[KHR] S.Fic [HBD Yama,8059] Niji no omoide : 02 End.

[KHR] S.Fic [HBD Yama,8059] Niji no omoide : 02 End.

:Fanfiction [KHR]

:Romantic

:NC-18+




คำเตือน : บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายท่านใดไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดขอบคุณค่ะ










               ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่งกำลังเดินหาร้านเค้กที่ตนโทรมาขอเรียนด้วยในย่านท่องเที่ยวของเมืองจริงๆแล้วเขาเปิดสอนอยู่แล้วด้วยล่ะ...ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องขวานขวายเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเป็นเพราะคำติเล็กๆน้อยๆของหมอนั่นกัน....นี่ก็ปาเข้าไปเกือบจะเดือนแล้วตั้งแต่หมอนั้นไปอิตาลีทั้งๆที่บอกเขาว่าจะไปแค่สองอาทิตย์แต่ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่หัวมารึว่าจะตายห่าตายโหงไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้แถมไม่ยอมติดต่อกลับมาอีก....สองขาเรียวยังก้าวเดินต่อไปเมื่อไม่เห็นว่าแถวนี้จะมีร้านที่หน้าตาเหมือนที่เจ้าของร้านบอกแต่กลับเป็นโซนแฟชั่นซะอย่างนั้นมือบางล้วงมือถือขึ้นมา...คงต้องโทรถามทางกับเจ้าของร้านแล้วล่ะเพราะเขตนี้เขาไม่คุ้นทางซะด้วย...ใบหน้าสวยหันซ้ายทีขวาทีเพื่อหาจุดสังเกตุที่เจ้าของร้านบอกอีกทีเพื่อความแน่ใจก่อนจะกดโทรออกแต่ในขณะที่กำลังจะก้มมองเบอร์ของเจ้าของร้านนัยน์ตาสีมรกตก็ไปสะดุดกับหนุ่มสาวคู่หนึ่งเข้า.....สองขารีบก้าวเข้าไปหลบตรงร้านข้างๆโดยอัตโนมัติเมื่อทั้งสองคนกำลังหันมาทางที่ตนกำลังยืนอยู่และที่หลบนั่นก็เพราะผู้ชายคนนั้นมันคือคนที่เขาพึ่งจะบ่นหาไปหยกๆเสียงพูดคุยของทั้งสองคนมาหยุดตรงหน้าร้านที่เขากำลังหลบอยู่จึงต้องย่อตัวลงบังตู้โชว์หน้าร้านอีกครั้งและคำพูดที่ทำให้เขาถึงกับขอบตาร้อนผ่าวก็ดังขึ้น

"อย่าให้ชั้นจับได้นะว่าคุณมีคนอื่นยามาโมโตะ ทาเคชิ!!"

"เห็นผมเป็นคนหลายใจขนาดนั้นเลยเหรอครับผมมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น"

ยิ่งได้ยินคำยืนยันจากอีกคนน้ำใสๆก็ยิ่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อคนที่พร่ำบอกรักเขาทุกวันกำลังบอกรักคนอื่นต่อหน้าเขา..
มือบางกดโทรออกอีกครั้งแต่ไม่ใช่เจ้าของร้านเค้กที่กำลังโทรหาก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเองนั่นแหละอยากจะรู้ว่าไอ้บ้าจอมลวงโลกมันจะโกหกเขาว่ายังไงอีก

"ขอตัวแป๊ปหนึ่งนะครับ"
เสียงของไอ้บ้าจอมลวงโลกขออนุญาติผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางยิ่งทำให้น้ำตาไหลลงมาเป็นเผาเต่าก่อนที่ปลายสายจะกรอกเสียงกลับมา

"ว่าไงฮายาโตะ??"

น้ำเสียงที่ร่าเริงของปลายสายที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็ยิ่งทำให้เจ็บใจหนักเข้าไปอีก...มือข้างหนึ่งถูกยกมาปกปิดเสียงสะอื้นเอาไว้

"ฮายาโตะเป็นอะไรรึเปล่า!!??"

"ไม่....นาย...จะกลับมาเมื่อไหร่......"

"ฮะฮะ...วันอาทิตย์นี้ก็กลับแล้วล่ะงานกำลังยุ่งเลย...คิดถึงชั้นใช่มั้ยล้าชั้นคิดถึงนายนะฮายาโต...รักนายนะ"

คำโกหกคำโตยังหลั่งไหลออกมาจากปลายสายยิ่งทำให้มือบางปิดกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แน่นมือถือร่วงหล่นลงพื้นก่อนจะแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ...เขาไม่รู้หรอกว่าคนปลายสายจะโกหกอะไรออกมาอีกสองแขนผอมบางกอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่นก่อนจะซุกหน้าลงไปเสียงสะอึกสะอื้นทำให้หลายคนในร้านหยุดมองด้วยความสงสัยปนสงสารแต่ไม่รู้จะทำยังไง



ร่าางบางยังคงนั่งก้มหน้าอยู่ที่ข้างตู้โชว์ไม่ยอมขยับตัวไปใหนจนเจ้าของร้านเดินเข้ามาแตะที่แขนผอมบาง

"เป็นอะไรมากมั้ยครับขึ้นไปพักข้างบนก่อนมั้ย??"

ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเงยขึ้นมองชายหนุ่มเจ้าของร้านช้าๆแต่กลับไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาเมื่อลำคอตีบตันจนไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาได้อีก

"ให้ผมไปส่งมั้ยมันดึกมาแล้วหิวรึเปล่าตั้งแต่เช้ายังไม่ทานอะไรเลยนี่"

"กลับบ้าน....ฮึก...อยากกลับบ้าน....ฮึก"
.
..
.
.
.
. 
.
.
.          เสียงอึกทึกในบ้านแบบญี่ปุ่นหลังใหญ่ดังออกไปจนถึงหน้าบ้านผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างพากันหยุดฟังแต่ก็ฟังไม่ได้ศัพท์แต่สิ่งที่ได้ยินทำให้พวกเขาก้าวขายาวๆเพื่อไปให้พ้นจากตรงนั้นเมื่อคำที่พวกเขาได้ยินก็คือเสียงที่ดูเกรี้ยวโกรธของคนหลายคนที่ตะโกนพร้อมกันว่า"ฆ่ามันมันเป็นใครพวกเราจะไปฆ่ามัน"ประโยคเดียวที่ดังอกมาให้ผู้คนในระแวกนั้นรู้สึกขนหัวลุกเพราะพวกเขารู้ดีว่าหกขุนพลแห่งตระกูลใหญ่อย่างตระกูลโกคุเดระนั้นโหดเหี้ยมเพียงใดถึงจะเป็นยุคสมัยที่ความเจริญก้าวหน้าจนไปถึงทุกที่ในอาวกาศได้แล้วแต่บุตรชายของตระกูลโกคุเดระก็ไม่เคยว่างเว้นจากการจับดาบ....คงต้องยกเว้นบุตรคนเล็กสุดล่ะนะที่ไม่เคยแตะต้องของพวกนี้ถึงจะเป็นบุตรชายแต่ทุกคนต่างก็ประคบประหงมยิ่งกว่าบุตรสาวซะอีกถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะออกไปเปิดบริษัทออกแบบตกแต่งภายในเล็กๆไม่สนใจธุรกิจของที่บ้านก็ตามที
.
.
.
.
.
.ร่างบอบบางที่นอนคุดคู้อยู่บนฟูกสีขาวกลางห้องพร้อมกับเสียงโวยวายบอกให้เปิดประตูของทั้งพ่อและพี่ชายทั้งหกถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ประตูปรุกระดาษสาก็ตามทีแต่ทุกคนที่อยู่ด้านนอกก็ไม่มีใครกล้าเปิดเข้าไปหากเจ้าของห้องไม่อนุญาติจึงได้แต่ตะโกนอ้อนวอนอยู่หน้าห้องเท่านั้น...จะยกเว้นก็แต่นายหญิงของบ้านเท่านั้นที่ไม่จำเป็นต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาติ

"ฮายาโตะให้พ่อเข้าไปนะลูก"

ไร้เสียงตอบรับกลับมาเมื่อมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้ใบหน้าสวยที่ยังอาบด้วยหยาดน้ำตาไม่เคยเหือดแห้งตั้งแต่กลับมาท่นี่ยิ่งทำให้ทั้งพ่อและพี่ชายเป็นห่วงหนักเข้าไปอีกเมื่อเสียงสะอื้นเล็กๆดังออกมาจากด้านในและเป็นอยู่อย่างนี้มาสามวันสามคืนด้วยแล้วคนทั้งบ้านจึงไม่เป็นอันกินอันนอนไปตามๆกัน

"ฮายาโตะให้พี่เข้าไปนะ"

"ไม่!!!!....ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น!!!"

มีเพียงประโยคนี้มาตลอดสามวันร่างบอบบางที่ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เป็นแบบนี้ตั้งแต่กลับมา

"ชั้นจะฆ่ามันไอ้คนที่ทำให้ฮายาโตะต้องเป็นแบบนี้!!!!"

"ขอประทานโทษนายท่าน...มีคนมาขอพบคุณหนูเล็กค่ะ"

เสียงของสาวใช้ดังขึ้นมาขัดทำให้ทั้งเจ็ดคนหันไปมองเป็นตาเดียวจะมีใครหน้าใหนมาหาน้องเล็กของพวกเขาได้จะมีเพื่อนคนใหนรู้ว่าน้องเล็กของพวกเขากลับมาที่นี่

"มันต้องเป็นไอ้คนที่ทำให้ฮายาโตะเป็นแบบนี้แน่ๆ!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
           
