Fic.Attack on titan [Levi x Eren]Last light at the blue End.
(แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า) : 02
:Fanfiction Attack on titan
:Drama Incent
:NC-18+
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
"อ๊า!!..จะ..ใจเย็นสิครับ"
ร่าง โปร่งบางรีบร้องห้ามเมื่อมือหนากระชากเสื้อเชิ้ตตัวบางจนไม่เหลือสภาพ เดิม.....ชายคนนี้ชั่งร้อนแรงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจแต่แล้วทำไมเขาถึงได้ หลงไหลคนๆนี้ขนาดนี้นะ...
"ชั้นบอกแล้วว่าชั้นต้องอดทนขนาดใหน"
"ชั้นใจเย็นไม่ไหวแล้ว...ไอ้เด็กเหลือขอ!!"
เสียง ทุ้มเข้มที่แหบพล่าปนกระเส่านิดๆที่กระซิบที่ข้างหูมันชั่งเร้าอารมณ์อย่าง เหลือเชื่อริมฝีปากบางสีระเรื่อเผยอออกน้อยๆส่งเสียงครางที่ฟังในยามนี้ มันชั่งเพราะพริ้งน่าฟังยิ่งกว่าตอนใหนๆจะบอกว่ามันเป็นเพราะฤทธิ์ของ แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็คงไม่ผิดนักเพราะเลือดในกายยามนี้มันพุ่งพล่านสูบ ฉีดรุนแรงจนทั่วทั้งร่างเดือดปุดๆยิ่งเตาหลอมเหล็กกล้าซะอีก
"....เอเลน...ฮา...'"
"ระ....รีไวล์~...อื้ออ!!"
"ถอด...เสื้อให้ชั้น...เอเลน"
"....ครับ.."
มือ บางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูปให้อีกคนอย่างรู้งานและไม่นานมันก็ถูก โยนลงไปกองกับพื้นเป็นเพื่อนเศษซากเสื้อเชื้ตของตัวเองก่อนที่ริมฝีปากบางสี ระเรื่อจะคลอเคลียอยู่แถวซอกคอของชายหนุ่ม
"ไปที่ห้องนอนนะครับ...ผมจะทำให้"
เสียง ใสๆปนเสียงหอบหายใจที่กระซิบที่ข้างหูมันไม่ได้ช่วยให้ความร้อนรุ่มภายในกาย ลดระดับลงเลยสัดนิดแต่มันกลับเหมือนน้ำมันราดลงมาบนกองไฟที่กำลังโหมกระหน่ำ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมหล่อเหลาก็ยังยอมละออกมาจากซอกคอระหงอย่าง เสียดาย...ไม่รอช้าสองแขนแข็งแรงตวัดร่างบางอุ้มขึ้นมาก่อนจะหยักยิ้มเจ้า เล่ห์อย่างที่ร่างบางเองก็รู้ว่ารอยยิ้มแบบนั้นมันหมายถึงอะไร
.
.
.
.
.
ประตู ห้องนอนถูกถีบด้วยน้ำหนักที่ไม่ได้กลัวว่ามันจะพังจนร่างบางในอ้อมแขนได้แต่ หัวเราะคิกคักให้กับความใจร้อนของผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเงียบขรึมและเย็น ชาที่สุดในเขตชิน่าแต่ความจริงที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้นอกจากตนก็คือเขาคนนี้ อบอุ่นจนไม่อยากจะผละออกจากอ้อมแขนแข็งแรงคู่นี้ได้ใจร้อนและเอาแต่ใจอย่าง ร้ายกาจแต่ที่สำคัญความรักที่ผู้ชายคนนี้มีให้ตนมันมากมายยิ่งกว่าผืนน้ำใน มหาสมุทรเสียอีก...ตั้งแต่เกิดมาตนยังไม่เคยมีใครที่จะยอมทุ่มเทและมอบความ รักความห่วงใยให้มากมายเท่าคนๆนี้เลยสักครั้ง...แต่เขาจะพยายามอย่างถึงที่ สุดหากจะต้องอยู่ตัวคนเดียว..หากจะต้องจากผู้ชายที่แสนอบอุ่นคนนี้กลับไปใช้ ชีวิตที่โดดเดี่ยวอีกครั้ง....
.
.
.
