Fic.au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 16
:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"ถอยไปครับ...ทูน่า!!"
"ไม่!!!...ฉันไม่ให้นายไป!!!"
"ปล่อยพวกเค้าไปเถอะ...ฉันขอร้อง!!!"
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าไปหาร่างเล็ก
อย่างช้าๆพร้อมด้วยรอยยิ้มละไมที่คราวนี้มันดูดำมืดจนสองขาเรียวเล็กต้อง
ก้าวถอยหลังถึงแม้ความกลัวจะเริ่มเข้ามากอบกุมใจดวงน้อยแค่ก็ยังไม่ยอมลดแขน
ที่กางกั้นอีกคนเอาไว้จนในที่สุดแผ่นหลังบางก็ชนเข้ากับประตูห้องหมดหนทาง
ที่จะก้าวถอยหนีได้อีก
มือเรียวจับปลายคางมนให้เชิดขึ้น
ก่อนจะบีบด้วยแรงที่ไม่คิดจะออมเอาไว้จนคิ้วเรียวต้องขมวดเข้าหากันจนเป็นปม
เมื่อความเจ็บแล่นริ้วเข้าโจมตี
"ถ้าคุณไม่ถอยก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกันครับ"
ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมาแทนคำตอบว่า
ยังไงก็ไม่มีทางถอยให้เด็ดขาดทำให้ร่างสูงโปร่งถึงกับหยักยิ้มอีกครั้งทั้งๆ
ที่กลัวจนตัวสั่นแต่ความตั้งใจเป็นเลิศเลยทีเดียว
"แต่นั่นคู่หมั้นผม...ผมคงจะอยู่เฉยไม่ได้หรอกครับ!!"
"แอ่อองอนอั้นอักอัน!!"(แต่สองคนนั้นรักกัน!!)
มือเรียวค่อยๆผ่อนแรงบีบลงที่ละนิดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะหนักมือเกินไป
"ฉันขอร้องล่ะมุคุโร่จะให้ฉันทำอะไรก็ยอมแต่อย่าพรากสองคนนั้นจากกันอีกเลยนะ!!!"
" ......."
"มุคุโร่!!??"
".....คุณพูดเองนะครับทูน่า!!"
"อ๊ะ!!??!!"
จบประโยคร่างเล็กก็ถูกรวบตัวขึ้น
บนบ่าทันทีโดยที่เจ้าตัวได้แต่อึ้งค้างกับการกระทำของอีกฝ่ายจนกระทั่งตัว
เองถูกทิ้งลงไปบนที่นอนและอีกคนตามมาคร่อมเอาไว้ในที่สุดใบหน้าน่ารักจึงได้
แต่เบิกตากว้างอ้าปากค้างอยู่หลายวินาที
"ทำไมครับ?...หรือว่าเปลี่ยนใจ??"
"มะ...มะ..ไม่ใช่นะ!!...ตะ...แต่เรามาตกลงกันก่อนดีกว่ามั้ย??"
"คุณไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมาต่อรองหรอกนะครับรู้ตัวเอาไว้ซะด้วย"
"อึก!!...ฉะ...ฉันรู้แต่แค่จะขอร้องเท่านั้น...ได้มั้ย??"
"ขอแค่ให้มันพ้นพรุ่งนี้ไป...ขอแค่ให้ยามาโมโตะกับฮายาโตะออกไปจากอิตาลีได้มั้ย??"
"แล้วฉันจะยอมทำตามที่นายต้องการทุกอย่างเลย...ไม่ว่าอะไรที่ฉันทำได้ฉันจะทำให้นายทั้งหมดเลย"
"รักเพื่อนมากขนาดยอมเอาตัวเข้าแลกงั้นเหรอครับ....สิ่งที่ผมต้องการคุณให้ผมไม่ได้หรอกนะครับ"
"ถะ...ถึงได้บอกไงว่าทุกอย่างที่ฉันสามารถทำให้นายได้น่ะ"
"ฉันรู้ว่าฉันไม่มีค่าพอที่จะแลกกับของๆนาย"
"แต่ฉันขอร้องล่ะมุคุโร่ปล่อยพวกเค้าไปเถอะนะ"
".......ถ้างั้นขอมัดจำก่อนก็แล้วกันครับ!!"
