[KHR] S.Fic [HBD Hibari kyoya D18] Niji no omoide : 02 End.

[KHR]S.Fic [HBD Hibari kyoya D18] Niji no omoide : 02

:Fanfiction [KHR] D18

:Romantic

:NC-18+

HBD HIBARI KYOYA 5-MAY

คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ

               สองขาเรียวยาวก้าวลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ของคาบัคโลเน่แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงครวญครางของใครบางคนลอยมาให้ได้ยินทั้งๆที่คิดจะไม่สนใจหันหลังหวังจะเดินจากไปหากไม่ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้น

"อ่า..ฮะฮะฮะ....ใจเย็นๆสิครับมาเรียผมว่าตีรงนี้ไม่เหมาะมั้งครับ!!"

สองขาเรียวหันกลับมาก่อนจะก้าวลงไปที่ห้องรับแขกทันทีแต่แล้วร่างทั้งร่างก็ถึงกับนิ่งค้างกับภาพตรงหน้านัยน์ตาสีรัตติกาลสั่นไหวน้อยๆก่อนจะปรับให้เป็นปรกติจ้องมองใบหน้าที่นิ่งค้างตกใจมากมายของคนตรงหน้าในเมื่อมือหนาที่เคยลูบไล้ร่างกายของตนตอนนี้มันกำลังเคล้นคลึงหน้าอกอวบอิ่มของหญิงสาวสาวนางหนึ่งที่เสื้อผ้าอาภรณ์ขอหล่อนแทบจะไม่มีอะไรหลงเหลือปกปิดเรือนร่างขาวซีดที่โค้งเว้าตามสัดส่วนของสตรีกำลังคร่อมร่างกายที่เกือบจะเปลือยอวดรอยสักแปลกตาให้ได้ยล

"อดอยากมากจนไปไม่ถึงห้องเลยรึไง....หรือว่าทำในที่สาธารณะจนชินชา!!!"

"เฮ้!!!!...เดี๋ยวก่อนเคียวจังไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!!!!!...เคียวจัง!!!"

ขาเรียวยาวพาตัวเองกลับขึ้นไปชั้นบนโดยไม่คิดจะหันกลับมาสนใจแม้อีกฝ่ายจะแก้ตัวหรือพูดอะไรก็ตาม

มือหนาผลักร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่าของหญิงสาวจนเธอหงายหลังก้นจ้ำเบ้าก่อนจะวิ่งตามอีกคนขึ้นไปชั้นบนแต่มันช้าเกินไปเมื่อร่างโปร่งบางล๊อคประตูจากด้านใน

ปัง ปัง ปัง!!!!!

"เคียวจัง!!!...มันไม่ใช่แบบนั้นนะเคียวจังเปิดประตู!!!!!"

ปัง ปัง ปัง!!!!!

"เคียวจังเปิดประตูก่อนเคียวจัง!!!!"

"ไสหัวแกไปซะ!!!!"

ใบหน้าเรียวสวยถึงกับชาวาบจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายจู่ๆความรู้สึกโกรธแค้นกับการ

กระทำโจ่งครึ้มแบบนั้นรู้สึกโกรธไอ้บ้าคนที่มันนอนกกกอดตัวเองทุกคืนรู้สึกเกลียดไอ้บ้าคนที่มันพร่ำพูดว่ารักเขาทุกคืนแต่มันกลับไม่รู้จักพอบังอาจพาผู้หญิงมาสนองความใคร่ของตัวเองทั้งๆที่มีตนอยู่แล้วอีก

"ไอ้บ้าสารเลว!!!......ชั้นเกลียดแกที่สุด!!!"

สองมือเรียวยกขึ้นมาปิดหูของตัวเองเอาไว้ไม่อยากได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองอีก...ใครจะคิดว่าผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งมินาโมริจะต้องมาทำเหมือนกับสาวน้อยที่งอนชายหนุ่มแบบนี้

โครม!!!!!!!

แต่แล้วทุกความคิดก็ต้องหยุดลงเมื่อประตูบานใหญ่ปลิวกระเด็นออกมาจากที่เดิมของมันหลายเมตร....ใบหน้าเรียวสวยหันไปมองเศษซากแห่งความโกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังก้าวฉับๆเข้ามาหาตนโดยที่ไม่แม้แต่จะสงสารเจ้าประตูผู้เคราะร้ายเลยแม้แต่น้อยก่อนที่สองมือหนาจะรั้งร่างของเขาเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

"เคียวจัง!!!....อย่าเข้าใจชั้นผิดนะมันไม่ใช่อย่างที่นายคิด!!!"

