Fic au.[KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 07
:ปลายกิ่งฝัน 07
:Fanfiction [KHR] 6927,8059
:Romantic Drama
:NC-17
คำเตือน:บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่รู้จักหรือไม่ต้องการรับรู้กรุณากดปิดค่ะขอบคุณค่ะ
........ร่างบอบบางกำลังตั้งตกตั้งใจหั่นเจ้าแครอทให้เป็นลูกเต๋าถึงหน้ามันจะไม่ใกล้เคียงกับลูกเต๋าซักเท่าไหร่ก็เถอะเพราะมันจะเป็นมื้อเช้าวันนี้ของพวกเขาและที่กำลังจะทำก็คือข้าวห่อไข่นั่นเอง
"ฮะฮะ...ลูกเต๋าของนายมันจะเข้าปากได้มั้ยเนี้ยฮายาโตะ!!?"
ร่างบอบบางหันมาทำหน้าปั้นปึงแขวะร่างสูงที่ยืนหัวเราะอยู่ทันทีมีอย่างที่ใหนตัวเองไม่ทำให้ดูก่อนแล้วยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก
"นายบอกให้ลูกเต๋าไม่ได้บอกว่าให้ทำเล็กแค่ใหนนะไอ้บ้านายแบบ!!!"
"คร้าบๆ..ขอโทษนะครับเจ้านาย"
ร่างสูงเดินไปซ้อนที่ด้านหลังของร่างบอบบางก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของร่างบอบบางเอาไว้จนต้องหดคอหลบตามสันชาติญาณเมื่อลมหายใจอุ่นๆเป่ารดต้นคอของตัวเองแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด
"ทำแบบนี้นะครับเจ้านาย"
ร่างสูงจับมือบางแล้วหั่นลูกเต๋าที่ร่างบอบบางทำไว้ออกเป็นสี่ส่วนก่อนจะหั่นตามขวางอีกครั้ง
"ทำได้มั้ย??"
"ทำได้....ปล่อยได้แล้ว!!"
"ขออยู่แบบนี้อีกแป๊ปนึ่งนะฮายาโตะ.....ได้มั้ย?"
ไม่ว่าเปล่าริมฝีปากคมยังกดจูบลงไปบนแก้มใสๆนั่นอีกด้วย...ทำเอาอีกคนถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่เจ้าคนที่มันชอบฉวยโอกาสทันที
"นี่พอแล้วไอ้นายแบบบ้า!!"
สองมือบางรีบแกะมือปลาหมึกที่เกาะติดหนึบแต่ไม่รู้ว่าแกะอีท่าใหนตัวเองถึงได้ถูกจับหันไปเผชิญหน้ากันแล้วถูกรวบเอวรั้งให้แนบชิดกันเข้าไปอีกใบหน้าสวยจึงได้แต่ทำหน้าเหรอหราตื่นตระหนกทำตัวแทบจะไม่ถูก
"ไม่ได้เหรอ.....ฮายาโตะ??"
"กะ....ก็นี่มันก็แป๊ปนึ่งแล้วไง!!"
"ฮะฮะฮะ.....ก็นายยังไม่ได้อนุญาติชั้นเลยมันจะถือว่าแป๊ปได้ไงว่ามั้ย"
"นี่แกจะขี้โกงปะ...อื้อ!!!"
พูดยังไม่ทันจะจบประโยคริมฝีปากก็ถูกครอบครองซะแล้วนัยน์ตาสีเขียวมรกตจึงทำได้แต่เบิกกว้างก่อนจะรีบปิดลงด้วยความตกใจ
สองมือบางพยายามผลักใสร่างสูงให้หยุดการกระทำจาบจ้วงตัวเองจนสุดกำลังแต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกกอดรัดมากเท่านั้น
"อ๊ะ..ปล่อย..ยามะ...อื้อ!!"
