:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"สึนะ...รีบกลับมาญี่ปุ่นเร็วๆนะฉันคิดถึง"
เป็นร่างบางที่คุยกับเพื่อนตัวเล็กของร่างสูงใหญ่ที่จะติดต่อกลับมาเพียงอาทิตย์ละครั้งโดยที่ร่างสูงเองก็นั่งอยู่ข้างๆ
[ฮะฮะ...ก็อยากจะกลับไวๆเหมือนกันแต่ตอนนี้คุณปู่ยังไม่ยอมให้กลับน่ะสิฉันก็คิดถึงทุกคนเหมือนกันนะ...คิดถึงที่สุด]
เจ้าของน้ำเสียงเล็กๆสดใสยังคงตอบกลับมาเหมือนดังเช่นที่ผ่านมาตลอดสามเดือนที่พวกเขาต้องแยกจากกันโดยที่ไม่เคยเอะใจสงสัยเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างเล็กที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโลก
[ฉันต้องวางแล้วล่ะ...ปู่ตื่นแล้ว...คิดถึงทุกคนม๊ากเลยขอบอก!!]
"ฮะฮะ...พวกเราก็คิดถึงสึนะเหมือนกันทั้งคุณโชอิจิทั้งคุณชามาลก็บ่นถึงสึนะเหมือนกันถ้ามีเวลาก็ติดต่อพวกเขาบ้างนะ"
[อื้อ!!...ไว้จะโทรหาวันหลังก็แล้วกัน...ฉันต้องวางแล้วล่ะแค่นี้ก่อนนะโกคุ....ทุกคน]
ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด
เสียงปลายสายตัดไปแล้วใบหน้าสวยถึงได้แต่ยิ้มให้กับมือถือก่อนจะช้อนตามองคนข้างๆ...แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมสึนะถึงไม่เคยเอ่ยชื่อของตนแต่ใช้คำว่าทุกคนแทนตลอด..ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจสักครั้งเพราะขอแค่น้ำเสียงเล็กๆนั่นยังฟังดูร่าเริงสดใสเหมือนเมื่อก่อนมันก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขา...นั้นคือสิ่งที่พวกเขาคิดในตอนนี้ถ้าหากรู้ความจริงแล้วเชื่อได้เลยว่าพวกเขาจะไม่ยิ้มเหมือนตอนนี้แน่นอน
"สึนะว่าไงบ้างเหรอ?"
ร่างสูงใหญ่เอ่ยถามขึ้นเมื่ออีกคนยังยิ้มไม่หุบตั้งแต่วางสายจนชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนรู้ใจของร่างบอบบางนี่เขาหรือว่า
สึนะกันแต่พอคิดถึงภาพของทั้งสองคนเวลาอยู่ด้วยกันแล้วมันกลับเป็นภาพที่น่ามองมากกว่าล่ะนะ...เขานี่ท่าจะเป็นเอามากคิดอะไรไร้สาระได้อีก...ทั้งๆที่อีกคนก็เพื่อนแท้ๆแถมอย่างสึนะคงจะไม่มีทางแย่งโกคุเดระ ฮายาโตะ ไปจากเขาได้แน่
"บอกว่าคุณปู่ไม่ยอมให้กลับมาญี่ปุ่นน่ะ...สงสารสึนะจังป่านนี้คงคิดถึงที่นี่แย่แล้ว"
"ฮะฮะ...ปู่ของสึนะน่ะเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆนั่นแหละนี่ก็คงจะคิดถึง
สึนะมากถึงยังไม่ยอมให้กลับมาสักที"
"นั่นสินะ"
"เอาล่ะนอนได้แล้วมันดึกมากแล้วนะพรุ่งนี้ต้องฝึกกับแซนซัสอีกเดี๋ยวจะไม่มีแรงเอา"
มือหนาดันหัวไหล่ของร่างบางให้นอนลงบนฟูกก่อนจะดึงผ้านวมห่มให้จนถึงคอเหมือนเช่นทุกวันเพราะช่วงนี้พวกเขาต้องฝึกวิชาป้องกันตัวกับอาของร่างบางเพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้รู้ว่าพวกเขาต้องแข็งแกร่งให้มากกว่านี้...จากที่เคยรับงานอาทิตย์ละเจ็ดวันก็ลดลงเหลือแค่สี่วันเพื่อที่จะได้ใช้เวลาฝึกฝนฝีมือของตัวเองให้มันเฉียบขาดมากกว่าเดิมเพราะพวกเขารู้ตัวแล้วว่าอันตรายมันอยู่ใกล้แค่เอื้อมถึงเท่านั้น
"แกจะไปใหน??"
ริมฝีปากบางเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เขาขยับตัวลุกขึ้น...ใบหน้าคมหล่อเหลาจึงหันกลับมายิ้มอ่อนโยนให้กับคนที่ทำสีหน้าสงสัยก่อนจะตอบออกไป
"จะเอาถาดน้ำชาไปเก็บแล้วกะว่าจะโทรหาโชอิจิสักหน่อย..ยังมีงานที่ต้องเตรียมตัวอีกนิดหน่อยน่ะเดี๋ยวชั้นมา"
เสียงประตูห้องปิดลงแล้วดวงตาสีเขียวมรกตจึงค่อยๆปิดเปลือกตาลงแต่แล้วก็ต้องเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงประตูมันเปิดขึ้นอีกแต่ดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปเมื่อปลายดาบแวววาวสะท้อนแสงเทียนในห้องมันจ่อลงมาที่ลำคอของตนซะแล้ว
"นะ...นายเป็นใคร?...ต้องการอะไร?..."
ริมฝีปากบางเอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมลดระดับรังสีอำมหิตลงเลยแม้แต่น้อย..นัยน์ตาสีน้ำแข็งจ้องมองใบหน้าสวยราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนร่างบางถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก...หรือว่าคนคนนี้จะเป็นคนของโรคุโด มุคุโร่ มาตามจับตัวเขากลับไป!!
"อื้ออ!!!"
มือบางรีบคว้าหมับเข้าที่ข้อมือที่ใหญ่กว่าไม่มากนักพร้อมกับออกแรงดึงให้มือเรียวยาวที่บีบคอของตัวเองออกเมื่ออีกคนเพิ่มแรงบีบขึ้น!!..
"แกสินะที่เป็นหลานของไอ้บอสบ้านั่น"
"นะ...นายพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ!!??"
ใบหน้าสวยแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังงงงวยและไม่เข้าใจในที่สิ่งอีกคนพูด...นัยน์ตาสีเขียวมรกตหรี่ลงข้างหนึ่งเพื่อที่จะได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดขึ้นแล้วก็ต้องเบิกให้กว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...เพราะถึงแม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันตรายที่แผ่ออกมารอบตัวของเขาคนนั้นแต่...ใบหน้าเรียวสวยรับกับเส้นผมสีเงินยาวยวงกลับให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปมันไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่ควรจะเป็น...ยิ่งได้สบกับสายตาสีน้ำแข็งที่มีแววโหยหาคู่นั้นแล้วยิ่งไม่เข้าใจ...สายตาแบบนั้นมันอะไรกัน?..
"แซนซัส...อยู่ที่ใหน?"
"ยะ..อื้อ!!..แซนซัสอยู่ที่ห้องทำงาน!!"
"พาฉันไปเดี๋ยวนี้!!!"
"ดะ...ได้!!"
มือเรียวยาวในถุงมือหนังสีดำกระชากสาบกิโมโนสีขาวของร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนจะผลักให้เดินนำหน้าไปโดยมีปลายดาบจี้ที่แผ่นหลังบางไปตลอดทางจนคนที่เดินนำหน้าถึงกับเกร็งไปทั้งตัวแต่ถึงอย่างนั้นสองขาเรียวยาวก็ยังฝืนก้าวไปข้างหน้า
นัยน์ตาสีน้ำแข็งน่าพิศวงเหลือบมองสองข้างทางอย่างพิจารณาและไม่แปลกใจเลยที่ตัวเขาจะหาเขาคนนั้นไม่เจอเพราะมันเป็นเรือนแบบญี่ปุ่นหลังใหญ่ที่มีห้องหับมากมายแถมยังมีเรือนย่อยแยกออกไปอีกหลายหลัง...ริมฝีปากเรียวสวยหยักยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่าแต่มันกลับสวนทางกับสิ่งที่เต้นระรัวอยู่ที่อกข้างซ้ายเหมือนเป็นความรู้สึกที่สวนทางเพราะตัวเขาเฝ้าตามหาเขาคนนี้มานานเหลือเกิน...คนที่จากไปอย่างไม่คิดจะกลับไปหาเขาอีก...คนที่ตายไปพร้อมกับหัวใจของเขา...คนหลอกลวงคนนั้น!!...ชั่งเป็นคนที่น่ารังเกียจจนไม่มีสิ่งใดเปรียบได้!!...คนที่เขาเกลียดชังที่สุดในชีวิต!!...ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...วันที่เขาจะได้เฉือนเนื้อเถือหนังควักหัวใจด้านชาดวงนั้นออกมาบดขยี้ให้สาสมกับสิ่งที่ทำกับเขาไว้!!...คราวนี้แหละแก...ไอ้บอสตะไล...ไอ้คุณชายเฮงซวย...ฉันจะเฉือดแกสับแกเป็นชิ้นๆโยนให้เป็ดกินเลยคอยดู!!!
