Fic.Attack on titan[LevixEren]Who own my heart?? : 14
:Fanfiction Attack on titan
:Romantic
:NC-15
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาร่างบางที่กำลังเหม่อถึงกับสะดุ้งจนสุดตัวพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเด้งตัววิ่งไปเปิดประตูห้องทันที
"คุณรีไวล์กลับ!!......"
แต่แล้วคนที่อยู่อีกฟากของประตูกลับไม่ใช่คนที่ตนเฝ้าคอยจู่ๆน้ำใสๆก็ไหลแหมะๆลงมาอย่างห้ามไม่ไหวอีกต่อไป
"มิ...คา..สะ...ฮืออ~~"
หัวสีน้ำตาลเข้มโน้มลงไปซบไหล่ที่
แข็งแกร่งยิ่งกว่าชายอกสามศอกแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างลืมอายโดยมีมือของพี่สาว
คอยลูบแผ่นหลังเบาๆแทนคำพูดปลอบโยน
".....เค้าอาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้"
"แต่เค้าก็รับสายฉัน.....ทุกครั้งนี่...แต่คราวนี้...ฮึก.."
"ก็ถึงบอกไงว่าเค้าอาจจะกำลังยุ่ง"
"ถึงเค้าจะยุ่งแค่ใหนเค้าก็ต้องมีเวลาดูมือถือบ้างล่ะ!!"
"ก็เค้ายุ่งไง..ยุ่งมากๆ...ยุ่งมากที่สุดอะไรประมาณนี้"
"พอเล้ย!!!...เธอไม่ต้องพูดเล้ย!!"
"ก็ได้...ไม่พูดก็ได้"
พี่สาวอย่างเธอจึงได้แต่เงียบคอย
ลูบแผ่นหลังให้เท่านั้นเพราะถึงจะพูดไปก็รังแต่จะทำให้น้องชายของเธอไม่สบาย
ใจซะเปล่าๆถึงเธอจะไม่เคยเข้าใจถึงหัวอกของคนที่มีความรักแบบชู้สาวไม่
สิ...แบบชู้ชายรึเหล่านะ??..ชั่งเถอะจะอะไรก็งมันแต่น้องชายของเธอในตอนนี้
ดูทุกข์ทรมานเหลือเกินการที่ใครสักคนในชีวิตหายไปมันเจ็บปวดขนาดใหนกันนะ
เพราะเธอไม่เคยจะได้สัมผัสความรู้สึกพวกนี้เพราะเห็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูก
ทิ้งเอาไว้ที่โรงพยาบาลเยเกอร์ตั้งแต่คลอดออกมาและเพราะครอบครัวเยเกอร์รับ
เธอมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนนั้นเธอถึงยังไม่เคยเรียนรู้การที่ต้องเฝ้ารอแต่คน
เดียวที่เธอต้องรอไม่ว่าจะตอนอนุบาลจนถึงมหาลัยก็มีแค่น้องชายคนนี้นี่แหละ
ไม่สิไม่เรียกว่ารอเพราะเธอตามไปจิกเอาถึงห้องเลยตะหาก
"ให้ไปตามอาร์มินมั้ย?"
"ไม่อ่ะ...พึ่งไล่กลับไปเมื่อกี้กับแจนน่ะ"
"ไอ้บ้าแจน!!...แล้วมันทำอะไรรึเปล่า?"
"ไม่แล้วก็เธออัดซะน่วมขนาดนั้น"
"ดี...ถ้างั้นจะนอนเป็นเพื่อนก็แล้วกันถ้าอีตา...คุณรีไวล์กลับมาก็ปลุกด้วยก็แล้วกันจะนอนที่โซฟา"
"ขอบใจนะยัยบ๊อง...ฮึก"
"ไม่ได้ลำบากไปนอนได้แล้ว...หยุดร้องไห้ด้วยเดี๋ยวตาบวมกันพอดี"
"อื้อ!!"
ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่พอทิ้งตัวลง
นอนน้ำตาก็ไหลพรากอีกครั้งเมื่อกลิ่นกายอ่อนๆของคนที่หายไปยังติดตรึงอยู่
กับหมอน...มือบางคว้าหมอนเข้ามากอดเอาไว้แน่นพรางกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่
อยากจะรบกวนพี่สาวไปมากกว่าที่เป็นอยู่เพราะรู้ว่าเธอห่วงตนมากขนาดใหนถึง
ได้ยอมมานอนเป็นเพื่อนแบบนี้
.
