:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"สึนะ!!!"
ยามาโมโตะวิ่งเข้ามาหาเพื่อนซี้ร่างเล็กของตัวเองอีกครั้งเพราะรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่างเล็กของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
"อะไรของนายอีกเนี้ยฉันรู้แล้วว่าถ้าไปถึงให้โทรหาทันทีน่ะฉันจำได้นายบอกฉันเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ"
ร่างเล็กหันมาแว๊ดใส่เพื่อนจอมขี้ กังวลของตัวเองอีกครั้งแต่ก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูรถกลับถูกแขนแข็งแรง ของเพื่อนซี้กอดจากด้านหลังจนต้องชะงักค้าง
"....ยามาโมโตะ.."
"ขอโทษสึนะ...ชั้นขอโทษที่ทำให้นายต้องเจอเรื่องยุ่งยากแบบนี้"
"ไอ้บ้าฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย แถมยังได้รางวัลใหญ่ด้วยน้าฉันถามคุณดีโน่แล้วบัตรนี่ใช้ได้กับโรงแรมดังๆใน หลายประเทศเลยนะเฟ้ยคอยดูเถอะฉันจะตะเวนเที่ยวให้เจ๊งกันไปข้างนึ่งเลย!!"
"ฮะฮะ...ยังจะมายิงมุกอีกขำไม่ออกหรอกนะ.....ดูแลตัวเองด้วยเผื่อบางที..."
"คิดมากน่าปล่อยฉันได้แล้ว...ว่าแต่ฮายาโตะเถอะนายคงต้องเหนื่อยมากเลยนะหลังจากนี้"
"ไม่เป็นไรก็แค่ต้องเริ่มตามตื้อใหม่เท่านั้นชั้นรู้ว่าในส่วนลึกฮายาโตะยังจำชั้นได้เค้าไม่ได้ปฏิเสธชั้นแค่ยังไม่มั่นใจเท่านั้นเอง"
"ก็ดีแล้วพวกนายต้องระวังตัวให้มากไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นอีกเข้าใจมั้ยแล้วฉันจะโทรหาก็แล้วกันรีบไปเถอะ"
"อืม...แล้วชั้นจะรอสายของนาย...ดูแลตัวเองด้วยสึนะ...ชั้นไปล่ะ"
ร่างสูงกอดเพื่อนซี้ร่างเล็กอีก ครั้งก่อนจะเดินกลับไปยังรถของตัวเองเป็นเพราะต้องแยกกันไปคนละทางเขาถึงได้ รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่างเล็กอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้จะรู้ว่าสึนะจะไม่มีใคร กล้าทำร้ายก็ตามทีแต่ความรู้สึกกังวลในใจมันกลับไม่หายไปทั้งๆที่รู้ว่าเป้า หมายคือตัวเองมากกว่า
.
.
.
.
.
.
.
ใบ หน้าน่ารักมองออกไปนอกหน้าต่างของรถที่กำลังวิ่งฝ่าไปในความมืออย่างเลื่อน ลอยถึงแม้ว่าตนจะทำใจยอมรับกับชะตากรรมของตัวเองในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า นี้แล้วก็ตามแต่รางสังหรณ์ที่กำลังกอบกุมในใจนี่มันอะไรกันทำไมถึงได้สึกว่า เรื่องราวทุกอย่างมันจะไม่จบเพียงเท่านี้....ผู้ชายคนนั้นกำลังคิดจะทำอะไร กันแน่จะยอมง่ายๆแค่เพียงได้ตัวเองไปจริงๆงั้นเหรอ??...
"......ยามาโมโตะ....ขอให้พวกนายปลอดภัยด้วยเถอะ"
"อย่าห่วงไปเลยครับบอสไปด้วยแบบนั้นต้องปลอดภัยแน่นอนครับ"
โรมาริโอ้ที่นั่งอยู่ข้างๆพูดปลอบขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างเล็กดูเป็นกังวลมากจนเกินไป
ใบหน้าน่ารักหันมามองคนข้างๆนิดนึ่งก่อนจะหันกลับไปสนใจความมืดมิดที่ข้างทางต่อ
".....นั่นสินะครับ...."
.
.
.
.
.
.
.
.
"คุณโรมาริโอ้กลับไปก่อนดีกว่านะครับ....ช่วยไปสมทบกับพวกคุณดีโน่ด้วยนะครับผมอยู่คนเดียวได้"
สึนะหันกลับมาบอกลูกน้องคนสนิทของ ดีโน่ทันทีที่ถึงชานชลาของสถานีรถไฟก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆแต่ดู เหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่ยอมกลับไปเมื่อโรมาริโอ้ยังเดินตามไปยืนอยู่ข้างๆ
"คุณดีโน่สั่งเอาไว้ว่าให้อยู่จนกว่าขบวนรถจะออกครับ"
"งั้นเหรอครับ...."
ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ ที่แขวนอยู่ข้างเสาอีกครั้งมันบอกเวลาเที่ยงคืนสี่สิบห้านาทีและเหลืออีก เพียงแค่ห้านาทีที่อิสรภาพของตนกำลังจะหมดลงมือเรียวเล็กกำเข้าหากันแน่น เมื่อเสียงเข็มวินาทีดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอทั้งๆที่มันก็ยังคงเดินเป็น จังหวะของมันไปเรื่อยๆแต่คนที่คอยนับถอยหลังกลับรู้สึกว่าเหมือนกับเข็ม นาฬิกากำลังวิ่งร้อยเมตรอยู่ก็ไม่ปาน
"ฮึ...."
แบบนี้สินะที่เค้าบอกว่าเวลามัน มักจะเล่นตลกกับมนุษย์เวลาที่คนเรากำลังรอคอยอะไรสักอย่างมันก็ยิ่งดูเหมือน เวลามันหยุดอยู่กับที่ให้เราทรมานใจแทบขาดแต่พอเวลาที่เรากำลังวาดกลัวไม่ อยากให้เวลานั้นมาถึงเข็มนาฬิกากลับวิ่งเร็วอย่างกับติดเทอร์โบยังไงยังงั้น
กริ๊งงงงงงงงงง!!!!!
"เฮือกก!!!"
เสียงกระดิ่งสัญญาณพร้อมกับเสียง ของนายสถานีประกาศบอกให้ผู้โดยสารของรถไฟสายไกลเตรียมตัวทำเอาร่างเล็กถึง กับสะดุ้งเฮือกเพราะมัวแต่คิดอะไรเตลิดไปไกลจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆนึกแปลกใจ ขึ้นมา
"คุณสึนะเป็นอะไรรึเปล่าครับ!!??"
"อ๊ะ!!!...ไม่มีอะไรแค่ตกใจนิดหน่อย"
"งั้นเหรอครับ...ถ้างั้นก็เตรียมตัวเถอะครับรถไฟจะมาแล้ว"
"คุณโรมาริโอ้...ขอบคุณมากนะครับฝากขอบคุณคุณดีโน่แทนผมด้วยนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"
"คุณก็บอกคุณดีโน่ไปแล้วนี่ครับอีกอย่างบอสเองก็เห็นคุณสึนะเป็นน้องสาวนะครับบอสถึงได้เต็มใจช่วย"
"....."
ร่าง เล็กได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะบอกความกังวลในใจออกไปได้ยังไงจนกระทั่งรถไฟ สายไกลเข้าเทียบชานชลา...ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปได้อีกในเมื่อตอนนี้กลับ รู้สึกว่าทุกอย่างมันจะไม่จบลงเพียงเท่านี้จึงได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างมัน ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเท่านั้น
"ขึ้นรถไฟเถอะครับเดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับคุณสึนะ"
"อ๊ะ...งั้นผมไปก่อนนะครับ...รีบกลับไปสมทบกับคุณดีโน่เร็วๆด้วยนะครับ"
.
.
.
ร่าง เล็กก้าวขึ้นไปบนรถไฟทันทีที่พูดจบปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทของบอสใหญ่แห่งคา บัคโลเน่ยืนเกาหัวอยู่จนกระทั่งรถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานี
ใบหน้าน่ารักก้มมองตั๋วในมือก่อนจะกวาดสายตามองหาที่นั่งตามที่ปรากฏในตั๋ว
"354....354..35...."
ริมฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองแล้ว ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเป้าหมายของตัวเอง...แต่ที่ทำให้ตกใจจนไม่กล้าจะ เข้าไปนั่งนั้นก็เพราะว่าที่นั่งตัวที่ติดกันมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วนั่นเอง ถึงแม้ว่าจะมีหนังสือพิมพ์ปกปิดใบหน้าแต่ชุดแบบนั้นกับเส้นผมสีน้ำเงินเข้ม นั่นมันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....
"...มุ....คุโร่ทำไม??"
มือเรียวยาวลดหนังสือพิมพ์ที่ กำลังอ่านลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กที่ยืนตกตะลึงนิ่งค้างเป็นรูปปั้น แล้วก็ต้องหยักยิ้มขบขันกับท่าทางเอ๋อๆแบบนั้น
"คึหึหึ....ผมก็แค่มารับไม่เห็นจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยนครับ"
"กะ...ก็นายบอกว่าจะไปรอฉันที่...."
"เปลี่ยนใจแล้วน่ะครับยุ่งยากซะเปล่ามารับที่นี่เลยก็แล้วกัน"
"ตะ...ตะ..แต่ว่ามัน...."
"เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมารึไงครับ??"
"ไม่ใช่...แต่ฉันแค่อยากจะให้มั่นใจว่าพวกนั้นปลอดภัยแน่ๆแล้วต่างหาก!!"
"เห็นผมเป็นพวกไม่รักษาสัญญางั้นเหรอครับ?"
"แล้วมันน่าเชื่อมั้ยล่ะ....ก็พวกนายเป็นมาเฟียนี่แถมยังเคย...."
"คิดจะฆ่าเพื่อนของคุณ!!...ใช่ ครับแม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังอยากจะฆ่าเค้ายิ่งตอนนี้คุณเริ่มทำตัวงี่เง่าแล้ว ด้วยผมก็ยิ่งอยากจะฆ่าเค้าให้ตายๆไปซะ!!"
