวดยังคงลอยมาตอกย้ำให้เขาเจ็บที่อกด้านซ้ายอยู่ซ้ำๆ..

ปลายนิ้วเรียวยาวแตะลงไปบนชั้นวางของข้างๆก่อนจะลากไปบนนั้นอย่างเลื่อนลอยแต่แล้วปลายนิ้วก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างให้เขาเรียกสติของตัวเองกลับมา....นัยน์ตาสีขี้เถ้าที่ดูอ่อนล้าเต็มทีค่อยๆเลื่อนลงไปจับจ้องเจ้าวัตถุสิ่งนั้นแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อของสิ่งนั้นมันคือ...อัลบั้มภาพ...

มือหนาหยิบมันขึ้นมาปัดเศษของวอลล์เปเปอร์และเศษปูนที่ร่วงลงมาจากการรื้อค้นหากล้องและไมค์จิ๋วออกก่อนจะเดินไปทรุดลงนั่งบนปลายเตียง..มือหนาขยับเปิดอัลบั้มภาพไปทีละหน้าที่ละหน้าอย่างเชื่องช้า...นัยน์ตาคู่คมจับจ้องภาพทุกๆภาพราวกับจะให้มันฝังลึกเข้าไปถึงจิตวิญญาณทั้งๆที่พึ่งอยากจะลืมแต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับอยากจะเก็บเอาไว้....ฝังเอาไว้ให้ลึกสุดในก้นบึ้งของหัวใจซะมากกว่า

"มีอะไรรึเปล่าครับ??"

เสียงของคนในกองพิสูจน์หลักฐานถามขึ้นมาให้เขาต้องละสายตาไปมอง

"ไม่มีอะไรแต่...ชั้นว่ามันมีอะไรแปลกๆนะ...มันไม่น่าใช่"

"ถ้าหากว่าพวกเขาจะฆ่าตัวแทนรัฐบาลแล้วทำไมจะต้องติดเครื่องดักฟังในห้องนี้ด้วย!!??"

"แล้วทำไมต้องใช้ชั้นน่ะ??"
.
.
.
.
.
.
.
"ถนนแมรี่ทรอสถูกปิดหมดแล้วเราจะถึงขบวนรถคณะผู้แทนในอีกไม่กี่นาทีครับคุณเอลวิน!!!"

"ไอ้พวกเด็กเวรนั่นน่าจะอยู่ที่ฟรีเวย์มันคงอยู่ไม่ไกลแน่!!"

เอลวินบอกกับโชเฟอร์ของตัวเองก่อนจะกวาดสายตาหารถเป้าหมายของพวกเขาและในที่สุด!!!

"คันนั้นไงตามไป!!!..ตามๆๆเหยียบเล้ย!!!"

ร่างสูงใหญ่ชี้ให้ลูกน้องมองรถวอลโล่สีเขียวทะเบียนที่เขาจำได้ขึ้นใจก่อนจะสั่งให้เหยียบจนมิดคันเร่ง!!...และไวเกินกว่าสมองจะสั่งงานลูกน้องของเขาก็เหยียบคันเร่งแซงรถทุกคันที่อยู่ตรงหน้าทันที!!!

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งเหลือบมองกระจกข้างนิดหนึ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามาและก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อ Audi A4 1.8 tfsi กำลังพุ่งเข้ามาหาตนด้วยความเร็วสูง...และใกล้เข้ามาทุกที...ทุกที..

"ชริ!!!!"

เด็กหนุ่มได้แต่สบถออกมาอย่างขัดใจก่อนจะเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งแซงรถข้างหน้าไปให้ห่างจากผู้ที่กำลังตามมาทันที...นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองคนข้างๆนิดหนึ่งแล้วเหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัย...ฝ่าเท้าไซส์41เหยียบคันเร่งจนมิดแล้วแซงซ้ายไปสะกิดรถคันตรงหน้าจนเสียหลักปัดตูดไปข้างหลัง

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!!!!

เสียงเหยียบเบรคเอี๊ยดอ๊าดที่ด้านหลังทำเอาริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดยิ้มพอใจก่อนจะเหยียบคันเร่งพุ่งตัวไปข้างหน้าอีกครั้งแต่เขากลับดีใจได้ไม่นานเมื่อเงาของอะไรบางอย่างโผล่ออกมาจากกลุ่มควันที่เกิดจากการดริฟของรถหลายคัน

"เวรเอ้ย!!!ตื้อชะมัด!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
รีไวล์ตัดสินใจวางอัลบั้มภาพไว้บนเตียงทั้งๆที่ยังเป็นดูไม่ถึงครึ่งเมื่อความรู้สึกบางอย่างมันทำให้เขาคิดว่าสิ่งที่พวกเขาคิดมันไม่ใช่...ชายหนุ่มตัดสินไปเดินไปรื้อหาเบาะแสบางอย่างตามชั้นวางของละเรื่อยจนกระทั่งไปหยุดที่หน้าห้องตัดเสื้อผ้าของร่างบาง
มือหนารื้อข้าวของทุกชิ้นในห้องอย่างร้อนรนเพราะมันรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาคิดอะไรออก...ตอนนี้แทนจะเขาจะมานั่งหมดอาลัยตายอยากสู้คิดหาวิธีที่จะหยุดร่างบางมันไม่ดีกว่าเหรอ...ใช่ในตอนนี้เขายังไม่ล้มเลิกที่จะเชื่อในความหวังอันริบหรี่ว่าเขาจะสามารถหยุดสิ่งที่ไอ้เด็กเหลือขอของเขากำลังจะทำและมันไม่ใช่การลอบสังหารคณะผู้แทนแน่ๆ...มันไม่ใช่!!!...แต่อะไรล่ะ!!??...ไอ้เด็กเหลือขอของเขากำลังจะทำอะไร!!!??..

"เอเลน!!!...นายคิดจะทำอะไรกันแน่ไอ้เด็กเหลือขอ!!!!"

มือหนาคุ้ยหาสิ่งที่พอจะทำให้เขาคิดอะไรออกอย่างร้อนรน...ในใจยังเฝ้าภาวนาให้เขาพบเจออะไรก็ได้ทั้งนั้นที่มันจะทำให้เขารู้ถึงความคิดของเจ้าเด็กบ้าของเขา...ในตอนนีั้ก็ยังอยากจะเข้าใจเจ้าเด็กเหลือขอให้มากที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
Audi A4 1.8 tfsi พุ่งทยานไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวว่ามันจะชนหรือเชี่ยวรถคันอื่นๆในเมื่อพวกเขามีเป้าหมายที่แน่ชัดแล้วตรงหน้าจนกระทั่งพวกเขาเข้าไปจ่อที่ท้ายรถเป้าหมาย...ทั้งสองคันผลัดกันเร่งแซงซ้ายปาดขวาอย่างไม่มีใครยอมใคร...มือหนาล้วงปืนคู่กายขึ้นมาแต่แล้วก็ต้องสบถออกมาอย่างขัดใจ

"ชริ!!!...แบบนี้คงเอามันไม่อยู่แน่มีอะไรที่หนักๆกว่านี้ให้เล่นมั้ย??"

"อ้อ!!...มีครับไม่ทราบว่าหนักพอมั้ย!!??"

ลูกน้องของเขากดปุ่มเปิดเบาะที่ด้านหลังให้ร่างสูงดูว่าอาวุธที่ด้านหลังมันเพียงพอที่จะหยุดรถตรงหน้าไปรึไม่....นัยน์ตาสีฟ้าครามหันไปมองแล้วก็ให้ยิ้มพอใจเป็นอย่างมากเมื่อของหนักๆที่เขาขอมันได้ใจเขาไปเต็มๆเพราะมันคือRPG กระบอกเขื่องพร้อมหัวรบจรวดที่ทันสมัยและประสิทธิ์ภาพสูงขนาดกระเบิดรถถังหุ้มเกราะให้เป็นเศษเหล็กได้สบายๆเลยทีเดียวนับประสาอะไรแค่วอลโว่!!...