.
.
.
.
.
.
.
เด็กสาวเรือนผมสีรัตติกาลเดินมาหยุดที่ข้างเตียงของน้องชายที่ไม่รู้ว่า
ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก่อนจะขยี้หัวสีน้ำตาลเข้มเบาๆแล้วเดินออกจาก
ห้องไปปล่อยให้น้องชายของเธอนอนต่ออีกสักพักก็แล้วกันคงต้องลงไปส่งเจ้าพวก
นั้นก่อนจะกลับกันวันนี้ด้วย
.
.
.
"ว่าไงนะเธอไม่กลับไปพร้อมพวกเรางั้นเหรอมิคาสะ"
"อืม...จะอยู่เป็นเพื่อนเอเลนอีกสักวันสองวันน่ะ..หรือจนกว่าอีตา..คุณรีไวล์จะกลับมาเธอขับรถแทนฉันก็แล้วกันแอนนี่"
"ไม่มีปัญหาว่าแต่เอเลนยังไม่ตื่นอีกเหรอ?"
"พึ่งจะหลับน่ะ"
"รอคุณคนนั้นอยู่งั้นเหรอ...เป็นคนแบบใหนกันนะค่ะถึงได้มัดใจเอเลนได้"
"เป็นคนขรึมๆพูดน้อยสายตาดุๆแต่ใจดีเป็นผู้ใหญ่ที่ดูอบอุ่นและที่สำคัญหล่อมากเลยล่ะครับคริสต้า"
"เตี้ย!!!..นายลืมข้อนี้ไปนะอาร์มินคงสูงไม่เกินร้อยห้าสิบ"
"พูดเกินไปครับแจนเค้าสูงประมาณร้อยหกสิบตะหากอีกอย่างถึงเค้าจะสูงน้อยกว่าเอเลนแต่เค้าดูดีดูเหมาะกับเอเลนมากนะครับ"
เสียงทะเลาะกันของเด็กๆที่ดู
เหมือนจะไม่หยุดลงง่ายๆแถมยังเป็นเรื่องของเพื่อนสนิทของพวกเขาอีก...ดูท่า
ว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อแจนจะเกลียดรีไวล์ฝังหุ่นจริงๆนั่นแหละถึงไปทำเรื่องแบบ
นั้น....ทำเอาผู้ใหญ่สองคนถึงกับอมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหา
"หวัดดีตอนเช้าจ้าเด็กๆ"
"อ๊ะสวัสดีตอนเช้าค่ะคุณฮันซี่ คุณเอลวิน"
"เอเลนหายไปใหนซะล่ะ"
"ยังไม่ตื่นค่ะ...จริงๆก็พึ่งจะเผลอหลับไปมากกว่าเพราะมัวแต่ถ่างตารออิ...คุณรีไวล์ทั้งคืน"
"จริงเหรอเนี้ย!!...โถๆหนูเอเลนของชั้นชั่งน่าสงสาร...เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั่นกันน้าพอมีใครรู้เรื่องอะไรบ้างมั้ยจ๊ะ"
สายตาสีน้ำตาลเข้มของทั้งสาวแว่น
และนักร้องหนุ่มสบกันด้วยความบังเอิญและนั่นมันทำให้นักร้องหนุ่มต้องรีบหลบ
สายตาเจ้าเล่ห์ของสาวแว่นทันที
"อย่ามองผมแบบนั้นนะผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
"ทำไมถึงร้อนตัวล่ะจ๊ะชั้นยังไม่ได้พูดซะหน่อยว่าเธอเป็นคนทำ..ฮ่ะๆๆ"
เพียงแค่นั้นสายตากว่าสิบคู่ต่างพากันจ้องไปที่นักร้องหนุ่มทันทีแต่เจ้าตัวกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ตีหน้าเซ่ออยู่ได้
.
.
.
.
.
.
