Fic.au [KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 10
:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองหน้าของคนที่ยังคร่อมร่างตัวเองสลับกับร่างบางที่ยืนอยู่อีกฝั่งของห้องอย่างไม่เชื่อสายตาแต่ดูเหมือนคำตอบทุกอย่างมันจะชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อร่างบางเอ่ยขึ้น
"ฉันขอเวลาอีกหนึ่งเดือน มุคุโร่ ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม...ขอร้องล่ะ"
นัยน์เนตรสองสีเหลือบมองคนที่ยังยืนตัวสั่นนิดหนึ่งก่อนจะหันมาสบตาคนที่ด้านใต้
"ขอโทษด้วยนะครับ...แต่ผมคงไม่มีเวลามาเล่นกับคุณแล้ว ทูน่า"
ใบหน้าน่ารักได้แต่นิ่งค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง...โกคุเดระ ฮายาโตะ เป็นคนของ มุคุโร่ อย่างงั้นเหรอ
"ไม่!!!....ฉันไม่ไป!!!"
"มีสิทธิ์เลือกด้วยงั้นเหรอครับ.....รึต้องรอให้คลับถูกถล่มก่อนถึงจะพอใจ??"
มือเรียวคว้าข้อมือบางมาก่อนจะลากให้เดินตามไปโดยไม่สนว่าอีกคนจะขัดขืนหรือไม่....และนั้นมันทำให้สึนะทนไม่ได้ที่จะเห็นชายหนุ่มพรากคนรักของเพื่อนซี้ไปร่างเล็กๆจึงวิ่งเข้าไปกระชากแขนของชายหนุ่มออกจนสุดแรง
"ไม่ได้!!!...นายจะเอาตัวฮายาโตะไปไม่ได้!!!....ปล่อยมุคุโร่นายไม่มีสิทธิ์!!!!"
"คุณถอยไปดีกว่าครับ สึนะโยชิคุง ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บตัว"
"นายทำแบบนี้ไม่ได้มุคุโร่!!...ฮายาโตะกับยามาโมโตะรักกันนายจะพรากพวกเขาจากกันไม่ได้!!!"
"ผมบอกให้ปล่อยไงครับ...ของๆผมมันก็ต้องอยู่กับผมต่อให้มันมีใจให้คนอื่นก็ตาม"
"ฮายาโตะไม่ใช่สิ่งของ...นายจะทำแบบนี้ไม่ได้!!!!"
"แล้วแต่คุณจะคิดครับ.....ทูน่าแต่บอกไว้ก่อนนะครับว่าแรงแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก"
ร่างสูงโปร่งยังคงกระชากร่างบางให้เดินตามอย่างไม่ได้ยากลำบากอะไรถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะช่วยยื้อยุดฉุดกระชากอยู่ก็ตามเพราะแต่ละคนผอมแห้งแรงน้อยๆกันทั้งนั้นต่อให้มีแบบทั้งสองคนมาอีกสักสิบเค้าก็คงจะยังเดินได้อย่างสบายๆ
"ปล่อยนะเจ้าบ้าหัวสับปะรด!!...เจ้าคนบ้าตาสองสีฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า...มุคุโร่!!!"
มือเรียวเล็กและมือบางของทั้งสองคนช่วยกันแกะมือเรียวที่แข็งอย่างกับคีบเหล็กที่หนีบเอาไว้แน่....ในเมื่อเห็นว่าไม่มีทางอื่นแล้วสึนะจึงจำใจกัดลงไปที่ข้อมือของร่างสูงโปร่งอีกครั้ง...
แรงกัดที่มากกว่าคราแรกทำเอาใบหน้าหล่อเหลาถึงกับนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร...ถ้าอีกคนอยากจะกัดนักก็ปล่อยให้กัดไปเลยตามสบาย...
