Fic.Attack on titan[LevixEren]Who own my heart?? : 12
:Fanfiction Attack on titan
:Romantic
:NC-15
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"คุณรีไวล์ลองเต้นให้ผมดูอีกรอบนะครับ...ผมจะดูว่าต้องแก้ตรงใหนบ้าง!"
"ไม่จำเป็น....ไม่มีตรงใหนต้องแก้"
"อย่าเถียงคนสอนสิครับ....ตอนนี้คุณรีไวล์เป็นลูกศิษย์ผมนะครับ!!"
"นายก็เต้นด้วยซะสิ...เป็นครูสอนไม่ใช่เหรอ?"
"โธ่!!....อย่าง้องแง้งสิครับให้ผมเต้นด้วยแล้วผมจะจดทันได้ไงล่ะมันไม่ต่อเนื่องก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าต้องแก้ตรงใหนบ้าง"
"นายจริงจังเกินไปแล้วไอ้เด็กเหลือขอ....ไม่จำเป็นต้องแก้อะไรทั้งนั้นเข้าใจมั้ย??"
"ไม่สนไม่ได้หรอกนะครับ...มันผิดจรรยาบรรณของผมด้วยทำอะไรแค่ผ่านๆไม่ได้นะครับ!!"
"ใครจะสนจรรยาบรรณของนายกัน....ชั้นรู้ว่านายไม่ได้ทำงานแค่ผ่านๆและมันก็ไม่ต้องแก้ตรงใหนแล้ว...เข้าใจมั้ย!!"
"คุณรีไวล์~~"
"อย่างองแง้งเอเลน...ชั้นถามนายว่าเข้าใจรึเปล่าอย่าให้ชั้นต้องพูดอีกเป็นครั้งที่สาม"
"เข้าใจก็ได้!!"
เสียงทะเลาะที่ราวกับจะไม่มีวันยอมกันง่ายๆและแน่นอนว่าสุดท้ายคนเป็นเด็กก็
ต้องยอมแพ้ทุกทีไปใบหน้ามนจึงได้แต่นั่งมองลูกศิษย์จอมบงการตาปริบๆตั้งแต่
ซ้อมกันมาสองอาทิตย์ไม่มีวันใหนเลยที่ตนจะขอให้คนตรงหน้าทำตามที่ขอได้ยก
เว้นจะใจอ่อนเองล่ะนะซึ่งมันก็มีเพียงไม่กี่ครั้งหรอกนับรวมกันก็แค่สอง
ครั้ง...ใช่สรุปจะยอมเต้นให้ดูอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น
"ดูทำหน้าเข้า....ไม่พอใจอะไรก็บอกมา"
"มิอังอาจหรอกนะครับใต้เท้า....กระหม่อมคงจบชีวิตตรงนี้เป็นแน่แท้หากกล้าที่จะไม่พอใจ"
"รู้ตัวก็ดี"
น้าน!!!...ผมประชดต่างหากล่ะครับยังจะมารับมุขอีกสรุปจะไม่ยอมเข้าใจกันเลยใช่มั้ยเนี้ย...เฮ้อกลุ้ม..
"ถ้างั้นซ้อมต่อกันนะครับ"
"อีกสิบนาทีก็แล้วกันตอนนี้ชั้นเหนื่อย"
"หน้าตาไม่ได้บอกว่าเหนื่อยเลยนะครับ...คุณหัวหน้า"
"เอเลน!!!"
"คร้าบๆ...ไม่เถียงแล้วก็ได้!"
ใบหน้ามนเสมองไปทางอื่นทันทีที่สายตาคู่คมตวัดกลับมาเพราะไม่รู้จะสู้รบปรบมือกับจอมบงการยังไงดีต่อให้จ้องตาก็ไม่มีทางชนะเห็นๆ
"อะไรกันสองคนนี้ทะเลาะกันอีกแล้วงั้นเหรอ?"
