Fic.au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 15
:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
ร่างสูงวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถที่โรมาริโอ้ลูกน้องคนสนิทของดีโน่ที่จอดรออยู่
ก่อนแล้วจังหวะเดียวกันกับที่งลีมูซีนคันหรูเคลื่อนตัวผ่านหน้าพวกเขาไป
"ทุกอย่างเตรียมการพร้อมแล้วครับคุณยามาโมโตะ"
"ขอบคุณครับงั้นไปกันเลย!!!"
จบโประโยครถยนย์สันชาติญี่ปุ่นก็
เคลื่อนตัวตามออกไปห่างๆเพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกตุยามาโมโตะจัดการดึง
หน้ากากที่ใช้แปลงโฉมทิ้งทันทีก่อนจะจับจ้องรถคันข้างหน้าอย่างไม่กระพริบตา
และทันทีที่ออกนอกเขตเมือง
"ไล่บี้เลย!!!"
ไวเท่าความคิดลูกน้องของดีโน่
เหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อไล่กวดลีมูซีนข้างหน้าและดูเหมือนเป้าหมายจะรู้ตัว
เมื่อความเร็วของเป้าหมายก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
"แยกซ้ายหน้าเตรียมตัวอีกยี่สิบนาทีจะถึงทางแยกขอให้ทุกคนเตรียมพร้อม!!"
โรมาริโอ้คุยกับลูกน้องผ่านวิทยุสื่อสารเพื่อไล่ต้อนลีมูซีนตรงหน้าให้ไปในทิศทางที่พวกเขาวางไว้
"อีก ห้า....สี่....สาม.....สอง...."
พอโอ้มาริโอ้เริ่มนับถอยหลังทุกคนในรถต่างก็พากันยกแว่นกันแดดชนิดพิเศษขึ้นมาสวมไว้ทันที
"หนึ่ง!!!!!"
พรึ่บบๆๆๆๆๆ!!!!!!
แสงสปอร์ตไลท์จากทุกทิศทางสาดส่อง
เข้าใส่ลีมูซีนตรงหน้าจนไม่สามารถขับไปต่อได้จึงหักหลบลงไปที่ข้างทางทันที
จังหวะเดียวกันกับที่ยามาโมโตะและคนอื่นๆต่างพากันวิ่งเข้าไปล้อมเป้าหมาย
เอาไว้พร้อมกับล็อคตัวลูกน้องของกลุ่มสายหมอกเอาไว้ได้ทันท่วงที
"ฮายาโตะ!!!..ห้ามลืมตานะ!!!"
"อ๊ะ!!....ปล่อยฉัน!!!...อย่ามาจับตัวฉันนะไอ้บ้า!!!"
ยามาโมโตะเปิดประตูลีมูซีนเข้าไป
รวบเอาร่างบางที่นั่งเบาะหลังเอาไว้พร้อมกับถอดสูทตัวนอกคลุมหัวของร่างบาง
เอาไว้อีกทีแล้วอุ้มไปที่รถอีกคันที่จอดรออยู่แล้วแต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่
ยอมไปด้วยง่ายๆเมื่อกำปั้นเล็กๆระรัวทุบเข้าใส่แผงอกแกร่งไม่ยั้งอีกทั้ง
กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!!...แกเป็นใครกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้!!!!"
"ฮายาโตะใจเย็นนี่ชั้นเอง ชั้นมาช่วยนายแล้ว"
"แกจะเป็นใครก็ชั่ง!!!!!!ฉันไม่ไปปล๊อย!!!"
"ใจเย็นๆฮายาโตะนี่ชั้นเอง...ยามาโมโตะไง!!!"
และทันทีที่ได้ยินชื่อร่างที่กำลังดิ้นพล่านถึงกับหยุดชะงักก่อนจะพร่ำเรียกชื่อของอีกคนออกมาแผ่วเบาเหมือนกับคนละเมอ
"ยามา...ยามา....โมโตะ...ยามา...โมโตะ..."
"ออกรถได้!!!"
