Fic.au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 13

Fic.au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 13

:Fanfiction [KHR] 6927,8059

:Romantic Drama

:NC-17




คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ










      
            สอง ร่างเพื่อนซี้ต่างไซส์เดินสะพายกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมสำหรับเดินทางไกลมา เก็บที่ท้ายรถโดยมีโชอิจินั่งรอประจำตำแหน่งของคนขับอยู่แล้ว

"พร้อมกันแล้วนะครับทั้งสองคน!!"

"อื้มม"

เป็นเพื่อนร่างเล็กที่ตอบออกไปโดยที่ร่างสูงยังคงเงียบแต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเจ้าตัวพร้อมขนาดใหน

"ชั้นอยากไปที่ๆหนึ่งก่อน....ยังพอมีเวลารึเปล่า??"

"ยังพอมีเวลาครับแต่อย่าเกินหนึ่งชั่วโมงนะครับเพราะเครื่องออกไฟท์ห้าทุ่ม"

โชอิจิก้มมองนาฬิกาที่ขอมือเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปเพราะเห็นว่าพึ่งจะสามทุ่ม

"ขอบใจ"

"จะไปใหน..ยามาโมโตะ?"

".........คลับมีเรื่องที่ชั้นต้องรู้ก่อนไป"






  ร่างสูงผลักประตูของคลับเข้าไปโดยไม่สนใจว่ามันจะคล้องป้ายว่า Closed ก็ตามเพราะเขารู้ว่ามีคนรอเขาอยู่แล้วและเป็นไปตามคาดร่างสูงใหญ่ของเจ้าของ คลับ...อาของฮายาโตะนั่งรอเขาอยู่จริงๆ

"ฉันคิดว่านายจะถอดใจไปแล้วซะอีก....เลิกยุ่งกับฮายาโตะทางออกที่ดีที่สุดของแกไอ้นายแบบ"

ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งข้างๆของคนที่นั่งรออยู่ที่เคาน์เตอร์เหมือนไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร

"......"

"...........หึ....แกมันคนดื้อ ด้านไอ้นายแบบ....พ่อแม่ของฮายาโตะเป็นมาเฟียที่ถูกคนในแฟมิลีหักหลังผลก็ เป็นอย่างที่เห็นพวกเค้าถูกฆ่าตายแต่ก่อนหน้านั้นพี่ชายของฉันเหมือนจะรู้ ตัวดีว่าคงไม่มีทางหนีพ้นถึงได้ไปขอร้องให้มุคุโร่ปกป้องลูกชายคนเดียวของ ตัวเอง.....และมันเป็นเพียงแค่วิธีเดียวที่จะทำให้พวกนั้นหยุดตามล่าฮายาโตะ มุคุโร่เลยยื่นข้อเสนอนั้นมาคือฮายาโตะต้องหมั่นถึงจะเป็นเรื่องที่ยากจะยอม รับเพราะพวกเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่แต่มุคุโร่ก็ยอมที่จะลดตัวลงมาทั้งๆ ที่ถูกคัดค้านอย่างหนักจากผู้อาวุโสของแฟมิลีและดูเหมือนพวกเขาสองคนจะะเข้า กันได้ดีซะด้วยทั้งมุคุโร่ทั้งฮายาโตะรักกันมาตลอดสามปีจนกระทั่งมุคุโร่ส่ง ฉันกับฮายาโตะมาที่นี่เรื่องทุกอย่างมันก็กลับตาลปัดตั้งแต่วันที่นายปรากฏ ตัว...มันฟังดูเหมือนแกเป็นมือที่สามใช่มั้ยล่ะ...แต่มันก็เป็นอย่างนั้น จริงๆ......มันคือความผิดพลาดเพียงไม่กี่ครั้งของมุคุโร่ที่เขาไม่สามารถคาด เดาอนาคตได้......."

".....แล้วไงต่อ??"

ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นว่าจู่ๆอีกคนก็เงียบไปทั้งๆที่เรื่องมันไม่น่าจะจบเพียงเท่านี้

"......ฮายาโตะขอถอนหมั่นซึ่งมุคุ โร่ก็ยอมแต่โดยดีแต่มีข้อแม้อะไรบางอย่างที่มีเพียงฮายาโตะเท่านั้นที่รู้ แม้แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์รับรู้ข้อตกลงของพวกเขาสองคนแต่ถ้าจะให้ฉันเดาจากการ กระทำของฮายาโตะแล้วคงจะเป็นการหาเงินสักก้อนไถ่ตัวเองถึงได้ยอมรับแขกเยอะ ขึ้นทั้งๆที่มันฝืนตัวเองอย่างหนัก"

"........ผมจะไปช่วยฮายาโตะ"

"หึ...น่าขำ.....ป่านนี้ฮายาโตะคง ย่อยยับคามือของมุคุโร่ไปแล้ว....นายรับความจริงข้อนี้ได้เหรอ....ถ้าฮายา โตะจะไม่เป็นของนายคนเดียวแต่ถูกคนอื่นย่ำยีไปแล้ว...หรือบางทีฮายาโตะอาจจะ กลับไปรักมุคุโร่เหมือนเดิมแล้วก็ได้"

ร่างสูงถึงกับขบกรามแน่นทั้งๆที่ สิ่งที่แซนซัสพูดตัวเขาเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดแต่ที่ยอมรับไม่ ได้....ฮายาโตะจะไม่มีวันกลับไปรักผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด

"ผมจะไปเอาฮายาโตะกลับมาไม่ว่าไอ้บ้านั่นจะย่ำยีแค่ใหนก็ตามและไม่มีวันที่ฮายาโตะจะกลับไปรักมัน!!!"

"ถ้างั้นฉันก็คงไม่มีอะไรจะพูด........โชคดีก็แล้วกันแต่....อย่าตายซะก่อนล่ะ"

".......ผมจะไม่ตายอีกเป็นครั้งที่สอง"

จบประโยคร่างสูงลุกเดินออกจากคลับ ทันที...ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยแรงแค้นต่อให้รู้ว่าทั้งสองคนเคยรัก กันมาก่อนก็ตามเขาก็ไม่แคร์ต่อให้ฮายาโตะถูกไอ้บ้านั่นย่ำยีเท่าไหร่เขาก็ ไม่สนแต่อย่างเดียวเท่านั้น....มีเพียงอย่างเดียวที่เขายอมไม่ได้เขาจะไม่มี วันยอมให้ฮายาโตะกลับไปรักมันอีกเด็ดขาด!!!

.

.

.

.

.

.

..

..

..

..

.

.

.

.

.

.

สึ นะชะเง้อคอมองหาคนที่จะมารับพวกเขาหลังจากเดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้า ของสนามบินนานาชาติในกรุงโรมแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครชูป้ายชื่อของพวกเขาเลย ซักคน

"โทรหาดีกว่ามั้งสึนะ"

"นั่นสิ.....หาแบบนี้คงไม่มีทางเจอ"

แต่ยังไม่ทันจะล้วงเอามือถือขึ้นมาเสียงของใครบางคนก็เรียกชื่อของพวกเขาซะก่อน

"หวัดดี สึนะคุง ยามาโมโตะคุง!!"

ทั้งสองหันกลับไปด้านหลังแทบจะ พร้อมๆกัน...แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่อย่างที่ พวกเขาคิดกันไว้ว่าเพื่อนของฮิบาริ เคียวยะ จะต้องเป็นคนท่าทางขรึมๆสายตาเยือกเย็นออกไปทางโหดๆแต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ตรงหน้าในตอนนี้มันชั่งฉีกความคิดของพวกเขาทั้งสองคนซะกระจุยกระจายเพราะชาย หนุ่มร่างสูงเรือนผมสีทองคนนี้หน้าตาหล่อเหลาไม่ธรรมดาแถมยังดูจะเป็นคนที่ อารมณ์ดีมากกว่าจะเคร่งขรึมหรือว่าจะเป็นแค่ลูกน้องของคุณดีโน่กันเพราะการ แต่งตัวไม่ได้มีตรงใหน
บ่งบอกเลยว่าเป็นบอสมาเฟียนะแค่เสื้อยืดกางเกงแบบวัยรุ่นทั่วไปกับโค้ตตัวใหญ่แค่นี้มันไม่ได้ต่างจากวัยรุ่นทั่วไปเลยสักนิด