ร่าง
โปร่งบางในชุดเสื้อยืดคอกว้างอย่างที่ตัวเองชอบใส่โดยไม่คิดจะปกปิดร่องรอย
อะไรอีกต่อไปเดินเกาะผนังของห้องครัวและมาถึงขอบประตูห้องได้ในที่สุดแต่
เพราะความรู้สึกโหวงวูบเหมือนโลกกำลังหมุนรอบตัวด้วยความเร็วที่ไม่ปรกติแต่
เจ้าตัวกลับไม่สามารถบอกได้ว่ามันเร็วหรือว่าช้ากันแน่จึงทำให้ต้องยืนหลับ
ตาอยู่แบบนั้น
"อ้าวเอเลนตื่นแล้วเหรอจ๊ะเอ๊ะ!!!...เอเลน!!!"
หญิงสาวร่างเล็กนางฟ้าหนึ่งเดียว
ของหน่วยวิ่งเข้ามารับร่างที่กำลังโงนเงนเหมือนหาหลักยึดไม่ได้ก่อนที่มันจะ
ล้มลงไปกองกับพื้นแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้แต่แล้วสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับ
ร่องรอยมากมายที่ซอกคอและลาดไหล่และแผ่นอกที่โผล่พ้นคอเสื้อทำให้เธอต้อง
หยิบเสื้อคลุมตัวนอกของเธอมาคลุมไหล่ให้
"คลุมเอาไว้นะจ๊ะเดี๋ยวหัวหน้ากลับเห็นจะดุเอา"
"........"
คำพูดของหญิงสาวทำเอาขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งจึงต้องกระพริบตาเร็วไล่น้ำที่คลอออกไปเมื่อมันพาลจะไหลออกมาให้ได้
".......พี่เทร่ารู้มั้ยครับว่าคุณรีไวล์.....ไปใหน??"
"ไม่รู้หรอกจ๊ะ...ทำไมไม่ลองโทรหาดูล่ะถ้าเป็นเอเลนหัวหน้าต้องรับแน่ๆ"
"....ไม่รับ....คุณรีไวล์ไม่รับสาย...ของผม...ฮึกๆ..."
พูดได้เพียงแค่นั้นน้ำตาไม่รักดี
ก็ร่วงลงมาเป็นสายราวกับท่อปะปาแตกจนหญิงสาวร่างทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่า
เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองจึงได้แต่ลูบแผ่นหลังบางแทนการปลอบโยนเท่า
นั้น
"คุณรีไวล์....โกรธผม...เค้าโกรธผม..."
"หัวหน้าโกรธเอเลนรื่องอะไรบอกพี่ได้มั้ย?"
"...ผมไม่รู้....แต่เค้าโกรธเค้าไม่ยอมรับสายของผม..."
"โถ...เอเลน...."
หญิงสาวได้แต่ลูบหัวสีน้ำตาลเข้มที่พิงหน้าท้องของเธออยรางไม่รู้จะปลอบยังไงดี
"ขอโทษครับคุณเพทร่าเราเอาสเบียงมาเก็บครับ!!"
"ตามสบายเลยจ๊ะ"
ลูกน้องในหน่วยสองคนที่เข็นรถสเบี
ยงมากมายมาหยุดที่หน้าห้องพร้อมกับขออนุญาติหญิงสาวร่างเล็กราวกับธอเป็น
ใหญ่ที่สุดในห้องครัวนี้ซึ่งความจริงมันก็เป็นแบบนั้นเพราะเธอมีหน้าเตรียม
อาหารสำหรับทีมกว่าสามสิบชีวิตแต่ก็ใช่ว่าจะทำคนเดียวเธอลูกมืออีกสองคนช่วย
อีกแรง
"นี่นายอ่านข่าวเช้านี้รึว่าพ่อค้ายารายใหญ่ทางใต้ถูกถล่มรังซะเละเลย"
หนึ่งในสองคนที่กำลังยกของเข้ามา
เก็บพูดกับเพื่อนที่มาด้วยกันเพราะมันเป็นข่าวใหญ่ที่พาดหัวหนังสือพิมพ์ของ
เช้าวันน้จึงทำให้ทุกคนต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
"อืมอ่านแล้วล่ะ...นายว่าเป็น
ฝีมือใครในข่าวไม่เห็นบอกเลยนี่ว่าหน่วยใหนเข้าไปจัดการแถมทางใต้มันก็เขต
ของพวกเราแต่เราก็ไม่ได้ออกปฏิบัติการซะหน่อย?"