ร่างสูงตะโกนบอกคนขับรถทันทีที่
ขึ้นไปบนรถก่อนจะค่อยๆดึงสูทที่คลุมหัวร่างบางออกช้าๆแต่แล้วก็ต้องเบิก
ตากว้างกับภาพตรงหน้าจนหัวใจของเขาหยุดเต้นไปหลายวินาทีเมื่อใบหน้าสวยดู
เหม่อลอยอย่างกับคนสติหลุดออกไปจากร่างดวงตาสีมรกตที่เคยทอประกายราวกับ
อัญมณีล้ำค่าตอนนี้กลับไม่สะท้อนสิ่งใดอีก...แม้แต่ตัวเขา
".........ฮายาโตะ...."
เอ่ยออกไปได้เพียงแค่นั้นเมื่อคำ
พูดมากมายที่อยากจะบอกกับร่างบางมันวิ่งขึ้นมาจุกที่ลำคอก่อนจะฝืนกลืนกลับ
ลงไปอย่างยากลำบาก....สองแขนแข็งแรงรั้งร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้แน่น
"มุคุโร่!!!!!!!!...ไอ้สารเลวชั้นจะฆ่าแก!!!!!!"
สองแขนแข็งแรงกอดร่างบางที่ยัง
เพ้อเรียกชื่อตนไม่หยุดเอาไว้แน่นริมฝีปากคมพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยแต่ยิ่ง
เห็นสายตาที่เลื่อนลอยแบบนั้นความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้ายก็ทำเอาน้ำตา
ของลูกผู้ชายไหลออกมา
"ฮายาโตะ...ฮายาโตะ.."
"นายเป็น...ยามาโมโตะ...นายคือยามาโมโตะ...ใช่มั้ย??"
"ใช่ฉันเอง....ฉันคือยามาโมโตะของนาย ฮายาโตะ...."
"จริงๆนะ....นายคือยามาโมโตะ...จริงๆนะ?.."
"อืมม...ชั้นคือยามาโมโตะตัวจริง"
สองแขนผอมบางค่อยๆโอบไปรอบแผ่นหลังกว้างช้าๆใบหน้าสวยมุดเข้าหาอกแกร่งพรางฉีกยิ้มกว้าง
"ในที่สุดนายก็กลับมาหาฉัน....เจ้าบ้า!!"
"ในที่สุดนายก็กลับมา"
"ฉันกลับมาแล้ว...ขอโทษที่ทำให้นายรอนาน..ฮายาโตะ"
ไม่ว่าอีกคนจะจำตัวเองได้หรือไม่มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วในเมื่อร่างบางยังคงพร่ำเรียกชื่อของเขายังคิดถึงเขาเท่านี้มันก็พอแล้ว
"ผมรู้สึกว่ามันง่ายเกินมั้ยครับการป้องกันหละหลวมขนาดนี้"
"ผมก็คิดแบบนั้น...ทั้งๆที่มันทำเหมือนรักฮายาโตะมากจนฆ่าผมเพื่อแย่งกลับมา"
"นั่นสิครับคนคุ้มกันก็แค่ลูกน้องปลายแถว...หรือว่ามันมีแผนอย่างอื่นกันแน่?"
"ยังไงตอนนี้เรารีบกลับคฤหาสน์คา
บัคโลเน่กันก่อนเถอะครับคุณโรมาริโอ้ค่อยไปปรึกษากับคุณดีโน่อีกที...ยังมี
เรื่องสำคัญต้องทำอีกเรื่อง"
"ช่วยคุณสึนะสินะครับ...ยังไงมุคุโร่ยังไม่ลงมือทำอะไรคุณสึนะแน่เพราะคุณสึนะคือคนพิเศษที่ห้ามใครแตะต้องไปแล้วล่ะ"
"ผมไม่ไว้ใจไอ้เลวนั่นจะมีกฏอะไรก็ตามตราบใดที่สึนะยังอยู่ในมือมัน!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
ร่างเล็กๆถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องสักห้องของโรงแรมที่จัดงาน
ก่อนจะรีบตะกายตัวเองขึ้นมาถอยร้นไปอีกฟากหนึ่งของเตียงเมื่ออีกฝ่ายเดิน
เข้ามาใกล้
"ใหนคุณบอกจะทำตัวว่าง่ายไงครับ?"
"ฉะ...ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนี่!!"
"ถ้างั้นก็ถอดชุดของคุณออกซะ"
"ขอปฏิเสธ!!!!"