"ปล่อยชั้นแล้วกลับไปหาผู้หญิงของนายซะ!!!"

สองมือเรียวผลักร่างสูงใหญ่จนกระเด็นออกไปก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่ขายาวๆของร่างสูงใหญ่ก็ก้าวตามมาทันก่อนจะคว้าต้นแขนของร่างโปร่งบางเอาไว้แต่เพราะไม่ใช่หญิงสาวหรืออ่อนแอร่างโปร่งบางจึงสะบัดต้นแขนจนหลุดก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่างแแต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูที่หน้าบ้านก็ถูกแส้สีดำตวัดรัดร่างเอาไว้ซะก่อน

"อย่าทำแบบนี้เคียวจัง!!!!....ชั้นไม่อยากทำให้นายเจ็บตัว...เคียวจัง....ฟังที่ชั้นพูดก่อนขอร้องล่ะ!!!"

ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามากอดร่างโปร่งบางเอาไว้แน่นก่อนจะคลายแส้ออกริมฝีปากคมพร่ำพูดอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับรู้เมื่อร่างโปร่งบางยังพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของร่างสูงใหญ่อย่างสุดแรงเมื่อดูท่าว่าร่างโปร่งบางคงไม่สงบลงง่ายๆจึงรวบตัวของร่างโปร่งบางแบกขึ้นบ่าแล้วขึ้นไปที่ชั้นบนของคฤหาสน์อีกครั้ง

"ปล่อยชั้นไอ้บ้าม้าพยศแกไม่มีสิทธิ์ทำกับชั้นแบบนี้....ปล่อย!!!!!!...ชั้นบอกให้แกปล่อย!!!"



ร่างสูงใหญ่ยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจแรงทุบที่แผ่นหลังและเสียงโวยวายก่อนจะทิ้งร่างบนบ่าลงไปบนเตียงนอนหนานุ่มที่ยุบยวบลงไปตามแรงกดเมื่อร่างสูงใหญ่ตามขึ้นไปคร่อมอีกฝ่ายเอาไว้

"ชั้นไม่เคยคิดจะมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นหรือคนใหนๆเคียวจังคนที่ชั้นอยากจะทำเรื่องแบบนึ้ด้วยมีแค่นายเท่านั้น....แค่นายคนเดียว.."

จบประโยคใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอระหงก่อนจะกดจูบแผ่บเบาไปจนทั่วซอกคอลามลงมาจนถึงแผ่นอกบางแต่ดูเหมือนร่างบางจะต่อต้านหนักหน่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เพียงแค่เขาจูบเบาๆเพียงแค่เข้าสัมผัสร่างกายนี้คนด้านใต้ก็ยินยอมให้เขาแล้วแต่คราวนี้ต่างออกไปมือเรียวพยายามดันหัวสีทองสว่างออกให้ห่างจากตัวอย่างสุดชีวิตและเพราะเคียวยะไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะใช้แรงเพียงน้อยนิดก็สงบลงได้แต่นี่เขาต้องใช้พละกำลังแทบจะทั้งหมดที่มีเพื่อตรึงให้อีกฝ่ายหยุดนิ่ง

"หยุดนะ!!!....ปล่อยชั้น!!!!....ชั้นเกลียดแกชั้นจะไปจากที่นี่!!!...เชิญแกไปหาคนของแกตามสบายแต่อย่ามายุ่งกับชั้นอีก!!!"

"ไม่ยอมหรอกนะชั้นไม่ยอมให้เคียวจังหนีไปจากชั้น...ชั้นรักเคียวจังยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก...จะไม่ยอมให้เคียวจังทิ้งชั้นไปเด็ดขาด....ผู้หญิงคนนั้นเค้าเป็นสายลับที่พยายามจะมาล้วงเอาความลับจากชั้นแต่พอชั้นจับได้เธอก็ใช้แผนสกปรกอย่างที่นายเห็นชั้นสาบานว่าชั้นไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเธอเลยซักนิดไม่เชื่อนายดูนี่สิ...เคียวจัง!!"

มือหนาจับมือบางไปกอบกุมที่เป้ากางเกงของตัวเองที่มันไม่ได้แข็งตัวอย่างที่ควรจะเป็นเลยสักนิด

"แต่พอเป็นนายแค่ชั้นได้กลิ่นของนาย...เคียวจัง...แค่ชั้นได้สัมผัสนาย..."