"ถะ...ถึงแล้ว"
เสียงพึมพำของร่างบางตรงหน้าทำให้ใบหน้าเรียวสวยหันกลับมามองตาขวางก่อนจะพยักหน้าบอกให้ร่างบางเคาะประตูและดูเหมือนร่างบางเองจะเข้าใจซะด้วยถึงได้หันกลับไปเคาะประตูทั้งๆที่มือยังสั่น
ก๊อกๆๆ
"ซะ...แซนซัส...ขอเข้าไปนะ!!"
"มีอะไรงั้นเหรอฮายาโตะ?"
"มะ...มีเรื่องอยากจะปรึกษา!!"
"งั้นก็เข้ามา"
น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูเฉื่อยชาเป็นเอกลักบณ์ทำเอาดวงตาของคนที่อยู่ด้านหลังถึงกับไหววูบอย่างหาสาเหตุไม่ได้ทั้งๆที่บอกว่าจะมาฆ่าทั้งๆที่ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะต้องทำให้สำเร็จไม่งั้นคงจะไม่มีวันนอนตายตาหลับแต่แค่ได้ยินเสียงความรู้สึกโหยหาก็เข้ามากอบกุมหัวใจซะจนเต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูกแทนที่มันจะดีใจที่จะได้ปลิดชีวิตของไอ้คนใจร้ายใจดำนั่นแต่หัวใจไม่รักดีกลับโหยหาอย่างน่ารังเกียจ!!...นี่ตัวเขากำลังเป็นอะไรไป??...สำหรับไอ้บ้านั่นต้องฆ่าให้ตายเท่านั้นถึงจะสาสมกับสิ่งที่มันทำกับตัวเขาไว้เมื่อห้าปีก่อนซิมันถึงจะถูก!!...เกลียดมันเข้าไป!!...ชิงชังมันให้หมดหัวใจดวงนี้ยิ่งดี!!
ครืดดดด
บานประตูถูกมือบางเลื่อนออกไปเผยให้เป็นร่างสูงใหญ่เรือนผมสีดำนั่งหันหลังพิงขอบประตูอีกด้านของห้องและไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมาสนใจผู้ที่กำลังจะก้าวขาเข้ามาในห้องเลยแม้แต่น้อยนั่นมันยิ่งทำให้คิ้วเรียวของร่างสูงโปร่งนัยน์ตาสีน้ำแข็งถึงกับกระตุกถี่ยิบ
ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องอย่างแผ่วเบาและเงียบเชียบปล่อยให้ร่างบอบบางที่มีศักดิ์เป็นหลานยืนตัวสั่นเกาะที่ขอบประตูห้องอย่างไม่รู้จะทำยังไงอยากจะตะโกนร้องบอกผู้เป็นอาใจแทบขาดแต่อะไรบางอย่างมันเรียกร้องให้เงียบและคอยดูอยู่เฉยๆก็พอและยังเชื่ออีกว่าร่างสูงเพรียวคนนี้จะไม่ทำร้ายแซนซัสแน่นอน...ในตอนนี้ในใจมันบอกให้เชื่ออย่างนั้น!!...
ใบหน้าคมเข้มของร่างสูงใหญ่ชะงักน้อยๆเมื่อรู้สึกถึงปลายดาบคมกล้าพาดทับอยู่บนไหล่ของตัวเองแต่กลับดูเหมือนไม่ได้รู้สึกกลัวหรือแปลกใจเลยแม้แต่น้อย...ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดยิ้มน้อยๆก่อนจะหันกลับไปสนใจความมืดมิดด้านหน้าต่อ
"อยากจะทำอะไรก็ตามสบาย...ไอ้สวะ"
"นั่นมันคำพูดของไอ้หน้าโง่ที่หายหัวไปห้าปีงั้นเหรอ?....ฉันคิดว่าแกจะมีคำแก้ตัวที่ฟังดูดีกว่านี้ซะอีีกไอ้บอสเฮงซวย!!...ไม่สิต้องเรียก
แซนซัสสินะถึงจะถูก!!"
มือเรียวยาวกดคมดาบลงไปบนลำคอของอีกฝ่ายจนเลือดซิบแต่ร่างสูงใหญ่กลับยังคงนิ่งเฉยและการกระทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้ร่างโปร่งบางโกรธหนักเข้าไปอีก
"พูดมาเซ่คำแก้ตัวของแกเหตุผลที่แกทิ้งฉันมาน่ะแซนซัส!!!!"
"ชั้นบอกแกแล้วว่าอยากจะทำอะไรก็เชิญ...แต่ถ้าหากแกไม่ลงมือชั้นจะเป็นคนจัดการแกเองไอ้ฉลามสวะ!"
"แกยังจะมีน่ามาพูดว่าจะจัดการฉันอีกเหรอวะไอ้บอสตะไล!!!...อย่างแกน่ะฉันไม่ให้ตายง่ายๆขนาดนั้นเหรอเฟ้ย!!!"
"ฉันจะเฉือนเนื้อเถือหนังแกออกที่ละชิ้นทีละอ๊ะ!!!...."
ร่างโปร่งบางได้แต่ร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆปลายดาบก็ถูกมือหนากระชากไปจนร่างทั้งร่างเซถลาไปตามแรงกระชากไปล้มทับร่างสูงใหญ่ก่อนจะถูกตวัดลงไปให้อยู่ด้านล่างจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับหน้าเหว๋ออยู่หลายวินาที
"พูดมากน่ารำคาญ"
"แกไม่ีมีสิทธิ์พูดว่ารำคาญ!!!...ไอ้บอสงี่เง่าคนอย่างแก!!!...คนอย่างแกมัน..."
"คนอย่างชั้นมันทำไม?"
นัยน์ตาสีโกเมนจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้าแข็งเหมือนกำลังค้นหาคำตอบทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าต่อให้เขาทิ้งคนใต้ร่างไปสักกี่ปีหรือต่อให้เขาทำผิดต่อร่างโปร่งบางนี้อีกสักกี่ครั้งร่างโปร่งบางนี่ก็จะยังยกโทษให้เขาได้ทุกครั้งไปไม่ว่าเมื่อไหร่...ก็จะยังจะเป็นแบบนั้น...
ใบหน้าเรียวสวยถึงกับขบกรามแน่นเมื่อความตั้งใจของตัวเองถูกสั่นคลอนด้วยสายตาเย็นชาที่เคยหลงใหลจนยอมคนคนนี้ไปซะทำอย่าง
ยอมแม้กระทั่งชีวิต...คนที่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วเขาเคยสาบานว่าจะอยู่เคียงข้างไปตลอดขีวิตแต่แล้วทุกอย่างก็พังครืนเมื่อคนคนนี้ทิ้งเขาเอาไว้แล้ว...ปล่อยให้เขาต้องทุกข์ทรมานกับคำสาบานจนแทบบ้าแล้วตอนนี้ยังจะมีหน้ามาถามแบบนั้นอีก
"คนอย่างแก....มัน....ไร้หัวใจแซนซัส!!...ฉันเกลียดแก...เกลียด...!!"
"ถ้าเกลียดนักก็ฆ่าชั้นซะสิไอ้สวะ"
"ฉันทำแน่ไม่ต้องท้า!!!"
ร่างด้านใต้ตวัดดาบขึ้นมาทั้งๆที่มือยังสั่นระริก...นัยน์ตาสีน้ำแข็งที่เคยแข็งกร้าวกลับไหววูบอย่างไม่มีสาเหตุยามเมื่อได้อยู่ใกล้ซะจนเกือบจะแนบชิดยิ่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจของร่างสูงใหญ่ที่เป่ารดลงมามันยิ่งทำให้เรี่ยวแรงที่มีหดหายไป
"อ๊ะ!!!..."
