Fic.au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 14
:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
สามชั่วโมงก่อนจะเริ่มงานชุมนุมของมาเฟียในอิตาลี
"เราจะทำตามแผนที่วางไว้ขอให้ทุก
คนจำหน้าที่ของตัวเองเอาไว้ให้ดี สึนะจังดึงดูดความสนใจ
โรมาริโอ้กับลูกน้องจัดการไฟ
ยามาโมโตะชิ่งให้ไปถึงจุดนัดหมายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่วนผมจะเบน
ความสนใจของพวกลูกน้องของมุคุโร่ให้อีกทีแต่ถ้าไม่เป็นไปตามที่เราคาดการณ์
แผนบีของเราจะเริ่มทันที"
"เดี๋ยวครับคุณดีโน่....แผนบีคืออะไรเหรอครับ?"
"ฮะฮะฮะ.....ตัวใครตัวมันไงครับ"
"เอ๋!!!"
"ไม่ต้องตกใจไปสึนะจัง....ยังไงผมไม่ทิ้งน้องสาวสุดสวยคนนี้หรอกนะเชื่อใจพี่ชายคนนี้ได้เลย"
พอได้ฟังแผนบีแล้วใบหน้าน่ารักถึง
กับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากจริงๆมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมายถถ้าจะให้
ชิ่งตัวใครตัวมันแต่มันติดตรงที่ว่าตนต้องใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อนแหวกข้างจน
ถึงโคนขานี่สิแถมยังใส่ส้นสูงตั้งแปดเซ็นต์อีกหนักยิ่งกว่านั้นยังเป็นส้น
แหลมอีกถ้าส้นตึกจะไม่ว่าอะไรสักคำแต่จะให้ใส่ส้นแหลมวิ่งนี่มันก็นะ....
"ไม่ต้องกังวลสึนะชั้นไม่ปล่อยให้นายตกอยู่ในอันตรายแน่!!"
"พี่ชายคนนี้ก็ด้วยจะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องตัวน้องสาวสุดสวยคนนี้เด็ดขาด"
"ผมเชื่อใจทุกคนครับผมจะทำให้ดีที่สุด!!!"
ใหนๆก็พยายามกันมาจนถึงวันนี้แล้ว
มีแต่ต้องก้าวต่อไปเท่านั้นมันมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับไปได้อะไรจะเกิด
มันก็ต้องเกิดแล้วล่ะจะทำให้ทุกคนมาเป็นห่วงตัวเองคนเดียวไม่ได้แล้ว
เกือบสองชั่วโมงที่ร่างเล็กของ
เพื่อนซี้หายเข้าไปในห้องแต่งตัวแต่ยังไม่ออกมาซะทีจนยามาโมโตะที่ใส่
หน้ากากเปลี่ยนโฉมตัวเองเป็นคนใหม่แล้วถึงกับอยู่ไม่เป็นสุขเดินวนไปเวียนมา
อย่างใจจดใจจ่อทั้งๆที่รู้ดีอยู้แล้วว่าสึนะแต่งตัวเป็นผู้หญิงถ่ายแบบแต่
ทำไมวันนี้เขาถึงได้ร้อนใจขนาดนี้ทั้งห่วงเพื่อนที่ต้องมาแต่งตัววาบหวิวล่อ
ตามาเฟียทั้งอิตาลีทั้งเป็นห่วงคนรักที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างจะ
ยังสบายดีอยู่มั้ย
"ยามาโมโตะคุงมาโน่นแล้ว!"