"เพราะงั้นเลิกตัวเรื่องมากแล้วมานั่งลงซะก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ!!!...รถไฟไปสเปนออกตอนตีหนึ่งคุณก็รู้ใช่มั้ยว่าผมยังมีเวลา?"
"อึก!!!....."
คำพูดที่ฟังยังไงก็ไม่ใช่แค่คำขู่ ทำเอาร่างเล็กถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากจึงต้องกลั้นใจเดินเข้าไป นั่งเก้าอี้ริมหน้าต่างที่เป็นที่นั่งของตัวเอง...ใบหน้าน่ารักเสมองออกไปใน ความมืดมิดที่ด้านนอกแต่แล้วก็ต้องหลบกลับมาก้มมองมือที่วางอยู่บนตักของตัว เองเมื่อสบเข้ากับเงาสะท้อนของสายตาคู่พิศวงจ้องมองตัวเองเขม็ง
ถึง แม้จะก้มหน้าหลบแล้วก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาคู่นั้นยังจับจ้องอยู่....มือ เรียวเล็กบีบเข้าหากันแน่นเมื่อความรู้สึกกลัวเริ่มเข้ากอบกุมหัวใจทั้งๆที่ ก่อนหน้านี้ก็เคยรู้สึกหวาดกลัวไม่ใช่น้อยแต่ในตอนนี้มันชั่งแตกต่างจากก่อน หน้านี้ลิบลับ
"....ทำไม?...."
"หื๋ม??"
"ทำไม....ต้องเป็นฉัน??"
"นี่คุณกำลังแกล้งโง่งั้นเหรอครับทูน่า??"
"มะ..ไม่ใช่นะ...ฉันไม่เข้าใจว่านายจะเอาตัวฉันไปทำไมก็เท่านั้นก็ฉันไม่เห็นความจำเป็นที่นายจะเอา...."
"ของเล่น...เข้าใจความหมายรึเปล่าครับ??"
"ในเมื่อคุณเสนอตัวให้ผมเพื่อแลกกับอิสระของเพื่อนคุณของคู่หมั้นผม...เหตุผลเท่านี้พอรึเปล่าครับ??"
ใบ หน้าน่ารักถึงกับนิ่งค้างจู่ๆขอบตาก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพียงแค่ได้ยินคำพูดร้ายๆของคนข้างๆจู่ๆก็รู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองมัน ขาดห้วงไปชั่วขณะกับวาจาแสนเลือดเย็นแบบนั้น...ของเล่น...คำๆนี้มันทำไมถึง ได้ทำให้ตนอยากจะร้องให้ออกมาแบบนี้...ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแปล๊บที่อกข้าง ซ้ายมากมายขนาดนี้กันนะ...ยังไงซะตนก็คงไม่มีค่าพอที่จะเข้าไปแทนที่คู่ หมั้นของเค้าคนนี้ได้เลยสินะ....ทำไมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองชั่งไร้ค่ามากมาย ขนาดนี้...
"นาย....จะปล่อยฉันเมื่อไหร่.....ฉันต้องอยู่กับนายไปถึงเมื่อไหร่กันแน่??"
"เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าจนกว่าผมจะเบื่อน่ะ...สมองปลาทองจังเลยนะครับ"
เพียงเท่านั้นน้ำตาที่อุตส่าห์อด กลั้นมานานก็ร่วงผล็อยลงมาอย่างห้ามไม่ไหวอีกต่อไปและมันก็ไม่รอดพ้นสายตา ของอีกฝ่ายไปได้ถึงแม้ว่ามือเล็กๆจะรีบยกขึ้นมาปาดมันออกลวกๆก็ตามที
"ถ้ามันฝืนใจนักจะถอนตัวตอนนี้ก็ได้นะครับผมไม่ว่า!!"
แทนที่จะเป็นคำปลอบโยนร่างสูง โปร่งกลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนใบหน้าน่ารักที่อาบไปด้วยน้ำตาหัน ควับมามองด้วยสายตาที่ตัดพ้อริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงสะกัด กั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดลอดออกมา...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้สบมองนัยน์เนตรสี พิศวงอย่างไม่ยอมลดละถึงแม้มันจะสั่นไหวก็ตามที
"ฉันไม่ใช่คนโลเลขนาดนั้น...อยากจะต้มยำทำแกงอะไรก็เชิญ!!!"