ใบหน้าเรียวสวยถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมือหนาคว้าปลายดาบมาจ่อที่คอตัวเองอีกครั้ง...ทั้งๆที่มาเพื่อฆ่าแต่ทำไมพอเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากปากแผลแล้วหัวใจของเขามันรู้สึกเจ็บ
แปล๊บอย่างบอกไม่ถูก...ไม่ต่างไปจากคนที่ยังแอบดูอยู่ที่หน้าห้อง...มือบางทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาประสานกันที่หน้าอกลุ้นระทึกกับเหตุการณ์ตรงหน้า
"เป็นอะไรไป...เกิดใจเสาะเห็นเลือดไม่ได้ขึ้นมารึไง?"
"ฉะ...ฉัน...อื้ออ!!??"
ยังไม่ทันจะได้เรียบเรียงถ่อยคำใดๆท้ายทอยก็ถูรั้งให้ขึ้นไปรับจุมพิตที่สุดแสนเร่าร้อนจนตั้งตัวไม่ติดดวงเนตรสีน้ำแข็งเบิกกว้างก่อนจะรีบปิดลงด้วยความตกใจแต่ครั้นจะผลักใสเรี่ยวแรงทั้งหมดกลับหายไปเมื่อถูกสูบเอาลมหายใจไปพร้อมกับเรี่ยวแรงจนร่างทั้งร่างอ่อนปวกเปียกเหมือนเทียนลนไฟ...เสื้อโค๊ตตัวนอกถูกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวอีกทีก็ต่อเมื่อมือร้อนระอุของอีกฝ่ายลากไล้เคล้นคลึงผิวกายขาวเนียนจนร้อนวูบวาบไปหมด...แล้วมือบางจึงได้แต่ตะกุยตะกายสะเปะสะปะไปทั่วไม่ต่างจากคนที่แอบยืนตัวแข็งอยู่ที่หน้าห้อง
ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองกับภาพตรงหน้าทั้งๆที่ตอนมาหัวใจดวงนี้มันทั้งลุ้นระทึกทั้งหวาดกลัวแต่ตอนนี้ราวกับมันกำลังจะกระโจนออกมานอกอกด้วยความตกใจ..ไม่คาดฝัน!!
"ฮายาโตะ!!!"
ใบหน้าสวยสะบัดไปตามเสียงเรียกทั้งๆที่ดูตื่นๆและแดงซ่านจนคนที่วิ่งตามหาไปทั่วบ้านหลงใจไม่ดีตามไปอีกคน
"ยามา....โมโตะ!!??..."
"เป็นอะไรไป??...มาทำอะไรตรงนี้ชั้นตามหาซะแทบแย่ที่จู่ๆนาย...."
"อ๊ะ!!!...อ๊าา..ยะ...อย่าแซน!!!..."
ร่างสูงที่ตรงดิ่งเข้าไปหาร่างบอบบางที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ถึงกับชะงักเมื่อเสียงกังวานปนกระเส่านิดๆเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน...นัยน์สีเปลือกไม้เหลือบมองเข้าไปในช่องบานประตูที่แง้มเอาไว้แล้วก็ให้ตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหันมาจ้องมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำท่าทางจะเขินอายมากกว่าร่างของคนที่ถูกอาของตัวเองกระทำอยู่ในห้องซะอีก..เห็นแบบนั้นแล้วริมฝีปากคมก็ได้แต่หยักยิ้มขบขำก่อนจะรีบคว้าร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับกระซิบเบาๆที่ข้างหูให้อีกคนได้แต่อายม้วนต้วน
"ไม่รู้หรอกนะว่าแซนซัสกำลังทำแบบนั้นอยู่กับใครแต่นายอยากจะยืนดูอยู่ตรงนี้จริงๆน่ะเหรอฮายาโตะ?"
"บะ...บ้าน่ะเจ้าบ้าใครจะอยากดูกัน!!!"
กำปั้นเล็กๆระดมทุบใส่แผงอกแกร่งของอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตายระบายความขวยเขินแล้วผลักอีกคนให้ล้มคว่ำลงกับพื้นก่อนที่ตัวเองจะวิ่งตึงๆกลับไปที่ห้องของตัวเองปล่อยให้อีกคนได้แต่หัวเราะเบาๆก่อนจะลุกตามอีกคนไปแต่ก็ยังมิวายชำเรืองมองลอดเข้าไปดูบทรักที่เริ่มจะร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆของสองคนในห้องนิดหนึ่ง...มือหนาค่อยๆแง้มประตูห้องปิดลงเบาๆแล้วก้าวขาฉับๆไป...ไม่ใช่ว่าอยากจะดูแต่ชั่วขณะที่เขากลับไปที่ห้องนอนแล้วเจอแค่ความว่างเปล่าในตอนนั้นหัวใจของเขามันแทบจะแตกสลายออกไปเป็นเสี่ยงๆถ้าหากคนคนนั้นจะมาพราก โกคุเดระ ฮายาโตะ ไปจากเขาอีกล่ะก็...คงจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้วจริงๆ!!!
ครืดดด!!!
เสียงประตูห้องเปิดออกทำเอาคนที่นอนคุมโปงอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนที่มือบางจะกอดกระชับผ้าห่มเอาไว้แน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"หลับแล้วเหรอ ฮายาโตะ?"
"อะ...อื้อ!!"
"ฮะฮะฮะ...งั้นเหรอ"
ร่างสูงได้แต่หัวเราะแก้เก้อกับคำตอบที่ดูจะไม่ตรงกับความเป็นจริงสักเท่าไหร่แต่มันก็น่ารักสมกับเป็น โกคุเดระ ฮายาโตะดีล่ะนะถ้าตอบตามจริงสิถึงจะแปลกว่าแต่...เล่นเอาผ้านวมไปพันตัวเองหมดแบบนั้นแล้วเขาจะนอนยังไงล่ะนั่น...
ที่จริงก็แค่เอาฟูกอันใหม่ลงมาปูล่ะนะแต่....
"ฝันดี...ฮายาโตะ"
เขาเลือกที่จะทิ้งกายลงข้างๆเจ้าคนขี้อายก่อนจะสอดแขนเข้าไปรั้งร่างบางใต้ผ้าห่มเข้ามากอดเอาไว้ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมากมายเหมือนเช่นเคยแต่ก็ยังไม่ยอมให้เขาทำเรื่องอย่างว่าได้อยู่ดี...ไม่เป็นไรหรอกถ้าเจ้าตัวจะยังไม่ยอมเขารอได้อยู่แล้วถ้าหากว่าเขายังมีร่างบางคอยอยู่ข้างๆแบบนี้....
"ฝันดีเจ้าบ้านายแบบ..."
ริมฝีปากบางขยับเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบาราวกับกระซิบกับตัวเองเมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจเข้าออกที่เป่ารดต้นคอและแผงอกแกร่งที่แนบชิดกับแผ่นหลังของตัวเองขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอเรียวแขนที่เล็กกว่ามากโอบกอดท่อนแขนที่โอบร่างของตัวเองไว้หลวมๆก่อนจะค่อยๆปรือตาปิดลงจมลึกลงไปสู่ห้วงนิทราตามอีกคนไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"มุคุโร่...ฉันขอออกไปเที่ยวงานคาร์นิวัลกับโคลมเย็นนี้ได้มั้ย?"
มือเรียวยาวที่กำลังจรดปลายปากกาลงบนกระดาษถึงกับหยุดชะงักเมื่อจู่ๆคนที่ยืนบิดซ้ายทีขวาทีอยู่ที่หน้าโต๊ะตั้งแต่เจ้าตัวคุยโทรศัพท์เสร็จรวบรวมความกล้าขอเขาออกไปเที่ยว
"ไม่อนุญาติครับ...กลับขึ้นห้องไปได้แล้ว"
"เอ๋~~...ทำไมล่ะมันก็อยู่ใกล้ๆเองไม่ใช่เหรอ?...ทำไมถึงไม่อนุญาติล่ะ..ให้ฉันไปเถอะนะมุคุโร่น้าา~~"
ร่างสูงโปร่งถึงกับหรี่ตาข้างหนึ่งมองคนที่ยืนหน้างออย่างแปลกใจกับอาการออดอ้อนที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามแต่มันเหมือนเด็กๆที่อ้อนขอตังส์ซื้อลูกอมไม่มีผิด..
"ขึ้นไปรอที่ห้อง...ถ้าผมเสร็จงานแล้วจะพาไปก็แล้วกัน"
"จริงนะ!!...ให้โคลมไปด้วยได้ใช่มั้ย!!!?"
ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับท่าทางดีอกดีใจหน้าบานเสียจนแก้มแทบปริแล้วก็อดที่จะดักทางไม่ได้ทั้งๆที่เขาเองก็อยู่แล้วว่าทั้งคู่วางแผนจะแอบออกไปถ้าหากเขาไม่อนุญาติและดูเหมือนโคลมเองก็จะลืมไปแล้วว่าเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างผ่านดวงตาหรือแม้แต่ความนึกคิดของเธอได้...หึหึ..นับวันยิ่งอยู่ยิ่งปีกกล้าขาแข็งถึงขนาดวางแผนหนีเที่ยวได้แล้วนะ..ซาวาดะ สึนะโยชิ!!..
"ผมชักจะสงสัยซะแล้วสิว่าคุณกับโคลมมีอะไรลับลมคมในกันอยู่รึเปล่า?...สงสัยต้องให้เคนเป็นคนดูและคุณซะแล้วมั้งครับสึนะโยชิ!"
"มะ..มะ..ไม่นะเราไม่มีลับลมอะไรทั้งนั้นอีกอย่างเคนเค้าดูน่ากลัวอ่ะ!!...ขอเป็นโคลมเหมือนเดิมเถอะนะมุคุโร่ฉันสัญญาว่าจะไม่คิดทำอะไรแผลงๆอีก!!...สาบานเลยเอ้า!!"
"หึ...จะลองเชื่อดูก็แล้วกันครับ"
"ขอบคุณมากมุคุโร่!!"
นัยน์เนตรต่างสีจ้องมองร่างเล็กที่วิ่งกระโดดโลดเต้นออกไปจากห้องทำงานของเขาแล้วก็อดที่จะหัวเราะในลำคอไม่ได้เมื่อดูเหมือนว่าพักหลังๆมานี้เจ้าตัวจะปรับตัวให้ชินกับฐานะของตัวเองขึ้นเรื่อยๆอีกทั้งยังเริ่มที่จะไม่หวาดกลัวเขาเหมือนช่วงแรกๆแล้วด้วย...คงเป็นเพราะพวกเขาอยู่ใกล้กันแทบจะทุกวันก็เป็นได้ถึงได้ทำให้ระยะห่างของพวกเขามันแคบลงทุกวัน...ทุกวันจนแทบจะเป็นศูนย์อยู่ลอมล่อ...แต่คงจะให้ใกล้ชิดเกินกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว...คงต้องเว้นระยะเอาไว้สักนิด..
เก๋งสีดำสนิทจอดให้คนทั้งสามลงก่อนจะขับเลี่ยงไปอีกทางเพราะถนนตรงหน้าถูกปิดจึงต้องเดินเท้าต่อไปอีกสักนิดและดูเหมือนร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลฟูฟ่องจะดูตื่นเต้นจนดวงตาสีน้ำตาลกลมโตทอประกายระยิบระยับถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบงานเทศกาลแบบนี้สักเท่าไหร่แต่พอมีคนที่เขาไม่เคยละสายตาได้มาเดินด้วยแบบนี้กลับรู้สึกว่างานมันดูมีสีสันขึ้นมาถนัดตา
สองร่างเล็กบางทั้งคนเป็นเจ้านายและคนที่คอยดูแลวิ่งกลืนหายไปในฝูงชนที่ดูจะหนาตาเป็นพิเศษคงเพราะมารอดูขบวนแห่ร่างสูงโปร่งปลีกตัวไปอีกทางที่ผู้คนไม่ค่อยจะหนาตานักก่อนจะทอดกายนั่งพิงพนักของม้านั่งด้วยท่าทางสบายๆเพราะดูท่าว่าเขาคงต้องรอจนกว่าขบวนแห่จะผ่านไปหรือเสร็จสิ้นลงกระมังถึงจะได้กลับ
"คุณมุคุโร่ไม่เข้าไปดูขบวนแห่เหรอครับ?"
เสียงของลูกน้องคนสนิททำให้ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้ก่อนจะบอกปฏิเสธไป
"ไม่ดีกว่านายไปเถอะเคน...ฝากดูสองคนนั่นด้วยก็แล้วกัน"
"ครับคุณมุคุโร่"
นานเกือบชั่วโมงเต็มที่เขายังคงนั่งทอดสายตามองผู้คนที่เดินขวักไขว่กันออกมา...สงสัยขบวนแห่จะจบลงแล้วแต่เสียงโห่ร้องผสมกับเสียงร้องรำทำเพลงจัดปาร์ตี้ตามสองข้างทางที่ยังไม่จบลงและคงจะเป็นอยู่แบบนั้นไปอีกหายชั่วโมงเมื่อบรรดาร้านอาหารต่างก็จัดโปรโมชั่นพิเศษกันตลอดสองแถวเป็นแนวยาวตลอดสองข้างทาง
ใครจะอยู่ต่อหรือกลับบ้านมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอยู่แล้วแต่...คนของเขาที่เพิ่งจะปล่อยให้เป็นอิสระไปไม่ถึงชั่วโมงดีกลับยังไม่ยอมกลับมาดีๆ...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังใช้ความรั้นเดินดูนั่นนี่จนดูท่าว่าเคนคงจะเข้าไม่อยู่ซะแล้วถ้าเขาไม่เข้าไปตามออกมาล่ะก็ได้เถลไถลไปไกลกว่านี้แน่ๆ...แต่ในขณะที่จะขยับกายลุกขึ้น!
"เอ๊ะๆ!!...ฉันไม่ยักรู้ว่ามุคุโร่คุงสนใจงานแบบนี้ด้วย!!"
ใบหน้าหล่อเหลาชักสีหน้าไม่พอใจน้อยๆก่อนจะปรับให้เป็นปรกติเมื่อคนที่ไม่อยากเจอที่สุดดันโผล่มาซะได้
"ลมอะไรหอบนายมาถึงที่นี่ได้น้าา~~...รึว่าจะเป็นลมของเจ้าเด็กญี่ปุ่นหน้าตาน่ารักคนนั้น"
คนมาใหม่ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆทั้งๆที่ใบหน้าเรียวได้รูปยังคงประดับรอยยิ้มที่สุดแสนจะจริงใจจนมองแทบจะไม่เห็นดวงตาสีอเมทิสคู่สวย
"ฉันเดาถูกสินะใช่มั้ย?"
"........."
"ไม่เอาน่ามุคุโร่คุงฉันอุตส่าห์ดีใจสุดๆเลยนะที่เจอนายที่นี่น่ะพูดอะไรบ้างสิ"
"คึหึหึ....ผมดันหลงคิดไปว่าคุณตามผมมาน่ะครับเลยรู้สึกแย่นิดหน่อย"
"แหมๆ...กลายเป็นพวกคิดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี้ย...ไม่ถึงขนาดตามหรอกนะแแค่...ความบังเอิญเล็กๆน้อยๆบวกกับความจงใจอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
"ถ้าหมดธุระของคุณแล้วผมก็ขอตัวนะครับพอดีผมมีอย่างอื่นต้องทำ"
"เดี๋ยวสิมุคุโร่คุง!"
นัยน์เนตรต่างสีเหลือบมองข้อมือที่โดนฉุดรั้งเอาไว้น้อยๆก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของคนที่รั้งข้อมือของตัวเอง
"ไปทานมื้อเย็นกันฉันนะ...ฉันจองโต๊ะไว้แล้วที่ร้านใกล้ๆนี่"
"ไม่สะดวกมั้งครับเพราะผมมีคนมาด้วย"
"ไม่มีปัญหา!....ฉันจองเผื่อทุกคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว"
"คุณจงใจจนออกนอกหน้าไปแล้วนะครับ..คุณเบียคุรัน"
"ฮึฮึ...ฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ...นายก็รู้นี่...ไปกับฉันถ้านายยังไม่อยากเสียตุ๊กตาญี่ปุ่นตัวนั้นไป!!"
ท้ายประโยคน้ำเสียงของอีกฝ่ายกดทุ้มต่ำเสียจนน่าขนลุกแต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลกับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสายหมอกจอมหลอกลวงคนนี้แน่นอน!...
"คึหึหึ...ขอปฏิเสธครับ!!"
มือเรียวยาวแกะมือที่กำลังกุมข้อมือของตัวเองอย่างไม่ใยดีนัยน์ตาคมกล้าทั้งสองแข็งกร้าวราวกับกำลังประกาศสงครามกันอย่างชัดเจนเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมกันไม่แม้กระทั่งกระพริบตาหากไม่มีเสียงสดใสของใครบางคนดังแว่วเข้ามาใกล้ซะก่อน!
