Fic.Attack on titan[LevixEren]Who own my heart?? : 08
:Fanfiction Attack on titan[LevixEren]
:Romantic
:NC-15
คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ
นัยน์ตาสีเขียวมรกตค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆเมื่อรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่โอบรัดตัวเองอยู่ก่อนที่สองแขนผอมบางจะโอบรัดร่างกายที่ดูสมส่วนที่มีมัดกล้ามพองามจนน่าอิจฉาตอบเมื่อเห็นว่าแขนแข็งแรงกำลังโอบกอดตนเอาไว้ก่อนจะถูใบหน้าไปมากับแผ่นอกเปลือยเปล่าของอีกคนราวกับลูกหมาที่เพิ่งจะหาเจ้าของเจอ
"ตื่นแล้ว??"
"ครับ...คุณรีไวล์ตื่นอยู่เหรอครับ??"
"ก็ลูกหมาที่ใหนก็ไม่รู้รัดชั้นซะแน่คงจะยังหลับได้หรอกนะ"
มือเรียวยกขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากมนออกอย่างเบามือก่อนจะกดจูบลงไปจริงๆแล้วก็ตื่นตั้งนานแล้วแต่ที่พูดไปก็แค่อยากจะแกล้งคนในอ้อมแขนเท่านั้นเพราะทุกครั้งเจ้าตัวร้ายก็จะแสดงท่าทางน่ารักๆให้ได้อมยิ้มได้ตลอดคราวนี้ก็เหมือนกันริมฝีปากบางงับที่แผ่นอกของเขาเบาๆไปจนทั่ว...คงจะนึกหมั่นเคี้ยวเต็มที
"แหมก็ผมคิดถึงคุณนี่นาผมรู้หรอกว่าคุณรีไวล์ตื่นอยู่แล้วน่ะ"
"ทีอย่างนี้ทำเป็นมารู้ทันแต่เรื่องอื่นน่ะโง่นักเพราะชั้นรู้ว่านายจะต้องตื่นขึ้นมากลางดึกตะหากล่ะ"
"ก็ผมขอโทษอยู่นี่ไงครับ...ยังไม่ยอมยกโทษให้ผมอีกรึไง??"
"แค่นี้มันยังไม่สาสมกับที่นายทำหรอกนะไอ้หนู"
ชายหนุ่มพลิกตัวเองขึ้นคร่อมร่างบางที่เปลือยเปล่าก่อนจะซุกใบหน้าลงไปที่ซอกคอขาวผ่องแล้วลากไล้ลงมาที่แผ่นอกบางที่เต็มไปด้วยร่อยรอยสีระเรื่อมากมายที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมาเรียวลิ้นร้อนลามเลียไปทั่วราวกับจะกลืนกินร่างด้านใต้เข้าไปทั้งตัวอย่างหิวกระหายไม่รู้จักพอเมื่อยิ่งได้ลิ้มลองรสชาติหอมหวานของร่างกายที่ขาวผ่องนวลเนียนนี่แล้วมันก็ยิ่งยากจะถอนตัวและยากที่จะอดใจไหวเมื่อร่างบางนี่มันกระตุ้นอารมณ์ไปจนถึงสันชาติญาณดิบในตัวให้ตื่นอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองเจ้าเด็กเหลือขอตัวร้ายที่นอนหลับไหลสิ้นฤทธิ์อยู่บนเตียงพรางยิ้มน้อยๆอย่างพอใจก่อนจะหันไปจัดอาหารบนโต๊ะต่อมื้อเช้าเบาๆของเจ้าตัวร้ายแค่แซนวิสไข่กับซุปข้าวโพดนุ่มลิ้นก็คงพอแล้วปล่อยให้ร่างบางนอนต่ออีกสักนิดพอซุปได้ที่แล้วค่อยปลุกก็แล้วกัน.....แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามที่คิดเมื่อนัยน์ตาสีเขียวมรกตเปรือขึ้นมาอีกครั้งเพราะกลิ่นหอมๆโชยมาเตะจมูกเข้าท้องเจ้ากรรมจึงร้องโครกครากอย่างช่วยไม่ได้เมื่อตั้งแต่เมื่อวานเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักคำแถมร่างกายก็ถูกใช้งานอย่างหนักอีกมือบางจึงยันตัวเองลงจากเตียงอย่างยากลำบากก่อนจะคว้าผ้าห่มสีขาวผืนหนาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองเอาไว้ใบหน้ามนกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความแปลกใจเมื่อตอนนี้ตนกำลังยืนอยู่ในห้องสีขาวสะอาดสะอ้านที่ประดับไปด้วยเฟอร์นิเจอสีดำกับน้ำตาลเข้มเป็นระเบียบและลงตัวอย่างไม่มีที่ติแล้วก็ให้อมยิ้มโดยไม่ต้องสงสัยอะไรอีกเพราะนี่คงจะเป็นห้องของคุณรีไวล์แน่นอนทั้งที่นี่และที่ฝรั่งเศสทุกอย่างจัดวางเอาไว้ที่เดียวกันไม่มีผิดเพี้ยนแต่ที่ต่างออกไปก็คือที่นี่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันเท่านั้นแล้วก็ให้ยิ้มกว้างเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับกระถางดอกไม้สีม่วงที่ตั้งอยู่ที่ริมหน้าต่าง
