Fic.Attack on titan [Levi x Eren]Last light at the blue End.
(แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า) Introl
:Fanfiction Attack on titan
:Drama Incent
:NC-18+
Jeep Grand Cherokee สี
ดำสนิทที่ด้านหน้ามีตราสัญลักษณ์เล็กๆของกระทรวงกลาโหมประดับเลี้ยวเข้าไป
จอดในลานจอดรถชั้นใต้ดินของทาวน์เฮ้าส์หรูแถบชานเมืองของชิน่านัยน์ตาสีขี้
เถ้าคู่คมกวาดสายตามองหาที่ๆมืดและแสงส่องเข้าไปน้อยที่สุดก่อนจะถอยหลัง
เข้าไปจอดในมุมลับสายตาผู้คนและนั่งสังเกตุการณ์อยู่แบบนั้นพักใหญ่เมื่อ
เห็นว่าเงียบสนิทไร้ผู้คนดีแล้วจึงก้าวขายาวๆมาที่หน้ารถโดยที่ในมือมีป้าย
ทะเบียนใหม่กับไขควงขนาดย่อมติดลงมาด้วย...ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีป้าย
ทะเบียนอันเก่าทั้งหน้าและท้ายรถก็ถูกโยนเข้าไปที่กระโปรงด้านท้ายก่อนจะ
ขยับสูทสีเข้มให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินจากไปด้วยท่าทางที่เรียบเฉยเพราะ
เลขาธิการรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมอย่างเขาทุกอย่างจะต้องปราศจากร่องรอยให้
ติดตามตัวได้ถึงจะมีตราสัญลักษณ์เล็กๆที่หน้ารถก็ใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถมอง
เห็นเพราะมันคือตราที่เพียงแสงเลเซอร์เท่านั้นที่จะมองเห็นมันแต่ถ้าจะให้
เปรียบมันก็คือใบเบิกทางสำหรรับข้าราชการรัฐระดับสูงดีๆนี่เอง
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่ดูแข็ง แกร่งยิ่งกว่าใครเดินขึ้นมาหยุดที่หน้าประตูและทันทีที่เขามาถึงประตูมันก็ เปิดออกโดยคนที่อยู่ข้างในราวกับนัดหมายเอาไว้ไม่มีผิด
"ยินดีต้อนรับกลับครับ"
"หึหึ...."
ริมฝีปากคมได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าของร่างบางที่วิ่งเข้ามาเกาะแขนของเขา...คนที่เขา คบในฐานะคนรัก...เด็กหนุ่มร่างโปร่งบางช่างตัดเสื้อที่มีร้านเล็กๆเป็นของ ตัวเองและเพราะความบังเอิญตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนในวันที่สายฝนกำลังโปรยปราย ที่จู่ๆเจ้าเด็กเซ่อซ่านี่ก็หอบถุงผ้ามากมายวิ่งตัดหน้ารถของเขาจนต้องหัก หลบไปชนต้นไม้ข้างทางในตอนนั้นเขาหัวเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากทีเดียว แต่พอเห็นใบหน้าหวาดกลัวกับอัญมณีสีแปลกกำลังสั่นระริกมันกลับทำให้ความหงุด หงิดหายไปจนหมดและหลังจากวันนั้นพวกเขาก็สานต่อความสัมพันกันจนถึงตอนนี้
"วันนี้ผมสั่งอาหารจากโรงแรมนะครับพอดีติดลูกค้าเลยกลับช้าไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ"
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่ดูแข็ง แกร่งยิ่งกว่าใครเดินขึ้นมาหยุดที่หน้าประตูและทันทีที่เขามาถึงประตูมันก็ เปิดออกโดยคนที่อยู่ข้างในราวกับนัดหมายเอาไว้ไม่มีผิด
"ยินดีต้อนรับกลับครับ"
"หึหึ...."