ร่างสูงกระชับเอวบางให้แนบชิดยิ่งขึ้นก่อนที่มืออีกข้างจะประคองท้ายทอยของอีกคนเอาไว้ให้จูบได้ถนัดยิ่งขึ้นริมฝีปากคมบดเบียดแนบชิดลงไปจนแทบจะไม่มีช่องว่างปลายลิ้นร้อนลามเลียดึงดันสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากบางให้ได้เพราะเจ้าตัวยังเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น
"ฮายาโตะฉันรักนายมากนะ"
"ฉะ....ฉัน...อ๊ะ...อืม!!"
ร่างบอบบางได้แต่นึกโกรธตัวเองที่หลงกลของคนเจ้าเล่ห์เข้าจนได้เมื่อปลายลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนในโพลงปากของตัวเองในขณะที่เผลอตัวพูดออกไป
เรียวลิ้นร้อนที่รุกล้ำเข้าไปกระหวัดพันเกี่ยวเรียวลิ้นเล็กพร้อมๆกับหยอกล้อผสมไล่ต้อนหลอกล่อให้อีกคนหลงกลจนเรียวลิ้นเล็กกระหวัดหลบเลี่ยงอย่างเก้ๆกังๆตามประสาคนไร้ประสพการณ์จนเผลอหลุดเสียงน่าอายออกมา
"...อืมม.....อืออ"
เสียงครางเบาๆในลำคอของร่างบอบบางยิ่งทำให้ร่างสูงกระหยิ่มยิ้มในใจอย่างพอใจมือหนาข้างนึ่งเลื้อยเข้าไปในชายเสื้อยืดสีขาวของร่างบอบบางทันทีก่อนจะลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางและเมื่อได้สัมผัสผิวกายนุ่มนิ่มเนียนเรียบไร้รอยสะดุดด้วยแล้วมันก็ยิ่งเกินจะห้ามใจไหว
ริมฝีปากคมละออกจากริมฝีปากบางก่อนจะย้ายมาคลอเคลียกดจูบขบเม้มไปจนทั่วซอกคอระหง
"อ้า...อื้อ!!"
ร่างบอบบางร้องครางเสียงหลงอย่างลืมตัวเมื่อริมฝีปากคมดูดเม้มที่ซอกคอของตัวเองไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของอีกคนเข้าอย่างจัง
มือร้อนจึงเลื่อนไล้ลงมาที่หน้าท้องแบนราบของร่างบางทันทีก่อนจะสอดเข้าไปในช่องว่างของหัวกางเกงยีนส์สีเข้มของคนในอ้อมแขน
"อ๊ะ!!...ยามะ...ตรงนั้นยะ....อย่าจับ!!!"
และยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุเมื่อมือร้อนเคล้นคลึงตรงส่วนอ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัวของร่างบอบบางเบาๆจนร่างทั้งร่างผวากอดรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่นเมื่อความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยรู้จักกอบกุมจนหัวใจเต้นระส่ำแทบจะทะลุออกมานอกอก
"เป็นของฉันนะ....ฮายาโตะ"
"อ๊ะ!!...อา.."
ไร้เสียงตอบรับจากอีกคนมีเพียงเสียงครวญครางไม่เป็นภาษาหลุดออกมาเมื่อมือร้อนยังไม่หยุดการกระทำ
ริมฝีปากคมจึงเคลื่อนขึ้นไปคลอเคลียที่ข้างหูแล้วลากปลายลิ้นเปียกแฉะลงไปบนใบหูของอีกคนเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกคนให้พุ่งขึ้นไปอีก
"ได้มั้ย???"
น้ำเสียงทุ้มปนกระเส่าน้อยๆที่กระซิบข้างๆหูนั้นเหมือนกับมันมีมนต์สะกดร่างกายถึงได้อ่อนปวกเปียกเหมือนเทียนโดนไฟลนแบบนี้ริมฝีปากบางพยายามจะปฏิเสธออกไปแต่กลับไม่มีคำพูดหลุดลอดออกมาแต่สิ่งที่หลุดลอดออกมากลับตรงกันข้ามกับที่สมองสั่ง
"อือ......"