"ลาเวนเดอร์!!!...เดี๋ยวชั้นจะไปรดน้ำแกแต่ตอนนี้ขอเพิ่มพลังก่อนนะ"
ริมฝีปากบางพึมพำกับตัวเองก่อนจะไปเกาะที่ขอบกำแพงที่กั้นระหว่างห้องรับแขกกับห้องครัวเอาไว้และพึ่งจะสังเกตุเห็นว่าทุกห้องไม่มีบานประตูกั้นและสามารถมองทะลุไปหากันได้แม้แต่จากห้องครัวก็มองเห็นเตียงนอนขนาดใหญ่นั่นได้ด้วยแสดงว่ามองเห็นตนจากตรงนี้ได้งั้นสิ...ใบหน้ามนหันมาจ้องร่างของคนที่ยืนคนหม้อซุปหอมๆที่หน้าเตาอย่างนึกหมั่นไส้ในความเพรียบพร้อมที่เก่งไปซะหมดทุกอย่างจนชักจะอิจฉาแต่....เขาคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในสามโลกแล้วล่ะถ้าหากได้หัวใจของเขาคนนี้มา...คิดได้แบบนั้นริมฝีปากบางก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีหัวสมองที่ไม่ถนัดเรื่องวางแผนกำลังคิดหาวิธีสยบหัวใจของพญาเสือร้ายผู้ตงฉินคนนี้ให้ได้จนไม่ทันเห็นว่าใครมายืนอยู่ตรงหน้ารู้ตัวอีกทีก็โดนดีดเข้าที่หน้าผากมนแล้ว
"โอ๊ย!!!!....อู้ย~~เจ็บนะคร้าบ~เล่นอะไรก็ไม่รู้"
มือบางยกขึ้นลูบหน้าผากของตัวเองปอยๆก่อนจะค้อนควับอีกคนเข้าให้เบ้อเริ้ม
"ไม่ได้เล่น..ตื่นแล้วจะมายืนฝันกลางวันเกาะขอบผนังเป็นหมีโคอล่าทำไมไม่เข้าไปนั่งที่โต๊ะดีๆ"
"ก็ผมอยากมองคุณรีไวล์จากตรงนี้นี่ครับมัน....ดูอบอุ่นมากเลยนะครับ"
"เพ้อเจ้ออะไรแต่เช้ารีบๆไปนั่งได้แล้วหรือว่ายังไม่หิวจะได้ทำอย่างอื่นต่อ"
"อย่างอื่น??....ยังไงครับ??"
"ก็แบบนี้ไง"
จบประโยคมือเรียวดันร่างบางให้ติดกับผนังเอาไว้ก่อนจะกางแขนกั้นไว้ไม่ให้หนีแล้วฝังรอยจูบลงไปบนซอกคอที่แทบจะไม่มีพื้นที่ว่างอีกต่อไปทำเอาใบหน้ามนถึงกับตื่นตระหนกหน้าตาหรอหราไปหมด
"แบบนี้ไม่ไหวหรอกครับคุณรีไวล์~~"
"แต่นายยั่วชั้น"
"มะ...ไม่ได้ยั่วซะหน่อยก็ผมหิวนี่นาแต่จะทำเรื่องแบบนั้นผมไม่ไหวหรอกครับ!!"
ริมฝีปากคมยิ้มบางๆอย่างพอใจก่อนจะละใบหน้าออกจากลาดไหล่มนแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปรกติทันที
"ถ้างั้นก็ไปนั่งกินได้แล้วจะได้ไปอาบน้ำอาบท่า"
"คระ...ครับ!!"
ร่างบางรีบพาร่างกายที่ถูกใช้งานอย่างหนักมาตลอดทั้งคืนจนตนแทบจะสำลักความสุขตายอยู่รอมร่ออยู่แล้วไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเอาเรี่ยวแรงมาจากใหนนักหนาถึงยังลุกขึ้นมาทำอาหารได้อีกจะแข็งแรงเกินไปรึเปล่าแล้วถ้าเมื่อกี้ตนยอมจะทำจริงๆน่ะเหรอ
ใบหน้ามนเหลือบมองคนตรงหน้าน้อยๆก่อนจะตักซุปข้าวโพดอุ่นๆเข้าปากพร้อมๆกับเบิกตากว้าง
"อื๊ม!!!...อร่อยจัง....คุณรีไวล์ทำอาหารเก่งจังเลยนะครับ!!"
"รีบๆกินได้แล้วมัวแต่พูดมากเดี๋ยวตัวก็เน่ากันพอดี"
"แหม...ก็ใครเป็นคนทำล่ะคร้าบบ~~"
"หึหึ...กินเสร็จแล้วก็อาบน้ำซะชุดอยู่ในตู้เดี๋ยวสายๆจะให้คนขับรถมาให้เผื่อนายอยากจะกลับบ้าน"
"ไม่กลับหรอกครับ!!...ผมอยากอยู่กับคุณรีไวล์นี่นาอยากทานอาหารฝีมือคุณทุกวันเลยนะครับผมน่ะคิดถึงคุณรีไวล์คิดถึงอาหารฝีมือของคุณใจจะขาดอยู่แล้ว...ยังไงผมก็ไม่กลับหรอกครับ"
"แล้วที่บ้านจะไม่เป็นห่วงรึไง??"
"ไม่หรอกครับผมค้างที่คอนโดบ่อยๆ.....ตอนที่สอนดึกน่ะครับเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านพ่อกับแม่เลยไม่ค่อยจะห่วงอะไรมากจะมีก็แต่.....พี่สาวน่ะครับที่จะโทรเช็คตลอด"
"ตามใจ...แล้วอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าเดี๋ยวตอนเย็นจะทำให้"
"สตูว์ผักครับที่คุณรีไวล์เรียกว่าอะไรน้า??...."