"ฉันชอบขบวนที่เค้าสวมหน้ากากกันที่สุดเลยเค้าเรียกว่าอะไรนะ
โคลม"
"เป็นขบวนจำลองของเทศกาลคาร์นิวัลที่เวนิสน่ะค่ะคงใกล้เข้ามาทุกทีแล้วถึงได้มาจัดโปรโมทให้เราดู...ถือว่าเราโชดดีนะค่ะที่ได้เห็นก่อนงานจริง"
"จริงน่ะ!...ว้าวไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นงานจริงมันจะตื่นตาตื่นใจขนาดใหนชักจะอยากไปซะแล้วสิ!!"
"ถ้าคุณมุคุโร่อนุญาตินะครับแต่ตอนนี้อย่าพึ่งฝันหวานไปหน่อยเลย"
"กะ..ก็แหม..."
"รุ่นพี่เคน!!"
ร่างสูงโปร่งยอมที่จะละสายตาจากกล้วยไม้สีขาวแห่งเจสโซ่แฟมิลี่เมื่อเสียงถกเถียงของทั้งสามคนที่เขากำลังรอใกล้เข้ามาทุกที...ริมฝีปากเรียวเผลอหยักยิ้มที่ไม่ได้แฝงเอาไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์อีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นจนออกนอกหน้าของร่างเล็กที่กำลังเดินใกล้เข้ามาทุกที
"เอ๊ะนั่น!!...มุคุ.....โร่...."
ร่างกายที่กำลังจะขยับวิ่งเข้าไปหาของร่างเล็กจำต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้อยู่เพียงลำพังใบหน้าที่เพิ่งจะเปื้อนยิ้มดูเจื่อนลงไปถนัดตาเมื่อเห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใคร...ใช่จะลืมลงได้ยังไงว่าเค้าคนนี้เคยเจอกันแล้วเมื่อไม่นานมานี้แถมตอนนั้นตัวเองยังอยู่ในสภาพน่าอายมากถึงมากที่สุดอีก...
"สวัสดียามเย็นสนะโยชิคุงง~...เจอกันอีกแล้วน้าเราเธอจำฉันได้รึเปล่ารู้สึกตอนนั้นเธอกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่กับมุคุโร่คุงในห้องทำงานสินะ...เอ๊ะหรือว่ากำลังเคลิ้บเคลิ้มจนจำหน้าใครไม่ได้!?...ก็แหมกำลังจะเเข้าด้วยเข้าเข็มซะขนาดนั้นฉันต้องขอโทษด้วยแล้วกันที่เข้าไปขัดจังหวะซะก่อน"
"เอ่อ...มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะครับผม..."
"แหมๆ...ไม่เป็นไรๆ...ฉันชินซะแล้วล่ะกับเรื่องแบบนี้ของมุคุ....."
"กลับกันได้แล้วครับคุณกำลังทำให้ผมหงุดหงิด!!"
ต้นแขนผอมบางถูกคว้าให้หันหลังเดินกลับไปแทบไม่ทันจะตั้งตัวแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าน่ารักที่ถอดสีจนกลายเป็นซีดก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองร่างโปร่งที่ดูขาวไปทั้งตัวที่ยังยืนโบกไม้โบกมือให้ตัวเองราวกับเรื่องที่พูดออกมาเมื่อกี้มันเป็นแค่เรื่องแสนธรรมดาที่เกิดขึ้นเป็นประจำแต่สำหรับเขาเรื่องแบบนี้มัน!!!...
"ปล่อยฉัน!!...ฉันเดินเองได้!!"
ร่างเล็กสะบัดต้นแขนออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายอย่างลืมตัวก่อนจะหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อจู่ๆเรี่ยวแรงที่ขามันหายไปหมด...เมื่อกี้มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนโดนประจานต่อหน้าคนนับร้อยแบบนี้...คนคนนั้นต้องการจะสื่ออะไรกันแน่!!??
"นี่กล้าดียังไง!!..."
"ไม่เป็นไรครับเคน!!...นายกับโคลมกลับไปก่อนก็แล้วกัน!!"
"คระ...ครับคุณมุคุโร่!"
"คุณสึนะ"
"ไปกันเถอะโคลม!!"
เด็กสาวร่างเล็กจำใจต้องเดินตามรุ่นพี่ของเธอไปอีกทางปล่อยให้เจ้านายตัวเล็กของตัวเองยืนอยู่กับบอสของตัวเองเพียงลำพัง...จะเกิดเรื่องขึ้นมั้ยนะ...ท่านมุคุโร่จะทำอะไรคุณสึนะรึเปล่านะ?..ชักจะสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกลบอสแห่งเจสโซ่แฟมิลี่คนนั้นต้องการให้เป็นแบบนี้สินะ..อยากให้คุณสึนะไปให้พ้นจากบอสของเธอแน่ๆ..
"จะไปกันได้รึยังครับสึนะโยชิ?...ผมไม่ได้มีเวลากับคุณทั้งวัน"
คำพูดที่ไม่คิดจะถามว่าตัวเองเป็นอะไรเสียใจรึเปล่าแบบนั้นมันกลับทำเอาขอบตาร้อนผ่าวรื่นน้ำอย่างช่วยไม่ได้...ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรงเมื่อทุกคำพูดมันวิ่งมาจุกที่ลำคอ...มือบางทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นอย่างหาที่ระบายไม่เจอ...จะทำยังไง?...ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อกข้างซ้ายนี่มันคืออะไร...อยากจะพูดอยากจะถามออกไปใจแทบขาดว่าที่เค้าคนนั้นพูดมามันเป็นความจริงหรือไม่แต่เขากลัว...กลัวว่าคำตอบที่ได้มามันจะเป็น........
"ปล่อย....ปล่อยฉันกลับไปเถอะอ๊ะ!!!!......"
ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรออกมาได้อีกก็รู้สึกได้ถึงร่างกายของตัวเองถูกตวัดขึ้นจากพื้นจากนั้นก็มองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากสีขาว!!!
"ห๊ะ!!!!...อึก!..."
รู้ตัวอีกทีร่างก็ถูกโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่ไม่คุ้นตาซะแล้วใบหน้าน่ารักได้แต่ตื่นตระหนกจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่ากลับเป็นร่างสูงโปร่งที่ยืนทมึนสีหน้าเรียบสนิทไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ที่คร่อมร่างอยู่นี่หาก!!..
"ไม่ต้องมาตีสีหน้าแบบนั้นใส่ฉัน!!...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น!!"
"ไม่ได้ทำอะไรผิด?...แล้วสีหน้าแบบนั้นมันอะไรกันครับ?"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นฉันอยากกลับบ้าน!!...อยากกลับญี่ปุ่นนายได้ยินมั้ย!!!"
"อื้อ!!...มันเจ็บนะ!!...ปล่อย!!"
ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมาหวังจะให้หลุดจากมือแข็งแรงที่บีบปลายคางตัวเองเอาไว้แน่นแต่ยิ่งสะบัดอีกฝ่ายก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นจนจำใจต้องอยู่นิ่งๆเมื่อขัดขืนไปมันก็เปล่าประโยชน์ในใจได้แต่นึกโทษตัวเองที่เกิดมาเป็นคนผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้!.
"ทำตัวเป็นเด็กสาวม.ต้นไปได้คุณไม่ใช่เด็กแล้วรู้ตัวรึเปล่าอย่าหูเบาฟังคำคนอื่นเขาไปทั่วเป็แบบสิครับ"
"อีกอย่างผมก็เคยบอกไปแล้วว่าคุณไม่มีสิทธิ์กลับญี่ปุ่นจนกว่าผมจะอนุญาติ!!"
"แล้วนายจะเก็บฉันไว้ให้ขวางหูขวางตานายอยู่ทำไมก็ในเมื่อฉันทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจนายสักอย่าง!!"
"ฉันมันก็แค่ตัวเกะกะ....ฮึก~~...นายจะเก็บฉันไว้ทำไม...ฮือ~~"
มือเรียวค่อยๆผ่อนแรงบีบที่ปลายคางของร่างเล็กลงเมื่อจู่ๆอีกคนก็ปล่อยโฮออกมาจนเขาไม่รู้ว่าต้องปลอบเรื่องอะไรกันแน่นัยน์เนตรต่างสีจึงได้แต่จ้องมองมือเรียวเล็กที่ยกขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเเองลวกๆ
"อย่าบอกนะว่าคุณหึงผมน่ะ"
"หะ!!...หะ...หึงบ้าบออะไรกัน!!...ฉันไม่เคยสนอยู่แล้วว่านายจะไปทำอะไรกับใครที่ใหน!!...ฮึก...ฮึก..."
"แล้วที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่นี้มันเรื่องอะไรครับ?"