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ทำไมทำหน้างงกันแบบนั้นล่ะครับผม ดีโน่ คาบัคโลเน่ ยินดีที่รู้จัก"

"เห!!!....คะ...คุณคือคุณ ดีโน่!!! งั้นเหรอครับ!!!"

"ฮะฮะ...ใช่แล้วล่ะครับ ดีโน่ ก็คือผมเอง"


"มะ...ไม่อยากจะเชื่อ"

"ไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่าครับ...ชักจะมีกลิ่นแม่งๆแล้วล่ะ"

"ขอโทษที่มารบกวนนะครับ"

ยามาโมโตะก้มโค้งให้แต่อีกคนกลับโบกมือไปมาเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับเพื่อนของเคียวจังก็เหมือนเพื่อนของผมนั่นแหละ...ไปกันเถอะครับ"


ทั้งสองคนเดินตามหลังบอสใหญ่แห่ง คาบัคโลเน่แฟมิลีไปโดยมีลูกน้องของดีโน่จำนวนหนึ่งเดินคุ้มกันด้านหลังให้ เพราะถ้าหากคนๆนั้นรู้หรืออาจจะรู้อยู่แล้วว่าพวกเขามาที่อิตาลีอาจจะส่งคน มาเก็บพวกเขาทั้งสองคนก็เป็นได้


"คนสำคัญของนายสินะครับ...ยามาโมโตะคุง"

".....ครับสำคัญมาก"

"อย่ากังวลไปเลยครับผมจะช่วย นายอย่างเต็มที่โชคดีที่พวกนายมากันตอนนี้เพราะอีกสามวันจะมีการชุมนุมของ มาเฟียในอิตาลีถ้าหากเขาคนนั้นเป็นคนสำคัญของมุคุโร่คุงเขาต้องพามางานนี้ ด้วยแน่นอน"

"ขอบคุณจริงๆนะครับคุณดีโน่ถ้าไม่ได้คุณเราคงหมดหนทาง"

"บอกแล้วไงครับว่าอย่าคิดมาก.... สึนะคุงผมบอกแล้วว่าผมเต็มใจแต่นายนี่เป็นเพื่อนที่ดีจังเลยนะอุตส่าห์ตามมา ช่วยเพือนอีกแรงผมชักจะถูกชะตาพวกนายสองคนซะแล้วสิ....เรามาสาบานเป็นเพื่อน รักกันดีกว่า...ฮะฮะฮะ"

"ให้เกียรติเกินไปแล้วครับผมกับยามาโมโตะไม่บังอาจขนาดนั้นหรอกครับ"

"ห้ามปฏิเสธผม สึนะจัง...อ่าใช่ๆเรียกสึนะจังดีกว่าจะได้คู่กับเคียวจังของผม"

"ถ้างั้นคุณฮิบาริก็เป็นเพื่อนร่วมสาบานของคุณดีโน่สินะครับ"

"No No No เคียวจังไม่ใช่เพื่อนร่วมสาบานแต่เคียวจัง......เป็นมากกว่านั้นหลายเท่าเลยล่ะครับ.....เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม...."

"บอสครับลืมที่คุณเคียวห้ามไว้แล้วเหรอครับถ้าเธอรู้บอสจะแย่เอานะครับ!!"

"ฮะฮะฮะ....ไม่เป็นไรไม่เป็นไร...เคียวจังไม่ได้อยู่ที่นี่ซะหน่อย"

"คุณฮิบาริทำไมเหรอครับ?"