มือเรียวรู้สึกได้ถึงความเป็นชายที่เริ่มตื่นตัวจนคับแน่นที่เป้ากางเกงของอีกฝ่ายใบหน้าเรียวสวยจึงได้แต่เบิกตากว้าง

"นายก็รู้...ว่าถ้าหากชั้นรู้สึก...หรือว่าต้องการ...มันจะไม่จบลงง่ายๆจนกว่าชั้น...."

ริมฝีปากคมกดจูบย้ำๆลงไปที่ริมฝีปากบางแผ่วเบาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเป็นการขออนุญาติมือข้างที่กอบกุมมือเรียวเอาไว้บีบเคล้นคลึงที่ส่วนกลางลำตัวของตัวเองเบาๆพร้อมกับเสียงกระเส่าเบาๆที่ข้างหู

"มีแค่นาย....เคียวจัง....แค่นายคนเดียว....ที่ทำให้ชั้นคลั่งได้ขนาดนี้....เคียวจัง...."

เพียงเท่านี้ก็ทำให้ความโกรธเกรี้ยวก็พลันมลายหายไปจนหมดสิ้นสองแขนบางยกขึ้นโอบรอบแผ่นหลักว้างเอาไว้แน่นยอมปลดปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปกับสัมผัสแสนหวานอีกคราไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งตัวตนของเขาจิตใจของเขาก็ถูกคำพูดแสนหวานกับสัมผัสที่แสนอบอุ่นและกลิ่นกายที่แสนเย้ายวนชวนให้โหยหานี้ครอบงำทุกครั้งไป

"อ่า~....ชั้นจะ...ไป....อื้อ!!"

"ไม่เป็นไร.....ชั้นจะตามหานายเอง...เคียวจัง....รักนายที่สุด"

บางทีชั้นเองก็คงไม่ได้อยากให้นายอ่อนโยนกับฉันก็เป็นได้ ดีโน่ คาบัคโลเน่ บางทีฉันเองตัวตนที่แท้จริงของฉันอาจจะกำลังร่ำร้องให้นายโหดร้ายกับฉันทารุนฉันให้นายไร้ความปรานีกับฉัน....หากเป็นแบบนั้นฉันอาจจะไปจากนายได้ง่ายขึ้นกว่าตอนนี้....ฉันกำลังหลงลืมตัวตนของฉันและจิตวิญญาณของฉันไปทุกที...ทุกที...จนฉันเริ่มที่จะไม่มั่นใจแล้วว่าฉันรักนายมากมายขนาดใหน...หลงใหลในตัวนายมากมายเพียงใดหรือบางที่มันอาจจะมากมายเกินกว่าตัวฉันจะรับรู้ได้กระมัง



"เฝ้าเคียวจังเอาไว้อย่าให้คราดสายตาเด็ดขาดจนกว่าชั้นจะกลับมา...ช่วงนี้จิตใจเค้าไม่ค่อยปรกติสักเท่าไหร่"

"ครับบอส!!"

เสียงทุ้มของร่างสูงที่สั่งลูกน้องอยู่หน้าห้องทำให้สองมือบางกำเข้าหากันแน่ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างคนที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วก่อนจะหยิบอาวุธคู่กายของตัวเองขึ้นมากระชับเอาไว้สองขาเรียวยาวก้าวไปพิงที่ขอบหน้าต่างเพื่อรอเวลาให้รถของร่างสูงใหญ่ออกไปให้พ้นตัวคฤหาสน์ซะก่อนไม่งั้นเขาคงไม่ใจแข็งพอที่จะหนีไปจากที่นี่แน่นอนเพราะฉนั้นนี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะหลุดพ้นจากบ่วงเสน่หานี้

ก๊อกๆๆ

"คุณเคียวยะครับผมเอาอาหารเช้ามาให้ครับ!!"

"เข้ามา!!!"

ลูกน้องของร่างสูงใหญ่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะโค้งคำนับให้ร่างโปร่งบางที่ยืนอยู่ที่ระเบียงก่อนจะทำหน้าแปลกไปที่เจ้านายน้อยของตนแต่งตัวซะเต็มยศแทนที่จะสวมแค่ชุดคลุมสีขาวเนื้อบางเบาเหมือนเช่นที่ผ่านมาก่อนจะวางถาดอาหารเอาไว้บนโต๊ะโดยไมัทันได้ระวังด้านหลังของตัวเอง

"คุณเคียวจะไปหนะ....อั๊กก!!!!"