"โอ้วว!!!...บานเย็น!!!..มาหาพ่อสิลูก!!!...งานนี้บานสมใจแน่!!!!"

ร่างสูงใหญ่หันไปหยิบRPG ที่ด้านหลังมาใส่หัวรบจรวดอย่างเชี่ยวชาญและทันทีที่ปลดล็อคไกได้เรียบร้อยแล้ว!!!

"ลดกระจกลงให้ที!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
รีไวล์แทบจะพังข้าวของทุกอย่างในห้องที่ร่าางบางใช้เป็นห้องเย็บผ้าอีกทั้งยังสบถออกมาเป็นระยะๆ...มือหนารื้อหีบที่ใช้สำหรับเก็บผ้ามากมายเหมือนคนบ้าและในที่สุดเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออะไรบางอย่างนอนแอ้งแม้งอยู่ล่างสุดของหีบ...มือหนาค่อยๆหยิบมันขึ้นมาอย่างพิจารณาก่อนจะค่อยๆเปิดดูทีละหน้าทีละหน้าเพื่อเก็บรายระเอียด
...ใช่มันคือสมุดที่ร่างบางใช้สเก็ตแบบของชุดที่จะตัดก่อนจะหยุดลงที่หน้าสุดท้ายของสมุดนัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองภาพสเก็ตชุดอาบาญ่าพร้อมกับลงสีเอาไว้เรียบร้อยแล้วของร่างบางและสีของมันเหมือนกับ.....

มือหนาหยิบเศษผ้าผ้าที่เขาพึ่งจะรื้อออกจากหีบขึ้นมาเหมือนจะนึกอะไรออกพลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งที่กองอยู่บนจักรเย็บผ้า...สองขาแข็งแรงพาตัวเองไปหยิบมันขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่ามันเป็นฉบับของอาทิตย์ที่แล้วแต่นั่นมันไม่สำคัญเพราะที่มันสำคัญจริงๆมันอยู่ที่กรอบครึ่งล่างของมันต่างหาก

"การประชุมสุดยอดของกลุ่มผู้นำทั่วโลก!....."

ริมฝีปากคมอ่านหัวข้อด้านล่างอย่างไม่เข้าใจแต่แล้วมันเหมือนกับโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้างจนเขาทรงตัวแทบไม่อยู่เมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างออก!!...มันไม่ใช่การลอบสังหารคณะผู้แทนของทรอสแต่มันใหญ่กว่านั้นหลายเท่า!!!...ร่างทั้งร่างชาวาบก่อนจะซวนเซไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเมื่อมันทรงตัวไม่ไหวอีกต่อไป!!
.
.
.
.
.
.
.
.
เอลวินปีนออกไปที่นอกหน้าต่างรถพร้อม RPG บนบ่าก่อนจะหลับตาข้างหนึ่งลงเพื่อเตรียมพร้อมยิงแต่เป้าหมายมันไปได้อยู่นิ่งๆให้ยิงซะเมื่อไหร่ร่างสูงใหญ่จึงสบถออกมาเป็นระยะทั้งๆที่ตัวเองยังแบกRPGอยู่ที่ขอบหน้าต่างรถ

"เข้าไปที่แลนขวาสุด!!!"

เขาตะโกนบอกโชเฟอร์พร้อมกับตั้งท่าเตรียมยิงอีกครั้งแต่ดูเหมือนอุปสักมันจะไม่ได้มีเพียงเท่านั้น

RRRR RRR~~~

"เวรเอ้ย!!!...ใครมันโทรมาตอนนี้วะเนี้ย!!!"

ถึงจะบ่นหัวเสียแต่มือก็ยอมล้วงมือถือขึ้นมาในที่สุดและเมื่อเห็นว่าใครโทรมามันก็ทำให้กดรับอย่างช่วยไม่ได้!!

"ฉันต้องรีบหน่อยว่ะรีไวล์!!!...ฉันกำลังจะยิงรถของแฟนแกโว้ยย!!"

[เอเลนไม่ได้อยู่ในรถคันนั้นน่ะ!!!!!]

"ว่าไงนะ!!...นายพูดอะไรฉันเห็นว่าคู่หมั้นนายนั่งอยู่ข้างคนขับนี่นาา!!!!"

[ไม่ๆ!!...เอลวินฟังชั้นนะ!!!...เอเลนต้องไม่ได้อยู่ในรถคันนั้นแต่กำลังเข้าไปในการประชุม!!!...ปลอมเป็นตัวแทนน่ะ!!!]

"อะไรนะ!!!...แน่ใจเหรอ!!??...แต่ฉันเห็นว่าเอเลนอยู่นี่นี่หว่า!!!!"

[เดี๋ยวก่อนนะเอลวิน!!!...รถคันนั้นอาจจะโดนเปลี่ยนคันก็ได้ดูหน้าให้ชัวๆก่อนนะก่อนจะลงมือยิงน่ะ!!!!]

"เข้าใกล้หน่อยอยากเห็นหน้าคนในรถนั่น!!!!"

เอลวินก้มลงไปสั่งลูกน้องให้เร่งความเร็วขึ้นจนกระทั่งอยู่ในระยะสายตาที่จะมองเห็นคนในรถได้และสิ่งที่เขาเห็นมันก็เป็นแค่....หุ่นเท่านั้นที่นั่งที่เบาะข้างคนขับ!!..

"อ้อ!!...นายพูดถูกว่ะเอเลนไม่ได้อยู่ในรถคนนี้!!!"

[นั่นไงเล่า!!!...ชั้นจะไปที่การประชุมเดี๋ยวนี้แหละ!!!!]

"โอเค!!...จะรีบตามนายไปขอเคลียขยะตรงนี้ก่อนแล้วกัน!!!!"

มือถือถูกโยนไปที่เบาะหลังรถอย่างไม่สนใจก่อนจะรีบหันกลับไปเล็งที่เป้าหมายอีกครั้ง

เด็กหนุ่มร่างสูงในรถวอลโว่สีเขียวหันไปมองคนที่กำลังตามตัวเองมาติดๆนิดหนึ่งก่อนจะแซงออกไปทางซ้ายเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังเล็งRPG มาที่รถของตนก่อนจะเลี้ยวเข้าไปชนรถคันข้างๆให้เสียหลักอีกครั้งและดูเหมือนจะได้ผลอีกครั้งเมื่อรถข้างหลังชนกันระเนระนาดจนคนที่ตามตนไม่สามารถวิ่งฝ่ามาได้เหมือนครั้งแรกแต่....ทั้งๆที่เขาคิดว่าได้ผลแต่แสงอะไรบางอย่าวิบวับเข้ามาแยงตาทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงเหลือบมองกระจกหลังอีกครั้ง

"ชริ!!!...ตายยากยากเย็นจริงนะพวกแก!!!!"
.
.
.
ถึงแม้ว่าเขาจะวิ่งฝ่ากลุ่มก้อนอุบัติเหตุมาได้แต่ระยะห่างที่มากขึ้นกว่าเดิมมันทำให้เขารู้ว่าไม่สามารถจัดการเป้าหมายได้ก่อนจะถึงขบวนรถคณะผู้แทนจากทรอสแน่ๆ

"บอกขบวนรถของท่านให้ไปทางอื่อนก่อน!!!!"

เอลวินสั่งให้ลูกน้องติดต่อไปยังขบวนคณะผู้แทนทันทีแต่คำตอบที่ได้มันกลับทำให้เขาอยากจะยิงขบวนรถของคณะผู้แทนไปซะให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ!!..

"พวกเค้ายอมเปลี่ยนมั้ย!!!!"

"ไม่ครับ!!!"

"บ้าเอ๊ยยย!!!!"

