:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยๆขยับช้าๆก่อนที่เปลือกตาของร่างสูงใหญ่จะค่อยๆปรือ ขึ้นแต่แล้วก็ต้องปิดลงอีกครั้งเมื่อแสงสว่างจ้าส่องกระทบใบหน้าร่างสูงใหญ่ จึงพยายามปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงอีกครั้งค่อยๆกระพริบตาครั้งแล้วครั้ง เล่าอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีกว่าจะเริ่มชินราวกับว่าไม่เคยพบเจอแสงสว่าง ที่เจิดจ้าแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้วไม่มีผิด....และสิ่งแรกที่เห็นก็คือ เพดานสีขาวนวลที่ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่กับบ้านมากกว่าก่อนที่ใบ หน้าคมจะค่อยๆก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเอง...ร่างกายที่เปลือยเปล่าที่มี เพียงผ้าสีขาวผืนบางปกปิดร่างกายส่วนล่างเอาไว้และเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง เต็มไปหมดอีกทั้งยังมีเสียงดังติ้ดๆสม่ำเสมออยู่ที่ข้างเตียง....และมันคือ เสียงจากเครื่องวัดระดับการเต้นของหัวใจที่ยังคงดังเป็นจังหวะถึงแม้จะยัง ช้ากว่าหัวใจของคนปรกติทั่วไปก็ตาม
"....หัว....ใจ...."
ริมฝีปากคมที่แห้งผากพยายามขยับ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่ามือหนายกขึ้นมาลูบคลำที่อกด้านซ้ายที่ยังมี ผ้าพันแผลพันรอบเอาไว้หลายชั้นของตัวเองไปมาช้าๆอย่างไม่อยากจะ เชื่อ....เพราะหัวใจดวงนี้มันน่าจะหยุดเต้นไปแล้วทั้งแต่วันนั้น....วันที่ เขาถูกพรากสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป...สิ่งที่มีค่าเหนือกว่าทุกสิ่ง ทุกอย่างในชีวิตที่เขามีอยู่ในตอนนี้
"ฮา.....ยา....โตะ...."
มือหนาค่อยๆดึงสายบนร่าง กายออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะพยุงร่างกายที่ไร้อาภรณ์ของตัวเองไปรื้อหาอะไรที่ พอจะใส่ได้ในตู้ข้างๆเตียงแต่ไม่มีอะไรเลยสักอย่างเป็นเพียงแค่ตู้เปล่าๆใบ หนึ่งเท่านั้นมือหนาจึงคว้าผ้าสีขาวผืนบางขึ้นมาคลุมส่วนล่างของตัวเองก่อน จะตะเกียดตะกายไปที่ประตูห้องแต่ยังไม่ทันจะไปถึงประตูห้องก็ถูกเปิดออกซะ ก่อนพร้อมๆกับร่างเล็กๆที่ดูคุ้นตาเป็นอย่างดี
"ยามาโมโตะ!!!!!!"
ร่างเล็กๆของเพื่อนซี้รีบวิ่งเข้า มาประคองเพื่อนร่างสูงของตัวเองทันทีที่อีกคนกำลังซวนเซเหมือนคนที่ไร้หลัก ยึดจนแทบจะล้มหน้าทิ่มลงไปกับพื้น
"ยามาโมโตะเห้ย!!!!....ทำใจดีๆไว้!!....ชามาล โชอิจิช่วยด้วย!!!!!!"
เพราะร่างกายที่ต่างกันมากทั้งรูป ร่างและน้ำหนักตัวจึงทำให้ร่างเล็กถึงกับหงายหลังล้มลงไปกับพื้นทันทีแต่ไม่ นานสองคนที่อยู่ด้านนอกก็เข้ามาช่วยพยุงร่างสูงขึ้นไปนอนลงบนเตียงอีกครั้ง
"ยามาโมโตะ!!!....ยามาโมโตะ!!!..เป็นไงบ้างเจ็บตรงใหนรึเปล่า!!!??"
"ใจเย็นๆ...สึนะ...ไอ้หน้าหล่อมันปลอดภัยแล้วล่ะแค่กำลังมันยังไม่ฟื้นเท่านั้นเพราะร่างกายไม่ได้ใช่งานนานไปหน่อย!!"
"นั่นสิครับ สึนะโยชิคุงใจเย็นๆนะครับ"
ทั้งสองคนช่วยกันปลอบร่างเล็กที่สีหน้าเป็นกังวลมากมายจนขอบตาสีน้ำตาลไหม้คลอน้ำสั่นระริกเกือบจะล้นทำนบลงมาอยู่รำไร
".....สึ......นะ....ฮา....ยาโตะ....ชั้นจะไปช่วย....ฮายา.....โตะ...."