"มันก็จริงแต่ในตอนนี้ฉันคิดถึงแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ"
"หัวหน้ารีไวล์ใช่ม๊าคิดเหมือนฉันเลยได้ยินว่าเมื่อคืนหัวหน้าก็ไม่กลับมาด้วยนี่"
นัยน์ตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินชื่อของคนที่ตนเฝ้ารอมาทั้งคืนใบหน้ามนละออกจากหน้าท้องของหญิงสาวร่างเล็กแทบจะทันทีทันใด
"จริงเหรอครับพี่เทร่า?"
"เรื่องข่าวน่ะเหรอจ๊ะ...มันก็จริงแต่เค้าไม่ได้บอกหรอกนะว่าใครเป็นคนทลายบางทีอาจจะเป็นหน่วยลับของราชวังก็ได้อย่าใส่ใจเลย"
"......งั้นเหรอครับ...."
"ว่าแต่เอเลนเถอะ...อยากจะทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าวันนี้หัวหน้าไม่ได้จดโน้ตไว้ให้พี่ก็เลยลังเลว่าจะทำอะไรดี"
"หมายความว่าไงครับ??"
"อ้าวเอเลนไม่รู้เหรอจ๊ะว่าหัว
หน้าเค้าจดรายการอาหารให้พี่ทุกเช้าน่ะพี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอเลนไม่ทานอะไร
บ้างเพราะพี่เห็นว่าเอเลนไม่ค่อยทานอาหารที่พี่ทำให้ก่อนหน้านี้หัวหน้าเค้า
รู้เข้าเค้าเลยจดมาให้น่ะจ๊ะ...หัวหน้ารักเอเลนมากเลยรู้มั้ย.."
"........"
พอได้ยินแบบนั้นร่างบางถึงกับนิ่ง
ค้างเป็นหินในหัวตอนนี้มันหนักอึ้งจนแทบจะประคองเอาไว้ไม่ได้ถึงจะรู้ตัว
อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายใส่ใจกับตัวเองมากแต่สิ่งที่หญิงสาวพูดมามันยิ่งทำให้
อยากจะวิ่งเข้าไปกอดคนๆนั้นเอาไว้แน่นๆแต่ในตอนนี้กลับทำไม่ได้แต่ในตอนนี้
กลับไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธอะไรตัวเองจนถึงขั้นต้องหลบหน้าแบบนี้
"ขอกาแฟแก้วนึ่งได้มั้ยครับ?"
"ไม่ได้จ๊ะพี่จะอุ่นนมให้ก็แล้วกันหัวหน้าบอกว่าห้ามให้เอเลนดื่มกาแฟ"
".......งั้นเหรอครับ?"
ร่างบางตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่
เลื่อนลอยก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆเพราะถึงยังไงมันก็ยังไหล
ออกมาไม่รู้จักหยุดราวกับว่าจะไม่มีวันเหือดแห้งไปยังไงยังงั้น
ไม่นานนมอุ่นๆที่ยังมาไอสีขาวลอย
คลุ้งก็มาวางตรงหน้าสองมือบางจึงประคองขึ้นมาจรดริมฝีปากแต่ก็ทำได้เพียงแค่
นั้นเมื่อลำคอมันตีบตันจนไม่สามารถจะฝืนกลืนมันลงไปได้
"ผมขอขึ้นไปนอนอีกหน่อย....นะครับ"
"อะ...อ้าวเอเลนดื่มนมให้หมดก่อนสิ...."
หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังบางอย่างจนใจเมื่อไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง
.
.
.
สอง
ขาพาตัวเองออกมาที่ด้านหลังปราสาททั้งๆที่บอกว่าจะขึ้นไปนอนแต่กลับทำในสิ่ง
ที่ตรงกันข้าม...ใบหน้ามนกวาดสายตามองหานายตำรวจทั้งสองนายที่พึ่งจะขน
สเบียงเข้าไปเก็บในห้องครัวเมื่อไม่นานมานี่และทันทีที่เห็น
"พี่ครับ!!!"
"อ้าวเอเลนว่าไง?"
"ทางใต้ที่ว่ามันไกลมากมั้ยครับ??"
