S.Fic Attack on titan [Levi x Eren] Rainbow : 03

S.Fic Attack on tiitan [Levi x Eren] Rainbow : 03

:Rainbow : 03

:Fanfiction Attack on titan [Levi x Eren]

:Romantic Erotic

:NC-18



คำเตือน :บทความต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชายท่านใดไม่รู้จักหรือไม่พิศมัยกรุณากดเครื่องหมายกากบาทที่มุมขวาบนขอบคุณค่ะ






....ร่างบอบบางหย่อนกายลงที่ข้างเตียงช้าๆก่อนที่มือข้างนึ่งจะดึงเชือกผูกชุดคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองออกของตัวเองออกแล้วแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนใหญ่ช้าๆมือบางค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครช้าๆก่อนที่มือบางจะค่อยๆไล่เลื้อยต่ำลงไปถึงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพองาม
"หึ...."ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มพอใจเมื่อชายหนุ่มขยับตัวน้อยๆเหมือนรำคาญก่อนจะคร่อมร่างของพี่ชายที่แสนรักแสนแค้นเอาไว้แล้วไล่จุมพิตเบาๆตั้งแต่หน้าผากกว้างจนถึงปลายคางและไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ

เปลือกตาของร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครขยับเหมือนพยายามจะเปิดขณะที่อยู่ระหว่างความจริงกับความฝันถ้ามันเป็นความฝันคงดีที่สุดตั้งแต่เคยฝันมาเพราะความฝันเดิมๆที่ซ้ำซากมันเป็นฝันร้ายที่เขาไม่อยากจดจำภาพของร่างผอมบางที่นั่งร้องไห้กลางถนนของลานจอดรถเมื่อสี่ปีก่อนมันยังตามมาหลอกหลอนเขาจนถึงทุกวันนี้
แต่ความฝันครั้งนี้เขาฝันเห็นรอยยิ้มไม่ใช่น้ำตาใบหน้ามนนั้นกำลังยิ้มให้เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม....มือเรียวยื่นไปคว้าร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้แน่นริมฝีปากคมพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวยอย่างแสนรัก
"เอเลน..."ริมฝีปากคมพร่ำเรียกชื่อของคนในอ้อมกอดเบาๆและเสียงเรียกนั้นมันทำให้ร่างบอบบางที่อยู่ด้านบนเหยียดยิ้มพอใจ....อีกทั้งสองแขนแข็งแรงยังกอดตัวเองเอาไว้แน่นซะจนแทบจะขยับไม่ได้พร้อมๆกับพลิกร่างบอบบางให้นอนลงข้างๆก่อนจะกอดเอาไว้ทั้งแบบนั้น
"หึ..กำลังฝันเหรอครับพี่...ฝันถึงผมรึเปล่าน้า~~"
มือบางยกขึ้นมาทาบลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ขมวดคิ้วน้อยๆก่อนที่ริมฝีปากบางจะกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากคมอีกครั้งอีกครั้งและอีกครั้ง....ริมฝีปากที่ไม่ยอมเอื้อนเอ่ยคำใดให้แน่ชัดจะรักหรือจะเกลียดริมฝีปากที่เคยปลอบโยนในเวลาที่เศร้าแต่ตอนนี้มันกำลังทำให้เขาเคียดแค้น
เขาจะจูบมันอยู่อย่างนี้จนกว่าจะได้ยินคำใดหนึ่งออกมาจากปากที่สุดแสนจะหนักนี่