"กะ...ก็นาย...นา.."
"ผมทำไม?"
"ก็นายมีคนอื่นอยู่แล้วแล้วทำไมถึงยังมายุ่งกับฉันอีกเล่า!!!...นายก็ไปทำแบบนั้นกับคนของนายโน่นอย่ามาทำกับฉันสิเจ้าบ้า!!!"
"ผมทำอะไรคุณ ซาวาดะ สึนะโยชิ??"
"นะ...นาย..."
เจอคำถามแบบนี้เข้าไปเล่นเอาเจ้าตัวถึงกับพูดไม่ออกเพราะพอมาคิดดูดีๆแล้วเค้าคนนี้ก็ไม่เคยล่วงเกินอย่างอื่นเลยนอกจาก...จูบแล้วก็แค่นอนกกกอดตนเอาไว้ทั้งคืน!!....ใบหน้าน่ารักซับสีขึ้นมาแทบจะทันทีที่นึกได้แต่กลับต้องเม้มริมฝีปากแน่นดวงตาคลอน้ำขึ้นมาอีกว่าที่เค้าไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเองก็เพราะไปทำกับคนอื่นแบบนั้นสินะ!!..
"จะตอบผมได้รึยังว่าผมทำอะไร?"
"ไม่!!...ไม่มีอะไรทั้งนั้น!!..ไปให้พ้นฉันเกลียด!!...เกลียดนายที่สุด!!!"
"คึหึหึ...ถ้าเกลียดอย่างปากว่าแล้วจะแคร์ทำไมว่าผมจะนอนกับใครไม่ใช่เพราะอยากให้ผมทำเรื่องแบบนั้นด้วยหรอกเหรอครับ ซาวาดะ สึนะโยชิ"
"ห๊ะ!!??...ไอ้...ไอ้คนงี่เง่า!!...ไอ้คนบ้าลามก!!!!...ฉันเกลียดนายที่สุดในสามโลกเล้ย!!!...ใครจะอยากทำเรื่องอ๊าา!!!..ไอ้คนโรคจิตไปให้พ้น!!!"
กำปั้นเล็กๆระดมทุบแผงอกแกร่งของอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองโกรธแค้นเค้าเรื่องอะไรมันก็ดีแล้วไม่ใช่รึไงที่ไม่ถูกกระทำเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงน่ะหรือว่าเขาหลงรักไอ้คนบ้าอำนาจนี่เข้าให้แล้วไม่นะ!!!!?..รัก!!!???.....รักอย่างนั้นเหรอ!!??...ไม่..ไม่มีทาง!!...ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้เขาไม่ได้รักไอ้ผู้ชายเฮงซวยหลายใจนี่แน่ๆ!!!..
ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มขบขันระคนเอือมระอากับพวกไม่ประสีประสาเรื่องความรักแต่ในใจยังสงสัยว่าเจ้าตัวจะรู้รึเปล่าว่าเจ้าตัวน่ะตกหลุมรักเขาเข้าแล้วแต่ที่มากไปกว่านั้นคงไม่เคยเข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่เคยแตะต้องหรือล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตต้องสาปนั่น..คงไม่เคยรู้ว่าเขาก็แค่...ไม่อยากลงมือทำร้ายให้ตัวเองต้องมาแปดเปื้อนด้วยน้ำมือของเขา...มือที่พร้อมจะสาดความโสมมให้ร่างเล็กนี้ได้ทุกเมื่อทั้งๆที่ก็ใช่ว่าเขาไม่อยากจะทำ...ดูเหมือนว่าร่างเล็กนี่จะไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องใช้ความอดทนมากแค่ใหนที่ต้องอยู่ใกล้ๆตัวเองในเมื่อเขาก็แค่ผู้ชายที่ยังไม่หลุดพ้นจากห้วงแห่งตัญหาแค่ไม่อยากให้ช่องว่างของพวกเขาหายไปแต่ตอนนี้...มันหายไปจนกลายเป็นศูนย์เรียบร้อยแล้วต่างหาก!!
"พอได้แล้วสึนะโยชิ!!!"
กำปั้นเล็กๆหยุดชะงักราวกับถูกสะกดจิตเมื่อสายตาที่ดูอ่อนโยนคู่นี้จ้องมองลงมาจนไม่สมารถขยับร่างกายไปใหนได้อีกราวกับต้องมนต์.....
"ผมคิดว่าถึงเวลาที่เจ้าหญิงแห่งวงการต้องเรียนรู้เรื่องเซ็กส์เพิ่มเติมซะแล้วสิแต่บอกไว้ก่อนก็แล้วกันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะไม่หยุดเด็ดขาด!"
"ห๊ะ!!!...ไม่ฉันไม่อ๊ะ!!..."
ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธเต็มปากเต็มคำริมฝีปากก็โดนจู่โจมซะแล้วทำเอาคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับแข็งทื่อเป็นหุ่นปล่อยให้เรียวลิ้นร้อนของอีกฝ่ายล่วงล้ำกล้ำกลายเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานอย่างเอาแต่ใจ...มือเรียวเล็กปาดป่ายไปทั่วก่อนจะมาหยุดลงที่แผ่นหลังกว้างพร้อมกับขยุ้มโค๊ตตัวนอกจนยับยู่ยี่...ยิ่งเรียวลิ้นที่ด้านในโพรงปากกระหวัดกวาดต้อนมากขึ้นเท่าไหร่ความรู้สึกระเอียดอ่อนหอมหวานยิ่งกว่าครั้งใหนๆก็ยิ่งถูกเติมเต็มมากขึ้นเท่านั้น
ทั้งกลิ่นกายทั้งเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอของร่างสูงโปร่งทั้งลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดให้ร่างกายร้อนรุ่มราวกับถูกไฟสุมยิ่งมือร้อนที่เคลื่อนคล้อยสอดแทรกเข้าไปลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วร่างกายมันก็ยิ่งทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นระส่ำราวกับกำลังจะหลอมละลายกลายเป็นธาตุอากาศเสียให้รู้แล้วรู้รอดต่อให้ถูกสัมผัสสักกี่ครั้งมันก็ไม่เคยคุ้นชิน....ทุกๆครั้งร่างกายของเขายังรู้สึกรุ่มร้อนไร้เรี่ยวแรงต่อต้านอยู่ร่ำไป...ทำไมนะ...ทำไมถึงเป็นแบบนั้น??
"อ๊ะ!!...อ๊า!!...ยะ...อย่ามุคุโร่หยุด!!"
ร่างเล็กถึงกับร้องเสียงหลงไม่เป็นภาษาเมื่อริมฝีปากเรียวย้ายมาขบเม้มที่ซอกคอขาวผ่องจนขึ้นสีตัดกับผิวขาวนวลเนียนชวนมองยิ่งนักและเมื่ออีกฝ่ายยิ่งต่อต้านมันก็ยิ่งทำให้อีกคนอยากจะฝากร่องรอยตีตราความเป็นเจ้าของให้มากขึ้น...และมากขึ้น!!!
"อ๊ะ!!...หยุดนะมุคุโร่มันเจ็บ!!!"
"ฉันไม่!!...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะเผื่อว่านายจะความจำเสื่อม!!"
"คึหึหึ...รู้ครับว่าคุณเป็นผู้ชายที่ชอบแต่งตัวเป็นผู้หญิงทำงาน....แต่เรื่องแบบนี้มันไม่เกี่ยวหรอกนะครับว่าคุณจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ตะ...แต่เราสองคนไม่ได้รัก!!...นายไม่ได้รักฉันซะหน่อย!!...นายไม่ได้มองแค่ฉันคนเดียว!...นายมีคนอื่นๆอีกมาก!...เพราะฉนั้นอย่าทำแบบนี้!...อย่าแตะต้องตัวฉันอีก!!!"
ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆออกมาทางสีหน้าถึงกับชะงักค้างกับสิ่งที่ร่างเล็กพูดออกมา...ตั้งแต่เขาทำเรื่องแบบนี้กับเจ้าตัวไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ร่างเล็กจะขัดขืนเขามากขนาดนี้มาก่อนแต่คราวนี้มันต่างออกไป....