ริมฝีปากคมเหยียดยิ้มพอใจก่อนจะตวัดร่างบอบบางขึ้นมาอุ้มเอาไว้แล้วก้าวยาวๆขึ้นไปชั้นสองของบ้านทันทีเพราะจะทำอะไรในห้องครัวมันคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่ทั้งพ่อกับลูกน้องอีกสองคนยังเข้าออกอยู่บ่อยครั้งไปห้องนอนมันจะสะดวกกว่าเยอะ
ร่างบอบบางซบใบหน้าทีซับสีจัดของตัวเองเอาไว้กับแผงอกแกร่งของร่างสูงสองแขนผอมบางโอบรอบคอของอีกคนเอาไว้แน่น....ในหัวสมองตอนนี้กำลังตีกันยุ่งมั่วไปหมดอีกทั้งยังไม่เข้าใจตัวเองว่าพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง
แต่ทุกความคิดทั้งหมดก็ต้องหยุดลงเมื่อรู้สึกถึงแผ่นหลังของตัวเองสัมผัสกับที่นอนหนานุ่ม
"อ๊ะ!!!!..ดะ...เดียวใจเย็นๆ....ยามาโมะ...อื้อ!!!"
ร่างบอบบางรีบร้องห้ามเสียงหลงอีกครั้งเมื่อมือปลาหมึกจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกและใช้เวลาแทบจะไม่ถึงนาทีร่างบอบบางก็ไม่เหลืออาภรณ์ใดๆปกปิดร่างกายเอาไว้อีก...ร่างบอบบางจึงทำได้เพียงหลับตาเอาไว้แน่นเพราะอายจนกว่าจะมองหน้าใครได้อีกสองแขนจึงกอดหัวสีดำที่ซุกอยู่บนแผนอกของตัวเองเอาไว้แน่น
ใบหน้าคมซุกไซร้ขบเม้มลงไปบนแผ่นอกบางฝากร่องรอยสีกุหลาบเอาไว้จนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างปลายลิ้นร้อนเปียกแฉะลากไล้ไปจนทั่วเหมือนอยากจะกลืนกินร่างบอบบางเข้าไปทั้งตัวมือร้อนทั้งสองข้างลูบไล้ร่างกายขาวผ่องอย่างหลงไหลก่อนจะย้ายไปเคล้นคลึงสะโพกมนเบาๆเรียกเสียงครางไม่เป็นภาษาไม่ขาดปาก
"อ๊ะ...อ้า!!"
ร่างบอบบางร้องครางเสียงสูงอีกครั้งเมื่อใบหน้าคมหล่อเหลาเคลื่อนต่ำลงไปที่หน้าท้องแบนราบ...และร่างกายยิ่งกระตุกหนักขึ้นจนสะโพกบางต้องแอ่นรับสัมผัสเมื่อริมฝีปากคมขบเม้มกดจูบไปทั่วท้องน้อย
"อ้า...ฮ้า...ยามะ...ยามาโม...โตะตรงนั้นมัน..."
สติที่เหลืออยู่น้อยนิดเหมือนจะหลุดลอยเตลิดไปไม่รู้ทิศรู้ทางเมื่อปลายลิ้นร้อนไล้เลียกดจูบลงไปที่ต้นขาขาวผ่องมือร้อนย้ายมากอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวเต็มที่แล้วของร่างบอบบางเอาไว้ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะคลึงเบาๆที่ส่วนปลายทำเอาคนด้านใต้ถึงกับสะดุ้งจนสุดตัวพร้อมๆกับร่างกายเกร็งกระตุกรับสัมผัสของร่างสูง
"ฉันรักนาย.....ฮายาโตะ"
"อ้า...ฉะ...ฉันระ...ฮา"
ยิ่งได้ยินคำบอกรักก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกแปลกใหม่พุ่งสูงขึ้นจนตอนนี้ในหัวสมองขาวโพลนไปหมดร่างกายไร้แรงต่อต้านโดยสิ้นเชิงสะโพกมนขยับแอ่นรับตามจังหวะที่อีกคนชักพาอย่างลืมตัว
ริมฝีปากคมเหยียดยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาของร่างด้านใต้ก่อนที่ปลายลิ้นร้อนเปียกแฉะจะเลียลงไปบนส่วนปลายของส่วนอ่อนไหวของร่างด้านใต้เรียกเสียงครางหนักหน่วงจนปลายเท้าแข็งเกร็งจิกลงไปบนที่นอนอย่างควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
"อา...ฮา...ยามะ...ไม่ไหวยะ...อย่าทำแบบนั้น!!!"