"คึหึหึ....ดีครับ!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นัยน์ตา สีน้ำตาลไหม้ค่อยๆปรือขึ้นช้าๆหลังจากหลับไปหลายชั่วโมง...มือเรียวเล็กขยี้ ตาตัวเองเบาๆก่อนจะปรือมองเพดานสีขาวนวลด้วยความแปลกใจแล้วก็ต้องเด้งตัว ขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนอยู่ที่ใหนเพราะสีที่ใช้ในห้องนี้มัน ออกจะแสดงให้เห็นแต่ที่แปลกใจไม่หายก็คือตนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงไม่รู้สึกตัวว่าถูกพามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่แถมชุดนอนตัวโคร่งนี้ ใครเป็นคนสวมให้ตนกันแน่ถึงจะพอเดาได้ก็เถอะ
ขาคู่เรียวพาตัวเองออกไปจากห้อง นอนขนาดใหญ่ไม่ต่างไปจากคฤหาสน์ของคุณดีโน่ไม่มีผิด...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ จ้องมองโถงทางเดินที่ทอดยาวออกไปหลายเมตรแล้วก็ต้องห่อจมูกด้วยความหมั่น ใส้...จะรวยอะไรกันนักหนาไอ้พวกมาเฟียหน้าตายนี่เงินที่เอามาสร้างก็คงจะ เป็นเงินสกปรกทั้งนั้นแหละกว่าจะสร้างคฤหาสน์หลังนี้เสร็จฆ่าคนไปเท่าไหร่ แล้วก็ไม่รู้...เค้าจะรู้สึกภูมิใจบ้ามั้ยนะผู้ชายคนนั้น...
"คุณดีโน่ด้วยรึเปล่านะ??..."
ริม ฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะก้าวลงบันไดไปใบหน้าน่ารักยังคงสอดส่ายสาย ตาหาใครสักคนแต่กลับมีเพียงความเงียบงันแตกต่างจากคฤหาสน์ของคาบัคโลเน่ อย่างสิ้นเชิงเพราะที่โน่นจะมีเหล่าลูกน้องของคุณดีโน่เดินขวักไขว่อยู่ตลอด เวลาแต่ที่นี่กลับไร้ร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆแม้แต่เสียลมพัดก็ยังไม่ได้ ยิน
"คฤหาสน์ร้างรึไงนะ?"
"อย่าบอกนะว่าจะขังเราไว้ที่นี่คนเดียวน่ะ...อึ้ย!!!??"
"น่าขนลุกชะมัด...เจ้าบ้านั่นมันน่าโมโหนักไอ้คนใจดำ!!"
ร่างเล็กได้แต่บ่นกับตัวเองไป เรื่อยเปื่อยดวงตาคู่สวยก็ยังคงสอดส่ายมองหาสิ่งมีชีวิตไปทั่วจนกระทั่งเดิน มาถึงประตูหน้าคฤหาสน์แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวขาออกไปก็ต้องสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อเสียงของใครบางคนดังขึ้น!!...
"ท่านซาวาดะตื่นแล้วเหรอค่ะ...ดิฉันกำลังจะขึ้นไปปลุกพอดีเลย??"
"อ๊ะ!!!....ฉะ...ฉะ...ฉัน!!!"
ร่างเล็กรีบหมุนตัวกลับมาด้วยความ ตกใจจนเรียบเรียงคำพูดไม่เป็นประโยคแต่เด็กสาวร่างเล็กที่สูงไล่เลี่ยกับตน กลับยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับเดินเข้ามาหาตน
"ท่านซาวาดะรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะนะ ค่ะ...ท่านมุคุโร่กำลังจะกลับมาทานอาหารเช้าด้วยถ้าขืนยังอยู่ในสภาพนี้เรา ทั้งคู่จะต้องแย่แน่ๆเลยล่ะคะ"
"เอ๋!!!...งะ...งั้นเหรอถ้างั้นฉันขอตัวนะ!!!"
ถึงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่ถ้าจะให้เดามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆถ้าผู้ชายคนนั้นกลับมาเห็นตนในสภาพ แบบนี้แถมยังต้องทำให้เด็กสาวคนนั้นเดือดร้อนไปด้วยอีกสองขาเรียวเล็กจึงรีบ วิ่งกลับไปยังห้องนอนที่ตนพึ่งจะจากมาทันที
แต่ถึงแม้ว่าจะรีบสักแค่ใหนร่าง เล็กกลับต้องนั่งกอดเข่าถอนหายใจเมื่อปัญหาใหญ่ที่ไม่รู้จะแก้ยังไงเกิด ขึ้น...กระเป๋าเสื้อผ้าของเขาหายไปใหนกัน??..แล้วแบบนี้จะให้รีบได้ยังไง ทั้งๆที่ตนอุตส่าห์รีบจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วแท้ๆอย่างนี้มีหวัง ถูก...
"ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกครับ??...โคลมไม่ได้บอกรึไงว่าผมจะกลับมาทานข้าวด้วย??"
เสียทุ้มเข้มที่ดังมาจากประตูห้อง ทำเอาร่างเล็กที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งโหยงอีกเป็นครั้ง ที่สองใบหน้าน่ารักหันไปมองอีกคนด้วยท่าทางตกใจอีกทั้งยังแปลกใจว่าคนตรง หน้าโผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...คนที่นี่ทำไมถึงได้ทำตัวลึกลับกันนักนะจะ เข้าจะออกก็ไม่รู้จักเคาะประตูกันบ้างเล้ย!!...
"ไม่ได้ยินที่ผมถามเหรอครับทูน่า!!?"
"กะ...ก็ฉันหากระเป๋าไม่เจอนี่...จะให้ใส่อะไรล่ะ!!!"
"ในตู้เสื้อผ้าคงจะพอมีอะไรให้คุณ ใส่ได้บ้างแหละครับคิดจะหาดูรึเปล่า?..หรือว่าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นถ้า โง่นักจะแก้ผ้าลงไปก็ไม่ว่านะครับ!!"