"......ผมไม่รู้ว่าคุณไปเอาความคิดพวกนี้มาจากใหนแต่...ชั่งเถอะถ้าไม่อยากให้ผมแตะต้องตัวคุณอีกผมก็จะไม่ทำก็แล้วกัน"
"แต่คุณอย่าลืมว่าคุณเป็นของของผม...ผมจะทำอะไรกับคุณมันก็เป็นสิทธิ์ของผม"
จู่ๆร่างสูงโปร่งก็ปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระก่อนที่เจ้าตัวจะลุกออกจากห้องไปเอาเสียดื้อๆ...ถ้าหากเค้าคนนั้นดึงดันอีกแค่นิดเดียวเขาก็จะยอมอยู่แล้วแท้ๆแต่นี่กลับ.....ทั้งๆที่ควรจะดีใจ...ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้นแต่ทำไมถึงได้รู้สึก...อยากจะร้องไห้...
ใบหน้าน่ารักแลดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่หยดน้ำแห่งความอัดอั้นมันจะพังครืนลงมา...ร่างกายเล็กบางค่อยๆขดเข้าหาตัวเองบนเตียงขนาดใหญ่อย่างโดดเดี่ยว...คืนนี้คงจะเป็นคืนแรกที่เขาต้องนอนคนเดียวแถมยังเป็นที่ที่ไม่รู้จักอีกทำไมมันถึงได้รู้สึกโหวงๆ และอ้างว้างชอบกล...ทำไมถึงได้รู้สึกโหยหาอ้อมแขนแข็งแรงคู่นั้นขนาดนี้...ทำไม?...ทำไมกัน??...
เปลือกตาสีน้ำตาลไหม้ปรือขึ้นช้าๆเมื่อเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ที่มุมใหนสักแห่งในห้องมือเรียวเล็กเผลอหันไปวางทาบทับที่ด้านหลังของตัวเองราวกับกำลังควานหาไออุ่นและแน่นอน...ว่ามันมีเพียงความเย็นเยียบเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ไหววูบน้อยๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น...วันที่ตนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวที่ใหนสักแห่งที่ไม่รู้จักแต่พอเช้ามากลับพบว่าตัวเองกลับมาที่ห้องเดิมซะแล้วและตั้งแต่วันนั้นมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ตนกับผู้ชายคนนั้น..คนที่ประกาศว่าเป็นเจ้าของก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยนอกจากมื้อเช้าและวันนี้ก็คงจะเป็นแบบนั้น!..มือเรียวเล็กยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงโดยไม่มีทีท่าจะขยับลุกไปใหนเดือดร้อนคนที่คอยดูแลต้องคอยเตือนให้ได้สติกลับมา
"คุณสึนะรีบอาบน้ำเถอะค่ะท่านมุคุโร่รอทานมื้อเช้าอยู่ข้างล่างน่ะคะ"
น้ำเสียงสดใสดังขึ้นที่ข้างเตียงเรียกสติให้อีกคนหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้กับเด็กสาวคนสนิท
"ให้เค้าทานก่อนได้เลยฉันอยากนอนต่ออีกสักหน่อยน่ะ...ขอโทษนะโคลม"
"คุณสึนะ...เดี๋ยวท่านมุคุโร่โกรธเอานะคะ...ลุกเถอะ"
"เค้าไม่อ๊ะ!!!...."
"หวา~~...มุ...มุคุโร่!!!!"
จู่ๆร่างกายก็ลอยขึ้นจากเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างเล็กจึงได้แต่ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจแต่พอเห็นว่าใครเป็นคนอุ้มตัวเองขึ้นมามันยิ่งน่าตกใจกว่าเป็นร้อยเท่า!!
"บอกแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าอย่าปล่อยให้ผมรอ"
ใบหน้าน่ารักได้แต่อ้าปากพะงาบๆเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ความตกใจมันมีมากกว่าจึงไม่มีคำพูดใดๆเล็ดรอดออกมาแต่แล้วทุกความรู้สึกมันกลับต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงโปร่งอุ้มตัวเองมาหยุดที่อ่างอาบน้ำ!!...อีกแล้วเหรอ!!??...เขาจะต้องถูกโยนลงไปอีกแล้วเหรอ!!??...
"อ๊ะ!!!...หว๋า~~!!!"
ตู๊มม!!!
เสียงน้ำแตกกระจายดังเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อร่างที่ร่วงลงไปมันไม่ใช่แค่เพียงร่างเล็กเท่านั้นแต่...
"นี่คุณกำลังยั่วโมโหผมอยู่งั้นสิ ซาวาดะ สึนะโยชิ!"
"แค่ก แค่ก แค่ก!!...ฉันไม่..."
มือเรียวเล็กรีบตะกุยตะกายไปเกาะที่ขอบอ่างอีกทั้งยังละล่ำละลักตอบอีกคนแต่...ใครมันจะยอมบอกว่าทำตามสัญชาติญาณกัน!!...เพราะเขาโดนทำแบบนี้บ่อยๆมือมันเลยเผลอไปคว้าสาบเสื้อของอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจแต่ก็!!...สมน้ำหน้า!!...จะได้รู้ซะบ้างว่าโดนบังคับทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจมันเป็นยังไงหึ!!
"ฉันไม่ยอมให้นายทำโทษฉันอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะจะบอกให้เพราะฉัน!...."
"ห๊ะ!!....อ๊ะ!!!..อื้ออ!!"
ปุ๋ง! ปุ๋ง! ปุ๋ง!
ไม่มีเวลาแม้แต่จะพูดให้จบประโยคเรียวขาเรียวก็ถูกกระชากจนร่างกายจมลงใต้น้ำอีกครั้ง!!
มือบางรีบควานหาหลักยึดสะเปะสะปะไปทั่วก่อนจะคว้าเข้ากับอะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันจะดึงตัวเองขึ้นมามือเรียวยาวของชายหนุ่มก็คว้าร่างของตนขึ้นมาซะก่อน
"เฮือก!!...แค่ก แค่ก แค่ก!!"
ใบหน้าน่ารักซบลงไปกับแผงอกแกร่งอย่างหมดแรงทั้งๆที่ยังไอแค่กๆสำลักน้ำอีกเป็นครั้งที่สองโดยมีมือของอีกฝ่ายคอยลูบแผ่นหลังให้อยู่หลายนาทีและเพราะแบบนั้นถึงได้เห็นว่าสิ่งที่ตัวเองคว้าเอาไว้ได้มันคือปอยผมสีน้ำเงิน!!...ที่มือของเขายังคงกำมันแน่นไม่ยอมปล่อย!!...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะค่อยๆคลายมือของตัวเองออกมาขยุ้มที่เสื้อเชิ้ตของร่างสูงโปร่งแทน...จะเจ็บมั้ยนะ?..
"ขะ...ขะ...ขอโทษ..."
"เรื่องอะไรครับ?"
"ที่ฉัน...เอ่อ...ฉัน...ดึงผมของนาย..."
"นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนะครับ"
"นายกำลังจะบอกว่าฉันผิด!...ทุกๆเรื่องฉันคือคนผิดงั้นสิ!"
มือเรียวเล็กทั้งสองข้างขยุ้มเสื้อเชิ้ตที่เปียกปอนจนแนบเนื้อของอีกฝ่ายจนยับยู่ยี่เพื่อช่วยระบายความน้อยอกน้อยใจของตัวเอง...คำถามว่าทำไม?...ทำไม??...และทำไมมันก้องอยู่ในหัวอีกครั้งทั้งๆที่ตนไม่ใช่คนผิด!!...
"คุณมันซื่อบื้อไม่มีที่สิ้นสุด....สึนะโยชิ"
"ใช่สิก็ฉันมันคนโง่ไม่ฉลาดเหมือนนายนี่...ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับฉันถ้านายไม่พูด...ฉันไม่รู้ว่าเวลาอยู่กับนายฉันต้องทำตัวยังไงถึงจะถูกใจนาย...บอกฉันได้มั้ยมุคุโร่....บอกฉันที..."
น้ำเสียงที่ฟังดูตัดพ้อกว่าครั้งใหนๆมันทำให้มือเรียวยาวข้างหนึ่งเชยคางมนให้ใบหน้าน่ารักขึ้นมาเผชิญหน้าก่อนที่ดวงตาทั้งสองจะสบกันอยู่แบบนั้น...เนิ่นนานแต่กลับไม่มีคำพูดใดๆหลุดลอดออกมาจากปากของทั้งสองมีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีให้ใครของร่างสูงโปร่งเท่านั้นที่มีให้กับร่างเล็กนี่เพียงผู้เดียวแต่แล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดหรือเพราะโหยหาสัมผัสนี้มาเนิ่นนานใบหน้าน่ารักจึงค่อยๆเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากเรียวที่คอยแต่จะหยักยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วแนบริมฝีปากลงไปแผ่วเบาแต่มีหรือที่คนที่รออยู่แล้วจะยอมให้ริมฝีปากบางสีระเรื่อละออกไปแต่โดยดี...มือเรียวข้างหนึ่งรั้งท้ายทอยสีน้ำตาลให้เข้ามารับรสสัมผัสที่เร่าร้อนและรุนแรงให้ถนัดยิ่งขึ้นส่วนอีกข้างรวบเอวบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมที่หน้าตักของตัวเองก่อนจะรั้งร่างบางให้แนบชิดกับร่างกายของตัวเองราวกับกำลังจะหลอมรวมกันให้เป็นหนึ่งเสียตอนนี้!!