น้ำเสียงขาดๆหายปนเสียงกระเส่าร้องห้ามไม่เป็นภาษาเมื่อริมฝีปากคมเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวที่แทบจะปริแตกของตัวเองมือบางขยุ้มหัวสีดำเอาไว้แน่นเมื่อร่างสูงขยับริมฝีปากขึ้นลง
"มะ...ไม่ไหวแล้วมัน...มันจะ....อ้า...ฮา...ฮา...ฮา.."
และเพียงแค่ริมฝีปากคมรูดขึ้นลงเพียงไม่กี่ครั้งความอดทนของร่างด้านใต้ก็ถึงขีดสุดน้ำสีขาวขุ่นฉีดพุ่งออกมาจนแทบจะเต็มปากของร่างสูงก่อนจะคายมันออกมาใส่มือของตัวเองแล้วเช็ดที่มุมปากของตัวเองน้อยๆนัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซับสีจัดริมฝีปากบางเผยอออกน้อยๆหอบหายใจหนักหน่วงด้วยแรงอารมณ์ที่ถึงขีดสุดนัยน์ตาสีเขียวมรกตสั่นระริกอย่างเว้าวอนแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้เขาพอใจเป็นอย่างมาก
ใบหน้าคมโน้มลงไปที่ข้างหูของร่างด้านใต้ก่อนจะกระซิบเบาๆแล้วปลดตะขอกางเกงของตัวเองออกเสียงรูดซิปลงทำเอาอีกคนหลับตาเอาไว้แน่นด้วยความอายไม่กล้าที่จะมองหรือรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้แต่เพราะน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนมีมนต์สะกดนั่นถึงทำให้ร่างกายขยับไปเองโดยที่ไม่ต้องรอให้สมองสั่ง
"มันอาจจะเจ็บบ้างแต่อดทนหน่อยนะ.....ฮายาโตะ"
"อะ...อื้อ!!"
สองแขนผอมบางกอดหัวสีดำเอาไว้แน่นเมื่อมือร้อนเลื่อนไล้ลงต่ำไปเรื่อยอีกครั้ง
"อ๊ะ!!!...ยามะ..."
สองแขนกอดหัวสีดำแน่นขึ้นไปอีกเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแทรกตัวเข้ามาในร่างกายจากช่องทางสีหวาน
"ไม่เป็นไรฮายาโตะ....ผ่อนคลายหน่อยไม่งั้นมันจะเจ็บมากนะ"
ริมฝีปากคมพรมจูบเบาๆที่ขมับของร่างด้านใต้เพื่อปลอบโยนและเมื่อรู้สึกถึงแรงตอดรัดค่อยๆคลายตัวลงนิ้วเรียวจึงค่อยๆขยับหมุนวนช้าๆและเมื่อร่างบอบบางเริ่มคุ้นเคยแล้วนิ้วสองและสามจึงตามเข้าไปทันที
"อ๊ะ..จะ...เจ็บยามะ....อ้า"
"ไม่เป็นไรฮายาโตะ....ฉันรักนายนะ"
เสียงกระซิบที่ข้างๆหูทำเอาหัวใจสั่นไหวไปพร้อมๆกับคำบอกรักความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเริ่มปัดเป่าความเจ็บปวดให้หายไปทีละนิด...ทีละนิด....หลงเหลือไว้เพียงแค่ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
"อา...."
