Fic au [KHR] 6927,8059 ปลายกิ่งฝัน : 01

[KHR] Fic au.6927,8059ปลายกิ่งฝัน 01

: ปลายกิ่งฝัน :01

[KHR]Fanfiction 6927,8059

:Romantic Drama

:NC-17

คำเตือน:บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายหากท่านใดไม่ประสงค์จะรับรู้หรือแอนตี้พวกเขาเหล่านี้กรุณากดปิดออกไปเลยนะค่ะจะได้ไม่เสียความรู้สึก




สารบัญฟิคทั้งหมดของ isayaa กดที่ข้อความนี้ได้เลยค่ะ

......ร่างสูงเรือนผมสีนิลหย่อนกายลงนั่งที่โต๊ะเตี้ยแบบญี่ปุ่นกลางห้อง VIPของคลับสายตาสีเปลือกไม้ทอดมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ที่สูงตั้งแต่พื้นจรดเพดานของห้องออกไปยังถนนสายหลักนัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองเหล่าผีเสื้อราตรีที่ต่างก็พากันออกมาโบยบินหลงระเริงไปกันแสงสีในยามราตรีบนถนนที่ไม่เคยหลับใหลสายนี้
"จะเรียกโฮสต์หรือว่าเคียะบะโจดีครับคุณยามาโมโตะ"
"ฮายาโตะ"
ใบหน้าคมหล่อเหลาไม่แม้แต่จะหันไปมองบริกรหนุ่มเพราะเพียงแค่นั้นก็เพียงพอสำหรับสิ่งที่เขาต้องการบริกรหนุ่มก้มโค้งให้ร่างสูงตามมารยาทก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"โฮสต์"หรือหนุ่มๆที่ทำงานหลายรูปแบบตั้งแต่เป็นเพื่อนนั่งคุยหรือจะอัพขึ้นมาเป็นเพื่อนนั่งดริงท์แต่ที่เลยเถิดออกไปให้บริการกันข้างนอกก็มีไม่น้อยซึ่งต้องจ่ายในราคาที่แพงกว่า...ส่วนใหญ่เจ้าของคลับบาร์จะไม่ว่าอะไรขึ้นอยู่กับผู้ให้บริการจะตกลงกันเอาเองหรือบางคนก็ปล่อยให้เจ้าของคลับบาร์เป็นคนตกลงราคาให้
และเชื่อหรือไม่ว่าหนุ่มๆที่ทำงานลักษณะนี่หน้าตาหล่อเหลาจนเทียบชั้นกับดาราทีวีหรือแม้แต่นายแบบชื่อดังของญี่ปุ่นกันเลยทีเดียว
หน้าโฮสต์คลับแต่ละแห่งจะติดรูปหนุ่มๆเหล่านี้เอาไว้ในคนที่เข้ามาเที่ยวได้เลือกใช้บริการแน่นอนว่าแขกส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวที่เหงาใจอยากจะหาคนที่รู้ใจคอยระบายอารมณ์และก็มีไม่น้อยเหมือนกันที่เป็นชายหนุ่มวัยทำงานที่กระเป๋าหนักเลือกใช้หนุ่มๆเหล่านี้ไว้เป็นเพื่อนคุยเช่นกัน

......และแน่นอนว่าหนุ่มๆเหล่านั้นหากใครครองอันดับต้นๆด้วยเลขตัวเดียวย่อมมีราคาสูงกว่าเลขอันดับล่างๆ
และรูปแบบการให้บริการคือหนุ่มๆหน้าตาหล่อเหลาเหล่านั้นจะคอยพูดคุยเอาอกเอาใจด้วยถ้อยคำหวานๆกับหน้าตาหล่อๆของพวกเขาคลายความเหงาให้กับผู้ที่เข้ามาใช้บริการ
แต่ถ้าฉากจบไม่ได้อยู่แค่ที่คลับลูกค้าก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเพิ่มตามแต่จะตกลงกัน

"เคียะบะโจ"ก็เหมือนกันทำงานทุกอย่างที่โฮสต์ทำแต่แตกต่างกันตรงที่พวกเธอจะเป็นหญิงสาวหน้าดีไม่แพ้เลยแน่นอนว่าย่านนี้เต็มไปด้วยคลับแบบนี้มากมายจึงมีการกำหนดอาณาเขตกันขึ้นมาและพวกเขาก็จะทำงานแค่อาณาเขตของตนหากลูกค้าอยากจะไปใช้บริการของคลับอื่นก็สามารถทำได้และพวกเขาจะไม่เข้าไปก้าวก่ายอาณาเขตของคลับอื่นซึ่งถึงเป็นมารยาทอย่างนึ่งที่จะต้องถือปฏิบัติ