"อ๊ะ!!!....ฮ้า.ดะเดี๋ยวแปลว่านายตกลงใช่มั้ยแล้วนายต้องการให้ฉันทำอะไรให้งั้นเหรอ??"
"...คุณ....ผมต้องการตัวคุณจนกว่า
ผมจะเบื่อไม่ใช่แค่คืนนี้เดือนนี้หรือปีนี้แต่..จนกว่าผมจะเบื่อทำได้รึ
เปล่า....ถ้าอยากจะช่วยเพื่อนขนาดนั้นก็เอาตัวคุณมาแลกซะ...ทูน่า"
ได้ยินแบบนั้นร่างเล็กถึงกับกลืน
น้ำลายอย่างยากลำบาก...ใบหน้าน่ารักถึงกับซีดเผือดลงไปทันตาเมื่อรู้ความ
ต้องการอีกฝ่ายถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองทำได้แค่นั่นมันหมายถึงอิสรภาพที่ไม่รู้
ว่าเมื่อไหร่จะได้คืนแต่ถึงอย่างนั้น!!..
"......ตกลง...ฉันตกลง!!"
"คึหึหึ....ดีครับ"
ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มละไมก่อนจะ
ค่อยๆโน้มลงไปประทัยจูบบนริมฝีปากบาง...ร่างเล็กด้านใต้เองก็ค่อยๆปิดเปลือก
ตาลงถึงจะรู้สึกหวาดกลัวสักเพียงใดแต่ก็ไม่คิดจะถอยหลังกลับเพราะคราวนี้แค่
มัดจำมันไม่น่าจะเกินเลยไปมากกว่าจูบ...ไม่น่าจะมากไปกว่านี้...ไม่เป็นไรสึ
นะ...ไม่เป็นไร...ใจดวงน้อยได้แต่พร่ำปลอบใจตัวเองซ้ำๆ
"อื้อ...มุ..มุคุโร่เดี๋ยว!!"
มือเรียวเล็กรีบดันแผงอกเปลือย
เปล่าออกเมื่อดูท่าว่ามันจะไม่จบแค่จูบเพราะมือเรียวร้อนมันกำลังสอดแทรก
เข้าไปตามรอยแหวกของชุดคลุมตัวบางลากไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆริมฝีปากที่เคยจูบ
แผ่วเบาละลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอระหงเริ่มกดจูบหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
"อ้า!!..ยะ..หยุดก่อน!!..มุคุ..อึก!!"
"จะเปลี่ยนใจงั้นเหรอครับ?"
"มะ..ไม่ใช่แต่รอก่อน!!"
"หลังจากนี้...หลังจากพวกเค้าออกไปจากอิตาลี...ฉันสัญญา!!!"