ริมฝีปากบางเริ่มส่งเสียงครางเครือเมื่อนิ้วเรียวทั้งสามเริ่มขยับเป็นจังหวะนัยน์ตาสีเขียวมรกตเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่เห็นอีกครั้งความรู้สึกแบบนี้มันทำเอาหัวใจไหววูบอย่างบอกไม่ถูกร่างสูงคลี่ยิ้มอีกครั้งเมื่อร่างกายของร่างบอบบางตอบสนองสัมผัสของตัวเองเป็นอย่างดีริมฝีปากคมจึงกดจูบแผ่วเบาที่ซอกคอขาวผ่องอีกครั้ง
"ฉันจะเข้าไปแล้วนะ......ฮายาโตะทนเจ็บหน่อยนะ"
"....อะ....อืมม"
เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะเจ็บมากมายขนาดใหนแล้วตัวเองต้องเตรียมตัวอย่างไรจึงทำได้แค่กอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น
ร่างสูงค่อยๆถอนนิ้วของตัวเองออกช้าๆก่อนจะแทนที่ด้วยอย่างอื่นที่ใหญ่กว่านิ้วทั้งสามมาก
"โอ้ยย...ยามะ...จะ...เจ็บ!!!!"
ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อแกนกายของร่างสูงดึงดันสอดแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังนิ้วทั้งสองข้างกดจิกลงไปบนแผ่นหลังกว้างจนเลือดซิบน้ำใสๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เพราะไม่ได้เตรียมใจรับกับความเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนสองแขนแข็งแรงช้อนร่างบอบบางขึ้นมากอดเอาไว้พร้อมๆกับพรมจูบแผ่วเบาไปทั่วใบหน้าสวยก่อนจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางที่ตอนนี้กัดเอาไว้จนเลือดซิบ
"อีกนิดเดียวฮายาโตะ...ทนอีกนิดเดียวเท่านั้น"
ร่างสูงปลอบประโลมไม่ให้อีกคนตื่นกลัวไปมากกว่านี้พร้อมๆกับพรมจูบเบาๆบรรเทาความเจ็บปวดของร่างบอบบางเพราะหากจะให้เขาถอยตอนนี้มันไม่ทันแล้วเพราะความอดทนของเขามันขาดสะบั้นไปเรียบร้อยแล้วแต่ที่ยังฝืนทนไม่ทำอะไรรุนแรงอย่างที่ใจอยากจะดึงดันกระแทกกระทั้นให้มันสุดแรงก็เพราะเขารักร่างบอบบางนี้มากกว่าจะทำรุนแรงแบบนั้นได้อีกทั้งช่องทางนี้คับแน่นเกินไปแรงบีบรัดที่มากมายนั้นทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกลัวยิ่งทำให้เขาต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปถึงความต้องการของเขามันจะอัดแน่นก็เถอะ
"ฮายาโตะ....ฉันรักนายมากนะ"
และได้ผลแรงบีบรัดค่อยๆผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดริมฝีปากคมจึงประกบลงไปบนริมฝีปากบางอีกครั้งมอบสัมผัสหวานล้ำให้คลายความเจ็บปวดและเมื่อช่องทางคลายตัวดีแล้วร่างสูงไม่รอช้ากระแทกแกนกายที่เหลือกว่าครึ่งของตัวเองเข้าไปในคราเดียวจนมิดแล้วค้างเอาไว้อย่างนั้น
"โอ้ยยย...ยะ...หยุดนะ!!...ยามะ...ฮึก"
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอย่างห้ามเอาไว้ไม่ไหวน้ำตาที่เริ่มจะเหือดแห้งไปไหลออกมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้เมื่อรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังจะแตกสลายหายไปในอากาศแต่แปลกทั้งๆที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุดแต่ความรู้สึกบางอย่างกลับมีมากกว่า....ความรู้สึกที่ไม่รู้จักแบบนี้มันหมายความว่ายังไง