"ถ้าเดินก็คงสี่ห้าชั่วโมงโน่น
แหละถึงจะไปถึงแต่ถ้าขี่ม้าไปก็น่าจะสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็แล้วแต่คน
ขี่...ว่าแต่ถามทำไมอย่าบอกนะว่าจะไปน่ะไปไม่ได้นะที่นั่นมันอันตรายมากดง
เสือดงตะเข้ดีๆนี่เอง"
"มะ...ไม่ไปหรอกครับแค่ถามดู...ขอตัวนะครับขอบคุณ"
.
.
.
.
.
.
.
เด็กสาวเรือนผมรัตติกาลกลับมาที่ห้องนอนของน้องชายอีกครั้งหลังจากส่ง
เพื่อนๆกลับกันหมดแล้วถึงแม้ไอ้บ้าแจนจะโวยวายไม่ยอมกลับก็ตามทีแต่เธอก็
สามารถจับมันยัดเข้าไปในรถตู้จนได้...ทำไมมันถึงกลับรถตู้กับคนอื่นๆน่ะ
เหรอ.....นัยน์ตาสีเดียวกับเรือนผมก้มมองกุณแจรถสปอรตคันหรูในมือก่อนจะยิ้ม
ร้ายอย่างที่เจ้าของมันไม่มีทางได้เห็น
"แกเตรียมถอยรถใหม่ได้เลยไอ้หน้าม้า"
ริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มอีกครั้งก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไปแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อคนที่น่าจะนอนอยู่บนเตียงหายไป
"หรือว่าอยู่ในห้องน้ำ??"
"เอเลน!!....เอเลนอยู่ในนั้นรึเปล่า?"
คิ้วเรียวจำต้องขมวดเข้าหากัน
เมื่อมีแต่ความเงียบงันตอบกลับมาทั้งๆที่เอเลนจะต้องรีบขานรับทันทีเพราะ
กลัวเธอพังประตูเข้าไป....มือเรียวบิดลูกบิดเข้าไปอีกครั้งและมันก็เป็นไป
ตามคาดเมื่อในห้องน้ำมีเพียงความว่างเปล่าคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปม
อีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปนัยน์ตาสีรัตติกาลกวาดสายตามองไปรอบๆทาง
เดินก่อนจะตรงไปยังสวนหลังปราสาทแต่ก็ไปพบแม้เงาของน้องชายของเธอ
"อ้าวมิคาสะหาอะไรเหรอ??"
"คุณเอลวินคุณฮันซี่เห็นเอเลนมั้ยค่ะ??"
"ไม่นี่ตั้งแต่เราแยกกันก็ยังไม่เห็นเอเลนเลยนะ"
"ไปใหนของเค้านะ!?"
"บางทีอาจจะอยู่ที่ห้องอาหารแล้วก็ได้วันนี้ไม่มีซ้อม..ไปด้วยกันสิพวกชั้นกำลังจะไปพอดี"
".........ค่ะ?!?"
ถึงจะยังสงสัยและคาใจแต่เธอก็ยอม
เดินตามหลังทั้งสองคนไปแต่โดยดีถึงในใจจะเริ่มเป็นกังวลกลัวว่าน้องชายของตน
จะทำอะไรที่คาดไม่ถึงเพราะเจ้าตัวยิ่งเป็นพวกจะทำจะเอาให้ได้อย่างใจตาม
นิสัยของลูกคนเล็ก...แต่แล้วความกังวลก็เพิ่มเป็นเท่าตัวเมื่อไม่เห็นเงาของ
น้องชายในห้องอาหาร
"ไม่อยู่!!!??"
"อ้าวสวัสดีตอนเช้าค่ะหัวหน้าเอลวินคุณฮันซี่ พี่สาวของเอเลนด้วย"
"เพทร่าเห็นเอเลนบ้างรึเปล่า??"
เอลวินถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของเด็กสาว
"ลงมาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะร้องไห้ไม่หยุดเลยด้วยทำนมอุ่นให้ก็ไม่ดื่มลุกออกไปเฉยๆซะงั้นเห็นบอกว่าจะกลับไปนอนต่ออีกหน่อย"
"ว่าไงนะ??...ที่ห้องนอนก็ไม่มีนะค่ะฉันเพิ่งขึ้นไปดูมาก่อนจะมาที่นี่!!"
"แย่แล้วอย่าบอกนะว่าเอเลนออกไปตามหารีไวล์น่ะ!!?"