"เออ....ฉันรู้เอาไว้ให้นายแข็งแรงกว่านี้แล้วเราค่อยหาวิธีกัน....ตอนนี้นายพักผ่อนก่อนเถอะ"
มือเล็กๆบีบมือหนาของเพื่อนซี้ราว กับกำลังสัญญาทั้งๆที่ในหัวกลับตื้อตันไร้หนทางที่จะไปต่อกรกับบอสใหญ่คน นั้นได้....ผู้ชายน่ารังเกียจที่เห็นเขาเป็นแค่ตัวตลก
.
.
.
.
.
.
"จะทำยังไงกันดี ชามาล โชอิจิ ถ้ายามาโมโตะดีขึ้นกว่านี้ต้องตามหาฮายาโตะ แน่ๆเลยฉันกลุ้มจนไม่รู้จะทำไงแล้ว"
สึนะโอดครวญทันทีที่ออกจากห้องนอน ของเพื่อนร่างสูงเพราะรู้ดีว่าอย่างยามาโมโตะน่ะต่อให้ไม່ต้องบอกเขาก็รู้ อยู่แก่ใจว่าต้องออกตามหาเพื่อเอาตัวฮายาโตะกลับมาแน่ๆถึงจะต้องตายไปอีกรอบ เพราะจะไม่มีวันมีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ว่าคนรักของตัวเองเป็นของคนอื่นเด็ด ขาด
"คงไม่มีแฟมิลี่ใหนกล้ายื่นมือเข้ามาช่วยแน่ๆเจ้ามุคุโร่นั่นมันเลือดเย็นแถมยังฉลาดเป็นกรดแบบนั้น"
"ฝีมือการต่อสู้ก็เก่งมากเลยนะครับดูจากที่เขาหลบทอนฟาของคุณฮิบาริได้แถมไม่บาดเจ็บเลยสักนิด"
"พวกแกกำลังนินทาชั้นอยู่งั้นสินะ....เจ้าพวกสัตว์กินพืช!!!"
จู่ๆคนที่พึ่งจะกล่าวขวัญถึงก็โผล่เข้ามาจากทางใดก็มิอาจทราบได้จนร่างเล็กถึงกับสะดุ้งโหยงรีบปฏิเสธเป็นแทบ
"เอ๊ะ!!!....คุณฮิบาริเราไม่ได้นินทานะครับเรากำลังปรึกษาเรื่องที่จะไปช่วยฮายาโตะออกมาต่างหากล่ะครับ"
"คุณฮิบาริมาเยี่ยมยามาโมโตะสินะครับ??"
"แค่ผ่านมาก็เลยแวะมาดูสักหน่อย....ว่าแต่พวกนายจะไปช่วยไอ้สัตว์กินพืชนั่นยังไง??"
"หมดหนทางครับตอนนี้ยังมืดแปดด้าน"
โชอิจิตอบขึ้นเสียงอ่อยเมื่อกำลัง แค่พวกเขามันจนปัญญาจริงๆลำพังจะจับมีดทำครัวก็เต็มกลืนนับประสาอะไรกับปืน ผาหน้าไม้แค่รู้จักชื่อมันบุญขนาดใหนแล้ว
"มีอีกวิธีหนึ่งแต่ติดปัญหาว่าเราจะเข้าถึงตัวเขาคนนั้นยังไงเท่านั้นคงจะมีแค่เขาคนนี้เท่านั้นที่กล้าต่อกรกับสายหมอก"
"ใครเหรอครับชามาล!!??"
"ดีโน่ คาบัคโลเน่ บอสมาเฟียอันดับสองของอิตาลี!!!"
คำพูดของชามาลทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่เงียบๆถึงกับเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าชามาลจะคิดถึงคนๆนี้ขึ้นมาได้
"ชั้นกลับล่ะน่าเบื่อชะมัด!!"
"อ๊ะ!!!"
ร่างโปร่งบางนัยน์ตาสีรัตติกาล ตวัดกายเดินออกจากห้องไปแต่เหนือสิ่งอื่นใดกระดาษใบเล็กที่ปลิวมาจากทิศทาง ที่ฮิบาริมาแปะหน้าของสึนะจนรับเอาไว้แทบไม่ทันก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะพยายาม สะกดภาษาที่ตัวเองไม่ค่อยจะเก่งเรื่องพวกนี้อยู่แล้วอย่างตะกุกตะกัก
"นี่มันอะไรกันล่ะเนี้ย.....คา....วัล....โล....."
"คาบัคโลเน่ ดีโน่!!!!....สึนะเอามานี่สิ!!!"
ชามาลรีบคว้ากระดาษแผ่นเล็กๆในมือของร่างเล็กไปดูทันทีเมื่อชื่อที่สึนะกำลังพยายามอ่านมันชั่งคุ้นหูยิ่งกว่าอะไร
"อะไรเหรอครับชามาล??"