นัยน์ตาสีเปลือกไม้หันไปมองทาง
บันไดที่ร่างเล็กของเพื่อนซี้กำลังเดินลงมาแล้วเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเพื่อน
ตัวเล็กของเขาดูสวยมากในชุดเดรสยาวสีชมพูอ่อนเข้ารูปใบหน้าใสๆถูกแต่งแต้ม
บางเบาเผยผิวขาวใสสีระเรื่อแต่เน้นที่ริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดง
สดมันยิ่งทำให้ดูโดดเด่นมากขึ้นแบบนี้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่ามันดู
เซ็กซี่เกินไปเมื่อมันแหวกยาวขึ้นไปถึงต้นขาเนียนๆทั้งซ้ายทั้งขวาจนเวลา
ก้าวแต่ละทีมันหมิ่นเหม่จนปลุกใจเสือโหยได้ไม่ยากแถมด้านหลังยังเปิดกว้าง
คว้านลงไปจนแทบจะเห็นสะโพกมนๆอยู่รำไร
"เพอร์เฟคสึนะจัง.....คืนนี้กรุณาเป็นคู่ควงให้กับผมด้วยนะครับเจ้าหญิง"
ดีโน่ก้มโค้งพรางวาดมือไปให้ร่างเล็กได้เกาะเดิน
"ขอบคุณค่ะท่านเซอร์ดีโน่"
เห็นเค้าเล่นสึนะก็เลยประสมโรงไปด้วยซะเลย
"ยังจะมีแก่ใจมาเล่นกันอีกนะครับคุณดีโน่ สึนะ ด้วย"
"อ๊ะๆ....ห้ามเรียกสึนะครับยามาโมโตะคุงวันนี้สวมบทเป็นไอจังต่างหากห้ามลืมข้อนี้เด็ดขาดนะครับ"
"เข้าใจแล้วครับ"
"ถ้างั้น.....ลุยกันเลย!!!!"
ดีโน่คลุมโค้ตยาวสีเทาลงไปที่หัว
ไหล่ของร่างเล็กเพราะอากาศด้านนอกเย็นอยู่ไม่ใช่น้อยก่อนจะยื่นมือไปให้
ประคองเดินขึ้นลีมูซีนสีดำวาววับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.ใช้
เวลาเกือบชั่วโมงลีมูซีนคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรมดังสถานที่จัดงาน
โดยที่มีลีมูซีนอีกคันจอดอยู่ที่ด้านหน้าเหมือนกับจงใจที่จะก้าวลงจากรถ
พร้อมๆกันกับคุณดีโน่แน่นอนว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากบอสมาเฟียอันดับหนึ่ง
โรคุโด มุคุโร่
ที่หันมายิ้มละไมทักทายอย่างเสแสร้งก่อนจะยื่นมือไปรับร่างบางในให้ลงตามมา
แทบจะพร้อมกันทั้งสึนะและฮายาโตะ....นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองร่างบางคน
รักของเพื่อนซี้แว๊บหนึ่งก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาคู่
คมที่จ้องมองตัวเองอย่างไม่คิดจะเกรงใจกันจนทำให้ร่างเล็กรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
ขึ้นมาแบบเฉียบพลันทันด่วน
"แหมจ้องคู่ควงผมซะขนาดนี้ไอจังก็เขินแย่สิครับมุคุโร่คุง"
"คึหึหึ...ขอโทษครับ....แต่ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอมากเลยเหมือนเคยเห็นที่ใหนมาก่อน"
"งั้นเหรอครับ...แต่แปลกที่ไอจัง
ไม่รู้สึกคุ้นหน้าคุณเลยนะครับ......ไอจังคนนี้เป็นบอสมาเฟียอันดับหนึ่งของ
อิตาลี คุณโรคุโด มุคุโร่ทำความรู้จักไว้สิ"
ดีโน่หันกลับมาแน่ะนำให้ร่างเล็ก
ทำความรู้จักกับอีกคนใบหน้าน่ารักอึกอักนิดหนึ่งก่อนจะก้มโค้งให้แต่ยังไม่
ทันจะก้มหัวลงเลยด้วยซ้ำอีกฝ่ายก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
"สวัสดิ....."
"ผมชอบทักทายแบบธรรมเนียมฝรั่งมากกว่าครับ....ไอจัง"
ไม่ว่าเปล่ามือเรียวยังยื่นมาตรงหน้าให้อีกคนได้กระอักกระอวนเล่น
"รังเกียจผมเหรอครับ?"
"มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะค่ะคือฉัน...."