สอง แขนผอมบางกระชับกอดรอบคอของคนที่กำลังวางตนเอาไว้บนเตียงก่อนจะตวัดกายขึ้น มาคร่อมร่างที่สุดแสนจะแข็งแกร่งเอาไว้...ใบหน้าเรียวสวยโน้มลงไปกะซิบที่ ข้างหูของชายหนุ่มอีกครั้ง
"หลับตาสิครับ"
"ขอปฏิเสธ....ชั้นอยากมองนายมากกว่าไอ้เด็กเหลือขอ"
ไม่ว่าเปล่าแขนแข็งแรงยังดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งจนใบหน้ามนหัวเราะออกมากครั้ง
"ถ้างั้น....เริ่มล่ะนะครับ"
ร่าง โปร่งบางเด้งตัวเองลงไปที่ข้างเตียงก่อนจะค่อยๆปลดตะขอกางเกงของตัวเองแล้ว รูดซิปลงช้าๆด้วยท่าทางที่ทำเอาริมฝีปากคมได้แต่หยักยิ้มพอใจ...ไอ้เด็กนี่ มันไปหัดท่าทางยั่วยวนแบบนี้มาจากใหนกัน!?...นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองร่าง บางที่ค่อยๆถอดอาภรณ์ของตัวเองออกอย่างไม่กระพริบจนกระทั่งร่างบางที่เปลือย เปล่าค่อยๆคลานเข้ามาหาเขา...ริมฝีปากบางโน้มเข้าไปแนบชิดกับริมฝีปากของเขา แผ่วเบาพร้อมกับปลายลิ้นเรียวเล็กที่ค่อยๆละเลียดลิ้มลองรสหวานบนขมนิดๆ ขององุ่นก่อนจะค่อยๆสอดแทรกเข้าไปควานหารสหวานปนขมนิดๆที่ด้านในอย่างที่อีก ฝ่ายก็เต็มใจเปิดทางให้...มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมารั้งท้ายทอยสีน้ำตาลเข้า เข้ามาให้จูบได้ถนัดยิ่งขึ้นก่อนที่มืออีกข้างจะคว้ามือบางมาแตะที่ส่วนกลาง ลำตัวที่มันตื่นตัวจนคับแน่นเป้ากางเกงเหมือนกำลังจะบอกว่า...ชั้นอดทนกับ นายมากพอแล้วนะเจ้าหนู...จนใบหน้ามนถึงกับยกยิ้มในใจไม่รอช้ามือบางรีบปลด เข็มขัด...ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีมือผอมบางก็สอดเข้าไปเคล้นคลึงความใหญ่ โตที่กลางลำตัวซะแล้วความอุ่นร้อนและนุ่มนิ่มของมือบางที่กำลังนวดเคล้นเบาๆ ทำเอาความเป็นชายของร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ปวดหนึบหนักหน่วงขึ้นมาทันที
"อึก!....อืมม"
เสียง ครางเบาๆที่หลุดลอดออกมาจากลำคอทำเอาใบหน้ามนคลี่ยิ้มพอใจก่อนจะละออกมา จากริมฝีปากคมคลอเคลียละเรื่อยต่ำลงไปจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องที่ เต็มไปด้วยมัดกล้ามพองามสมส่วนที่ไม่มากและไม่น้อยจนเกินไปพร้อมกับกดจูบ หนักๆสลับขบเม้มไปตามมัดกล้ามอย่างหมั่นเขี้ยวให้ชายหนุ่มได้แต่ขบกรามระงับ แรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองทำอะไรลงไปก่อนที่เจ้า เด็กเหลือขอของเขาจะเริ่ม...แต่ก็ต้องยอมรับว่าเจ้าเด็กเซ่อนี่กำลังทรมาน เขาอย่างตั้งใจเป็นแน่
"เอเลน..อืมม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียง เนื้อกระทบกันดังถี่และรุนแรงขึ้นระงมไปทั่วห้องทั้งๆที่ร่างบางเป็นคนเริ่ม แต่ตอนจบกลับกลายเป็นร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่ดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครที่ปิด ฉากแกนกายถูกดึงออกมาจนสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปด้วยความรุนแรงและหนักหน่วง พร้อมกับหลักฐานแห่งความสุขสมฉีดพุ่งเข้าไปในช่องทางที่ด้านหลังที่มาก มายกว่าทุกครั้งเมื่อมันล้นทะลักออกมาอาบต้นขาขาวผ่องของคนที่นอนคว่ำหน้า กับหมอนใบหน้าเรียวสวยเผยอปากน้อยๆหอบเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอดเมื่อรู้สึกว่าแค่ ทางจมูกมันไม่เพียงพอซะแล้ว....ใบหน้าคมหล่อเหลาโน้มลงมากดจูบเบาๆที่หัว ไหล่มนก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงสองแขนแข็งแรงรั้งร่างบางเข้ามากอดเอาไว้หลวมๆ ให้อีกคนได้หายใจสะดวก
"ให้ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะครับแบบนี้มันเหนอะหนะไม่สบายตัว"
ร่าง บางพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับอีกคนพร้อมกับขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับ ถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้อีกครั้งใบหน้ามนจึงได้แต่ทำหน้าแปลกใจเพราะคุณรี ไวล์ของตนรักความสะอาดเหนือสิ่งอื่นใดทุกครั้งหลังจากทำเรื่องพวกนี้ก็ต้อง ถูกอุ้มไปอาบน้ำตลอดไม่ว่าจะดึกดื่นเที่ยงคืนก็ไม่เว้นแต่คราวนี้กลับไม่ยอม ให้ไปซะงั้น
"เป็นอะไรไปครับ??"