พูดยังไม่ทันจบประโยคทอนฟาสีเงินวาววับก็ฟาดลงไปที่ท้ายทอยจนสลบเหมือดอยู่กับพื้นทันที

"ขอโทษนะ"

"คุณเคียวยะทำอะไรครับ!!!!"

ลูกน้องอีกคนโผล่มาโดยไม่คาดคิดร่างโปร่งบางจึงตรงดิ่งเข้าไปหาทันทีก่อนจะวาดทอนฟาข้าใส่จนอีกคนกระเด็นกลิ้งลงบันไดไป

"คุณเคียวยะ....อึก...อย่าทำแบบนี้เลยครับ...บอส...รักคุณมากนะครับ!!!!

ลูกน้องคนสนิทของร่างสูงคนที่โดนฟาดจนตกบันไดกอดขาของร่างโปร่งบางเอาไว้แน่นก่อนที่ลูกน้องอีกนับสิบจะกรูเข้ามาห้อมล้อมเอาไว้

"ปล่อยชั้น!!!"

"ไม่ครับคุณเคียวยะสงสารบอสเถอะนะครับบอสรักคุณมากนะครับคุณเคียวยะ!!!!....โทรหาบอสที!!!"

เสียงตะโกนให้บอกบอสของตัวเองทำให้ร่างโปร่งบางสลัดขาออกจนหลุดแล้วฝ่ากลุ่มลูกน้องกว่าสิบคนที่ทำเพียงเอาตัวมารับทอนฟาเอาไว้เท่านั้น...นี่ก็คงเป็นคำสั่งสินะ...ฉันไม่ต้องการให้นายถนุถนอมฉันขนาดนี้....ไอ้ม้าพยศดีโน่.....


เสียงมือถือดังขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะหายเงียบไปทำให้ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมก่อนที่ในใจจะรู้สึกเป็นกังวลอย่างไม่มีสาเหตุ

"ใครโทรมา โรมาริโอ้??"

"เด็กที่บ้านครับบอส"

"ว่าไงนะ!!??....กลับรถ!!!!"

"แต่บอสครับ!!"


"ชั้นบอกให้กลับรถเดี๋ยวนี้ โรมาริโอ้!!!"

ตอนนี้ในหัวไม่มีกระจิตกระใจคิดเรื่องอะไรทั้งนั้นมีเพียงอย่างเดียวคือกลับไปคฤหาสน์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

          เสียงข้าวของแตกกระจายด้วยน้ำมือของบอสใหญ่แห่งคาบัคโลเน่แฟมิลี่ดังกึกก้องไปทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่จนไม่มีใครกล้าสู้หน้าเมื่อสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตหายไปดวงใจที่เฝ้าคอยประคบประหงมถนุถนอมมาอย่างที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยเฉลียวใจว่าอีกฝ่ายจะหนีไปจริงๆเพียงแค่เขาเผลอไปเพียงไม่กี่นาที

"ไปตามตัวกลับมาให้ได้...ห้ามทำให้เคียวจังมีแม้แต่รอยขีดข่วนไม่งั้นชั้นจะฆ่าคนที่บังอาจสร้างรอยแผลให้เคียวจัง!!!!!"

ใบหน้าหล่อเหลาขบกรามแน่นจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนเจ็บใจให้กับตัวเองที่ชะล้าใจจนเกินไปทั้งๆที่คิดว่าความรักและความห่วงใยที่เขามีให้จะสามารถฉุดรั้งให้เคียวยะอยู่กับเขาตลอดไปแต่ดูเหมือนมันจะยังไม่เพียงพอที่จะฉุดรั้งอีกฝ่ายเอาไว้...ถึงอย่างนั้นเคียวยะก็ยังหนีไปจากเขา

"สั่งให้มุคุโร่กับยามาโมโตะไปดักที่สนามบินอีกแรง!!!"

"ครับบอส!!!"

ลูกน้องคนสนิทรับรับคำสั่งของเจ้านายและทำงานอย่างรวดเร็วแต่เวลายังไม่ถึงชั่วโมงเคียวยะคงจะยังหนีไปได้ไม่ไกล.....คิดได้แบบนั้นสองขายาวก็รีบออกไปทันทีในหัวคิดถึงความเป็นไปได้ว่าร่างโปร่งบางน่าจะไป

"สถานนีรถไฟ!!!,"

นี่คงจะเป็นทางเดียวที่ร่างโปร่งบางจะไปถึงได้ไวที่สุดจากที่นี่นัยน์ตาสีฟ้าครามเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะเหยียบคันเร่งจนมิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อความรู้สึกร้อนรนกังวลใจเหลือคณากำลังรุมเร้า

"เคียวจัง.....อย่าไป....อย่าทิ้งชั้นไป....เคียวจัง!!"