กลายเป็นสึนะที่คอยซักไซร้ไล่ความ จากคุณดีโน่แต่ยามาโมโตะกลับนั่งฟังอยู่เงียบๆเพราะตั้งแต่ที่คุณดีโน่บอก ว่า ฮิบาริ เคียวยะ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างเขาก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนเป็นคนรักกันอย่างแน่นอน..... แต่ก็อดแปลกใจนิดๆที่คนเคร่งขรึมเลือดร้อนอย่างนายแบบรุ่นพี่ของพวกเขาจะมา ตกหลุมรักคนขี้เล่นอารมณ์ดีอย่างคุณดีโน่ได้....หรือบางทีความรักมันก็คือ การที่คนสองคนเข้ามาเติมเต็มสิ่งที่อีกคนขาดหายไปรึเปล่านะ

.

.

.

.

.

.

..

..

..

..

.

.

.

.

.

.

"เป็นอะไรมากมั้ยครับคุณหมอ?"

ร่างสูงโปร่งเอ่ยถามชายวัยกลางคนในชุดกราว์สีขาวที่กำลังฟังเสียงหัวใจของร่างบางที่ยังนอนสลบไสลอยู่บนเตียง

"ไข้สูงเพราะพิษของแผลที่ฉีกขาดครับ....เดี๋ยวผมจะฉีดยาแก้อักเสบกับแก้ปวดให้พรุ่งนี้เช้าก็คงจะดีขึ้นครับ...ท่านมุคุโร่"

"ทำไมถึงคงจะล่ะครับ?"

"อะ....เอ่อ...ผมหมายถึงถ้าหากไม่ได้รับกระทบกระเทือนอะไรอีกก็จะหายเป็นปรกติต่างหากล่ะครับ"

"คงคิดว่าผมมันพวกจิตวิปริตที่จะข่มขืนได้แม้กระทั่งคนไม่สบายสินะครับ?"

"ปละ...เปล่านะครับผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับสาบานได้!!!"

"คึหึหึ.....คิดเถอะครับเพราะผมน่ะทำแบบนั้นจริงๆ...ผมมันจิตวิปริตจริงๆนั่นล่ะครับคุณหมอ"

คำ พูดที่ร่างสูงโปร่งพูดออกมาทำเอาคุณหมอวัยกลางคนถึงกับขนลุกเกรียวไปทั้งตัว มือไม้สั่นเทาจนไม่สามารถจะจับเข็มฉีดยาได้เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาก็พึ่งจะ เคยพบเคยเห็นว่าคนบ้าที่ยอมรับว่าตัวเองบ้าแบบนี้....ผู้ชายคนนี้น่ากลัว เกินไปแล้วราวกับปีศาจร้ายไม่มีผิดทั้งๆที่รูปงามปานเทพบุตรจำแลงแปลงกายลง มาแต่แท้จริงแล้ว
กลับกลายเป็นราชาปีศาจเป็นซาตานที่ไร้หัวใจดีๆนี่เอง

"เสร็จรึยังครับคุณหมอ...ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้...ตอนนี้ผมยังไม่อยากฆ่าคนหรอกครับ"

"ระ...ระ...เรียบร้อยแล้วครับผะ...ผะ...ผมจะจัดยาไว้ให้ทานตามที่จ่าหน้าซองนะครับ"

"ขอบคุณครับ"

"ถะ...ถ้าไม่มีะไรแล้วกระผมขอตัวนะครับ"

"เชิญครับ"

คุณหมอวัยกลางคนถึงกับหอบกระเป๋า ก้าวยาวๆออกไปจากห้องทันทีจนร่างสูงโปร่งอดที่จะยิ้มขบขันกับอาการกลัวจน ลนลานแบบนั้นไม่ได้ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียงองร่างบางที่ยังมีไข้ สูง...มือเรียวบิดผ้าขนหนูผืนเล็กๆในชามข้างเตียงมาบรรจงซับเม็ดเหงื่อตามไร ผมอย่างรักใคร่ก่อนจะกดจูบเบาๆลงไปที่หน้าผากมน

"รีบตื่นขึ้นมาเถอะนะครับ ฮายาโตะ นายหลับนานเกินไปแล้วนะผมชักเหนื่อยที่จะต้องรอนายตื่นเต็มที"

ก๊อกๆๆ

"ขออนุญาติครับท่านมุคุโร่!"