ใบหน้ามนขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมเมื่อพยายามจะนึกชื่อของเจ้าสตูว์ผักแสนอร่อยถ้วยนั้นจนชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ราทาทุย??"
"อา~~ใช่ครับราทาทุย...ราทาทุย...ราทาทุย.."
ประโยคท้ายๆค่อยๆเบาลงจนเหมือนกำลังพูดกับตัวเองแต่ริมฝีปากบางก็ยังพึมพำชื่อของเจ้าสตูว์อยู่ซ้ำๆเหมือนจะจำให้ขึ้นใจจนคนที่ยังจ้องมองยิ้มออกมาอีกครั้ง...รอยยิ้มที่ไม่เคยมีให้ใครจนลืมไปแล้วว่ารอยยิ้มของเขาเป็นยังไงแต่ร่างบางตรงหน้ากลับทำให้เขาสามารถยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ....อย่างลืมตัวแต่ก็ไม่เคยห้ามให้ตัวเองหยุดยิ้มได้...นี่นายทำอะไรกับชั้นกันแน่....เอเลน เยเกอร์...
.
.
.
.
.
..
.
.
. สายตาทุกคู่ของคนในหน่วยสำรวจต่างจับจ้องมายังร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครจนเป็นตาเดียวตั้งแต่ลานจอดรถจนเดินหายเข้าไปในตัวตึกเมื่อคนที่แผ่รังสีอำมหิตและเห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมดเมื่อสองวันก่อนจนพวกเขาเข้าหน้าไม่ติดแต่มาวันนี้กลับไม่สนใจสิ่งรอบตัวทั้งๆที่ทุกอย่างก็ยังเหมือนกับสองวันก่อนไม่มีสายตาพิฆาตแถมบรรยากาศรอบตัวที่เคยดำทมึนกลับกลายเป็นสีหวานแหว๋วเหมือนคนกำลังมีความรักไม่มีผิด
"ไง!!...สีหน้าดูดีขึ้นเยอะเลยนี่...หาลูกหมาเจอแล้วรึไง??"
"...."
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆให้กับเพื่อนร่างสูงที่เจอกันที่บันไดทางขึ้นแต่ก็พอจะรู้กันอยู่แล้วว่าที่เงียบนั่นก็คือใช่เพื่อนร่างสูงจึงได้แต่ยิ้มน้อยๆ
"ดูท่าทางจะรั้นเอาเรื่องเหมือนกันนี่"
"........ก็หนักอยู่"
ดูท่าว่าหากเขาไม่ตอบอะไรซะเลยเพื่อนสนิทร่างสูงก็คงหาวิธีให้เขาตอบออกมาจนได้นั่นแหละอีกอย่างพวกเขาก็ไม่เคยปิดบังอะไรซึ่งกันและกันอยู่แล้ว
"หึหึ....ไม่น่าเชื่อว่าพญาเสือร้ายจะสยบให้กับลูกแมวตัวเล็กๆแบบนั้นได้"
"นายนี่เริ่มจะพูดมากขึ้นทุกวันเลยแฮะ......มีธุระอะไรอีกถึงเดินตามชั้นมานี่ห้องนายอยู่ทางโน้นไม่ใช่รึไง??"
"ก็แค่อยากจะมาดูหน้าคนมีความรักเหมือนชั้นนี่ไง...ฮ่าๆๆๆ"
สาวแว่นจอมเพี้ยนที่โผล่มาจากทิศทางใหนก็ไม่อาจรู้ได้แทรกขึ้นมาตรงกลางพร้อมกับกอดคอของทั้งสองคนเดินเข้าห้องทำงานของชายหนุ่มไป
"สวัสดีค่ะหัวหน้าวันนี้มาพร้อมกันเลยนะค่ะ"
หญิงสาวร่างเล็กนางฟ้าหนึ่งเดียวของหน่วยกำลังเตรียมเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะประชุมเล็กๆที่พอสำหรับพวกเขาทั้งเจ็ดคนส่งยิ้มหวานมาให้และชายหนุ่มทั้งสามคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วก็โค้งคำนับทักทายหัวหน้าทั้งสามพร้อมๆกัน
"พอดีมิกะส่งรายงานผลของการสอบสวนพยานที่วอล์โรสมาให้น่ะเลยอยากให้พวกนายช่วยกันวิเคราะห์ว่าจะเชื่อได้มั้ย"
เพื่อนร่างสูงพูดขึ้นพร้อมๆกับหยิบเอกกสารที่วางบนโต๊ะขึ้นมาอ่านพร้อมกับทำความเข้าใจในรายละเอียดอีกครั้งหลังจากอ่านมาคร่าวๆแล้ว
"หลังจากนั้นเราก็จะปรึกษากันเรื่องงานแสดงต่อใชมั้ยเอลวิน!!!"
"นั่นสิค่ะหัวหน้าคุยรายละเอียดกับเอเลนไปถึงใหนแล้วค่ะตกลงกันได้รึยัง??"
"เป็นคนแบบใหนกันครับครูสอนเต้นของหัวหน้าถ้าไม่เข้าท่าผมจะจัดการให้เองครับ!!"
เพทร่ากับออลโล่ชายหนุ่มที่มีใบหน้าล้ำอายุผู้ที่อยากจะเป็นเหมือนหัวหน้าหน่วยของตัวเองพูดเสริมขึ้นโดยไม่ได้มองเลยว่าหัวหน้าของตนมีสีหน้าแบบใหน
"อุ้!!...ฮ่ะๆๆๆ...ชั้นกลัวนายจะเป็นศพก่อนที่จะได้แตะต้องตัวเอเลนซะก่อนน่ะสิออลโล่..ฮ่าๆๆๆ"
"ทำไมล่ะครับหัวหน้าหมู่ฮันซี่เด็กนั่นเก่งมากงั้นเหรอครับแต่ผมมั่นใจว่าผมไม่เป็นสองรองใครนะครับ!!!"