สาวแว่นจอมเพี้ยนที่กำลังเดินเข้า
มากับเพื่อนสนิทร่างสูงเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนร่างทันทัดของตัวเอง
กำลังยืนกอดอกจ้องอีกคนที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ไม่ได้เถียงหรอกครับคุณฮันซี่ก็รู้ๆอยู่......ว่าเถียงไปก็ไม่ชนะ"
ประโยคสุดท้ายอ่อยลงจนเหมือนกำลังบ่นกับตัวเองจนสาวแว่นอดขำเอาไว้ไม่ได้ถึงกับปล่อยก๊ากออกมา
"ฮ่าๆๆๆ....สรุปใครเป็นครูฝึกใครเป็นลูกศิษย์กันแน่เนี้ยสองคนนี้...ฮ่าๆๆ"
"ถ้ายังอยากจะเก็บปากไว้กินข้าก็หุบปากของเธอซะยัยแว่นก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน!!"
"น่าๆ...ทั้งสองคน...รีไวล์ชั้นมีรายงานด่วนมาให้นายช่วยตัดสินใจหน่อยน่ะ"
"...."
ไร้เสียงตอบรับแต่ก็ยอมเดินตามเพื่อนร่างสูงไปที่โต๊ะแต่โดยดี..ปล่อยให้สาวแว่นนั่งหัวเราะจนตัวงออยู่ข้างๆเจ้าเด็กเหลือขอตามลำพัง
"เหนื่อยหน่อยน้าเอเลน...ที่ต้องมาเจอคนเอาแต่ใจแบบนี้"
"ใครว่าล่ะครับไม่ได้เอาแต่ใจเลยสักนิด....แต่เป็นจอมบงการตะหากล่ะครับ"
"อุ๊บ!!....ฮ่าๆๆๆๆๆ....เข้าใจเปรียบเทียบ...ใช้คำได้ตรงตัวเป๊ะ...ฮ่าๆๆๆ"
"เบาๆสิครับเดี๋ยวงานเข้ากันพอดี"
ใบหน้ามนรีบร้องห้ามเมื่อสายตาจิกกัดตวัดกลับมาหาอีกครั้ง
"ก็ได้ๆ...แล้วซ้อมคืบหน้าไปถึงใหนบ้างแล้วล่ะ"
"หัวไวมากเลยล่ะครับตอนนี้ก็กำลังซ้อมเพลงที่สองแล้ว"
"ก็รีไวล์เค้าเป็นพวกอัจฉริยะเก่งไปซะทุกเรื่องนั่นแหละดูอย่างซ้อมละครสิไม่ฟังที่ชั้นบอกเลยสักนิด"
"อ้อ!!...พอพูดถึงละครแล้วก็นึก
ขึ้นได้ว่าจะถามตั้งหลายครั้งแล้วล่ะครับว่าลอเรนเป็นใครผมไม่เคยอ่านเจอเธอ
เลยนะครับแล้วตอนจบเจ้าชายแฮมเล็ทก็ตายไม่ใช่เหรอครับคุณฮันซี่?"
"บทนั่นชั้นแต่งขึ้นมาเองแหละแล้วเนื้อเรื่องมันก็เปลี่ยนไปนิดหน่อยด้วย"
"ทำไมล่ะครับ?"
"แหม....ก็คิดดูสิจะให้พระเอกของเรื่องแสดงเป็นคนเสียสติได้ไงถึงจะแกล้งก็เถอะ
รี
ไวล์ไม่มีทางยอมแน่แล้วยังจะต้องมานอนตายอีก...นายคิดว่ารีไวล์จะยอมนอน
ตายกลางเวทีมั้ยล่ะถ้าให้แสดงแบบนั้นชั้นมีหวังได้ไปเจอบรรพบุรุษที่โลกหน้า
กันพอดี"
"ฮะฮะ....นั่นสินะครับผมคิดถึงหน้าตอนที่คุณรีไวล์แกล้งบ้าไม่ออกเลยจริงๆ"
"ใช่มั้ยล้า...ก็หน้าเดียวซะขนาดนั้น..ฮ่าๆๆๆ"
ทั้งสองคนยังสนุกสนานกับการนินทา
แบบแทบจะเผาขนโดยไม่ได้รู้เลยว่าเสียงมันก้องไปทั้งห้องจนเพื่อนสนิทร่างสูง
เองยังถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ
"ขำมากรึไงเอลวิน?"
"หึหึหึ....ก็เด็กมันน่ารักดีเน้อ"
"คอยดูเถอะจะเอาคืนให้สาสมเลยทั้งสองคน...โดยเฉพาะยัยแว่นผี!"