ริมฝีปากเรียวเล็กชะงักค้างทันทีที่รสเค็มๆประแล้มๆของเลือดที่ปลายลิ้นของตัวเองแล้วนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ก็ถึงกับเบิกกว้างเมื่อร่องรอยที่ตนพึ่งจะฝังเขี้ยวลงไปถึงกับเลือดซิบ...ใบหน้าน่ารักหันไปมองใบหน้าที่ยังเรียบเฉยและเดินต่อไปโดยที่ไม่สนใจแผลที่ข้อมือตัวเองเลยสักนิดเมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลสึนะจึงหันกลับมาอ้อนวอนใช้ไม้อ่อนดูบ้างแต่สิ่งที่ร่างสูงตอบกลับมาก็ทำเอาร่างเล็กถึงกับลมออกหู
"มุคุโร่!!!!...ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลยมันไม่ถูกต้องนะปล่อยฮายาโตะไป"
"คุณนี่มันน่ารำคาญมากเลยนะครับ...ทูน่า"
"นายจะว่ายังไงก็ชั่งแค่ฉันจะไม่ยอมให้นายเอาตัวฮายาโตะไปเด็ดขาด!!!....เจ้าบ้าหัวสับปะรด!!!"
"ถ้าเรียกผมแบบนั้นอีกคุณได้เห็นดีแน่....ทูน่าขาดสารอาหาร!!"
ใบสวยที่ล้อมกรอบด้วยเส้นไหมสีเงินที่กำลังร้องไห้อย่างหนักมือบางอีกข้างที่รอดพ้นจากการจับกุมพยายามแกะมือแข็งแรงคู่นั้นจนปลายนิ้วเรียวห้อเลือดไปหมด...ถึงแม้จะรู้ว่าสัญญาระหว่างตนกับร่างสูงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น...สัญญาเมื่อครั้งอดีตที่พ่อแม่ของตนได้ทำขึ้นมาเพียงเพื่อปกป้องชีวิตที่ไร้ค่าของตนแต่ตอนนี้ในใจดวงน้อยกลับกำลังสั่นไหวและเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งๆที่ทำใจยอมรับและเตรียมใจที่จะเผชิญเรื่องแบบนี้มาเกือบห้าปีแต่พอเอาเข้าจริงๆกลับ....ไม่อยากไป...ไม่อยากจากเขาคนนั้นไปใหนไกลแบบนี้
"ยามา...โมโตะ....ช่วยด้วย"
ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงราวกับกำลังบ่นกับตัวเองแต่เปล่าเลย....มันกำลังพร่ำเรียกชื่อของใครบางคนอยู่ต่างหากแต่แล้วสิ่งที่ตัวเองกำลังพร่ำเรียกก็ราวกับว่าร่างเล็กๆข้างๆจะรับรู้ด้วยเช่นกัน
"ยามาโมโตะ!!!!!!!!ช่วยด้วยยยยย!!!!!!!!"
ถ้าดูท่าว่าตนคงจะหมดหนทางช่วยได้แล้วสึนะจึงตะเบงเสียงตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากเพื่อนซี้ร่างสูงของตน
"ฮายาโตะ!!...ไม่ต้องร้อง ยามาโมโตะต้องมาช่วยนายแน่!!!"
"......สึนะโยชิคุง...ฮึก...."
นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เอ่อน้ำและสั่นไหวสบมองกับนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ที่ยังคงฉายแววมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะช่วยตัวเองให้ได้แล้วก็ยิ่งทำให้เขื่อนน้ำตามันพังทลายลงมาทันที
"....สึนะ....โยชิ...คุง....ฮึก...ฮึก"
"ถึงจะหาตัวช่วยก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะครับ......เป็นแค่นายแบบที่ไม่เคยจับดาบจับปืนก็แค่เอาชีวิตมาทิ้งเสียเปล่า"
"อย่ามาทำเป็นพูดดี!!!..อย่ามาทำเป็นไม่เห็นคุณค่าของชีวิตคนอื่นแบบนี้นะ มุคุโร่!!"