ริมฝีปากคมได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าของร่างบางที่วิ่งเข้ามาเกาะแขนของเขา...คนที่เขา คบในฐานะคนรัก...เด็กหนุ่มร่างโปร่งบางช่างตัดเสื้อที่มีร้านเล็กๆเป็นของ ตัวเองและเพราะความบังเอิญตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนในวันที่สายฝนกำลังโปรยปราย ที่จู่ๆเจ้าเด็กเซ่อซ่านี่ก็หอบถุงผ้ามากมายวิ่งตัดหน้ารถของเขาจนต้องหัก หลบไปชนต้นไม้ข้างทางในตอนนั้นเขาหัวเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากทีเดียว แต่พอเห็นใบหน้าหวาดกลัวกับอัญมณีสีแปลกกำลังสั่นระริกมันกลับทำให้ความหงุด หงิดหายไปจนหมดและหลังจากวันนั้นพวกเขาก็สานต่อความสัมพันกันจนถึงตอนนี้
"วันนี้ผมสั่งอาหารจากโรงแรมนะครับพอดีติดลูกค้าเลยกลับช้าไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ"
"ทำไมถึงถามแบบนั้น..ถ้าเหนื่อยก็พักชั้นบอกแล้วไม่ใช่รึไง?"
"...ขอบคุณครับ..แต่ผมอยากกลับมาทำอาหารให้ทันคุณรีไวล์กลับมามากกว่านี่ครับ"
"แต่ชั้นอยากให้นายพักผ่อนมากกว่าไอ้เด็กเหลือขอ"
"ใจดีตลอดเลยนะครับแบบนี้ผมก็ถอนตัวไม่ได้กันพอดี"
"ใครจะให้นายถอนตัวกันไอ้เด็กเซ่อ"
มือหนาดันร่างโปร่งบางให้ติดกับ ผนังก่อนจะจ้องมองลึกเข้าไปในดวงเนตรสีมรกตราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่เขาเอง ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กเซ่อซ่านี่จะตอบว่าอะไรแต่ก็ยังอยากจะฟังจากริมฝีปาก บางๆสีระเรื่ออยู่วันยังค่ำ
"ไม่มีวันถอนตัวหรอกนะครับเพราะผมน่ะ...รักคุณรีไวล์ที่สุด"
ใบหน้ามนคลี่ยิ้มพร้อมกับพร่ำบอก สิ่งที่อีกคนอยากได้ยินก่อนจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหาใบหน้าคมที่เงยหน้า ขึ้นมาเล็กน้อยรับริมฝีปากบางได้อย่างพอดิบพอดีสองร่างบดเบียดริมฝีปากเข้า หากันอย่างหิวกระหายต่างคนก็ต่างแลกเปลี่ยนและตักตวงเอาความหอมหวานจากกัน และกันอย่างไม่มีใครคิดจะยอมถอยเมื่อเเรียวลิ้นทั้งสองกระหวัดพันเกี่ยวดูด ดื่มความหวานล้ำที่แม้ได้ลิ้มลองเพียงครั้งเดียวก็จะไม่มีวันลืมเลือนหรือ อิ่มเอมได้อีกแต่จะต้องการมันโหยหามันอย่างไม่รู้จักคำว่าพอราวกับสารเสพติด ที่ในชีวิตนี้จะขาดมันไปไม่ได้เพราะมันหอมหวลและหวานล้ำยิ่งกว่าน้ำตาลที่มี ทั้งหมดในโลกใบนี้
"อื้อ..พะ..พอก่อนนะครับ"
"ทำไม?"
"ทานข้าว..อ้า...ก่อน...อึก.."
"ไม่ล่ะ...ขอกินนายก่อนก็แล้วกัน"
"ทะ...อ้า...ทานข้าวก่อนดีกว่า..ฮ้า..นะครับ"
มือบางพยายามดันร่างที่ไม่ได้สูง มากมายแต่เชื่อเถอะว่าเขาคนนี้แข็งแกร่งและแข็งแรงยิ่งกว่านักยกน้ำหนักหรือ นักมวยหรือนักวิ่งก็ตามยังเทียบเขาคนนี้ไม่ติดฝุ่นเลยด้วยซ้ำอีกอย่างถ้าเขา คนนี้อยากได้อะไรแล้วไม่มีทางที่จะขัดใจเขาได้หรอกนะ...อ้อแต่ดูเหมือนจะมี อยู่อย่างหนึ่งที่หยุดเขาได้...