คนที่ยังอยู่ระหว่างความจริงกับความฝันกำลังเห็นภาพของตัวเองกำลังกอดจูบร่างบอบบางด้วยความรัก
"เอเลน....ฉัน...."
"ฉัน......อะไรครับพี่"น้ำเสียงใสๆที่เอ่ยถามออกไปทำให้คนที่กำลังสับสนส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"เอเลน......เอเลน.......เอเลน!!!!!!"
เมื่อในความฝันภาพของร่างบอบบางกำลังเดินจากไปช้าๆก่อนจะหายไปนัยน์ตาสีขี้เถ้าเปิดขึ้นเหมือนคนกำลังตกใจเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผมทั้งๆที่อากาศข้างนอกออกจะหนาวเหน็บสองแขนแข็งแรงยังกอดร่างบอบบางในความจริงเอาไว้แน่น
"ฝันร้ายเหรอครับ....คุณรีไวล์"น้ำเสียงใสๆที่ดังขึ้นใกล้ๆกับใบหน้าของตัวเองทำเอานัยน์ตาสีขี้เถ้าเบิกกว้างก่อนจะก้มหน้าลงมองดู
"เอเลน!!!....เข้ามาได้ยังไง??"สองแขนผลักร่างบอบบางออกห่างจากตัวเองด้วยความตกใจก่อนจะดีดตัวขึ้นนั่งทันที
"คุณลืมล็อคประตูห้องน้ำ.....รึเปล่าครับ??"
นัยน์ตาเหลือบมองประตูห้องน้ำเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะลืม
"กลับไปห้องนายได้แล้ว"
ร่างบอบบางค่อยลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ชุดคลุมของตนหล่นลงไปกองที่เอวหมดแล้วซ้ำยังหัวเราะร่าไม่สนใจว่าอีกคนจะไล่ตัวเองยังไง
"ผมอยากนอนกับคุณ....ไม่ได้เหรอครับ??"ใบหน้าคมหล่อเหลาอึ้งค้างกับคำพูดสองแง่สองง่ามของคนตรงหน้าแต่เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป
และเพราะอากาศที่เริ่มจะทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกมือเรียวจึงเอื้อมไปดึงชุดคลุมของร่างบอบบางขึ้นมาคลุมหัวไหล่มนให้เพราะถึงยังไงเขาก็ยังเป็นห่วงและหวังดีกับร่างบอบบางนี้เสมอแต่อีกคนกลับโผเข้ากอดรอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่น
"นะครับ.......รีไวล์แบบนี้มันอุ่นกว่าไม่ใช่รึไงครับ"เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าทำเอาชายหนุ่มถึงกับทำตัวไม่ถูกแต่ถึงอย่างนั้น
สองแขนแข็งแรงยกมาขึ้นมาโอบแผ่นหลังบางเอาไว้หลอมๆ...ไม่ไหวแล้วเขาทนที่จะผลักไสร่างบอบบางนี้ต่อไปไม่ได้แล้วทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจร่างบอบบางนี้เลยแม้แต่น้อยแต่ในทางกลับกันเขารักร่างบอบบางนี้มากจนเกินกว่าเขาจะอดทนไหวแต่เพราะเขากลัว....กลัวว่าเขาจะเป็นคนที่ทำให้ร่างบอบบางนี้ต้องบาดเจ็บต้องเจ็บปวดเพราะเขาก็เท่านั้นถึงไม่กล้าที่จะรัก
"นายทำตัวงี่เง่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันไอ้เด็กเหลือขอ"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สองแขนกลับกระชับอ้อมกอดขึ้นเรียกรอยยิ้มของคนในอ้อมแขนได้ไม่ยากไม่ใช่รอยยิ้มร้ายแต่เป็นรอยยิ้มของความดีใจอบอุ่นที่หัวใจอย่างน่าประหลาดหลงลืมความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ไปหมดสองแขนบางกระชับแน่นขึ้นไปอีก
"ก็ตั้งแต่รู้จักพี่นั่นแหละครับ...รีไวล์"
"ไอ้เด็กบ้า"ริมฝีปากคมกดจูบหนักหน่วงที่ขมับสีน้ำตาลเข้มก่อนจะฝังจมูกเอาไว้แบบนั้น...ชั่งมันตอนนี้เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าหัวใจของเขาแค่ต้องระมัดระวังนิดหน่อยก็พอแล้วเขาจะไม่ฝืนตัวเองอีกแล้วเพราะเขารู้ดีว่ามันทรมานมากแค่ใหนกับการที่ต้องฝืนใจตัวเอง
"ผมรักพี่นะครับ...รีไวล์"ริมฝีปากบางขยับพูดออกมาเบาๆเหมือนกระซิบเพราะถึงพี่ชายคนนี้ของเขาจะไม่อยากฟังแต่เขาก็จะพูดจะพูดจนกว่าเค้าจะยอมรับฟัง
"ฉันรู้......นอนได้แล้ว"
ทั้งสองคนนอนกอดก่ายกันและกันเอาไว้แน่นใบหน้ามนมุดซุกเข้าไปในแผงอกแกร่งเหมือนอยากจะแทรกตัวเข้าไปข้างในเข้าไปให้ถึงหัวใจของอีกคน
ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเองก็ไม่ได้ต่างกันเมื่อจมูกคมเป็นสันยังฝังอยู่ในกลุ่มเส้นไหมสีน้ำตาลเข้มสองแขนกระชับให้แน่นขึ้นตอบรับอีกคน
คืนนี้คงจะเป็นคืนที่พวกเขาทั้งสองคนฝันดีที่สุดในชีวิตแล้วก็ได้ใครจะรู้