     ร่างสูงใหญ่เรือนผมสีดำสนิทนั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้าเรือนญี่ปุ่นหลังใหญ่โดยไม่คิดจะเข้าไปนั่งรอที่บนเรือนนั่นก็เพราะเขารู้ดีว่าตระกูลโกคุเดระมีกิติศัพท์เรื่องความโหดเหี้ยมแค่ใหนและตัวเขาที่บังอาจรักดวงใจของทุกคนในบ้านจะต้องเจออะไรบ้างก็พอจะรู้อยู่แล้วถึงได้เตรียมใจมาจนถึงดงพยัคฆ์แบบนี้นั่นก็เพราะดวงใจของเขาหนีเขามาและเขามั่นใจว่าจะต้องอยู่ที่นี่แน่นอนถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้สาเหตุที่เจ้าตัวหนีกลับมาที่นี่โดยไม่บอกอะไรเขาสักคำถึงแม้ว่าเจ้าตัวอยากจะเลิกลากันไปจริงๆอย่างน้อยก็อยากจะได้ยินจากปากบางๆนั่นก็พออยากรู้เหตุผลที่ทิ้งเขามาแบบนี้ก็พอหากเหตุผลนั้นมันฟังขึ้นล่ะนะ...เพราะเขารู้ดีว่าร่างบางเองก็รักเขามากเช่นกันถึงเจ้าตัวจะไม่เคยปริปากบอกเขาเลยสักครั้งแต่เขากก็รู้ดีที่สุดว่าร่างบางรักเขามากขนาดใหนแล้วจู่ๆก็ทิ้งกันมาแบบนี้เขาไม่วันรับได้อยู่แล้ว

"แกเองสินะที่ทำให้น้องรักของพวกชั้นเป็นแบบนี้!!!"

เสียงทุ้มเยือกเย็นของพี่ชายคนโตดังขึ้นทำให้หัวสีดำสนิทก้มโค้งลงกับพื้น

"ขอให้ผมได้เจอฮายาโตะด้วยเถอะครับ!!!"

ริมฝีปากคมได้แต่เหยียดยิ้มกับตัวเอง...ใครจะคิดว่านักฆ่าอันดับต้นๆอย่างเขาจะต้องมาก้มหัวให้ใครแบบนี้ทั้งๆที่หากเขาอยากจะได้อะไรหรือต้องการอะไรก็ใช้กำลังแย่งชิงมาก็สิ้นเรื่อง...แต่กับร่างบางแล้วทำไมเขาถึงยอมมากขนาดนี้...เขาคงรัก 
...โกคุเดระ ฮายาโตะ คนนี้มากยิ่งกว่าชิวิตของเขาจริงๆนั่นล่ะ

"เหตุของแกล่ะ...ต้องการพบฮายาโตะด้วยเรื่องอะไร??"

"ผมอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องว่า...เพราะอะไรเขาถึงทิ้งผมมาแบบนี้"

"แกหมายความว่าไง ฮายาโตะจะทิ้งแกแล้วมันจำเป็นด้วยรึไงที่แกจะต้องตามมาที่นี่!!??"

"เพราะผมรู้ว่าฮายาโตะยังรักผม.....ผมเองก็รักฮายาโตะมากเช่นกัน"

"แกว่าไงนะ!!!??...ฮายาโตะไม่มีวันรักแกเด็ดขาดน้องชั้นไม่มีวันหลงรักผู้ชายด้วยกันหรอกนะไอ้บ้า!!!!!"

พลั้ว!!!!!

หมัดหนักๆลอยเข้าใส่หน้าของร่างสูงใหญ่เต็มแรงเมื่อพี่ชายคนโตของร่างบอบบางยอมรับไม่ได้ที่น้อยชายของตนจะมาหลงรักไอ้คนพรรค์นี้ได้ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเงื้อหมัดขึ้นอีกครั้งแต่ก่อนที่มันจะลอยมาปะทะใบหน้าหล่อๆของคนที่ไม่คิดจะตอบโต้

"เดี๋ยวก่อนฮาคุเรน!!!"

ผู้เป็นพ่อร้องห้ามลูกชายคนโตของตัวเองก่อนจะก้าวลงมายืนอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน

"ทำไมล่ะครับท่านพ่อ!!???"

"นั่นดาบของนายสินะ"

ผู้เป็นพ่อมองตรงไปที่ห่อผ้าสีดำสนิทที่วางอยู่ข้างตัวของร่างสูงก่อนจะหันมาจ้องมองใบหน้าที่ดูมั่นคงไม่ได้หวั่นเกรงพวกตนเลยแม้แต่น้อย...ชั่งมั่นคงเสียจริงมาดูกันพ่อหนุ่มว่านายจะมั่นคงสักแค่ใหน

"นายชื่ออะไร??"

"ยามาโมโตะ ทาเคชิ ครับ"

"นักฆ่าสินะ...หึหึ..ฉันจะให้นายเจอฮายาโตะก็ได้...."

"ท่านพ่อ!!!!!"

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างขึ้นทันทีพร้อมๆกับเสียงของพี่ชายทั้งหกของร่างบางแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดว่าจะได้เดินเข้าไปสบายๆหรอกนะเพราะสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น

"ฉันจะให้นายเจอกับฮายาโตะแต่...นายต้องสู้กับพวกฉันทั้งเจ็ดคนแต่มีข้อแม้ว่านายจะต้องสร้างบาดแผลที่อกข้างซ้ายของพวกเราให้ได้และห้ามนายสร้างบาดแผลอื่นๆนอกจากอกซ้ายแต่สำหรับนาย...พวกเราสามารถฟันส่วนใหนของนายก็ได้แม้แต่...หัวใจนายจะตกลงรึเปล่า??"