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะออลโล่แต่ฮันซี่หมายถึงเจ้าของๆเอเลนต่างหากที่โหดทั้งโหดทั้งเลือดเย็นเลยล่ะ"
หัวหน้าหน่วยร่างสูงพูดเสริมขึ้นมาอีกคนแต่ดูเหมือนชายหนุ่มที่หน้าล้ำอายุจะยังไม่เข้าใจจนกระทั่งเพื่อนซี้อีกสองคนที่เป็นห่วงว่าชะตาของเพื่อนตนจะขาดซะก่อนสะกิดที่ต้นขาเบาๆให้หันไปมองคนที่นั่งเอาแขนเท้าพนักเก้าอี้ตรงหน้าสะก่อนถึงแม้เจ้าตัวจะยังงงๆแต่สายตาแบบนั้นคงจะไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่ตนพูดแน่ๆจึงได้แต่สงบปากสงบคำลง
"ชั้นคิดว่าพวกนายจะประชุมเรื่องรายงานนี่ซะอีก!!"
"เอาล่ะ...เราจะประชุมเรื่องนี้กันก่อนส่วนเรื่องการแสดงเราจะไปประชุมลับที่คอนโดของรีไวล์เย็นนี้ตกลงมั้ย"
"รับทราบค่ะ/รับทราบครับ!!!!"
"ทำไม่ถึงเป็นห้องชั้น??"
"อยากให้มันเป็นความลับน่ะอีกอย่าง....เอเลนจะได้ไม่ต้องขับรถตามหาเรา"
"........ตามใจ"
เสียงเฮดังขึ้นอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มยอมให้พวกตนไปที่คอนโดของตัวเองได้แต่คงต้องยกความดีความชอบให้หัวหน่วยอย่างเอลวิน สมิธล่ะนะที่ทำให้พญาเสือผู้ดุร้ายยอมเปิดถ้ำให้พวกเขาเข้าไปได้....การประชุมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและคราวนี้ดูจะเป็นทางการกว่าเมื่อตอนเริ่มต้นมากเพราะสีหน้าที่ดูจริงจังเคร่งเครียดเพราะพวกเขากำลังใช้สมองคิดตริตรองและค้นหาความหมายที่แอบแฝงที่ซ่อนอยู่ในนั้นเพราะมันอาจจะทำให้พวกเขารู้ลึกเข้าไปจนถึงต้นตอใหญ่ที่ยังแฝงตัวอยู่ในเงามืดก็เป็นได้
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
ใบหน้ามนที่กำลังเป่าผมองตัวเองหลังจากที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จต้องชะงักเมื่อเสียงฝีเท้ามาหยุดที่หน้าห้องก่อนจะวิ่งไปที่ประตูเมื่อเสียงบิดกุณแจดังขึ้น
"กลับมาแล้วหรอคร้าบ~~"
นัยน์ตาสีขี้เถ้าถึงกับเบิกกว้างเมื่อเจ้าตัวร้ายวิ่งมาดักหน้าก่อนที่หางคิ้วจะกระตุกถี่ยิบเมื่อสภาพของเจ้าลูกหมาเหลือขอมันชั่งวาบหวิวซะเหลือเกิน...
"พวกนายรออยู่ข้างนอกก่อนก็แล้วกัน!!"
ปัง!!!
มือเรียวปิดประตูลงกลอนอีกทีเพื่อความปลอดภัยก่อนจะลากแขนเจ้าคนที่ยังทำหน้าหรอหรางุนงงกับการกระทำของอีกคน
"ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้ห๊า!!"
"ทำไมล่ะครับตอนอยู่ที่โพรว๊องซ์ยังใส่แบบนี้ได้เลย??"
"ยังจะมาเถียงดูสิเนี้ยมันปิดอะไรได้มั่งเห็นไปจนถึงใส้พุงหมดแล้วจะใส่แบบนี้ก็หาตัวที่มันยาวๆสิไม่ใช่สั้นเต่อแบบนี้"
ใบหน้ามนทำแก้มป่องอย่างงอนๆเมื่อชายหนุ่มจับสาปเสื้อเข้าหากันก่อนจะติดกระดุมไปจนถึงบนสุด
"แบบนี้มันหายใจได้ซะที่ใหนเล่า"
"ไม่ต้องบ่นแล้วก็ห้ามแกะออกเด็ดขาด!!"
ใบหน้าคมหันมาจ้องมองคนที่ยืนหน้างอทำแก้มป่องอย่างคาดโทษจริงๆแล้วเขาก็มีส่วนผิดที่ไม่โทรมาบอกเจ้าตัวก่อนถ้าหากไม่มีใครกลับมาด้วยแบบวันนี้มันก็ไม่มีปัญหาอะไรถ้าหากเจ้าเด็กเหลือขอจะใส่แค่เสื้อเชิ้ตสั้นๆแบบนี้หรือไม่ใส่อะไรเลยก็ตาม...แต่นี่ไม่รู้ว่ายัยสี่ตากับเอลวินเห็นไปถึงใหนบ้างแล้ว...มือเรียวหยิบกางเกงผ้าสีเข้มยื่นให้ก่อนจะขยี้หัวสีน้ำตาลเข้มที่ยังไม่ทันจะแห้งดีเบาๆ
"ใส่ซะ...วันนี้มีแขกมาแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย"
"ก็ไม่เห็นต้องตะคอกเลยนี่ครับ...บอกดีๆก็ได้"
"ขอโทษก็แล้วกัน"
"ไม่หายหรอกนะจะบอกให้"
"แล้วจะให้ทำยังไง??"