"ผมก็บอกแล้วไงครับว่าขอมัดจำเอาไว้ก่อน...แค่มัดจำ"
"กะ...ก็ได้...แต่ห้ามทำแบบนั้นนะ"
ริมฝีปากเรียวทำเพียงแค่หยักยิ้ม
แต่ไม่คิดจะรับปากอีกคนมืออุ่นร้อนก็ยังคงลากไล้ไปตามผิวขาวนวลเนียนให้ร่าง
เล็กสะดุ้งเป็นพักๆก่อนจะค่อยๆขบเม้มไปตามซอกคอลงมาตามลาดไหล่เบาๆสลับหนัก
บ้างในบางครั้งเรียกเสียงครางเครือในลำคอของร่างด้านใต้ได้เป็นอย่างดีจนสอง
แขนบางผวากอดหัวสีน้ำเงินเข้มอย่างลืมตัวเมื่อความรู้สึกเสียวซ่านกำลังกอบ
กุมใจดวงน้อยจนเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะ...นัยน์สองสีเหลือบมองใบหน้าน่ารัก
ที่กำลังซับสีระเรื่อน้อยๆก่อนจะประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากสีสดแล้วตามไปด้วย
เรียวลิ้นร้อนระอุที่สอดแทรกเข้าไปละเลียดลิ้มลองรสหอมหวานที่ไม่เคยมีใคร
ได้ลิ้มลองมาก่อนอย่างช้าๆปลายลิ้นเปียกแฉะกระหวัดหยอกล้อเรียวลิ้นเล็ก
อย่างอ้อยอิ่งค่อยๆสอนบทรักที่เย้ายวนให้อีกฝ่ายอย่างไม่รีบร้อนพร้อมกับ
เปิดช่องว่างให้ริมฝีปากบางหอบเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอดเป็นพักๆ...ไม่นานเจ้าคน
ไร้ประสพการณ์ก็ติดบ่วงของซาตานเข้าอย่างจังเมื่อเรียวลิ้นเล็กกระหวัดพัน
เกี่ยวหยอกล้อตอบโต้เรียวลิ้นร้อนอย่างลืมตัวถึงแม้จะดูเก้ๆกังๆไปบ้างแต่
มันก็ทำให้อีกคนถึงกับหยักยิ้มพอใจก่อนจะเริ่มบทต่อไป....มือร้อนข้างหนึ่ง
กระตุกเชือกชุดคลุมของร่างด้านใต้ก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าไปแหวกมันออกอย่างใจ
เย็นและทุกครั้งที่มือของเขาสัมผัสผิวกายขาวนวลเจ้าตัวก็จะสะดุ้งรับทุก
ครั้งไปบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่เคยมีผู้ใดย่างกลายเข้ามาในดินแดนที่สุด
แสนจะน่าพิสมัยให้ต้องเกิดรอยด่างพล้อยให้รำคาญใจเลยแม้แต่คนเดียว
"อา.....ฮ้า!!"
เพียงแค่มืออุ่นร้อนลากผ่านต้นขา
ก็ทำเอาร่างเล็กครวญครางไม่เป็นภาษาเมื่อความร้อนรุ่มระคนเสียวซ่านแล่นริ้ว
เข้าโจมตีจนส่วนอ่อนไหวที่สุดของร่างกายตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้สะโพกมน
แอ่นรับสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างลืมตัวเมื่อความรู้สึกสุขล้นอย่างแปลกประหลาด
มันกำลังแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของร่างกายแต่แล้วร่างกายที่กำลังจมลงสู่หุบเหว
แห่งความสุขสมก็ต้องกระตุกเกร็งเมื่อมืออุ่นร้อนสัมผัสลงไปบนส่วนอ่อนไหว
พร้อมกับบีบคลึงเบาๆแทนการทักทายทำเอาร่างเล็กถึงกับปั่นป่วนราวกับเลือดใน
กายกำลังสูบฉีดจนแทบจะเกินขีดจำกัด
"อ๊ะ...ยะ..อย่าจับ...ตรงนั้นมะ...ไม่!!"
"ไม่ชอบเหรอครับ...ถ้าไม่ปลดปล่อยคุณจะทรมานเอานะ"
"มะ...ไม่ใช่มันจะ..อ๊า...มุคุ...อึก"
"ไม่ต้องฝืนหรอกครับ...ทำตัวตามสบายก็พอ"
เสียงกระซิบปนกระเส่านิดๆมัน
เหมือนมีมนต์สะกดให้ร่างกายที่เกร็งกระตุกผ่อนคลายและเคลื่อนไหวรับสัมผัส
ที่ร่างสูงโปร่งปรนเปรอให้อีกครั้งและแค่มือเรียวร้อนขยับรูดขึ้นลงช้าๆความ
เสียวซ่านก็แล่นเข้ามาโจมตีจนมือเรียวเล็กขยุ้มหัวสีน้ำเงินเข้มเอาไว้แน่น
ยามเมื่อมือร้อนขยับเร่งจังหวะความรู้สึกที่ราวกับว่าร่างกายกำลังจะแตกออก
เป็นเสี่ยงๆก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น!!...จนในที่สุด!!....