.

..

.

.

.

.

.

........มือเรียวลูบหัวสีน้ำตาลเข้มที่ยังซุกอยู่กับอกแกร่งของตัวเองเบาๆจนถึงตอนนี้เขาพึ่งจะสังเกตุเห็นว่าเจ้าเด็กตัวผอมๆจนแทบจะเดินไม่ไหวตัวขาวซีดจนแทบจะเป็นกระดาษเมื่อก่อนตอนนี้ดูแข็งแรงขึ้นร่างกายที่เคยผ่ายผอมตอนนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นผิวพรรณมีเลือดฝาดมากขึ้นซะจนแทบจะไม่เหมือนคนป่วยและปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเจ้าเด็กจอมซนของเขาหน้าตาดีขึ้นเป็นกองเลยทีเดียวออกแนวสวยมากกว่าหล่อเหลาซะอีก

ริมฝีปากคมยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนที่ยังหลับไหล

"เอเลน....เอเลนตื่นได้แล้ว"แต่ดูท่าว่าคนขี้เซาจะไม่สนใจเสียงรบกวนเมื่อมือบางยกขึ้นกอดเขาเอาไว้แน่นใบหน้ามนซุกมุดเข้าหาความอบอุ่นที่อกแกร่งพร้อมๆกับทำเสียงอืออาในลำคอก่อนจะหลับต่อไปหน้าตาเฉย

"ตื่นได้แล้วไอ้เด็กเหลือขอ!!"น้ำเสียงที่เข้มขึ้นของร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครทำให้เปลือกตาของร่างบอบบางค่อยๆปรือขึ้นมองใบหน้าคมที่เท้าแขนข้างนึ่งมองตัวเองอยู่

"...รีไวล์....ขอต่ออีกนิด....นะครับ"

"ไม่ได้สายมากแล้ว...ถ้าไม่ลุกฉันจะไม่ให้นายเข้ามานอนในนี้อีก"

เจอไม้นี้เข้าใบหน้ามนถึงกับทำแก้มป่องนัยน์ตาสีเขียวมรกตเปิดขึ้นเต็มตาแต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น

"ขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ"นัยน์ตาสีเขียวมรกตมีแววออดอ้อนน้อยเหมือนทุกครั้งแววตาที่จะทำให้เขาใจอ่อนให้ทุกครั้งไป...ไม่ว่าเจ้าตัวตั้งใจทำหรือไม่แต่มันก็ได้ผลตลอด

"..........ว่ามา"นัยน์ตาขี้เถ้าจ้องมองใบหน้ามนไม่กระพริบตาอยากรู้ว่าจะทำหน้าแบบใหนตอนที่จะขออะไรจากเขา

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างก่อนจะกระชับอ้อมแขนเล็กๆของตัวเอง

"จูบผมทีสิครับ......ได้มั้ยครับ??"