R R R R~
นี่ไงสิ่งนี้แหละโทรศัพท์จากเจ้านายของเค้าพอพูดถึงปุ๊บก็มาปับขัดจังหวะที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มพอดีซะด้วย...
ใบหน้าคมขบกรามแน่อย่างขัดใจก่อนจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางแทนคำขอโทษ
"แล้วชั้นจะกลับมาเอาที่เหลือ...ไอ้เด็กเหลือขอ"
"ครับ...แล้วผมจะรอ"
ริมฝีปากบางยิ้มละไมให้กับคนตรง หน้าก่อนที่อีกฝ่ายจะกดจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างเสียดายแต่เรื่องของ เจ้านายจะต้องมาก่อนอย่างอื่นใด...มือหนาล้วงมือถือขึ้นมาก่อนจะปลีกตัวไป อีกห้องหนึ่งทันทีปล่อยให้ร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ้ยยืนพิงผนังมองตามแผ่น หลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าภูผาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก....มือบางดึงสาบเสื้อ ของตัวเองเข้าหากันก่อนจะค่อยๆติดกระดุมจากล่างขึ้นบนอย่าางอ้อยอิ่ง
"ครับท่าน?"
"แท็กซี่นะครับ"
"ทราบแล้วครับอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับท่าน"
"สวัสดีครับ"
หลังจากวางสายร่างที่ไม่ได้สูง ใหญ่แต่ดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็หายเข้าไปในห้องแต่งตัวพักใหญ่ก่อนจะออกมา พร้อมกับสูทสีเข้มชุดใหม่ทรงผมที่เคยปรกคลุมหน้าผากถูกเสยขึ้นแต่งทรงด้วยเจ ลดูหล่อไปอีกแบบทำเอาร่างบางที่ยังยืนพิงผนังถึงกับฉีกยิ้มให้ความดูดีของ อีกคน
ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาร่างบาง พร้อมกับรั้งท้ายทอยสีน้ำตาลเข้มลงมาประทับจูบอีกครั้งเหมือนไม่อยากจะ จากร่างบางไปในตอนนี้เป็นร่างบางที่ดันแผ่งอกแกร่งออกถึงแม้จะรู้สึกเสียดาย ไม่ต่างกัน
"รีบไปเถอะครับ...เดี๋ยวชุดหล่อๆจะยับซะหมด"
"แล้วชั้นจะรีบกลับ"
"ครับผมจะรอ"
"รักนายนะ...เอเลน"
"ผมก็รักคุณครับ...รีไวล์"
.
.
.
.
ใบ หน้ามนมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นที่รักจนกระทั่งขึ้นแท็กซี่และแล่นหายไปใน ความมืดมิดของค่ำคืนที่ไร้ดาวก่อนจะหันหลังกลับไปสนใจอาหารเลิศรสบนโต๊ะที่ แต่ละอย่างราคาแพงหูฉี่แบบที่คนธรรมดาใช้เงินพวกนี้ปะทังชีวิตได้เป็น เดือนๆ...ถังขยะใบย่อมๆถูกนำมาวางข้างโต๊ะก่อนที่มือบางจะเทอาหารที่ยังไม่ ได้ลิ้มลองรสชาติพวกนั้นลงไปกองอยู่ที่ก้นถังอย่างไม่คิดจะเสียดายเพราะ ลำพังแค่ตัวเองก็ไม่มีปัญญาจัดการได้หมดอยู่แล้วเก็บไว้ก็ใช่ว่าอีกคนจะกลับ มากินเสียเมื่อไหร่นี่จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
....
.
.
.
.
.
.
.
.
......Tobecontinue.........
อิอิอิ...มาแล้วก๊าสำหรับฟิคเรื่องใหม่...ฮิฮิตอนนี้มันเป็นตอนสั้นๆเพราะมันคือ Introl เอาไปเรียกน้ำย่อยก่อนนะ ก๊าาาา
//แกจะมาทำส...กไรฟ๊ะเรื่องเก่าก็ยังไม่จบสักเรื่องเล้ย isayaa//
ฮิฮิ...แบบว่าว่างอ่ะเลยหาหนังเก่าๆมาดูพอดีเจอเรื่องนี้เข้าเลยนึกถึงเฮียท่อนขาาาาา
สำหรับคนอ่านถ้าใครทายถูกว่ามันคือหนังเรื่องอะไร
ไรต์จะให้หอมแก้มตึงๆสองทีเลยเอ้า.....สามเลยก็ได้//ใครมันจะอยากหอมแกฟ๊ะ isayaไปลงหลุมเลยไป๊///
ฮะฮะ...แล้วเจอกันก๊า
บั้ยบายย!!!!!