ไม่ว่าเปล่ามือยังหยิบขวดน้ำที่
ตั้งอยู่ข้างๆเขวี้ยงใส่สาวแว่นที่ยังก้มหน้าก้มตาหัวเราะจนตัวงอด้วยแรงที่
กะจะเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
"โป๊กกก!!"
"โอ๊ยยยยย!!!"
"คุณฮันซี่!!!"
ร่างโปร่งบางรีบลุกขึ้นไปประคอ
งฮันซี่ขึ้นมาพร้อมกับมองหาวัตถุประหลาดที่พุ่งเข้ามากลางแสกหน้าอีกคนแต่พอ
เห็นขวดน้ำเจ้ากรรมกลิ้งคลุกๆอยู่ไม่ไกลใบหน้ามนจึงได้แต่ยิ้มแหยๆหันไปมอง
คนที่ยังทำเป็นอ่านเอกสารหน้าตาเฉยแต่คุณเอลวินกลับนั่งหัวเราะหึหึอยู่ที่
โต๊ะ
"อู๊ย~~เจ็บๆๆๆ...รีไวล์บ้าปามาได้คนยิ่งยังไม่ทันตั้งตัว!!"
"ก็สมควรแล้วจะได้จำใส่หัว...ทีหลังจะได้ไม่ต้องมานินทาเค้าต่อหน้าอีก...นายก็ด้วยไอ้เด็กเหลือขอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยดีนัก!"
"ขะ...ขอโทษครับ..."
ใบหน้ามนเจื่อนลงไปถนัดตาเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเจออะไรบ้างขนาดคุณฮันซี่ยังโดนซะแว่นตาร้าวไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว
"ไม่ต้องกลัวเอเลน...ไอ้เพื่อนเตี้ยไม่กล้าทำอะไรนายหรอกเชื่อชั้น"
สาวแว่นที่ยังลูบหัวตัวเองปอยๆหัน
ไปกระซิบคนข้างๆที่มันไม่ได้ช่วยให้อุ่นใจขึ้นเลยสักนิดแต่ในระหว่างที่
กำลังตึงเครียดกันอยู่นั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้นมาซะก่อน
R R R RR~~
ทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมาก่อนที่ร่างโปร่งงบางจะพึ่งนึกได้ว่ามันเป็นเสียงเรียกเข้าของตัวเองจึงรีบพรวดพราดขึ้น
"แหะๆ....ของผมเองครับขอตัวสักครู่นะครับ!!"
"เดี๋ยวเอเลน!"
"ครับ!!"
"คุยในห้องนี่"
"ครับ"
ใบหน้ามนรับคำก่อนจะเดินไปอีกมุมหนึ่งของห้อง
"มีอะไรมิคาสะ?"
[พรุ่งนี้เราจะไปเยี่ยมนายกัน]
"เฮ้ๆ!!..เดี๋ยวสิมาไม่ได้นะห้ามมา!!"
[ทำไมถึงไปไม่ได้...มีอะไรเกิดขึ้นกับนาย??]
"เปล่าๆ..ไม่มีอะไรแต่ฉันยังไม่ได้ขออนุญาติทางนี้เลยนะ"
"ก็ให้มาสิเอเลนฉันอนุญาติ"
"ห๊ะ...อะไรนะครับ??
มือบางรีบปิดมือถือเอาไว้ก่อนจะหันไปหาคุณเอลวินเพราะเหมือนกับว่าตัวเองหูฝาดไป
"มาสิพรุ่งนี้จะได้หยุดพักผ่อนกัน
ด้วย...พักสักวันสองวันก็ไม่เลวนะใหนๆก็เหนื่อยกันแล้วว่าแต่จะมากันกี่คน
ล่ะจะได้เตรียมห้องในถูกเพราะคงไปกลับไม่ได้หรอกมันอันตราย"
"ขอบคุณครับคุณเอลวิน."
"มิคาสะจะมากันกี่คน"
[ก็มีฉัน อาร์มิน แอนนี่ คริสต้า ยูมิล ชาช่า ไรเนอร์ เบลทรูธ โคนี่ มาร์โค่ แล้วก็ไอ้บ้าแจน...อืมก็แค่นี้แหละประมาณสิบคน"
"ห๊ะ!!..มีเธอ อาร์มิน แอนนี่ คริสต้า ยูมิล ชาช่า ไรเนอร์ เบลทรูธ โคนี่ มาร์โค่ แจนก็มาด้วยเหรอ!!!!"