จำเป็นต้องแก้เก้อก่อนจะค่อยๆยื่น
มือเรียวเล็กออกไปและมันยังไม่ทันจะพ้นตัวไปเลยด้วยซ้ำร่างสูงโปร่งก็คว้า
หมับเข้าให้จนร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบนัยน์เนตรสอง
สีที่จ้องอยู่ก่อนแล้วอย่างช่วยไม่ได้และยิ่งจ้องแรงบีบที่มือก็ค่อยๆเพิ่ม
ขึ้นและยิ่งอีกคนบีบร่างเล็กก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าสักร้อยโวลต์วิ่ง
เข้ามาในร่างกายจนเริ่มจะทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ...ขอโทษนะ มุคุโร่คุง รู้สึกจะจับนานไปรึเปล่านะ....ฮะฮะ....แล้วไม่คิดจะแนะนำคู่ควงของนายให้เรารู้จักบางเหรอ"
"คึหึหึ....ไม่ใช่คู่ควงหรอกครับแต่เป็นคู่หมั้นของผม...โกคุเดระ ฮายาโตะ ครับ"
"ฮายาโตะจัง ฉันดีโน่ คาบัคโลเน่ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ใบหน้าสวยที่มีแววเศร้าหมองเอ่ย
ออกไปราวกับท่องจำมาก่อนจะก้มโค้งให้น้อยๆก่อนที่นัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่โศก
ที่ไม่สะท้อนสิ่งใดจะเสมองไปทางอื่นราวกับไม่มีชีวิตจิตใจให้คนที่แอบเฝ้า
มองอยู่ด้านหลังถึงกับน้ำตาตกในที่ไอ้ผู้ชายสารเลวตรงหน้ามันทำราวกับดวงใจ
ของเขาเป็นแค่ตุ๊กตาไขลานก็ไม่ปานอยากจะเข้าไปคว้าตัวเอามากอดไว้ใจจะขาด
อยากจะพรมจูบให้ทั่วใบหน้าหมองเศร้าแทบขาดใจแต่ในตอนนี้ได้แต่พร่ำบอกกับตัว
เองว่าให้อดทนไว้เพียงเท่านั้น...อดทนอีกนิดดวงดวงใจของชั้น...อีกแค่นิด
เดียว...ท่องจำเอาไว้ในใจซ้ำเพื่อให้มันหักห้ามความโกรธเกรี้ยวที่มีให้สงบ
ลง
"เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ....รู้สึกเราจะทักทายกันนานไปหน่อยนะว่ามั้ย...มุคุโร่คุง?"
"ครับ...งั้นก็เชิญด้านในเถอะครับเพราะดูท่าทางไอจังจะไม่สบายแล้วล่ะ"
สึนะถึงกับชะงักค้างนิดหนึ่งจะว่าไปก็นานเป็นนาทีเลยทีเดียวกว่าจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ
"เราก็ไปกันได้แล้วล่ะ...ไอจัง"
"ค่ะ!!....คุณดีโน่"
ร่างเล็กสอดแขนเข้าไปคล้องแขนของดีโน่เอาไว้ก่อนที่ดีโน่จะดึงโค้ตสีเทาออกจากไหล่ให้แล้วโยนให้กับลูกน้องที่ด้านหลัง
"ไม่เป็นไรไอจัง....มันกำลังไปได้สวยเลยล่ะ"
"......ค่ะ"
ตอบกลับไปอย่างหนักแน่นแต่ในใจ
กลับเต้นระรัวอย่างไม่เป็นระส่ำเมื่อความรู้สึกกลัวมันปะเดปะดังเข้ามาไม่
หยุดหย่อนกลัวจะถูกเขาคนนั้นจับได้...กลัวทุกอย่างที่เตรียมการมาจะพังทลาย
ลงด้วยน้ำมือของตนเอง...กลัวการที่จะต้องเห็นคนที่รักต้องถูกเขาคนนั้นทำ
ร้ายต่อหน้าต่อตาอีกเป็นครั้งที่สอง...มือเรียวเล็กอีกข้างยกขึ้นมาทาบที่อก
ก่อนจะกำเอาไว้แน่นอธิฐานขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าอีกครั้ง...ในตอนนี้เขา
สามารถได้เพียงเท่านี้จริงๆ
ไม่นานทั้งสองแฟมิลี่ก็เดินเข้าไป
ในงานแต่เพราะเป็นอันดับหนึ่งและสองโต๊ะของพวกเขาจึงถูกจัดเตรียมเอาไว้
ข้างๆกันจึงทำให้ยามาโมโตะมีโอกาสได้มองผู้เป็นที่รักได้เต็มตาอีกครั้ง
ร่างบอบบางในชุดราตรีสั้นสีขาวฟูฟ่องเปิดไหล่ให้ได้เห็นร่องรอยสีระเรื่อที่
ถูกสร้างขึ้นอย่างตั้งใจที่ซอกคอขาวผ่องจนต้องขบกรามเข้าหากันแน่น...