"ไม่มีอะไร...แค่อยากกอด"
"แปลกไปจริงๆนั่นแหละ...มีอะไรปิดบังผมใช่มั้ย?"
"หัดทำตัวเป็นเมียแก่ชั่งซักตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"เปล่าซะหน่อย...ไม่อยากบอกก็ชั่ง...ผมไม่อยากรู้แล้วก็ได้"
"หึหึ...."
ชาย หนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆเพราะถึงแม้ว่าจะไม่เห็นว่าเจ้าเด็กเหลือขอของเขา กำลังทำหน้าแบบใหนแต่ภาพใบหน้าสวยๆที่กำลังทำหน้ายู่แก้มป่องก็ลอยเข้ามาใน หัวเขาอยู่แล้ว....นัยน์ตาสีหม่นเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังแล้วหยัก ยิ้มบางๆและเป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงระฆังของโบสถ์ประจำเมืองดังขึ้นบอก เวลาเที่ยงคืนพอดีมือหนาจึงดันร่างในอ้อมแขนออกห่างจากตัวเองเล็กน้อยแล้ว จรดหน้าผากลงไปบนหน้าผากมนโดยที่ใบหน้ามนได้แต่ทำหน้างงๆ
แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง!!!!!!
"สุขสันต์วันเกิดไอ้เด็กเหลือขอ"
"ส่วนนี่....ของขวัญ"
ใบ หน้ามนเบิกตากว้างทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงวัตถุบางอย่างทาบลงไปบนแผ่นอกด้าน ซ้ายของตัวเอง...มือบางค่อยๆยกขึ้นมากุมเจ้าสิ่งนั้นเอาไว้แล้วก็ต้องหัวใจ เต้นระรัวผิดจังหวะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"อะ....อะไรครับ!!??"
ใบ หน้ามนเงยขึ้นไปสบนัยน์เนตรสีหม่นที่จ้องมองตัวเองอยู่ก่อนแล้วด้วยความแปลก ใจระคนตกใจเพราะถึงแม้จะยังไม่ได้เปิดดูก็พอจะเดาได้ว่ามันคืออะไรในเมื่อตน ก็พึ่งจะไปรับเจ้าสิ่งของด้านในมาเมื่อเช้านี่เองแต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคน ตรงหน้าจะให้สิ่งนี้กับตัวเอง
ริมฝีปากคมหยักยิ้มอ่อนโยนก่อนจะประคองใบหน้าเรียวสวยเอาไว้อย่างรักใคร่
"แต่งงานกับชั้นนะ...เอเลน"
"คะ...คะ...คุณรีไวล์~~......ผะ..ผม...ได้เหรอครับ..เราทำแบบนั้นได้งั้นเหรอครับ??"
"ผม...เรา..แต่งงะ...อื้ม!!"