"อ๊า!!...ฮ้า...ฮา..ฮา..."
นัยน์เนตรสองสีมองร่างเล็กที่
กระตุกเกร็งเมื่อความสุขสมมันถึงจุดสุดท้ายจนล้นทะลักออกมาเปรอะเปื้อนเต็ม
มือของตนพรางหยักยิ้มพอใจริมฝีปากเรียวกดจูบที่หน้าผากกว้างเบาๆราวกับให้
กำลังใจคนเก่ง...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้พยายามปรือตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา
อย่างสุดกำลังแต่กลับฝืนความอ่อนล้าของร่างกายไม่ไหวแต่ในใจยังมีความพยายาม
ที่จะขัดขวางอย่างแรงกล้าสองแขนเรียวเล็กจึงโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่นก่อน
จะจมลงสู่ห้วงนิทรา
"คุณมันคนงี่เง่าครับทูน่า"
ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นไหมสี
น้ำตาลที่เปียกปอนเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดตามกรอบหน้าร่างเล็กออกเบาๆก่อนจะ
จ้องมองใบหน้ายามหลับใหลที่เขาไม่เคยได้เห็นแม้ในยามหลับก็ยังดูใสซื่ออ่อน
ต่อโลกยิ่งในยามตื่นทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าตัวคิดก็ผุดออกมาทางใบหน้าซะหมด
ไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้าตัวจะเก็บอาการหรือความรู้สึกของตัวเองได้.......
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเฝ้ามองร่างเล็กนี่...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขา
ละสายตาออกจากร่างเล็กนี่ไม่ได้...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ในหัวเขาคิดถึงแต่
ใบหน้าตื่นๆเหรอหรานี่ตลอดเวลา........ข้อมือข้างขวาถูกยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก
อีกครั้งก่อนจะงับลงไปจนสุดแรงจนเลือดซิบใจจริงก็อยากจะให้ริมฝีปากบางๆนี่
เป็นคนตอกย้ำมันลงไปมากกว่าร่องรอยที่คอยย้ำเตือนว่าเขาเป็นแค่มนุษย์ไม่ใช่
ปีศาจซาตานอย่างที่ทุกคนเข้าใจหรือแม้แต่ตัวเขาเองที่ไม่เคยคิดว่าตัวเอง
เป็นคนที่มีเลือดเนื้อมีจิตใจเลยสักครั้งจนกระทั่งพบเจอกันทูน่าตัวกระจ้อย
นี่...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่าง
สูงนัยน์ตาสีเปลือกไม้ค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะกลัวจะทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นมาใจจริงก็อยากจะนอนกกกอด
ให้หายคิดถึงอีกสักนิดแต่ก็ต้องจำใจเพราะยังมีอีกเรื่องให้ต้องสะสางและ
กังวลไม่น้อยไปกว่ากัน
.
.
.
"อรุณสวัสดิ์ยามาโมโตะคุง"
ร่างสูงใหญ่บอสใหญ่แห่งคาบัคโลเน่
หันกลับมาทักทายชายหนุ่มก่อนจะละออกมาจากระเบียงห้องด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือน
โลกทั้งใบอยู่ในมือของเขายังไงยังงั้น
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณดีโน่"
"ไม่ต้องห่วงน้องสาวของผมหรอกครับสายรายงานมาว่าปลอดภัยดีแต่...."
"แต่...แต่อะไรครับ??"
"อาจจะสึกหลอนิดหน่อย.......ฮะฮะฮะ"
"หมายความว่าไงครับคุณดีโน่"
ซองสีน้ำตาลขนาดย่อมถูกวางไว้ให้
ตรงหน้านัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองอยู่แบบนั้นอย่างชั่งใจแต่ในที่สุดก็คว้า
มันขึ้นมาเปิดดูแต่สิ่งที่เห็นกลับทำเอาใบหน้าคมขบกรามแน่นมือหนาขย้ำกระดาษ
ในมือจนยับยู่ยี่คามือแต่กลับไม่มีคำพูดใดๆหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากคม
"ผมอยากให้เก็บเรื่องนี้เป็นความ
ลับ...ผมไม่อยากให้สึนะจังไม่สบายใจแต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะรู้ความเคลื่อน
ไหวของสึนะจังต้องขอโทษด้วย"
"ไอ้เลวนั่นมันข่มเหงน้ำใจสึนะ!!"