ริมฝีปากบางยิ้มน้อยๆก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับหลับตาพริ้มให้อีกคนได้แต่อมยิ้มกับท่าทางน่ารักๆนั้นไม่รอช้าริมฝีปากคมแนบลงไปที่ริมฝีปากของเจ้าตัวร้ายทันทีก่อนจะรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบิดแล้วทิ้งตัวลงไปบนที่นอนหนานุ่ม...ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนด้านใต้ก่อนจะกระหวัดพันเกี่ยวเรียวลิ้นเล็กที่พยายามหลบหลีกอย่างสนุกสนานถ้าหากว่าไม่มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน....
"เฮ้ๆ!!!...รีไวลนายหลับไปแล้วรึยาง~~"
ใบหน้าคมได้แต่หรี่ตาน้อยๆก่อนจะค่อยๆละริมฝีปากออกไปนัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่กำลังคลอน้ำส่งตาสายเว้าวอนมาให้อย่างเสียดายก่อนจะกดริมฝีปากลงไปอีกครั้งแทนการปลอบประโลม
"แต่งตัวให้เรียบร้อยเข้าใจมั้ย??"
"คร้าบ~~"
ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้งแต่ก็ยังไม่วายหันกลับไปเช็คความเรียบร้อยของเจ้าตัวดีอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูให้คนที่รออยู่ข้างนอกเข้ามา
"นึกว่าจะปล่อยให้พวกชั้นยืนรอจนขาแข็งซะแล้วทำอะไรอยู่กันแน่เนี้ย??"
"พูดมากจริงรอนิดรอหน่อยแค่นี้"
"ตั้งเกือบสิบนาทีเลยนะค่ะหัวหน้า!!"
"รบกวนด้วยนะครับ"
เสียงขอใครหลายคนดังขึ้นทำให้ร่างบางวิ่งออกมาจากห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของหญิงสาวทั้งสองคนดังขึ้น
"สวัสดีครับคุณฮันซี่ คุณเพทร่า เอ๋!!..คุณเอลวินกด้วยนะครับ.!!...เอ..สวัสดีทางนี้ด้วยนะครับ!!"
ใบหน้ามนทำหน้างงๆก่อนจะก้มโค้งให้ชายหนุ่มทั้งสามที่เพิ่งจะเคยเห็นหน้าจึงไม่รู้จะทำยังไง
"ฉันชื่อ กุนเธอร์ส่วนคนนี้เอ็ดแล้วนั่นออลโล่ เอเลนใช่มั้ย??"
"ครับสวัสดีอีกครั้งนะครับคุณออลโล่ คุณกุนเธอร์ คุณเอ็ด!!"
"เอ๋!!!...เอเลนอยู่กับหัวหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะหรือว่าตั้งแต่เมื่อคืนงั้นเหรอ!!??"
เพื่อนสนิทร่างสูงจึงได้แต่ยิ้มน้อยๆเมื่อสายตาทุกคู่จ้องมองไปที่เพื่อนร่างเล็กของเขาจริงๆมันก็ไม่ได้ผิดคาดอะไรเพราะเขาก็เดาได้อยู่แล้วว่ามันจะต้องจบแบบนี้แต่เรื่องนี้จะให้ไปถึงหูของลูกสาวท่านนายพลไม่ได้เด็ดขาด
"พูกมากกันจริงจะยืนคุยอยู่ตรงนี้ก็ตามใจชายหนุ่มลากแขนของร่างบางให้เดินตามไปที่ห้องรับแขกโดยมีเพื่อนร่างสูงเดินตามไปติดๆส่วนสองสาวก็แยกเข้าครัวไปเหลือเพียงสามหนุ่มสามมุมที่ยังยืนอึ้งอยู่กับที่
"นายเกือบชะตาขาดจริงๆแล้วออลโล่"
ชายหน่มหัวทรงหอมใหญ่กระซิบกระซาบคนข้างๆเบาๆและดูท่าว่าเจ้าตัวจะเป็นคนที่อึ้งทึ่งมากที่สุด
"ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าหัวหน้าจะมีรสนิยมแบบนี้ให้ตายสิ!!"
"แต่ฉันว่าแบบใหนก็ได้ขอแค่หัวหน้ามีความสุขและไม่โดดเดี่ยวก็พอแล้ว"
"ชั้นเห็นด้วยกับเอ็ดอีกอย่างเอเลนก็น่ารักน่าฟัดขนาดนั้นเป็นฉันก็คงไม่ทนมานั่งปั่นไฟอยู่คนเดียวหรอกนะ"
"แล้วเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะจ๊ะทั้งสามคน!!"
เสียงกระซิบของหญิงสาวทำเอาทั้งสามคนถึงกับสะดุ้งโหยง
"หัวหน้าหมู่ฮันซี่!!"
ทั้งสี่คนยังคงกระซิบกระซาบกันต่ออย่างเมามันจนลืมไปแล้วจะนี่คือถ้ำเสือถึงได้ยืนนินทาเจ้าของห้องอย่าางเมามันถึงแม้ว่าเริ่มแรกจะเป็นแค่ออกความคิดเห็นธรรมดาๆเท่านั้นแต่พอมีสาวแว่นเข้ามาร่วมวงด้วยอีกคนจึงกลายเป็นนินทาไปโดยปรยาย
"พวกนายตรงนั้นถ้าไม่เข้ามาก็เชิญกลับบ้านไป"
"ครับเข้าไปเดี๋ยวนี้ครับหัวหน้า!"