...ไอ้ผู้ชายสารเลวมันย่ำยีฮายาโตะจริงๆ....ชั้นขอสาบานว่าชั้นจะควักหัวใจนายออกมาบดขยี้ด้วยเท้าของชั้น โรคุโด มุคุโร่!!
"สวัสดีครับคุณดีโน่...จะไม่แนะนำนางฟ้าตัวเล็กนี้ให้เรารู้จักบ้างเหรอครับ"
"อ้อ!!...ไอจังน่ะครับ....ไอจังนี่คุณพอล คุณเอ็ดเวิด คุณจิม................."
เสียงทักทายของคนที่โต๊ะทำให้ยามา
โมโตะยอมละสายตาจากร่างบางหันมาสนใจเพื่อนซี้ที่กำลังถูกพวกตาแก่หื่นกามรุม
แทะโลมทั้งด้วยสายตาและทางร่างกายเมื่อพวกกเขาพยายามจะขอจับมือแต่โชคดีที่
คุณดีโน่กันออกไปให้เลยทำให้เขาพอบรรเทาความห่วงลงไปบ้าง.....แต่ดูเหมือน
อีกคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะไม่คิดแบบนั้น...ร่างสูงโปร่งหันกลับมาจ้องใบหน้า
น่ารักที่กำลังปั้นยิ้มทักทายพวกบอสมาเฟียหางแถวด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกจนดู
เหมือนคนที่โดนจ้องจะรู้สึกได้จึงชำเรืองมองน้อยๆและมันก็เป็นจริงร่างเล็ก
จึงรีบหันไปสนใจกลุ่มคนตรงหน้าอีกครั้งแต่เพราะรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่ราว
กับว่า"หันกลับมาเดี๋ยวนี้"และรังสีอำมหิตที่แผ่ออกเป็นวงกว้างที่แม้
กระทั่งกลุ่มคนที่เข้ามาชวนตนคุยยังรู้สึกได้จึงรีบปลีกตัวถอยห่างออกไปใบ
หน้าน่ารักรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีหันไปสบตาคูคมจนได้ในที่สุดจากที่เคย
กระอักกระอวนตอนนี้ดูแข็งขึ้นเหมือนกำลังจะบอกว่าฉันไม่แคร์ตาสาจิกกัดของ
นายเลยซักนิดจนริมฝีปากเรียวหยักยิ้มออกมาด้วยความพอใจในความอวดดีที่ปนความ
ดื้อรั้นนั่น...ในความกล้าที่กล้าทำสีน้าแบบนั้นใส่เขา
[ณ.บัดนี้กระผมขอเปิดงานชุมนุมใน
ครั้งนี้อย่างเป็นทางการ...ขอเรียนเชิญคุณ โรคุโด มุคุโร่
เปิดฟลอร์เต้นรำตามธรรมเนียมปฏิบัติที่สืบทอดกันมาทุกปีครับ!!!"
สิ้นเสียงประกาศของพิธีกรใบหน้าน่ารักเลือกที่จะเสมองหลบสายตาไปทางอื่นเมื่อเสียงฮือฮาดังระงมไปทั่วห้องจัดเลี้ยง
"อะไรกันค่ะคุณดีโน่แค่เต้นรำไม่เป็นต้องฮือฮาขนาดนี้เลยนี่?"
"เป็นธรรมเนียมน่ะครับสำหรับผู้
โชคดีที่ได้รับเกียรติจากเขาจะสามารถเดินทางข้ามเขตของใครก็ได้ทั่วทั้ง
อิตาลีจะไม่มีแฟมิลีใหนกล้าแตะต้องตัวเธอเด็ดขาดแถมยังเข้าพักโรงแรมใหนก็
ได้ขึ้นรถไฟเครื่องบินหรือแม้แต่เรือสำราญหรูก็ฟรีทั้งหมดตลอดปีหรือไม่ก็จน
กว่าจะจัดงานขึ้นอีกครั้ง....ถ้าให้เปรียบก็เหมือนกับถูกรางวัลที่หนึ่งแหละ
ครับให้เธอได้ใช้ชีวิตแบบเจ้าหญิงโดยไม่ต้องควักตังส์สักเหรียญนั่นแหละ
ครับ"
"แต่พวกคุณก็จ่ายกันได้สบายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอค่ะ?"