"เข้ามา"

จบประโยคเคนลูกน้องคนสนิทก็เข้ามาในห้องพร้อมกับนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้นทันที

"ขออนุญาติรายงานครับ...พวกคุณซาวาดะมาถึงอิตาลิแล้วครับ!"

ริมฝีปากเรียวหยักยิ้มละไมเมื่อไพ้ยินชื้อของร่างเล็ก

"ถ้างั้นฝากฮายาโตะด้วยนะครับถ้าเค้าฟื้นก็ให้ไปเรียกผมก็แล้วกัน"

"ครับท่านมุคุโร่!!"
.
.
.
.
 ร่างสูงโปร่งเดินกลับมาห้องทำงานของตัวเองอีกครั้งก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊คล็อคอินเข้าห้องแชตของตัวเองพรางพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งออกไป
.
.
.
.
.
.
"สึนะ...มีเมล์เข้ามาแน่ะสงสัยจะมีเรื่องด่วนเห็นดังตั้งหลายครั้ง"

ยามาโมโตะพูดขึ้นทันทีที่เพื่อนร่างเล็กของตนเดินออกมาจากห้องน้ำเพราะมือถือเจ้ากรรมมันดังเกือบจะทุกสองนาที

"ขอบคุณ"

ร่างเล็กเดินไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเปิดดูแต่แล้วก็ต้องตกใจกับข้อความที่เห็น

"เฮ้ย!!!"

อุทานออกมาพรางเลื่อนดูไปเรื่อยๆทีละข้อความๆ

"เป็นอะไรไปสึนะ?...มีอะไรรึเปล่า??"

"อ่า...ฮะฮะฮะ....ไม่มี...ไม่มีอะไรหรอกแค่เพื่อนในห้องแชตมันกวนน่ะ"

รีบตอบเพื่อนไปทั้งๆที่มันเป็นเรื่องใหญ่มากมายสำหรับตัวเองก่อนจะก้มลงไล่อ่านทีละข้อความอีกครั้งจะได้ตอบเค้าถูก

"[ตอนนี้ยุ่งอยู่รึเปล่าครับ?]"

"[ถ้าว่างแล้วทักมาด้วยนะครับจะรอ]"

"[นี่มันมือถือหรือว่าท่อนไม้ครับหรือว่าคุณเป็นพวกไร้ความรู้สึก!!"]

"[คุณชักจะทำให้ผมโกรธจริงๆแล้วนะ...ซาวาดะ สึนะโยชิ!!!!!"]

"[ถ้าอีกสิบนาทีคุณไม่ทักมาผมจะส่งคนไปเอาตัวคุณมา!!!!]"

"[อย่ายั่วโมโหสึนะ....ตอบกลับมาซะ!!!"]

"[คุณกำลังทำให้ผมโกรธ....สึนะโยชิ....ผมรู้นะว่าคุณไปอิตาลี..อย่ามาเงียบใส่ผม!!!"]

"เฮ้ๆ!!!....รู้ได้ไง...เราไม่ได้บอกซะหน่อยหรือว่า.....อีตามาเฟียแอบสะกดรอยเรางั้นเหรอ!!!!"

กำลังข้องใจอยู่ดีๆเสียงเมล์เข้า ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งทำเอาเจ้าตัวตกใจจนมือถือเกือบร่วงลงพื้นยังดีที่คว้า เอาไว้ได้ซะก่อนแต่พอเปิดอ่านก็ถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมาทันที

"[ผมจะฆ่าคุณถ้าภายในหนึ่งนาทีนี้คุณไม่ทักกลับมา!!!]"