ชื่อของคนสุดท้ายทำเอาหางตาของชายหนุ่มกระตุกถี่ยิบขึ้นมาทันทีถ้าจำไม่ผิด
แจนก็คือไอ้หน้าม้าที่ตามไปโพรว็องซ์ด้วยแน่ๆ
"ยกโขยงกันมาทั้งห้องเลยรึไง...ทำอย่างกับมาทัศนศึกษา"
"ขะ...ขอโทษครับ.....คุณรีไวล์"
"ไม่เป็นไรหรอกมากันหลายๆคนแบบนี้แหละถึงจะสนุก"
"ขอบคุณครับคุณเอลวิน!!"
[อีตาเตี้ยนั่นว่าอะไรได้ยินไม่ชัด?]
"เฮ้!!..เธอห้ามเรียกคุณ.....ชั่งเถอะอย่าพูดแบบนั้นอีกเข้าใจมั้ย!"
[ทุกวันนี้กล้าสั่งฉันงั้นเหรอเอเลนติดนิสัยอีตาเตี้ยนั่นมาใช่มั้ย]
"ไม่ได้ติดห้ามเรียกแบบนั้นด้วยถ้าเธอไม่หยุดฉันจะวางสาย!!"
[ก็ได้...อีตาเตี้ย!]
"มิคาสะ!!"
[โอเคๆ..ไม่พูดแล้วจริงๆ]
ใบหน้ามนหันไปคุยโทรศัพท์อีกครั้ง
โดยมีสายตาคู่คมจ้องมองอยู่แทบไม่กระพริบแต่ก็ยังดีที่เจ้าเด็กเหลือขอยัง
คุยอยู่ในนี้...แต่ท่าทางกระอักกระอวนแบบนั้นมันอะไรยัยเด็กหน้าตายนั่นพูด
อะไรกันแน่??....
.
.
.
.
.
เสียง
ฝักบัวในห้องน้ำเงียบลงตังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาพอ
ดีก่อนจะนั่งเอนกายที่โซฟากลางห้องพรางนวดขมับของตัวเองเพื่อคลายความอ่อน
ล้า
"กลับมาแล้วเหรอครับ....งานหนักมากเหรอครับดูคุณรีไวล์เหนื่อยๆ?"
"ไม่เท่าไหร่...ว่าแต่นายเถอะทำไมป่านนี้ยังไม่นอน"
"พอดีคุยโทรศัพท์กันแจนอยู่น่ะครับไม่ยอมวางสักที"
"......."
นัยน์ตาสีขี้เถ้าเบิกขึ้นน้อยๆ
ก่อนจะปรับให้เป็นปรกติแต่กลับไม่พูดอะไรออกมาอีกทั้งยังแปลกใจตัวเองว่า
ทำไมถึงได้รู้สึกหน่วงๆในใจชอบกลทุกครั้งที่ได้ยินชื่อไอ้เด็กหน้าม้า
นั่น...
"มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"ไม่มีไปนอนได้แล้ว"
"......แต่พรุ่งนี้วันหยุดนะครับผมจะรอคุณรีไวล์"
"ไม่เป็นไร...นายนอนไปก่อนเถอะชั้นจะทำงานต่ออีกสักหน่อย"
ว่าพรางลุกไปนั่งที่โต๊ะทำงานก่อนจะหยิบเอกสารสองสามแผ่นขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจคนที่ยืนหน้าหงอยอยู่ตรงหน้า
"ยังโกรธผมเรื่องเมื่อตอนเย็นอยู่เหรอครับ....ผมขอโทษ"
".........คิดมากไปได้ไอ้เด็กเหลือขอ....ชั้นไม่ได้โกรธพอใจรึยัง...ไปนอนได้แล้วอย่าให้ชั้นต้องพูดอีกเป็นครั้งที่สาม"
"...........ครับ....."