"มันก็ใช่แต่ไม่ใช่ว่าจะทุกแฟมิลี่หรอกนะไอจังและเหนือสิ่งอื่นใดพวกเธอจะได้นอ..........."
"ถ้าไม่รังเกียจรบกวนเป็นคู้เต้นให้ผมได้มั้ยครับ...ไอจัง?"
"ห๊ะ!!!!!"
ดีโน่ยังพูดไม่ทันจะจบประโยคแสง
สปอร์ตไลท์สว่างจ้าก็ส่องลงมาที่ร่างเล็กพร้อมๆกับร่างสูงโปร่งที่ก้มโค้ง
อยู่ข้างๆจนคนที่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวถึงกับสะดุ้งโหยงทำตัวไม่ถูกจึงหันหน้า
มองดีโน่สลับกับมุคุโร่ไปมาแต่แล้วคำถามที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ก็ดังขึ้นมา
อีกครั้ง
"รังเกียจผมเหรอครับ??"
คำถามที่ทำให้ร่างเล็กต้องสะอึก
เหมือนกำลังถูกจี้ใจดำจนดีโน่ต้องพยักหน้าให้ร่างเล็กถึงได้ยอมลุกขึ้นก่อน
จะถอนสายบัวให้กับร่างสูงโปร่งท่ามกลางเสียงฮือฮาสลับกับเสียงโอดครวญของ
สาวๆทั้งห้องจัดเลี้ยงที่กำลังจ้องมองมาที่ร่างเล็กเป็นตาเดียว
"รบกวนด้วยนะค่ะ"
มือเรียวถูกยื่นมาให้เกาะกุมตรง
หน้าอีกครั้งก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปหยุดที่ตรงกลางฟลอร์อยู่ในท่าเตรียม
พร้อมไม่นานไฟทั้งห้องจะดับลงเหลือเพียงแสงสีนวลของสปอร์ตไลท์ที่จับ
จ้องอยู่ที่กลางฟลอร์เต้นรำ
"เมื่อครู่คุณดีโน่จะพูดอะไรต่อเหรอครับ?"
"พวกเธอจะได้อยู่กับเขาสองต่อสอง
ตลอดทั้งคืนนี้ยังไงล่ะครับแล้วเราจะใช้ช่วงเวลาที่มุคุโร่ออกไปกับเธอที่
ตอนแรกไม่คิดว่าจะเป็นไอจังไปชิงตัวเอาคนรักของนายครับ"
"อะไรกันครับกฏแบบนี้มันหาคู่นอนชัดๆแล้วสึ....ไอจังไม่แย่เหรอครับ!!!"
"ผมถึงบอกว่าไม่คาดคิดว่าจะเป็นไอ
จังไงครับแต่ถึงจะผิดแผนแต่เราก็จะยังทำตามแผนต่อไปอีกอย่างถ้าไอจังไม่ยอม
เค้าก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวเธอหรอกนะยามะ...แฟร์"
"มีอะไรมารับประกันล่ะครับกับไอ้คนเลวพรรค์นั้น!!"
"มาเฟียเรามีกฏข้อหนึ่งครับกฏที่ใครไม่สามารถฝ่าฝืนได้และผมเชื่อว่ามุคุโร่จะรักษากฏนั่นเหมือนกัน"
ร่างสูงได้แต่กำหมัดแน่นรู้สึก
กังวลใจอย่างที่สุดที่เหมือนกับตนทำให้เพื่อนซี้ต้องตกไปอยู่ในอุ้งมือซาตาน
ไร้ใจแบบนี้แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นได้อีกแล้ว....นัยน์ตาสีเปลือกเหลือบ
มองใบหน้าสวยที่ถึงแม้จะมืดสลัวแต่เขาก็มองเห็นความเศร้าโศกที่กอบกุมใจดวง
น้อยเอาไว้จนอยากจะเข้าไปฉุดเอาตัวมาตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด...
"เป็นอะไรไปครับ....กลัวผมรึไง?"
"ไม่เลยสักนิด!!"
"คึหึหึ....ก็ดีเพราะคืนนี้มันยังอีกยาวนานสำหรับเรา....ทูน่า"
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ถึงกับเบิก
กว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเพราะถึงแม้จะสังหรณ์ใจอยู่บ้างแต่ไม่คิด
ว่าจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้....ผู้ชายคนนี้น่ากลัวไม่สิไม่ใช่เพียงแค่นั้นแต่
เป็นตัวอันตรายที่ไม่ควรเข้าใจใกล้เลยตะหาก...ทั้งๆที่ฉัน......ยังแอบ
หวัง...