ใบหน้าคมหล่อเหลาขบกรามจนเส้นเลือดที่ขมับปูดน้อยๆเพราะแบบนี้ก็หมายความว่าพวกเขาจะฆ่าตนทิ้งก่อนจะได้เห็นใบหน้าหวานๆของลูกชายตัวเองอย่างนั้นสินะ...ชั่งเลือดเย็นสมคำล้ำลือเสียจริง

"ตกลงครับ!!!!....แต่........แทนที่จะได้เจอหน้าผมขอตัวฮายาโตะกลับไปด้วยจะได้มั้ยครับ??"

"ฮะฮะฮะ..ใจกล้าไม่เบานี่...ตกลงฉันจะยกฮายาโตะให้นาย ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.     ไม่นานทุกคนก็มาพร้อมกันที่โรงฝึกและทุกคนก็เป็นชุดเป็นเพียงกางเกงฮากะมะสีดำเพียงตัวเดียวท่อนบนเปลือยเปล่าเพื่อที่จะได้รับรู้โดยทั่วกันเพราะมีเหล่าญาติๆรวมทั้งนายหญิงของบ้านหรือแม้แต่คนรับใช้ในบ้านเพื่อมาเป็นสักขีพยานจะเว้นก็แต่ลูกชายคนเล็กของบ้านที่ไม่ยอมโผล่มาหรือไม่รู้กันแน่....จะรู้บ้างรึเปล่านะว่าเขาต้องลำบากขนาดใหนถึงจะเข้าถึงตัวเองได้....คอยดูเถอะจบงานนี้เมื่อไหร่จะทำโทษให้หนักเลยเจ้าตัวแสบ...ถ้าหากเขารอดออกไปได้ล่ะนะ

เสียงกลองดังขึ้นบอกให้รู้ว่าได้เวลาลงสนามแล้วสองขาก้าวยาวๆออกไปยืนกลางโรงฝึกและคนแรกที่เขาต้องเจอก็คือพี่ชายคนเล็กของเจ้าตัวแสบที่ดูจากสีหน้าแล้วก็คงจะอยากให้เขาหมดลมภายในดาบเดียวซะด้วยซ้ำ

"เป็นกำลังใจให้ชั้นด้วยฮายาโตะ"

ร่างสูงได้แต่พึมพำกับตัวเองเมื่อเสียงกลองรัวสนั่นและทันทีที่สิ้นเสียงกลองครั้งสุดท้ายทั้งสองวิ่งเข้าหากันทันทีและเป็นอย่างที่คิดพี่ชายคนเล็กสุดกระหน่ำฟาดฟันลงมาใส่เขาอย่างสุดแรงหวังให้ตายกันไปจริงๆแต่เพรชฆาตอย่างเขามันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นมากมายนักที่จะหลบให้พ้นแต่ปัญหาก็คือเขาจะทำยังไงให้เข้าถึงตัวและสร้างรอยแผลที่อกซ้ายขอเหล่าพี่ชายของฮายาโตะได้...หัวสมองที่ชาญฉลาดในตอนนี้กำลัทำงานอย่างหนักและในที่สุดก็เอี้ยวตัวหลบและโชคดีที่พี่ชายคนเล็กสุดของร่างบางเซถลาล้มลงเพราะคิดว่าเขาจะตั้งท่ารับคมดาบของตัวเองร่างสูงจึงจับแขนที่ถือดาบของเขาไพล่หลังเอาไว้ก่อนจะเฉือนเป็นรอยแผลเล็กๆที่อกด้านซ้ายของพี่ชายคนเล็กสุดทันทีเป็นอันว่าเสร็จไปหนึ่งแต่อีกหกล่ะนี่ขนาดคนเล็กสุดยังฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว...นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองรอยแผลประปรายตามลำตัวของตน...คงเลี่ยงคมดาบของอีกทั้งหกคนไม่ได้จริงๆนั่นล่ะถ้างั้นเป็นไงเป็นกันตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ.....
.
.
.
.
.
..
.
.
.          การต่อสู้ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วและร่างสูงเองก็สามารถชนะพี่ชายของร่างบางมาได้แล้วถึงห้าคนแต่คนสุดท้ายนี่สิมันไม่ใช่ง่ายๆซะที่ใหนเพลงดาบของเขาแข็งแกร่งเกินไปแถมตัวเองก็กำลังถดถอยลงไปมากแม้แต่จะเข้าใกล้ยังแทบจะทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เสียงหอบหายใจหนักหน่วงของร่างสูงทำให้พี่ชายคนโตของร่างบางถึงกับหัวเราะขบขันแต่ก็ต้องยอมรับว่าร่างสูงเองก็ฝีมือประมาทไม่ได้เช่นกันที่สามารถจัดการกับน้องชายทั้งห้าคนของเขามาได้ทั้งๆที่แต่ละคนฝีมือก็ไม่เป็นสองรองใครเลยด้วยซ้ำ

"แกอย่างหวังว่าจะผ่านชั้นไปหาท่านพ่อได้ ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!!"