ถึง
จะสงสัยว่าถ้าคุณรีไวล์บอกครบสามครั้งแล้วจะเกิดอะไรขึ้นขาเรียวๆก็ยังเดิน
ไปที่เตียงก่อนจะหยุดชะงัก....ลองขัดสักครั้งดีมั้ยนะ??...ไม่เอาดีกว่าไม่
อยากให้คุณรีไวล์โกรธมากไปกว่านี้.....จึงได้แต่ตอบกลับไปเสียงอ่อยก่อนจะ
ทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้อีกคนก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงและมันก็ทำได้แค่ปิด
เปลือกตาลงเท่านั้นเมื่อยังมีเรื่องที่กวนใจในหัวเฝ้าคิดถึงเรื่องที่ทำให้
คุณรีไวล์แปลกไปเรื่องอะไรที่ตนทำให้อีกคนอึดอัดไปบ้างกันแน่
ผ่านไปหลายนาทีบางทีก็อาจจะเกือบ
ชั่วโมงได้คนที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะถึงได้ลุกหายเข้าไปในห้องน้ำ...หึคงจะรอ
ให้ตนหลับก่อนสินะ...ใบหน้ามนค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเสียงปิดประตูห้องน้ำดัง
ขึ้นถึงจะบอกให้นอนแต่คนที่นอนไม่หลับมันจะหลับลงไปได้ยังไงกัน....นัยน์ตา
สีเขียวมรกตจับจ้องประตูห้องน้ำอยู่นานจนกระทั่งเสียงบิดลูกบิดดังขึ้นจึง
รีบปิดตาลงอีกครั้งจนกระทั่งเสียงยวบยาบและรับรู้ได้ถึงท่อนแขนแข็งแรงที่
พาดลงมาที่เอวของตัวเองและพาดอยู่อย่างนั้นไม่มีการกระชับรั้งตัวเขาเข้าไป
กอดไว้เหมือนอย่างเช่นทุกวัน....คุณรีไวล์คงะเหนื่อยมากจริงๆจะว่าไปกี่วัน
มาแล้วที่เราสองคนไม่ได้.....กันหรือว่าคุณรีไวล์เบื่อตนแล้วริงๆ!!??
และดูเหมือนอีกคนจะรับรู้ได้ถึง
จิตใจที่ฟุ้งซ่านของคนในอ้อมแขนจึงรั้งร่างโปร่งบางเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับ
กดจูบหนักๆลงไปบนหัวสีน้ำตาลเข้มก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู
"หลับได้แล้ว...ชั้นไม่ได้โกรธอะไรนายทั้งนั้น....ไอ้เด็กเหลือขอ"
".......เบื่อ?"
"หื๋ม!!!"
"คุณรีไวล์......เบื่อผมแล้วเหรอครับคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างผม....."
ใบหน้าคมได้แต่ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์ได้กับคำพูดของเจ้าตัวร้ายในอ้อมแขน
"เอเลน!!"
"เอาแต่ใจนิสัยก็แย่คอยแต่จะทำให้คุณรำคาญ..."
"เอเลน!!....หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!?"
มือเรียวจับพลิกร่างบางให้หันมาเผชิญแต่ใบหน้ามนยังคงก้มมุดลงไปแต่ยังคงพูดพร่ำต่อไปโดยไม่สนใจเสียงทัดทานของเขาเลยสักนิด
"มันก็ไม่แปลกที่คุณรีไวล์จะเบื่อหรือรำคาญผม....จะแยกห้องนอนกันก็ได้นะครับ......"
"ผมน่ะ...รู้ตัวมาตลอดว่าผมทำคุณรำคาญ........อุ๊บ!!!"
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรอีกมือเรียวที่กร้านน้อยๆก็ปิดเข้ามาที่ปากซะก่อนนัยน์ตาสีเขียวมรกตจึงได้แต่สั่นระริก
"พอได้แล้วไอ้เด็กบ้า!!...รู้ตัว
รึเปล่าว่าตัวเองกำลังพูดอะไรชักจะไปกันใหญ่แล้ว..อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น
กัน...ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้โกรธ...ไม่มีวันโกรธ!!?"
"อะไรที่ทำให้นายคิดแบบนั้นกัน..เอเลน??"
"........"
"ตอบชั้นมาเอเลน..."
"ก็คุณรีไวล์....ไม่..."
"ไม่??"
"ไม่แตะต้องตัวผมเลยนี่ครับ!!"