มือเรียวย้ายขึ้นมาดึงแก้มใสๆทั้งสองข้างเบาๆก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับความชั่งขอแถมแต่ละอย่างนี่มันทำเอาหัวใจของเขาไหววูบได้ตลอดสิน่าไอ้เด็กนี่มันจะทำให้เขาหลุดมาดอีกสักกี่ครั้งมันถึงจะพอใจกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเขาไม่เคยปฏิเสธได้เลยสักครั้งนอกจากจะฝืนตัวเองจนแทบบ้าแบบนั้นล่ะนะแต่ตอนนี้เขาจะไม่ฝืนมันอีกแล้ว

ริมฝีปากคมประกบจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากบางเรียวลิ้นร้อนค่อยๆสอดแทรกเจ้าไปด้านในโพลงปากเล็กช้าๆกระหวัดเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างเชื่องช้าไม่รุนแรงแต่แฝงไปด้วยความรัก
นัยตาสีมรกตปิดสนิทเมื่อรสสัมผัสอ่อนหวานเริ่มจะทำให้ตัวเองไร้เรี่ยวแรงสองแขนกอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้แน่นเมื่อลิ้นร้อนยังควานหาความหอมหวานอย่างไม่รู้จักพอเนิ่นนานกว่าจะละออกมาแล้วจ้องมองใบหน้ามนที่ยังหลับตาพริ้มฉีกยิ้มกว้างอยู่แบบนั้น

"พอใจรึยัง??"นัยน์ตาสีมรกตลืมขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีขี้เถ้าก่อนจะเอาใบหน้าถูกับแผงอกแกร่งไปมาเบาๆ

"พอใจที่สุดเลยล่ะ....รีไวล์ใจดีที่สุดในสามโลก"
.
.
.
. .......วันนี้คงจะเป็นวันที่น่าประหลาดใจที่สุดของคนสูงวัยที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารสายตาของทั้งสองคนจ้องมองไปยังสองร่างที่เดินลงบันไดมาพร้อมๆกันจนแม่ของเด็กหนุ่มถึงกับอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น
"อรุณสวัสดิ์ครับพ่อคุณน้า"ชายหนุ่มกล่าวทักทายสองคนที่นั่งรออยู่บนโต๊ะแต่ร่างบอบบางทำเพียงก้มหัวให้กับคนทั้งสองก่อนจะนั่งลงข้างๆพี่ชายต่างพ่อสุดรักของตัวเองใบหน้ามนยังประดับรอยยิ้มตลอดเวลาจนคนสูงวัยทั้งสองถอนหายใจโล่งอกบางที่สิ่งที่พวกเขาคิดมันคงจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้
"วันนี้พ่อกับคลาล่าจะไปอังกฤษคงจะกลับอาทิตย์หน้าท่านผู้นำไปประชุมที่นั่น"
ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆรับรู้สิ่งที่พ่อบอกแต่ไม่คิดจะซักถามอะไรมากมายเพราะมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่นายพลชั้นผู้ใหญ่จะต้องติดตามท่านผู้นำไปปฏิบัติภารกิจภริยาทูตเองก็เหมือนกันหากท่านผู้นำไปประเทศที่สามีของตัวเองประจำการอยู่ก็ต้องไปคอยอยู่เคียงข้างช่วยงานเล็กๆน้อยๆที่ผู้ชายไม่ถนัดและเขากับเอเลนก็จะอยู่ด้วยกันตลอดในช่วงเวลาแบบนี้เมื่อหลายปีก่อน
"ยังไงก็ฝากเอเลนด้วยนะจ๊ะรีไวล์เด็กคนนี้ยิ่งเผลอไม่ได้ด้วยสิ"
"โธ่แม่ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะโตเป็นหนุ่มแล้วด้วย!!!"
เสียงหัวเราะขบขันกับท่าทางของคนหนุ่มที่ท่าทางเหมือนเด็กดังขึ้นรอบโต๊ะอาหารชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆอีกครั้งรับคำของหญิงสาวผู้เป็นอาก่อนจะชำเรืองมองคนข้างๆที่กำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งแล้วยิ้มน้อยๆเพราะไม่ว่าจะกี่ปีนิสัยแบบนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยถึงบางครั้งแต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป....เขารับรู้ได้ถึงแรงแค้นจากร่างบอบบางนี่แต่มันก็สมควรที่จะเป็นแบบนั้นถ้าหากเอเลนจะโกรธแค้นเขามันก็ไม่แปลกเพราะเขาเองก็ไม่เคยติดต่อร่างบอบบางนี้เลยสักครั้งตลอดระยะเวลาสี่ปี