"นี่มันเบอร์โทรของ ดีโน่ คาบัคโลเน่ ที่ชั้นพึ่งบอกไปแต่ทำไม ฮิบาริ ถึงมีเบอร์ของบอสมาเฟียคนนี้ได้ล่ะ???"
"จริงเหรอครับงั้นเราก็มีทางแล้วงั้นเหรอครับชามาล!!!??"
"แต่ที่สำคัญ ฮิบาริ มีเบอร์คนสำคัญขนาดนั้นได้ไง???"
"เรื่องนั้นชั่งมันก่อนเถอะครับชามาลรีบโทรหาเค้าก่อนดีกว่า!!!"
โชอิจิรีบดึงแผ่นกระดาษในมือของชามาลแล้วรีบโทรออกทันทีปล่อยให้ชามาลนั่งไขปริศนาของตัวเองต่อไปเพราะมีเรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้
.
.
.
.
.
. ร่างเล็กของเพื่อนซี้กำลังตักโจ๊กอุ่นๆป้อนให้กับเพื่อนร่างสูงของตัวเองพรางขยั้นขยอให้อีกคนกินให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ขอบคุณ..สึนะ...ชั้นอิ่มแล้ว...."
"อีกนิดนึ่งเถอะ...ฉันอุตส่าห์ให้โชอิจิไปซื้อร้านโปรดนายมาเลยนะ"
"ชั้นหลับไปนานเท่าไหร่??"
"สอง......สองเดือน"
ใบหน้าคมถึงกับขบกรามแน่นเมื่อรู้ ว่าตัวเองหลับไปนานกว่าที่คิดไว้เพราะช่วงเวลาสองเดือนที่เขาไม่รับรู้สิ่ง ใดมันก็เท่ากับว่าดวงใจของเขาก็ถูกผู้ชายคนนั้นย่ำยีมาแล้วสองเดือนเหมือน กัน
"ชั้นจะฆ่ามัน!!....ที่มันบังอาจแตะต้องฮายาโตะ....แล้วมันจะเสียใจที่ไม่ยอมฆ่าชั้นให้ตาย!!....."
ใบหน้าน่ารักถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ อย่างยากลำบากเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนซี้แบบนั้น...ไม่ใช่ว่าจะเชื่อว่ายา มาโมโตะจะฆ่า มุคุโร่ได้เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอนแต่ที่รู้สึกเจ็บแปล๊บอยู่ ในตอนนี้เพราะคำพูดที่ดูโกรธแค้นชิงชังของ
ยา มาโมโตะซะมากกว่า....และไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจนถึงตอนนี้ในส่วนลึกของจิต ใจของเขาถึงได้ยังเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นกันทั้งๆที่ เค้าเกือบจะฆ่าเพื่อนซี้ของเขาแต่แววตาในตอนนั้น...แววตาที่ดูห่วงหาอาทร ก่อนที่เขาจะหมดสติไปในวันนั้น....ทำไมถึงได้ช่วยเขาจากอาวุธของลูกน้องตัว เองแบบนั้นกันเขาได้ยินนะว่าผู้ชายคนนั้เรียกมุคุโร่ว่าท่านน่ะ....เขาได้ ยินนะว่ามุคุโร่ตะโกนห้ามลูกน้องตัวเองก่อนจะคว้าตัวเขาหลบจากเข็มพิษพวก นั้น....
"....นะ....อะไร...สึ..."
"สึนะ....สึนะเป็นอะไรไป!!??"
"อ๊ะปละ....เปล๊าไม่ได้เป็นอะไร...ไม่ได้คิดถึง...อุ๊บ!!!!"
"คิดถึง....นายกำลังคิดถึงใคร??"
"เปล๊าๆๆ...คิดถึง.....อ่า....กำลังคิดถึงวิธีช่วยฮายาโตะ ใช่ๆ...คิดถึงวิธีช่วย..ฮายาโตะ..ฮะฮะ"
ยามาโมโตะได้แต่มองใบหน้าเจื่อนๆ ของเพื่อนร่างเล็กอย่างคนมีความลับซ่อนอยู่และเขาก็เชื่ออย่างนั้น....สึนะ มีบางอย่างปิดบังเขาเอาไว้อย่างแน่นอน
"นายเปลี่ยนไปนะ....ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรชั้นจะไปช่วย ฮายาโตะด้วยตัวชั้นองก็ได้"
"เฮ้ๆ!!...ไปกันใหญ่แล้วยามาโมโตะ ฉันไม่ได้กลุ้มเรื่องนั้นซะหน่อยแต่มีเรื่องอื่นให้คิดนิดหน่อยเท่านั้นฉัน ไม่ปล่อยให้นายไปเผชิญอันตรายแบบนั้นคนเดียวหรอกน่าอย่างน้อยในตอนนี้เราก็ ยังมีอีกคนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยพวกเราแล้วล่ะ"
"ใคร??"