"หว๋า!!!....ถึงกับจะฆ่ากันเลยเหรออีตาบ้ามาเฟีย!!!"

ปลายนิ้วเรียวเล็กรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันทีเมื่อเลือดลมชักจะสูบฉีดด้วยความโกรธ

"หยุดเดี๋ยวนี้เล้ย....อย่ามาขู่ซะให้ยากไม่กลัวเลยสักนิด!!"

"ก็คนเค้ากำลังยุ่งนี่ไม่ได้ว่างเหมือนนายซะหน่อย...ไอ้คุณมาเฟียบ้า!!"

["??????"]

"ไม่ต้องมางง....เลิกทำอะไรโรคจิตแบบนี้ซะด้วยไม่งั้นผมโกรธคุณจริงๆด้วย!!"

["หึหึ....ล้อเเล่นน่ะครับคงจะแรงไปสินะ....พอดีวันนี้มีคนคิดว่าผมเป็นพวกวิปริตก็เลยลองทำอะไรแบบนี้ดูบ้าง"]

"แล้วทำไมไม่ไปส่งหาคนอื่นเล่าตกอกตกใจหมดเลย"

["คิดถึงคุณเป็นคนแรกน่ะครับ....สรุปกลัวจริงๆสินะ....ผมขอโทษ"]

"คนบ้าจะมาคิดถึงทำไมเรื่องพรรณ์นี้ไปทำกับคนอื่นเลยไป๊!!"

ริมฝีปากบางพึมพำกับตัวเองเหมือน คนกำลังโมโหแต่ทำไมถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าก็ไม่รู้และดูเหมือน เพื่อนซี้ร่างสูงที่กำลังนอนเอกเขนกที่เตียงจะเห็นซะด้วยถึงได้พูดขึ้น มาลอยๆอย่างตั้งใจ

"เฮ้อคนบางคนอ่านเมล์เฉยๆก็หน้าแดงซะละนี้ถ้าไปดินเนอร์กันคงมัวแต่บิดเขินจนปิดร้านแน่"

"ไอ้เพื่อนบ้าไม่ได้เขินเฟ้ยโกรธตะหาก...นอนไปเลยไป๊...ชิ้วๆ"

"ฮะฮะ....เวลานายเขินก็น่ารักดีนะ...สึนะ..ว่าแต่เค้าคนนั้นเป็นเพื่อนแบบใหนถึงได้เขินซะขนาดนั้น...ตัวแดงหมดแล้วรู้ตัวรึเปล่า??"

"ไอ้เพื่อนบ้า....ก็บอกว่าไม้ได้เขินตัวดงตัวแดงอะไรกันเล่า!!"

"ฮะฮะฮะ...ไม่เขินก็ไม่เขินชั้นนอนล่ะอย่าคุยกันดึกนักล่ะ"

"อื้ออ!!!"

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้กับคนที่ กำลังหันหลังให้ตนถ้าฟังไม่ผิดเมื่อกี้ยามาโมโตะกำลังหัวเราะสินะ....เสียง หัวเราะที่เขาไม่ได้ยินมันมาเกือบสามเดือน...คงเพราะกำลังมีความหวังที่จะ ได้เจอคนที่รักถึงได้ทำให้เพื่อนซี้คนนี้หัวเราะออกมาได้....บางทีทุกสิ่ง ทุกอย่างมันอาจจะราบรื่นดีก็เป็นได้....ถึงจะได้แต่ภาวนาก็ตามที

"ขอพระผู้เป็นเจ้าจงดลบันดาลใจให้......มุคุโร่ลดทิฐิลงด้วยเถิด"

ใบหน้าน่ารักก้มลงจรดมือที่ยกขึ้นมาประสานกันเอาไว้พร้อมกับอธิฐานขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าให้ช่วยดลจิตดลใจซาตานตนนั้นสักครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.... Tobecontinue.............