..........คนสูงวัยทั้งสองออกเดินทางไปนานแล้วทั้งบ้านจึงมีเพียงชายหนุ่มและร่างบอบบางเพียงสองคนเพราะชายหนุ่มอนุญาติให้ทหารชั้นผู้น้อยลูกน้องของพ่อเขากลับไปหาครอบครัวได้เพราะยังไงอีกสองวันก็จะถึงเทศกาลคริสมาสต์แล้ว
สองร่างนั่งพิงโซฟาตัวใหญ่อยู่ที่หน้าเตาผิงร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครกำลังหลับตาเพื่อพักผ่อนสายตาแต่สองแขนยังกอดร่างบอบบางที่นอนพิงแผงอกของตัวเองเอาไว้หลวมๆปล่อยให้ร่างบอบบางดูแค๊ตตาล็อกเพื่อส่งของที่จะมาตกแต่งต้นคริสมาสต์ตามลำพังแต่ไม่นานเจ้าคนที่อยู่ในอ้อมแขนก็ดิ้นขลุกขลักสักพักก็รู้สึกได้ถึงอะไรเปียกๆที่ริมฝีปากของตนเปลือกตาข้างนึ่งปรือขึ้นน้อยๆมองดูเจ้าสิ่งที่ทำให้มันเปียกแต่กลับเห็นแค่ใบหน้ามนที่กำลังยิ้มกรุ่มกริ่มจ้องมองเขาอยู่
"อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดครับ??"
เปลือกตาทั้งสองข้างชายหนุ่มเปิดขึ้นจนเต็มตาริมฝีปากคมเหยียดยิ้มน้อยๆก่อนมือเรียวจะจับจมูกที่เชิดนิดๆนั่นโยกไปมาอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
"ถ้าฉันอยากได้อะไรนายจะหาให้รึไงเจ้าเด็กเหลือขอ?"
"แน่นอนถ้าผมหาได้ล่ะก็นะ...ผมจะหามาให้รีไวล์ทุกอย่างนั่นแหละ"
ริมฝีปากคมคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะประคองแก้มใสทั้งสองข้างเอาไว้อย่างเอ็นดูไม่ว่าเจ้าตัวจะรู้หหรือไม่ก็ตามว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมามันทำให้ใจของเขาเต้นแรงขนาดใหน
แต่เขาก็ไม่คิดจะขออะไรอีกแล้วนอกจาก
"ขอแค่นายอย่าเกลียดฉัน....ได้รึเปล่าเอเลน??"ให้อภัยกับสิ่งที่ฉันเคยทำกับนายได้รึเปล่าแล้วรักฉันเหมือนที่นายเคยรักได้รึเปล่าฉันขอมากไปใช่มั้ย?
"ได้สิครับผมเกลียดรีไวล์ไม่ได้หรอกนะเพราะผม.....รักรีไวล์มากที่สุดรักมาตลอดแล้วผมก็จะรักตลอดไปด้วย"จบโยคริมฝีปากบางก็ทาบทับลงไปบนริมฝีปากคมซึ่งอีกคนก็ตอบสนองความต้องการของอีกฝ่ายทั้งสองคนแลกเปลี่ยนความรักและความโหยหาที่พวกเค้าคนึงหามาช้านานมือเรียวร้อนเคลื่อนย้ายสอดแทรกเข้าไปใต้ชายเสื้อของร่างบางส่งผ่านความอบอุ่นให้เข้าใกล้ถึงหัวใจมากขึ้นไปอีก