"เค้าเป็นบอสมาเฟียอันดับสองของ อิตาลีชื่อคุณดีโน่....คุณฮิบาริให้เบอร์มาน่ะแต่ตอนนี้เค้ายังอยู่ที่ ฮ่องกงกลับอิตาลีเมื่อไหร่เค้าจะติดต่อกลับมาอีกที"
"ขอบคุณ สึนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้น"
"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วเจ้าบ้าเพราะแกก็คือเพื่อนคนสำคัญของฉันเหมือนกันนี่"
ในยามนี้กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญ ที่สุดในการรักษาแผลทั้งทางร่างกายและจิตใจและเขาก็จะเปนกำลังใจให้เพื่อนคน นี้เสมอไม่ว่าจะทุกข์ยากเพียงใดก็ตาม
....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงกรีดร้องสลับกับเสียงข้าวของแตกกระจายดังลั่นไปทั่วคฤหาส์หลังมโหฬาร
ทำเอาร่างสูงโปร่งนัยน์ตาสองสีถึงกับหลับตาลงอย่างอ่อนล้าก่อนจะลุกจากโต๊ะ
ทำงานทันทีเพราะถ้าหากเขาไม่ไปมันก็แทบจะไม่มีทางเลยที่ร่างบางจะสงบลงได้
อาจจะเป็นเพราะในส่วนลึกของจิตใจของ ฮายาโตะ
ยังจำเขาได้บ้างแต่ดูเหมือนจะเป็นเพราะหวาดกลัวซะมากกว่าเจ้าตัวถึงได้ยอม
สงบลง....บางครั้งในจิตใจส่วนลึกก็เริ่มทำให้เขาสับสนขึ้นมาเอาเสียดื้อ
ผู้ชายที่อบอุ่นอะไรนั่นมันชั่งเป็นเรื่องที่ชวนหัวเราะสิ้นดี"ปล่อยฉันนะไอ้บ้าหัวทอง!!!!...ปล่อย!!!!...ฉันบอกให้ปล๊อย!!!!"
"หยุดเถอะครับท่านโกคุเดระทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ!!!!"
เสียงกรีดร้องจนแสบแก้วหูสลับกับ เสียงห้ามปราบของลูกน้องคนสนิททำให้ต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอย่างช่วยไม่ ได้ก่อนสายตาจะกวาดมองข้าวของที่แตกกระจายเต็มพื้นห้องจนแทบไม่มีชิ้นดี
"เกิดอะไรขึ้น!!??"
"ใช้ส้อมทิ่มต้นขาตัวเองครับพอห้ามก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละครับท่านมุคุโร่!!"
นัยเนตรสองสีเหลือบมองที่ต้นขา เรียวที่กิโมโนสีขาวตัวบางอาบสีแดงของเลือดก่อนจะเข้าไปจับสองแขนผอมบางเอา ไว้พร้อมกับพยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิทปล่อยมือจากร่างบาง
"ทำแบบนี้ทำไมครับ??"
ใบหน้าสวยที่เริ่มสลดและลดเสียงกรีดร้องลงตั้งแต่เขาเข้ามาเสมองไปทางอื่นเหมือนเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเขา
"ถ้าไม่ตอบผมจะทำโทษนาย!!"
"อ๊ะ!!!"
เสียงอุทานเล็กๆดังออกมาจากริม ฝีปากบางเมื่อชายหนุ่มช้อนร่างตัวเองขึ้นก่อนจะขบเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับ จ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้แต่พอสายตาดุๆของเขา หันมาก็เบือนหน้าหนีซะอย่างนั้น
"คำตอบของนายล่ะครับที่ผมถาม....ฮายาโตะ!!!"
"ก็ไอ้บ้าหัวทองมันมากอดฉัน!!!...มันล่วงเกินฉันนี่!!!!"
ร่างสูงโปร่งหันกลับไปมองเคนลูกน้องคนสนิททันทีถึงแม้จะพอรู้ว่าทำไมลูกน้องของเขาถึงได้กอดร่างบางเอาไว้ก็ตาม
"ผมไม่ได้ทำแบบนั้นนะครับ!!!"
"ไปเอากล่องปฐมพยาบาลให้ผมที"
"ครับท่านมุคุโร่!!!"
ใบหน้าหล่อเหลามองตามแผ่นหลังของ ลูกน้องจนออกไปพ้นประตูห้องแล้วจึงหันกลับมาสนใจร่างบางในอ้อมแขนต่อก่อนจะ วางร่างลงบนเตียงนอนสีเข้มแล้วจะถามบางอย่างออกไป
"ขอเหตุผลจริงๆได้มั้ย....เคนเค้าไม่ทำแบบนั้นแน่นอนผมรู้ดี"
"ก็ฉัน......คิดถึงยามา....โมโตะนี่...อยากเจอ..."