....ร่างบอบางในชุดกิโมโนเปิดคอกว้างของผู้หญิงสีแดงสดตัดกับผิวขาวผ่องราวกับหิมะเดินตามหลังเด็กหนุ่มที่เป็นลูกน้องของอาแท้ๆของตัวเองไปอย่างเชื่องช้า
ก่อนจะหยุดที่หน้าห้องVIPที่มีแขกประจำรออยู่ก่อนแล้ว
ใบหน้าเรียวสวยทึ่มีแววดื้อรั้นนิดๆยังคงนิ่งสนิท....แต่ร่างกายบอบบางที่กำลังนั่งคุกเข่าลงไปที่พื้นก่อนจะก้มหัวให้กับแขกด้านในห้องราวกับว่าเขาเป็นแขกคนสำคัญ
"ยินดีต้อนรับ"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงห้วนๆกับใบหน้าที่ดูยังไงก็เรียกว่าสวยนั่นมีแววดื้อรั้นนิดๆรับกับปลายจมูกที่เชิดน้อยๆอย่างคนเย้อหยิ่งนั้นก็ยังคงนิ่งสนิท..ให้ความรู้สึกว่าร่างบอบบางนี้พยศน้อยๆมันจึงดึงดูดความสนใจของผู้ชายที่ได้เข้ามาเยี่ยมเยือนอยากจะปราบให้อยู่หมัดและนั่นมันก็รวมไปถึงร่างสูงที่นั่งรออยู่ในห้องด้วย
ใบหน้าคมหล่อเหลาละสายตาจากวิวที่ด้านนอกหันกลับมาสนใจร่างบอบบางที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้าห้องพร้อมๆกับฉีกยิ้มกว้างให้อีก
"มาแล้วเหรอ...มานั่งนี่ฮายาโตะ"มือหนาตบลงตรงเบาะข้างๆตัวเองด้วยใบหน้าที่ยิ้มบานเป็นดอกทานตะวันจนร่างบอบบางที่กำลังเดินเข้ามารู้สึกหมั่นไส้
"ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกนายไปแล้วว่าอย่ามาเรียกชื่อต้นของฉันหัดจำใส่สมองของนายซะมั่ง"ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ร่างบางก็นั่งลงที่เบาะข้างๆชายหนุ่มก่อนจะหยิบขวดสาเกมารินให้
"ฮะฮะ...ก็สนิทกันออกเรียกแบบนี้แหละดีแล้ว"
ร่างสูงยังคงตอบโต้ร่างบางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่เคยถือสาว่าร่างบางจะแยกเขี้ยวงับเขาสักแค่ใหน
นัยน์ตาสีเปลือกไม้ยังคงจับจ้องใบหน้าสวยที่งอง้ำอยู่ข้างๆพอมาคิดๆดูแล้วที่ร่างบางนี่ยอมที่จะคุยกับเขาทั้งๆที่เจ้าตัวชั่งเลือกหรือเรียกอีกอย่างว่าเรื่องมากไม่ยอมรับแขกง่ายๆทั้งที่พวกเขายอมที่จะจ่ายตามที่ตัวเองเรียกอยู่แล้วแต่กลับมีแค่เขาที่เจ้าตัวร้ายนี่จะยอมอยู่คุยด้วยนานๆคงเป็นเพราะเจ้าตัวสามารถแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาได้ล่ะมั้งไม่ต้องคอยเสแสร้งแก้ลงทำต่อหน้าเขาและนั่นมันก็หมายความว่าเขาต้องจ่ายเป็นเงินที่มากโขอยู่เหมือนกันแต่มันก็ไม่ได้มากมายอะไรสำหรับเขาเพราะยังไงซะเขาก็ยินดีที่จะจ่ายอยู่แล้วเพื่อแลกกับการที่มีร่างบางนี้อยู่ข้างๆเพียงเท่านี้มันก็คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มซะอีก
"ฉันอยากพานายออกไปข้างนอกกะเขามั่งนายจะคิดเท่าไหร่...ฮายาโตะ"
จู่ๆคนข้างๆก็พูดขึ้นมาแบบไม่ปี่ไม่มีขลุ่ยเล่นเอาร่างบางตั้งตัวแทบไม่ทันเพราะหากจะต้องออกไปข้างนอกนั่นมันก็หมายความว่าไอ้หมอนี่จะ.......!!
"มะ...ไม่ฉันไม่รับเรื่องแบบนั้นไอ้บ้าถ้าแกอยากจะทำแบบนั้นแกก็ไปหาคนอื่นเลยไป๊!!"