ร่างเล็กได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดคำจาที่ลอยมากระแทกหูแต่แล้วขอบตาก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆแต่มันก็เกินจะอดทนต่อไปได้อีก
"นายแน่ใจนะว่าที่พ่นออกมาน่ะมันปากมันจะพล่อยเกินไปรึเปล่า!!!"
"กับคนอย่างคุณแค่นี้มันดีเกินไปซะด้วยซ้ำอีกอย่างถ้ามีเวลาว่างมานั่งเถียงผมเอาเวลาไปหาเสื้อผ้าใส่ไม่ดีกว่าเหรอครับ!!?"
"ทำไมคนแบบฉันมันเป็นยังไง??...ถ้ามันน่ารังเกียจนักแล้วจะเอาตัวฉันมาให้รกลูกหูลูกตานายทำไม!!??"
ใบ หน้าน่ารักจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาตนเขม็งอย่างไม่คิดจะหลบสายตาคู่คม มือบางกำผ้าปูที่นอนเอาไว้จนยับยู่ยี่คามือเพราะมันเหลืออดจนทนให้ผู้ชายคน นี้เหยียดหยามไม่ได้อีกต่อไปแล้วแต่ดูเหมือนว่าคนที่ก้าวฉับๆเข้ามาหาจะไม่ ได้รู้สึกสงสารหรือสลดลงเลยสักนิดเมื่อมือเรียวบีบปลายคางมนเต็มแรงพร้อมกับ ผลักร่างเล็กให้หงายหลังลงไปบนเตียงนอนแล้วตามขึ้นมาคร่อมเอาไว้!!..
"อื๊อ...ปล่อยนะ!!!"
"สงสัยว่าคุณจะไม่เข้าใจที่ผมพูดจริงๆนะครับ...หรือว่าแค่คำพูดมันจะน้อยเกินไปต้องให้มีการกระทำด้วยงั้นสินะ!!"
จบประโยคร่างสูงโปร่งกระชากชุดคลุมสีเข้าของร่างเล็กทันทีทั้งที่มืออีกข้างยังคงบีบปลายคางเอาไว้!!..
"อื๊อ...อื๊ออ!!!!"
มือเรียวเล็กพยายามยื้อแย่งชุด คลุมของตัวเองอย่างสุดกำลังอีกทั้งยังพยายามร้องห้ามการกระทำดุจสัตว์ ร้ายอย่างถึงที่สุดแต่มันกลับไม่เป็นผลสักอย่างเพราะท้ายที่สุดชุดคลุมเพียง อย่างเดียวที่ปกปิดร่างกายกลายเป็นเศษผ้ากองอยู่ข้างเตียงไปเรียบร้อย แล้ว...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ที่คลอน้ำสั่นระริกจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความอัด อั้นตันใจแต่สายตาที่สุดแสนจะเย็นชาคู่นั้นกลับไม่มีวี่แววจะโอนอ่อนลงเลย แม้แต่น้อย....ใจดำเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้..ทั้งๆที่เขาคิดในแง่ดีมาตลอดว่า เขาคนนี้ไม่ได้ร้ายกาจจนกลายเป็นสัตว์ร้ายอย่างที่เคยเห็นทั้งๆที่คิดว่า นั่นมันเป็นแค่เปลือกนอกที่ห่อหุ้มความอบอุ่นความอ่อนโยนเอาไว้แต่ตอนนี้มัน ประจักแก่สายตาแล้วว่าเค้าคนนี้เป็นสัตว์ร้ายเป็นปีศาจอย่างที่เขาล่ำลือกัน จริงๆ...
"ผมให้เวลาคุณสิบนาทีถ้ายังไม่เห็นคุณลงไปที่โต๊ะอาหารมันจะไม่จบแค่นี้แน่!!"
"อ้อ!!...อีกอย่างเก็บน้ำตาของคุณเอาไว้ด้วยอย่ามาทำสำออยต่อหน้าผมอีก!"
"......"
มือเรียวสะบัดใบหน้าน่ารักจนหันไป อีกข้างก่อนจะออกจากห้องไปและเพียงแค่เสียงประตูห้องปิดลงน้ำตาเจ้ากรรมก็ ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตกถึงแม้ว่าอีกฝ่ายพึ่งจะห้ามไปหยกๆก็ตาม
ก๊อกๆๆ
"ท่านซาวาดะค่ะ...ให้ดิฉันช่วยนะค่ะ!!"
เสียงเคาะประตูกับน้ำเสียงอ่อนโยน ของคนที่หน้าห้องทำให้ร่างเล็กรีบเด้งตัวขึ้นนั่งแทบจะทันที...มือเรียวเล็ก รีบยกขึ้นมาปาดน้าตาของตัวเองออกพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามจะทำน้ำ เสียงให้เป็นปรกติเพราะรู้แน่ๆอยู่แล้วว่าถ้าขืนพูดออกไปทั้งอย่างนี้มัน ต้องสั่นเครือแสดงความอ่อนแอของตนออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย..
"ท่านซาวาดะค่ะ!!!"