"ฮะฮะ....ผมก็หวังว่าผมจะผ่านไปได้นั่นล่ะครับคุณพี่ชาย"

"ไอ้คนวิปริตผิดเพศแกอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าน้องชายชั้น!!!....ชั้นจะฆ่าแก!!!"

สิ้นเสียงตวาดลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยวพี่ชายคนคนโตของร่างบางก็ฟาดฟันคมดาบอย่างบ้าคลั่งลงมาทันทีเพราะทนรับความจริงที่ว่าน้องชายของตนหลงรักผู้ชายด้วยกันแบบนี้

ร่างสูงที่ตวัดดาบรับพร้อมกับเซถลาไปตามความรุนแรงอย่างช่วยไม่ได้แต่ดูเหมือนจะเป็นผลดีที่อีกคนโกรธจนขาดสติแบบนี้จึงฟาดฟันมาสะเปะสะปะไม่เป็นกระบวนท่าถึงจะตั้งรับยากแต่ก็ยังพอมีช่องว่างให้ฉวยโอกาสได้

"ผม....รักฮายา....โตะครับ...และฮายาโตะก็รัก....ผม!!!"

ยิ่งอีกคนยั่วโมโหมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ขาดการป้องกันตัวมากเท่านั้นจึงไม่ทันสังเกตุเห็นมีดเล่มเล็กๆที่เฉือนเข้าที่อกซ้ายของตัวเองและยังคงฟาดฟันกระหวัดคมดาบเข้าใส่ร่างสูงอย่างบ้าคลั่ง

"คุณพี่ชายแพ้แล้ว....นะครับ"

"ชั้นไม่สนชั้นจะฆ่าแก!!!!"

"พอได้แล้วฮาคุเรน!!!!!!"

เสียงของผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านดังขึ้นทำให้คมดาบที่บ้าคลั่งชะงักทันที

"เค้าชนะแล้ว"

คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้พี่ชายคนโตตวัดดาบกลับอย่างขัดใจแต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นพ่อได้จึงจำใจต้องเดินลงส้นหนักๆออกไปข้างสนามของโรงฝึก

"ขอบคุณครับ!!!!"

"มันก็ต้องตามกฏไม่ใช่รึไงลุกขึ้นมาแล้วสู้กับชั้น"

"ขอความกรุณาด้วยนะครับ"

"เข้ามา!!!!"

ผู้เป็นเจ้าบ้านชี้ดาบไปที่ร่างสูงที่กำลังก้มโค้งทำความเคารพผู้อาวุโสก่อนจะวิ่งเข้าใส่ทันทีเสียงเหล็กกระทบกันดังก้องไปทั่วโรงฝึกแต่คนที่อ่อนแรงกว่าถึงกับเซถลาไปหลายต่อหลายครั้งแต่เจ้าบ้านแห่งตระกูลโกคุเดระกลับไม่มีทีท่าว่าจะลดกำลังของตัวเองเลยแม้แต่น้อย...นี่ก็คงอยากจะให้เขาตายไม่ต่างจากลูกชายของตนเป็นแน่ไม่มีทางเลือกคงต้องใช้วิธีนี้แล้ว!!...คิดได้แบบนั้นร่างสูงก็ตวัดปลายดาบที่กำลังพุ่งเข้าใส่หัวใจของตนเล็กน้อยเพื่อเปปลี่ยนวิถีของดาบก่อนมี่มันจะเสียบเข้าที่สีข้างของตน

"ฉึก!!!!!!!

เจ้าบ้านแห่งตระกูลโกคุเดระเบิกตาน้อยๆด้วยความแปลกใจทั้งๆที่อีกฝ่ายสามารถหลบคมดาบของตนได้แต่กลับเปลี่ยนวิถีของดาบให้แทงพลาดซะงั้นแต่ในขณะที่กำลังจะดึงดาบกลับมาคมดาบกลับถูกดึงเอาไว้ด้วยมือของร่างสูงก่อนจะฝืนตัวเดินเข้ามาหาตนทั้งๆที่คมดาบยังคาอยู่ที่สีข้าง....ผู้ชายคนนี้รักลูกชายของเขามากขนาดใหนกันถึงได้ยอมเอาตัวเองมารับคมดาบของเขาแบบนี้...ร่างสูงยังฝืนดันตัวเองเข้าไปจนแทบจะมิดด้ามของดาบเจ้าบ้านตระกูลโกคุเดระท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คนทั้งโรงฝึก

"ชั้นยอมแพ้นายแล้ว ยามาโมโตะ ทาเคชิ"

ยอมแพ้หัวใจที่เด็ดเดี่ยวของนายยอมแพ้หัวใจที่รักเพียงลูกชายของชั้นมากมายขนาดนี้...หากเป็นนายคงจะทำให้ลูกชายของชั้นมีความสุขไปตลอดชีวิตแน่นอน

"ลงมือซะ!!!"