"......??"
ใบหน้าคมขมวดคิ้วเข้าหากันด้วย
ความงุนงงก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาทันทีที่พอจะเข้าใจความหมายที่เจ้าลูกหมา
เหลือขอกำลังจะสื่อเห็นทีว่าสิ่งที่เขากำลังพยายามทำมันจะยิ่งทำให้คนในอ้อม
แขนกังวลใจไปซะมากกว่า...ไม่เป็นไรแค่ปล่อยไป....ปล่อยไปตามที่สัญชาติญาณใน
ตัวมันเรียกร้องก็พอ
"ชั้นก็กอดนายอยู่นี่ไง"
"ไม่ใช่ผมไม่ได้หมายถึงแบบนี้ซะหน่อย!!...ผมหมายถึง...ฮึก...ไม่ใช่แบบนี้...ฮึก.."
"เอเลน!!!"
นัยน์ตาสีขี้เถ้าเบิกกว้างขึ้นมาทันทีที่เสียงสะอื้นของคนในอ้อมแขนดังขึ้น
"ไม่เอาน่าเอเลนชั้นรู้หรอกว่านายหมายถึงอะไรหยุดร้องได้แล้ว...ชั้นขอโทษก็แล้วกันที่ทำให้นายคิดมากขนาดนี้"
แขนแข็งแรงกระชับกอดคนในอ้อมแขนเอาไว้แน่
"นายมันเอาแต่ใจจริงๆนั่นล่ะเอเลน"
".......ผมขอโทษ"
"ไม่เป็นไร...ไม่มีอะไรต้องขอโทษ..ชั้นซะอีกที่ต้องขอโทษ...ชั้นก็แค่ห่วงนายเอเลน....."
มือแกร่งเชยคางมนขึ้นมาก่อนจะกด
จูบลงไปเบาๆซ้ำๆก่อนที่ปลายลิ้นเปียกแฉะจะเลียลงไปบนริมฝีปากสีสดลากวนไปมา
เก็บเกี่ยวความหอมหวานจนหนำใจ
"แบบนี้รึเปล่าที่อยากจะบอกชั้น..หืม"
".....คุณรีไวล์~~....."
สองแขนผอมบางได้แต่กอดแผ่นหลัง
กว้างเอาไว้แน่นน้ำตาแห่งความดีใจไหลรื่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ใน
หัวกำลังหนุมขว้างไปไกลไม่รับรู้สิ่งใดอีกรู้เพียงแต่ว่าในตอนนี้...รัก
ผู้ชายคนนี้ทสุด....
เสียงกุกกักๆที่แถวๆตู้เสื้อผ้าทำ
ให้คนที่กำลังนั่งอ่านรายงานอยู่บนโต๊ะต้องละสายตาจากเอกสารในมือขึ้นไปมอง
แล้วก็ให้อมยิ้มกับใบหน้ายุ่งๆที่หันมาค้อนเขาพอดีก่อนจะก้มลงรื้อๆค้นๆใน
ตู้เสื้อผ้าต่อ
"จะให้ยืมเสื้อก็ได้นะ"
"ของมันแน่อยู่แล้วครับ!!"
"น้ำเสียงแบบนั้นมันอะไร...ไม่พอใจ?"
"เปล่าซะหน่อย"
"ช่วยไม่ได้...นายยั่วชั้นเองนะ"
"แต่คุณรีไวล์แกล้งผมนี่...ก็รู้ๆอยู่แล้วว่าเพื่อนผมจะมาวันนี้"
"ไม่ได้แกล้งนายยั่วชั้นต่างหาก"
"แกล้งคุณรีไวล์แกล้งผม...คอยดูนะถ้าพวกเค้าเห็นเข้าละก็มีหวังโดนล้อยันลูกบวชแน่!!"
"หึหึ...ไม่ต้องห่วงพวกเขาไม่มีวันล้อนายจนถึงวันนั้นแน่"
"วันนั้น...วันใหนครับ?"
"วันที่ลูกนายบวช"
"ทำไมครับ?"
"เพราะนายจะไม่มีวันท้องแน่นอน"
"คุณรีไวล์~~...มุกนี้ไม่ขำนะครับ...ไม่คุยด้วยแล้ว!!"