"แต่ก็ถือว่าเค้าปราณีนะที่ไม่ล้วงเกินมากไปกว่านี้"
"แล้วสึนะจะกลับมาตอนใหนครับ?"
"ถ้าพวกเค้าไม่ตกลงไปต่อก็คงจะกำลังกลับมาแล้วล่ะแต่ตอนนี้พวกเค้ายังไม่ออกจากโรงแรมคงจะเพลียล่ะมั้ง"
"......"
"ถ้าสึนะออกจากโรงแรมเมื่อไหร่ผม
จะให้คนไปตามไม่ต้องเป็นกังวลไปถึงพวกเราจะเป็นมาเฟียแต่ก็มีกฏที่ต้องรักษา
แน่นอนว่ามุคุโร่เองก็ไม่เว้น...เรื่องรูปพวกนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงผมจะให้คน
ทำลายทิ้งให้หมด"
"ขอบคุณครับ"
.
.
.
.
ร่างสูงกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งทั้งๆที่พึ่งหงุดหงิดเรื่องของเพื่อนซี้
ยังไม่หายแต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้องอมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เมื่อคนที่
คิดว่าหลับอยู่ตื่นขึ้นมานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาซะงั้น
"ไง...ตื่นไวจัง"
"แกหายหัวไปใหนมา~..."
"ลงไปคุยธุระกับคุณดีโน่มาน่ะ...คิดถึงชั้นเหรอ"
ใบหน้าคมยิ้มอ่อนโยนให้ร่างบาง
ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งข้างๆพร้อมกับเขยิบเข้าไปใกล้แต่อีกคนกลับเอียงตัวหลบ
เหมือนกับไม่ไว้ใจทั้งสีหน้าและแววตาทั้งๆที่เมื่อคืนยอมให้เขากอดเอาไว้
ทั้งคืนแท้ๆ
"กลัวชั้นเหรอ..หืม?"
"เปล่าซะหน่อยแต่แกทำหน้าไม่น่าไว้ใจตะหาก"
"ฮะฮะ..คิดว่านายชอบแบบนี้ซะอีก"
"ไอ้บ้าใครจะไปชอบลงดูโรคจิตขนาดนั้น!!"
"แล้วอยากให้ชั้นทำหน้าแบบใหนเหรอ?"
ใบหน้าเรียวสวยหันมามองคนข้างๆ
ก่อนจะใช้มือดันหัวสีดำให้ออกห่างอีกครั้งให้อีกคนได้แต่หัวเราะเสียงดังขบ
ขันกับท่าทางเขินอายของร่างบาง
"....นาย.....คือยามาโมโตะ..จริงๆงั้นเหรอ?..."
"แน่นอน...ชั้นคือยามาโมโตะของนายฮายาโตะเป็นยามาโมโตะที่รักนายยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก"
"......"
"ไม่ต้องกลัว....ชั้นจะไม่ทำอะไรนายจนกว่านายจะจำชั้นได้ ฮายาโตะ"
ใบหน้าสวยพยักรับช้าๆเพราะถึง
เมื่อจะจำใบหน้าไม่ได้แต่น้ำเสียงแบบนี้กลิ่นกายอบอุ่นแบบนี้หรือแม้แต่รูป
ร่างมันแสนจะคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"แต่...ขอกอดได้มั้ย??"
"ไอ้บ้า!!"
"นะ...ฮายาโตะ"
"ตะ...ตามใจแกสิ!!"