ใบหน้าคมที่โชคเลือดของร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดบางอย่างออกไปเพราะเขาไม่อยากจะทำร้ายใครไม่อยากจะทำร้ายหัวใจของ โกคุเดระ ฮายาโตะ เหมือนกัน

"ผมไม่อยาก...ทำร้ายท่าน"

"กฏก็ต้องเป็นกฏ ชั้นจะยกฮายาโตะให้กับนาย...แต่จงจำใส่หัวของนายเอาไว้หากลูกชายของชั้นต้องร้องไห้เสียน้ำตาเพราะแกอีกครั้งชั้นจะเด็ดหัวนายด้วยมือของชั้น"

จบประโยคเจ้าบ้านตระกูลโกคุเดระจับปลายดาบของร่างสูงมาเฉือนที่อกด้านซ้ายของตนเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาได้ยกดวงใจของเขาให้กับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว

"ผมสัญญาด้วยเกียรติที่ผมมีครับท่าน!!!!"




ร่างสูงที่ร่างกายโชกเลือดเดินตามหลังนายหญิงของบ้านไไปด้วยท่าทางที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดกับบาดแผลของตนเลยสักนิดและนั่นยิ่งทำให้พี่ชายทั้งหกคนหมั่นไส้หนักเข้าไปอีดทั้งๆที่พวกเขาฝากรอยแผลเอาไว้มากมายขนาดนั้น

"เราไปทำแผลกันก่อนดีมั้ยยามาโมโตะคุง"

"ไม่เป็นไรครับนายหญิง"

"ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าทั้งสองคนมีเรื่องอะไรกันแต่...ฮายาโตะเองก็รักเธอมากไม่ต่างกัน...ไม่งั้นเค้าคงไม่มานอนร้องไห้ไม่กินข้าวกินปลาถึงสามวันสามคืนแบบนี้หรอกเธอพอจะเล่าให้ชั้นฟังได้รึเปล่ายามาโมโตะคุง??"

"ผมเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกันครับแต่ถ้าจะให้เดาคงจะเรื่องงานของผม"


"งั้นเหรอจ๊ะ...งานเธอมันอันตรายนี่นะ....ถึงแล้วล่ะจ๊ะ"

นายหญิงแห่งตระกูลโกคุเดระหยุดที่หน้าห้องก่อนจะเปิดประตูให้กับร่างสูง...นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองร่างบอบบางที่ยังหลับไหลด้วยความคิดถึงก่อนจะหันไปก้มโค้งให้กับผู้เป็นแม่อีกครั้ง

"ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะจ๊ะฮายาโตะน่ะเป็นประเภทปากแข็งใจอ่อนก็ช่วยทนๆเค้าหน่อยก็แล้วกัน"

นายหญิงของบ้านจากไปแล้วปล่อยให้ร่างสูงอยู่กับคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องเพียงลำพังเพราะคงเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาจะได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันสักทีหลังจากลำบากมามาก

มือหนาลูบไล้ไปตามกรอบใบหน้าสวยเบาก่อนจะกดจูบลงไปที่แก้มใสแผ่วเบาแต่ดูเหมือนจะเป็นการปลุกให้อีกคนตื่นซะแล้วเมื่อเปลือกตาของร่างบางค่อยๆปรือขึ้นช้าๆแต่พอเห็นใบหน้าของอีกคนเท่านั้นมือไม้ก็ทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อร่างบางผลักอีกคนจนหงายหลังไปนอนกับพื้น

"แก!!!!!...มาอยู่ตรงนี้ได้ไง!!!!"

แต่แล้วนัยน์ตาสีเขียวมรกตต้องเบิกกว้างทันทีที่เห็นสภาพที่โชกเลือดของคนตรงหน้า

"กะ...กะ...แกไปทำอะไรมาทำไมถึง......"

"ชั้นคิดถึงนายมากนะฮายะ...."

"ฉันถามว่าแกไปทำอะไรมาหัดฟังฉันพูดมั่งสิไอ้บ้า!!!!!"

"ฮะฮะ...เนี้ยน่ะเหรอพ่อกับพี่ชายนายต้อนรับชั้นแรงไปหน่อยน่ะ"

"ว่าไงนะท่านพ่อกับพี่!!!!....."

ใบหน้าสวยถึงกับนิ่งค้างเมื่อได้ฟังคำตอบจากอีกฝ่ายและไม่คิดว่าจะมีใครรอดเงื้อมมือของพ่อและพี่ชายจอมโหดทั้งหกคนนั่นมาได้

"กลับไปกับชั้นนะฮายาโตะชั้นคิดถึงนายมากนะอย่าทิ้งชั้นมาแบบนี้สิไม่มีเหตุผลเอาซะเลยอย่าทำอะไรเอาแต่ใจแบบนี้ได้มั้ย"

"ว่าไงนะ!!??...ไม่มีเหตุผลเหรอ??...แกหาว่าฉันไม่มีเหตุผลงั้นเหรอไอ้บ้า...ฮึก...แล้วที่แกไปเดินควงกับผู้หญิงคนนั้น..ฮึก...บอกรักกันต่อหน้าฉัน...มันไม่เพียงพอจะให้ฉันหนีแกมาใช่มั้ย!!!!!"

จู่ๆน้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งไปก็ไหลรื่นออกมาอีกครั้งยิ่งถูกอีกคนหาว่าตนไม่มีเหตุผลก็ยิ่งคับแค้นใจหนักเข้าไปอีก

"เรื่องนี้เองสินะที่นายเก็บเอามาคิดมากอยู่ตอนนี้...มันมะ......."