แต่แล้วนัยน์ตาสีขี้เถ้าก็ต้องเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงรูดซิปกางเกง.....เปล่าเขาไม่ได้เป็นคนทำเพราะมือของเขากำลังบีบเคล้นสะโพกมนอยู่ทั้งสองข้างและร่างบอบบางก็ไม่ได้ใส่กางเกงมีซิปแต่ใส่กางเกงหัวยืดบางๆเท่านั้นงั้นก็แสดงว่าซิปกางเกงของเขาแต่แล้วทุกอย่างก็กระจ่างชัดเมื่อมือบอบบางสอดเข้าไปในกางเกงของเขาริมฝีปากคมละออกมาด้วยความแปลกใจ
"เอเลน!!!"แต่เหมือนว่าเขากำลังคิดผิดที่ละออกมาก็จะอะไรซะอีกในเมื่อใบหน้ามนสวยหวานกำลังส่งสายตาออดอ้อนเว้าวอนมาให้เขาแลเขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อมือบางกำลังกอบกุมส่วนอ่อนไหวกลางลำตึวของเขาเอาไว้
"..........เอเลน!!"ริมฝีปากคมเอ่ยเรียกชื่อของอีกคนแผ่วเบาจนแทบจะกระซิบแแต่ริมฝีปากบางกลับประกบจูบลงมาแทนมือบอบบางอีกข้างกำลังปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดทีละเม็ดก่อนที่ริมฝีปากบางจะละลงมาที่ซอกคอของเขา
"อย่าฝืนตัวเองนะครับ......รีไวล์"
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูยิ่งทำให้แปลกใจหนักเข้าไปอีกเพราะไม่เข้าใจความหมายที่อีกคนต้องการจะสื่อหรือมันหมายความว่าเขาสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้อย่างนั้นรึเปล่าแต่ในขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิด
"อึก!!!.....เอเลน!!!...."
สองมือเรียวรีบจับหัวสีน้ำตาลเข้าที่กำลังรุกลงไปที่หน้าท้องของเขาและที่สำคัญปลายลิ้นเล็กชื้นแฉะกำลังโลมเลียส่วนปลายของช่วงล่างของเขา!!!...อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กเหลือขอกำลังจะ........????!!
"......นะครับ"
อ่า~~เอาอีกแล้วทำหน้าแบบนั้นอีกแล้วแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้ยังไงกัน?....ตามใจ!!อยากทำอะไรก็เชิญแต่ห้ามหยุดกลางทางก็แล้วกัน!!...ไม่งั้นล่ะก็...ฮึ่ม!!
"ไอ้เด็กบ้า...ตามใจ!!!"มือเรียวค่อยๆผ่อนแรงออกก่อนจะปล่อยให้ใบหน้ามนเป็นอิสระให้เจ้าเด็กเหลือขอพาเขาไปลอยล่องในแดนสนธยานรกหรือสวรรค์ก็เชิญตามสบายเอาให้เต็มที่จนพอใจไปเลย

ริมฝีปากบางยกยิ้มพอใจก่อนจะค่อยๆเข้าไปครอบครองส่วนอ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัวแล้วทันทีปลายลิ้นเรียวเล็กกระหวัดไล้เลียลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่อย่างหลงใหลและเพียงแค่นั้นส่วนอ่อนไหวที่สุดก็ขยายเต็มที่ริมฝีปากบางจึงละออกมาน้อยๆก่อนนัยน์ตาสีเขียวมรกตจะเหลือบมองความใหญ่โตที่ขยายเต็มที่แล้วน้อยๆก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นมันแต่ถึงอย่างนั้นเรียวลิ้นเล็กก็ยังกระหวัดโลมเลียอย่างไม่ยอมลดละแล้วริมฝีปากบางก็เข้าครอบครองแกนกายของร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครอีกครั้งถึงความใหญ่โตของมันจะคับแทบจะเต็มปากและขยับขึ้นลงอย่างยากลำบากก็ตาม
"อึก.....เอเลน!"เพราะแบบนี้ไงเพราะเสียงครางเครือในลำคอที่พยายามจะสกัดกั้นมันเอาไว้ของพี่ชายที่เขารักสุดใจแบบนี้เขาถึงอยากจะทำอยากจะได้ยินน้ำเสียงที่สั่นนิดๆแบบนี้เสียงที่เขาเป็นคนทำและจะมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะปรนเปรอความสุขพวกนี้ให้กับพี่ชายของเขา....จะต้องเป็นเขาเพียงคนเดียว