ร่างสูงใหญ่สบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะหันไปเล็งเป้าหมายของเขาต่อทั้งยังบอกให้ลูกน้องเร่งความเร็วอยู่ไม่ขาดปากทั้งๆที่รู้ว่ามันถึงขีดจำกัดของรถคันนี้แล้วก็ตามและในที่สุดพวกเค้าก็แซงขึ้นมาตีคู่กันจนได้แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเมื่อมันเป็นช่วงที่มีรถพ่วงหลายคันแถมยังรอดใต้อุโมงค์อีก...เอลวินตัดสินใจเข้ามานั่งข้างคนขับอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

"แซงมันไป!!!...ไปดักยิงแม่งบนสะพาน!!!"

Audi A4 1.8  tfsi ปีนขึ้นคูข้างทางราวกับบินได้ก่อนจะเหยียบมิดคันเร่งวิ่งไปบนถนนเล็กๆที่ตีคู่กับสายหลักไปอย่างรวดเร็วจนถึงตอนนี้เขาน่าจะคิดได้ก่อนหน้านี้ว่าขึ้นมาวิ่งบนนี้มันดีกว่าเพราะไม่มีรถคันอื่นมาขวางทางนั่นเอง
ในที่สุดพวกเขาก็สามารถแซงรถเป้าหมายได้ Audi A4 1.8 tfsiปัดท้ายดริฟจนควันโขมงบนสะพานก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะแบก RPG วิ่งออกไปดักที่กลางสะพาน

"มาเลย!...ไอ้เด็กเวร!!!!"



เด็กหนุ่มร่างสูงเหยียบคันเร่งโดยที่แรงไม่มีตกเลยแม้แต่น้อยทั้งๆที่เห็นแล้วว่าบนสะพานมีอะไรแต่มันกลับไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นลดลงเลยสักนิด...นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองขบวนรถของคณะผู้แทนตรงหน้าด้วยสายตาที่แน่วแน่...อีกแค่นิดเดียวหน้าที่ของเขาก็จะสิ้นสุดลง!!...อีกแค่ไม่กี่อึดใจเขาก็จะได้ไปรับใช้พระผู้เป็นเจ้าแล้ว!!!!
ใบหน้าหล่อเหลาสูดหายใจเข้าปอดเป็นเฮือกสุดท้ายก่อนจะเปิดผ้าคลุมที่เบาะหลังออกเผยให้เห็นระเบิดพลีชีพมากมายอัดอยู่เต็มเบาะท้ายรถ...มือใหญ่ทั้งสองข้างกำพวงมาลัยแน่นจนเหงื่อซึมแต่มันกลับทำให้ริมฝีปากคมหยักได้รูปเหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะเหยียบย้ำคันเร่งทั้งๆที่มัมิดจนสุดแล้วแต่เท้าไซส์41กลับเหยียบย้ำจนมันแทบจะทะลุออกไปใต้ท้องรถ

"ฮะฮะฮะฮะ!!!!!"

เด็กหนุ่มร่างสูงหัวเราะออกมาเหมือนคนขาดสติเมื่อรถของเขาใกล้จะถึงจุดหมายเข้าไปทุกที...ทุกที..ทุกทีแต่!!!!

ตู๊มมมมมมม!!!!!!!!!!!!!

เอลวินตัดสินใจยิงก่อนที่วอลโว่สีเขียวจะบึ่งเข้าปะทะกับขบวนรถผู้แทนคณะไม่ถึงสิบเมตรเศษซากของชิ้นส่วนวอลโว่ถูกแรงระเบิดกระจายไปทั่วบริเวณ...นัยน์ตาสีนฟ้าครามจ้องมองดูภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่นิ่งสนิทแต่ขบวนรถคณะผู้แทนที่ไม่ยอมเปลี่ยนเส้นทางตามที่เขาของมันก็ทำให้อยากจะยิงออกไปอีกสักลูกชิบหาย!!!

"ให้ตายเถอะ!!!...อยากเห็นหน้าชะมัดไอ้หัวรั้นที่นั่งอยู่ในรถนั่น!!!"

เพราะถ้าหากเขาจัดการไม่ทันพวกนั้นก็คงได้ไปนั่งหยิ่งอยู่ในปรโลกแล้วแน่ๆคิดแล้วมันก็อดโมโหสักทีไม่ได้สิน่า!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Jeep Grand Cherokee วิ่งมาติดแหง่กอยู่ที่ถนนเส้นที่จะไปงานประชุมใบหน้าคมหล่อเหลาขบกรามแน่นอย่างอดทนต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจลงจากรถทั้งๆที่มันยังจอดอยู่กลางถนนสองขาแข็งแรงออกวิ่งตรงไปยังสถานที่ที่จัดประชุมอย่างไม่สนใจเสียงแตรที่บีบไล่หลังมา

และเพราะจุดที่เขาอยู่มันไม่ไกลจากสถานที่จัดการประชุมเขาจึงมาถึงเร็วกว่าที่คิด

"ขอโทษนะครับ!!!...ขอทางหน่อย!!!"

สองมือแหวกไล่ผู้คนที่ออกันอยู่หน้าประตูทางเข้าไม่ว่าจะเป็นผู้ติดตามหรือนักข่าวก็ตามใจจริงก็อยากจะผลักกระเด็นไปให้พ้นๆทางซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่เพราะต้องรักษาหน้าของเจ้านายเอาไว้จึงได้รักษามารยาทเอาไว้ทั้งๆที่ร้อนใจมากจนไม่รู้ระทำยังไง...อยากจะเข้าไปหาอยากจะเข้าไปห้ามใจจะขาดอยากจะเข้าไปกอดร่างบางเอาไว้ไม่ให้หนีไปทำเรื่องที่ไม่คาดฝันเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาแทบขาดใจแต่

"ขอบัตรผ่านด้วยครับ!!"

มือหนายกบัตรประจำตัวให้เจ้าหน้าที่ที่หน้าทางเข้าโดยไม่สนใจจะรับกลับมาให้เจ้าหน้าที่ได้แต่ทำหน้าเอ๋ออยู่แบบนั้น

RRR RRRR~~~

ทั้งๆที่รีบแต่ก็ต้องจำใจล้วงมืถือขึ้นมาดูสายที่โทรเข้าและตัดสินใจรับทันที

"เอลวิน!"

[ป่านนี้คู่หมั้นของนายคงใส่เสื้อระเบิดเข้าไปแล้วก็ได้!!!]

"แบบที่เจอในอาพาร์ทเม้นน่ะเหรอ!?...ไม่หรอกเอเลนไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่าเอลวิน!!!"

[ไอ้เด็กนั่นมันไม่ได้เข้าไปในงานเพื่อกล่าวสุนทรพจน์แน่ว่ะรีไวล์!!!]

"ถ้าหากว่าชั้นหาเอเลนเจอชั้นจะพูดกับไอ้เด็กเหลือขอนั่นเอง!!!!"

[แล้วมันก็จะยิงนายหัวแบะเข้าใจมั้ย!!??...นายต้องเล็งสูงไว้อย่าเล็งที่ตัวเสื้อมันจะทำให้ระเบิดเข้าใจมั้ย!!??]

"......."

[ที่ฉันพูดนายเข้าใจใช่มั้ยรีไวล์อย่าเงียบ!!!]

"......"

[ฉันถามว่าที่ฉันพูดนายเข้าใจมั้ยไอ้เพื่อน!!!!]

".....โอเค...ชั้นเข้าใจ...."

[ดี!!..นายกล่อมเด็กนั่นไม่สำเร็จหรอกรู้มั้ยนายจะต้องยิงเอเลนนายทำได้ใช่มั้ย!!??]

".....ได้ชั้นเข้าใจแล้ว!!"