"ไม่เป็นไรฉันจัดการตัวเองได้..ขอบคุณ!!"
.
.
.
.
.
.
ร่าง เล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวถึงเข่าเพียงตัวเดียวเดินเข้ามาในห้องอาหารโดย มีสายตาสี่คู่จ้องมองมาที่ตนเป็นตาเดียว....นัยน์เนตรสองสีเหลือบมองนาฬิกา ที่ผนังก่อนจะจ้องมองใบหน้าน่ารักเหมือนกำลังจะบอกว่าตนลงมาช้ากว่าที่เขา บอกและร่างเล็กเองก็ดูจะเข้าใจว่าตนกำลังโดนตำหนิจึงพูดแก้ตัวขึ้นเบาๆ
"ฉันหลงทางน่ะเลยมาช้า...."
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองลูก น้องคนสนิทของร่างสูงก่อนจะมองหาที่นั่งของตนบนโต๊ะอาหารซึ่งมันก็มีจานไข่ ดาวกับแฮมวางเอาไว้ข้างๆกับเจ้าบ้านที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเพียงจานเดียวแต่ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มั่นใจว่านั่นคือที่นั่งของตัวเองจึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ กับที่
"ต้องให้ส่งเทียบเชิญก่อนรึเปล่าครับ??"
และเพราะสายตาจิกกัดของร่างสูง โปร่งจึงทำให้ต้องเดินไปนั่งที่ตรงนั้นโดยอัตโนมัติแต่แทนที่จะจับมีดกับ ส้อมขึ้นมาร่างเล็กกลับจ้องมองอาหารในจานอยู่แบบนั้น
แคร้ง!!
"เฮือก!!!"
ร่างสูงโปร่งทิ้งมีดกับส้อมในมือลงจานเสียงดังจนร่างเล็กสะดุ้งจนสุดตัวอีกครั้งแต่ก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร
"ฉันขอเป็นสลัดผักได้มั้ย??"
"อ๊ะ!!...งั้นเดี๋ยวดิฉันจะไปทำให้นะค่ะ!!"
"ไม่ต้องครับโคลม...คนที่ลงมาช้าไม่มีสิทธิ์จะเลือกกินหรอกนะครับ!!"
เด็กสาวที่กำลังจะกลับตัวเข้าครัว ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อน้ำเสียงเข้มๆดังขึ้นมือเรียวเล็กจำต้องหยิบมีดกับ ส้อมขึ้นมาพรางชำเรืองมองเด็กสาวผู้หวังดีกับตัวเองอย่างนึกขอโทษ...มันก็ แค่วิญญาณของนายแบบเข้าสิงห์ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นพอเห็นอาหารที่มีแคลอรี่ สูงๆแล้วมันก็เกิดอาการต่อต้านขึ้นมาเอาดื้อๆแต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเอง คิดผิดมหันต์เลยทีเดียว
"ทานให้หมดด้วยนะครับ...นั่นด้วย"
ร่างเล็กได้แต่มองตามสายตาคู่คมไป ยังนมแก้วใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างไม่คาดฝัน ว่าจะต้องกลับมาเป็นเด็กประถมโดนพ่อใจร้ายบังคับให้ทานอาหารให้หมดแล้วตาม ด้วยนมจืดแก้วเขื่องแบบนี้...ก็ได้ โรคุโด มุคุโร่ถ้าการที่ฉันลงมาทานข้าวช้าแล้วต้องเจอบทลงโทษแบบนี้ฉันจะลงมาแต่ เช้ามืดเลยคอยดู!!!...
อาหารมื้อเช้าที่สุดแสนจะทรมาน กำลังจะสิ้นสุดลงเมื่อนมจืดอึกสุดท้ายกำลังจะถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากมือ เรียวเล็กรีบยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ทันทีเมื่อรู้สึกว่าขอที่พึ่งจะฝืน ยัดเข้าไปมันกำลังปั่นป่วนตีกันยุ่งเพื่อแย่งที่จะออกมาทางเดิม...คงจะไม่มี อาหารมื้อใหนจะสุดแสนทรมานเท่ามื้อนี้อีกแล้วนั่นก็เพราะกลิ่นคาวของไข่แดง ที่ยังเป็นยางมะตูมบวกเข้ากับกลิ่นคาวๆของนมที่จืดสนิทที่แสนเกลียดแบบนี้ มันชวนให้ขย่อนออกมาน้อยซะที่ใหน
ร่างเล็กหันไปมองค้อนคนที่ยังนั่งประสานมือเกยคางมองตนด้วยรอยยิ้มที่ดูจะสะใจที่แกล้งตนได้นิดหนึ่งทั้งๆที่มือยังปิดปากเอาไว้แน่น
"คึหึหึ....ดีมากครับทูน่า"
"....."
ร่างสูงโปร่งลุกออกจากโต๊ะอาหาร โดยมีหนึ่งในลูกน้องคนสนิทเดินตามไปด้วยส่วนอีกหนึ่งกำลังยืนจ้องตนปานจะกิน เลือดกินเนื้อ...ใบหน้าน่ารักเลือกที่จะหลบตาหันไปมองตามแผ่นหลังของร่างสูง โปร่งแทนและทันทีที่แผ่นหลังนั้นลับตาไปร่างเล็กก็รีบกุมปากตัวเองวิ่งเข้า ห้องน้ำไปทันที
"ท่านซาวาดะ...เป็นอะไรมากมั้ยค่ะ!!??"