"คึหึหึ....ผมบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าผมน่ะ...ดำมืด...รู้สึกเกลียดผมขึ้นมาบ้างรึยังล่ะผมบอกแล้ว...ว่าคุณน่ะมันอ่อนต่อโลกนัก...ทูน่า"
"นายนี่มันน่า.....โว้ยยยย!!!!....ฉันพึ่งจะเคยพบเคยเห็นนี่แหละว่ายังมีคนที่ไม่ยอมออกจากกะลามามองโลกภายนอกแบบนี้นายหาว่าฉันอ่อนต่อโลกแต่นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายเองนั่นแหละมุคุโร่ที่ไม่ยอมออกมาจากโลกของตัวเองน่ะ!!!"
"หาว่าผมเป็นกบสินะครับ....คึหึหึ...คุณเองก็เป็นแค่ทูน่าหลงฝูงเซ่อซ่าแถมยังโง่เง่าอีกต่างหาก!!"
"เฮ้ย!!!...แน่ใจนะว่าเอาปากพูดน่ะ...นายมันผู้ชายประสาอะไรกันปากกระโถนชะมัด......โว้ยยย!!!!!!....ไอ้บ้ายามาโมโตะมาซะทีสิว้าา!!!!...แฟนแกกำลังถูกลักพาตัวอยู่นะเว้ย!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงใสๆที่ตะโกนก้องทำเอาทั้งกองต่างพากันหยุดชะงักค้างและต่างก็พากันทำหน้าฉงนงงงวยไปตามๆกัน...แต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่ก้าวขาวิ่งออกจากองไปเมื่อเสียงนั้นเขาจำได้เป็นอย่างดีว่ามันคือเสียงของเพื่อนร่างเล็กของเขาที่กำลังร้องขอให้เขาไปช่วย
"เฮ้!!!!!!...ยามาโมโตะจะไปใหน!!!!????"
ชามาลผู้กำกับดิบเถื่อนเพียงหนึ่งเดียวตะโกนตามหลังไปติดๆแต่ร่างสูงก็ไม่คิดจะสนใจหันกลับมาตอบคำถามใดๆทั้งสิ้นเมื่อในใจมันรู้สึกร้อนรนจนเกินจะอยู่เฉยได้
"รู้สึกวาจะเป็นเสียงของสึนะโยชิคุงนะครับคงจะเกิดเรื่องเป็นแน่...ผมขอตัวก่อนนะครับผู้กำกับ!!!"
โชอิจิผู้จัดการส่วนตัวของทั้งสองคนเพื่อนซี้วิ่งตามไปติดๆ
"ชั้นไปด้วย!!!"
เรียวเฮห์นายแบบรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันวิ่งตามไปอีกคนโดยมีชามาลและทีมงานวิ่งตามไปติดๆเหลือเพียงร่างโปร่งบางของนายแบบรุ่นพี่อีกคนที่ยังยืนกอดอกอยู่กับที่...ใบหน้าเรียวได้รูปชักสีหน้าออกมาน้อยๆอย่างคนไม่ได้อย่างใจก่อนจะสบถออกมาเบาๆ
"ชิ!!!...กลับมาชั้นจะขย้ำพวกแกทุกคน!!"
ถึงจะหงุดหงิดอยู่บ้างแต่สองขาเรียวยาวก็ยังก้าวเดินตามหลังคนอื่นๆไปเพราะบางทีอาจจะมีอะไรที่พอจะช่วยให้อารมณ์คุกรุ่นของเขาบรรเทาลงไปบ้างก็ได้
.
.
.
.
.
นัยน์ตาสีเปลือกไม้กวาดสายตาไปรอบพื้นที่ของสวนสาธารณะอูเอะโนะด้วยความกังวลจนในที่สุดสายตาก็ไปสะดุดกับร่างทั้งสามร่างที่กำลังฉุดกระชากลากถูกันอยู่อีกฝากของสะพาน....แล้วก็ต้องขบกรามแน่นจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนเมื่อคนที่กำลังชุดกระชากร่างบางก็คือผู้ชายคนนั้น...คนที่ส่งยิ้มน่าขนลุกให้เขาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วชายผู้มีเรือนผมสีน้ำเงินเข้มคนนั้น...