รีไวล์รีบตัดสายทิ้งทันทีเพราะยังทำใจรับไม่ได้กับสิ่งที่ร่างสูงใหญ่พูด...กล่อมไม่สำเร็จอะไร??...ยิงทิ้งอะไร??...เขาทำไม่ได้ทั้งนั้น!!!...เขาจะต้องกล่อมไอ้เด็กเหลือขอสำเร็จ!!...เขาจะต้องทำสำเร็จ!!!

"ขอดูบัตรเชิญด้วยครับ!!"

เจ้าหน้าที่หน้างานกันไม่ให้เขาเข้าไปจนต้องควักการ์ดVIP ในนามเลขาส่วนตัวของท่านรัฐมนตรีออกมายื่นให้แต่ผลมันกลับตรงกันข้าม!!

"ขอโทษครับคุณเข้าไม่ได้"

"ลองดูอีกครั้งได้มั้ยครับ??"

รีไวล์ยื่นการ์ดกลับไปในเจ้าหน้าที่ใหม่อีกรอบแต่สายตาของเขากลับกำลังกวาดมองหาร่างบางโดยไม่สนใจเจ้าหน้าที่เลยแม้แต่น้อย!!

"เอ่อคุณครับ!!...การ์ดใบนี้ถูกใช้ไปแล้วในนามเลขาของท่านรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมครับ"

"เป็นไปไม่ได้!!...ผมนี้แหละเลขาของท่านรัฐมนตรี!!"

"ครับ...เชิญมาทางนี้กับผมสักครู่นะครับ"

เจ้าหน้าที่คุมตัวของชายหนุ่มไปอีกทางด้วยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายคุมตัวด้านหลังและนั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มโมโหหนักเข้าไปอีกทั้งๆที่เขาพึ่งจะท่องบอกตัวเองว่าอดทนไปหยกๆแต่ตอนนี้!!

"เอาไว้ชั้นจะอธิบายพวกนายทีหลังก็แล้วกันแต่ตอนนี้ชั้นรีบ!!!"

"อ๊ากก!!!!"

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครบิดข้อมือของคนตรงหน้าก่อนจะหันไปชกอีกสองคนที่เดินคุมมาด้านหลังจนล้มหงายแต่!!...เขาลืมไปได้อย่างไรว่างานสำคัญแบบนี้มีเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบเป็นร้อยจึงไม่แปลกใจเลยที่ตอนนี้เขาจะถูกอีกหลายคนที่อยู่แถวนั้นกระโจนเข้าควบคุมตัวเอาไว้!!

"ปล่อยชั้น!!!...ชั้นนี่แหละเลขาท่านรัฐมนตรีพิกซิส!!!ปล่อย!!...ท่านรัฐมนตรีพิกซิสครับ!!!ท่านรัฐมนตรีพิกซิส!!!!!"

เสียงเอะอะโวยวายอยู่หน้างานทำเอาหลายๆคนที่อยู่แถวนั้นถอยกรูและหันมามองด้วยความตกใจไม่เว้นแม้กระทั่ง

"มีเรื่องอะไรกัน!!??..ให้ตายสิเค้าเป็นเลขาของผมปล่อยเค้า!!!"

"ฮึ้ยย!!"

รีไวลสะบัดตัวเองออกจากกลุ่มเจ้าหน้าที่อย่างหงุดหงิดแล้วตรงดิ่งไปหาเจ้านายของเขาทันที

"นายหายไปใหนมารีไวล์!!?...นายรู้รึเปล่าว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคณะผู้แทนที่ถนนแมรี่ทรอสน่ะ"

"ผมมีเรื่องสำคัญต้องเรียนท่านเดี๋ยวนี้ครับ!!!"

"มันเกิดเรื่องอะไรกัน??"

ทั้งคู่เดินเข้ามาในบริเวณงานทั้งๆที่ยังคุยกันแต่ดูเหมือนปัญหาจะไม่หมดแค่นั้นเมื่อทั้งคู่เดินผ่านประตูดักจับอาวุธ

ติ๊ดดดด ติ๊ด ติ๊ดๆๆๆ!!!!!

"อาวุธ!!!!"

กลุ่มเจ้านายที่พุ่งเข้าชาร์ตตัวชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับความโกลาหลของผู้คนรอบข้าง

"ปล่อยชั้นนะ!!!"

ชายหนุ่มยื้อยุดกับเจ้าหน้าที่อีกครั้งอย่างเหลืออดทั้งๆที่เขาไม่มีเวลาแล้วแท้ๆแต่กลับมาติดกับปัญหาหยุมหยิมกะอิแค่เรื่องรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดจนเกินไปของนี่!!

"นายพกปืนเข้ามาได้ไงรีไวล์นายก็รู้ว่าเค้าห้ามพกปืนเข้ามาในงานนี้!!?"

"ฟังผมนะครับท่าน!!...มีโจรระเบิดพลีชีพเข้ามาในงานและผมต้องหยุดเค้า!!"

"เราไม่มีข่าวแจ้งมาแบบนั้นนะ!!"

"ท่านขอร้องล่ะครับ..ท่านจะต้องเคลียทุกคนออกจากที่ประชุมเดี๋ยวนี้!!!"

"ผมสั่งปิดการประชุมสุดยอดจากการเดาสุ่มไม่ได้นะรี..."

"ผมไม่ได้เดาสุ่ม!!!...ผมรู้จักมือระเบิดคนนี้ดี!!...เค้าเป็นคนรักของผม...เป็นคู่หมั้นของผมเอง"

"คู่หมั้นนายเหรอ!!??"

"เค้าหลอกใช้ผมเพื่อแผนนี้มาโดยตลอด..."

"นายแน่ใจนะว่าเธออยู่ในนี้น่ะรีไวล์"

"...ผมไม่แน่ใจ..."

ชายหนุ่มตอบท่านรัฐมนตรีไปตามความจริงเพราะถึงแม้ว่าเขาจะเชื่อว่าเจ้าเด็กเหลือขอจะต้องทำแบบนี้แน่นอนแต่ก็ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันว่าต้องที่นี่อาจจะเป็นที่อื่นของเมืองนี้ก็ได้แต่ถึงอย่างนั้น!!!

"ขอโทษครับคณะผู้แทนกำลังจะมาถึงในอีกสิบนาทีครับท่าน!"

เจ้าหน้าที่ประสานงานเดินเข้ามากระซิบจนท่านรัฐมนตรีมองหน้าของรีไวล์อีกครั้งอย่างชั่งใจแต่คงเป็นเพราะความเชื่อใจที่ทำงานด้วยกันมานานหรือเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจถึงได้...

"ให้เค้าเข้าไป!!"

"ปลดอาวุธนะครับ!!??"

"อืมม"

เจ้าหน้าที่ทั้งในและนอกเครื่องแบบยอมปล่อยมือตามคำสั่งท่านรัฐมนตรีทันทีแต่ปืนที่พกมาด้วยกลับถูกยึดไปแต่นั่นไปใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยสักนิดแค่ปืนกระบอกเดียว..

"ขอบคุณครับท่าน!!!".


รีไวล์รีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองของตึกทันทีนัยน์ตาคู่คมกวาดสายตามองหาเจ้าเด็กเหลือขอในชุดอาบาญ่าสีเดียวกับที่เขาเห็นในห้องเย็บผ้าไปจนทั่วตั้งแต่หัวบันไดไปจนถึงชั้นบนแต่ก็ยังไร้เงาของร่างบางมีเพียงผู้คนกว่ายี่สิบคนที่แต่งตัวแบบนั้นแถมยังสีเดียวกันแบบเดียวกันหมดอีก....หรือว่านี่คือตัวล่องั้นเหรอ???...

"เอเลน!!!!!"

รีไวล์ตัดสินใจตะโกนเรียกทันทีเมืื่อไม่มีทางเลือกอื่นและแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างของใครบางคนที่ดูจะลนลานเป็นพิเศษ!!..ดูลนลาน
มากเกินไป!!