"...ขอบคุณครับ..แต่ผมอยากกลับมาทำอาหารให้ทันคุณรีไวล์กลับมามากกว่านี่ครับ"
"แต่ชั้นอยากให้นายพักผ่อนมากกว่าไอ้เด็กเหลือขอ"
"ใจดีตลอดเลยนะครับแบบนี้ผมก็ถอนตัวไม่ได้กันพอดี"
"ใครจะให้นายถอนตัวกันไอ้เด็กเซ่อ"
มือหนาดันร่างโปร่งบางให้ติดกับ ผนังก่อนจะจ้องมองลึกเข้าไปในดวงเนตรสีมรกตราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่เขาเอง ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กเซ่อซ่านี่จะตอบว่าอะไรแต่ก็ยังอยากจะฟังจากริมฝีปาก บางๆสีระเรื่ออยู่วันยังค่ำ
"ไม่มีวันถอนตัวหรอกนะครับเพราะผมน่ะ...รักคุณรีไวล์ที่สุด"
ใบหน้ามนคลี่ยิ้มพร้อมกับพร่ำบอก สิ่งที่อีกคนอยากได้ยินก่อนจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหาใบหน้าคมที่เงยหน้า ขึ้นมาเล็กน้อยรับริมฝีปากบางได้อย่างพอดิบพอดีสองร่างบดเบียดริมฝีปากเข้า หากันอย่างหิวกระหายต่างคนก็ต่างแลกเปลี่ยนและตักตวงเอาความหอมหวานจากกัน และกันอย่างไม่มีใครคิดจะยอมถอยเมื่อเเรียวลิ้นทั้งสองกระหวัดพันเกี่ยวดูด ดื่มความหวานล้ำที่แม้ได้ลิ้มลองเพียงครั้งเดียวก็จะไม่มีวันลืมเลือนหรือ อิ่มเอมได้อีกแต่จะต้องการมันโหยหามันอย่างไม่รู้จักคำว่าพอราวกับสารเสพติด ที่ในชีวิตนี้จะขาดมันไปไม่ได้เพราะมันหอมหวลและหวานล้ำยิ่งกว่าน้ำตาลที่มี ทั้งหมดในโลกใบนี้
"อื้อ..พะ..พอก่อนนะครับ"
"ทำไม?"
"ทานข้าว..อ้า...ก่อน...อึก.."
"ไม่ล่ะ...ขอกินนายก่อนก็แล้วกัน"
"ทะ...อ้า...ทานข้าวก่อนดีกว่า..ฮ้า..นะครับ"
มือบางพยายามดันร่างที่ไม่ได้สูง มากมายแต่เชื่อเถอะว่าเขาคนนี้แข็งแกร่งและแข็งแรงยิ่งกว่านักยกน้ำหนักหรือ นักมวยหรือนักวิ่งก็ตามยังเทียบเขาคนนี้ไม่ติดฝุ่นเลยด้วยซ้ำอีกอย่างถ้าเขา คนนี้อยากได้อะไรแล้วไม่มีทางที่จะขัดใจเขาได้หรอกนะ...อ้อแต่ดูเหมือนจะมี อยู่อย่างหนึ่งที่หยุดเขาได้...
R R R R~
นี่ไงสิ่งนี้แหละโทรศัพท์จากเจ้านายของเค้าพอพูดถึงปุ๊บก็มาปับขัดจังหวะที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มพอดีซะด้วย...