"ฮายาโตะ สึนะ!!!!"
"ยามาโมโตะ!!!!!"
ร่างบางต่างไซส์ทั้งสองคนต่างส่งเสียงเรียกชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังวิ่งตามมาอยู่อีกฟากของลำธารแทบจะพร้อมๆกันแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้สะทกสะท้านกับการมาของอีกฝ่าย...ใบหน้าหล่อเหลาหันไปส่งยิ้มร้ายให้กับคนที่อยู่อีกฟากของลำธารเหมือนกำลังยั่วอารมณ์ของร่างสูง...และดูเหมือนจะได้ผลชะงักเมื่อร่างสูงส่งเสียงตะโกนเกรี้ยวกราดกลับไป
"ปล่อยตัวฮายาโตะเดี๋ยวนี้!!!!!"
"คึหึหึ....อยากได้ก็เข้ามาเอาไปสิครับ....ถ้าทำได้ล่ะนะ..."
ร่างสูงโปร่งชะลอฝีเท้าลงอย่างจงใจเมื่อมองเห็นสะพานเล็กๆที่ใช้ข้ามลำธารอยู่ตรงหน้าหวังให้อีกฝ่ายข้ามมาหาตน...จะได้รู้กันไปว่า "เจ้าของ" หรือ "คนรัก" ที่จะคู่ควรกับร่างบางนี่...และก็เป็นไปอย่างที่หวังเมื่อร่างสูงฝั่งตรงข้ามเร่งฝีเท้าขึ้นก่อนจะข้ามสะพานมายืนขวางทางของเขาเอาไว้แล้วร่างเล็กๆที่คอยฉุดคอยรั้งเขาเอาไว้ก็วิ่งตัวปลิวไปหาเพื่อนซี้ของตัวเองซะงั้น....อย่าให้ผมต้องทำร้ายคุณก็พอ...ทูน่า...
"แกไม่มีสิทธิ์พาฮายาโตะไป!!!"
"ถ้าจะพูดถึงสิทธิ์....คุณต่างหากล่ะครับที่ไม่มี....ถ้าไม่เชื่อจะถาม...ฮายาโตะดูก็ได้นะครับ"
ไม่ว่าเปล่ามือเรียวยังรั้งร่างบางที่ยังร้องไห้อย่างหนักเข้ามากอดเอาไว้และยิ่งถูกสายตาคาดคั้นของผู้เป็นที่รักจ้องมองมาก็ยิ่งไม่กล้าที่จะสบตาใบหน้าสวยจึงได้แต่ก้มมองพื้นอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
"ฮายาโตะ!!!!??"