""ขอทางหน่อยครับ!!!"

ร่างของใครคนนั้นรีบก้าวยาวๆหายเข้าไปในอีกห้องที่อยู่ถัดไปทันทีและชายหนุ่มก็รีบวิ่งตามไปเช่นกันแต่พอเข้าไปในห้องนั้นเขากลับต้องสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อในห้องนั้นเต็มไปด้วยคนที่สวมชุดอาบาญ่าแทบจะทั้งห้องแถมยังเป็นสีเดียวกันแทบจะทั้งหมดอีก!!..เขาถึงได้มั่นใจแล้วว่าทั้งหมดทั้งด้านนอกและด้านในมันคือตัวล่อทั้งนั้น...ไอ้เด็กเหลือขอของเขาต้องอยู่ที่นี่แน่นอน!!!

เมื่อความอดทนของเขามาถึงขีดจำกัดร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็ทำเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อเขาตรงปรี่เข้าไปแย่งปืนจากเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบนายหนึ่งที่ไม่ทันระวังตัวมาได้ง่ายๆจนเกิดเหตุการวุ่นวายขึ้น!!!!

"หยุด!!!!อย่าขยับนะลดปืนลง!!!!ผมบอกให้ลดปืนลง!!!!"

"ว๊ายยยย!!!!!!"

ทันทีที่ได้ยินคำว่าปืนผู้คนในห้องต่างก็ชุลมุลหนีตายกันจ้าระหวั่นชายหนุ่มกวาดสายตาพร้อมทั้งก้าวขายาวๆตามหาคนที่เป็นดั่งดวงใจของตนโดยไม่สนเสียงโวยวายบอกให้เขาวางปืนเลยแม้แต่น้อยและแล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรบ้างอย่าง!!!...แหวน!!!...มันคือแหวนที่เขาจำมันได้ขึ้นใจว่าเขาคือคนที่ซื้อและเลือกมันมากับมือ!!!!

"หยุด!!!...เอเลน!!!"

มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือบางแทบจะทันทีแต่ร่างบางกลับสะบัดมันออกบวกกับกลุ่มคนที่วิ่งเบียดเสียดกันเข้ามาทำให้ร่างบางหลุดจากกับจับของเขาได้!!!...ในเมื่อเจอแล้วและในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นเขาก็จำเป็นต้องทำแบบนี้!!!!.

"หยุดอยู่ตรงนั้นเอเลน!!!!...อย่าขยับ!!!"

"ชั้นไม่อยากทำแบบนี้หรอก.....ชั้นไม่อยากยิงนาย!!!!"

และได้ผล!!...เมื่อทุกคนกลัวจนลนลานหมอบลงกับพื้นบ้างก็วิ่งหนีออกจากห้องไปเหลือไว้เพียงร่างของใครบางคนยืนยกมือยอมแพ้ก่อนจะค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากัน

"ผมขอให้คุณวางอาวุธลงเดี๋ยวนี้ครับ!!!"

เสียงเข้มๆของเจ้าหน้าที่ยังคงสั่งให้ชายหนุ่มวางปืนในมือลงแต่เสียงเหล่านั้นมันกลับลอยมาไม่กระทบโสตประสาทส่วนใดของชายหนุ่มเลยทั้งปืนในมือทั้งสายตาที่แน่วแน่แต่แฝงเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดกลับจ้องเขม็งไปยังร่างบางในชุดอาบาญ่าสีทองไม่กระพริบ

"วางอาวุธลงนะครับ!!"

"กรุณาวางอาวุธลงเดี๋ยวนี้!!!"

เจ้าหน้าที่ยังคงส่งเสียงเข้มกดดันชายหนุ่มเป็นระยะแต่นัยน์ตาที่มั่นคงยังคงจ้องมองมือบางทั้งๆสองค่อยๆลดผ้าที่คลุมศีรษะของตัวเองลงช้าๆเผยให้เห็นดวงหน้าสวยทีละนิด..ทีละนิดจนในที่สุด!!!..

มันก็เผยให้ให้เต็มดวงหน้าและนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เขาหลงไหลก็สบมาที่เขาเป็นครั้งแรกทำเอาชายหนุ่มถึงกับดวงตาไหววูบหัวใจกระตุกจนเจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะสายตาที่มองมามันราวกับว่ากำลังฉีกกระชากหัวใจของเขาออกเป็นชิ้นๆ...สายตาที่เต็มไปด้วยความก้าวร้าวไม่สะท้อนสิ่งใดแม้กระทั่ง!!"เขา"...สายตาที่เขาไม่เคยเห็นไม่เลยรู้จักยิ่งคนตรงหน้าทำราวกับว่าเขาเป็นคนอื่นเขาก็ยิ่งทนไม่ได้
มือที่จ่อปลายกระบอกไปที่ร่างบางถึงกับสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่แต่ปานนั้นเขาก็ยังฝืนทน

"วางอาวุธเดี๋ยวนี้!!!"

เสียงเจ้าหน้าที่ตะโกนกดดันชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อต่างคนก็ต่างเงียบงันไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาแต่ใครจะรู้เล่า!!!...ใครมันจะมารับรู้ว่าทุกคำพูดที่อยากจะพูดอยากจะบอกกับร่างบางตรงหน้ามันแล่นมาจุกอยู่ที่ลำคอของเขาทั้งหมดแล้ว!!...แต่ที่ไม่พูดนั่นก็เพราะว่าเขาไร้เรี่ยวแรงไม่กระทั่งจะเปล่งเสียงออกมาให้เป็นคำพูดได้แล้ว...แต่แล้วจู่ๆสิ่งที่ทุกคนยังไม่รู้ก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบางกระชากผ้าคลุมที่คลุมตัวเองทิ้งเผยให้เห็นว่ารอบตัวของร่างบางมันเต็มไปด้วยระเบิด!!!

"กรี๊ดดดดดด!!!!!"

"โอ้วแม่เจ้านั้นมัน!!!??...."

แกร๊กก!!!!!

"อย่า!!!!...อย่ายิงนะเค้าจะทำให้เสื้อระเบิด!!!"

รีไวล์รีบร้องห้ามเหล่าเจ้าหน้าที่ที่เคยหันปลายกระบอกปืนมาที่เขาแต่ตอนนี้ทุกกระบอกหันไปหาร่างบางทั้งหมดแล้วหนำซ้ำดังปลดไกเตรียมยิงได้ทุกวินาทีอีก!!!

"เอเลน!...ได้โปรดให้ชั้นช่วยนาย.."

ได้ยินแบบนั้นทำเอารร่างบางถึงกับชะงักค้างแต่ถึงแบบนั้นกลับไม่คิดจะยอมรับความช่วยเหลือใดๆทั้งๆที่หัวใจกำลังเต้นไม่เป็นระส่ำทั้งๆที่ดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงได้แล้วเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนที่รักอีกครั้ง...จู่ๆขอบตาก็ร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งๆที่ดีใจที่คนตรงหน้ายังปลอดภัยไม่เป็นอะไรไปทั้งๆที่คนที่ทำให้ชายหนุ่มบาดเจ็บก็คือตัวเองแท้ๆแต่ยังมีหน้ามาดีใจได้อีก...เอเลนนายมันบ้าไปแล้วอย่าลืมหน้าที่ของตัวเองสิ!!!...อย่าลืมว่านายยังมีภารกิจสุดถ้ายที่ต้องทำให้สำเร็จ...อย่าลมือุดมการณ์ของตัวเองเด็ดขาดในเมื่อก้าวมาจนถึงป่านนี้แล้วจะหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว....ใบหน้ามนได้แต่ย้ำถึงความตั้งใจของตัวเองซ้ำๆอยู่ในใจไม่ให้หลงใจอ่อนให้กับคนตรงหน้าจนลืมเป้าหมายของตน...เพื่อไม่ให้หลงลืมอุดมการณ์อันแน่วแน่ไป!!!