ใบหน้ามนหันไปค้อนคนที่ยังนั่ง
ยิ้มเหมือนกำลังสะใจไม่มีผิดก่อนจะหันกลับมามองที่กระจกดูร่องรอยสีระเรื่อ
มากมายบนซอกคอไล่ลงมาที่แผ่นอกลามลงไปถึงท้องน้อยยิ่งที่แผ่นหลังยิ่งไม่
ต้องพูดถึงมันแทบจะไม่มีที่ว่างให้แม้แต่มดเดินอยู่แล้ว...นี่เขาทำอะไรลงไป
ไม่น่าเล้ย....มันก็ดีใจอยู่หรอกนะแต่ต้องแลกกับการเป็นน้องตุ๊กแกนี่มันก็
อดที่จะโมโหไม่ได้เหมือนกันไม่รู้ว่าชาติที่แล้วคุณรีไวล์เกิดเป็นยุงรึ
เปล่านะถึงได้....เก่งนัก..
บรื๊นๆๆ!!!
"เสียงรถแจนนี่!!"
ใบหน้ามนเบิกตากว้างพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่างทันที
"ใช่รถแจนจริงๆด้วย!!"
ร่างโปร่งบางรีบตวัดตัววิ่งไปที่
ประตูห้องโดยไม่ทันจะได้สังเกตุเลยว่าคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำสีหน้าแบบใหน
อยู่แต่ก่อนที่จะออกไปพ้นประตูเสียงทุ้มเข้มก็ดังขึ้นซะก่อน
"เอเลน!!!"
"ครับ!!"
ใบหน้ามนหันมาตอบทันควันโดยแทบจะไม่ได้ผ่านสมองแต่เพราะความเคยชินซะมากกว่า
"....."
"คุณรีไวล์มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"...........ไม่มีอะไรไปเถอะ"
ใบหน้าคมก้มลงมองเอกสารในมืออีก
ครั้งทั้งที่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่ากำลังจะพูดอะไรแต่พอเห็นเจ้าเด็กเหลือขอ
ทำท่าทางดีใจแบบนั้นมันมันก็อดหน่วงๆในใจไม่ได้ทุกครั้งสิน่า...แล้วทำไม
ต้องเป็นไอ้หน้าม้านั่นด้วยทำไมต้องเรียกแต่ชื่อมันทั้งๆที่มากันเป็นโขยง
ไม่ใช่รึไงจะอาร์มินหรือมิคาสะอะไรก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นไอ้หน้าม้า
นั่น......นี่เขากำลังหึงงั้นเหรอ...ทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่เอาซะเลยนะรีไว
ล์...
"ขอโทษนะครับ...ผมดีใจไปหน่อยลงไปพร้อมกันนะครับ"
เพราะมัวแต่คิดอะไรไปไกลจนไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวร้ายมานั่งลงข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แขนผอมบางโอบรอบเอวตัวเองซะแล้ว
"ขอโทษทำไมชั้นไม่ได้โกรธนายซะหน่อย...ลงไปก่อนเถอะชั้นขอเคลียงานอีกนิดนึ่งเดี๋ยวจะตามไป"
"ผมรักคุณรีไวล์นะครับ"
"ชั้นรู้รีบลงไปเถอะ...อย่าให้ชั้นต้องบอกอีกเป็นครั้งที่สาม"
ใบหน้ามนรี่ตาลงน้อยๆด้วยความ
สงสัย..เมื่อกี้คุณรีไวล์พูดว่าอย่าให้ชั้นต้องบอกเป็นครั้งที่สามอีก
แล้ว...ถ้าบอกครั้งที่สามจะเกิดอะไรขึ้นนะ....เดี๋ยวลองไปถามคุณฮันซี่หรือ
พี่เพทร่าดูก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.Tobecontinue............
มาแล้วก๊าาวันนี้เอาไปตอนเดียวก่อนนะก๊าว่าจะลงให้สองตอนแต่ข้าเจ้ามัวร้องเกะเพื่อน เลยปั่นไม่ทัน ฮ่าๆๆๆๆ#โดนตบ!!!#
แกจะมาบอกเขาทำไม๊...ยังไก็ขอโตดเน้อไว้วันอาทิตย์จะลงให้สองตอนเล้ย
บั้ยบายยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น