"ไม่เป็นไรแล้ว...ฮายาโตะมันกำลังจะผ่านไปแล้วอีกนิดเดียวเท่านั้น"
เสียงปลอบประโลมแผ่วเบาคละเคล้าไปกับความรู้สึกสุขล้นแบบนั้นทำเอาสองแขนกระชับกอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่นริมฝีปากบางงับเข้าไปที่หัวไหล่กว้างสุดแรงเพื่อพร้อมรับความเจ็บปวดอีกครั้ง
แต่แปลกทั้งๆที่คิดว่าคราวนี้จะเจ็บกว่าที่คิดแต่กลับให้ความรู้สึกวาบหวามปนสุขล้นเข้ามาแทนที่ริมฝีปากบางจึงส่งเสียงครางออกมาแทนที่จะเป็นกรีดร้อง
ริมฝีปากคมเหยียดยิ้มพอใจเมื่อเสียงครางเครือดังขึ้นที่ข้างหูทั้งที่เขาคิดว่ามันจะขยับขับเคลื่อนได้ยากกว่านี้นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองที่หว่างขาน้อยๆเมื่อกลิ่นของเหล็กลอยมาเตะจมูก....คงจะเพราะเลือดที่ไหลออกมามากกว่าที่คิดถึงได้ทำให้เขาขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้น
ไม่รอช้าร่างสูงเร่งจังหวะเข้าออกให้เร็วขึ้นที่ละนิดทีละนิดจนเสียงครางเครือของทั้งสองคนดังระงมไปทั่วห้องความรู้สึกสุขล้นก่อเกิดขึ้นในหัวใจจนล้นทะลักออกมานอกอกต่างคนต่างส่งเสียงแห่งความสุขสมอย่างลืมอายแกนกายใหญ่โตเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆแรงขึ้นอีกเร็วขึ้นเร็วขึ้นจนในที่สุดร่างสูงดึงแกนกายของตัวเองออกมาจนสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย!!!
"อ้า...ฮา...ฮา...ยามะ...ยามาโมโตะ!!!"
เสียงครางดังลั่นขึ้นพร้อมๆกับความรู้สึกอุ่นวาบที่ช่องทางด้านหลังน้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งเข้าไปล้นทะลักออกมาผสมกับเลือดเปรอะเปื้อนจนเต็มหน้าขาของร่างด้านใต้จนเต็มไปหมด
ร่างบอบบางหอบหายใจหนักหน่วงก่อนจะพยายามลืมตาขึ้นมองใบหน้าคมหล่อเหลาอย่างยากลำบาก
"ฉะ...ฉัน....รัก....นาย...ยามะ..."
น้ำเสียงขาดๆหายๆดังขึ้นแผ่วเบาจนแทบจะเป็นกระซิบก่อนที่สติจะเลือนหายไปทำเอาหัวใจของร่างสูงรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกริมฝีปากคมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะพรมจูบเบาๆไปจนทั่วใบหน้าสวยของคนที่สลบไสลไปแล้ว
"ฉันก็รักนายฮายาโตะ"
..
..
..
..
..
. ...........ใบหน้าคมหล่อเหลากำลังจ้องมองใบหน้าสวยของคนที่ยังหลับใหลอย่างแสนรัก....ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมสีเงินที่ปรกหน้าผากมนออกอย่างเบามือแต่ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่นั้น
ครืดดด ครืดดด ครืดด
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นจากหัวเตียงมือหนารีบคว้าขึ้นมาดูทีนที...สายจากสึนะ??
"ไงสึนะ...มีอะไรด่วนมั้ย"
"มีสิโชอิจิรับงานเอาไว้ให้นายวันนี้ช่วงเย็นมาได้รึเปล่า??"
"ได้สิแต่อาจจะเหลดหน่อยล่ะนะเพราะฉันคงต้องรอให้ฮายาโตะตื่นก่อนถึงจะกลับ"
"ฮายาโตะจังเป็นอะไรไปน่ะไม่สบายเหรอ??"