เพราะ ท่าทางตกอกตกใจจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกกลายเป็นคนติดอ่างไปซะแล้วของร่างบาง เพราะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กเหลือขอกำลังตกใจเรื่องอะไรจะปฏิเสธหรือว่าตกลงกัน แน่แต่เขาก็ต้องเรียกสติของร่างบางให้กลับมาซะก่อน
ริม ฝีปากคมค่อยๆละออกอย่างเชื่องช้าเมื่ออีกคนเริ่มเย็นลงอาการร้อนรนเมื่อครู่ หายไปจนแทบจะเป็นปรกติถึงแม้ว่านัยน์ตาสีเขียวมรกตจะมีแววตื่นๆอยู่บ้างก็ ตาม
"แค่ตอบชั้นมาว่านายตกลงรึเปล่าไอ้เด็กเหลือขอ...แต่บอกไว้ก่อนว่าชั้นไม่ยอมให้นายปฏิเสธชั้นเหรอนะ"
ใบ หน้ามนนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มกว้างด้วยความดีใจอีกทั้งยังขบขันกับ คำพูดเอาแต่ใจของคุณรีไวล์...ถ้าพูดแบบนั้นแล้วเขายังจะกล้าปฏิเสธได้รึไง กันนะผู้ชายคนนี้....
"....ตกลงสิครับใครจะกล้าปฏิเสธล่ะครับ"
"หึหึ....ดีมาก"
"ถ้างั้นก็สวมให้ผมด้วยสิครับคนขอก็ต้องสวมให้นะครับไม่ใช่มายัดใส่มือเค้าทั้งกล่องแบบนี้โอ๊ย!!!...."
ยัง ไมทันจะได้พูดอะไรออกมาอีกหน้าผากมนๆก็ถูกดีดด้วยแรงที่ไม่คิดจะออมเอาไว้ เลยสักนิดจนใบหน้ามนถึงกับนิ่วหน้าก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเอง
"พูดมากจริง"
ถึง จะพูดแบบนั้นแต่มือหนาก็คว้าเอากล่องกำมะหยี่สีดำขึ้นไปแล้วหยิบเอาของด้าน ในออกมา...มือบางข้างซ้ายถูกดึงขึ้นไปแบบที่ไม่ได้อ่อนโยนสักเท่าไหร่แต่ก็ ไม่ได้รุนแรงอะไรมากมายจนเจ้าของมันอดที่จะหัวเราะคิกคักในลำคอไม่ได้ไม่นาน โลหะสีขาวนวลสะท้อนแสงไฟที่หัวเตียงวาววับก็ถูกสวมลงมาที่นิ้วนางเรียวยาวใบ หน้ามนจ้องมองแหวนวงเล็กๆที่นิ้วนางของตัวเองก่อนจะยกมือข้างซ้าย ขึ้น.......นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองที่นิ้วนางของตัวเองพรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยู่แบบนั้นให้คนที่สวมมันให้พลอยยิ้มตามไปด้วยเมื่อความรู้สึกที่โหยหามา แสนนานมันถูกเติมเต็มแล้วในตอนนี้
ร่าง บางหันกลับมากอดรอบแผ่นหลังที่ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรมากมายแต่พร้อมที่จะปก ป้องให้ตนได้อิงแอบตลอดเวลาอย่างรักใคร่ซึ่งอีกฝ่ายก็กอดตอบเช่นกัน
"รักคุณรีไวล์ที่สุด"
"ขอบคุณนะครับที่รักผม...ขอบคุณที่ให้ผมได้ยืนอยู่ข้างๆคุณ...ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมเจอคุณ..."
"ชั้น ก็เหมือนกัน...รักนายนะไอ้เด็กเหลือขอ...สัญญากับชั้นสิว่านายจะอยู่ข้างๆ ชั้นตลอดไปไม่ว่าชั้นจะแก่เฒ่าขนาดใหนหรือจนกว่าชั้นจะตายจากนายไป"
"ครับผมสัญญาอ๊ะ!!!...จริงสิ!!"