"เป็นอะไรไปครับ...นิ่งทำไม...ไม่
ต้องกลัวคืนนี้ผมจะเล่นไปตามเกมส์ตื้นๆของพวกคุณ....แต่คุณก็ต้องเล่นตา
เกมส์ที่ผมวางไว้เหมือนกัน...ซาวาดะ สึนะโยชิ!"
"อ๊ะ!!!...."
ทันทีที่เสียงดนตรีดังขึ้นร่างเล็กๆถึงกับถลาไปตามแรงกระชากของร่างสูงโปร่งที่ไม่ได้สนใจว่าร่างเล็กจะก้าวขาทันหรือไม่
"หยุดนะ!!...มุคุโร่!!"
"ก้าวไม่ทันงั้นเหรอครับ...ทูน่า?"
"นายแกล้งฉัน!!"
"เปล่าซะหน่อยขานายสั้นเองต่างหาก"
"ไอ้คนปากเสีย!!"
"คึหึหึ....ปากคุณก็เสียพอกัน"
การทะเลาะเล็กๆของทั้งสองคนเริ่ม
ขึ้นตั้งแต่ยังไม่ถึงครั้งเพลงและกว่าร่างเล็กจะก้าวขาทันได้ก็เล่นเอา
เหงื่อผุดไปตามกรอบใบหน้าจนริมฝีปากเรียวได้แต่เหยียดยิ้ม
"ผมจะบอกอะไรอีกอย่างหนึ่งนะครับทูน่า"
"อะไร??...อ๊ะ!!"
ร่างเล็กถึงกับอุทานเสียงหลงเมื่อ
จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นไปจากพื้นก่อนเหยียบลงไปบนวัตถุบางอย่างและไม่
ต้องก้าวขาให้ทันตามจังหวะของอีกฝ่ายต่อไปจึงก้มลงไปมองแล้วก็ต้องเบิก
ตากว้างเมื่อเห็นว่าตัวเองเหยียบลงไปบนรองเท้าหนังขัดเงาวาววับของอีกคน
"นาย!!!"
มือเรียวรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบ
ชิดก่อนจะก้าวต่อไปโดยไม่สนเสียงทักท้วงจากคนในอ้อมแขนเพราะตอนนี้จากท่า
เต้นตามมาตรฐานสากลมันกลายเป็นทั้งสองคนกอดกันกอดกันกลมเต้นไปตามจังหวะเพลง
ซะแล้วท่ามกลางเสียงฮือฮาขึ้นมาอีกครั้งแต่ฟังดูเหมือนกำลังตกใจซะมากกว่า
"ชุดของนาย...."
"ชุดของฉันมันทำไม??"
"อย่าใส่ซะดีกว่า....ถ้าจะใส่แบบนี้ไม่ต้องต้องใส่ซะจะดีกว่ามั้งครับ"
"ไม่ต้องยุ่งฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย!!"
"คึหึหึ....อยากจะโชว์ขนาดนั้นผมก็จะช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน!"
จบประโยคมือเรียวก็สอดเข้าไปใน
ช่องว่างที่สะโพกมนทันทีจนร่างเล็กถึงกับดิ้นขัดขืนขยุกขยิกแต่มันก็ไม่เป็น
ไปอย่างที่คิดเมื่อแขนแข็งแรงล็อคตัวเอาไว้แน่น
"หยุดดิ้นซะทูน่า!!....ไม่งั้นผมจะกระตุกเชือกพวกนี้ออกให้หมดคุณก็รู้ว่าผมถนัดแก้ปม"
"นายมัน!!!.....อ๊ะ!!"
สองมือเล็กได้แต่ขยุ้มเสื้อเชิ้ต
ตัวในของอีกฝ่ายเอาไว้จนยับยู่ยี้จำใจต้องยอมปล่อยให้มือปลาหมึกเลื้อยไปตาม
แผ่นหลังบางไล่ลงไปจนถึงสะโพกมนอย่างไม่มีทางเลือกเพราะถ้าหากร่างสูงโปร่ง
กระตุกปมเชือกเส้นที่มีเพียงเส้นเดียวที่ต้นคอของตัวเองคงได้ล้อนจ้อนต่อ
หน้าคนนับร้อยในห้องนี้เป็นแน่
"อึก!!....พอเถอะ!!"