น้ำเสียงที่เหมือนกำลังกดดันของร่างสูงก็ยิ่งทำให้ใบหน้าสวยสะอึกสะอื้นหนักเข้าไปอีก....นัยน์เนตรสองสีเหลือบมองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของร่างในอ้อมแขนอย่างรู้สึกขัดใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับตนทั้งที่เจ้าตัวเคยพูดเอาไว้ว่าจะไม่รักใครทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ดูเหมือนมีใจให้กับเขาแต่พอห่างกันได้ไม่ถึงปีเจ้าตัวก็ลืมสัญญาที่เคยให้ไว้แบบนี้มันน่าให้อภัยรึไงกันทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ต้องอยู่กับเขาไปจนชั่วชีวิตและไม่มีสิทธิ์มอบร่างกายนี้ให้กับคนอื่นแต่ร่างบางนี่กลับฉีกสัญญาทิ้งไม่เหลือชิ้นดี.....มือเรียวรั้งท้ายทอยของคนในอ้อมแขนเข้ามาซบแผงอกของตัวเองก่อนจะกดจูบลงไปที่ขมับสีเงินแผ่วเบาและสายตาก็ยังไม่วายชำเรืองมองอากับกิริยาของอีกฝ่ายที่กำลังกำหมัดแน่และจ้องมองมาที่ตนด้วยสายตาที่วาวโรจน์แต่ในรอยจูบนั่นกลับมีเสียงกระซิบที่ทำเอาร่างบางถึงกับเสียวสันหลังวาบ
"ผมจะฆ่าเค้าที่บังอาจมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม....นายเองก็เหมือนกันที่บังอาจหักหน้าผมแบบนี้...ผมอุตส่าห์ทิ้งศักดิ์ศรีมาหมั่นกับลูกมาเฟียจนตรอกที่ถูกหมายหัวอย่างนายแต่ถ้าจะตอบแทนกันอย่างนี้ก็.....แบบใหนดีล่ะฮายาโตะเอาให้ตายในดาบเดียวหรือว่าค่อยๆทรมานแล้วค่อยๆตายไปช้าๆดี?"
มือบางได้แต่กำสาบเสื้อของร่างสูงเอาไว้แน่นอย่างจำใจก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับวอนขออย่างแผ่วเบา
"อย่าทำอะไรเค้า...ฉันขอร้อง....ฉันจะกลับไปกับนาย...มุคุโร่..."
ริมฝีปากเรียวได้รูปหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพรมจูบไปทั่วขมับสีเงินเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มร้ายยั่วอารมณ์ฝ่ายอย่างตั้งใจและมันก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงเดือดดาลเพียงคนเดียวร่างเล็กๆที่ยืนอยู่ด้วยกันกับเพื่อนซี้เองก็ถึงกับรู้สึกชาไปจนทั่วใบหน้าเหมือนกับถูกตบที่ใบหน้าแรงๆซะจนแทบจะไม่รู้สึกเจ็บถ้าหากใจดวงน้อยมันไม่รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาซะก่อน...ใบหน้าน่ารักกรอกตาไปมาสองสามครั้งเมื่อรู้สึกเหมือนทำนบแห่งความอ่อนแอกำลังจะพังครืนอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดจะอะไรกับตัวเองเมื่อคนที่พึ่งจะโขมยจูบแรกของตนไปมายืนกอดจูบกับคนอื่นต่อหน้าแบบนี้...นี่ขนาดเขาไม่ได้มีความสัมพันลึกซึ้งอะไรยังรู้สึกเจ็บแปลกๆแบบนี้แล้วยามาโมโตะล่ะจะเจ็บขนาดใหนกัน...
มือเล็กๆคว้าเข้าไปบีบมือหนาของเพื่อนที่กำแน่นอย่างไม่รู้จะปลอบด้วยคำพูดแบบใหนดี...และนั่นก็ทำให้นัยน์เนตรสองสีเบิกขึ้นน้อยๆเหมือนกับคนที่รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไปถูก....นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่??...
"มาสู้กัน...ให้ตายไปข้างหนึ่งแกไม่มีสิทธิ์แตะต้องฮายาโตะจนกว่าชั้นจะหมดลมหายใจ!!!!"
"ยามาโมโตะ!!!!/ยามาโมโตะ!!!!"
ร่างบางทั้งสองต่างก็พากันร้องเรียกร่างสูงด้วยความตกใจ...ทั้งสองคนดวงตาสั่นไหวคลอไปด้วยน้ำด้วยความรู้สึกที่แทบจะไม่ต่างกันผิดตรงที่คนหนึ่งคือคนรักที่กำลังจะกลายเป็นอดีตส่วนอีกคนคือเพื่อนรักที่จะไม่มีวันเป็นอดีตเท่านั้น
.
.
.
.
..
..
..
..
..
.
.
.
.
.
.
.
.
..........Tobecontinue..............
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น