ใบหน้าสวยหมองลงอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสีเขียวมรกตเอ่อน้ำอีกทั้งยังสั่นระริกก่อนจะร่วงผล็อยลงมาเหมือนกับ ทุกครั้งที่เอ่ยถึงชื่อนี้และเป็นแบบนี้มาเกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากไป รักษาตัวที่ออสเตเลียเกือบสองเดือนหรือจะพูดอีกอย่างก็คือตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ก็เอาแต่พร่ำเพ้อเรียกชื่อนี้แล้วอาละวาดอย่างที่เห็น
"เค้าไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้หรอกนะครับ...นายก็แค่ฝันไปเท่านั้น"
"นายโกหก!!!....ฮึกๆ...เมื่อคืนยามาโมโตะ....ยังมาหา...ฉันอยู่เลย..ฮึกๆ...นายโกหก!!!"
"ถ้างั้นบอกหน้าตาเค้าให้ผมได้มั้ย....เดี๋ยวจะให้ลูกน้องไปตามหาให้"
"หน้าตา....ไม่รู้หรอก...ฮึกๆ....แต่นายต้องให้คนตามหาเค้า!!!...เข้าใจมั้ยมุคุโร่!!!...นายต้องตามหาเค้า!!!"
"เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะส่งคนออกไปตามหาให้.....ไม่ต้องร้องนะคนดี"
ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นไปปาดน้ำตาที่ยังเอ่อล้นลงมาไม่หยุดก่อนจะกดจูบเบาๆที่หน้าผากมนแทนการปลอบประโลม
"ก่อนอื่นต้องทำแผลก่อนเดี๋ยวจะเป็นบาดทะยักต้องตัดขาทิ้งไม่รู้ด้วยนะ"
"ไม่!!!...ไม่ตัดขา!!!"
"ถ้างั้นก็นั่งอยู่นิ่งๆห้ามกระดุกกระดิกนะครับ....ถ้านายกระดกกระดิกผมจะเป็นคนตัดขานายแทนหมอ"
พูดจบร่างสูงโปร่งก็ลุกเข้าไปหา ชามกับผ้าหนูในห้องน้ำทันทีปล่อยให้คนที่กลัวนั่งตัวแข็งเป็นหุ่นย์จนไม่ กล้าขยับไปใหนตะโกนตามหลังปาวๆด้วยความโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"มุคุโร่ไอ้บ้า!!!......ไอ้คนใจร้าย!!!....ไอ้คนใจดำ!!!...ฉันเกลียดแกที่สุด!!!"
หลังจากหายเข้าไปสักพักชายหนุ่มก็ออกมาพอดีกับลูกน้องคนสนิทถือกล่องปฐมพยาบาลเข้ามาให้พอดี
"วางไว้ตรงนั้นแหละครับเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง.....อ้อตามโคลมเข้ามาเก็บห้องด้วยนะครับ"
"ครับท่านมุคุโร่!!!"
"เชอะทำเป็นพูดดีไปเถอะ!!!"
ริมฝีปากเรียวได้แต่หยักยิ้มเมื่อ ดูท่าว่าร่างบางคงจะไม่ถูกกับเคนเข้าให้อย่างจังแบบนี้ถ้าหากเป็นแบบนั้นเขา คงต้องเปลี่ยนคนดูแลซะแล้ว
.
.
.
.
.ใช้ เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะทำแผลให้ร่างบางได้เมื่อเจ้าตัวเอาแต่ร้อง โวยวายชักขากลับบ้างทำให้อดที่จะหมั่นใส้ไม่ได้....ตอนทำตัวเองก็ไม่เคยจะ โวยวายแต่พอคนอื่นทำแผลให้กลับดิ้นพล่านเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียว
มือเรียวคลุมกิโมโนตัวใหม่ลงไปที่ไหล่มนก่อนจะจ้องหน้าของคนที่นั่งทำแก้มป่องตรงหหน้า
"ใส่เองได้มั้ยครับ??"
"ไม่!!!...นายเป็นคนถอดตัวนั้นออกนายก็ต้องใส่ให้ฉันใหม่!!!"
ว่าพรางชี้นิ้วเรียวผอมไปที่กิโมโนตัวเดิมที่กองอยู่กับพื้นอย่างเคืองๆ
ให้อีกคนได้แต่ส่ายหัวไปมามือ เรียวดึงสาบกิโมโนเข้าหากันก่อนจะหยุดอยู่เพียงแค่นั้นจนเจ้าคนที่เสมองไป ทางอื่นชักจะสงสัยแต่แล้วจู่ๆก็ถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้
"อ๊ะ!!!....เป็นบ้าอะไรของนายไอ้บ้ามุคุโร่!!"