"อื๊มม!!...อื้ออ!!"
ร่างเล็กส่งเสียงครางเครือปนประท้วงกับการกระทำที่เริ่มจะรุนแรงขึ้น ...และรุนแรงขึ้นแต่แฝงเอาไว้ด้วยความโหยหาและหอมหวานยิ่งกว่าสิ่งใด...ไม่ใช่แค่เขาที่ต้องการแต่มุคุโร่เองก็!!....
"อื๊ออ!!..."
มือบางทุบลงไปที่แผงอกแกร่งสองสามทีแทนคำพูดว่าให้หยุดก่อนเมื่ออากาศที่ใช้หายใจมันแทบจะไม่เหลือแล้วและดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเป็นอย่างดีจึงค่อยๆลดความหนักหน่วงลงแล้วละริมฝีปากของตัวเองออกช้าๆ...ช้าๆ....
"แฮ่ก!!...แฮ่ก แฮ่ก..."
ร่างเล็กรีบหอบเอาออกซิเจนเข้าปอดราวกับขาดมันมาเป็นร้อยปีแต่!!...ทำไมคราวนี้มันถึงได้หนักหน่วงมากขนาดนี้กัน!!
ดวงหน้าที่แดงก่ำยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศถูกเชยขึ้นไปสบกับนัยน์เนตรต่างสีอีกครั้งก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะโน้มลงมาคลอเคลียกระซิบเบาๆที่ข้างหูเรียกให้เลือดลมสูบฉีดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"ยั่วกันขนาดนี้อย่าคิดนะว่าผมจะยอมหยุดเป็นครั้งที่สองน่ะ ซาวาดะ สึนะโยชิ!"
"กะ...ก็ถ้านายสัญญา..."
"หื๋มม์?"
"ถ้านายสัญญาว่านายจะมีแค่ฉัน..."
ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มพอใจระคนขบขันกับคำพูดของอีกคน...สัญญางั้นเหรอ...ดูท่าว่าเจ้าคนจอมซื่อบื้อนี้จะไม่เคยรับรู้อะไรเลยจริงๆนั่นแหละ...คงต้องสื่อด้วยคำพูดอย่างเดียวเท่านั้นสินะถึงจะยอมเข้าใจ
"แล้วคุณเคยเห็นผมพาใครมารึเปล่าล่ะครับ?"
"ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะไม่มีนี่ไม่ได้พามาที่นี่แต่อาจจะพาไปที่อื่นก็ได้ใครจะรู้เล่า!"
"คึหึหึหึ...ผมสัญญาก็ได้พอใจรึยังครับ?"
สิ้นประโยคนั้นใบหน้าน่ารักพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหุบยิ้มของตัวเองแต่กลับไม่เป็นผลจึงได้แต่เสมองไปทางอื่นอย่างช่วยไม่ได้แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยักหน้าสองสามทีรับคำสัญญาของอีกฝ่ายไปแล้วด้วย....แล้วทีนี้จะเป็นยังไงกันล่ะตัวเขา!!??..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...
.
.
........Tobecontinue!!......
ตัดฉับบ!!!!!
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ....ตัดมันตรงนี้แหละเดี๋ยวถ้าเพิ่มฉาก NC เข้าไปแล้วมันจะยาวววว!!!!!
และไม่ต้องสงสัยว่าXSมาจากใหนเพราะข้าพเจ้าวางมันเอาไว้นาน
แบ้วว!!!!....ตั้งแต่เริ่มแต่งเรื่องนี้แล้วอ่ะค่ะบวกกับฟังเพลงนี้ด้วย
going under!!!!!...นั่นเองง!!!
เอ้าแปะลิงก์มาให้ดูก็แล้วกันนะค่ะ
//เพราะอินี่อัพโหลดวิดีโอม่ายยเป็นน///
อันแรกเป็นver.xanxus x squalo===>จิ้มตรงนี้1
ส่วนอันนี้เป็นของต้นฉบัับเค้าค่ะ====>จิ้มตรงนี้2
เนื้อเพลงก็ประมาณว่า...
ตอนนี้ฉันจะบอกคุณ ถึงสิ่งที่ฉันได้ทำให้คุณไป
50000 หยดน้ำตาที่ฉันร้องไห้สูญเสีย
กรีดร้อง หลอกลวงและเจ็บปวดเพื่อคุณ
และถึงตอนนี้คุณก็ยังไม่ได้ยินเสียงของฉัน, ฉันกำลังจมดิ่งลงไป
ฉันไม่ต้องการมือของคุณอีกแล้ว ฉันจะช่วยเหลือตัวเอง
ถ้าหากว่าฉันจะตื่นขึ้นมาได้อีกครั้ง
ไม่ต้องทรมานในทุกๆ วัน ที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับคุณ
เมื่อตอนที่ฉันแค่นึกถึงมัน, ฉันก็เกือบจะจมลงไปใต้นรกที่ลึกสุดลึกฉันกำลังตายอีกแล้ว, ฉันกำลังจมดิ่งลงไป
จมอยู่ภายในตัวตนของฉัน, ฉันร่วงหล่นพ่ายแพ้ตลอดกาล
ฉันจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้ แต่ว่าฉันก็จมดิ่งลึกลงไปอีกคราอ่า...ก็ประมาณนี้แหละค่ะคือข้าพเจ้าแปลแบบดิบๆของตัวเองอ่ะนะมันอาจจะไม่สละสลวยหรือดูแข็งๆไปบ้างต้องขออภัย
//ไม่บ้างแหละมากๆเลย//
แต่ข้าพเจ้าชอบมากกสำหรับเพลงนี้ตอนดูเอ็มวีของEvanescenceนี่คือตอนนั้นมันประมาณว่า...เฮ้ยทำไมถึงได้หลอนได้ขนาดนี้ฟ๊ะ!!!???
หล่อนคนนั้นสื่ออารมณ์ออกมาได้ตรงโคตะระเลยจริงๆแล้วยิ่งได้มาเห็นเวอร์ชั่นแซนซัสสควอโล่ด้วยแล้วมันใช่มากๆเลยล่ะในความรู้สึกข้าพเจ้าคือ...ยังไงซะน้องหลามของข้าพเจ้าก็ไม่มีวันหนีหรือเอาชนะแซนซัสได้แบบตลอกกาลเพราะคำสาบานที่ตัวเองได้ให้ไว้กับ
แซนซัสนั่นแล....ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ก็ว่ากัันไปตามประสาแต่มีท่อนที่ข้าพเจ้าพีคสุดๆอยู่น้าาจะบอกห้ายยก็คือท่อนฮุกนั่นเองง
I'am~~~~~~~~~drying~~~~~~~again....I'am going under~~~~drawing in youuuuu~~~~I'am falling foreverrrr~~~~I've got to break through, I'm......
(ฉันกำลังตายอีกแล้ว, ฉันกำลังจมดิ่งลงไป
จมอยู่ภายในตัวตนของฉัน, ฉันร่วงหล่นพ่ายแพ้ตลอดกาล
ฉันจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้ แต่ว่าฉันก็จมดิ่งลึกลงไปอีกครา)
โดยส่วนตัวแล้ว Isayaa ชอบท่อนนี้มากที่สุดเลยอ่ะแบบว่่าเอมี่ ลีเธอถ่ายทอดอารมณ์ออกมาเหมือนคนกำลังจะตายจริงๆมาก
///คือเธอลากเสียงได้ยาวม๊ากจนข้าพเจ้าใจจะขาดตอนร้องตามน่ะ//
ฮะฮะฮะ....พอๆๆ
วันนี้รู้สึกจะออกนอกโลกไปอีกแล้วต้องขออภัยด้วยนะค่ะคือช่วงนี้มันอยู่ในช่วงพร่ำเพ้อน่ะ....คถยมากเกินไปแล้วขอตัวเลยล่ะกันอีกอย่างฉากncจะไม่ลงที่g+นะคะแต่จะว่าไปตั้งแต่อัพใหม่ก็ไม่ได้ลงที่g+อยู่แล้วน่ะเน้อะต้องขอโทษเพื่อนๆที่นั่นด้วยนะคะ
Bye-bee!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น