ในหัวตอนนี้ตื้อตันไปจนคิดอะไรแทบไม่ออกยังไม่ยอมรับว่าอีกฝ่ายเลือกที่จะทิ้งตนไปแบบนี้ถึงแม้จะเคยพูดเอาไว้แต่ทุกครั้งทุกเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเคียวยะไม่เคยแสดงออกว่ารังเกียจหรือเกลียดตนเลยแม้แต่ครั้งเดียวแล้วเหตุผลที่จากไปมันคืออะไร......BMW สีดำสนิทเลี้ยวเข้าไปจอดขวางทางเข้าสถานีรถไฟโดยไม่แคร์ว่ามันจะทำให้ใครเดือดร้อนเลยสักนิดเพราะเพียงแค่โลโก้เห็นเล็กๆหน้ารถก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะมันคือสัญลักษณ์ของแฟมิลี่มาเฟียที่ใหญ่ที่สุดของอิตาลีผู้ซึ่งมีลายสักที่เป็นเอกลักษณ์จึงไม่มีใครกล้าที่จะย่างกรายเข้าใกล้

นัยน์ตาสีฟ้าครามที่มีแววกังวลใจอย่างชัดเจนกวาดสายตามองหาร่างโปร่งบางของผู้เป็นที่รักอย่างร้อนรนที่สุด

"เคียวจัง!!!!"

เสียงตะโกนเรียกชื่อของตนทำให้ใบหน้าเรียวสวยถึงกับนิ่งค้างก่อนจะหลบเข้าไปที่เสาต้นใหญ่ข้างๆทันทีนัน์ตาสีรัตติกาลเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ห้อยอยู่ที่เสาตรงหน้าเหลือเวลาอีกห้านาทีกว่ารถไฟสายไกลจะมาถึงเปลือกตาค่อยๆปิดลงอย่างกำลังตัดสินใจเมื่อแสงตะโกนร้องใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ชั้นขอโทษ ไอ้ม้าพยศ ชั้นกลับไปกับแกไม่ได้"

ฉันยังต้องการตัวตนที่แท้จริงของฉันกลับมาฉันไม่อยากมีชีวิตภายใต้การครอบงำของนายถึงแม้ว่านายจะตั้งใจรึไม่ก็ตามฉันทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้...ชีวิตที่เหมือนกับจมอยู่ในความรักของนายจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้

"เคียวจัง...อย่าทิ้งชั้นไปชั้นรักนาย....เคียวจัง!!!!"

เสียงกริ้งดังสนั่นบอกเวลาอีกไม่นานรถไฟสายไกลจะเข้าเทียบท่าแต่ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งใหนๆก่อนหน้านี้ทั้งๆที่เรียกสิ่งนั้นว่าความรักก่อนหน้านี้เคยคิดว่านั่นคืดความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตแต่ทำไมคราวนี้ถึงได้รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีแบบนี้...ทำไมถึงได้อยากเจออยากจะเข้าไปกอดอยากจะให้อ้อมแขนของเขาคนนั้นอยากดอมดมกลิ่นกายที่แสนอบอุ่นนั่นอีกครั้ง

"ไอ้บ้าเอ้ย!!!....แกมันคนน่ารังเกียจ ไอ้บ้าม้าพยศ!!

เสียงขบวนรถไฟสายไกลที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปผสมกับเสียงตะโกนก้องร่ำร้องเรียกหาผู้เป็นที่รักของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ทรุดเข่าลงนั่งกับพื้นมือหนากำเข้าหาก่อนก่อนจะชกลงกับพื้นคอนกรีตของชานชะลาจนคนที่ยังยืนพิงเสาต้องหลับตาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อาจทนมองภาพตรงหน้าได้...สุดท้ายตัวเขาก็ไม่มีวันหนีจากผู้ชายคนนี้พ้นทำไมในชั่ววินาทีที่ตัดสิ้นใจจะก้าวขึ้นรถถึงได้รู้สึกหายใจไม่ออกราวกับจะขาดใจถึงยังต้องทนยืนอยู่ตรงนี้รอคอยผู้ชายคนนี้เข้ามาโอบกอดเอาไว้....อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั่นทำไมถึงได้รู้สึกโหยหามากมายขนาดนี้กัน...แค่แค่คิดว่าต้องจากกันจริงๆทำไมน้ำตาถึงได้ไหลลงมาเป็นสายแบบนี้....มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มลวกๆสองสามครั้งก่อนจะพูดบางอย่างออกไป

"ชั้นน่ะ......เกลียดนายที่สุด!!"