ร่าง บางอุทานออกมาเหมือนพึ่งจะนึกอะไรออกพร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นลงจากเตียงไป ด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนจนชายหนุ่มได้แต่ขมวดคิ้วมองตามร่างเปลือยเปล่าของ ร่างบางไป...หมอนทั้งสองใบถูกวางซ้อนกันก่อนที่ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่จะเอน หลังพิงกับหัวเตียงเอาไว้แต่สายตาก็ยังจ้องมองตามร่างขาวผ่องที่ก้มๆเงยๆ อยู่แถวๆโต๊ะข้างเตียงก่อนจะวิ่งไปหาที่ตู้เสื้อผ้าอีกที....กำลังหาอะไรกัน ?...หรือว่าของขวัญที่จะให้เขางั้นเหรอ...หึหึถึงแม้ว่าเขาจะเคยบอกไปแล้ว ว่าไม่จำเป็นต้องให้อะไรเขาแต่เจ้าตัวก็ยังยืนยันจะให้บอกว่าเป็นธรรมเนียม ของชาวตะวันออกกลางที่จะให้ของสำคัญในวันสำคัญของทั้งคู่เขาจึงไม่เคยขัดได้ เลยปีก่อนๆก็ให้ปากกากับเนคไทแล้วปีนี้จะให้อะไรเขากันนะ??....จริงสิเขาลืม ไปได้ไงกันนะว่าเจ้าเด็กเหลือขอมีเชื้อชาติของชาวตะวันออกกลางถึงแม้ว่ามัน จะสืบเชื้อสายมาตั้งแต่รุ่นทวดของทวดอีกทีก็ตามแต่ก็ยังนับถือคริสต์ตามผู้ เป็นแม่สินะเพราะแม่ของเด็กนี่เป็นเยอรมันแต่พ่อเป็นลูกครึ่งแต่พอถึงเจ้า เด็กเหลือขอกลับไม่เหลือเค้าของชาวตะวันออกกลางเลยสักนิดเหมือนกับอาร์มิ นเพื่อนคนเดียวของเจ้าเด็กนี่..
"คิดอะไรอยู่เหรอครับ??"
"...เปล่าไม่ได้คิดอะไรว่าแต่นายเถอะกำลังหาอะไร??"
เพราะ มัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันจะเห็นว่าร่างบางมายืนอยู่ข้างๆตั้งแต่ เมื่อไหร่ชายหนุ่มจึงผงะนิดหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติแล้วหันมาสนใจ คนที่ยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ข้างเตียง
"ตอนแรกกะว่าจะทำเซอร์ไพรส์คุณรีไวล์แต่คุณรีไวล์ก็ตัดหน้าผมไปซะก่อน"
ใบ หน้ามนพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะนั่งคร่อมอยู่บนตักของชายหนุ่มมือบางจับมือข้าง ซ้ายของเขาขึ้นไปและไม่นานความรู้สึกเย็นวาบที่นิ้วนางข้างซ้ายทำให้เขาต้อง ละสายตาจากใบหน้าเรียวสวยมามองที่นิ้วนางของตัวเองแทนแต่แล้วก็ต้องเบก ตากว้างเมื่อสายตาสบเข้ากับแหวนสีขาวนวลประดับด้วยมรกตสีเขียวเม็ดเล็กๆแค่ เม็ดเดียวที่นิ้วของตัวเองใบหน้าคมเงยขึ้นไปมองใบหน้ามนอีกครั้งด้วยความ แปลกใจไม่ต่างไปจากคนตรงหน้าเมื่อก่อนหน้านี้เลยสักนิด
"มันอาจจะไม่ใหญ่โตหรือมีราคาค่างวดอะไร...แต่สัญญากับผมได้มั้ยครับว่าคุณจะไม่ถอดมันออก"
มือหนารั้งร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้แน่นริมฝีปากคมกดจูบหนักหน่วงไปทั่วใบหน้าสวยที่เงยขึ้นมายิ้มหวานให้กับตัวเองอย่างแสนรัก
"ไอ้เด็กเซ่อ...ชั้นจะถอดมันได้ยังไงมันเป็นแหวนหมั้นของเราไม่ใช่รึไง"
"ขอบคุณครับ..."
ใบ หน้ามนซุกลงไปบนแผ่นอกแกร่งด้วยความรู้สึกสุขล้นจนคนทั้งโลกต้องอิจฉาตนเป็น แน่และเชื่อว่าคุณรีไวล์ของเขาก็คงรู้สึกไม่ต่างกันแน่นอน...ชีวิตที่ว่าง เปล่าของเขามันจะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไปเพราะผู้ชายคนนี้เติมเต็มส่วนที่มัน ขาดหายไปให้เรียบร้อยแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
"นายเป็นลูกครึ่งงั้นเหรอ?"
จู่ๆ คนที่เดินตาหลังมาก็ถามขึ้นทำลายความเงียบงันหลังจากที่พวกเขาไม่ได้คุยอะไร กันอีกตั้งแต่ออกมาจากบ้านของเพื่อนสนิทไม่สิ...ต้องบอกว่าบ้านของคุณรีไว ล์ต่างหาก..