มือเรียวทั้งสองข้างยังกอบกุมหัวสีน้ำตาลเข้มเอาไว้แน่นใบหน้าคมหล่อเหลาแหงนมองเพดานอย่างเลื่อนลอยริมฝีปากคมขบเม้มเข้าหากันเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสียงน่าอายมันหลุดลอดออกมายามเมื่อเรียวปากสีระเรื่อขยับขึ้นลงและดูดเม้มแต่ในขณะที่ความต้องการของตัวเองจะถึงขีดสุดเมื่อริมฝีปากบางขยับเป็นจังหวะเร็วขึ้น
มือเรียวก็รีบยกหัวสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาทันทีก่อนจะรั้งร่างบอบบางขึ้นมากอดเอาไว้แน่น
ใบหน้ามนละออกมาจากแผงอกแกร่งก่อนจะช้อนตาอ้อนๆขึ้นมองใบหน้าของอีกคนอย่างไม่เข้าใจกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดไป
"ทำไมล่ะครับ??!"
สองมือเรียวยกขึ้นมาประคองใบหน้ามนเอาไว้อีกครั้งก่อนจะจรดหน้าผากของตัวเองลงไปที่หน้าผากมนเอาไว้นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีเขียวมรกตที่กำลังสั่นระริก
"พอแล้ว...เดี๋ยวนายจะเปื้อนซะเปล่าๆ"
"......รีไวล์??"น้ำใสๆไหลลงมาด้วยความน้อยใจเพราะไม่เข้าใจความหมายที่อีกคนจะสื่อ......แต่ไม่ใช่มันไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดเมือริมฝีปากคมประกบลงมาพร้อมๆกับความเร่าร้อนระคนอ่อนหวานผสมผสานกันอย่างดูดดื่มสองมือเรียวยกร่างบอบบางให้นั่งคร่อมที่หน้าขาของตัวเองก่อนจะรั้งให้เข้ามาแนบชิดกันมากขึ้นแล้วมืออีกข้างก็ดึงกางเกงผ้าตัวบางออกไปให้พ้นจากร่างบอบบางแล้วรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิมมือร้อนเคลื่อนย้ายตัวเองไปบีบคลึงสะโพกมนอย่างหนักหน่วงและรุงแรงบ่งบอกถึงขีดจำกัดของอารมณ์กำลังจะหมดลงก่อนที่มือเรียวร้อนอีกข้างจะย้ายมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางเอาไว้ปลายนิ้วเรียวเคล้นคลึงส่วนปลายที่เริ่มเปียกแฉะเพราะความต้องการเริ่มจะถึงขีดสุดไปมาก่อนจะรวบเข้ามาแนบชิดกับของตัวเองที่ผงาดรอจนเริ่มปวดหนึบแล้วขยับมือรูดขึ้นลงช้าๆก่อนจะเริ่มเร่งจัวหวะขึ้น
"อ้า...ฮา.....รีไวล์!"สองแขนผวาเข้ากอดหัวสีดำไถเกรียนครึ่งล่างเอาไว้แน่นเมื่อแรงขยับรูดขึ้นลงเร่งจังหวะขึ้นเสียงครางเครือที่ดังกึกก้องไปทั่วห้องของทั้งสองคนต่างก็ยิ่งเร้าอารมณ์ของทั้งคู่
"ฮ้า...รีไวล์...ไม่ไหวแล้ว"
น้ำเสียงกระเส่าหอบหายใจข้างๆหูทำให้รู้ว่าอีกคนกำลังจะไปถึงฝั่งฝัน
"อีกนิด....ทนอีกนิด...เอเลน!!"
มือเรียวเร่งสาวจังหวะให้เร็วขึ้นไปอีกเร็วขึ้นแรงขึ้นๆจนในที่สุด!!!
"ฮ้า...อา...อา..รี...."