ทุกคนในห้องอาหารต่างพากันตกอยู่
ในความเงียบเมื่อความตกใจเข้ามาครอบงำแต่แล้วเสียงของใครบางคนที่หน้าประตู
ก็ทำให้ทุกสายตาในห้องอาหารหันไปมองเป็นตาเดียว
"เพทร่าเธอทำเสื้อคลุมหล่นไว้ที่คอกม้าได้ไงห๊าา!!??"
"รีไวล์!!!/หัวหน้า!!!/คุณ!!!!!"
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครถึงกับหรี่ตามองทุกคนในห้องอาหารด้วยความแปลกใจที่ทุกคนเรียกเขาแทบจะพร้อมๆกัน
"คุณ!!...เป็นเพราะคุณคนเดียว!!"
เป็นเด็กสาวเรือนผมสีรัตติกาลที่
เรียกสติกลับมาได้ก่อนใครก่อนจะตรงดิ่งเข้ากระชากคอเสื้อของคนตรง
หน้า...นัยน์ตาคู่คมทั้งสองคู่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครคิดจะหลบตาก่อนและภาย
ใต้ใบหน้าที่นิ่งสนิทของทั้งสองคนมันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธและความไม่
เข้าใจระคนแปลกใจรอเวลาปะทุจนสาวแว่นต้องเข้ามาดึงเด็กสาวออก
"ใจเย็นๆมิคาสะ....รีไวล์เอเลนหายไป"
คำพูดของเพื่อนสาวคนสนิททำเอาชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างที่สุดเท่าที่เจ้าตัวจะเคยทำมา
"เสื้อคลุมของฉัน...ฉันคลุมไหล่ให้เอเลนเมื่อเช้านะค่ะ!!??"
ได้ยินแบบนั้นหางคิ้วของชายหนุ่มถึงกับกระตุกถี่ยิบพอนึกๆดูม้าในคอกหายไปตัวนึ่งด้วย
"ชริ!!!"
ใบหน้าคมสถบออกมาก่อนจะหมุนตัวกลับไปแต่ก่อนที่ขาแข็งแรงจะออกตัววิ่งไป
"เดี๋ยวรีไวล์!!!...นายรู้เหรอว่าเอเลนไปที่ใหน??"
"ไม่รู้!!"
ชายหนุ่มตอบออกมาสั้นๆก่อนจะก้าวขาอีกครั้งแต่กมันก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อเสียงของลูกน้องนายหนึ่งตะโกนขึ้น!!
"ทางใต้!!!!"
"หมายความว่าไงอะไรทางใต้!!"
สาวแว่นหันกลับไปแขวะลูกน้องที่จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาแบบไม่มีไตเติ้ลใดๆนำมาก่อน
"เอเลน...เมื่อเช้าเอเลนถามผมว่าทางใต้ไกลมากรึเปล่าครับ..ผมคิดว่าเอเลนน่าจะไปทางใต้ครับ!!!"
"ชริ!!!...ไอ้เด็กบ้า!!!"
ชายหนุ่มออกตัววิ่งอีกครั้งแต่มันต้องหยุดอีกเป็นครั้งสาม
"เดี๋ยวรีไวล์!!!"
"อะไรของเธออีกยัยแว่น!!!"
"นายลืมของ"
สร้อยทองคำขาวจี้รูปกุญแจสีทองประ
ดับเพรชถูกโยนกลับไปให้เจ้าของที่รับได้อย่างพอดิบพอดีก่อนจะกลับวิ่งออกไป
อีกครั้งและคราวนี้เขาจะไม่หันกลับมาอีกเด็ดขาดต่อให้ใครสักคนในห้องนั้นนอน
ชักดิ้นชักงอตายไปเลยก็ตาม
"ฉันจะไปด้วย!!!"
"เดี๋ยวมิคาสะ!!"
ฮันซี่คว้าตัวเด็กสาวเอาไว้อีก
ครั้งพร้อมกับแกว่งนิ้วชี้ไปมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนหันไปหาเพื่อนสนิท
ร่างสูงที่กอดอกยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
"แค่สอนบทเรียนให้เพื่อนชั้นนิดหน่อยน่ะไม่ต้องห่วงเอเลนไปหรอกปลอดภัยดีอยู่"'
"จะว่าไปสามทหารเสือก็ไม่อยู่นี่นะ..แล้วเอเลนร่วมมือด้วยเหรอค่ะ?"