ใบ หน้าสวยหวานหันไปมองค้อนร่างสูงใหญ่ที่ยิ้มกวนประสาทที่ด้านหลังก่อนจะหัน มองสนใจถนนตรงหน้าต่อ...จำเป็นต้องตอบคำถามของผู้ชายคนนี้รึเปล่านะ?...
"จำเป็นต้องรู้รึเปล่าครับถ้ามันจะทำให้คุณหายงี่เง่าผมก็จะตอบแต่ถ้าไม่...."
"ฉันแค่เห็นว่านายตัวล็กเกินกว่าจะเป็นฝรั่งก็เท่านั้นถึงแม้ว่าเส้นผมจะสีทองหรือแม้แต่ดวงตาสีฟ้าครามของนายแต่..."
"จะบอกว่าผมตัวเล็กเหมือนคนเอเชียรึเปล่าครับ?"
"หึหึ...ก็นะ...แต่ฉันว่านายเหมือนคนแถบตะวันออกกลางมากกว่านะ"
คำ พูดที่ถึงแม้จะฟังดูเหมือนเป็นการเดาส่งเดชแต่ร่างเล็กกลับเบิกตากว้างแต่ ยังคงตีสีหน้าและท่าทางให้นิ่งอยู่ได้และโชคดีที่อีกฝ่ายเดินตามหลังจึงไม่ เป็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปชั่วขณะนึ่งของตน
"ก็เดาเก่งนี่ครับแล้วจะถามทำไม?"
"ก็เผื่อว่านายอยากจะบอกฉันบ้างก็เท่านั้นแหละ...ที่รัก"
"บอกว่าอย่ามาเรียกผมแบบนั้นผมไม่ใช่ที่รักของคุณและจะไม่มีวันเป็นด้วย!!"
ใบ หน้าสวยหวานหันมาแยกเขี้ยวใส่อีกคนก่อนจะหันไปเดินจ้ำอ้าวไปโดยไม่รู้เลยว่า อีกคนทำสีหน้าแบบใหนอยู่หากเพียงเฉลียวใจสักนิดคงจะพอช่วยให้ได้ระวังตัวเอง มากขึ้น
ริมฝีปากหนาได้รูปเหยียดยิ้มร้ายราวกับว่าปลาตัวน้อยกำลังว่ายเข้ามาใกล้เหยื่อที่เขาวางไว้แล้วไม่มีผิด
"ฮะฮะ...รอฉันด้วยสิที่รัก!!"
ร่าง เล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในอาพาร์ทเม้นต์ที่ไม่ได้หรูหรือซอมซ่อจนเกิน ไป...ปลายนิ้วเรียวเล็กกดเรียกลิฟท์ย้ำๆราวกับกลัวว่าอีกคนจะตามมาทันและ ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดร่างเล็กก็รีบแทรกตัวเข้าไปด้านในและปลายนิ้วก็ต้อง ทำงานหนักอีกครั้งเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ก้าวขายาวๆใกล้เข้ามา เร็วๆจนกลายเป็นวิ่งในที่สุดแต่ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดสนิทมือใหญ่ๆของอีก ฝ่ายก็สอดเข้ามาขวางจนประตูต้องเปิดออกอีกครั้งทำให้ใบหน้าสวยหวานต้องสะบัด หนีด้วยความขัดใจและยิ่งเห็นใบหน้าหล่อเหลายังยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยแล้วก็ยิ่งนึกหมั่นไส้หนักขึ้นไปอีก
"คุณจะตามมาทำไมส่งเสร็จแล้วก็ไสหัวกลับไปได้แล้วสิ!!"
"ก็ต้องส่งให้ถึงหน้าห้องสิถึงจะเรียกเสร็จสิ้นหน้าที่"
"คุณนี่มันฮึ้ย!!!..."
"หึหึ..."
ใบ หน้าหล่อเหลาจ้องมองการกระทำที่ดูจะขัดใจไม่ใช่น้อยของอีกคนแล้วก็อดไม่ได้ ที่จะหัวเราะออกมายิ่งสายตาหยิ่งๆที่หันกลับมามองค้อนด้วยแล้วมันน่าแกล้ง น้อยซะที่ใหน
ร่างเล็กก้าวออกจากลิฟท์โดยมีร่างสูงใหญ่เดินตามออกมาติดๆไม่ได้สนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีไม่พอใจขนาดใหนจนร่างเล็กทนไม่ไหวอีกต่อไป
"กลับไปได้แล้วคุณเอลวิน สมิธขอบคุณที่กรุณามาส่งจนถึงหน้าห้อง!!"