น้ำสีขาวขุ่นของทั้งสองคนพุ่งออกมาแทบจะพร้อมๆกันเสียงหอบหายใจหนักหน่วงของทั้งสองคนดังระงมไปทั่วห้องก่อนที่ใบหน้ามนจะซบลงบนไหล่กว้างอย่างหมดแรงริมฝีปากบางขยับไปมาเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่มีเสียงออกมา
ชายหนุ่มเอนหลังพิงโซฟาเอาไว้ก่อนจะกระชับร่างบอบบางให้แบนชิดขึ้นมือข้างนึ่งปัดปอยผมที่ลู่ลงมาปรกหน้าผากมนออกก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปแล้วค้างไว้แบบนั้น
"ไปหัดเรื่องพวกนี้มาจากใหนห๊ะไอ้เด็กบ้า!!"หลังจากตั้งสติได้แล้วร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็ถามเสียงเข้มขึ้นมาทันที
"ฮะฮะ....เปล่าซะหน่อย......แล้วชอบมั้ยครับ??"
นัยน์ตาสีขี้เถ้าถึงกับกระตุกถี่ยิบเมื่อเจอคำถามตรงไปตรงมาขนาดนั้น...อะไรกันที่ทำให้ร่างในอ้อมแขนกลายเป็นคนจัดจ้านได้ขนาดนี้มันผิดวิสัยของเจ้าตัวลิบลับจากคนขี้อายชั่งจ่อทำไมถึงได้กลายเป็นคนปากกล้าใจถึงขนาดนี้
"พูดมากไปแล้วเอเลน!"มือเรียวกดหัวสีน้ำตาลลงไปบนแผงอกของตัวเองแต่ตอนนี้เขาชักจะหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูกหรือเพราะไปอยู่ในที่ๆเขาแสดงออกกันอย่างเสรีแล้วติดนิสัยแบบนั้นมาแบบนั้นสินะ
"เหนื่อยจัง.....ขอนอนตรงนี้นะครับ"มือบางยกขึ้นป้องปากหาวหวอดๆก่อนจะโอบรอบแผ่นหลังของเขาเอาไว้ไม่นานนัยน์ตาสีเขียวมรกตก็ปิดสนิทใบหน้าคมหล่อเหลาจ้องมองใบหน้ามนที่ยังหลับไหลด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเพราะสาเหตุทุกอย่างมันก็คงจะเป็นเพราะเขา...เพราะเขาเอเลนถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้...เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยหากเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้เขาจะแก้ไขทุกอย่างจะไม่ทำอะไรเพราะความคิดงี่เง่าของตัวเองแบบนี้
"เอเลน....พี่ขอโทษ"ริมฝีปากคมพรมจูบเบาๆไปทั่วใบหน้ามนก่อนจะกอดเอาไว้
หลวมๆให้คนที่ยังหลับใหลสบายตัว
.
...
..
..
.
.
.Tobecontinue..............



 แฮ่กกกกกกก กว่าจะจบตอนนี้ได้เล่นเอาลิ้นห้อยเลย...ฮ่าๆๆๆๆ
แต่อย่าพึ่งเกลียดเอเลนของข้าพเจ้าไปนะเจ้าค่ะมันเป็นเพราะเขามปมในใจเอเลนถึงอยากจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะผูกมัดพี่ชายของเขาในตอนแรกก็แค่จะทำให้พี่ชายรู้สึกเจ็บปวดที่หลงทำร้ายตัวเองแต่หลังๆเริ่มจะอยากผูกมัดเขาเอาไว้เป็นของตัวเองแค่คนเดียว.....จริงแล้วไม่ได้เป็นคนแก่โลกขนาดนั้นนะเอเลนเขาทำแบบนี้กับแค่พี่ชายของเขาคนเดียวเท่านั้นแหละค่าาาาา