เด็กสาวรีบวิ่งตามเข้าไปในห้องน้ำ ด้วยความเป็นห่วงมือบางของเธอคอยลูบหลังให้กับเจ้านายตัวเล็กที่กำลังโก่งคอ ขย่อนของเก่าที่โถชักโครกอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เป็นไงบ้างค่ะ..ดีขึ้นบ้างรึเปล่า??"
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก..."
"ท่านซาวาดะ..ไหวรึเปล่าค่ะถ้าไม่ไหวดิฉันจะไปตามหมอนะค่ะ!!?"
"ไม่....ไม่เป็นไร...เจ้านายของเธอ..."
"...มันปีศาจชัดๆ...แฮ่ก แฮ่ก..."
"แต่ท่านมุคุโร่เป็นคนใจดีมากเลยนะค่ะ"
"ฮึ...เชื่อตายล่ะใจดีกะผีน่ะสิ..."
ร่างเล็กนั่งหอบหายใจอยู่กับพื้น สักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแต่ดูเหมือนว่าพิษของไข่ดาวกับนมจืด จะไม่ยอมหมดไปง่ายๆร่างเล็กจึงจำใจวิ่งไปเกาะขอบโถชักโครกอีกครั้งและเด็ก สาวเเองก็เป็นคนคอยลูบแผ่นหลังให้
"ท่านมุคุโร่ไม่เคยบังคับใครแบบนี้เลยนะค่ะ..คงเพราะเป็นห่วงท่านซาวาดะมากกว่า"
ร่างเล็กถึงกับชะงักค้างกับคำแก้ ตัวให้เจ้านายของเด็กสาว...ที่ไม่รู้ว่าอยากจะปลอบตนหรือว่าแก้ตัวให้เจ้า นายอยู่กันแน่แต่ถึงยังไงเขาก็เชื่อว่าเป็นอย่างหลังมากกว่า
"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก....โคลมสินะ"
"ค่ะ...โคลม โรคุโร่ ท่านมุคุโร่มอบหมายให้เป็นผู้ดูแลท่านซาวาดะค่ะ"
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกฉันดูแลตัวเองได้.อีกอย่าง....อย่าเรียกฉันว่าท่านเลยนะเรียกคุณเฉยๆก็พอ"
"ไม่ได้นะค่ะท่านมุคุโร่สั่งเอาไว้ให้...."
"เดี๋ยวฉันจะคุยกับหมอนั่นเองแต่ขอร้องอย่าเรียกฉันแบบนั้นเลยนะโคลม"
"ก็ได้คะถ้าทะ....คุณซาวาดะต้องการแบบนั้น"
"ขอบคุณ"
.
.
.ทั้ง สองประคองกันกลับขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้งโดยมีชายร่างสูงเรือนผมสีทองเดิน ตามขึ้นไปด้วยถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายตามขึ้นมาเพื่ออะไรแต่การที่จะ ต้องนั่งอ่านหนังสือหรือดูทีวีท่ามกลางสายตาที่ออกแนวชิงชังขนาดนั้นทำเอา ร่างเล็กถึงกับอึดอัดทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ...นายไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันขนาดนี้ก็ได้นะนายมีอะไรก็ไปทำเถอะขอบคุณมากนะ..ฮะฮะ"
"ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนหรอกนะครับแค่กลัวจะเกิดสติแตกบ้าขึ้นมาทำลายข้าวของเหมือน...."
"รุ่นพี่เคนค่ะ!!...ออกไปเถอะนะค่ะฉันอยู่กับคุณสึนะเองคะ"
ทั้งๆที่เขาคนนั้นพูกยังไม่ทันจบ ประโยคแต่เด็กสาวร่างเล็กกลับพูดขึ้นมาขัดจังหวะซะงั้นใบหน้าน่ารักจึงได้ แต่มองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาถึงแม้ว่าตนจะไม่ประสีประสาเรื่องการอ่านสี หน้าคนแต่ก็พอจะดูออกว่าทั้งสองคนต้องมีอะไรปิดบังอยู่เป็นแน่
"รุ่นพี่ออกไปเถอะนะค่ะ...ฉันจะอยู่กับคุณซาวาดะเอง"
"ก็ได้!!...แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นต้องตะโกนเรียกฉันทันทีนะเข้าใจมั้ย?"