ใบหน้าคมขบกรามแน่อย่างขัดใจก่อนจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางแทนคำขอโทษ
"แล้วชั้นจะกลับมาเอาที่เหลือ...ไอ้เด็กเหลือขอ"
"ครับ...แล้วผมจะรอ"
ริมฝีปากบางยิ้มละไมให้กับคนตรง หน้าก่อนที่อีกฝ่ายจะกดจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างเสียดายแต่เรื่องของ เจ้านายจะต้องมาก่อนอย่างอื่นใด...มือหนาล้วงมือถือขึ้นมาก่อนจะปลีกตัวไป อีกห้องหนึ่งทันทีปล่อยให้ร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ้ยยืนพิงผนังมองตามแผ่น หลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าภูผาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก....มือบางดึงสาบเสื้อ ของตัวเองเข้าหากันก่อนจะค่อยๆติดกระดุมจากล่างขึ้นบนอย่าางอ้อยอิ่ง
"ครับท่าน?"
"แท็กซี่นะครับ"
"ทราบแล้วครับอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับท่าน"
"สวัสดีครับ"
หลังจากวางสายร่างที่ไม่ได้สูง ใหญ่แต่ดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็หายเข้าไปในห้องแต่งตัวพักใหญ่ก่อนจะออกมา พร้อมกับสูทสีเข้มชุดใหม่ทรงผมที่เคยปรกคลุมหน้าผากถูกเสยขึ้นแต่งทรงด้วยเจ ลดูหล่อไปอีกแบบทำเอาร่างบางที่ยังยืนพิงผนังถึงกับฉีกยิ้มให้ความดูดีของ อีกคน
ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาร่างบาง พร้อมกับรั้งท้ายทอยสีน้ำตาลเข้มลงมาประทับจูบอีกครั้งเหมือนไม่อยากจะ จากร่างบางไปในตอนนี้เป็นร่างบางที่ดันแผ่งอกแกร่งออกถึงแม้จะรู้สึกเสียดาย ไม่ต่างกัน
"รีบไปเถอะครับ...เดี๋ยวชุดหล่อๆจะยับซะหมด"
"แล้วชั้นจะรีบกลับ"
"ครับผมจะรอ"
"รักนายนะ...เอเลน"
"ผมก็รักคุณครับ...รีไวล์"
.
.
.
.
ใบ หน้ามนมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นที่รักจนกระทั่งขึ้นแท็กซี่และแล่นหายไปใน ความมืดมิดของค่ำคืนที่ไร้ดาวก่อนจะหันหลังกลับไปสนใจอาหารเลิศรสบนโต๊ะที่ แต่ละอย่างราคาแพงหูฉี่แบบที่คนธรรมดาใช้เงินพวกนี้ปะทังชีวิตได้เป็น เดือนๆ...ถังขยะใบย่อมๆถูกนำมาวางข้างโต๊ะก่อนที่มือบางจะเทอาหารที่ยังไม่ ได้ลิ้มลองรสชาติพวกนั้นลงไปกองอยู่ที่ก้นถังอย่างไม่คิดจะเสียดายเพราะ ลำพังแค่ตัวเองก็ไม่มีปัญญาจัดการได้หมดอยู่แล้วเก็บไว้ก็ใช่ว่าอีกคนจะกลับ มากินเสียเมื่อไหร่นี่จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
....
.
.
.
.
.
.
.
.
......Tobecontinue.........
อิอิอิ...มาแล้วก๊าสำหรับฟิคเรื่องใหม่...ฮิฮิตอนนี้มันเป็นตอนสั้นๆเพราะมันคือ Introl เอาไปเรียกน้ำย่อยก่อนนะ ก๊าาาา
//แกจะมาทำส...กไรฟ๊ะเรื่องเก่าก็ยังไม่จบสักเรื่องเล้ย isayaa//
ฮิฮิ...แบบว่าว่างอ่ะเลยหาหนังเก่าๆมาดูพอดีเจอเรื่องนี้เข้าเลยนึกถึงเฮียท่อนขาาาาา
สำหรับคนอ่านถ้าใครทายถูกว่ามันคือหนังเรื่องอะไร
ไรต์จะให้หอมแก้มตึงๆสองทีเลยเอ้า.....สามเลยก็ได้//ใครมันจะอยากหอมแกฟ๊ะ isayaไปลงหลุมเลยไป๊///
ฮะฮะ...แล้วเจอกันก๊า
บั้ยบายย!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น