สูทสีดำถูกถอดโยนทิ้งไว้บนเตียงก่อนที่สายตาคู่คมจะจ้องมองร่างเล็กด้วยสายตาเจ้าเล่ห์จนอีกคนกลืนน้ำลายลงคอ
"คึหึหึ....ถ้าไม่ถอดเอง....งั้นผมถอดให้ก็แล้วกัน!!!!"
"ว๊ะ..อ๊ะ...อ๊ะ..เหว๋อ!!!!!"
ตุ๊บบบ!!!!!
ร่างสูงโปร่งพุ่งเข้าใส่ร่างเล็ก
ที่อยู่อีกฟากของเตียงทันทีจนเจ้าตัวตกใจรีบถอยกรูโดยไม่ทันระวังจึงร่วงลง
ไปกองอยู่กับพื้นห้องก่อนจะตะเกียดตะกายขึ้นมานั่งลูบก้นตัวเองปอยๆโดยที่
อีกฝ่ายได้แต่นั่งหัวเราะอยู่บนเตียงก่อนจะขยับมาที่ขอบฝั่งที่ร่างเล็กหล่น
ลงไปอย่างเนียนๆเมื่อดูท่าว่าเจ้าตัวจะเจ็บจนลืมหนีไปซะแล้ว
"อู๊ยย~~...เจ็บชะมัดยาด!!"
"สมน้ำหน้าครับ..ซุ่มซ่ามอย่างคุณต้องเจอแบบนี้แหละ"
"ไอ้คนบ้า!!...พุ่งเข้ามาได้ตกใจแทบแย่!"
มือเรียวเล็กยันตัวเองลุกขึ้นยืนอีกครั้งแต่ยังไม่ทันระตั้งหลักอะไรได้ก็ถูกกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายซะก่อน
"อ๊ะ!!...ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!"
แล้วจู่ๆก็ถูกอุ้มเข้ามาในห้องน้ำ
ไม่พูดพล่ามทำเพลงมือเรียวเปิดฝักบัวจนสุดก๊อกก่อนจะมองคนในอ้อมแขนที่ทำ
หน้าตื่นๆพร้อมกับรอยยิ้มละไม
เสียง
ซ่าๆของฝักบัวทำเอาสองแขนบางกอดคอร่างสูงโปร่งเอาไว้แน่นละอองเย็นๆที่
กระเซ็นมากระทบผิวทำให้รู้ว่ามันคือน้ำเย็นจัดเป็นแน่แท้ทั้งๆอากาศภายนอก
น่าจะประมาณสิบองศานิดๆแต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าน้ำที่ฝักบัวมันเย็นยะ
เยือกราวกับติดลบศูนย์องศาไปแล้วล่ะ
"มุ...มุคุโร่...ไม่เล่นนะ...ฉันอาบเองก็ได้..."
"ไม่ได้เล่นครับ...แต่เอาจริง"
"ตะ..ตะ..แต่มันหนาวน้า~~...อย่างน้อยก็น้ำอุ่นก็ยังดี"
สมองเล็กๆพยายามคิดหาคำพูดที่จะ
ให้อีกคนใจอ่อนถึงจะรู้ว่าความหวังมันแทบจะเป็นศูนย์เมื่อสายตาคู่คมยังคงดู
เยือกเย็นและเจ้าเล่ห์สองแขนผอมบางจึงกอดกระชับรอบคออีกฝ่ายเอาไว้แน่นอย่าง
น้อยถ้าจะต้องเปียกจริงๆก็ไม่ยอมเปียกคนเดียวก็แล้ว
กันเพราะมันต้องเปียกทั้งคู่
"เป็นทูน่าก็ต้องชอบเล่นน้ำสิครับ!!"
"เหว๋อ~~..อ๊ะ...ฮ๊ะยะ..หยุดมุคุโร่เจ้าบ้ามันหนาวนะ!!!"
"ฮ้า!!...พอแล้วเจ้าบ้า!!!"