"ค่ะ..รุ่นพี่ไม่ต้องเป็นห่วง"
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจแต่ชาย หนุ่มร่างสูงเรือนผมสีทองคนนั้นก็ยอมออกไปจากห้องแต่โดยดีถึงกระนั้นก็ยัง ไม่วายส่งสายตาที่ตอนนี้ชักจะแน่ใจแล้วว่ามันคือสายตาชิงชังมาให้ตนร่างเล็ก จึงได้แต่ถอนหายใจ
"ดูเหมือนเค้าจะไม่ชอบหน้าฉันเลยเนอะ"
"เอ๋!!..หมายถึงรุ่นพี่เคนนะเหรอ ค่ะไม่ใช่แบบนั้นหรอกคะแค่รุ่นพี่จงรักภัคดีกับท่านมุคุโร่มากน่ะคะเลยคอย ระแวงทุกคนที่เข้าใกล้หรือคนที่ท่านมุคุโร่ให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษ...อย่า ถือสารุ่นพี่เลยนะค่ะ"
"...ดีจังนะ..ฉันไม่คิดว่าคนอย่างหมอนั่นจะมีคนที่รักขนาดนี้มาก่อนเลย"
"รุ่นพี่ถูกท่านมุคุโร่ช่วยชีวิต ไว้น่ะคะจะว่าไปก็รวมทั้งฉันกับรุ่นพี่จิคุสะด้วยทั้งๆที่ตัวเองต้องบาดเจ็บ สาหัสแต่ท่านมุคุโร่ก็เลือกที่จะช่วยพวกเรา...."
"งั้นเหรอ...เป็นคนที่จิตใจดีมากเลยนะสำหรับพวกเธอน่ะ..."
"ไม่ใช่แค่พวกเราหรอกนะค่ะ..ฉัน รู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่ท่านมุคุโร่มีต่อคุณสึนะนะค่ะถึงแม้จะเป็นคนที่ เย็นชาไปบ้างแต่สายตาที่มองคุณสึนะมันเหมือนกับที่ท่านมุคุโร่มองท่านโกคุเด ระไม่ผิดแน่!!"
"โกคุเดระ!!!??...ฮายาโตะน่ะเหรอ!!??"
"อ๊ะ!!...ขอโทษค่ะดิฉันคงจะพูดมากเกินไปแล้วดิฉันขอตัวไปเตรียมของในครัวก่อนนะค่ะ"
เด็กสาวรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องเมื่อรู้ตัวว่าตนเริ่มจะพูดถุงเรื่องที่เจ้านายของเธอสั่งห้ามออกไปซะแล้ว
"เดี๋ยวสิโคลม!!...."
เด็กสาวจำต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อร่างเล็กร้องขึ้นมาแต่ก็ยังไม่กล้าจะหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
"เล่าเรื่องของฮายาโตะให้ฉันฟังได้มั้ย??"
"ขะ...ขอโทษนะค่ะ..มันเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับทุกคนที่นี่ค่ะฉัน....."
"งั้นเหรอ...ไม่เป็นไรขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจว่าแต่กำลังจะไปเตรียมของสินะถ้างั้นฉันขออะไรอย่างได้รึเปล่า??"
"....คุณซาวาดะ..."
"ฮะฮะ...สมมุติว่าถ้าเกิดฉันลงไป ทานข้าวกับมุคุโร่อีกแล้วบังเอิญว่าฉันเกิดลงไปช้าอย่างเช่นเมื่อเช้านี้ อีก...ฉันขอเป็นไข่ดาวแบบสุกๆจนเกรียมไปเลยก็ได้แล้วก็ไอ้นมจืดๆนั่นขอเป็น รสช๊อคโกแลตได้รึเปล่าแต่เอาแก้วที่มันเล็กกว่าเมื่อเช้าด้วยนะไม่งั้นมี หวังมันได้ออกไปลอยคอในโถชักโครกเหมือนเมื่อเช้าอีกแน่ๆ...ฮะฮะ"
"คุณซาวาดะ...ฮึฮึ...แล้วฉันจะจัดการให้นะค่ะ"
"ขอบคุณมาก!!"
เด็กสาวเดินออกไปจากห้องแล้วใบ หน้าน่ารักจึงหันกลับมาซบลงกับเข่าของตัวเองคิดถึงบทสนทนาเมื่อสักครู่แล้ว ก็ได้แต่ถอนหายใจ...ผู้ชายคนนั้นทำไมถึงห้ามไม่ให้ใครพูดถึงเรื่องของฮายา โตะ...มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่??...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.... Tobecontinue.......
กลับมาต่อให้อีก ตอนแล้วนะก๊าสำหรับเรื่องนี้//ใจจริงกะว่าจะให้จบเรื่องแสงสุดท้ายก่อนถึงจะ ลงแต่ข้าเจ้าทนคิดถึงคุณมุกะทูน่าม้ายหวายเจ้าก๊าาอ...อิอิ///
เลยขอพื้นที่ให้สแองคนอีกนิดหนึ่งนะก๊าาาา
เอ้าแปะรูปแผ่นหลังของคุณมุมาให้ดูเล่นๆ//รูปที่ทำให้ข้าเจ้าฟินบ้านแตกอ่ะ///
แถมรูปหล่อๆให้ไปอีกรูปล่ะกันนะ
มันจะหล่อปายหนายยยยไอ้สัปป้าาาาา
ขอตัวไปนอนฟินก่อนนะก๊าาาาาา
///จริงๆก็หาดูในเน็ตได้ทั่วไปนั่นแหละแต่เก๊าอยากแปะให้ดูอ่ะ///
ไปแระบั้ยบายยยย!!!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น