"เอ
เลนไม่รู้หรอกพอดีเมื่อเช้าเอ็ด กุนเธอร์ ออลโล่
วิทยุเข้ามาบอกว่าเห็นเอเลนขี่ม้าออกไปก็เลยให้สามคนนั้นตามไปน่ะแล้วค่อย
โทรตามรีไวล์กลับมาอีกทีแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นกันนี่แหละ"
"เล่นแรงไปมั้ยค่ะหัวหน้าเอลวินถ้าหัวหน้ารู้เข้าจะแย่กันหมดนี่รึเปล่าค่ะ?"
"หึหึ...ถ้าไม่มีใครพูดก็ไม่มีทางที่รีไวล์จะรู้หรอก...อีกอย่างชั้นกำชับสามคนนั้นไว้แล้วถ้าทุกคนไม่ปากโป้ง...."
เอลวินหันกลับไปยิ้มให้กับลูกน้อง
กว่ายี่สิบชีวิตในห้องอาหารด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า...ถ้าใครมันปากโป้งก็
อย่าหวังจะได้เลื่อนขั้นไปตลอดชีวิต....เล่นเอาลูกน้องทั้งหน่วยถึงกับกลืน
อาหารลงคออย่างยากลำบากก่อนจะตอบขึ้นพร้อมกันว่า
"รับทราบครับ!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ม้า
สีน้ำตาลเข้มวิ่งไปช้าๆเท่าที่คนบนหลังจะเร่งจังหวะได้มือบางกำบังเหียนเอา
ไว้แน่นจนเหงื่อซึมเปียกแฉะไปทั้งมือเมื่อความกลัวเริ่มเข้ามารบกวนจิตใจแต่
ปานนั้นก็คิดจะหันหลังกลับเพราะความคิดถึงมันมีมากกว่าในใจมันยังร่ำร้อง
อยู่ตลอดเวลาว่าขอแค่ได้เห็นหน้าขอแค่ได้พูดคุยได้ถามสักคำว่าโกรธตนด้วย
เรื่องอะไรกันเท่านั้น
ปัง ปัง ปัง!!!!!
ฮี้ๆๆๆ!!!!!!
"เอ๊ะ!!!...เจ้าม้า!!...เหว๋อ~~~"
ตุ๊บบ!!!
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิด
ขึ้นเมื่อเสียงปืนดังขึ้นทำให้ม้าตกใจสลัดร่างบางตกลงมาก้นจ้ำเบ้าอยู่กับ
พื้นก่อนจะวิ่งหนีหายไปที่ชายป่าตรงหน้าใบหน้ามนจึงได้แต่หันซ้ายทีขวาที
อย่างไม่รู้จะทำทำยังไงต่อดี
"โธ่เอ้ยเจ้าม้าบ้า...จะทำยังไงดีล่ะทีนี้เรา"
"คุณรีไวล์~"
ริมฝีปากบางพร่ำเรียกหาอีกคนไม่
หยุดปากก่อนจะประคองตัวเองลุกขึ้นแต่กลับทรุดลงไปอีกครั้งเมื่อความรู้สึก
เจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าเข้าโจมตีมือบางกุมข้อเท้าของตัวเองเอาไว้ก่อนจะชะเง้อ
มองไปจนทั่วทุ่งกว้างอีกครั้งแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าไร้เงาของสิ่งมี
ชีวิตทุกชนิดจนรู้สึกหนาวไปทั้งตัวยิ่งยามที่สายลมเย็นๆพัดมาปะทะใบหน้าทำ
เอาขนลุกซู่อย่างไม่มีสาเหตุ
"คุณรีไวล~...อยู่ใหนครับ...ช่วยผมด้วย~..."
และราวกับพระเจ้าทรงโปรดเมื่อ
เสียงกุ๊บกับของม้าหลายตัวกำลังควบเข้ามาใกล้ตัวเองเข้าไปทุกทีริมฝีปากบาง
ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะพยายามประคองตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง
"ทางนี้ครับคุณรีไวล์!!!....เอ๊ะ!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
......Tobecontinue........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น