ไร้เสียงตอบรับใดๆกลับมามือเรียว ของร่างสูงโปร่งประคองใบหน้าสวยเอาไว้ก่อนจะเหยียดยิ้มเหมือนกับกำลังเย้ย หยันให้กับตัวเองแล้วบรรจงประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางเบาๆซึ่งเจ้าของ มันได้แต่นั่งทำหน้าสงสัยกระพริบตาปริบๆอย่างคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
"นายจะทำอะไร??"
"จูบครับ....รู้จักรึเปล่า?"
ใบหน้าสวยได้แต่ส่ายไปมาตอบกลับมา ให้ชายหนุ่มเข้นยิ้มหนักเข้าไปอีกที่ความจำของร่างบางขาดหายไปได้มากขนาดนี้ และนี่มันคือสิ่งที่เขาอยากจะให้เป็น...อยากจะให้ร่างบางนี้ลืมความเจ็บ ปวด...ลืมผู้ชายคนนั้น...ยามาโมโตะ คาเทชิ....แต่ดูสิ่งที่เขาได้รับสิถึงแม้ร่างบางจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็ยังพร่ำ เรียกหาแต่เขาคนั้นอยู่ร่ำไปแบบนี้มันเหมือนแกล้งกันชัดๆ
"เอาไว้ผมจะสอนให้วันหลัง...วันนี้ดึกมากแล้วนอนก่อนนะครับ"
"ไม่!!!...สอนตอนนี้!!....นายต้องสอนฉันตอนนี้!"
สองมือผอมบางจับคอเสื้อของชาย หนุ่มเขย่าไปมาอย่างคนเอาแต่ใจและเห็นทีว่าถ้าเขาไม่สอนให้คงไม่มีวันสงบลง เป็นแน่...เขาคิดผิดจริงๆที่เป็นคนเริ่มเหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
"คึหึหึ......ครับถ้างั้นห้ามนายหลับตา....ทำได้รึเปล่า??"
"อื้มม!!"
ริมฝีปากเรียวยิ้มอ่อนโยนให้กับคน ที่นั่งทำหน้าซื่อตาใสมองตัวเองก่อนจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหาช้าๆ.....และ พียงแค่ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหน้าเจ้าคนที่พึ่งจะรับปากเขาเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะไม่หลับตาก็หลับตาพริ้มไปเรียบร้อยแล้ว.....ริมฝีปากเรียบค่อยๆแนบชิด ลงไปแผ่วเบาราวกับกลัวว่าริมฝีปากบางสีสดจะบอบช้ำเพราะแรงบดเบียดของตน...กด จูบย้ำลงไปอีกสองสามครั้งก่อนที่ปลายลิ้นอุ่นร้อนจะลามเลียลงไปให้เจ้าคน อยากรู้อยากลองถึงกับสะดุ้งโหยง....มือเรียวข้างหนึ่งบีบปลายคางมนให้ เผยอออกน้อยๆก่อนจะค่อยๆสอดปลายลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปพันเกี่ยวเรียวลิ้นเล็ก ที่หลบหลีกสะเปะสะปะอย่างคนไร้ประสพการณ์สองแขนผอมบางโอบรอบแผ่นหลังกว้าง เอาไว้แน่นเมื่อความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มกอบกุมที่อกข้างซ้าย...ใจดวงน้อย เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะยามที่เรียวลิ้นอุ่นร้อนกระหวัดควานหาความหอมหวานใน โพรงปากเล็ก...เสียงเปียกแฉะของน้ำลายที่ดังออกมาให้ได้ยินทำเอาร่างบางถึง กับรู้สึกร้อนผ่าวราวกับกำลังตกลงไปในกองไฟที่กำลังโหมกระห่ำแต่แปลกที่มัน ร้อนรุ่มด้วยแรงแผดเผาแต่กลับรู้สึกสุขล้นอย่างเหลือเชื่อ
"อืมม...ยามะ...."
เสียงครางเครือที่กำลังร้องหาใคร อีกคนทำเอาร่างสูงโปร่งถึงกับหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆละริมฝีปากออก ช้าๆ....นัยน์เนตรสองสีจ้องมองใบหน้าสวยที่ซับสีเรื่อระเรื่อด้วยแรงอารมณ์ ที่ร้อนรุ่มและหอบหายใจหน่วงจนแผ่นอกบางกระเพื้อมขึ้นลงกำลังส่งสายตาเว้า วอนมาให้ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาก
".......พักผ่อนเถอะครับ"
ร่างสูงโปร่งขยับตัวไปนั่งหันหลัง ให้ร่างบางที่ขอบเตียงแต่ยังไม่ทันจะได้ลุกไปใหนสองแขนผอมบางก็โอบกอดเขาเอา ไว้แน่นพร้อมๆกับพร่ำบอกว่าไม่ให้เขาไป
"อย่าไป!!!....มุคุโร่อยู่กับฉัน......ไม่ให้ไป!!!"