"ไม่หยุดหรอกนะครับ...ชอบโชว์ไม่ใช่รึไงแค่นี้ไม่มีใครเห็นหรอกนะครับ...หรือว่าเกิดมีอารมณ์ขึ้นมา?"
"อะ...อะ..ไอ้บ้า!!...ไอ้คนลามก!!...กะ..เกิดอารมณ์โมโหตะหาก!!"
"คึหึหึ....คนโมโหเค้าไม่ตัวอ่อนปวกเปียกอย่างที่นายเป็นตอนนี้หรอกนะครับ"
"อ๊ะ!!"
ใบหน้าน่ารักซับสีจัดขึ้นมาอย่าง
ช่วยไม่ได้เมื่อมือร้อนยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางและทุกพื้นที่ๆมือร้อน
ลากผ่านมันรู้สึกร้อนวูบวาบราวกับถูกไฟสุมจนร่างกายอ่อนปวกเปียกอย่างที่อีก
คนพูดไว้ไม่มีผิดจึงได้แต่ซุกหน้าเอาไว้กับหัวไหล่กว้างแต่ก็ต้องผงะออกไป
อีกครั้งเมื่อลมหายใจอุ่นๆเป่ารดลงมาที่ต้นคอระหง..ให้อีกคนได้แต่หัวเราะ
ออกมาเบาๆ
"คึหึหึ....จะกอดคอผมเอาไว้ก็ได้นะครับ....คุณกำเสื้อผมยับหมดแล้ว"
"อ๊ะ!!...ขะ...ขะ...ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ!!"
มือเรียวเล็กรีบคลายออกทันทีแต่ก็ต้องกำเอาไว้แน่นเมื่อไม่รู้จะวางเอาไว้ตรงใหนดี
"โอบที่คอของผมสิครับ"
"มะ...ไม่เป็นไร!!"
"ผมบอกให้โอบ!!"
น้ำเสียงที่เข้มขึ้นบวกกับสายตากด
ดันทำให้ร่างเล็กต้องจำใจโอบรอบคอของอีกฝ่ายเอาไว้และเพราะแบบนั้นมันเลยทำ
ให้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์ความจริงถ้าตามความสูงแล้วใบ
หน้าน่ารักคงจะอยู่แค่ระดับอกแต่เพราะรองเท้าที่สูงกว่าแปดเซ็นต์แถมยังยืน
บนเท้าของเขาอีกมันเลยทำให้ระยะห่างแทบจะเป็นศูนย์จะเอียงหลบไปทางใหนก็มี
ค่าเท่ากันเมื่อปลายจมูกคมคลอเคลียอยู่ที่แก้มใสไม่ห่างถ้าหันไปเผชิญหน้า
ตรงๆมันก็แทบจะจูบกันซะให้ได้....ยังไงก็ต้องทน...อีกนิดเดียวสึนะ...นาย
ต้องทนให้ได้
"ทนอะไรงั้นเหรอครับ?"
"เฮ้ย!!!...ทะ...ทะ...ทนอะไรใครทน??"
"ก็เมื่อกี้คุณบ่นว่าต้องทนให้ได้..ต้องทนให้ได้ไม่ใช่เหรอครับ??"
"ฉะ..ฉันไม่ได้บ่นซะหน่อย!!...แค่คิด..."
ร่างเล็กได้แต่ตอบเสียงอ่อยออกไป
แต่ก็ต้องขมวดคิ้วแปลกใจไม่หายว่าไอ้บ้านี่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังคิดอะไร
อยู่หรือว่ามุคุโร่มีหูทิพย์!!??
"ไม่ได้มีหูทิพย์หรอกครับแค่เดา"
"ฮึ่ย!!...เลิกวุ่นวายกับความคิดฉันซะที...หยุดมือของนายด้วยจะยิ่งดีมากด้วย!!"
ใบหน้าน่ารักเชิดหนีอย่างขัดใจที่ถูกขัดขวางแม้กระทั่งความนึกคิด...ให้ตายสิสึนะทำไมนายต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย!!??....
"ทำตัวว่าง่ายแบบนี้ผมจะหยุดก็ได้ครับแต่....."