"ฮ่ะๆๆ....ชั้นไปช่วยเพทร่าทำบาร์บีคิวต่อดีกว่า"
ใบหน้ามนหันไปมองคนข้างๆอย่างสงสัยเพราะจำได้ว่าชายหนุ่มบอกว่าจะทำสตูว์ผักให้ทานก่อนจะพยักรับเมื่อชายหนุ่มหันไปมองคนอื่นๆที่นั่งอยู่ด้วยกันก่อนจะบีบมือบางเบาๆให้รู้ว่ายังไงซะพรุ่งนี้เช้าก็จะทำให้อย่างแน่นอน
"งั้นผมไปช่วยคุณเพทร่ากับคุณฮันซี่นะครับ"
"แน่ใจเหรอว่าทำเป็น"
"ฮะฮะ...แค่ล้างผักนะครับผมทำเป็นอยู่แล้ว"
"....ตามใจ"
นัยน์ตาฟ้าครามจ้องมองการกระทำของเพื่อนสนิทก่อนจะยิ้มบางๆเพราะเขาก็เพิ่งจะเคยเห็นเพื่อนของเขาแสดงด้านที่อ่อนโยนแบบนี้เหมือนกันและที่น่าตกใจดูเหมือนว่าเพื่อนสนิทเขาจะหลงเด็กนี่เอามากๆซะด้วย...แบบนี้ถ้าวันหนึ่งต้องเลิกลากันจะเป็นยังไงนะ.....
"ชั้นว่าจะให้พวกนายไปเก็บตัวที่นอกกำแพงชั้นทำเรื่องให้หน่วยของนายออกไปประจำการนอกกำแพงสามเดือนจะได้ฝึกซ้อมกันได้สะดวกขึ้นฮันซี่เองก็เตรียมบทเรียบร้อยแล้วก็เหลือแต่คนของนายแล้วล่ะว่าจะติดปัญหาอะไรรึเปล่า??"
".......แล้วจะถามให้ก็แล้วกัน.....เดินทางเมื่อไหร่??"
"พรุ่งนี้"
ใบหน้คมขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ฟังคำตอบก็พอจะรู้ว่าอีกคนชอบทำอะไรรวดเร็วแต่นี่มันจะเร็วเกินไปรึเปล่า
"หรือว่านายอยากให้เธอคนนั้นรู้เรื่องก่อนล่ะ??"
"จะบอกว่าทำเพื่อชั้นสินะ??"
"เปล่า...แต่เพื่อเอเลนต่างหากถ้าเอเลนรู้เรื่องของเธอเข้าเด็กนั่นคงเจ็บปวดน่าดู......นายว่ามั้ย??"
ใบหน้าคมหล่อเหลานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะยกแก้วไวท์ขึ้นจิบช้าๆเขาลืมคิดเรื่องนี้ไปสนิทถ้าหากเอเลนรู้เรื่องนี้เข้าจะทำยังไงเด็กนั่นจะยอมรับได้รึเปล่า
"มาแล้วๆ!!!...บาร์บีคิวเลิศรสฝีมือของพวกเราสามสาวแห่งทีมสำรวจ!!!"
"เอ๋!!!...คุณฮันซี่ครับผมเป็นผู้ชายนะครับไม่ใช่สาวๆซะหน่อย!!"
ทันทีที่เสียงสดใสโวยวายขึ้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่ยากก่อนที่เจ้าตัวร้ายจะย้ายไปนั่งข้างๆขชายหนุ่มพร้อมๆกับเกาะแขนของอีกคนเอาไว้แน่น
""แหมๆ...รีไวล์ไม่หนีไปใหนหรอกน่าเอเลนมาม๊ามาดื่มนี่กันดีกว่า~"
สาวแว่นยกแก้วไวท์ขึ้นพร้อมๆกับเดินเข้ามาหาร่างบางที่กำลังทำหน้าตกใจอย่างหนักเมื่อมองเห็นเจ้าน้ำสีอำพันนี่
"คุณฮันซี่ครับผมไม่ดื่ม"
"น่านะแค่นิดเดียวเอง"
ใบหน้ามนที่เกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้แน่นพร้อมๆมุดเข้าหาไหล่แกร่งของชายหนุ่มเอาไว้เดือดร้อนให้อีกคนต้องห้ามเพื่อนสาวจอมเพี้ยนของตัวเอง
"หยุดยัยแว่นเอเลนดื่มไม่ได้"
"โอ้ยย..ชั้นล่ะอิจฉาคนมีความรักซะจริ๊งแตะต้องไม่ได้เลยน้า~"
"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดซะหน่อยไม่ใช่แตะต้องไม่ได้แต่ห้ามเอเลนแตะต้องไวท์เด็ดขาด!!!"
"ทำไมล่ะรีไวล์...เอเลนก็บรรลุนิติภาวะแล้วไม่ใช่รึไง??"