"นายนี่มัน...เป็นอะไรไปครับ...ฮายาโตะ"
มุคุโร่ค่อยๆแกะมือผอมบางออกจาก การกอดกุมก่อนจะหันมาเผชิญหน้านัยน์เนตรสองสีจ้องมองใบหน้าสวยที่ซับสีระ เรื่อด้วยแววตากดดันแต่นัยน์ตาสีเขียวมรกตกลับคลอน้ำสั่นระริกตอบกลับมา
"เข้าใจแล้ว....ขอโทษครับที่ทำให้เป็นแบบนี้...เดี๋ยวจะช่วยนะครับ"
"อื้ออ!!"
สิ้นเสียงตอบกลับรับคำหนักแน่นริมฝีปากเรียวก็ฝังลงบนลาดไหล่มนทันทีก่อนจะคลอเคลียขบเม้มลามขึ้นไปที่ซอกคอขาวผ่องแผ่วเบาผสมขบเม้ม
"อะ...อ้า..."
ริมฝีปากบางส่งเสียงครางออกมา อย่างลืมตัวเมื่ออารมณ์ที่ค้างคาถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง...สองแขนผอมบาง โอบรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้เป็นหลักยึดเมื่อเรียวลิ้นร้อนหยอกล้อลามเลีย กับยอดอกสีหวานจากเชื่องช้าและแผ่วเบาเริ่มรุนแรงและเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆจน ความรู้สึกที่ลืมเลือนไปแล้วมันเตลิดไปไกลนัยน์ตาสีเขียวมรตพยายามปรือมอง หัวสีน้ำเงินเข้มยาวยวงที่กำลังซุกไซร้ไปทั่วซอกคอและลาดไหล่แต่ทำไมกลับ เห็นเป็นหัวสีดำตัดสั้นไปได้...นี่มันสีผมของเขาคนนั้นคนที่อยู่ในภาพฝัน
"ฮ้า....ยามา.......โมโตะ...."
ใบหน้าหล่อเหลาชะงักค้างอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนไปครอบครองริมฝีปากบางเอาไว้พร้อมกับบดเบียดลงไปหนักหน่วง เมื่อความอดทนของเขามันถึงขีดสุดทั้งๆที่เจ้าตัวฉุดรั้งและวอนขอจากเขาแต่ ร่างบางกลับพร่ำเรียกหาแต่คนที่ไม่มีวันกลับมาจนอีกคนถึงกับนิ่วหน้าเพราะ ควมเจ็บจนสติที่เริ่มลางเลือนหวนกลับมาอีกครั้ง
"อ๊า...จะ...เจ็บ!!!"
"ก็ได้ครับ.....ถ้านายอยากจะพร่ำเรียกเขาก็ตามใจนาย....ฮายาโตะ!!"
มือเรียวกระชากกิโมโนตัวบางที่ พึ่งจะสวมให้ขาดกระจุยก่อนจะผลักร่างบอบบางให้นอนลงแล้วปลดตะขอกางเกงของตัว เองออกให้ความเป็นชายที่คับแน่นได้ออกมาสูดอากาศภายนอก.....ไม่รอช้ามือ เรียวทั้งสองข้างรั้งสะโพกมนให้ขึ้นมาคร่อมที่ต้นขาของตัวเองท่ามกลางความตก อกตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูกของรางบางและต้องผวาเมื่อมีบางอย่างที่ใหญ่โตกระแทก เข้าไปที่ช่องทางคับแน่นโดยไม่แม้แต่จะเล้าโลมเปิดช่องทาง
"โอ๊ยยยย!!....เจ็บ!!!!..ฮืออ..ไอ้บ้ามุคุโร่...."
ริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มพอใจที่ อีกฝ่ายเรียกชื่อของตนขึ้นมาบ้างไม่ใช่ชื่อของเขาคนนั้นก่อนจะกระแทกกระทั้น ดึงดันเข้าไปในช่องทางคับแน่นอย่างไม่คิดจะปราณีปราสัย
"โอ้ยยย!!!....มุคุโร่เอาออก!!!....เอาออกไป!!....ฮืออ"
ถึงแม้ว่าเสียงกรีดร้องสลับกับ ร่ำไห้จะดังออกมาไม่หยุดแต่ร่างสูงโปร่งกลับไม่คิดจะสนใจยังคงกระหน่ำถาโถม กระแทกความเป็นชายเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งถึงแม้ะรับรู้ได้ถึงช่องทางคับแน่น ที่ฉีกขาดแต่กลับห้ามตัวเองเอาไว้ไม่ได้ใบหน้าหล่อเหลาแหงนมองเพดานอย่างไม่ อยากรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า....ไม่อยากใจอ่อน...เพราะเขามันคนสกปรก ชั่วร้ายและดำมืด....ใช่แล้วล่ะนั่นต่างหากตัวตนที่แท้จริงของเขา ...เสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานกับกลิ่นคาวเลือดแบบนี้ต่างหากที่เป็นตัวตน ของเค้า.....