ประโยคที่แสนคุ้นเคยทำเอาหมัดที่กำลังจะชกลงไปบนพื้นถึงกับหยุดชะงักใบหน้าหล่อเหลาที่อาบไปด้วยน้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆหันมาตามทิศทางของเสียงก่อนจะเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคนที่ยังยืนพิงเสาเอาไว้ปลายนิ้วเรียวที่สั่นระริกโชกไปด้วยเลือดยกขึ้นมาแตะลงไปบนแก้มใสอย่างเบามือราวกับว่ามันจะแตกสลายหายไป

"เคียวจัง!!!!......เคียวจังนายกลับมาแล้ว....เคียวจัง!!!"

สองแขนอบอุ่นคว้าร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดกระชับเอาไว้แน่นริมฝีปากคมได้รปพรมจูบซ้ำๆไปทั่วใบหน้าสวยก่อนจะประคองเอาไว้อย่างเบามือพร้อมๆกับประทับริมฝีปากลงไปแนบชิดกับริมฝีปากบางแล้วแนบชิดไว้แบบนั้นเนิ่นนาน

"ชั้นเกลียดนายที่สุด.......ไอ้บ้าม้าพยศ!!"

"ไม่เป็นไรขอแค่นายอยู่กับชั้น....ชั้นจะรักนายเองเคียวจัง...ไม่จำเป็นต้องรักชั้นขอแค่นายยังอยู่ข้างๆให้ชั้นได้รักก็พอ....เคียวจัง!!!!"

เมื่อความโหยหามันมากล้นจนไม่อาจจะห้ามใจเอาไว้ได้อีกต่อไปริมฝีปากของทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันก่อนจะแลกรสสัมผัสหวานล้ำให้แก่กันและกันอย่างไม่รู้จักคำว่าพอสองแขนของทั้งคู่โอบกอดซึ่งกันและกันปานจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวให้ได้

"อย่าจากชั้นไปใหน....อย่าหนีชั้นไปอีก...เคียวจัง"

"....อืมม"

ทั้งสองจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกันราวกับกำลังค้นหาคำสัญญาว่าจะไม่จากกันไปใหนอีกก่อนจะประทับจูบแทนคำสัญญาให้แก่กันและกันอย่างไม่แคร์สายตาที่จับจ้องมาที่พวกเขาทั้งสองเกือบครึ่งร้อย...หรือบางทีพวกเขาคงจะลืมไปแล้วว่ารอบกายยังมาคนมากมายอยู่รอบๆตัวเองก็เป็นได้
.
.
.
..
..
..
..
.
.
.
.
.
.
..
..
..
..
.
.
.......End.................

แถม*****

สองร่างที่ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่นั่งอยู่ที่ม้านั่งเล็กๆตรงประตูผู้โดยสารขาเข้าอย่างเซ็งๆก่อนที่ร่างสูงโปร่งนัยน์ตาสองสีจะเอ่ยปากขึ้น

"ผมคงไม่ทนรอเที่ยวบินต่อไปกับคุณหรอกนะครับ....ขอตัว"

กลุ่มควันสีขาวจางหายไปแล้วชายหนุ่มร่างสูงจึงได้แต่เกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะลุกเดินจากม้านั่งตัวเล็กไป

"ชั้นก็คงๆไม่บ้ารอเที่ยวบินที่หกเหมือนนายนั่นแหละไอ้หัวสับปะรด"

***************************
จบจริงๆแล้วจ้าฮ่าาาาา   อย่างพึ่งโกรธคุณเคียวของเขานะก๊าาาที่เฮียแกซึนจนเกินเหตุจริงๆแล้วเพราะเฮียเค้าเป็นคนที่แข็งแกร่งและน่าจะจับกดมากกว่าจะโดนเองเฮียแกก็เล้ยสับสนเท่านั้นเองก๊าาาา ฮ่าาาาาาา
ราตรีสวัสดิ์