มือเรียวจับฝักบัวมารดหัวสีน้ำตาล
จนเปียกโซกไปทั้งตัวถึงแม้ว่าตัวเองจะเปียกไปด้วยก็ตาม...มือเล็กๆจึงพยายาม
แย่งฝักบัวมาจากอีกคนให้ได้การต่อสู้เล็กๆในห้องน้ำของพวกเขาจึงเริ่มขึ้น
เมื่อแย่งฝักบัวไม่ได้ร่างเล็กจึงพยายามจะปิดก๊อกน้ำและแน่นนอนว่าอีกคนก็
ไม่ยอมให้ปิดง่ายๆ
"โอ๊ยย!!...พอแล้วมุคุโร่ขอร้องล่ะมันหนาวนะเจ้าบ้าฉันยอมแล้วก็ได้!!"
"ถ้ายอมทำตามตั้งแต่แรกก็จบแล้วครับ"
มือเรียวหมุนก๊อกน้ำอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นน้ำอุ่นแต่คนที่เจอเย็นจัดกลับมาเจอน้ำอุ่นๆทันทีก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก
"เฮือก!!!.....เจ้าบ้าจะเปิดก็บอกกันบ้างสิตกใจเป็นเหมือนกันนะ!!"
"จะถอดชุดนั่นได้รึยังครับไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง"
"ถะ...ถอดตรงนี้เลยเหรอ....ไม่ไหวมั้งนายออกไปก่อนสิเดี๋ยวฉันอาบเองก็ได้"
"อย่ามาทำเป็นเขินหน่อยเลยร่างกายคุณน่ะผมเห็นหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว...จะถอดหรือไม่ถอด??"
คำพูดที่ไม่มีทางอ้อมเล่นเอาใบ
หน้าน่ารักถึงกับซับสีจัดแต่โชคดีที่ขึ้นสีเพราะน้ำอุ่นๆอยู่บ้างแล้วจึงพอ
จะปกปิดอาการเขินอายลงไปได้บ้างแต่มือเล็กๆที่จะยกไปกระตุกเชือกกลับสั่น
ระริกเป็นเจ้าเข้าซะงั้น
"นายนี่มันกัดไม่ปล่อยเกินไปแล้วนะ!!"
"หาว่าผมเป็นหมางั้นเหรอครับ!!??"
"หะ...ห๊ะ..ดะ..เดียวสิทำบ้าอะไรของนายเนี้ยเจ้าบ้า!!!"
มือเรียวหยิบขวดแชมพูขึ้นมาก่อนจะบีบลงไปบนหัวสีน้ำตาลไม่หยุดก่อนจะขยี้อย่างมันมือจนฟองท่วมตัวอีกคนไปแล้ว
"ไอ้คนบ้าฉันมองไม่เห็นแล้วน้าา!!...หยุ๊ดดด!!!"
"แสบตาจะแย่แล้วนะ!...ฉันไม่ได้ว่านายเป็นหมาซะหน่อยเป็นยุงเป็นเต่าก็ได้นี่!!"
"เต่า??"
"อื้อ!!..เต่า!!"
"ยังไงครับ?"
"ก็อย่างที่บอกนั่นแหละนายมันกัดไม่ปล่อยเหมือนเต่าเล้ย!!"
"ปากคอเลาะร้ายจังเลยนะครับแบบนี้มันน่าเลาะฟันออกจากปากให้หมด"
จบประโยคร่างสูงโปร่งบีบแก้มใสๆสี
ระเรื่อซะจนยู้เข้าหากันให้เจ้าตัวได้แต่ตีมือของตนแปะๆอีกทั้งพยายามบอกให้
อีกตนปล่อยมือจนอดที่จะยิ้มไม่ได้
"อุ๊บ!!...อันเอ็บอะอุอุโอ่อ่อย!!"(มันเจ็บนะมุคุโร่ปล่อย)
"ถ้านายกล้าเปรียบผมเป็นเต่าอีกผมจะทำจริงๆด้วยไม่แค่ขู่แน่จำไว้"
ถึงแม้จะพูดแต่คำร้ายๆใส่แต่มือ
กลับล้างฟองแชมพูที่เขาเป็นคนทำออกให้จนร่างเล็กได้แต่ยืนนิ่งๆเป็นหุ่นราว
กับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่อาบน้ำให้ก็ตามและแน่นอนว่าตอนนี้เจ้าตัวอายจนไไม่ร
ู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ใหนจึงได้แต่พิงแผ่นอกแกร่งเอาไว้แต่จะให้ทำไงได้ก็
ถ้าเกิดขัดขึ้นมาก็ไม่รู้จะถูกทำทารุณอะไรบ้าง
"เงยหน้าขึ้นสิครับใหนบอกว่าแสบตา"
".........นายก็เป็นซะแบบนี้...."