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด อย่างแสนสาหัสของร่างบางทำเอาเด็กสาวร่างเล็กที่ถูกสั่งให้ขึ้นมาเก็บกวาด ถึงกับชะงักค้างก่อนจะกอดอุปกรณ์ทำความสะอาดที่ตนถือมาเอาไว้แน่นและรู้สึก ลนลานอย่างบอกไม่ถูกเมื่อความรู้สึกกลัวแล่นริ้วไปทั่วจนกระทั่งรุ่นพี่ของ เธอขึ้นมาและวางมือลงบนไหล่ของเธอเบาๆจนสะดุ้งโหยง
"ลงไปก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวฉันไปตามอีกที"
"ค่ะรุ่นพี่จิคุสะ"
ทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันเบาๆก่อน ที่เด็กสาวจะหอบอุปกรณ์ของเธอหายลงไปข้างล่างเหลือเพียงชายหนุ่มเรือนผมสีดำ ที่สวมแว่นตาหนาเตอะยืนรออยู่ที่หน้าห้อง....รออยู่แบบนั้นเนิ่นนานจน กระทั่งเสียงสะอื้นไห้ค่อยๆเบาลงๆๆ....และหายไปในที่สุดแต่ชายหนุ่มลูกน้อง คนสนิทกลับยังไม่ยอมขยับเขยื้อนไปใหนจนกระทั่ง
"เข้ามา!!!!"
"ขออนุญาติครับท่านมุคุโร่!!!"
จิคุสะขออนุญาติเจ้านายของตนอีก ครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแต่แล้วก็ต้องสะดุดกับสภาพของห้องที่เละเทะจนไม่ เหลือเค้าเดิมก่อนจะหันไปมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าอวดรอยแผลเป็นที่ไขว้กัน เป็นกากบาทยาวจนสุดแผ่นหลังกว้างที่ยืนอยู่ที่ระเบีงห้อง
"ทำลงไปแล้วสินะครับ...."
"คึหึหึ....เบื่อๆน่ะเลยคลายเครียดซะหน่อย.....เป็นไงบ้างถึงใหนแล้วครับงานที่ให้ทำ?"
"ยังมีชีวิตอยู่จริงๆครับ...ชามาลเป็นคนรักษาจะให้จัดการเลยมั้ยครับ?"
"ไม่!!....รอก่อนจากนี้ไปคงจะมีเรื่องสนุกๆให้แก้เซงได้บ้างล่ะนะ....เปิดทางให้พวกเขามาห้ามทำอะไรจนกว่าผมจะสั่ง"
"ครับ....ถ้างั้นขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยว!!...ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปนายกลับมาประจำที่นี่แล้วให้เคนออกพื้นที่แทนก็แล้วกัน"
"รับทราบครับท่านมุคุโร่!!"
นัยน์ตาสีนิลเหลือบมองร่างบางที่ สลบไสลบนเตียงนิดนึ่งก่อนจะออกจากห้องไปถึงแม้ว่าเจ้านายของเขาจะไม่ได้บอก เหตุผลแต่คงไม่พ้นเรื่องของเาหญิงหิมะบนเตียงเป็นแน่....และที่เขาไม่เข้าใจ ทำไมเจ้านายของเขาถึงได้ปล่อยให้คนที่มันกล้ามาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเอง ให้ลอยนวลอยู่ได้อย่าบอกนะว่าสงสารแต่คงไม่ใช่เพราะเจ้าหญิงหิมะคนนี้แน่ นอน.....หรือจะเป็นเพราะเจ้าหญิงของวงการนางแบบคนนั้น.....ต้องใช่แน่ๆเพราะ ถึงขนาดคาดโทษเขาที่เขาเกือบลงมือในตอนนั้นถึงขนาดเข้าไปช่วยเอาไว้ด้วยตัว เองแบบนั้น
"กำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ครับ.....ท่านมุคุโร่??"
เพราะจิตใจของสายหมอกนั้นยากจะคาด เดาสิ่งที่เจ้านายของเขากำลังคิดจึงไม่มีทางที่เขาจะสามารถคาดเดาได้อยู่ แล้ว....ในตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่เฝ้ารอเท่านั้น
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...........Tobecontinue.....................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น