"แกยังจะมีหน้ามาบอกว่าเรื่องแค่นี้อีกเหรอไอ้บะ........"

"ฟังชั้นพูดให้จบก่อนสิฮายาโตะ!!!!"

ร่างสูงจำเป็นต้องขึ้นเสียงเพื่อให้อีกคนหยุดฟังไม่เช่นนั้นฮายาโตะก็จะยังโวยวายไม่ฟังเหตุผลอะไรอีก

"มันเป็นงานของชั้นฮายาโตะผู้หญิงคนนั้นเป็นมาเฟียที่คิดจะหลังคุณดีโน่เค้าเลยจ้างชั้นไปสืบความคืบหน้าของพวกมันแต่มันผิดแผนนิดหน่อยที่เธอต้องมาที่ญี่ปุ่นกระทันหันชั้นเลยต้องตามมาด้วย....แต่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันจบแล้วแก๊งของเธอถูกพวกวินดิเซ่รวบตัวไปแล้ว...ชั้นกังวลมากเลยรู้มั้ยหลังจากตอนนั้นชั้นพยายามโทรหานายแต่ติดต่อไม่ได้กลับไปรอที่คอนโดนายก็ไม่ยอมกลับไปชั้นรอต่อไม่ไหวถึงได้มาตามนายที่นี่ไง....ชั้นรักนายมากนะฮายาโตะ"

มือแข็งแรงคว้าร่างบางเข้ามากอดเอาไว้โดยไม่ได้สนใจว่าเลือดของตนกำลังย้อมกิโมโนสีขาวของร่างบางให้แดงฉานไปหมดแล้วริมฝีปากคมพรมจูบที่ขมับสีเงินซ้ำๆด้วยความคิดถึงที่มันมากมายจนแทบจะล้นทะลักออกมานอกอก

"......แต่แกโกหกฉัน....แกโกหก....ฮึก....ฮึก"

สองมือบางทุบแผงอกแกร่งเหมือนคนกำลังหมดแรงเพราะในตอนนี้หัวใจมันรู้สึกอ่อนล้าเต็มที

"ชั้นขอโทษฮายาโตะ...แต่ชั้นไม่อยากให้นายคิดมาก...ไม่อยากให้นายกังวล...ต่อไปชั้นจะไม่โกหกนายอีกแล้วชั้นจะบอกนายทุกอย่าง...ชั้นขอโทษ"

สองแขนผอมบางโอบรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่นใบหน้าสวยซุกลงไปที่ไหล่กว้างอย่างแสนคิดถึงเพียงแค่คำขอโทษของอีกคนความเจ็บปวดในใจก็ค่อยๆบรรเทาจนแทบจะเป็นปรกติทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่กล้าที่จะโอบกอดแผ่นหลังของเขาคนนี้เลยสักครั้ง

"แกเจ็บมากมั้ย??"

"ไม่เลยสักนิดแค่เห็นหน้าสวยๆของนายมันก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ"

"ไอ้บ้า!!!...นี่แน่ปากดีนัก!!"

กำปั้นเล็กๆทุบลงไปที่ปากแผลอย่างหมั่นเขี้ยวในความปากดีของอีกฝ่ายโดยไม่คิดจะยั้งมือ

"โอ้ยย!!...เดี๋ยวสิฮายาโตะทุบแบบนี้มันก็เจ็บได้เหมือนกันน้าาไม่สงสารชั้นบ้างรึไง??"

"ไม่เลยสักนิด!!"

"ใจดำจัง....ถ้าชั้นตายไปเดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีกหรอก"

"คะ...ใคร...ใครร้องไห้ให้แกฉันร้องให้เพราะแกโกหกฉันหรอกนะอย่ามาซี้ซั้วนะเฟ้ยไอ้บ้า!!!"

"ดูสิขอบตาช้ำหมดแล้ว....ขอโทษนะ....ฮายาโตะ"

ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยที่ขอบตาสีมรกตเบาๆก่อนจะกดจูบลงไปที่ดวงตาทั้งสองข้างราวกับปลอบประโลมก่อนที่ริมฝีปากคมจะมาหยุดที่ริมฝีปากของอีกคนที่หลับตาลงช้าๆเพื่อรอรับสัมผัสที่แสนหวานสองแขนผอมบางโอบรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น...หากคราวนี้ได้กอดแผ่นหลังนี้แล้วจะไม่ยอมปล่อยแผ่นหลังอบอุ่นนี้อีกเป็นครั้งที่สองจะเชื่อใจและเชื่อมั่นในตัวของเขาคนนี้ตลอดไป

"รักนายนะ....โกคุเดระ ฮายาโตะ"

"ฉัน...ฉันเกลียดแก ยามาโมโตะ ทาเคชิ"

"ฮะฮะ...นี่คงเป็นคำบอกรักที่หวานที่สุดในโลกเลยนะเนื้ยดีใจจัง"

"ไอ้บ้า!!!....แกไม่เคยฟังฉันพูดเลยใช่มั้ย!!!...อ๊ะ!!!"