ทำตัวร้ายกาจแต่การกระทำมันสวนทางกันตลอด
"ผมเป็นซะแบบใหนครับ?"
"....."
"ทูน่า??"
"ตบหัวแล้วลูบหลัง....."
"......"
"พอได้แล้ว!!....ตัวฉันเหี่ยวน้ำหมดแล้ว!!"
จู่ๆก็คิดถึงเรื่องเลวร้ายที่อีก
ฝ่ายทำเอาไว้กับเพื่อนรักตัวเองขึ้นมาและเหมือนสติจะกลับมาครบและจำได้แล้ว
ว่าตนมีหน้าที่ต้องทำมีภาระกิจที่จะต้องทำให้ลุล่วง...ร่างเล็กเดินเบี่ยง
ตัวออกมาคว้าชุดคลุมสีขาวกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่โรงแรมเตรียมเอาไว้ให้คลุม
กายออกมานั่งเช็ดหัวที่เปียกลู่ของตัวเองที่ขอบเตียงไม่คิดจะสนใจร่างสูง
โปร่งอีกแต่ไม่นานอีกคนก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบนส่วนท่อน
ล่างมีผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่พันรอบปกปิดเอาไว้เดินมาฉุดข้อมือบางในลุกขึ้น
อีกครั้ง
"นี่ปล่อยฉันนะ!!"
แต่อีกคนกลับไม่คิดจะฟังคำทัดทานใดๆมือเรียวกดหัวไหล่ให้ร่างเล็กนั่งลงตรงหน้ากระจกก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมในลิ้นชักขึ้นมา
"เอามานี่ฉันทำเองได้??"
"คุณอยู่เฉยๆดีกว่าครับซุ้มซ่ามอย่างคุณเดี๋ยวได้โดนไฟดูดเป็นปลาเผากันพอดี"
"ฉันบอกแล้วไงไม่ต้องมาลูบหลังนายกับฉันไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากเข้าหากันอีกแล้วมุคุโร่!!"
"ก็ไม่ได้อยากจะทำให้หรอกนะครับแต่กลัวว่าคุณจะเป่าไม่แห้งเดี๋ยวราได้ลามมาขึ้นหัวผมด้วยก็เท่านั้น"
"ห๊า!!!...นายหาว่าหัวฉันขึ้นราอย่างนั้นเหรอเจ้าบ้าหัวสับปรด!!"
"โอ๊ย!!..เจ็บนะ..โอ๊ยย.โอ๊ยย..ไอ้บ้าหัวสับปรด!!"
มือเรียวขยุ้มเส้นไหมสีน้ำตาลก่อนจะทึ้งแรงๆจนร่างเล็กถึงกับน้ำตาเล็ด
"ถ้านายเรียกผมแบบนั้นอีกผมจะกระชากให้หลุดทั้งหัวเลย"
"แบบใหน??"
"สับปรด!"
"ก็มันเหมือนจิ..โอ๊ยยย!!"
"ก็ได้หยุดเรียกก็ได้!!!........ไอ้บ้าหัวสับปรด.."
ประโยคสุดท้ายได้แต่ขยับริมฝีปาก
เป็นคำเท่านั้นเพราะไม่กล้าที่จะออกเสียงออกมาให้อีกคนได้ยินไม่งั้นเส้นผม
คงได้หลุดติดมือคนไร้มนุษยธรรมเป็นกระจุกๆแน่ๆจึงได้แต่นั่งนิ่งๆไม่กล้าพูด
อะไรออกมาอีก
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ค่อยๆปรือลง
ก่อนจะฝืนเบิกมันขึ้นมาอีกครั้งเป็นอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานไม่อยากจะยอม
รับหรอกนะว่ารู้สึกดีที่มีคนมาขยี้หัวให้แบบนี้ใหนจะลมอุ่นๆจากไดร์เป่าผม
อีกทำเอาจะหลับให้ได้อยู่ลอมล่อ
"เสร็จแล้วครับ"
"อือ..."
"ทูน่า!!ลุกได้แล้วครับ!!"
"อ๊ะ!!..สะ..เสร็จแล้วเหรอ??"