"ฮะฮะฮะ....ก็นิดหน่อยไว้บ่ายๆเจอกันนะ..สึนะ"
นิ้วเรียวรีบกดวางสายทันทีเพราะกลัวว่าเจ้าเพื่อนชั่งซักจะถามซอกแซกเรื่องแบบนี้สำหรับสึนะแล้วคงจะเป็นอะไรที่หนักหนาเอาเรื่องสู้เก็บไว้ก่อนดีกวาจะปล่อยให้ผู้ด้อยประสพการณ์สติแตกเอาตอนนี้
..
..
..
..
..........ร่างเล็กๆจ้องมองโทรศัพท์อย่างงงที่เพื่อนซี้ตัวเองชิงตัวหน้าวางสายไปซะก่อนแล้วนี่โลเคชั่นที่ใหนก็ไม่ได้จะรอฟังเขาเล้ย
"ยามาโมโตะคุงว่าไงบ้างครับ??"
ผู้จัดการส่วนตัวของทั้งสองคนเอ่ยถามร่างเล็กพร้อมๆกับรับโทรศัพท์ของร่างเล็กมาเก็บเอาไว้แต่ยังไม่ทันจะเก็บใส่กระเป๋า
ครืดด ครืดด
ผู้จัดการหนุ่มได้แต่ทำหน้าหน่ายๆเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากใคร
"เหมือนมีคิวงานของสึนะเอาไว้เลยนะครับมาได้เวลาตลอด....อย่าบอกนะว่าแอบส่งคิวงานให้เค้าไปน่ะ??"
"บ้าหรอฉันไม่ได้บ้าขนาดเอาความลับของตัวเองไปขายหรอกน่า....คงจะบังเอิญมากกว่าล่ะมั้ง.....เอามานี่!!!"
ร่างเล็กคว้ามือถือจากผู้จัดการหนุ่มแล้วเปิดอ่านเมล์ทันทีโดยไม่ได้รู้เลยว่าอีกคนสืบเอาตารางงานของตัวเองไปจริงๆเจ้าตัวคงจะลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายน่ะเป็นมาเฟียแถมยังเป็นระดับท๊อฟคลาสซะด้วยเพราะความบังเอิญมันไม่ได้เกิดขึ้นทุกวันซะที่ใหน
"วันนี้ต้องไปประชุมที่เอลโฮเทลนะครับท่านมุคุโร่"
ลูกน้องคนสนิทท้วงเจ้านายของตัวเองนิดนึ่งเมื่อดูท่าว่าจะสนใจอะไรบางอย่างในมือถือมากกว่าเหมือนจะลืมงานสำคัญไปแล้ว
"ผมรู้ครับเคน....อีกสิบห้านาทีหากผมยังไม่ลุกค่อยมาเตือนผมอีกทีนะครับ"
นัยน์ตาสองสีปรายตามองลูกน้องคนสนิทน้อยๆแต่ก็ไม่คิดจะว่าอะไรไปมากกว่านั้นเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าลูกน้องตัวเองก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นปลายนิ้วเรียวกดพิมพ์บางอย่างก่อนจะส่งออกไปและไม่นานนักก็มีเมล์เข้ามาในเวลาที่ไล่เลี้ยกันริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มละมัยก่อนจะเอามือข้างนึ่งเท้าขมับของตัวเองเอาไว้
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาต้องมารอคอยร่างเล็กๆนายแบบชื่อดังคนนั้นตอบเมล์กลับมาจนมันแทบจะเป็นกิจวัติอย่างหนึ่งไปซะแล้ว
ก็รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาเดินกันคนละเส้นทางแต่ทำไมถงได้อยากให้ทางคู่ขนานสองเส้นนี้มันมาบรรจบกันไม่ว่าวันใดวันหนึ่งทำไมถึงได้อยากให้ร่างเล็กๆนั่นเป็นคนที่ยืนรอเขาบนสุดเส้นทางที่เขากำลังยืนอยู่นี่
"คึหึหึ....มันก็แค่ความฝันสินะครับ....สึนะโยชิ"
..
..
...
..
..
..
..
..
..
..
.............Tobecontinue............
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น