เพื่อนร่างสูงถามขึ้นด้วยความสงสัยและไม่ต่างกับอีกห้าคนที่จ้องมองชายหนุ่มเป็นตาเดียวกันเหมือนกำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากชายหนุ่มให้ได้
".......ก็เพราะพอเมาแล้วนิสัยเปลี่ยนน่ะสิ"
ชายหนุ่มเงียบอยู่นานกว่าจะตอบออกไปและคำตอบของเขาก็ทำเอาคนทั้งหกถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้และนั่นทำให้ทั้งหกคนมองตากันเหมือนกำลังวางแผนอะไรบางอย่างแต่มีหรือที่หัวหน้าแห่งทีมสำรวจอย่างเขาจะไม่รู้ทันนัยน์ตาสีขี้เถ้าชำเรืองมองเจ้าเด็กเหลือขอที่ยังตั้งอกตั้งใจเคี้ยวบาร์บีคิวตุ้ยๆไม่ได้รับรู้เลยว่าตนกำลังโดนผู้ใหญ่พวกนี้รังแก
"หยุดความคิดของพวกนายไปเลยยังไงชั้นก็ไม่ยอมให้เจ้าเด็กนี่ดื่มเด็ดขาด"
ชายหนุ่มรีบออกตัวก่อนที่ทุกคนจะเอ่ยปากพูดซะอีกและนั่นยิ่งทำให้ทั้งหกคนหัวเราะร่าหนักเข้าไปอีก
"หวงจังเลยนะค่ะหัวหน้าแบบนี้เค้าเรียกว่าหลงเด็กรึเปล่าค่ะ"
"นั่นสินะทั้งๆที่มีแค่คนกันเองทั้งนั้นดื่มนิดดื่มหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่...ใช่มั้ยเอเลน??"
"เอ๋!!..ผมเหรอครับก็แล้วแต่คุณรีไวล์ครับ"
"หึหึ...ทีนี้ก็เหลือแต่เจ้าของแล้วสินะ....รีไวล์!!"
หางตาของชายหนุ่มกระตุกถี่ยิบเมื่อถูกสายตากดดันจากทุกคนถ้าเขาไม่อนุญาติก็หาว่าเขาหวงจนเกินเหตุบ้างล่ะซึ่งจริงๆแล้วก็หวงมากนั่นล่ะนะแต่จะให้ทำไงได้ถ้าอยากรู้กันขนาดนี้ก็เชิญตามสบายเถอะ
"ก็แล้วแต่พวกนายก็แล้วกันแต่แค่นิดเดียวนะ"
สิ้นประโยคเสียงเฮก็ดังลั่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยทีเดียวก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับใบหน้ามนที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ข้างๆก่อนที่เจ้าตัวร้ายจะรับแก้วมาตามเสียงเชียพร้อมกับยกทีเดียวหมดแก้วอีกต่างหาก
"อร่อยใช่มั้ยล้าสาวน้อย??"
"ครับหวานๆขมนิดๆ...แต่อร่อยดี.."
ใบหน้ามนที่ฉีกยิ้มบานแฉ่งให้กับสาวแว่นก่อนจะรับแก้วที่สองมายกรวดเดียวอีกครั้งทำเอาคนที่นั่งมองถึงกับส่งเสียงเชียกันอย่างสนุกสนานจะมีก็เพียงชายหนุ่มกับเพื่อนซี้ร่างสูงเท่านั้นที่ยังคงนั่งนิ่งแต่อารมณ์แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเมื่อชายหนุ่มร่างสูงได้แต่นั่งยิ้มมองดูคนถูกมอมอย่างชอบใจแต่ชายหนุ่มร่างเล็กกำลังมองด้วยความเหนื่อยใจเมื่อเจ้าตัวร้ายชั่งบ้ายุยังยกดื่มแก้วที่สี่ห้าหกต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"ม่าย~หวาย~แล้ววคร้าบบ~....อึก..."
แต่ดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดของเจ้าตัวเมื่อมือบางโบกไปมาเหมือนคนกำลังหมดแรงปฏิเสธสาวแว่นที่ยื่นแก้วมาให้ก่อนจะซุกใบหน้าพิงไหล่ของคนข้างๆเอาไว้นัยน์ตาสีขี้เถ้าจึงได้แต่มองใบหน้าที่ซับสีจัดอย่างเอือมนิดๆ
"อะไรกันก็ปรกติดีนี่เหมือนกับคนเมาทั่วๆไปนั่นแหละ"
"ก็หวังว่าอย่างงั้น"
"โผม~ม่าย~...อึก...ด้ายมาว~~"
มือบางเริ่มยกขึ้นมาสะเปะสะปะก่อนจะคล้องคอชายหนุ่มเอาไว้พร้อมๆกับปฏิเสธเสียงยานคางซะจนอดขำไม่ได้ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะขบขันร่างบางก็ยิ่งฮึดฮัดขึ้นมาทันทีใบหน้ามนเงยขึ้นมาพรมจูบตามซอกคอของชายไปทั่วพร้อมๆกับพร่ำเพ้อว่าตัวไม่ได้เมาร่ำไรอยู่แบบนั้นมิหนำซ้ำเจ้าตัวร้ายยังขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตักของชายหนุ่มก่อนจะละเลงจูบไปจนทั่วใบหน้าคมที่เจ้าของมันพยายามดันออกอย่างขอไปทีใบหน้ามนจึงได้แต่ซุกไซร้ซอกซอนไปทั่วซอกคอและลาดไหล่แทนจนหญิงสาวร่างเล็กได้แต่ยกมือขึ้นปิดตาตัวเองเอาไว้แต่กระนั้นก็ยังแอบมองผ่านง่ามนิ้วของตัวเองเป็นระยะส่วนคนอื่นๆได้แต่หัวเราะชอบใจเป็นอย่างมาก
"สมใจกันรึยังกลับไปกันได้แล้วชั้นต้องเอาเด็กนี่นอน....เอเลนหยุด!!"