ร่างเล็กๆเด้งตัวออกจากเก้าอี้
อย่างงงๆแต่แค่หันหลังเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงไดร์
เป่าผมดังขึ้นอีกครั้ง...ใบหน้าน่ารักหันไปมองนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับมาแล้ว
ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
"มานี่เดี๋ยวฉันเป่าให้!!"
มือเล็กๆแย่งไดร์จากมือเรียวมาถือไว้จนร่างสูงโปร่งต้องชะงักก่อนจะมองใบหน้าใสซื่อในกระจก
"....ก็ได้ครับ"
ได้ยินแบบนั้นยิ่งทำให้คนที่คิด
ไม่ซื่อเหมือนหน้าตาถึงกับฉีกยิ้มกว้างแต่ก่อนที่จะทันได้จับหัวสีน้ำเงิน
เข้มเสียงทุ้มก็ดังขัดจังหวะะซะก่อน
"แต่บอกไว้ก่อนนะครับถ้าคุณทึ้งผมของผม...ผมจะตัดมือคุณทิ้งซะ!!"
"ฮื้ม!!!...รู้ทันไปซะหมดทุกอย่างเลยนะเจ้าบ้า...นี่แน่ะ!!"
ใบหน้าน่ารักแยกเขี้ยวใส่คนใน
กระจกแต่มือก็อดไม่ได้ที่จะขย้ำหัวสีน้ำเงินเข้มแรงๆให้หายหมั่นเขี้ยวแต่
แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาไปสบเข้ากับรอยแผลเป็นรูปกากบาทขนาดใหญ่ที่
แผ่นหลังกว้าง
"เป็นอะไรไปครับ?"
"อ๊ะ!!...เปล่าไม่มีอะไร!!"
นัยน์เนตรสองสีจ้องมองใบหน้าเล็กๆที่ดูตื่นตกใจไม่น้อยแล้วก็ให้ยิ้มกับท่าทางไร้เดียงสานั่น
"มันไม่กระโดดกัดคุณหรอกนะครับ"
"ระ..รู้หรอกน่า!"
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองค้อนอีกคน
ผ่านกระจกก่อนจะลงมือเป่าผมต่ออย่างเคืองๆแต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของอีก
ฝ่ายเพราะเชื่อว่านั่นมันไม่ใช่เพียงแค่คำขู่แน่นอนไม่มีอะไรเป็นหลักประกัน
ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ทำอย่างที่พูด
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้มือเรียวเล็กหยุดชะงักลงด้วยความตกใจ
"เข้ามา!!!"
จบประโยคของร่างสูงโปร่งลูกน้องคน
สนิทของเขาก็เข้ามาทันทีและมันทำให้ร่างเล็กถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อ
รู้สึกคุ้นหน้าเขาคนนั้นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยเห็น
ที่ใหนมาก่อนแต่แล้วทุกความสงสัยก็ต้องหยุดชะงักทันทีที่เขาคนนั้นพูดขึ้น
"ท่านฮายาโตะถูกชิงตัวไปครับท่านมุคุโร่!!"
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืม
ตัวโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีสายตาของใครอีกคนกำลังจ้องตัวเองผ่านกระจกอยู่
เช่นกัน....ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มละไมกับท่าทางดีใจจนล้นออกมานอกหน้าของ
ร่างเล็กก่อนจะทำเป็นลุกออกจากเก้าอี้พร้อมกับสั่งลูกน้องเสียงเข้มขึ้น
ทันที
"เตรียมรถให้ผมทีอีกห้านาทีผมจะลงไป"
"ครับ!!!"
"ไม่ให้ไป!!!...ฉันไม่ให้นายไป!!!"
ร่างเล็กๆรีบกระโดดเข้าไปขวางทาง
อีกฝ่ายเอาไว้ทันทีในเมื่อหน้าที่ของตนคือถ่วงเวลาคนตรงหน้าเขาก็จะทำจนถึง
ที่สุดจนกว่าเพื่อนซี้ของเขาจะปลอดภัยหรือจนกว่าตัวเองจะตายไปเท่านั้น
ผู้ชายคนนี้ถึงจะมีสิทธิ์ออกไปจากห้องนี้ได้!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.....Tobecontinue.........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น