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจคำพูดของตนเลยสักนิดจึงถูกกดให้นอนลงบนฟูกหน้าตาเฉยพร้อมกับรอยยิ้มบานเป็นดอกทานตะวันจนน่าหมั่นไส้

"ใครจะสนว่านายจะพูดอะไร...เพราะชั้นรู้อยู่แก่ใจว่านายเองก็รักชั้น...รึว่าชั้นเข้าใจผิดไปอย่างนั้นรึเปล่านายเกลียดชั้นจริงๆน่ะเหรอ...นายจะไม่กลับไปกับชั้นใช่มั้ย"

"กะ...แกพล่ามอะไรอยู่ได้...นั่นมันห้องฉันนะถ้าไม่กลับไปเดี๋ยวแกก็พาผู้หญิงที่ใหนเข้ามาทำเรื่องบัดสีในห้องฉันกันพอดีสิฉันไม่ยอมหรอกนะจะบอกให้!!!!"

"ทำแบบนี้งั้นเหรอ??"

"อื้อ!!!"

จบประโยคทั้งใบหน้าทั้งมือปลาหมึกก็ซุกไซร้ไปทั่วซอกคอขาวผ่องกิโมโนตัวบางถูกดึงจนหลุดลุ้ยไปหมดสองมือบางรีบผลักแผงอกแกร่งออกจนสุดแรงไม่ใช่จะต่อต้านหรือขัดขืนแต่....

"อา...ยามะ...หยุดก่อนแกบาดเจ็บอยู่น้าา!!!!"

"นายก็อย่าดิ้นสิเดี๋ยวแผลจะแตกเอานะ"

"เฮ้ยนั่นมันแผลแกไม่ใช่รึไง!!!???"

"ฮะฮะ...ก็นะ...."

เพียงแค่จบประโยคที่ฟังแทบจะไม่เข้าใจหรือไม่เข้าใจความหมายเลยด้วยซ้ำกิโมโนตัวบางก็ถูกถอดไปกองที่ข้างฟูกแล้วร่องรอยสีระเรื่อที่หายไปจนแทบจะมองไม่เห็นถูกสร้างขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับคำบอกรักซ้ำแล้วซ้ำอีกให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบจะลำลักกันไปข้างหนึ่งต่อจากนี้หากจะต้องกลายเป็นแค่ตุ๊กตามีชีวิตหากจะต้องกลายเป็นเพียงแค่ของเล่นของเขาคนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไปแล้วเพราะคำว่ารักมันจะสลักอยู่ในหัวใจของทั้งเขาและอีกฝ่ายไปจนชั่วชีวิต
..
..
..
..
..
..
..
..
..
.
..
..End...............



.......แถม......

    
 ขาทั้งสองคู่เดินออกมาจากประตูไม้บานใหญ่ของตระกูลโกคุเดระเพราะความจำใจเมื่อในขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเสียงเอะอะของใครหลายคนก็ดังขึ้นที่หน้าห้องทำเอาอารมณ์ค้างเติ่งอย่างช่วยไม่ได้และก็ต้องหัวเสียกันอีกรอบเมื่อออกมาเห็นสภาพรถสปอร์ตคันหรูทีล้อทั้งสี่หายไปแบบไร้ร่องรอยคงจะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้หรอกนอกจากพี่ชายทั้งหกคนของฮายาโตะทั้งเสียงโวยวายที่หน้าห้องนั่นด้วยทั้งสองคนจึงได้แต่มองหน้ากันแล้วยิ้มแห้งๆเดือดร้อนต้องโทรตามเจ้าของบาร์นายจ้างของเขาให้มารับอีกตะหาก


พักใหญ่BMW สีดำที่คุ้นตาก็มาจอดที่ตรงหน้าแต่คนที่ขับมารับกลับไม่ใช่คนที่ตนโทรไปขอร้อง

"ไม่ต้องทำหน้าสงสัยครับคุณดีโน่ติดธุระเลยวานให้ผมมาแทน"

"ฮะฮะ...งั้นรบกวนด้วยนะมุคุโร่"

"เฮ้!!!..นายคือนักเต้นคนนั้นนี่!!!"

"โรคุโด มุคุโร่ ครับแสดงแค่คืนวันศุกร์...แล้วจะขึ้นมากันได้รึยังครับ??"

"ฮะฮะ...ขึ้นรถเถอะ ฮายาโตะ หมอนี่เค้าเป็นพวกเข้าสังคมไม่ค่อยได้น่ะ"

ใบหน้าสวยได้แต่เหลือบมองคนขับรถเป็นพักๆด้วยความสงสัยถึงจะบอกว่าเข้าสังคมไม่ค่อยได้แต่มาทำงานแบบนี้เนี้ยนะมันดูขัดๆกันชอบกลทั้งๆที่ดูจะชอบงานของตัวเองซะขนาดนั้น
.
..
..
..
...
...............End...จริงๆแล้วจ๊าาาาา...........

Remark : สาเหตุที่จบแบบนี้ก็เพราะว่ามันจะมีตอนต่อไปของ 6927 และ D18ด้วยนะเจ้าค้าาาาา