"ฮะฮะฮะ...นายนี่ตลกชะมัดฉันยังไม่ได้พูดซะหน่อยว่าจะทำเรื่องแบบนั้นคิดไปซะไกลเลยนะฮายาโตะ"
"ไอ้บ้าใครจะไปคิดก็...ก็บอกว่าจะออกไปข้างนอกแบบนั้นมันก็หมายความว่า...."
ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อด้วยความอายเกินกว่าจะพูดเรื่องแบบนั้นออกไปได้ทำเอาเรียกเสียงหัวเราะของร่างสูงได้ไม่ยากก็รู้อยู่แล้วล่ะนะว่าเจ้าตัวร้ายจะหมายถึงอะไรแต่เขาไม่ได้คิดแบบนั้นเลยแม้แต่นิดเดียวก็แค่..
"ฉันแค่อยากพานายไปเที่ยวน่ะ....ไม่ได้เหรอฮายาโตะ"
นัยน์ตาสีเขียวมรกตนิ่งค้างไปชั่วขณะก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจความหมาย
"ฉันหมายถึงไปเที่ยวจริงๆไม่มีอะไรแอบแฝง.....นะฮายาโตะ"
น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัดของร่างสูงผิดกับเวลาปรกติที่จะหัวเราะร่าทำหน้าเอ๋อใส่ไม่สมกับเป็นนายแบบชื่อดังเหมือนทุกทีทำให้ร่างบอบบางถึงกับทำตัวไม่ถูกในใจยังรู้สึกเป็นกังวลถ้าหากตัวเองออกไปด้วยแล้วมันจะจบแค่เที่ยวแน่รึเปล่าแต่ถึงอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยระลาบระล้วงหรือล่วงเกินอะไรเขาในใจลึกๆยังรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ข้างๆเป็นเพียงแค่คนเดียวที่เขารับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่ร่างสูงนี้มีให้กับเขาอย่างไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดตอบแทน
"กะ...ก็ได้แต่นายต้องไปคุยกับแซนซัสเอาเองฉันไม่ช่วยพูดหรอกนะจะบอกให้"
ใบหน้าสวยสะบัดไปทางอื่นอย่างคนเอาแต่ใจแต่กลับเรียกรอยยิ้มของอีกคนได้ไม่ยากถึงจะโยนให้อาของตัวเองก็เถอะแต่เขาก็ดูออกหรอกนะว่าเจ้าตัวเองก็สนใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
"งั้นนายรอฉันอยู่ตรงนี้แป๊ปนึ่งนะเดี๋ยวฉันมา"
"เฮ้...นั่นนายจะไปใหน??!!"ร่างบอบบางมีสีหน้าตกใจที่อีกคนอยู่ดีๆก็ลุกพรวดพราดขึ้นแล้วก้าวขายาวๆออกจากห้องไปแต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องตอบกลับมา
"ไปหาผู้จัดการ"
"เอาจริงเหรอเนี้ยไอ้บ้านั่น"ร่างบอบบางนั่งอยู่ในห้องอยู่นานจนคิดว่าอีกฝ่ายคงจะถูกอาของเขาปฏิเสธแล้วหนีกลับไปแล้วจึงลุกเดินเพื่อกลับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่ขณะจะเดินไปถึงประตูหน้าใบหน้าคมหล่อเหลาก็โผล่พรวดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนร่างบอบบางถึงกับผงะ ไปด้านหลัง
"เฮ้ยย!!!...ไอ้บ้าโผล่มาไม่รู้จักให้สุ่มให้เสียงวะไอ้บ้า!!!!!"
เสียงใสๆที่ตื่นตระหนกแผดเสียงตะโกนลั่นใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่ที่หัวเราะร่าใส่หน้าตัวเองอย่างเหลืออดที่บังอาจทำให้โฮสตต์อันดับหนึ่งอย่างเขาหลุดมาดออกมาได้