เพียงเท่านั้นสองแขนแข็งแรงก็รั้ง
ร่างบางๆเข้ามากอดเอาไว้แน่นทั้งๆที่พึ่งจะบอกเค้าไปหยกๆว่าจะไม่ทำอะไรแต่
ริมฝีปากคมกลับพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยที่เจ้าของมันหลับตาพริ้มให้อีกคนกดจูบ
ตามใจแต่มีเหรอที่อีกฝ่ายจะหยุดอยู่แค่นั้นริมฝีปากคมลากไล้คลอเคลียละ
เรื่อยลงมาหยุดที่ริมฝีปากสีระเรื่อก่อนจะหยุดชะงักเหมือนกับกำลังชั่งใจตัว
เอง...แต่แล้วมันกลับพ่ายแพ้ให้กับแรงดึงดูดกับกลิ่นหอมๆที่ลอยมาเตะปลาย
จมูกริมฝีปากของร่างสูงจึงค่อยๆเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากบางสีระเรื่อก่อนจะแนบ
ชิดเอาไว้แบบนั้นไม่สอดใส่ไม่ล่วงเกินไปมากกว่านี้ก่อนจะละออกไปอย่างเชื่อง
ช้า...แล้วก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตื่นๆของร่างบาง...สีหน้าแบบนี้เหมือน
ตอนที่เขาโขมยจูบแรกไม่มีผิด
"ขอโทษ...ชั้นทำให้นายกลัวอีกแล้วสินะ"
แขนแข็งแรงกระชับกอดร่างบางอีก
ครั้งแต่คราวนี้ไม่มีคำแก้ตัวใดๆให้ได้ยินอีกครั้งเพราะไม่รู้จะบอกยังไงแต่
มันก็ห้ามใจได้ไม่ง่ายเหมือนกัน
"ชั้นรักนายฮายาโตะ"
"แต่ฉัน....มุคุ..."
"ไม่เป็นไรขอแค่นายยังเรียกชื่อของชั้นฮายาโตะ...ผู้ชายคนนั้นจะเป็นอะไรก็ชั่ง"
"ชั้นไม่สนหรอกเพราะชั้นรักนาย"
"ชั้นรักยามา...โมโตะ...ตะ...แต่มุคุโร่บอกว่ายามาโมโตะจะไม่มีวันกลับมาหาฉันอีกแล้ว...."
"ชั้นจะกลับมาหานายฮายาโตะไม่ว่าชั้นจะตายไปอีกสักกี่ครั้งชั้นก็จะกลับมาหานาย...เชื่อชั้นสิ"
"......"
ใบหน้าสวยได้แต่ทำหน้าสับสนเมื่อ
ไม่รู้ว่าคำพูดของใครคือความจริงกันแน่แต่ยังไงซะเขาคนนี้ก็มีรูปร่างและท่า
ทางเหมือนกับคนในฝันไม่มีผิดใหนจะความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาให้มันชั่งคุ้นเคย
เหลือเกิน..
ก๊อกๆๆ
"คุณยามาโมโตะครับคุณดีโน่ให้ลงไปพบครับ!!"
"ขอบคุณครับเดี๋ยวผมตามไป"
"รอชั้นอยู่ในนี้อย่าออกไปใหนนะเดี๋ยวชั้นกลับมา"
"ไม่ให้ฉันไปด้วย!!"
"ถ้างั้นก็ตามใจ"
.
.
.
.
.
.
.
ลีมูซีน
สีดำวาววับจอดสนิทที่ประตูหน้าทางเข้าคฤหาสน์คาบัคโลเน่โดยมีสายตากว่าครึ่ง
ร้อยจับจ้องอยู่ไม่นานร่างเล็กในชุดโค้ตสีดำยาวที่ไม่ว่าจะมองมุมใหนก็คือ
โค้ตของสายหมอกไม่มีผิดเพี้ยนทั้งๆที่เวลาเจ้าของมันสวมใส่ความยาวก็แค่เข่า
แต่พอเป็นร่างเล็กสวมเข้ามันจึงแทบจะลากพื้นอยู่รอมร่อแต่แปลกที่รอบๆตัวรถ
กลับไม่มีรังสีอำมหิตอันตรายแผ่ออกมา...ไม่มุคุโร่ไม่ได้มาด้วย?...