[เอเลน!!]

เสียงจากวิทยุสื่อสารที่หูดังขึ้นดึงสติของคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ให้กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง...ใบหน้ามนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยขึ้นไปสบนัยน์ตาสีขี้เถ้า!!

"ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ!!!"

"ผมมาเพื่อสัญติภาพ!!!"

"เอเลน....นี่ไม่ใช่สันติภาพ!!"

ชายหนุ่มค่อยๆลดปืนในมือลงเมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของร่างบางทำไมจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังฝืนทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กเหลือขอเองก็กำลังเจ็บปวดจู่ๆขอบตาของเขาก็ร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่...เขาไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้..เขารักไอ้เด็กเซ่อตรงหน้านี้มากเหลือเกินไม่อยากให้มันจบแบบนี้...มันจะไม่จบแบบนี้เด็ดขาด!!!

"นายเคยบอกชั้นก่อนหน้านี้....ว่าทั้งหมดที่นายทำไปก็เพื่อเป้าหมายในชีวิต"

"...เพื่อสิ่งที่มีเหตุผลทั้งหมดในโลกนี้........นั่นก็คือสิ่งที่ชั้นต้องการเหมือนกันนะ...ไอ้เด็กเหลือขอ.."

"...ผมไม่...."

น้ำเสียงทุ้มที่สั่นเครือฟังดูสุดแสนจะเจ็บปวดทำเอาหยาดหยดแห่งความอ่อนแอถึงกับร่วงหล่น...ใบหน้ามนส่ายไปมาช้าอย่างอย่างคนที่กำลังสับสนจนหาทางออกไม่เจอ...ดวงตาที่พร่ามัวไม่อาจจะทนมองใบหน้าคมหล่อของคนตรงหน้าได้อีกจึงเสมองไปทางอื่นอย่างเลื่อนลอย...มือบางอีกข้างยกขึ้นมาปาดหยาดน้ำตาลวกๆก่อนจะทิ้งตัวลงไปข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง...ในตอนนี้เขาอยากจะยอมแพ้แล้วไม่อยากสนใจอุดมการณ์ของตัวเองอีกแล้ว...ในตอนนี้รู้เพียงแค่ว่ารัก..รักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน...รักคนอยากจะโผเข้าไปกอดเอาไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อยมือหรือจากมาแบบนี้อีกแล้ว

"คุณรี...."

[เอเลนอย่าไปเชื่อที่มันพูดมันกำลังหลอกลูกอยู่นะ!!...ทำในสิ่งที่ลูกควรทำซะ!!]

ริมฝีปากที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยชื่อของคนตรงหน้ากับขาที่กำลังจะขยับก้าวเข้าไปหากลับต้องหยุดชะงัก!!...มือบางรีบยกขึ้นมาหมายจะกดระเบิดแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักอีดรอบ!!!..

"ไม่!!!..ไม่อย่า!!..อย่าทำแบบนี้!!"

"นายฟังชั้นพูดก่อนได้มั้ยไอ้เด็กเหลือขอ!!!...แค่นาทีเดียวเท่านั้น.."

"นายฟังชั้นพูดก่อน...ได้โปรด..."

คำขอร้องที่คนตรงหน้าไม่เคยขอร้องอะไรตนเลยตั้งแต่คบกันมา
...ทั้งๆที่คนตรงหน้ามีแต่มอบความรักความหวังดีให้กับตนไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดตอบแทนทำให้มือบางค่อยๆลดลงไปข้างลำตัวอีกครั้ง...นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาหันมาสบกับดวงตาสีขี้เถ้าที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดหยดแห่งความเจ็บปวดอีกครั้ง...ทั้งๆที่อยากจะหลบหน้าทั้งๆที่อยากหลับตาเพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของคนคนนี้แต่กลับถูกตรึงเอาไว้ด้วยแววตาที่เว้าวอนนั่น...คุณรีไวล์กำลังเจ็บปวดเพราะเขา...คนที่เขารักมากที่สุดกำลังจะร้องไห้เสียน้ำตาของลูกผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดให้เขา..ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดกำลังจะเสียน้ำตาเพราะเขา
..เพราะเด็กโง่ๆไม่รู้จักคำว่ารักอย่างเขา!!..นายกำลังทำอะไรอยู่
เอเลน!!...นายกำลังทำอะไรกันแน่!!..

ในขณะที่กำลังสับสนเสียงของคุณรีไวล์ก็ดังขึ้นเรียกให้เขากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง...

"โลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่มีความหมายอีกแล้ว...เอเลน"

"มันมีเพียงแค่.....ชั้นรักนาย.."

"และนั่นก็คือทั้งหมดที่ชั้นมี......รักที่ชั้นมีให้นาย....."

"ถึงแม้ว่านายไม่ได้รักชั้น....แต่นั่นก็คือความรู้สึกที่นายจะได้รับ....รักจากชั้น.."

จบประโยคน้ำตาแห่งลูกผู้ชายก็ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ไหวอีกต่อไปในเมื่อเขารักเจ้าเด็กเหลือขอนี่มากจนเกินจะยอมสูญเสียไปได้...เขาไม่อยากสูญเสียเจ้าเด็ดเซ่อนี่ไป!!..ไม่เด็ดขาด!!!!

".....รัก.....ฮึก...ฮึก..."

ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาเบาซะจนแทบจะกลายเป็นกระซิบยิ่งได้เห็นหยดน้ำตาของคนที่เปรียบดั่งลมหายใจด้วยแล้วราวกับว่าใจดวงน้อยกำลังถูกสับเป็นชิ้นๆจนไม่เหลือชิ้นดี...ใครบอกล่ะว่าเขาไม่รัก...ใครบอกล่ะว่าเขาไม่หลงคนตรงหน้าในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างของคนคนนี้มันเปรียบเสมือนลมหายใจที่หากขาดไปมันก็เหมือนกับตายไปแล้วทั้งเป็น..

[เอเลนทำให้มันจบๆไปซะนี่เป็นคำสั่ง!!!]

เสียงตะคอกจากวิทยุสื่อสารทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้งจนสุดตัว...ใบหน้ามนเงยขึ้นไปสบดวงตาสีขี้เถ้าพร้อมกับขยับปากพูดแต่ไม่มีเสียงออกมาที่อ่านได้ว่า.."ผมรักคุณ"..แล้วฉีกยิ้มทั้งๆที่หยาดน้ำตายังไหลลงมาเป็นสายในเมื่อหน้าที่ของเขามันยังไม่สำเร็จเพื่อคนๆนั้น...คนที่เป็นดั่งเจ้าชีวิต...เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำมันให้สำเร็จเพื่อเจ้าแห่งชีวิตคนนั้น..เปลือกตาของร่างบางค่อยๆปิดลงไม่อยากเห็นสีหน้าที่แสนเจ็บปวดของผู้เป็นที่รักอีก...มือบางทั้งสองข้างค่อยๆยกขึ้นมาช้าๆเพื่อหมายจะทำงานชิ้นสุดท้ายให้สำเร็จ...ถึงแม้ว่าน้ำเสียงทุ้มที่ตะโกนห้ามฟังดูสุดแสนจะเจ็บปวดปานจะขาดใจแต่มันกลับไม่ทำให้มือของร่างบางละออกไปจากเป้าหมายได้เลย!!!!!

"เอเลนอย่า!!!!"

"ไม่!!!...ไม่ๆๆ!!!!...ม่ายยยยย!!!!!!!"

ปัง!!!!!!!

ดวงตาสีขี้เถ้าค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆหลังจากสิ้นเสียงปืนถึงแม้ว่ามันจะพร่ามัวแต่สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกก็คือควันเขม่าสีขาวที่ลอยคลุ้งอยู่ที่ปลายกระบอกปืนของตัวเองก่อนจะค่อยๆไล่เรื่อยไปจนกระทั่ง!!!...