"ไปกันเถอะ!!"ไม่ว่าเปล่ามืออหนาก็คว้าเข้าที่ข้อมือบางก่อนจะออกแรงลากอีกคนให้เดินตามไปอย่างงงๆ
"เฮ้ยดะ...เดี๋ยวๆนายจะพาฉันไปใหนวะ!!"
ร่งสูงยังคงหัวเราะร่าแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยมือของร่างบอบบางที่ถูกลากให้เดินตามด้วยแรงของตัวเองถถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะสะบัดข้อมือและขัดขืนอยู่ก็ตาม
"ทำไมนายคิดจะเปลี่ยนใจเหรอฮายาโตะฉันขอแซนซัสแล้วนะไม่ยอมให้กลับคำพูดแน่"
"ไม่ใช่แต่ฉันต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนตะหากเล่าปล่อยเลยนะ"
"ไม่ต้องหรอกชุดนี้แหละเหมาะกับนายที่สุดแล้ว"
"แกคิดจะประจาณฉันงันสิไอ้บ้าอยากจะโพนธนาให้คนเค้ารู้กันทั้งบ้านทั้งเมืองงั้นสิว่าฉันทำงานอะไรน่ะห๊า!!!"
ร่างทั้งร่างหยุดชะงักเมื่อเสียงที่เคยสดใสมันสั่นเครืออย่างหนักนี่เขาลืมอะไรไปลืมคิดถึงจิตใจของร่างบอบบางนี่ไปได้ยังไง
"ฉันขอโทษฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะฮายาโตะฉันแค่คิดว่ามันเหมาะกับนายเวลานายใส่ชุดนี้มันดูสวยมากก็เท่านั้น"ร่างสูงหันกลับมาคว้าไหล่มนที่เริ่มจะสั่นไหวเพราะความโกรธแต่ยิ่งอีกคนเห็นแววตาสีมรกตที่เอ่อน้ำจนเจียนจะไหลแบบนั้นก็ยิ่งทำให้อีกรู้สึกโกรธตัวเองมากขึ้นมือแข็งแรงรั้งร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้แน่นริมฝีปากคมพรมจูบไปทั่วกลุ่มเส้นไหมสีเงินอ่อนนุ่มซ้ำๆอยู่อย่างนั้นแทนคำขอโทษแต่ดูเหมือนแค่นั้นมันจะไม่พอเมือริมฝีปากกคมเคลื่อนที่มาที่แก้มใสทั้งสองข้างแล้วจูบเบาๆที่ปลายคางสองมือหนาย้ายมาประคองใบหน้าสวยเอาไว้ก่อนที่ริมฝีปากคมจะทาบทับลงบนริมฝีปากบางสีระเรื่อจนคนที่กำลังโมโหถึงกับเบิกตากว้าง
"อ๊ะดะ...เดี๋ยวๆหยุดก่อ...อื้อ...."ถึงจะพยายามห้ามแต่กลับไร้ประโยชน์เมื่อใบหน้าคมหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ซะจนแนบชิดขริมฝีปากคมทาบทับลงบนริมฝีปากบางอีกครั้งแต่คราวนี้แนบชิดและบดเบียดลงมาซะจนไม่มีช่องว่าง
"อื้อ!!!!"เมื่อความตกใจเข้าครอบงำมือบางก็ระรัวทุบแผงอกแกร่งอย่างเอาเป็นเอาตายในใจยังนึกโมโหที่มันบอกว่าแค่จะพาไปเที่ยวแบบนี้มันไม่ใช่แล้ว
และถึงแม้ว่ามือบางจะยังระรัวทุนแต่ความรุนแรงกลับค่อยๆหายไปจนตัวเองแทบจะไร้แรงยืนในที่สุดสองแขนที่เคยทุบตีตอนนี้กลับกลายเป็นยกขึ้นมาโอบรอบคอของชายหนุ่มและยิ่งแน่นขึ้นเมื่อเรี่ยวแรงถูกสูบไปจนแทบหมด
"อืมม"เสียงครางเบาๆเล็ดลอดออกมาจากลำคออย่างลืมตัวนี่เขาเป็นอะไรไปทำไมถึงไม่รู้สึกรังเกียจแต่กลับมีความรู้สึกแปลกประหลาด             เข้ามาแทนที่ความรู้สึกแบบนี้มันอะไร
ริมฝีปากคมละออกเชื่องช้าเมื่อร่างในอ้อมแขนเริ่มจะหอบหนักหน่วงเมื่ออากาศที่ใช้หายใจลดน้อยลงเรื่อยๆ









Tobecontinue.........