"ฮ่าๆๆๆ...ชอบอ่ะชอบมากๆเลยนะเนี้ยเล่นเอาอยากจะหาเด็กมากินกะเค้าบ้างแล้ว"
"นั้นสินะได้น่ารักๆแบบเอเลนเอาไว้แก้เหงาก็ไม่เลวเหมือนกันนะ"
"น่าอิจฉาหัวหน้าจังเลยนะะค่ะ...แบบนี้คนไม่มีคู่ตาร้อนแล้วนะค่ะหัวหน้า!!"
ดูเหมือนทุกคนจะกระเซ้าเย้าแหย่คนที่กำลังปัดป้องเจ้าเด็กเหลือขอที่กำลังรุกเร้าตนอย่างเอาเป็นเอาตายจะมีก็แต่สามหนุ่มสามมุมที่นั่งตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองทำไมพวกเขาจะดูไม่ออกว่าหัวหน้าร่างเล็กน่ะทำเป็นผลักใสไปงั้นๆเจ้าเด็กตัวร้ายจึงได้ซุกไซร้ไปทั่วได้ขนาดนั้นแถมมือบางๆนั้นก็กำลังปลดกระดุมเสื้อของหัวหน้าอีกทำเอาคนโสดถึงกับหน้าแดงไปตามๆกัน
"จะกลับกันได้รึยังจะยืนหัวเราะกันอีกนานมั้ย!!"
"หึหึ....เอเลนชั้นกลับก่อนนะ"
เพื่อนสนิทร่างสูงเดินมาขยี้หัวสีน้ำตาลเข้มเบาๆทำให้เจ้าตัวละใบหน้าขึ้นมาปรือตา
มองอย่างสงสัย
"หื๊อ!???..."
"ใช่จ๊ะพี่กลับก่อนน้า~น้องสาวผู้น่าร๊ากก"
"คร้าบ~"
สาวแว่นเดินเข้ามากอดคอทั้งสองคนเอาไว้ก่อนจะหอมแก้มใสสีระเรื่อฟอดใหญ่จนหัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดเขาหากันจนเป็นปม
"ฮ้า!!!...กลิ่นเด็กเอ๊าะๆนี่มันชื่นใจจริงจริ๊ง...ฮ่ะๆๆๆ"
หญิงสาวร่างเล็กนางฟ้าเพียงหนึ่งเดียวของหน่วยที่ตอนนี้หน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศและชายหนุ่มทั้งสามคนก้มโค้งให้ก่อนจะวิ่งตามหลังหัวหน้าทั้งสองที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป....นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองตาหลังทุกคนจนพ้นประตูห้องแล้วจึงหันมาสนใจเด็กในปกครองของตนต่อสองมือเรียวที่กร้านน้อยๆรั้งเอวบางเข้ามาให้แนบชิดยิ่งขึ้นก่อนจะประคองใบหน้ามนเอาไว้
"ได้เวลาทำโทษเด็กดื้อแล้ว"
ริมฝีปากบางส่งยิ้มยั่วยวนพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักเหมือนกำลังชอบใจมากกว่าจะหวาดกลัวสายตาคู่คมที่จ้องตัวเองเขม็งแถมยังยกมือขึ้นทำท่าตะเบะใส่ให้อีกคนคิ้วกระตุกหนักเข้าไปอีก
"รับ~ ทราบ~คร้าบ~หัวหน้า!!"
"หึหึ...ก็ดี๊...แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน"
ริมฝีปากคมหยักยิ้มน้อยๆก่อนจะกดท้ายทอยของเจ้าคนขี้เมาที่กำลังยิ้มยั่วยวน
อยู่ตรงหน้าให้มารับจูบที่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะขัดขืนแถมยังไม่รอช้าริมฝีปากบางบดเบียดลงไปแนบแน่นก่อนจะสอดเรียวเล็กเล็กรสองุ่นเข้าไปควานหาความหอมหวานในโพรงปากของชายหนุ่มที่กำลังยกยิ้มในใจก่อนจะส่งปลายลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนหยอกเย้าเรียวลิ้นเล็กอย่างดูดดื่มให้เจ้าคนอวดดีที่ไม่ประสีประสาส่งเสียงครางเครือในลำคออย่างสุขสมและนั่นมันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดีมือร้อนสอดเข้าไปเคล้นคลึงผิวกายขาวผ่องปลุกเร้าอารมณ์ของเจ้าคนขี้เมาให้พลุ่งพล่านจนส่งเสียงครางเครือออกมาดังระงมไปทั่วห้อง....ริมฝีปากคมละออกมาจากริมฝีปากบางช้าๆก่อนจะคลอเคลียลามเลียลงไปที่ซอกคอขาวผ่องก่อนที่มือข้างหนึ่งจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเจ้าตัวร้ายออกแล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี....ก่อนที่ริมฝีปากคมจะยกยิ้มพอใจเมื่อใบหน้ามนที่กำลังซบที่หัวไหล่ของตนกำลังหอบหายใจหนักหน่วง
พร้อมกับกอดตนเอาไว้แน่น...ถ้าเป็นได้ขนาดนี้ก็อย่าหวังว่าคืนนี้จะได้นอนเลย..........ไอ้เด็กเหลือขอ..........
.
.
.
.
..
.
.
..
.
..
..
..
.
.
.
.
.
.
.
.
Tobecontinue.................
เอเลนเมาน่ารักมากค่ะ อยากรู้จริงถ้าเผลอไปทำเเบบนี้กับคนอื่นหัวหน้าจะลงโทษยังไง/////
ตอบลบ