แคร้ง!!!!!!

ปืนในมือหล่นลงพื้นแทบจะทันทีเมื่อสายตาไปสบเข้ากับร่างของใครบางคนกำลังหงายหลังล้มลง...กระสุนของเขาเจาะเข้ากลางแสกหน้าของผู้เป็นที่รักราวกับจับวาง...นี่เขาทำอะไรลงไป??...เขาทำอะไรลงไป!!!??...

ราวกับภาพสโลโมชั่นที่กำลังกระชากวิญญาณของเขาออกไปพร้อมๆกับร่างบอบบางที่กำลังล้มลงแต่ชั่ววินาทีที่ร่างในชุดอาบาญ่าจะสัมผัสพื้นร่างสูงใหญ่ที่พึ่งจะมาถึงวิ่งเข้าไปรับเอาไว้ได้ซะก่อน...นัยน์ตาคู่คมที่กำลังสั่นพร่าจับจ้องร่างที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนร่างสูงใหญ่อย่างไม่กระพริบแต่ร่างกายของเขากลับแข็งทื่อราวกับถูกสาปไม่สามารถขยับออกไปใหนได้อีกแม้กระทั่งลมหายใจที่ขาดห้วงไปตั้งแต่ตอนใหนเขายังไม่รู้เลยในตอนนี้รู้แค่เพียงว่าอยากจะกอด....อยากจะเข้าไปฉุดกระชากร่างที่ยังนอนหลับไหลอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้...กักขังเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาแต่มันกลับ!!...ก้าวขาเดินออกจากที่ตรงนี้ไม่ได้!!!...ไม่เหลือเรี่ยวแรงให้ขยับร่างกายไปใหนเลยแม้แต่น้อย..ดวงตาเริ่มพร่าเลือนจนแทบจะมองไม่เห็นภาพของร่างบางตรงหน้าแล้ว...โสตประสาททุกส่วนในร่างกายของเขาตายด้านไปรับรู้สิ่งรอบข้างใดๆได้อีกถึงแม้ว่าคนรอบข้างจะกำลังวิ่งวุ่นทั้งคนที่หนีตายทั้งเจ้าหน้าที่ที่วิ่งกรูเข้าไปเคลียพื้นที่แต่....เขากลับไม่รับรู่สิ่งใดอีกดวงตากำลังฟ่าฟางเลือนลางจนไม่เห็นสิ่งใดแล้วมีเพียงสีขาวเท่านั้นที่มองเห็นทั้งหัวสมองที่ตีบตันกลายเป็นสีขาวโพลนตามสายตาไปติดๆ....มองอะไรไม่เห็นอีกแล้ว!!...ในตอนนี้เขามองอะไรไม่เห็นอีกต่อไป!!!...ทรมาน...ทำไมถึงรู้สึกทรมานมากมายขนาดนี้!!...

"....เอเลน!..."

"....เอเลน...."

"เอเลน!!!.."

ริมฝีปากคมขยับเรียกชื่อของใครบางคนแต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่าเสียงที่เขาพยายามตะโกนเรียกมันไปไม่ถึงใครคนนั้น...ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆกลับมา...ต่อในเค้าแหกปากเรียกขนาดใหนแต่กลับไม่มีน้ำเสียงใสๆของใครคนนั้นขานรับกลับมาเลย!!

"เอเลน~~..."

"...ไวล์....นะ...รี.."

"รี....นาย...ไม่...มั้ย!!!..."

"รีไวล์!!!...นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!!??"

"เฮือก!!!"

รีไวล์ถึงกับผงะเมื่อเสียงตะโกนที่ข้างหูของเขามันฉุดรั้งสติของเขามาให้หลุดจากภวังค์แต่แล้วคำพูดถัดมาของร่างสูงใหญมันกลับฉุดอารมณ์โกรธเกรี้ยวให้พุ่งพล่านอย่างห้ามไม่อยู่!!

"เป็นอะไรมากมั้ย??"

พลั๊ว!!!!!

หมัดดุ้นๆลอยเข้าไปปะทะใบหน้าของคู่หูตัวเองด้วยแรงทั้งหมดที่เขามีจนเพื่อนร่างสูงใหญ่เซถลาไปกองอยู่กับพื้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะสาสมชายหนุ่มยังตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกคนให้มาปะจันหน้ากัน!!

"แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอวะไอ้!!!!!...แกกล้าดียังไงมาถามชั้นด้วยใบหน้าไม่เป็นเดือดไม่เป็นร้อนแบบนี้!!!!...ชั้นพึ่งจะฆ่าคู่หมั้นของชั้น!!!!...ชั้นพึ่งจะพรากลมหายใจของคนที่ชั้นรักที่สุดแต่แกกลับมาถามว่าชั้นไม่เป็นไรน่ะเหรอ!!!!!"

ชายหนุ่มโผลงออกมาอย่างทนเก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปในตอนนี้เขาแค่อยากให้ใครก็ได้ที่เข้าใจและรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเขา...เขาต้องการเพียงแค่นั้น...ในตอนนี้เขาต้องการเพียงแค่นั้นจริงๆ!!..

"นายทำดีที่สุดแล้วรีไวล์...ฉันบอกนายแล้วว่านายไม่มีทางกล่อมเด็กนั่นได้สำ..."

"หุบปาก!!!!!....แกไม่สิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น!!!"

รีไวล์กำปั้นอีกครั้งแต่คราวนี้หมัดที่คิดว่าจะลอยมาปะทะหน้าของร่างสูงใหญ่มันกลับชะงักค้างอยู่แบบนั้นและเห็นได้ชัดว่ามันกำลังสั่นระริก...เหมือนกับดวงตาคู่คมที่สั่นไหวสะท้านไปถึงหัวใจที่บอบช้ำเกินจะเยียวยาได้อีก...ไม่มี...ไม่มีทางที่มันจะกลับมาเข้มแข็งได้อีกแล้ว!!..

"ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจขึ้นก็ต่อยมาเลยรีไวล์!!...ฉันจะเป็นคนแบกรับความเจ็บปวดของนายเอง"

"อย่ามาทำเป็นรู้จักชั้นดี!!..เอลวิน สมิธ!!"

"อย่างนายจะมาเข้าใจอะไรชั้น!!!...นายไม่มีทางเข้าใจ!!!...ไม่เลยสักนิด!!!"

ชายหนุ่มผลักร่างของคู่หูร่างสูงใหญ่ออกก่อนจะตวัดกายนัยน์ตาคู่่คมกวาดสายตามองหาร่างของผู้เป็นที่รักแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า...ไปใหนกัน??...ไอ้พวกนั้นมันพาไอ้เด็กเหลือขอของเขาไปใหนแล้ว????..ขาคู่แกร่งก้าวฉับๆออกไปอย่างน้อยในตอนนี้ก็ขอแค่...ขอแค่ได้มองหน้าของนายเป็นครั้งสุดท้าย...ไอ้เด็กเหลือ!!..

"รีไวล์!!!...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!!!!"

เอลวินรีบลุกตามคู่หูร่างสันทัดไปติดเพราะรู้ว่าคู่หูของตนกำลังจะทำอะไรและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด

"อย่าครับ!!!..กรุณาหยุดการกระทำของคุณเถอะครับ!!!"

"อ๊ากก!!!"

"เอาเด็กนั่นกลับมาให้ชั้นซะ!!!"

"ไม่ได้นะครับเราต้องทำการชันสูตรก่อนยังให้ไปตอนนี้ไม่ได้ครับ!!!"

"เอามา!!!!"

เสียงร้องห้ามสลับกับเสียงโวยวายของคู่หูของเขาดังแว่วๆมาให้ได้ยินร่างสูงใหญ่จึงสาวเท้ายาวๆออกว่าตามเสียงนั่นไป...และทันทีที่ไปถึงเขาก็ต้องรีบปรี่เข้าไปล็อคร่างของรีไวล์เอาไว้เพื่อไม่ให้ก่อเรื่องอีก!!..