"หึหึ....ไม่เป็นไรมิได้ครับที่รัก"
มือเรียวเล็กไขกุณแจห้องโดยไม่คิดจะสนใจอีกคนแต่แล้วก็ต้องหันกลับมาเผชิญหน้าอยู่ดีเมื่อเงาสูงใหญ่ยังคงทาบทับลงมาบนประตูห้อง
"ผมบอกให้กลับไปไงครับ...ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?"
"ฉันอยากเข้าไปจิบกาแฟซักถ้วยไม่ได้รึไง?"
"นี่เที่ยงคืนนะครับ...คุณต้องการอะไรกันแน่คุณเอลวิน!!??"
"ฮะฮะ...ถูกรู้ทันจนได้จริงๆแล้วฉันแค่ไม่อยากกลับไปเป็นก้างขวางคอของรีไวล์กับเพื่อนของนายน่ะก็เลย...."
"อะไรของคุณ...คุณก็กลับบ้านของคุณไปสิจะไปเป็นก้างขวางคอทำไม?"
"พอดีฉันพึ่งถูกสั่งย้ายมาแบบกระทันหันเลยยังไม่ทันจะได้หาห้องพักคืนนี้เลยกะว่าจะค้างที่บ้านของรีไวล์แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาห้องพักน่ะ"
"แต่ ดันเป็นวันสำคัญของเพื่อนเธอซะงั้น...รีไวล์คงอยากจะให้ของขวัญชิ้นพิเศษกับ เพื่อนเธอน่ะเลยไม่อยากขัด...เป็นไงเหตุผลของฉันฟังขึ้นมั้ย??"
ใบ หน้าสวยหวานจ้องมองอีกฝ่ายราวกับกำลังจับผิดแต่เหตุผลที่เค้าพูดมามันก็พอจะ ฟังขึ้นบ้างที่ต้องโทษก็คือผู้ชายคนนี้ตะหากที่งี่เง่าสะเพร่าไร้แก่นสารได้ ขนาดนี้
"ถ้างั้นก็เข้ามา..แต่ผมให้คุณอยู่แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นหลังจากนั้นจะไปซุกหัวอยู่ที่
ใหนก็เรื่องของคุณ"
"ฮะฮะ..ขอใจแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ"
สุด ท้ายร่างเล็กก็ยอมให้ปลิงตัวโตที่สลัดไม่หลุดซะทีเข้ามาในห้องพักจน ได้....นัยน์ตาสีฟ้าครามของร่างสูงใหญ่กวาดสายตาไปรอบๆห้องที่ไม่ได้กว้าง ขวางมากมายแต่ก็ไม่ได้คับแคบมากมายนักหรือบางทีอาจจะเป็นเพราะการจัดห้องก็ เป็นได้
ที่ให้ความรู้สึกกลมกลืนกันไปหมดแต่แบบนี้มัน...
"ห้องนี้ถ้าอยู่กันสองคนน่าจะเหมาะกว่านะฉันว่า"
"ไม่ล่ะครับผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่า"
"ช่วยตัวเองนะครับห้องครัวอยู่ตรงโน่น"
ร่าง เล็กทำเพียงหันหน้าไปให้ร่างสูงมองตามเท่านั้นก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืน ใหญ่พาดบ่าแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้อีกคนยืนสำรวจรอบห้องของตนต่อไป
ริม ฝีปากหนาได้รูปเหยียดยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องครัวมือ ใหญ่หยิบแก้วเซรามิคสีขาวขึ้นมาหมุนดูรอบๆแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อ มันไม่มีลวดลายใดๆแต่มีเพียงภาษาของชาวตะวันออกกลางเขียนเอาไว้ที่แปลความ หมายได้ว่า"อิสรภาพของฉัน"คำที่มีความหมายเฉพาะ..
.
.
.
.
.