"สึนะ!!!!"
"อ๊ะ!!!..."
ยามาโมโตะวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนซี้ร่างเล็กๆเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนร่างเล็กต้องไปเจอเรื่องบัดสีแบบนี้
"ยามาโมโตะ?.."
"ขอโทษสึนะ....ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเสี่ยงชีวิตแบบนี้"
"เจ้าบ้าชั้นไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย...ปล่อยได้แล้วฮายาโตะมองตาเขียวแล้วนะ"
"ไม่หรอก...ฮายาโตะน่ะ...จำหน้าชั้นไม่ได้เลย"
"ว่าไงนะ??"
"ไว้ค่อยคุยกันอีกที"
"อืม"
ใบหน้าน่ารักหันไปมองร่างบางที่
จ้องมองมาที่พวกเขาเหมือนกำลังสนใจหรือสงสัยอะไรสักอย่างแล้วมองหน้าเพื่อน
ซี้ร่างสูงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายแต่ที่สำคัญ..มุคุโร่ทำอะไรกับคนรักของ
เพื่อนตนทำไมถึงมีสภาพแบบนี้ไปได้...จะต้องถามให้รู้เรื่องเลยคอยดู!!..
"ยินด้อนรับกลับสึนะจัง"
"คุณดีโน่~"
ร่างเล็กโผเข้ากอดผู้ที่เปรียบ
เสมือนพี่ชายที่อ้าแขนรออยู่แล้วด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาเจอหน้าทุก
คนอีกครั้ง...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม...สามวันผู้ชายคนนั้น
ให้เวลาได้เจอหน้าทุกคนอีกสามวันเท่านั้น..หลังจากนั้นอิสรภาพของเขามันก็จะ
หมดลงจะต้องกลายเป็นของเล่นคนใจร้ายพรรค์นั้นไปถึงเมื่อไหร่กันนะจะกี่วัน
กี่เดือนหรือที่เลวร้ายที่สุด...จะกี่ปีกัน...
.
.
.
.
.
.
.
.
"ผม
จะส่งทุกคนออกจากอิตาลีคืนนี้ตอนเที่ยงคืนแน่นอนว่าไม่ใช่ที่สนามบินแต่เรา
จะนั่งรถไฟไปขึ้นเครื่องที่สเปนขอให้ทั้งสามตนเตรียมตัวให้พร้อมด้วยก็แล้ว
กัน"
ดีโน่บอกแผนการให้ทั้งสามคนฟังเพราะถ้าหากยังอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้
วันเดียวก็ไม่รู้ว่าบอสสายหมอกจะมีแผนอะไรบ้างหรือว่ากำลังทำอะไรบางอย่างที่พวกเขาคาดไม่ถึงอยู่ก็เป็นได้
"ผมขอบายนะครับคุณดีโน่"
"สึนะ!!..นายกำลังพูดบ้าอะไร!!??"
"ฟังฉันพูดให้จบก่อนสิยามาโมโตะ!!"
"ฉันแค่จะบอกว่าฉันจะไปอยู่กับปู่ที่สวิตน่ะ...มีเรื่องที่อยากลืมน่ะเลยอยากจะอยู่เงียบๆสักพัก"
"สึนะ!!"
"ฝากเคลียงานให้ด้วยแล้วกันถ้านายกลับไปถึงญี่ปุ่นแล้วฉันคงจะหยุดรับงาน
ชั่วคราวน่ะ"
"แล้วจะกลับไปเมื่อไหร่??"
"ไม่รู้สิ....อาจจะไม่ได้กลับไปอีกแล้วก็ได้อ๊ะ...ฉันหมายถึงถ้าไปถึงแล้วจะบอกอีกทีน่ะพอดียังไม่ได้คิดว่าจะอยู่นานแค่ใหน...ฮะฮะ"
"ถ้างั้นไปเตรียมตัวกันเถอะไม่มีเวลาแล้ว!!"
.
.
.
.
.
.
.
....Tobecontinue.......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น