"หยุดบ้าได้แล้วรีไวล์!!!!!!"

"พวกนายรีบไปซะ!!!"

เอลวินหันไปสั่งให้กองชันสูตรรีบออกไปจากตรงนี้ทันทีก่อนจะกวาดสายตามองร่างหลายร่างนอนครางโอดโอยอยู่บนพื้นทั้งคนของหน่วยเก็บกู้ระเบิดกองพิสูจน์หลักฐานเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบหรือแม้แต่คนของกองชันสูตรเองก็ไม่เว้นที่ต้องสละร่างกายของตัวเองให้เพื่อนคู่หูของเขาได้ระบายความโกรธเกรี้ยวแต่ถึงอย่างนั้นคนที่เขายังล็อคแขนทั้งสองข้างไว้ก็ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย..

"ปล่อยชั้นเอลวิน!!...ชั้นจะไปเอาตัวเอเลนกลับมา!!!"

"หยุดงี่เง่าได้แล้วรีไวล์!!!...เอเลนตายแล้วโอเค๊!!!..ฉันจะทำเรื่องของเอาศพเอเลนมาให้นายทำพิธีตามศาสนาพอใจรึยัง!!"

"แต่ตอนนี้ต้องให้พวกเขาชันสูตรและหาหลักฐานอย่างอื่นก่อนโอเคมั้ย!!??"

"......"

ไร้เสียงตอบรับใดๆออกมาจากปากของคนที่กำลังชะงักค้างแต่ดูเหมือนชายหนุ่มเองก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป...ร่างทั้งร่างค่อยๆทรุดลงไปนั่งคุกเข่าลงกับพื้นอย่างหมดอาลัย...นัยน์ตาสีขี้เถ้าทำได้เพียงแค่มองตามรถที่กำลังพาร่างของคนที่เปรียบดั่งดวงใจของเขาห่างออกไปทุกที...ทุกที...จนกระทั่งลับสายตาไป
.
.
.
.
. 

"....ชั้น....รักเด็กนั่นมาก...จริงๆนะ..."

"ฉันรู้...."

ประโยคแรกหลุดออกมาจากปากของรีไวล์หลังจากขาดสติและตกอยู่ในความโศกเศร้าไปนานจนเอลวินต้องนั่คุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างๆ...มือหหนาตบบ่าของคู่หูตัวเองเบาๆแทนคำปลอบใจเพราะในตอนนี้พูดอะไรไปมันก็ไร้ประโยชน์คงทำได้แค่รอ...รอให้เวลาเท่านั้นที่จะรักษาบาดแผลคราวนี้ได้....แค่เวลาจริงๆ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
......FiN!!!!....

Finบ้านเตี่ยแกเร๊อะ!!!!!!!แล้วยังจะมีหน้ามาเขียนซะตัวเบ้อเร้ออี๊กกกก...รับไม่ด้ายยย!!!!
Isayaaaaa!!!!!!
แกรู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำอะไรลงไป๊!!!!...จบอนาถแบบเน้แกยังจะกล้าเขียนว่าฟินอีกเร๊ะแก๊!!!!

เอ่อ!!....อย่าพึ่งเตรียมตัวมาเผาบ้านน้อยกลอยใจของisayaaนะค๊ะ!!!...จริงๆแล้วน่ะ!!!...จริงๆแล้วมันไม่อนาถแบบนี้น่ะเอ้ยค่ะ!!!...คือว่าอ่านเม้นต่อที่แล้วๆมาแล้วมันแบบว่าอ่า...ถ้าตรูจบแบบนี้มีหวังโดนตามมายิงหัวแบะแน่ๆ
ว่ะฮ่ะๆๆๆๆ!!!!
//แกยังจะมีอารมณ์มาหัวเราะอ้อน teen อีกเร๊อะ???///

คือแบบว่ามันจะยังมีตอนต่อไป ไป ไป ไป~~~~จริงๆนะเออ!!เพราะ isayaa เองก็ตัดสินใจแล้วว่าเราเห็นน้ำตาของเฮห์โจวววว!!!...มามากพอแล้วล่ะแต่ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะให้มันจบแบบใหนกันแน่ระหว่าง.......กับ.....

//อะไรเมิง!!!..จุดจุดจุดกับจุดจุดจุดมันหมายความว่าไงฟ๊ะ////

ฮะฮะฮะ...คือกำลังจะบอกว่ามีสองทางเลือกอ่ะนะแต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะให้จบแบบใหนนั่นแล
จะเอาแบบswitchดีมั้ยหรือว่าจะเอาแบบอื่น
//คือเรื่องswitch.เนี้ยพระเอกกะนายเอกเค้าโดนไอ้ตัวร้ายบังคับให้ยิงกันเองอะไรประมาณนี้แหละแต่ว่านายเอกมันดันเป่าสมองตัวเองซะงั้น!!(คือจริงๆแล้วมันแค่ยิงถากๆไปนั่นแหละแต่เลือดแม่งยังกะเป่าสมองกระจุยดลยให้ตายเถอะ)เล่นเอาเราแอบร้องไห้ตามแเลยแต่สุดท้ายมันก็โผล่มาเว้ย!!////

ฮะฮะฮะ...พอแล้วพอพอพอ...isayaa...จะเลิกเพ้อเจ้อแต่เพียงเท่านี้แหละนะค่ะถ้าใครไม่ชอบหรืออะไรยังไงยินดีรับฟัทุกความคิดเห็นอยู่แว้ววว!!!

ปล.1-ไม่ต้องไปหาหรอกนะค่ะว่ามันมาจากหนังเรื่องอะไรเพราะตรูยำซะไม่เหลือเค้าโครงเรื่องเดิมแว้วว//สรุปก็คือตั้งแต่ตอนที่สี่แล้วที่มันเริ่มเพ้อเจ้อ...ด้วยความเวิ่นเว่อของมันเอง!!!

ปล.2-หากท่านใดยังกรุณาติดตามฟิคของ isayaaอยู่และต่อไปรบกวนท่านทำใจเอาฟไว้สำหรับความบ้าไม่มีขีดจำกัดของมันด้วยนะค่ะไม่รู้ว่ามันจะจับนู๋เอเลนกะเฮียรีไวล์ไปทำร้ายให้ชีช้ำอะไรอีก...เพราะมันแต่งตามใจมันเอง//มันมีปมน่ะค่ะกรุณาอย่าถือสาเพราะว่าตัวมันเองนั่นแหละที่มีปมม!!!


ฮะฮะฮะ...ไปแระ..บั้ยบายค่ะ!!!

แปะรูปหล่อๆของเฮห์โจววมาให้ดูเพราะรู้สึกว่าพักหลังๆมานี่เฮียแกเทพสุดๆ

หล่อจริงๆเลยว๊อยยอร๊อยยสำลักความหล่อตายแล้วช้านน!!!

เอ้าให้อีกรูปหวาน!!!

เพิ่ันดีครับ...คุณรีไวล์

อร๊อยยอินี่โคตรเพ้อให้ตายเถอะ!!!!
อ่ะอีกสักรูปดูกล้ามหน้าท้องเฮียแกสิค๊ะอร๊อยยย
ฟินถึงขนาดตายได้เลยนะค๊ะนี่ขนาดในมังงะนะ
ถ้าเป็นอนิเมะจะกระชากใจขนาดใหนว้าาเห็นแล้ว
อยากเอาหน้าไปถูไถชะมัดเลยพ่อคุ๊ณณณณ!!!!! 

ไปจริงๆแล้วค่ะ!!
บั้ยบายยอีกรอบ!!

ปล.3-ตอนนี้เอามาลงใหม่เฉยๆนะคะ!!!!