"ตะ....แต่อะไร?"
"กรุณาทำตัวให้น่ารักตลอดคืนนี้ด้วยนะครับ!!"
"กะ...ก็ได้!!"
"ดีครับ!!"
เสียงดนคตรีจบลงพร้อมๆกับแสงจ้า
ของสปอร์ตไลท์ดับลงแทนที่ด้วยแสงสลัวของทั้งห้องพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึก
ก้องไปทั่วห้องทำให้ร่างเล็กถึงกับถอนหายใจยาวๆที่เวลาแห่งความอึดอัดมันจบ
ลงได้ซะที.....ดนตรีจังหวะช้าๆดังขึ้นอีกครั้งเพื่อให้คู่เต้นคู่อื่นๆได้
ออกมาเต้นรำร่างเล็กรีบดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายทันทีแต่กลับ
ถูกรั้งต้นแขนให้เดินตามไปซะก่อน
"หน้าที่ของนายยังไม่จบลงนะครับอย่าลืมว่านายคือคนพิเศษของงานในวันนี้คุณดีโน่บอกแล้วไม่ใช่เหรอครับ??"
"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง??"
"ก็ไม่มีอะไรมาก....แค่อยู่ข้างๆผมตลอดคืนนี้..ขอย้ำนะครับว่าตลอดทั้งคืน"
"ดะ...ได้ไม่มีปัญหาฉันจะอยู่ข้างนายจนกว่างานจะเลิกใช่มั้ยล้า"
ร่างเล็กพยายามทำใจดีสู้เสืออีกทั้งยังคิดเข้าข้างตัวเองเอาไว้ก่อนแต่อีกฝ่ายกลับตอกย้ำความคิดในแง่ลบซะอย่างงั้น
"คุณไม่เข้าใจคำว่าตลอดทั้งคืนจริงๆสินะครับ...มันไม่เหมือนกับตลอดทั้งงานหรอกนะกรุณาทำความเข้าใจซะใหม่ด้วย!!"
"ก็ฉันไม่เข้าใจมันผิดมากนักรึ
ไง?...ฉันไม่รู้จักโลกของนายมันผิดมากใช่มั้ย...กฏของพวกนายข้อห้ามของพวก
นายข้อตกลงหรือพันธสัญญาของพวกนายฉันไม่รู้ไม่เข้าใจฉันผิดมากงั้นเหรอ...มุ
คุโร่??"
สึนะขึ้นเสียงดังลั่นอย่างเหลืออดจนร่างสูงโปร่งชะงักนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับมาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ซะจนน่าขนลุก
"ถ้างั้นผมจะเป็นคนบอกคุณเองทู
น่า...กฏของพวกผม...โลกของพวกผม...ข้อห้ามข้อตกลงหรือพันธสัญญาของพวกผมมัน
มีอะไรบ้างถ้านายอยากจะรู้จริงๆล่ะก็"
ข้อมือบางถูกกระชากให้กึ่งเดิน
กึ่งวิ่งตามไปอีกครั้งโดยมีสายตาของเพื่อนซี้มองตามแผ่นหลังบางไปติดๆในใจ
รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่างเล็กของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
"มันจะพาไอจังไปใหนครับคุณดีโน่??"
"ไปแล้วล่ะแฟร์!!!...ไปเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวผมจะจัดการทางนี้เองไปต้องห่วงไอจังผมจะส่งคนตามไปเอง"
"ครับ!!!"
สิ้นเสียงกระซิบของดีโน่ร่างสูง
เดินออกไปจากห้องทันทีและในขณะเดียวกันกับร่างบางที่ถูกลูกน้องของมุคุโร่พา
เดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยงเช่นกัน
"ชั้นขอโทษ...สึนะแต่ชั้นจะกลับมาช่วยนายอย่างแน่นอน"
ร่างสูงพึมพำกับตัวเองก่อนจะเร่ง
ฝีเท้าให้เร็วขึ้น
เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่งในที่สุดเพราะเขาจะต้องไปให้ทันก่อนที่พวกนั้นจะคราด
สายตาไปแต่ไม่ว่ายังไงเขาจะต้องช่วยทั้งแฟนและเพื่อนของเขาให้พ้นจากเงื้อม
มือซาตานร้ายให้ได้??.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
....Tobecontinue...............
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น