ร่าง เล็กในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากหายเข้าไปพักใหญ่แต่ แล้วก็ต้องส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาเมื่อปลิงตัวโตที่เกาะตนมาทั้งคืนนอน เหยียดยาวอยู่บนโซฟาจึงเดินเข้าไปท้าวสะเอวมองแก้วกาแฟที่เหลือติดก้นแก้ว เพียงเล็กน้อยกับจานโรตีสำเร็จรูปที่เหลือเพียงหยดของนมข้นติดจานอยู่ไม่มาก ก่อนจะเก็บมันไปล้างที่ห้องครัว
ผ้า ห่มผืนหนาถูกโยนลงไปบนร่างที่ยังหลับสนิทอยู่บนโซฟาแบบขอไปทีก่อนที่ไฟใน ห้องรับแขกจะดับลงพร้อมกับเปลือกตาของคนที่คิดว่าหลับเปิดขึ้นนัยน์ตาสีฟ้า ครามมองตามร่างเล็กที่ยังอยู่ในชุดคลุมเดินหายเข้าไปในส่วนของห้องนอนและคง เป็นเพราะแสงไฟสีส้มอ่อนๆที่ส่องลอดประตูที่แง้มเอาไว้มากพอที่จะเห็นว่าคน ในห้องกำลังทำอะไรทำให้ริมฝีปากหนาได้รูปเหยียดยิ้มร้ายออกมาทันที...สองขา ยาวๆค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ประตูให้มากที่สุดสายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองร่างเล็กที่ กำลังถอดเสื้อคลุมออกจากร่างจนไม่เหลืออาภรณ์ใดๆปกปิดร่างกายเอาไว้อีกแต่ ก่อนที่จะทันได้หาเสื้อผ้าใส่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเงาไหววูบของใครบางคน สะท้อนบนผนังห้องแต่ยังไม่ทันจะได้หันกลับไปมองร่างกายก็ถูกรวบเอาไว้ซะก่อน
"อ๊ะ!!!!...ปละ...ปล่อยนะคุณจะทำบ้าอะไร!!!??"
"หึหึ...ดูถามเข้าฉันคิดว่านายรู้อยู่แล้วนะว่าฉันกำลังจะทำอะไรไม่งั้นคงไม่ยั่วกันขนาดนี้หรอกจริงมั้ย??"
ใบหน้าสวยหวานได้แต่ชะงักค้างไม่ เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายพูดแต่แล้วสติที่พึ่งจะหลุดลอยไปก็กลับเข้ามาอีก ครั้งเมื่อริมฝีปากหนาได้รูปกดจูบเบาๆลงไปที่ซอกคอของตัวเองสองมือบางรีบ ผลักไสอีกฝ่ายออกไปแทบจะทันทีจนร่างสูงใหญ่กระเด็นออกไปชนผนังห้องมือเรียว เล็กรีบคว้าผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้พร้อม กับตะโกนด่าอีกคนเสียงดังลั่น!!..
"ออกไป!!!...ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ไอ้บ้า!!!"
"หึหึ...ไม่เอาน่าโกรธจริงสินะฉันแค่ล้อเล่นน่ะก็เห็นว่านายแง้มประตูเอาไว้ก็คิดว่าให้ท่าฉันซะอีก"
"ไอ้คนบ้า!!...ไอ้คนลามกใครให้ท่าแกไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้คนไร้มารยาท!!!"
"หึหึ..."
ร่างสูงใหญ่หัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปที่ประตูแต่แทนที่จะออกไปจากห้องกลับทำอย่างอื่นแทน
กริ๊ง!!! แกร๊กๆๆ!!!
ลูกบิดประตูถูกล็อคพร้อมกับลงกลอน ประตูทุกอันตั้งแต่ข้างบนสุดตรงกลางและด้านล่างของประตูใบหน้าสวยหวานจึงได้ แต่อ้าปากค้างด้วยความตกใจกับการกระทำของอีกฝ่ายแต่แล้วคำตอบที่น่าเอาลูก ปืนกรอกปากก็ดังขึ้น
"ข้างนอกมันหนาวขอนอนในนี้ด้วยคนก็แล้วกัน"
"ว่าไงนะ!!!!"
แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้สนใจ เสียงกรีดร้องโวยวายของร่างเล็กเลยแม้แต่น้อยเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวฉับๆไป ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของมันเลยสักนิด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.Tobecontinue.........
กลับมาต่อแล้วนะก๊าาา
ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูงที่เลดมาหลายวันทั้งๆที่บอกว่าเจอกันวันอังคารแล้วไหงมันเป็นวันพฤหัสล่ะก๊าา
อิอิ...พอดีเกิดอุบัตืเตุนิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะก๊าา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น